Obersturmfuhrer Sweerts was in
Engelse dienst
GEEN BEROEPSPENSION!
ln 1946 werkte deze gewezen S.S.-er
bij de Nederlandse douane!
Zeeuwse Almanak
N .S.B.-ORGANISATIE OPGEROLD
DOKTERS-ASSISTENTE
VRIJDAG 27 MEI 1949
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
3
Geheimen rond hef England-Spiel (14)
Maar toen Sweerts vele maan
den lang was leeggepompt ging
zich aan hem het lot voltrekken
dat vroeg of laat iedere gelegen
heidsspion treft: Men had geen
werk en geen plaats meer voor
hem. Voor terugspelen op de vij
and was hij te lang uit diens ge
zicht verdwenen geweest. Voor an
der groot werk kende men hem
te weinig. En daarvoor scheen hij
de voorzichtige heren van de Brit
se Intelligence Service toch ook te
praatgraag en te dikdoenerig, te
veelvermaterialiseerd en te weinig
rechtlijnig van optreden.
VEROORDEELDE
ONDERVRAGER.
WERD
Een jaar gevangene, daarna zeeman.
Pierre Sweerts, de chef van Duitse spionnen, die gedurende de oor
logsjaren zo wonderlik goed op do hoogte bleek van alles, wat er
in Spanje, Perzië en Afghanistan gebeurde, had by al zijn drukke
bezigheden voor het Reichs Sicherhelts Haupt Amfc zichzelf niet ver
geten. Hij leefde er goed van en beschikte ov.er uitstekende automo
bielen, waarop hü dan ook, als Obersturmfuhrer bjj de S.S., recht
meende te hebben.
Deze wonderlijke man kwam inSeptember 1944, in zijn uniform
gekleed, dwars door de geallieerde linies heen en meldde zich te
Antwerpen bij de Engelsen. En hy had interessante papieren en me
dedelingen. De Britse militairen wisten niet precies, wat ze met deze
vreemde vogel zonden aanvangen en zonden hem door naar O2O,
het hoogst-geciassificeerde ondervragingskamp In Engeland. De heren
van O2O wisten al spoedig terdege goed, wat ze aan Pierre
Sweerts hadden. Ganse dossiers werden er aangelegd van hetgeen
hjj vertelde: heel de Duitse splonnage-organisatie kwam in kaart.
recherche-dienst en hij deed zyn
werk aanvankelijk goed. Later
wilden de Nederlandse autoriteiten
deze ierdoodveroordeelde Belg, die
door de Engelsen gebruikt- en
vervolgens aan zijn lot overgelaten
was, wel graag kwijt. Men zon op
een plan om hem met nette pa
pleren over de grens te werken.
Maar eer het zover was ge
beurde er in Haarlem iets, dat
door deze rekening een streep
haalde. In de stad aan het Spaar-
ne had mijnheer „Van der Molen",
die met buitenlandse wagens reed
en van zijn hotel uit onophoudelijk
met Brussel en Antwerpen telefo
neerde om eerherstel, de aandacht
van een slimme politieman getrok
ken. Die vroeg naar zijn papieren.
Sweerts had er geen; ze waren in
het ondervragingskamp in Engeland
achtergebleven. Toen ging de po
litieman zoeken en hij vond slecnt-
nagemaakte formulieren voor een
Belgisch paspoort.
Men sloot Pierre Sweerts aan 't
einde van 1946, vrywel zonder dat
er een aanklacht bestond, in de
Haarlemse gevangenis. Later werd
hy overgebracht naar Amsterdam.
Ongeveer een jaar bleef hy gevan
gen. Er kwam geen rechtszaak.
Tenslotte liet men hem, zonder dat
er vervolging of uitspraak was ge
weest, weer los. Zyn auto's wareu
inmiddels verkocht. En toen h\j dat
niet „nam" werd hem een vergoe
ding uitbetaald. Het was niet de
eerste vreemde behandeling, die hij
onderging; het zou ook de laatste
niet zyn.
Intussen had de Nederlandse jus
titie aan de Belgische regering 'me
degedeeld, da.t zij Sweerts in han
den had, die door de auditeur-mi
litair van Tongeren was ter dood
veroordeeld. Nederland was gaarne
bereid de man, dié een jaar gele
den werkzaam was by de Neder
landse douane-recherche, aan het
Belgische vuurpeloton over te le
veren. Maar Brussel wees het aan
bod af. Brussel wenste géén uitle
vering van de veroordeelde. Dat
wil, naar ingewijden aannemen,
niets anders zeggen dan dat Bel
gië Sweerts thans beschouwt als
ae agent van een geallieerde mo-
fendheid. Indien dit juist is bete
ent zulks een stilzwijgende reha
bilitatie.
NAAR ZEE!
De Nederlandse autoriteiten stel
den echter al evenmin prys or»
SweerW als de Belgische. Hoe sterk
de geruchten ook waren dat hij de
geallieerde oorlogvoering enorme
diensten had bewezen men wil
de van hem af. En in het voor
jaar van 1948 gebeurde het dus,
dat Pierre Sweerts, voorzien van
de napieren van een statenloze, ge
ruisloos door de Nederlandse poli
tie aan boord van een Panamees
schip werd gebracht. Panamese
Hij werd min of meer bij wijze
van noodoplossing toegevoegd
aan de speciale unit voor het Vei-
ligheidswerk in Nederland en
Duitsland, waarover de reeds eer
der genoemde Captain Pidcock 't
commando voerde. En zo kon het
gebeuren dat Pierre Sweerts (die
inmiddels zelf wegens landverraad
in België ter dood veroordeeld was)
in Tilburg dienst deed als onder
vrager van verdachte personen. In
dienst van de geallieerden en in
het befaamde kamp O3O, waar
in later Van der Waals zyn schok
kende levensgeschiedenis schreef,
druipend van haat tegen de Neder
landse illegaliteit. Sweerts had
toen de naam Van der Molen aan
genomen.
Een succesnummer was hy als
ondervrager niet. Daarom werd hy
el spoedig belast met een taak, die
hem beter* lag: auto's vorderen in
Duitsland. Hij kwam met respeclar
bele aantallen wagens bij de En
gelsen terug, maar men twijfelde
er aan, of hij alles, wat hij vor
derde, ook wei afleverdeLatei-
werd hy boodschappenjongen voor
de Engelsen in Den Haag. Eigen
lijk had hjj niets meer te doen. Hy
werd ondisciplinair, maakte mis
bruik van zijn Engelse papleren,
vorderde auto's. huurde huizen,
deed allerlei onbekookte dingen en
werd de Engelsen feitelijk een ko
lossaal blok aan het been.
NOG MOOIER!
Toen in 1946 de Veiligheidstroep
van Captain Pidcock werd geliqui
deerd bleef Sweerts werkloos in
Nederland achter als de tamelyk
welgestelde heer Van der Molen,
die drie auto's bezat, waarmee hij,
onder allerhande fantastische bui
tenlandse nummerborden, over de
wegen stoof. Maar wie veel geld
uitgeeft en niets meer verdient
ziet gauw de bodem van zijn schat
kist. „Van der Molen" ervoer het
en ging op zoek naar werk. En
raadt in geen tienen, waar hij
land kwam.
Pierre Sweerts werd te werk
gesteld bij de Nederlandse douane-
HUILEN....
Nee, dat was huilen op Hemelvaarts
dag. Driekwart van de dag gutste de
regen uit een loodgrijze hemel. Al in
de vroegte trokken de Middelburgse
kabouters naar Zeeuwsch-Vlaanderen
en het water lekte uit hun manteltjes
voor ze de trein naar Vlissingen te
pakken hadden. De 800 korfballers en
-halsters, die naar de Zeeuwse hoofd
stad waren gekomen met in hun niid-
"fn Ploegen uit Antwerpen, Zuid
Holland en uit alle oorden van Zee
land, begonnen ie korfballen en het
was om te huilen. Zo tierig en spor
tief zagen de damesleden er uit als
ze begonnen en na nauwelijks tien
minuten leek het, of ze drie dagen in
een sloot hadden gelegen. De motor
rijders in Vrouwenpolder baggerden
door de dikke modder, dat hel een
lust was om te zien en de zangers van
Noord- en Zuid Beveland, die in
wissekerke een concours hielden,
zorgden wijselijk, dat zij een dak bo
ven hun hoofd kregen. Hetzelfde de-
l zT1f blazers, die op Schouwen een
muziekconcours hadden. Maar het
oteej niettemin een Hemelvaartsdag
om te huilen.
^h'^oe.mistroostig zagen de Zeeuw-
de er Uït' hoe rfelip stonden
sen d stoelties OP de terras-
ert restaurants, hoe ont-
vnn ^tè U V1 (ie mensen' die het
Un £b?™<™"'<*<>°°>oeristen moe-
tehik^iZll^'"3, €.n Chris-
lln inrit 9' 'S dC '0lllS,C «Cnlol-
Men kan rfifl, Herorden.
lift er b°"<*ren. maar het feit
nfJlH""1 was het ee" tlmieWiliaa.
teSa?"cn n°" o&
kapiteins zyn vaak inschikkelijke
kerelsSweerts ging het grote
water op; zijn vrouw en zjjn zoon
tje bleven in Utrecht achter.
Langs de kusten van de Middel
landse zee trok de Panamees en
over de wijde vlakten van de oce
aan. En de gewezen Obersturiru
führer, de man die belangrijke oor
logsgeheimen had beheerd, de koe
rier tussen Berlijn en Madrid, de
dienaar van de Engelse geheime
dienst in Nederland, voegde zich
in het wonderlijk gezelschap der
harde zeelui. Hij leerde wat een
schip is, hy blokte halve nachten
in lesboeken over navigatie, hy
vroeg de kapitein en de stuurlui de
oren van het hoofd. En werd der
de stuurman!
Maar mensen als Pierre Sweerts
zijn niet tevreden met de rang
van derde stuurman op een Pa
namese vrachtvaarder. Hun bloed
drijft hen naar groter avontuur
Eer de zomer van 1948 was uit
gebloeid stapte Sweerts in Enge
land aan wal. En ging eens pra
ten ln Londen.
Or EIGEN SCHUT.
Het zal wel voor altijd een ge
heim blijven hoe hy aan het geld
kwam maar in de herfst van
1948 stond Pierre Sweerts aan het
stuurwiel van zijn eigen kotter. Hij
werd vrachtvaarder. Reder en ka
pitein van zijn eigen schuit! Hij zette
zijn bestekken uil over de Noord
zee en door het Kanaal, hij voer
over het woelige water van de Golf
van Biscaje, hy kwam voor de kust
van Nederland. En leed daar schip
breuk. Zyn kotter ging verloren en
hyzelf kwam met geen ander
bezit dan de doorweekte kleren die
hij droeg op het strand. Levend,
maar arm. En zonder papieren.
Zo verblijft hij thans in een stad
in het Westen des lands. Luttele
jaren geleden een man van macht
en aanzien. Een avontuurlijke waag
hals, die hoog spel speelde en won.
Om later alles weer te verliezen.
Wrakhout op de hoge zee van het
onbarmhartige leven der interna
tionale belangen.
WAAROM DIT ALLES
een zo ruime plaats vond in deze,
aan het England-Spiel gewyde ar
tikelenserie? Omdat de naam van
Sweerts misbruikt is geworden als
een schild voor de verrader Anton
van der Waals. Men heeft do dwaze
veronderstelling geopperd, dat
Sweerts de „Emiel Verhagen" zou
r schip 7.(jn wegge-
thans ln Argentinië
zijn, die aan Van der Waals „de
opdracht gaf" bh de Duitsers „voor
de Engelse Intelligence" te werken.
Ora dat geheim te houden zou hK
na de oorlog door de Engelsen uit
Nederland per
haald. Hij zou
verblijven.
De feiten, die wy omtrent Sweerts
hebben gepubliceerd wjjzen duide
lijk uit dat zulke, verhalen volstrekt
onjuist zijn. De Engelsen hebben
Sweerts die in de oorlog op in
ternationaal niveau werkte met véél
belangrijker opdrachten dan liet „stu
ren" van een banale V-Mann
juist onverzorgd in Nederland ach
tergelaten. Als Sweerts nu eens
werkelijk voor de Britse dienst com-
promitteerende fe-lten had gewe
ten, zouden de Engelsen hem dan
hier hebben laten zwerven? Moet
het waarlijk nog eens wéér gezegd
worden dat de mensen van de Séé-
cret Intelligence héél wat knapper
zijn dan sommige Nederlandse pen-
nevoerders in nun kortzichtigheid
vermogen te denken
Overigens: Pierre Sweerts is in
Nederland. Een handige recher
cheur heeft, 'm zó te pakken. Maar
dan zal blijken, hoe volkomen mis
het gokje was da( mr. Van der
Starp waagde toen hy de afwezige
Sweerts de rol van „Emiel Verha
gen" toedacht. Het kenmerkende
van de Verhagen-legende is juist
dat dc man (volgens Van der
Waals) sprekend op Anton lykt.
Welnu: Pierre Sweerts lykt evenmin
op Van der Waals als Sinterklaas.
Voor de oplossing van het Eng
land-Spiel of van enig deel van dat
afgrijselijke spionnage-drama moet
men niet bij de Belgische gewezen
Obersturmfuhrer zyn. Hy heeft er
totaal niets mee te maken.
Een t.b.c.-vrije veemarkt.
De vereniging tot bevordering van
het marktwezen te Doetinchem
overweegt de instelling van een T.
B.C. vrije veemarkt, eenmaal in de
veertiendagen te hóuden. Dit zal de
eerste markt van deze soort worden
in Gelderland.
Prof. Smeets regeringscommissaris
van het Beheersinstituut.
Tot regeringscommissaris bij het Ne
derlands Beheersinstituut is benoemd
prof. dr. M. J. Smeets. plaatsvervan
gend secretaris-generaal bij het minis
terie van financiën.
Aan hem is o.a. opgedragen: een
onderzoek in te stellen naar de oi-ga-
nisatie van het beheersinstituut er
aan de bevoegde instanties voorstel
len te doen tot door hem nodig ge
achte verbeteringen.
De Prinsesjes Beatrix en Irene (naden dezer dagen In de Am
sterdamse Stadsschouwburg op nis ballet-danseresjes tjjdens een uit
voering ten hate van „Pro Juventiite". Prinses Irene (tweede van
rechts) in het sprookje van Andersen „Het meisje met de zwavel
stokken".
11
11
Er bestaat een oude misvatting
Ook onderduikers konden
Ingerekend worden.
Opnieuw heeft de Rijkspolitie
(gewest Amsterdam) een einde
weten te maken aan pogingen om
een vereniging van oud-N.S.B.-ers
te formeren. Ditmaal was de
hoofdzetel in Driebergen cn ging
de actie uit van oud-officieren van
de Nederlandse Arbeidsdienst. Er
bestonden echter nauwe contacten
met Frans de Jong, wonende aan
de Leliegracht te Amsterdam, in
wiens huis destjjds de vereniging
tot hulp aan politieke delinquen
ten „wij moeten helpen" haar
hoofdkwartier had.
De organisatoren van deze nieuwe
„sub"-vereniging waren Wim Koel
man uit Driebergen en een zekere
Pauw uit Maartensdijk. De moeilijke
omstandigheden waaronder verschei
dene vroegere leden van het kader
van de N.A.D. op het ogenblik vei-k.e-
ren, hadden hen er toe gebracht een
soort comité te stichten, teneinde gel
den in te zamelen en contacten te leg
gen tussen werknemers en werkge
vers. In het begin van dit jaar is in
een groot restaurant in de hoofdstad
een bijeenkomst gehouden, waarin de
plannen zijn besproken en de moge
lijkheden overwogen. Er is toen con
tact gezocht met de Jong en een ze
kere Dronkers, die op een later in de
middag in een café aan de Lelie
gracht gehouden nieuwe bijeenkomst
een speech van een half uur heeft ge
houden.
Het optreden van de Rijkspolitie in
Februari van dit jaar, waarbij o.m.
de Jong, Dronkers en Werenstein
werden aangehouden, gooide de plan
nen in de war. Verscheidene mensen,
die aanvankeijk wel wilden meedoen,
werden bang en van financiële bij
dragen kwam niet veel.
De plannen werden evenwel op een
laag vuurtje warm gehouden en juist
dezer dagen zou opnieuw tot actie
worden overgegaan.
INVALLEN
Dezer dagen is daarom door de
Rijkspolitie een nachtelijke inval ge
daan zowel bij Koelman in Drieber
gen, als bij Pauw in Maartensdijk.
Een groot aantal foto's van Hitier,
een portret van Mussert en een uit
gebreide correspondentie tussen de
leden van het comité onderling wer
den in beslag genomen. Ook de kas,
inhoudende de somma van
11.viel de politie in handen.
De belangrykste vondst was
evenwel een lyst van mensen, die
voor hulp in aanmerking kwamen.
Verscheidene van hen worden
nog steeds gezocht, hetzij omdat
zjj uit een kamp wisten te ont
snappen hetzy om andere redenen,
Doordat de lyst ook hun onder
duikadressen bevatten, konden
zy onverwijld ingerekend worden.
Hieruit blijkt opnieuw dat het. uit
eindelijk doel van de vereniging
was hulp te verlenen aan mensen,
die nog bij de justitie in het kryt
staan.
Van de zijde van Rijkspolitie deel
de men ons mede. dat met het oprol
len van deze vereniging in status nas-
cendi zeer waarschijnlijk definitief
een einde is gekomen aan alle pogin
gen van vroegere N.S.B.-ers om op
nieuw enige organisatie in het leven
te roepen.
OVER EEN EERLIJK BEROEP.
Tal van ambachtslieden in
Nederland zijn trots op hun
beroep. Niet alleen onidat zij
goede werkstukken afleveren,
maar ook omdat zij in hun be
roep de aloude traditïe's van
goede trouw en eerlijkheid
hoog houden. Zij willen niet
alleen vandaag, maar ook mor
gen en overmorgen hun klanten
als rechtschapen en vakbekwa
me. mensen onder de ogen ko
men.
Dit gevoel van eigen waarde is het
meest aanwezig bij hen die beroepen
bekleden, waarop dc eeuwen reeds
hun stempel hebben gedrukt. Bij de
jongere beroepen ontbreekt het wel
eens oil dat is verkeerd.
Op het ogenblik is er in de wereld
van de pensionhouders een actie
gaande om ook hun beroep in aanzien
te doen toenemen. Wij ontvingen
daarover enige bijzonderheden. In
het bijzonder worden zij nog al eens
getroffen door de aanduiding in
dagblad-advertenties: ..geen beroeps-
pension". Daar schuilt iels kleine-
rends in en tegelijk is het ook dwaas,
want niemand, die des avonds in een
stad naar onderdak zoekt zal zeggen:
„Ik wil wel ergens slapen, maar niet
in een hotel, want dat is beroeps-
werk".
Integendeel 'hij zal alle mogelijke
moeite doen om in een goed hotel on
derdak te komen. Zo moet het ook
ziet verschijnen, omdat de pension
houders zich niet meer schamen voor
hun beroep cn er in tegendeel een
oer in stellen een goed pensionhou
der tc zijn. Zij komen er rond voor
uit. dat ze hun beroep op een goede
basis willen stellen, dat ze hun vak
organisatie willen verstevigen en
daardoor een nuttige functie in de
maatschappij willen verrichten.
Inmiddels is men in Zeeland lot het
inzicht gekomen, dat ook in deze pro
vincie plaats is voor een aantal af
delingen van de vakorganisatie der
pensionhouders. Aan de oprichting
van die afdelingen wordt thans hard
gewerkt.
Het Wereldgebeuren.
Handel met het
Oosten
E.C.E. is geen afkorting voor een
van de vele onderorganisaties in ver
band met het plan Marshall, wier
veelheid aan initialen de dagelijkse
krantenlezer slechts in verwarring
kan brengen. Het' is dé afkorting van
Economische Commissie voor Europa,
een instelling van de Ver. Naties, die
in alle stilte in Genève werkt. Die
stilte houdt geenszins in. dat de com
missie te onbelangrijk werk doet om
zijn met de pensions. Dc pensionhou- tchenkem Pto'egenim""dldE.C™ te
gen nodig zijn: in de eerste plaats
een goede vakorganisatie, die zorgt,
dat de bedrijven haar goede naam
kunnen handhaven cn in de tweede
plaats het geven van een betere ser
vice dan tal van particulieren kun
nen doen, die een bijverdienste zoe
ken door mensen in huis te nemen.
Welnu, die goede vakorganisatie
thans in wording. Elk pension, dat
beschikt over minstens vijf bedden
moet op het ogenblik bij de vakgroep
aangesloten zijn en het staat voort
durend onder controle. Het zal zich
dus strikt aan de eisen van prijs en
verzorging moeten houden. Er zijn
pensionhouders, die bezwaren hebben
tegen mensen, die iemand in huis ne
men om aan inwoning te ontkomen.
Deze zullen zich zo menen wij
voor hun gast niet al tc veel uitslo
ven, want die gast blijft voor hen
maar bijzaak. Vaak ziet men dan dat
bij minder vakbekwaamheid nog een
hogere prijs wordt berekend dan de
beroepspensions vragen.
Op het ogenblik is de toestand zo,
dat men in Nederland steeds meer
het bordje „pension" op de huizen
Paleis voor de Negus.
Vier Nederlandse architecten hebben
bij bet consulaat van Ethiopië te 's-Gra-
venhage de ontwerpen ingezonden, waar
mede zij deelnemen aan de internationale
prijsvraag voor een nieuw keizerlijk pa
leis te Addis Abeba.
FEUILLETON
li
.Hemeltje-lief, zulke dingen moest
ik niet denken en zeker niet van dok
ter Holbrook en Janice. Ze zijn nog
niet zover dat ze verliefd zijn op elk
aar. Ik zal voorlopig maar niets zeg
gen", besloot ze.
Ze was dankbaar dat ze tot een be
sluit was gekomen voordat ze naar
bed ging. „Niet voor het zover is. En
als het ogenblik daar toe gekomen is,
zal ik het wel merken, dat weet ik
zeker".
Wiens zijde ze dan zou kiezen
die van de dokter of die van zijn as
sistente wist juffrouw Willows
niet. Als het tenminste zover zou ko
men dat ze kiezen moest. Ze zou ge
slingerd worden tussen twee vriend
schappen. En ze zou hen beiden ge
lukkig willen zien.
HOOFDSTUK. IV
,.Wel, juffrouw Hilary, bent u er
nog?" Dokter Holbrook stond ver
baasd stil, toen Janice uit de verband-
kameg kwam en haar handen aan een
japieren doekje afveegde. „Maar dat
is ook een domme vraag", voegde hij
er lachend aan toe. ..Ik zie, dat u er
nog bent. maar ik was er zo zeker
van. dat iedereen was weggegaan".
„Ik wil de voorraden controleren,
overdag ontbreekt daarvoor de tijd".
„We hebben een stevig tempo ge
had, is het niet?"
door
ADELAIDE HUMPHRIES
Zijn donkere ogen glimlachten. Hij
was niet verder gegaan in de richting
van de voordeur, hoewel hij met grote
stappen op weg was daarheen, als
verlangend om weg tekomen. Dat
verlangen had hem verlaten, hij leun
de tegen de muur van de smalle gang
en keek naar Janice, terwijl ze liet pa
pieren doekje in de prullemand wierp
een paar jalouzieën optrok en de ka
mer met een laatste blik overzag.
„Soms denk ik wel eens", zei de
dokter peinzend, „dat mijn tempo te
hoog is: het is een wonder, dat u het
kunt bijhouden. U moet me zo nu en
dan maar eens wat remmen".
„Dat heb ik een paar keer gepro
beerd", antwoordde Janice luchtig.
..maar het is me niet gelukt". Ze deed
het medicijnkastje op slot met een
sleutel van de bos, die ze in haar zak
droeg.
..Dan is dat het enige wat u niet is
gelukt", vertelde hij haai-. Zijn ogen
volgden vol belangstelling elk van
haar bewegingen. ..Ik vraag me wel
eens af", zei hy ernstig, „of je eigen
lijk wel weet, hoeveel je tot stand
hebt gebracht. Janice".
Ze was niet verbaasd, dat hij haar
bij haar voornaam noemde; soms deed
hij dat. wanneer ze, zoals nu, even
een kort babbeltje maakten, na werk
tijd. Ze was ook niet verbaasd over
wat hij zei, daar ze heel goed wist,
dat ze waardevol voor hem was ge
worden in deze jaren. Toch voelde ze
haar gezicht blozen; ze merkte, dat
ze niet goed wist wat te zeggen.
Misschien doordat zijn stem zo ernstig
had geklonken.
„U vleit me", zei ze, onderwijl be
denkend, dat dit antwoord niet erg
gevat was. Dus voegde ze er ernstiger
aan toe: „U weet hoe prettig ik het
zou vinden als u er werkelijk zo over
dacht, dokter Holbrook".
Ze was blij, zo blij, dat haar hele
lichaam er van leek te gloeien: geen
wonder, dat haar gezicht zo rood werd
als dat van een schoolkind.
„Je weet wel, dat dat het geval is.
Maar luister eens", zei hij plotseling
alsof hij besefte, dat ze beiden te ern
stig werden, „je moet werkelijk naar
huis? Kun je me niet nog een beetje
van je tijd geven? Zie je, ik vind het
zo ellendig ora naar een leeg huis te
gaan. Mevrouw Holbrook vertrok
vanmorgen, zoals je weet. Zou ik je
niet kunnen overhalen om met me te
gaan eten? Je zou me er een groot
plezier mee doen. werkelijk".
Zijn stem was weer ernstig gewor
den, maar toch anders dan daarnet.
Zijn donkere ogen waren smekend,
zijn glimlach een beetje droevig, als
of hij wist, dat het heel egoïstisch was
om zoveel van haar te vragen. Het
was alsof hij zich aan haar genade of
ongenade overgaf.
„Nou. misschien zou dat wel gaan",
begon Janice. Ze was niet verrast door
zijn verzoek. De dokter vroeg haar
somS wel eens om mei hem te lun
chen, meestal wanneer cr dingen te
bespreken waren, waar ze. geduren
de de spreekuren door gebrek aan
tijd, niet aan toe kwamen.
..Goed", zei hij. voordat ze meer
kon zeggen. Zijn gezicht klaarde op
alsof de gunst, die ze hem verleende,
groter was dan hij verdiende.
Janice herinnerde zich wat juffrouw
Willows had gezegd: dat een man
elke man het ellendig vond alleen
gelaten te worden. Hij had gesproken
van zijn lege huis; hij moest zich het
vertrek van zijn vrouw wel net zo
erg hebben aangetrokken als juffrouw
Willows scheen te denken. Janice was
op het punt geweest, om te zeggen,
dat ze vanavond al een afspraak had.
Maar nu kon ze dat niet meer. Het
zou haast gemeen geweest zijn om
hein teleur te stellen, nu hij zo echt
blij scheen.
„Zullen we meteen maar gaan?" vroeg
hij. Hij zag er weer zo verlangend
uit, alsof hij maar gauw zijn voorne
men wilde uitvoeren, voor ze van me
ning zou veranderen,of zullen
we elkaar liever later eigens ontmoe
ten? Wat jij maar het liefste wilt. Ja
nice." ..Liever later, geloof ik." zei
Janice. Wanneer ze samen lunchten,
had ze alleen maar een mantel om
haar schouders geslagen over haar
uniform heen. en was dan gereed ge
weest, maar zelfs het aardige herfst-
pakje dat ze vandaag op weg naar
haar werk had gedragen, leek niet
feestelijk genoeg voor deze gelegen
heid.
„Prachtig! Zal ik je afhalen? Ik
moest eigenlijk je adres weten, Jani
ce. Maar
„We zullen tijd winnen als ik een
taxi neem en u ergens vindt", onder
brak ze. Niet dat ze dokter Holbrook
niet bij zich thuis wilde hebben..maar
hel zou werkelijk tijd sparen en eer
lijk gezegd, ook explicaties voorko
men.
(Wordt vervolgd).
ganisaties, waarvan practisch alle
Europese landen lid zijn. de Sowjel-
Unie cn de Oosteuropese landen in
begrepen. Deskundigen van deze lan
den werken in Genève onder leiding
van de Zweedse econoom Gunnar
Myrdal aan het. opstellen van lijvige
maar waardevolle rapporten en zoe
ken naar wegen om de handel in
Europa beter te doen functionneren.
Van 9 tot 21 Mei is de E.C.E. voor
een zitting van 2 weken samengeko
men om de economische vraagstuk
ken. gezien in het licht van Europa
als één geheel tc bestuderen. Het re
sultaat daarvan is in sommige opzich
ten zeer bemoedigend geweest. Het
grote punt van debat was op welke
wijze de handel tussen Oost- en
West-Europa uitgebreid kan worden.
Als gevolg van de politieke tegen
stellingen vlot het met deze handel
lang niet zo. als wel wenselijk zou
zijn. Wenselijk voor beide partijen,
niet ln de laatste plaats voor West-
Europa. De landen daar zien zich nog
steeds geplaatst voor een aanzienlijk
tekort aan dollars en dat zal ook n*
1952, na het einde van de Marshall
hulp. zo blijven.
Om dit tekort te dekken moet óf
de export van industrieartikelen wor
den opgevoerd óf tie invoer uit Ame
rika van grondstoffen beperkt. Het
eerste komt niet in aanmerking om
dat Amerika onze industrieartikelen
niet nodig heeft. Het tweede is wel
mogelijk, maar dan moet een andere
leverancier van grondstoffen worden
gezocht en die leverancier kan zijn:
Oosteuropa. Oosteuropa zal daarte
genover wellicht een belangrijk sur
plus aan industrieartikelen kunnen
opnemen.
Op de E.C.E.-confcrentie hebben
Oost. en West elkaar verweten de we
derzijdse handel allerlei belemmerin
gen in de weg te leggen. De Russen
vooral beschuldigden de Amerikanen
met hun plan Marshall deze handel
opzettelijk te remmen.
Merkwaardig was evenwel, dal bei
de partijen baar aanvallen niet richt
ten op het, beginsel zelf van een rui
mer handelsverkeer tussen. Oost en
West. maar juist klaagden, dat de an
der niet ver genoeg ging. De Russi
sche afgevaardigde, Arutiunian ver
klaarde zelfs, dat de Sowjet-Unie be
reid is de Westeuropese landen voed
sel, grondstoffen en machinerieën tc
leveren. Een soort Stalin-hulp dus.
De kleinere Oosteuropese landen wil
den daartegenover graag van het
Westen kopen, mits dat op crediet
kan gebeuren.
Het resultaat van de conferentie?
Met algemene stemmen werd een re
solutie aangenomen, waarin de E.C.E.
wordt opgedragen een dagelijks co
mité in te stellen, dat tot uitsluitende
taak krijgt de handel in Europa als
geheel te bevorderen en te vergemak
kelijken. Een Pools voorstel, om deze
commissie een onderzoek te doen in
stellen naar de beweerde belemme
rende maatregelen van de V. S. werd
verworpen.
Eén zwaluw maakt nog geen zomer
en deze conferentie betekent dus al
lerminst. dat thans de lucht econo
misch is opgeklaard. Maar het stre
ven om de handel tussen Oost en
West in nieuwe en betere banen te
leiden is begonnen. Ook voor Neder
land, dat b(j nauwe handelsrelaties
met Ooateuropa slechts te winnes
heeft, is dat van groot belang.