Hoe „bekentenissen" tot stand komen[ Zeeuwse Almanak MET DE „GROTE BEER" OP WEG NAAR INDONESIË AMSTERDAM KRIJGT EUROPA'S GROOTSTE HOUTVEEM DINSDAG 27 SEPTEMBER 1949 PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT 3 In de Lubianka gevangenis ie Moskou wordt, een verfijnd psychologische meibode ioegepasi voor gewaakt, dat het zover nete niet bracht die hij moest delen met vyf kon komen. Hij werd naar een andere cel ge- andere gevangenen. Van hen hoorde hjj dat aljeen een bekentenis verandering in zijn toe. stand zou kunnen brengen. Het was hem echter niet duldelyk welke be. kentcnis dat zou moeten zijn. Hij werd een slachtoffer van de Lubianka psychologie en ging gissen welke antwoorden de commissaris zouden bevredigen. De ervaringen van Hans Fritzsche een goed voorbeeld Toen in 1945 het Rode Leger Berlin innam werd Hans Fritsche, de be. ruchte radio-commentator van de Nazi's gevangen genomen. De Russen hadden het plan hem voor een Sowjet-hof te berechten, maar zoals de ge. beurtenissen zich ontwikkelden, werd hjj voor het Tribunaal te Neurenberg gebracht. In tussen echter hadden de Sowjets hem reeds bekentenissen la. ten tekenen. De aantekeningen, die Fritsche in de gevangenis te Neuren berg maakte en zyn verklaringen voor het Tribunaal zyn in boekvorm in Zwitserland gepubliceerd. Het is een opzienbarend boek geworden omdat er een van de bluffendste communistische geheimen in wordt onthuld: hun methode, of in elk geval één van de methoden om bekentenissen" los te krijgen, welke zy in hun processen gebruiken. Fritsche werd ertoe gebracht te doen wat zijn ondervragers wilden zonder geslagen te zijn, verdoofd of bedreigd met represailles jegens zijn gezin. Niettemin zou zrjn getekende „bekentenis" elk Sowj et-Tribunaal wettelijk veroorloofd hebben hem ter dood te veroordelen. Vijftig dagen na zijn arrestatie werd Fritsche naar de beruchte Lu- branka-gevangenis in Moskou over gebracht. Daar werd hy van alle kle ren ontdaan voor een zorgvuldig me disch onderzoek door een vrouwelijke arts Vervolgens werd hij in een klei ne cel geleid, in Duitse concentratie kampen bekend onder de naam .staande doodkist". Het is een ge vangene niet 'mogelijk erin te gaan liggen; hij kan slechts staan of hur ken Er zijn geen vensters, voortdu rend blijft een eleotrische lamp bran den. Na enkele uren krijgt een gevan gene het gevoel alsof de muren naar elkaar toekomen. Na enkele dagen ls de geestelijke kwelling veel groter dan de lichamelijke. Fritsche ver bleef waarschijnlijk enkele weken in de cel. Hij kon het achteraf niet pre cies zeggen, omdat moeilijk verschil te maken was tussen dagen en nach- ten. Op de eerste dag werd de cel ge opend door een bewaker, die wenkte hem te volgen. Fritsche werd door een lange, met rubber-karpetten be legde gang geleid langs rijen leven loze cellen tot hij aan een deur kwam, bewaakt door een geüniformeerde vrouwelijke bewaker. Aan de andere zijde van deze deur kon Fritsche weer enige luxe en beschaving ontwaren. Hij werd in de grote goed ingerichte kamer in een gemakkelijke stoel ge zet en hem werd een sigaret aange boden. „Houd het pakje maar", werd er aan toegevoegd. Een vriendelijke man in burger vroeg hem op aange name toon of hij er enig idee van had waarom hij naar Moskou was over gebracht. Fritsche antwoordde prompt: „waarschijnlijk om gehangen te worden". De commissaris lachte „welke denkbeelden heeft U toch wel over de -Sowj et-Unie, Herr Fritsche. Wij zijn niet op Uw bloed uit". Vervolgens begon een lang en nog al academisch gesprek over het ont staan van de Duits-Russische oorlog. Fritsche was zo verstandig om Hitier niet te verdedigen. Wat hemzelf be treft, hij wilde de Sowjet-Unie niet beschuldigen. De commissaris deed alsof zulk een bescheidenheid te ver ging. Hij had er geen bezwaar tegen om toe te geven, dat Rusland lang te voren een aanval op Duitsland had beraamd. De val was duidelijk en Fritsche bleef zich op de vlakte houden. Wel licht zou hij zijn denkbeelden op pa pier willen schrijven"? De vraag werd vriendelijk gesteld en Fritsche vond de moed om te zeggen, dat hij zulks niet in zijn cel zou kunnen doen. Na tuurlijk niet, antwoordde de commis saris. maar hij whs daar slechts tij delijk. De wacht leidde Fritsche te rug naar zijn cel en nam hem de sigaretten af. Hij bleef daar 24 uur zonder voed sel en daarna werd hij bijna twee maanden op een water en brood diëet gesteld. DE VERHOREN De vele volgende verhoren waren niet alle als het eerste. Fritsche zat op een stoel met een scherp licht op zijn ogen gericht. Vanuit het donker kwam de stem van de commissaris, gevolgd door die van de tolk. Waar was het goud van de Reichsbank, waar waren Goerin,gs gestolen kunst schatten verborgen, wie waren de le den van de vyfde kolonne in Rus land? Zijn ondervragers trachtten hem op leugens te betrappen door strik vragen. Elke ondervrager beloofde Fritzsche dat hij spoedig een betere cel zou krijgen. Langzaam ging hij begrijpen welke kans hem geboden werd. Een gevangene van de N.K.V.D, heeft een belangrijk recht: het juiste DE BEKENTENIS Het document, dat Fritzsche werd voorgelegd, was geenszins volkomen j uit de lucht gegrepen; het was een samenvatting van dozijnen voorzichti-1 ge verklaringen, die Fritzsche in de afgelopen tien weken had afgelegd. Hij had niet ontkend het hoofd van de radio-afdeling in het Duitse mini sterie voor propaganda te zyn ge weest. Het document liet hem zeg gen: „Ik was de rechterhand van Göbbels hij zijn misdadige oorlogs propaganda". Fritzsche had erkend, vele redevoeringen tegen het commu nisme te hebben gehouden. In het do cument heette dit, dat hy haat tegen het Russische volk had opgewekt. Een fout in bepaalde cijfers in een dezer radiotoespraken was opgebla zen tot: „Ik gebruikte valse gege vens'. Fritzsche zei ronduit, dat van on- antwoord te geven. Het wordt hem dertekenen van dit document geen ingeprent, dat hij in laatste instantie I sprake kon zijn. „Deze opmerking be- zijn lot in eigen handen heeft. schouw ik als niet gemaakt", zei de Fntzsche's toestand werd nauwkeu- commissaris. „U kunt niet ontkennen rig geobserveerd. Verzwakt door hon-1 dat het uw eigen verklaringen zijn'', ger, uitgeput door gebrek aan slaap ,Maar ik zei net op een heel andere en verward door het voortdurend j manier", was Fritzsche's antwoord, electrische licht naderde hij af en toe Vertel dan hoe U het wel zei", een zenuwinstorting. Er werd echter jn de mening te protesteren begon Het hoogtepunt kwam midden Sep tember en nam vier verhoren in be slag. Het eerste was een luidde op somming door de ondervrager van verschrikkelijke feiten over Duitse wreedheden. Fritzsche werd hijsterisch en schreeuwde „Nicht wahr, nicht wakre. Maar de commissaris schreeuwde luider. Tijdens het volgende verhoor was de toon geheel veranderd. Geenbe schuldigingen meor slechts rustig praten. Terloops informeerde de com missaris naar de omstandigheden, waaronder Fritasche in Lubianka verbleef. Nog steeds in een cel op water-en- brood diëet? Dat moest vergissing zyn. Dat. zou veranderen. Binnen en kele dagen naar een aardige buiten plaats Dij Moskou worden gebracht, doch eerst moest nog even een docu ment getekend worden. NAZOMER Waar zijt ge nu, gij Almanakker, zo schrijft daar 'n lezer,waar zijt ge nu, die in Juli het jaar al ouder zaagt wor den en in Augustus met weemoed af scheid naamt van de zomer en op de eerste dagen van September de herfst draden al gesponnen zaagt in uw na- jaarstuln? Hel is eind September en de stranden zijn nog bezaaid met ba ders en de tuin ligt er bij als in Au gustus Het is zo. En iedere dag weer op nieuw kijkt de mens met verbazing 's morgens uit zijn slaapkamer venster om inderdaad de zon te zien en iedere dag voelt hij, buiten gekomen, dat de temperatuur, onweders ten spijt, mild blijft, als in de zomer. Het is een onverwachte zegening. Laat 't tot Kerstmis maar zo blij ven, zeggen er velen. En ze vertellen, hoe het vaker voorgekomen is, dat eind November de laatste roos ijog bloeide. Maar het is ook voorgekomen, dat ge begin September de kachel al stoken moest en zeg nu zelf, dat in aanmerking genomen, treffen we het ditmaal toch wel zeer bizonder. De zee is nog lauw, de lucht is klaar, rondom uw stad of dorp is het als in de volle zomer. Laat ons er dankbaar voor zijn. En de kamfer nog een paar weken in on ze winterjassen laten zitten. We zullen ze lang genoeg moeten dragen! De reeks zielige bekentenis sen gepaard gaande met zelf beschuldigingen tijdens het pro. oes Rajk heeft de krantenle zers in het Westen, waar de rechtspraak op gans andere fundamenten steunt, opnieuw voor raadsels gesteld. Hoe kun nen mannen, die voorheen blijk gaven van een hard gemoed, m enkele maanden tijds getrans formeerd worden in geestloze automaten, in gebroken men- .sen, die apafeisch alles wat in de tenlastenlegging staat toege ven? Het onlangs bij Interverlag A. G. in Zurich uitgekomen boek „Hier spricht Hans Fritz sche" kan wellicht enige ophel dering verschaffen. „Reader's Digest" publceerde er een uit treksel van. Fritzsche in werkelijkheid de commis saris te helpen bij het verbeteren en aanvullen van het document zyn op merkingen waren welkom zei de com missaris omdat 't stuk echt diende te zyn. Drie avonden volgden. De derde avond ondertekende Fritsche. Geen Gest.apo.methoden waren toe. gepast, geen hypnose, geen verdoven- te middelen. Fritzsche verklaarde zijn bezwijken als volgt: Westerse psychologen overzien het eenvoudige feit, dat hoop sterker is dun vrees. Hoop maakt veel eerder be reid tot concessies. IN NEURENBERG Na de ondertekening kreeg Fritzsche een beter leven dan in jaren in Duits land had gehad. Spoedig werd hij per vliegtuig naar Berlijn gebracht, waar hij een villa kreeg toegewezen. Zyn bewakers bogen alvorens het woord tot hem te richten. Hem werd mede gedeeld, dat hrj in Neurenberg als oorlogsmisdadiger terecht zou staan. Toen in Neurenberg generaal Ru- denko, de Russische openbare aankla ger, de ondertekende bekentenis voor las, onderbrak Fritzsche hem. „Mijnheer de president, dat is niet juist. Ik ondertekende dit stuk. maar geen van de vragen werden me in de ze vorm gesteld en geen van de ant woorden zo geformuleerd. De Britse president van het Tribu naal. Lauwrence, luisterde met ken nelijke verbazing. „Een ogenblik beklaagde. Zei U, dat U het document tekende of niet- Fritzsche herhaalde, dat hij het stuk getekend had ofschoon het zijn ver klaringen onjuist weergaf. „Waarom deed U dat?", wilde de president weten. „Ik tekende na verscheidene maan den eenzame opsluiting. Ik hoopte, dat daarmee een eind zou komen aan mijn verblijf in Lubianka. Fritzsche werd vrijgesproken. Later werd hij berecht door een Duits denazificatie-Hof tot 9 jaar strafkamp. Fritzsche draagt de N.K.V.D, geen wrok toe; hij scfiynt zelfs bewonde ring te hebben voor de toegepaste methoden. Blijkbaar heeft hij als in dividu voor macht gecapituleerd. Fritzsche beweert, dat hy genoeg Duitsers kent, die de behandeling in Lubianka doorstonden en daarna in dienst van de Sowjet-Unie traden. Hij zou wellicht hetzelfde gedaan hebben. Zeeuwen aan boord zijn opgewekt! Het heeft zo eenvoudig in de krant gestaan: „Vrydag 2 Sepember vertrekt li^et troepenschip „Grote Beer" met aflossingsdetachementen van de K. L., K.N.I.L. en Marine, vanuit Amsterdam naar Indonesië." Er zyn sinds de- bevryding al vele schepen uit Nederland vertrokken» en reeds komen de troepen terug, en tóch zyn en blijven de afvaart, de tocht zelf, en het leven aan boord van een troepenschip voor iedere sol. daat die naar Indië gaat een reeks van grote gebeurtenissen. De afvaart in Amsterdam was plech tig. Duizenden mensen stonden aan de wal te juichen en te joelen. De soldaten zongen enthousiast van „Ik hou van Holland", „Mijn Sarip Ma rijs", en de hele tocht door het Nooré-i zeekanaal bleef het zo. Kleine motor sloepjes zig-zagden om ons heen, tot. dat we in de sluis van IJmuiden nog maals werden toegejuicht. Het was al donker, toen we de steven naar het Zuiden wendden. Heel in de ver te zagen we dë" lichten van Katwijk, Scheveningen en die van Westkapel- le. De tocht naar warmer oorden had een aanvang genomen. DOOLHOF. De eerste dagen loop je wat on wennig rond op zo'n schip. Plotse ling stap je in verblijven van de be manning, waar je even zo snel weer uit verdwenen bent. je raakt de weg kwijt in de doolhof van gangen: de regeling van eten, opstaan en naar bed gaan zijn nog onbekend en wat het voornaamste is: de meeste van ons hebben geen zeebenèn! De Grote Beer heeft ons al direct de zeedoop gegeven: een frisse wind, wat dei ning, en de eerste offers aan Neptu- nus werden al gebracht! Maar lang zamerhand voelde iedereen zich ver trouwd met alle bewegingen van het schip, je deed net of je al „jaren" al le zeven zeeën bevaren had. Niets kon je meer gebeuren! WOLFERTSDIEK. Samen met soldaat Piet Breel uit Wolfaarfcsdijk heb ik de Engelse kust bekeken. In de verte zagen w(! de witte krijtrotsen uit het water steken. We kwamen aan de praat over kus ten. dijken en schqrren, en Piet vivv telde me dat hij werkzaam was "p een landbouwbedrijf. „Ja, zei hij. nou gaan we eens zien of we daargi'lds geen rijst kunnen verbouwen". Hij was vol vertrouwen in de toekomst. „Hij zou 't wel rooien". Een hele tijd hebben we zo staan praten over Wol- fertsdiek, de Wilhélminapolder en Goes-op-Zaterdagavond. Portugal zagen we als een sprookje aan ons voorbijgaan. Dorpjes en kas telen hebben zich als 't ware neerge streken op de groene hellingen. Plot seling op een rotspunt een wjt kloos ter met een grote vuurtoren er naast, dan weer oen inham, of een uitda gend uitspringende Kaap. Gibraltar passeerden we Dinsdag 6 September heel vroeg. Dolfijnen sprongen speels uit het water, neve len hingen rondom de rots, die daar ongenaakbaar de uitgang van de Mid- dellandsche Zee beheerst. De Sierra Nevada was wazig en week als het ware terug. De Afrikaanse kust rees Een van de Zeeuwse militai ren aan boord van de „Grote Beer" schrijft voor ons blad en kele artikelen over zijn reis naar Indonesië en over zijn verblijf aldaar. 3ijn eerste ar tikel, dat ons per luchtpost uit Port Said bereikte, vindt de le zer hierbij afgedrukt. op aan onze rechterhand. Bergpartij- en. die oneindig schenen, bossen, rotsstukken, en daarvoor een diep blauwe zee. Prachtig om te zien! NOG MEER ZEEUWEN. Kijkende naar de Afrikaanse kust liep ik opeens nog een paar Zeeuwen tegen 't lijf. 't Waren de soldaten Kees Meeuwsen, Ganzepoortstraat 9 uit Goes en Gilles Raas uit 's-Heeren- hoek. Op de voorplecht hebben we een sigaretje staan roken. Kees zei dat hij in z'n vak hoopte te blijven: manufacturen. Gilles was grondwer- Voor de bouw van het hout veem aan de Hemweg te Amsterdam, bestemd voor centraal depót van tropische hardhout voor west.Europa, wordt door de l'irma Faas de zwaarste datmtfand van Europa geheL, waarvan de be- tonplanken 11 ton wegen. Tevens zal daar de grootste loods van Nederland, 100x150x23 meter, verrijzen. In de haven van de hoofdstad moet de zetel van de Europese fijnhouthandel komen. Gemeentebestuur zorgt voor nieuwe havens. (Van onze reizende redacteur) De Hemweg wordt binnenkort voor het verkeer gesloten. Als U zelden in Amsterdam komt zal U dat weinig zeggen, maar bent U een geregeld bezoeker van de hoofdstad dan weet U, dat dat een der drukste verkeerswegen van het land is. Hij verbindt de stad met de Hembrug, of liever met de rijks pont over het Noordzeekanaal, die naast de brug, welke alleen het spoorwegverkeer dient, ligt. Toen vóór de oorlog de ponten over de grote rivieren stuk voor stuk door verkeersbruggen vervangen wer den steeg de naijver van allen, die geregeld van het Noorden uit naar Amsterdam moeten en omgekeerd, van jaar tot jaar, maar tot dusver tevergeefs. De pont is er nog altijd en er zal ook nooit een brug voor in de plaats komen, omdat de scheepvaart daar te veel last van zou hebben. De spoorbrug moet ook verdwijnen. Mettertijd maar wanneer? zullen treinen en au to's hier ter plaats'e via een tunnel passeren. De Hemweg is dus nog altijd de Straat der Zuchten. Altijd staan er lange slierten voertuigen en altijd mopperen er de haastige reizigers en de vrachtautochauffeurs. Dat kan voorlopig alleen maar erger worden, want het verkeer langs de weg neemt toe. De Hemweg wordt vervangen door een nieuwe straat, die in aanleg is. Zij ligt van de ker in Kruiningen en kon wel tegen een stootje. Ze zeiden al gewend te zijn aan het slapen met 4-boven elk aar; zeer tevreden waren ze over het eten: „meer dan genoeg" kregen ze. Op z'n tijd een sigaret, wat in de zon liggen, Maleis leren, slapen, en op die manier gaat de dag snel voorbij. „Nee", zei Güles, „zo mooi had ik 't toch niet gedacht, 'k zou daar wel eens wilen kijken". Kees, peinzend trekkend aan z'n strootje: ,,'t is een snoepreisje". „Tja. dat is het, als er nu maar post in Port Said is". Vlak voor Bizerta deed zich een ge val van acute blindedarmontsteking voor aan boord. Bij avond liepen wc op de rede van Bizorta's haven. Een kleine motorboot, bestuurd door eer. Arabier met rode fez, kwam langs zij. 'n „docteur" klom aan boord, en enige minuten later werd de patiënt met het sloepje aan land gebracht. I De duisternis verzwolg hen. alleen een rood- en groen boordlicht bleef zichtbaar. Zo verliet één van ons het schip, nagewuifd door 1500 man. Bij een bioscoopvoorstelling kwam ik aan de praat met soldaat Adrie Koole, Nadorstweg«48 uit Middelburg. Hij was vertegenwoordiger van een geneesmiddelenfirma, voornamelijk in Noord-Brabant. ,.De stemming is uit stekend", vertelde hij. „natuurlijk, het afscheid was even vervelend, maar als je je positieven bij elkaar houdt, wat kan er gebeuren, je bent er zélf bij". Zo openbaart zich bij iedereen een zeker optimisme, „je ziet nog eens wat van de wereld". Inderdaad, Pan- tellaria. Malta met z'n schilderachtige stadjes en huisjes, z'n haven en prachtige kleurschakeringen: het is de moeite waard. Zo stomen wij op naar Port Said, met nieuwe evenementen, nieuwe in drukken. De „Grote Beer" vaart ver der, totdat we over enkele weken in Batavia voet aan wal zullen zetten Port Said. G .v. d. B. stadsrand af vlak langs de spoor lijn, verder naar het Westen dus. De groei van de haven heeft dat noodzakelijk gemaakt. Vooruitziende blik. Ja, de groei van de haven. Het mag dan zo zijn, dat de zeescheep vaart op Amsterdam nog altijd niet weer het vooroorlogse peil heeft bereikt een gevolg van de Ame rikaansEngelse vervoerspolitiek in West-Duitsland, die Hamburg en Bremen bevoordeelt boven de Be- neluxhavens het gemeentebe stuur kijkt vèr vooruit en zorgt nu al voor een hopelijk zonniger toe komst. Vandaar, dat er nieuwe ha vens gegraven worden ten Westen van de stad. Het uitbreidingsplan van de stad voorziet in de aanleg van een nieuw havencomplex, dat reikt tot aan het Zij kanaal F, dat Halfweg mét het Noordzeekanaal verbindt (een afwateringskanaal ten behoeve van het Hoogheem raadschap Rijnland, dat te Halfweg een uitwateringssluis heeft, die bij de inpoldering van het IJ droog zou zijn komen te liggen als dit ka naal» niet gegraven was), maar dat nog slechts gedeeltelijk in uitvoe ring is.' Worden alle plannen ver wezenlijkt, dan zal eenmaal het ha ven- en industriegebied van Am sterdam tot halverwege de kust reiken. De afstand tussen de hoofd stad en haar voorstad IJmuiden Beverwijk, die binnen een mensen leeftijd een omvang van meer dan 100.000 inwoners zal hebben, wordt dan zeer gering. Om van Haarlem, dat al tegen de gemeente Velsen (waarin IJmuiden ligt) aangroeit, maar niet te spreken. Heel Holland dreigt één grote stad te worden Het belangrijkste werk, dat thans in uitvoering is, is een uitbreiding van de Houthaven, die al een op pervlakte had van 180 ha. Er ko men nu op initiatief van de heer Ben Pouli, directeur van de- Maat schappij de Fijnhouthandel een zeehaven en een binnenhaven bij met daartussen in een houtveem, waar allerlei buitenlandse hout soorten, vooral Zuid-Amerikaanse en Afrikaanse, zullen worden opge- Het Wereldgebeuren Albanese ballingen wachien af Sinds een maand is Europa een re gering in ballingschap rijker. Het Al banese bevrijdingscomitó onder de pa triot Mithat Frasherl heeft zich on langs in Parijs als zodanig opgewor pen. Deze regering in afwachting heeft als hoofddoel de omverwerping van t communistisch regiem van Enver Hox- ha en steünt in haar strijd voorname lijk op het binnenlands verzet in Al banië zelf. Een correspondent in de Balkan v^n Coptipress heeft enige tijd in contact gestaan met een Albanese minister $n ballingschap en naar aanleiding v$p gesprekken met hem stuurde hij ons de volgende beschouwing. De Albanese regering in ballingschap is er van overtuigd dat vroeger of la ter het verzet tegen een regime, wel|& macht uitsluitend steunt op de Rjïs- sische bajonetten, tot een succesvolle revolutie voorgesteld een zekgre druk van buiten af apl lêkdgp. Naast dit hoofddoel streeft de Ke ring in ballingschap ook de vowon- kundigc eenheid van Albanië na. De Albanese emigranten volgen mi al ruim een half jaar met stijgende onrust de ontwikkeling aan de Alba nese grenzen, waar zotvel Tito als»<*jk de Griekse koning Paul er geen ge heim meer van maken, dat zij scheiden of verenigd een eind wij len maken aan het Kominform-regiuj® in Albanië. In dit geval zou het e'oty- ter afgezien van de mogelijkheid van verstrekkende consequenties t§n opzichte van de verhouding tot Rus land niet alleen gaan om Envqr Hoxha, doch om Albanië in zijn ge heel. Niemand weet, wat er van <Je veelvuldig tegengesproken berichten over een voorgestelde verdeling vim Albanië tussen Griekenland en Joego Slavië zelfs Italië wordt in dit vel band genoemd waar is. Zeker is ech ter, dat Griekenland klaar en duide lijk het Albanese gedeelte van de Epi- rus voor zich opeist en ook Tito zich niet zal bepalen tot een verdrijving van Hoxha. In ieder geval zijn de nationalistische Albanezen vast besloten het Noorde lijke gedeelte van de Epirus nimmer prijs te geven; ze eisen daarbovenuit de vereniging van de gebieden bij Di- bra en Kossovo, die nu nog Joego Sla visch zijn. maar waar ruim een milli- oen Albanezen zijn gevestigd, met een toekomstig vrij Albanië. De moeilijk heden liggen voor de hand. Zij komen voort uit het feit dat de Albanese re gering in ballingschap juist op een ogenblik op de voorgrond treedt, da't de zegetocht van de Griekse koninklij ke troepen tegen de vqii Albanese zijde gesteunde opstandelingen 'n zekefe be slissing schijn te naderen en Tito door de vijandelijke houding van de Komin- form steeds meer in de armen van het Westen wordt gedreven. Maar dc na tionalistische Albanezen hebben zich er al lang op voorbereid om juist op dit ogenblik in de ontwikkeling in te grijpen. Men heeft ten dele het onverwachte bezoek, dat Tsaldaris kort geleden aan Londen heeft gebracht, daarmede in verband gebracht. Zij vestigen hun hoop er op, dat van de zijde van de Britse en Amerikaanse regeringen voldoende begrip voor hun doeleinden wordt getoond. Naar verluidt zal hqt Albanese bevrijdingscomité eerst daags zijn voorlopige zetel in 't Berk» ley Hotel in Londen verlaten om voor verder politiek contact naar Was hington te vertrekken. slagen, behandeld en herverscheept. De grote loods krijgt een opper vlakte van 100 bij 150 meter en een hoogte van 23 meter. Een kleinere triplexloods komt ernaast. Men zal in West-Europa tevergeefs naar eep tweede etablissement van de zelfde grootte zoeken. Zware damwand. Er is nog een nieuwigheid: de kade aan de kant van de zeehaven bestaat uit 570 damplanken van ge.- wapend beton, die stuk voor stuk 10.700 kg wegen. Nog nimmev ter wereld zijn zulke zware stukken zij hadden een lengte van 13 me ter! ingeheid. De Amsterdamse aannemer A. Faas heeft het eohter aangedurfd en hij zal zijn werk enige maanden eerder kunnen ople veren dan waartoe hij verplicht is. Het houtveem zal het vozend jaar in bedrijf komen. Tegen die tijd zal de Hemweg voor een goed deel weggebaggerd zijn om de zee schepen toegang te verschaffen Dit veem, dat mét de havens 7 mill'oen gulden kost, is een poging om Am sterdam te maken tot de zetel van de gehele West-Europese handel in fijne houtsoorten. Er is een goede kans, dat die poging slagen zal. (Nadruk verboden). Met auto's en boten worden enorme hoeveelheden bieten aangevoerd om verwerkt te worden. Een kykje aan de suikerfabriek te Halfweg by het uitladen der bieten.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1949 | | pagina 3