Een Amerikaanse vacantie
Grens tussen Zweden en Finland
een open deur
Zomervreugd in en om New-York
DIT JAAR GEEN EMIGRANTEN
MEER NAAR CANADA
Zeeuwse Almanak
VOGEL-FOTOGRAFIE IS GEEN
EENVOUDIG WERK
Een paradijs voor smokkelaars
WOENSDAG 17 AUGUSTUS 1949
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
3
Velen gaan maandenlang op reis.
In de kern is de Amerikaan een gelukkig mens. Hjj weet het leven te
nemen zoals het komt. Beroepspiekeraar is hy zeker niet en hy weigert
zich ongerust te maken over de dag van overmorgen. Vyftig weken
van het jaar werkt hy in een vry straf tempo en gedurende die 350 dagen
geeft hy haast evenveel uit als er binnen komt. Sparen is niet zyn sterk,
ste punt, maar «'at htf weglegt is bestemd voor gebruik op korte termen:
voor Kerstmis of zyn vacantie.
kust van Long Island, Jones Beach is
New York's grote badpakkenparade
van eeuwig bewegende en beweeglijke
millioenen. Onder tienduizenden veel
kleurige parasollen zingt Bing Cros
by uit de luidsprekers der draagbare
radio'tjes, ook al zijn de eigenaars
ervan over het magere duinenrijtje
gevlucht naar de sportvelden, waar
impromptu baseball-wedstrijden wor
den georganiseerd en vooral ook de
boogschutterskunst en 'n vastelands
variatie van shuffleboard worden be
oefend.
De stedeling, die het in de zomer
letterlijk te warm heeft om te be
wegen wij hebben hier juist een
hittegolfperiode van drie weken ach
ter de rug, waarbij de temperatuur
zonder mededogen om de 95 graden
bleef hangen is er vertier
te over in Central Pork met
zijn echte en kunstmatige rotsen,
beboste paadjes, café-terras^s en vij
vers waar men van de bootjes het
water vaak niet zién kan.
IN BLOKHEMDEN.
Wanneer u meende, dat alleen uw
eigen spruiten graag Indiaantje of
Cowboy spelen heeft u het mis. Voor
tal van volwassen Amerikaanse ste
delingen is het een summum van
vermaak zich 's zomers naar een
„dude ranch" te begeven (een imi
tatie van de grote veefokkerijen in
Texas), waar anders hoogst belang
rijke en deftige New Yorkers, die er
zelfs tijdens de hittegolf niet aan
dachten hun jas uit te trekken, zich
nu in de blokhemden van de meest
wilde cowboy kleren vertonen. De
dames moeten wel meedoen, en zeg
gen dat ze het leuk vinden al
kennen wij een bijzonder deftige da
me, wier voorgeslacht rechtstreeks
Vacantie is nl. een van die ver-
bruiksgoederen, waarop de Amrikaan
bijzonder gesteld is, maar waarbij het
klassieke afbetalingssysteem hem
niet de minste hulp biedt. De grote
hotels hebben in net verleden wel
eens geprobeerd hun gasten ook in
dit opzicht het leven te veraangena
men; in de practijk liep het echter
op narigheid uit. Het karakter van
de Amerikaan is nu eenmaal, dat hij
wel bereid is wekelijks de schatting
te betalen voor die artikelen, die hem
dagelijks aan zijn schuld herinneren,
zijn auto, televisie, wasmachine, zijn
ijskast, zijn kleren. Maar het ligt hem
minder om in December nog te moe
ten bloeden voor de vacantievreugde
die hij in Augustus genoot.
NAAR ANDERE STREKEN
j Reizen is een grote vreugde ook
buiten het vacantieseizoen. Het is
feen uitzondering om een Ameri-
aans gezin, dat op een of andere wij
ze een paar duizend dollars bijeen
heeft gegaard, er voor een paar
maanden tussen uit te zien trekken.
De man zegt zijn werkkring op en
neemt zyn gezin in de gemoedelijk
rammelende wagen mee naar andere
streken.
Misschien dat hij, na verloop van
tijd, daar een baantje aanneemt. Mis
schien ook komt hij terug naar de
oude stad, om te zien of er daar wat
van zijn gading is. Zijn terugkeer is
echter het onvermijdelijke bewijs dat
de buidel vervaarlijk geslonken is.
Deze zelfde happy-go-lucky-menta-
liteit uit zich ook ondubbelzinnig tij
dens de vacantiemaanden. Misschien
omdat hij zich het straffe tempo van
alledag geheel heeft eigen gemaakt,
voelt de Amerikaan betrekkelijk wei
nig voor een vacantie in termen van
rust. Het stille strand, de kalme, pur-
pere heide, die voor zoveel Nederlan
ders het vacantie-ideaal vormen, heb
ben op hem nauwelijks vat. Hij wil
bezig zijn, of bezig gehouden wor
den: hij hunkert naar vlaggen en
vrolykheid en voortdurende activiteit.
WEDSTRIJDEN.
Amerika's vacantie-oorden houden
daar dan ook rekening mee. Ieder
middelgroot hotel heeft een ,.v w
maker", die wedstrijden organiseert
voor jong en oud, er voor zorgt dat
's avonds, wanneer men de danszaal
betreedt, de gezinnen niet stijf om
hun tafeltje blijven zitten, maar als
5,één gelukkige familie" met elkaar
kennis maken en door de onder
linge pret en vrolijkhid derhalve veel
meer geneigd zijn de kellner nog eens
te laten terugkomenGe ziet, eco
nomisch is dat niet zo kwaad beke
ken.
Hollywood doet de vacantie-oorden
de eer aan er de nieuwste rolprenten
te laten voordraaien, twee of drie
maanden voordat de films officieel
in de circulatie worden genomen. Ook
dit mes snijdt aan twee kanten: de
filmmensen worden er door in staat
gesteld de reactie van het publiek te
meten en naar aanleiding daarvan b nd Canadese
nog eens een paar scènes om te Kend a® ^ad,ese,
gooien, terwijl zij, die de grote ge-
beurtenis in hef kleine bioscoopje
van het vacantie-dorp beleefden, al
hun vrienden zullen vertellen van de
rolprent die zij „in voorvertoning"
hebben aanschouwd.
CABARETS.
Cabaret-artisten, die 's winters in
de schouwburgen en cabarets van
Broadway optreden, verleggen hun
activiteit naar de stranden en bergen,
waar zij met hun oude repertoire een
geheel nieuw publiek bestrijken, dat
anders niet licht geneigd zou zijn de
gepeperde prijzen voor kunst en
kleine kunst te betalen.
Natuurlijk, er zijn ook de New-
Yorkers zonder auto's en zonder de
salarissen, waarvan er in de naaste
toekomst een „af kan". Voor hen zijn
er de bussen en treinen naar Jones
Beach, het gecombineerde Zandvoort,
Scheveningen en Knooke, dat zich
mijlen en mijlen uitstrekt langs de
van Pieter Stuyvesant stamt en die
het nauwelijks op prys stelde iedere
ochtend door de paardenknecht met
„hello Mary" te worden begroet
ondanks alle Amerikaanse begrippen
van democratie.
SPORT.
Het doel van de „dude" ranch is
dat men er te paard klimt. En er
zyn tallozen van deze buitenverblij
ven, waar men zich aanzienlijk min
der om de kleren en de „bar" be
kommert dan dè ruitersport. Daar
treft men de sportieve jeugd, die
voor niet al te veel geld ($50 per
week) kan paardrijden, zwemmen,
roeien, tennissen, alle maaltijden in
begrepen.
.Men kan ook 'naar werkelijke ran
ches gaan, in Wyoming b.v., waar de
New Yorker graag betaalt om op een
echte ranch als cowboy werkzaam te
mogen zijn waar hij meehelpt het
vee te brandmerken en 's avonds om
het kampvuur luistert wanneer de
echte cow-boys hun hill-billy liedjes
ten beste geven.
In Amerika, als bij ons, kan men
de vacantie-wereld dicht bij huis z<*e-
ken of in verre streken. Waar men
gaat is de luidruchtige vrolykheid en
levendigheid koning, die met de
zon en de fris~e wind de Ameri
kaan zal sterken voor de volgende
jaarronde in de stenen stad.
(Nadruk verboden).
LEZERS SCHRIJVEN...
RESTAURATIE ST. JACOBSTOREN.
Nu Vlissingen weer een schitteren
de boulevard bezit, een zeer druk
bezocht badstrand en een heropend
museum, is het nodig dat er ook eens
gedacht wordt aan onze St. Jacobs-
toren. Wanneer begint die weer het
lied van uur en kwartier over Vlis
singen te spelen?
Vlissingen wordt veel bezocht door
vreemdelingen. Zou het geen mooie
attractie zijn, indien deze bezoekers
in de gelegenheid werden gesteld de
wenteltrap \van de toren te beklim
men om alzo het mooie Walcheren
van bovenaf eens te bezien, zoals Mi-
chieltje dat eertijds deed.
Het ligt aan de bevoegde instanties
om de klokken te laten luiden en de
touristen in de gelegenheid te stellen
het schone Walcheren te bewonderen.
Vlissingen. L, TUREL.
Op 16 December gaat de „Voiendam" nog naar
Nleuw-Zeeland.
Nederlandse veehouders naar
Argentinië.
(Van onze Haagse redacteur)
Het emigranten.vervoer naar Oa-
nada voor 1949 is practisch beëin.
digd, doch het volgend voorjaar
hoopt men reeds vroeg te kunnen be.
ginnen met de verscheping, zodat de
Nederlandse emigranten onmiddel
lijk het, gehele seizoen hun krachten
kunnen inzetten. Dit is vanzelfspre-
boeren welkom,
maar de Nederlanders zelf hebben er
ook alle voordelen van, dat zij in de
zomermaanden hun nieuwe vader
land beter leren kennen.
GELD VOOR IRMA".
Er zullen natuurlijk mensen zijn, die
zeggen, dat de bewoners van Huize
Irma", die Donderdag dank zij het
kranige optreden van het personeel,
aan een ramp ontsnapten, hun have en
goed tegen brand hadden moeten ver
zekeren. En natuurlijk er is iets te
zeggen voor de redenering, dat het
verkeerd is de massa op te laten
draaien voor de nalatigheid van de
enkelingen.
Maar de situatie ligt zq, dat als de
verplegenden naar de bovenste ver
dieping waren gehold om hun eigen
goedje te redden, er mensenlevens
verloren zouden zijn gegaan. En trou
wens: wie houdt er nu iedere dag
rekening met brandgevaar? Zouden
de meesten er in hun hart niet van
overtuigd zijn geweest, dat in een
Rijksinrichting hun belangen volledig
gewaarborgd waren?
Daarom is het goed, dat spontaan de
handen in elkaar zijn geslagen en er
een grootscheepse geldinzameling op
touw gezet wordt.
Zoudt ge niet met ontzetting ver.
vuld zijn, als er verleden Donderdag
nu eens tien of twaalf oudjes waren
omgekomen? Het zou u wat waard
geweest zijn, als men zulk een ramp
had voorkomen!
Daarom: geeft wat het u waard ge
weest zou zijn thans aan de collecte
Ge doet er een goed werk mee!
Vindt ge f20.000 een massa geld?
Reken dan even uit, dat er 70 getrof
fenen zijn. Dat wil dus zeggen, dat er
300 per man komt.
Wat kunt ge voor driehonderd gul
den kopen aan lijfgoed en ter vervan
ging van de dingen, die u lief waren?
Wil men er echter zeker van zijn,
dat men bij de eerstvertrekkenden be
hoort, dan moeten de aanvragen ook
lang vóór de winter ingediend wor
den, zodat degenen, die zich met de
plaatsing in Canada bezig houden, de
boeren kunnen bezoeken, vóór de we
gen onbegaanbaar worden. Dus: wie
ernstig van plan is om naar Canada
te emigreren, moet tijdig genoeg,
doch uiterlijk vóór October, zijn aan
vraag indienen. Wie het eerst komt,
het eerst ook maalt.
De tot nu toe ingediende aanvragen,
waarvoor nog geen plaats gevonden
was, worden opnieuw alle in behan
deling genomen. De Centrale Stich
ting Landbouw Emigratie verwacht,
dat al degenen, die voor 1949 vergeefs
op vertrek gewacht hébben, in 1950
eindelijk scheep kunnen gaan.
WEINIG AANVRAGE
VOOR NIEUW-ZEELAND
Het is verwonderlijk, dat er nog steeds
zo weinig aanvraag is voor Nieuw-
Zeeland, de landbouwstaat, die als
het beste emigratieland kan aange
merkt worden voor jonge, ongehuw
de boerenzoons en landarbeiders tot
een leeftijd van 32 jaar. Akkerbou
wers, veeverzorgers, zuivelbereiders,
mits vakbekwaam, kunnen zich een
uitstekende toekomst opbouwen. Het
klimaat is er zeer gunstig, de lonen
en sociale verzorging en de vooruit
zichten absoluut goed. Reisgelegenheid
wordt geboden per s.s. „Voiendam"
dat op 16 December vertrekt. Uitvoe
rige inlichtingen vrage men zo spoe
dig mogelijk aan bij de organisaties,
samenwerkend in de Centrale Stich
ting Landbouw Emigratie, namelijk:
de Christelijke Emigratie Centrale,
Raam weg 28; Emigratie Stichting van
de K.N.B.T.B., Badhuisweg 91; Emi
gratie-commissie van het K.N.L.C.,
Raamweg ?8, alle te 's Gravenhage.
VEEHOUDERS
NAAR ARGENTINIË
Zoals reeds is medegedeeld, worden
van Nederlandse en Argentijnse zijde
pogingen aangewend om te komen tot
een kolonie van zelfstandige Neder
landse veehouders in Argentinië. Eer
het echter zo ver is. dat men kan be
ginnen, zal nog wel enige tijd verlo
pen. Intussen is er voor vele flinke
Nederlanders, gezinnen van veehou
ders, ruim voldoende gelegenheid om
zich op te werken en in te werken tot
bedrijfsleider op de Argentijnse bedrij
ven. Besloten is, dat degenen, die
reeds in dat land ervaring hebben op
gedaan, voorrang zullen krijgen bij de
te vormen kolonie, en daarvan de
kern moeten uitmaken. Gegadigden
kunnen zich dus nu reeds melden,
maar de vakbekwaamheid moet wel
degelijk vaststaan, d.w.z. men moet in
staat en bereid zijn per persoon 15 tot
20 stuks vee zelfstandig geheel te
kunnen verzorgen. Een goede voorbe
reiding voor het leven in dit land zal
noodzakelijk zijn.
Begin volgende week
opening van de R.T C.
Dinsdagmorgen heeft de eerste in-
formele vergadering van de delegatie
leiders van de R.T.C. plaats gehad.
Ook de aanvangsdatum van de con
ferentie kwam hierbij ter sprake.
Met vrij grote waarschijnlijkheid
mag men aannemen, dat de officiële
opening begin volgende week zal ge
schieden. Een definitief besluit wacht
nog op het resultaat van de vergade
ring van de Tweede Kamer.
Van Nederlandse zijde werd aan de
bespreking' deelgenomen door de mi
nisters van Maarseveen en Stikker
en door dr. van Royen.
De minister-president, dr. W. Drees,
zal waarschijnlijk als voorzitter van
de conferentie optreden.
Zilvermeeuw by 't, nest. (Foto J. Vijverberg).
Een verhaal over meeuwen en kalverpoten.
CAMERA WERD GERED.
't Was in de oorlogsjaren 1914/18.
De zilvermeeuw vereiste, evenals daar
vóór de kievit, weer al mijn doorzettings
vermogen. Om de vogel recht te doen
wedervaren, zij echter opgemerkt, dat
mijn vele falen zeker even vaak aan an
dere omstandigheden toe te schrijven
was dan aan zijn schuwheid. Bij een op
vallend ding als een katoenen tent. zou
ik hem nooit krijgen. Die had er al eens
een hele nacht bijgestaan. De kuil-in-de-
grondmethode gaf me alle hoop. Daarvoor
was ook de kievit bezweken. Maar nu
kreeg ik de nestrovers op mijn weg en
ook de kalveren, die er graasden. Tenge
volge van de nestroverijen al jarenlang,
waren de vogels weinig talrijk en zeer
schuw. Ik kon alleen 's Zaterdags en
's Zondags naar het duin. Mijn voorbe-
reidingswerk tegen de volgende Zaterdag
werd in de loop der week te niet ge
daan door de stropers, die de eieren uit
haalden o£ door de kalveren, die de
overdekte kuil met de grond gelijk maak
ten en mijn fopkistjes lege kistjes,
uiterlijk aan de camera gelijk, die de vo
gels aan het gedoe moesten doen wen
nen zó grondig met hun stompe horens
bewerkten, dat ik de splinters wijd en
zijd verspreid vond. Het ergst waren de
nestroverijen gedurende deze oorlogsja
ren 1914/18, toen de landweermannen op
de hoge vuurtoren door de lange kijkers
de vogels als voor hun ogen op het nest
zagen zitten, 't Was een kleintje, om in
de vrije uren de eieren te gaan halen.
Op een Vrijdagavond fietste ik naar het
duin, om mijn maatregelen te treffen te
gen de volgende morgen. De zoon van de
slotbewaarder van het kasteel ging met
me mee.
We vonden een nest met drie eieren.
„Hier heb je kans", zei hij. „ze kunnen
vanaf de toren de meeuw niet zien zit
ten van die bult daar!"
Vlug de camera geplaatst, kuil gegra
ven. takken en latwerk en een vracht
blootgestoven helmwortels er overheen
en naar huis.
De volgende morgen, alles in orde. Een
kwartier gewachtde meeuw op het
nestgekiekt. Eindelijk! Dit was de
verzuchting, die ik slaakte, toen ik in de
late avond van die dag in mijn donkere
kamer, alias kelder op het plaatje
in mijn ontwikkelbak stond te turen en
langzaam, heel langzaam, de scherpe om
lijsting zich zag aftekenen van het vo
gelbeeld. dat me al zóveel ijdele pogingen
en teleurstellingen had gekost. Met bij
zondere moeite behandelde ik het nega
tief verder, terwijl ik, om te voorkomen,
dat het aan mijn vingers ontglippen
mocht, het eerder aan scherven gekne
pen zou hebben, dan het laten vallen.
En hoogstvoldaan noteerde ik in mijn
lijst van vogelopnamen: 3 Juni 1916. Zil
vermeeuw (Larus argentatus)
Dan verlopen enkele jaren, vóór de
meeuw er ten tweedemale aan geloven
moet. Ik heb in die tussentijd een elec-
trisch werkend apparaatje op de sluiter
van de camera geknutseld, zodat de vo
gels thans zichzelf kunnen fotograferen,
door bij het op het nest komen twee daar
boven gestelde koperdraadjes tegen
elkaar te drukken. Als de zaak gereed
staat, kan ik dus gaan wandelen. Een
bezwaar van deze methode is. dat men
maar moet afwachten, hoe de vogel op
de plaat zal staan. Hij kan er best op ko
men met de staart naar de lens gekeerd.
Mijn vriend kreeg er eens. in plaats van
een vogel, een zwarte kat op. Na zo'n
dag experimenteren komt men gewoon
weg met een tas vol raadseltjes thuis.
Maar dat kan ook zijn bekoring hebben.
AVONTUUR.
Met de kiekerij, op deze manier, van
de zilvermeeuw dan. beleefde ik een wer
kelijk avontuur. Laat ik even vooraf mo
gen opmerken, dat dezelfde vogel de
soort dan die me voor mijn allereerste
opname zoveel moeite had gekost, op
zijn nest kwam. tien minuten nadat ik
de camera met contact bij het nest had
opgesteld, zonder dat de vogel door enig
fopkistje of andere voorbereidende maat
regel camera mak was gemaakt.
Die morgen dan. zat ik. een paar hon
derd meter ver. aan de hoge rand van
een uitgestoven ravijn, achter wat dode
takken, losjes met helmwortel bestrooid,
door mijn kijker uit te zien naar de
meeuw, die om het nest heendraaide. Ik
zag hem zich op het nest neerzetten,
even met de wieken klappen reactie
op de sluitertik en begreep de rest.
Ik verliet mijn hoge post. wandelde er
hen, schoof een nieuwe plaat voor en
zat na enige minuten weer achter mijn
luchtige barracade te wachten op de
tweede opname, 't Was er zo vredig, zo
stil. alle kwaad scheen verre.....
Opeens,daar komt vanachter een
duintop een grote, roodbonte os, gevolgd
door nummer tweenummer drie,
de volgende nummers .wacht ik niet af....
Ze zijn op weg,.... ik zie 'tregelrecht
naar het groene heuveltje, waaronder...,
mijn cameramijn nieuwe stereoscoop-
camera,,,,, van tachtig gulden,.... pas ge
kocht,èn betaalt..
Ik ken hun manierende kracht
van hun stompe horens.... Hoevele van
mijn fopkistjes liggen niet versplinterd
in het duinIk spring van de hoge hel
ling af. met sprongen als van Klein
Duimpje's reushol de duinpan door
het eedgespan, wel twintig, één van zin.
in ganzenmars achter elkaar aan, is me
ver voor.... klauw met handen en voeten
tegen de nieuwe helling opspring over
huiten en bultenkom bij het toe
stel, juist op het ogenblik, waarop de
rode schavuit met z'n kwijlende snoet
langs het front van de camera strijkt....
Een schorre schreeuw, die niets mense
lijks meer heefteen oplawaai, dat de
stukken van mijn verweerd eind hout
meters ver weg vliegeneen» kluch
tige sprong van de roodbonteen dan
val ik er bij neer, hijgend en blazend als
een ploegpaardDe zaak is gered
op 't nippertje.... Ik blijf liggen, minuten
langten aanschouwe van veertig ver-
baasd-domme koeienogen. die niets be
grijpen van dat zieltogend hoopje mens...
Dan sleep ik me. op handen en voeten
naar het toestelhet nest.... De sluiter
heeft zijn werk gedaanEén ei stuk
de contactdraden in het zand getrapt
Aan de avond van die veelbewogen dag
tekent zich in de ontwikkelbak op de
plaateen kalverpoot af....
XXX
Wie menen mocht, dat vogelfotografie
licht ontspanningswerk is, weet er niets
van.
Noordgouwe. J. V.
(Van onze Zweedse correspondent)
HAPARANDA, Aug. Oh, wat was ik teleurgesteld, toen ik op een afstand van
1400 km. van Stockholm in Haparanda uit de trein stapte. Op de kaart staat deze
stad als een middelgrote haven aan de Botnische Golf aangegeven. Ik meende dus
hier aan de Torne-alv, die over enkele honderden kilometers de grenslijn vormt
tussen Zweden en Finland, enige bedrijvigheid te mogen verwachten. Maar waar
ik uitstapte stonden nog geen vijfhonderd houten, wit-geschilderde huizen. Van een
haven'was niets te bespeuren Het was, om het ronduit te zeggen, een dooie boel.
En toch was llaparanda het uitgangspunt van mijn tocht langs de Fins-Zweedse
grens en de grootste plaats die ik op dit traject in ogenschouw wilde nemen.
Binnen een half uur was ik dus
uitgekeken. Ik had slechts met enig
chauvinistisch gevoel kunnen opmer
ken, dat Philips, de Shell en de K. L.
M. ook deze Noordelijkste stad aan
de Botnische Golf in hun reclame
campagne hadden betrokken.
Er schoot genoeg tijd over, om een
kort bezoek aan Finland te brengen,
hetgeen eigenlijk niet op mijn pro
gramma stond. Derhalve had ik ook
niet voor een visum gezorgd. Maar in
deze uithoek van de wereld kijkt
men niet zo nauwkeurig. De Finnen
vonden het onmiddellijk goed, dat ik
zonder visum een kijkje ging nemen.
Aan de Finse kant van de Torne, in
Torneo, stonden dezelfde kleine huis
jes. De étalages van de verschillende
winkels zagen er even goed verzorgd
uit als aan de andere kant van de
grens. Ik constateerde slechts dat vele
gebruiksgoederen duurder, maar de
levensmiddelen aanzienlijk goedkoper
waren dan in Zweden. Apropos
levensmiddelen: de Finse „Edammer"
was, wat kleur en smaak betreft,
nauwelijks van de echte te onder
scheiden.
Aan de Finse oever van de Torne
zoekt men natuurlijk ook tevergeefs
naar een kaai. Wel liggen er met
planken bespijkerde boomstammen,
die een flink stuk de enkele honder
den meters brede rivier in gaan. Van
de verte had ik midden op de rivier
al een groep mannen aan het werk
gezien. Nu bleek, dat zij bezig waren
de stroom-af komende boomstammen
het Finse goud te sorteren. Een
klein tikje tegen de neus van de
boomstam was meestal voldoende, om
hem een bepaalde weg te doen in
slaan.
We vangen hier veertig verschillen
de houtsoorten op, legde me een ar
beider uit. Ze hebben soms een reis
van honderd en meer kilometer ach
ter de rug. Dit zeggende, wees hij op
de „weg", die voor de boomstammen
in het water ,was aangelegd. Op een
afstand van een meter of tien had
men boomstam aan boomstam gesla
gen en zo een ketting gemaakt, waar
tussen de bomen de rivier afzakten.
Gelukkig spreken de Finnen in de
grensstrook allemaal Zweeds, want
Fins is een taal, die werkelijk nergens
op lijkt. Neem de cijfers: één, twee,
drie. one, two, three; un. deux. trois,
att, tvo, tre. Maar de Fin zegt: yksi,
kaksi, kolme en telt dan verder: nel-
ja, viisi, kuusi, seitsemanDe Fin
nen verwachten echter niet, dat u
hun taal spreekt.
Nadat ik nog één van de ruim 500-
met hout gestookte locomotieven ge
zien had, verliet ik het gastvrije land
zonder moeilijkheden. Ik behoefde
niet eens mijn pas te laten zien.
RANTSOENERING
De Zweedse douane-ambtenaar wil
de slechts weten, of ik alcohol ge
kocht had. Inderdaad is aan het
smokkelen van sterke drank een aar
dig voordeeltje verbonden. Vooral,
wanneer men Amerikaaifce of Engel
se sigaretten, in Zweden gekocht, in
Finland aan de man weet te brengen.
Trouwens, alcohol is in Finland ge
rantsoeneerd: er mag niet meer dan....
een halve liter per dag per persoon
worden afgegeven.
Vele grensbewoners verdienen zo
Haparanda, stad van nog geen 500 houten
huizen aan het Noordelijk uiteinde van
de Botnische Golf op de grens tussen
Zweden en Finland.
Het Wereldgebeuren
Model-staatsgreep
De revolutionnair gezinde lieden in
sommige staten van Zuid-Amerika
hebben van de jongste staatsgreep in
Syrië een en ander kunnen leren.
Kolonel Hinnawi heeft vakwerk ge
leverd door zonder bloedvergieten zijn
plannen in enkele uren tijd nauwkeu
rig volgens schema te volvoeren. De
Syriërs gingen Zaterdagavond naar
bed onder het bewind van president
Zaim en ze stonden 's morgens op on
der dat van kolonel Hinnawi. Als ze
radio Damascus geloven wilden was
de staatsgreep met een even nobel als
onbaatzuchig doel verricht. Zaim was
een tyran, die de partijen en de pers
onderdrukte en de gelden uit de
staatskas verkwistte. Hinnawi had het
daarom als zijn patriottische taak ge
zien het volk van de tyran te ver
lossen en de partijen in hun rechten
te herstellen. Daarna zou hij zich be
scheiden terugtrekken.
Inmiddels is inderdaad reeds een
nieuwe regering gevormd onder de
vroegere president Hasjem Alassi Pas
ja en zijn een aantal dictatoriale de
creten van Zaim ongedaan gemaakt.
Men zou dus zeggen dat kolonel Hin
nawi door zijn doortastend optreden
wel enige sympathie verdient. Toch
knaagt in de wereldpers scepsis aan
's mans nobelheid.
In de eerste plaats heeft de wijze,
waarop hij zich van de toen reeds
weerloze „tyran" ontdeed weinig ge
meen met Arabische ridderlijkheid.
Een schijnproces promoveert een poli
tieke moord niet tot een gerechtelijke
executie. Dan is er een weinig twijfel
aan de bedoelingen van Hinnawi. De
coup is duidelijk het resultaat van be
paalde intrigues onder de hoge offi
cieren, wellicht geïnspireerd door na
ijver en persoonlijke antipathïen. Het
leger in Syrië immers vormt op 't
ogenblik de enige werkelijke macht,
de politici, ook de nieuwe, kunnen
slechts regeren bij de gratie van de
officieren.
In de derde plaats zit er aan dc
staatsgreep een belangwekkende bui
tenlandse kant. Het Midden-Oosten is
een gebied waar allerlei buitenlandse
invloeden elkaar raken en Syrië was
daarbij een zeer onzekere factor. Ko
lonel Zaim, tijdens de oorlog een vol
geling van Pétain, was op zijn minst
gezegd niet pro-Engels.
De droom van Koning Abdullah, 'n
groter Arabisch rijk, dat Transjorda-
nië, Syrië en Irak zal omvatten, een
droom waar Londen zeer mee ingeno
men is, vond bij Zaim een weinig
gunstig onthaal. Sterker nog, Zaim
was een erkend tegenstander van Ab
dullah's plannen en zocht steun bij
Egypte, waar deze plannen eveneens
op verzet stuiten. De betrekkingen
met Irak waren daardoor gespannen
geraakt. Een maand geleden zond
Zaim zelfs troepen naar de grenzen als
waarschuwing tegen overijlde hande
lingen. Terloops zij hieraan toege
voegd. dat Amerikaanse en Franse di
plomaten de politiek van Zaim niet
onwelkom was.
De nieuwe machthebbers in Syrië
zijn naar alle waarschijnlijk een an
dere gezindheid toegedaan. Opvallend
is in elk geval, dat na de staatsgreep
aan het Egyptische hof drie dagen
rouw is afgekondigd. Het heeft er veel
van weg alsof een sta-in-de-weg voor
de Brits-Tranjordaanse plannen is op
geruimd.
De Franse pers een deel ervan
tenminste beweert, dat Engeland
tot de staatsgreep heeft aangezet. Dat
is met meer dan een bewering, want
aanwijzingen of bewijzen ontbreken.
Wel sjaat vast, dat het verdwijnen
van Hoesni Zaim past in de Britse
plannen in het Nabije Oosten.
Vrachtauto in botsing met de
Rotterdamse tram.
Dinsdagmorgen om half elf deed
zich aan de Boompjes te Rotterdam
een botsing voor tussen een vracht
wagen en een wagen van lijn twee
van de R.E.T. De cabine van de auto
werd bijna geheel ingedrukt, de
chauffeur licht gewond. Hij werd
evenals zes passagiers van de tram
voor onderzoek naar een ziekenhuis
vervoerd. De cabine van de auto, die
carbid vervoerde lag vol met een
deel van de lading. Vele trampassa
giers zaten onder de carbid.
Echtpaar vermoord bij Malang.
Zondag z\jn te Betek naby Malang
de lyken gevonden van een gepension-
neend K.N.I.L,-werker H. en zijn In
donesische echtgenote. Omtrent dc
aanleiding tot deze dubbelê moord
tast men nog in het duister.
een extra centje. Immers, de 536 km
lange grens is feitelijk niet te bewa
ken, is een open deur gelijk. Ruim
40.000 man zouden we nodig hebben
om de grens enigszins te controleren,
zei een Zweedse douanier. Maar in
dit hele uitgestrekte grensgebied wo
nen amper zoveel mensen, ouden van
dagen en kinderen meegeteld.
En zo vervolgde mijn zegsman,
wat wilt u doen. indien mevr. Ericson
uit Karungi haar ouders aan de Finse
kant van de Torne, in Karunki, nu
werkelijk honderd sigaretten brengt?
En al scheidt dan de Torne de ge
meenten Kaurilanda en Kaurilante, de
mensen, die er wonen, vormen toch
één gemeenschap.
Deze indruk kreeg ik ook later,
toen ik met de trein 80 km het land
was ingereden en dan de bus naar
Pajala had genomen, een afstand van
ruim 100 km. door een open land
schap met slechts enkele heuveltjes.
Op de smalle zandwegen kon de bus
wel een uur lang rijden, zonder dat
we door een plaatsje kwamen of een
voetganger, laat staan een voertuig,
ontmoetten. De Torne was inmiddels
een riviertje geworden, dat op vele
plaatsen gemakkelijk kon worden
overgestoken.
Ook ik probeerde hier boven zwart
de grens over te steken. Het ging ge
makkelijk. De 20 sigaretten die ik
voor de aardigheid had meegenomen,
raakte ik weldra voor 200 Finse mark
kwijt, waar ik brood, kaas en ham
voor kocht, voldoende voor een uit
bundige maaltijd.
(Nadruk verboden).
