Frankrijk bouwt grootste stuwdam
van West-Europa
Bijna vijfduizend arbeiders kwamen
in dorp van zeven huizen
IRRIGATIEWERKEN IN AMERIKA
DOKTERS-ASSISTENTE
Zeeuwse Almanak
VRIJDAG 8 JULI 1949
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
3
Kosten25 milliard franken
(Van onze reizende redacteur)
Vijfduizend toeristen bezoeken dagelijks het dorp Génissiat, gelegen
aan de oever van de Rhóne; een dorp, dat tien jaar geleden zeven hulzen
telde en de ruïne van een oud kasteel. Xu werken er 4700 arbeiders, die er
ten dele met hun gezinnen wonen bovendien. Maar als wij weer tien
jaar verder zjjn zullen die naar elders vertrokken zyn en Génissiat zal
dan weer zijn eigen gezicht kunnen tonen, maar het Kal dan toch heel an.
dere trekken vertonen dan voorheen. Want er gebeuren grote dingen ter-
zijde van dit een der kleinste dorpen van Frankrijk en zij zullen van biy.
vende aard zijn.
Génissiat toch steekt Dnjeprostroi
naar de kroon! Daar, in de Dnjepr,
hebben de Russen de grootste stuw
dam van Europa gebouwd. En thans
bouwen de Fransen de grootste van
West-Europa. Hij zal iets kleiner
worden dan de befaamde Russische,
maar de capaciteit ervan zal groter
zijn Het zal de eerste en de grootste
zijn van de 22 stuwdammen, die inge
volge het plan van oud-minister Jean
Monnet gebouwd zullen worden. De
capaciteit zal 350.000 kva bedragen.
Verder Zuidwaarts, d.w.z. voorbij Ly
on Génissiat is gelegen tussen Ge-
nève en die stad komen er nog
drie van 300.000, een van 225.000, een
van 170.000, een van 135.000. een van
120.000, een van 110.000 en een van
Frankrijk bezit tweeduizend
wate.rvallen, waarvan de hy
draulische energie is om te
zetten in electrische. En daar
wordt dan ook hard aan ge
werkt. Nederland heeft er geen
een. En tochzijn er plannen
ontworpen om ook in ons land
hydraulische centrales op te
richten. Met het oog daarop ver
telt onze reizende redacteur in
bijgaand artikel het een en an
der over de grootste stuwdam
van West-Europa, die ergens
in Frankrijk in aanbouw is.
100.000 en verder nog twaalf met een
capaciteit van minder dan 100.000
kva. Zo ontstaat hier dus een altoos-
vloeiende bron van energie, die al
eeuwenlang voorhanden was, maar
nooit tevoren is benut; een bron van
witte steenkool", die menselijker
wijs gesproken nimmer zal uitdrogen
en bovendien niets kost.
Niets kostU schudt bedenke
lijk uw hoofd. Inderdaad, de Compag
nie Nationale du Rhöne, een oorspron
kelijke particuliere onderneming, die
thans genaast is, moet maar even
25.000.000.000 franken neertellen om
die dam met al wat er bij behoort,
gebouwd te krijgen, maar daar zal
tegenover staan, dat dit kapitaal bin
nen zes jaar geheel afgeschreven zal
kunnen 'worden. En zo zal het ook
met de andere dammen gaan.
Nederland met zijn geringe hoog
te verschillen in de bodem, kan ja
loers zijn op een land met zijn woeste
bergrivieren, die weliswaar onbevaar
baar zijn, maar ondertussen van on
berekenbare waarde zijn voor het
verwekken van energie in de vorm
van electrische stroom.
LEON PERKIER
Als de auto mijn gastheer en mij
gebracht heeft tot voor de deur van
de centrale „Léon Perrier" dat is
de naam van deze stuwdam, zo ge
noemd naar zijn ontwerper, een inge
nieur uit de bergen, die stierf in de
Kerstnacht van 1948. 74 jaar oud,
vóór de voltooiing van zijn levens
werk derhalvevoel ik mij klein,
ja nietig worden bij de aanblik van 't
gigantisch werk, dat hier verricht
wordt. Het moet een geniaal man
geweest zijn, die zittende op de hoge
oever van de woeste stroom in het
eenzame onherbergzame landschap,
voor zijn geetesoog heeft zien ver
rijzen wat nu bezig is werkelijkheid
te worden: die reusachtige betonnen
dam met daarin turbines, aangedre
ven door de kolkende watermassa,
energie verwekkend, die elders
slechts ten koste van duizenden ton
nen brandstof, moeizaam gedolven
uit het binnenste der aarde, gewonnen
kan worden.
De fraaie bronzen deur is 10 me
ter hoog en zes meter breed en toch
lijkt zij klein in het geheel van de
dam, die 110 meter hoog is, 100 meter
breed van oever tot oever. Uitwendig
is de massa van het werk zo goed
als voltooid, inwendig nog slechts ten
dele. Er zal nog twee jaar ge we riet
moeten worden en dan zal het hier
weer stil worden, afgezien dan van
het constante gezoem der machines
en het gepraat der toeristen, die niet
uitgekeken raken. Nu heerst er nog
een hels lawaai, van schreeuwende
voormannen te midden van zwoegen
de arbeiders. En er is 'n rommelige
aanblik van steigers, keten, hulpge
bouwen, hopen afval, werktuigen,
materialen, grondstoffen en waf al
niet.
Maar dit alles is toch maar een
kleinigheidje vergeleken bij het feit,
dat de kunstmatige dam in de rivier
bestaat uit meer dan een millioen
kubieke meter beton, ter plaatste
verwaardigd uit aangevoerde grond
stoffen.
Het werk is begonnen met de op
richting van de Compagnie Nationale
du Rhone in 1934, steunend op de wet
van 27 Mei 1921. ten doel hebbend
de Rlhóne op drieërlei wijze ten nutte
te maken van het openbaar: het bou
wen van electrische centrales in
stuwdammen, het kanaliseren en
daardoor bevaarbaar maken van de
rivier en maken van bevloeiingsin-
richtingen voor de landbouw. Na
langdurige onderzoekingen er verken
ningen ter plaatste begon men met
de uitvoering in 1937.
Het moeilijkste onderdeel was wel
liet omleggen van de rivier. Aange
zien de bedding een diepe insnijding
is in de harde rotsbodem moest de
oplossing gevonden worden in twee
tunnels door de rotsen, ter weerszij
den van de plaats waar de dam moest
komen. Alleen daarvoor waren al
bijna 4000 arbeiders nodig, die in een
tijdelijk dorp rondom het eigenlijke
Génissiat werden ondergebracht.
RIJST BRENGT UITKOMST
De tunnels kwamen er ten koste
van een grote inspanning, waarbij
vele moeilijkheden overwonnen moes.
ten worden, maar de Rhóne volgde
nog altjjd haar eeuwenoude bedding.
Dus moest er een stalen damwand
in de rotsbodem geslagen worden.
Ook die kwam er, waarna 85 pet. van
het water zyn weg door de tunnels
zocht: de wand lekte door. Toen
kwam iemand op de goede inval vóór
„het gordyn van ijzeren planken"
aarde te storten, vermengd met ryst.
De rijst zou zwellen onder water,
maar niet verrotten en er moest,
dacht hy, op die wijze een potdichte
afsluiting bereikt kunnen worden.
Een scheepsladig rijst, (twee millioen
kg), werd eraan besteed enhet
doel was bereikt: de werkput was
kurkdroog!
Dus kon het optrekken van de ri.
vierbodem af van het eigenlijke „ge
bouw" beginnen. Halverwege het kar
wei brak evenwel de oorloguit en na
verloop van tijd verdwenen de arbei
ders en de werktuigen. Jarenlang
bleef het zo goed als stil ligen;
slechts voor het onderhoud werden
een paar honderd man toegestaan.
DLt alles vertelt my de bouwkundi
ge opzichter Antonin Faroux, die van
het begin af hier heeft gewerkt en
er hoopt te blnvcn tot alles is vol
tooid. Hij straalt van nationale trots
en terecht tijdens de rondwan
deling. Hij toont de zes turbines van
975 ton per stuk. de generatoren
van 700 ton, de transformatoren van
260 ton, alle van Franse makelij en
vaak met de grootste moeite ter
plaatse aangevoerd. Hij leidt mijn
metgezellen en mjj door het inwendi
ge van de dam een fabriek gelijk!
gunt ons een blik van de „Salie
des visiteurs" uit en laat ons afdalen
langs de ere-trap. Drie van de zes
machines zijn in bedrijf, de vierde
wordt zojuist opgesteld, de vijfde
komt over vijf maanden, de zesde
over twee jaar. Zij staan in een hal-
vecirkelvormige zaal ter lengte van
220 meter.
Dan klimmen wij omhoog voor een
wandeling bovenop de dam, vanwaar
af dc mensen benedon als mieren
lijken. Ofschoon technicus wijst hij
met piëteit op het kasteeltje, dat al
die jaren dwars in dc weg heeft ge
staan, maar gespaard is gebleven en
hersteld zal worden. Het zal dan
staan aan een nieuwe weg, die over
de dam wordt geleid.
Vijftig mensen hebben bij de bouw
de dood gevonden, meestal ten gevol
ge van eigen onvoorzichtigheid. Hon
derden zijn er al vertrokken naar de
volgende dam, die van Seysscl; de
anderen zullen volgen. Slechts 90
zullen er hier blijven om de centrale
te bedienen en te onderhouden. En
blijven zullen ook de toeristen, elke
zomerdag opnieuw komend om dit
interessante werk te bekijken, dat
aller bewondering afdwingt
(Nadruk verboden)
Boerenzoons op reis (V)
Bij de grote Colorado-stuwdam
Toen wij in Antwerpen aan boord gingen voor dc reis naar U.S.A., durf
de ik nauwelijks te hopen, dat ik nog Amerika's Westkust zou zien. Maar
de gelegenheid kwam. Het werd een tocht van een maand, 's Nachts
meestal in de trein en overdag op onderzoek. Vermoeiend was het, maar
afwisselend en soms avontuurlijk.
Eerst naar Ithaca in de staat New
York. waar een lezing gehouden
moest worden voor de Cornell Uni
versiteit die 10.000 studenten
heeft. Daarna de grote sprong dwars
door Ohio, Indiana en Illinois. de
eerste nacht. In St. Louis, met zijn 3
K.M. lange brug over de Missouri
twee verdiepingen: een voor de trein
en een voor ander verkeer komen
we bij dag en tegen de avond berei-
Eén der machines wordt aangevoerd.
by die der
Let op de afmetingen, vergeleken
arbeiders!
FEUILLETON
REDEN TOT JUICHEN
Het huis „In de Struys" te Veere
gaat in eigendom over aan het rijk en
is dus voor de toekomst behouden
Reden-tot juichen.
Nu schreef ik dezer dagen over de
deplorabele toestand, waarin zich een
der huizen aan de kade bevindt. Maar
er is ook wat dit pand aangaat, het
„Huis met het kanon", reden tot jui
chen. Het staat n.l. wel vast, dat dit
pand, dat zijn naam ontleent aan een
oud kanon, dat als stoepafscheiding
dienst doet, een volledige restauratie
zal ondergaan en daarmede is dus ook
de toekomst van dat pand verzorgd.
Nu vindt men aan de kade nog een
prachtig oud huis, met 'n mooie antieke
betimmering. Het staat sedert de oorlog
leeg. De ruiten zijn gebroken en ge
barsten. En de eigenaar laat er niets
aan doen. Hij bewoont het niet. Hij
laat. het aan zijn lot over en heeft er
tcndele zelf een pakhuis van gemaakt.
Veere doet wat het kan om de eige
naar te bewegen om het huis te her
stellen.
Tot dusver zonder resultaat.
Jammer. Want Veere moet zuinig
zijn op zijn stedeschoon, wil het in de
toekomst zijn tegenwoordige aantrek
kingskracht houden. Met verwaarlo
zing zijn Veere, noch de eigenaar ge
baat.
Gelukkig daarom, dat de gemeente
actief is. Al is er dan ook op dit punt
nog geen reden tot juichen!
45
„Daarvan ben ik overtuigd", zei Elis-
sa vriendelijk.
Eric wenste wel. dat ze niet zo
vriendelijk was. Als ze boos werd of
in tranen uitbarstte, zou hij beter we
ten hoe haar aan te pakken. Maar hij
had Elissa nooit kunnen hanteren.
..Ik besef heel goed hoeveel ik op
offer", zei hij waardig. „En ik ben
daartoe volkomen bereid. Daarom zie
ik werkelijk niet in. Elissa, waarom
je weigert te scheiden. Je wilt toch
zeker mijn geluk niet in de weg
staan?"
Deze laatste zin klonk niet goed; er
zat iets banaals in. Maar hij kon geen
betere bedenken.
Elissa liet haar boek weer in haar
schoot vallen.
„Natuurlijk niet, liefste". 1-Iaar ge
zicht straalde hem tegen. „Maar ik ge
loof, dat ik beter weet waar jouw ge
luk ligt dan jezelf. In het diepst van
je hart wil je zo'n offer niet brengen,
Eric. Neen, val me nu niet in de rede,
lieverd!" Ze glimlachte geduldig. „Mis
schien houd je werkelijk van dat
meisje. Maar liefde is niet alles, lieve
schat. Wat wij samen hebben is net
even belangrijk. En geen mens slaagt
erin die eerste opwinding van de eer
ste huwelijksjaren te behouden. Zelfs
jij en Janice niet. En wat zou er dan
overblijven dat ik je niet even goed
kan geven?" Haar glimlach was le
vendiger, er klonk geen heimelijk ple
zier meer in haar lage stem.
Hier was iets, dat Elissa voor Eric
kon doen, net als in het begin, toen
ze hem zo'n snel succes had bezorgd.
Ze kon nog iets anders van hem ma
ken dan een onbegrepen echtgenoot;
het zou zelfs spannend zijn om hem
weer verliefd op haar te maken.
„Je schijnt het niet te begrijpen".
Dat was het enige, dat hij kon uit
brengen. Hij was eigenlijk bang, dat
Elissa het maar al te goed begreep
misschien wel beter dan hij zelf.
„Moet ik hieruit afleiden", vroeg hij
stijfjes en binnen in hem was meer
koude vrees dan hete woede „dat
je absoluut weigert te scheiden?"
Elissa boog haar schone blonde
hoofdje. Eric wist dat verdere woor
den nutteloos zouden zijn. Wat kon
hij tegen Elissa uitrichten, wanneer ze
bij haar standpunt bleef? Wat moest
hij Janice vertellen? Hoe kon hij haar
door
ADELAIDE HUMPHRIES
morgen in de spreekkamer ooit onder
de ogen komen? En, nog erger hoe
zou hij zichzelf hierna nog kunnen
respecteren? Want hij wist, dat hij
was verslagen. Elissa zou nooit toege
ven. Ze was sterker dan hij, zoals hij
altijd wel had geweten. Hij zou nu
niet meer dat pasverworven bestaan
van vrij, herboren mens kunnen
voortzetten nu Elissa was terugge
keerd.
HOOFDSTUK XV
Die speciale dag, waarop Betty-Jane
zich met rood-gezwollen ogen naar
haar werk had gesleept en dokter
Holbrook er wat voor zou hebben ge
geven, als hij Janice niet onder de
ogen had behoeven te komen, was een
dag waarvan juffrouw Willows voor
voelde, dat hij zeer ongewoon zou
zijn. Om te beginnen was iedereen,
behalve juffrouw Willows, te laat, zo
veel te laat zelfs, dat juffrouw Wil
lows zich juist begon af te vragen of
ze al het werk alleen zou moeten af
doen. Het zag er naar uit, dat het
weer een van die extra-drukke dagen
zou worden; twee cn dertig patiënten
stonden cr op de lijst. Sommigen za
ten al in de wachtkamer, wierpen elk
aar verholen blikken toe van achter-
de tijdschriften die ze veinsden te le
zen en begonnen zich af te vragen, of
juffrouw Willows alles in haar eentje
zou moeten opknappen.
„Als de dokter niet komt, kan ik
niet langer wachten", deelde een me
vrouw Smith (maar ze spelde het
Smythe) juffrouw Willows mee. Ze
was een nieuwe patiënte en de secre
taresse van de dokter had haar dade
lijk onsympathiek gevonden.
„Waarom denkt u, dat de dokter niet
komt?" snauwde juffrouw Willows.
Ze wist, dat dat niet de toon was,
waarop juffrouw Hilary een patiënte
te woord zou hebben gestaan, of die
nu jong of oud was, Smith of Smythe
heette. Maar juffrouw Willows was
zelf gaan twijfelen. En waar was Ja
nice en wat had het te betekenen, dat
Betty-Jane haar trein gemist had juist
op deze morgen. Nu toch al iedereen
te laat was? Mevr. Downey, een oude
patiënte, had al lang in één van de
ontvangkamers moeten zijn om behan
deld te worden voor haar spijsverte
ring; het arme mens had het zonder
ontbijt moeten stellen om die behan
deling te kunnen ondergaan. En juf
frouw Susie Fox, die vroeger honderd
acht en zeventig pond had gewogen
en nu al was afgevallen tot honderd
twee en zestig had al in een ander ka
mertje moeten zijn om een bloed-
praeparaat in ontvangst te nemen.
Mijnheer Hodicoper had in 't heilig
dom van dokter Holbroek moeten zijn
om zich door de dokter en twee van
zijn collega's te laten onderzoeken.
Deze collega's hadden al drie maal op
gebeld om er zich van te vergewissen
dat dokter Holbrook aanwezig was
voor ze zelf hun spreekkamer verlie
ten.
Mevrouw Smythe richtte zich hoog
hartig op en snauwde terug: „Wel!"
Ze haalde diep adem. „Wel! Ik heb
via een vriendin van een vriendin
van mevrouw Stoval gehoord, dat
men hier niet altijd even hoffelijk
wordt te woord gestaan. Ik had beter
gedaan hier niet te komen. Maar ik
hoorde ook dat dokter Holbrook de
beste op zijn gebied is".
„Dat is hij ook". Juffrouw Willows
snauwde niet meer, maar vriendelijk
klonken haar woorden evenmin.
„Dokter Holbrook zal heus wel ko
men. Maar als u niet wilt wachten
of liever naar een ander gaat. dan
heeft u daartoe het volste recht".
Dus wax-en die geruchten toch naar
Frankrijk overgewaaid. En, naai- juf
frouw Willows vermoedde, niet alleen
het verhaal hoe mevrouw Stoval de
spreekkamer was uitgewerkt, maar
ook andere, die de laatste tijd waren
rondgegaan. Dat zou de verklaring
z-ijn van de spoedige en onvex-wachte
terugkeer van mevrouw Holbrook.
„Wel!" zei mevr. Smythe (Smith)
opnieuw, echter niet meer zo hoog
hartig. Dokter Holbrook moest wel
prima zijn, anders zou hij het zich
niet kunnen veroorloven cr zulke on
hebbelijke assistenten op na te hou
den. Deze vrouw was beslist niet „de
bewuste". Geruchten betreffende een
zekere jongedame die als assistente
bij dokter Holbrook werkzaam was,
hadden de oren van mevrouw Smy
the (Smith) bereikt. Ze besloot te
wachten, alleen om te zien of er nog
een ander meisje was op wie de ge
ruchten meer van toepassing zouden
zijn. En ook, omdat ze niet wilde, dat
van haar, zoals van mevrouw Stoval,
werd rondgefluisterd, dat ze als pa
tiënte was geweigerd.
„Ik zal nog even wachten", deelde
ze juffrouw Willows mee en schreed
tenig naar haar plaats en haar tijd
schrift. Ze was blij dat ze aldus had
besloten, want juist op dat ogenblik
ging de deur open en kwam er een
jonge vrouw binnen.
(Wordt vervolgd)
ken we Kansas City. Even voor de
stad stoppen we in Independence,
waar president Truman oorspronke
lijk woonde. Een groot bord in het
kleine stationnetje verkondigt dit aan
alle reizigers. De volgende morgen
zie ik nog juist een klein stukje van
de welhaast eindeloze tarwevelden
in Kansas cn dan bereiken we al
spoedig het droge, rotsachtige Nieuw
Mexico, met zijn uitgestrekte, schaars-
bevolkte en woestijnachtige gebieden.
De grillig gevormde cactussen steken
bij avond spookachtig af tegen de
horizon.
Bij avond stoppen we te El Paso
aan de Mexicaanse grens.
NAAR EL CENTRO.
De volgende dag is al een eind ver
streken als ik El Centro, mijn plaats
van bestemming in Zuid Califomië,
bereik. In bijna drie dagen en drie
nachten sporen heb ik 5000 K.M. af
gelegd en ik moet mijn horloge vier
J'
Ir. C. W. C. van Beekom, die
als leider van een gezelschap
Nederlandse boerenzoons, thans
in de Verenigde St. vertoeft,
zond ons zijn vijfde brief uit
het land van Uncle Sam. Hij
vertelt daarin van een tocht
naar een der belangrijkste irri-
gatiegebieden in Zuid-Califor-
nië.
uur achteruitzetten vanwege het tijd
verschil.
De Amerikaanse spoorwegen zijn
geriefelijk. Meestal rijden de treinen
niet overmatig snel. Alles wordt ge
daan oip het de reizigers zo aange
naam mogelijk te maken tijdens het
lange verblijf in de trein. Steeds is
er een koele luchtstroom als de trein
door de zonverschroeide vlakten van
het Zuiden rijdt. De restauratiewa
gens zijn ruim en geriefelijk. Als men
er voor betaald heeft kan men zich
ook in de salons van de Pullman-wa
gens verpozen. Er zijn zelfs afgesloten
kamersals men er maar voor be
taalt!
De snelheid van de treinen houdt
met 80 K.M. wel op en ze stoppen
bij vele dox*pen. Hoe geriefelijk de
trein ook is, de reis wordt op de duur
vermoeiend.
DE IMPERIAL VALLEY.
Als ik de Imperial Valley bereikt
heb. blijkt me, dat deze vallei heet
en droog maar vruchtbaar is.
Tot voor kort een woestijn, thans
een gebied, dat per jaar voor 120
millioen dollar aan land- en tuin
bouwproducten levert, dank zij de to
verkracht vanWATER! Dat is
de Imperial Valley in het Z.W. van
Californië, een paar honderd km.
Oostwaarts van de belangrijke mari
nehaven San Diego. De Imperial Val
ley met als landbouwcentrum El Cen
tro, een inderhaast in elkaar gezet
stadje van ruim 10.000 inwoners, dat
Woestijnlandschap: he*t, dor....
droog!
de sporen van die haast vertoont. Ge
vormd onder invloed van de Colora-
doriver, ontstond vruchtbare rivier-
klei, door gebrek aan vocht echter
verworden tot woestijn.
Hier is het altijd mooi weer. 's Zo
mers zo'n 100115° F. en 's winters
een beetje minder, met per ongeluk
een enkele keer een nachtvorst. Zon
nig. warm, met een lage luchtvochtig
heid en daarom toch wel uit te hou
den. Regen is een gebeurtenis, hoog
stens 50 m.m. per jaar; wy doen het
in Nederland niet voor minder dan
650 m.m.! Heet. droog en d9r, een
woestijnlandschap aan de Mexicaanse
Het Wereldgebeuren.
Spraakverwarring
Sinds enige tijd hebben in de kran
ten economische onderwerpen zich
een vaste plaats verworven onder het
nieuws, dat met behoorlijke koppen
gebracht wordt. We lezen over, een
depressie in Amerika, een conflict
Spaak-Cripps over het betalingsver
keer, Benelux-onenigheid in ver
lovingstijd, druk op het pond. een ge
heim plan Petsche. de reis van John
Snyder naar Europa enz.
Gemakkelijk te volgen is dit nieuws
niet en zonder enige economische
kennis is er voor de gemiddelde
krantenlezer nauwelijks wijs uit te
worden. Trouwens, evenmin voor de
genen. die zulke kennis wel bezitten.
De Amerikaanse journalist William
Low. die vele besprekingen van na
bij heeft gevolgd, schreef deze week
een aardige boutade over de bijkant
Babvlonische spraakverwarring onder
de ministers en hun experts. Woor
den en nog eens woorden stapelen
zich op in zulk een mate. dat zonder
een verklarende woordentolk geen
enkel probleem te ontwarren is. Zelfs
een woordentolk is na een paar we
ken al weer verouderd. Het gaat over
intra-Europese handel, directe en in
directe hulp. trekkingsrechten die
niet of wel convertabel zijn, over
Marshall-fondsen en weer een spa.
ciaal fonds voor intra-Europese be
talingen enz. enz.
En al die termen moeten m drie
talen weergeven worden. Om de zaak
nog ingewikkelder te maken wordt
kwistig rondgestrooid met initialen.
We hebben de E.R.P.. de E.C.A., de
O.E.E.C. en daar komen dan nog een
reeks andere bij als do E.C.E.. de O.
S.R., de B.I.S. enz. enz. Geen wonder,
dat dc ministers de uitwerking van
hun voorstellen aan hun expe. is
overlaten. Dc arme journalisten moe
ten maar zien. dat zij hun te
legrammen in begrijpelijke taal door
seinen. wat overigens veelal mislukt.
De wijze waarop het handelsver
keer verloopt is trouwens weinig min
der ingewikkeld. Als Amerika bijv.
in het kader van de Marshall-hulp
dollars verstrekt wat kan er dan mee
gebeuren? Wel. Engeland gebruikt
deze dollars om goederen te kopen
in de Ver. Staten. De Britse regering
verkoopt deze goederen in eigen land
voor ponden. Een deel van deze pon
den wordt doorgegeven aan Frankrijk.
Frankrijk koopt daarvoor goederen in
Engeland, verkoopt ze aan eigen im
porteurs en ontvangt dus francs. Een
deel van deze francs wordt aan De
nemarken gegeven. De Denen kopen
daarvoor goederen in Frankrijk enz.
De gehele kunstmatige opzet is
eigenlijk terug te brengen tot enkele
elementaire feiten, die oorzaak zijn
van de moeilijkheden. Een uitstekend
overzicht van het grote probleem,
waarvoor Europa zich gesteld ziet, is
te vinden in een rapport, dat door de
Vei-, Naties is uitgegeven en dat is
opgesteld door de economische com
missie voor ÈuroDa dier organisatie.
Het grote probleem dan is de ver.
houding tussen Europa en Amerika
wat betreft het handelsverkeer. De
Ver. Staten met hun enorme produc
tie-capaciteit zijn de grote leveran
ciers van de wereld, in het bijzonder
wel van Europa. Naar Europa worden
grondstoffen en voedsel en industrie
producten uitgevoerd. Op de een of
andere manier zullen deze leveran
ties op de duur betaald moeten wor
den. Hoe echter? Europa is aangewe
zen op de uitvoer van industrie-arti
kelen. Daar is echter op de markten
in de Ver. Staten weinig plaats voor.
De Amerikaanse industrie kan in de
binnenlandse behoeften zelf wel voor
zien en voelt bovendien niets voor
concurrentie.
Dat maakt het probleem van de
dollar-tekorten schier onoplosbaar.
Ziehier dan ook de achtergrond
van de ingewikkelde Europese beta
lingssystemen en van Cripps' klaag
zangen over de toestand der Britse
schatkist. Het plan-Marshall is niet
meer dan een noodoplossing, die de
dollar-kwaal waaraan Europa leidt
voor vier jaar verzacht, maar niet
afdoende geneest.
Geschenk uit Graveiand.
VOOR HET KONINKLIJK PAAR
De inwoners van 's-Graveland en An
keveen voelen zich op bijzondere wijze
verbonden met het Koninklijk Gezin, om
dat deze dorpen destijds van zeer nabij
getuige waren van de vorstelijke ver
loving, die uit „Sperwershof" In 's-Gra-
veland bekend werd. Derhalve werd tol
Hare Majesteit het verzoek gericht o£
men ter gelegenheid van het koperen hu
welijksfeest een geschenk mocht aanbie
den, waarop welwillend werd beschikt.
Dit cadeau, een fauteuil, waarin onder
meer dc wapens der beide gemeenten
zijn gegraveerd, zal vanmorgen om half
twaalf door de particulier secretaris van
H.M. de Koningin, mr. J. C. Baron Baud,
in ontvangst worden genomen.
In Engeland maakt men zich als ge
volg van de langdurige droogte zorgen
over de watervoorziening, vooral van
de grote steden. Er worden reeds maat
regelen overwogen om het water te
rantsoeneren.
De legeroefening op de Veluwe. dr*
aanvankelijk op 27. 28 cn 29 Juli gehou
den zou worden, is uitgesteld tot 2. -3 en
4 Augustus om de militairen gelegenheid
te geven deel te nemen aan de vierdaag
se afstandmarsen.
grens, eentonig in zijn uitgestrekt
heid, totdat....
Totdat, de Amerikanen, na er vele
jaren over gedacht en gepraat te heb
ben, in enkele jaren een stuw met
bijbehorende irrigatiekanalen bouw
den in de Coloradorivier. kosten 40
millioen dollar, waardoor het allesbe
heersende water werd verkregen. En
nu brengt de Valley enorme hoeveel
heden sla, wortelen, meloenen en an
dere tuinbouwproducten voort, naast
granen, olievlas en lucerne ails be
langrijke landbouwproducten. Vrucht
bare grond, volop zon en thans water
in iedere hoeveelheid op elk gewenst
ogenblik, geven een oogst van een
kwaliteit, die wij in het veld zelden
bereiken. Geen grauw, maar helder
goudgeel gekleurd graan, geen donker
maar lichtgroen lucerne hooi. Geen
verregende, maar altijd frisse groen
te!
Hier komt immers alleen het water
op het land, door een vernuftig irri
gatiesysteem. wanneer het er nodig
is! Maar het perceel er naast, niet ge-
irrigeerd.... is woestijn, heet, droog.
dor!
Ir. C. W. O. VAN BEEKOM,
