Obersturmfuhrer Sweerts was in Engelse dienst GEEN BEROEPSPENSION! ln 1946 werkte deze gewezen S.S.-er bij de Nederlandse douane! Zeeuwse Almanak N .S.B.-ORGANISATIE OPGEROLD DOKTERS-ASSISTENTE VRIJDAG 27 MEI 1949 PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT 3 Geheimen rond hef England-Spiel (14) Maar toen Sweerts vele maan den lang was leeggepompt ging zich aan hem het lot voltrekken dat vroeg of laat iedere gelegen heidsspion treft: Men had geen werk en geen plaats meer voor hem. Voor terugspelen op de vij and was hij te lang uit diens ge zicht verdwenen geweest. Voor an der groot werk kende men hem te weinig. En daarvoor scheen hij de voorzichtige heren van de Brit se Intelligence Service toch ook te praatgraag en te dikdoenerig, te veelvermaterialiseerd en te weinig rechtlijnig van optreden. VEROORDEELDE ONDERVRAGER. WERD Een jaar gevangene, daarna zeeman. Pierre Sweerts, de chef van Duitse spionnen, die gedurende de oor logsjaren zo wonderlik goed op do hoogte bleek van alles, wat er in Spanje, Perzië en Afghanistan gebeurde, had by al zijn drukke bezigheden voor het Reichs Sicherhelts Haupt Amfc zichzelf niet ver geten. Hij leefde er goed van en beschikte ov.er uitstekende automo bielen, waarop hü dan ook, als Obersturmfuhrer bjj de S.S., recht meende te hebben. Deze wonderlijke man kwam inSeptember 1944, in zijn uniform gekleed, dwars door de geallieerde linies heen en meldde zich te Antwerpen bij de Engelsen. En hy had interessante papieren en me dedelingen. De Britse militairen wisten niet precies, wat ze met deze vreemde vogel zonden aanvangen en zonden hem door naar O2O, het hoogst-geciassificeerde ondervragingskamp In Engeland. De heren van O2O wisten al spoedig terdege goed, wat ze aan Pierre Sweerts hadden. Ganse dossiers werden er aangelegd van hetgeen hjj vertelde: heel de Duitse splonnage-organisatie kwam in kaart. recherche-dienst en hij deed zyn werk aanvankelijk goed. Later wilden de Nederlandse autoriteiten deze ierdoodveroordeelde Belg, die door de Engelsen gebruikt- en vervolgens aan zijn lot overgelaten was, wel graag kwijt. Men zon op een plan om hem met nette pa pleren over de grens te werken. Maar eer het zover was ge beurde er in Haarlem iets, dat door deze rekening een streep haalde. In de stad aan het Spaar- ne had mijnheer „Van der Molen", die met buitenlandse wagens reed en van zijn hotel uit onophoudelijk met Brussel en Antwerpen telefo neerde om eerherstel, de aandacht van een slimme politieman getrok ken. Die vroeg naar zijn papieren. Sweerts had er geen; ze waren in het ondervragingskamp in Engeland achtergebleven. Toen ging de po litieman zoeken en hij vond slecnt- nagemaakte formulieren voor een Belgisch paspoort. Men sloot Pierre Sweerts aan 't einde van 1946, vrywel zonder dat er een aanklacht bestond, in de Haarlemse gevangenis. Later werd hy overgebracht naar Amsterdam. Ongeveer een jaar bleef hy gevan gen. Er kwam geen rechtszaak. Tenslotte liet men hem, zonder dat er vervolging of uitspraak was ge weest, weer los. Zyn auto's wareu inmiddels verkocht. En toen h\j dat niet „nam" werd hem een vergoe ding uitbetaald. Het was niet de eerste vreemde behandeling, die hij onderging; het zou ook de laatste niet zyn. Intussen had de Nederlandse jus titie aan de Belgische regering 'me degedeeld, da.t zij Sweerts in han den had, die door de auditeur-mi litair van Tongeren was ter dood veroordeeld. Nederland was gaarne bereid de man, dié een jaar gele den werkzaam was by de Neder landse douane-recherche, aan het Belgische vuurpeloton over te le veren. Maar Brussel wees het aan bod af. Brussel wenste géén uitle vering van de veroordeelde. Dat wil, naar ingewijden aannemen, niets anders zeggen dan dat Bel gië Sweerts thans beschouwt als ae agent van een geallieerde mo- fendheid. Indien dit juist is bete ent zulks een stilzwijgende reha bilitatie. NAAR ZEE! De Nederlandse autoriteiten stel den echter al evenmin prys or» SweerW als de Belgische. Hoe sterk de geruchten ook waren dat hij de geallieerde oorlogvoering enorme diensten had bewezen men wil de van hem af. En in het voor jaar van 1948 gebeurde het dus, dat Pierre Sweerts, voorzien van de napieren van een statenloze, ge ruisloos door de Nederlandse poli tie aan boord van een Panamees schip werd gebracht. Panamese Hij werd min of meer bij wijze van noodoplossing toegevoegd aan de speciale unit voor het Vei- ligheidswerk in Nederland en Duitsland, waarover de reeds eer der genoemde Captain Pidcock 't commando voerde. En zo kon het gebeuren dat Pierre Sweerts (die inmiddels zelf wegens landverraad in België ter dood veroordeeld was) in Tilburg dienst deed als onder vrager van verdachte personen. In dienst van de geallieerden en in het befaamde kamp O3O, waar in later Van der Waals zyn schok kende levensgeschiedenis schreef, druipend van haat tegen de Neder landse illegaliteit. Sweerts had toen de naam Van der Molen aan genomen. Een succesnummer was hy als ondervrager niet. Daarom werd hy el spoedig belast met een taak, die hem beter* lag: auto's vorderen in Duitsland. Hij kwam met respeclar bele aantallen wagens bij de En gelsen terug, maar men twijfelde er aan, of hij alles, wat hij vor derde, ook wei afleverdeLatei- werd hy boodschappenjongen voor de Engelsen in Den Haag. Eigen lijk had hjj niets meer te doen. Hy werd ondisciplinair, maakte mis bruik van zijn Engelse papleren, vorderde auto's. huurde huizen, deed allerlei onbekookte dingen en werd de Engelsen feitelijk een ko lossaal blok aan het been. NOG MOOIER! Toen in 1946 de Veiligheidstroep van Captain Pidcock werd geliqui deerd bleef Sweerts werkloos in Nederland achter als de tamelyk welgestelde heer Van der Molen, die drie auto's bezat, waarmee hij, onder allerhande fantastische bui tenlandse nummerborden, over de wegen stoof. Maar wie veel geld uitgeeft en niets meer verdient ziet gauw de bodem van zijn schat kist. „Van der Molen" ervoer het en ging op zoek naar werk. En raadt in geen tienen, waar hij land kwam. Pierre Sweerts werd te werk gesteld bij de Nederlandse douane- HUILEN.... Nee, dat was huilen op Hemelvaarts dag. Driekwart van de dag gutste de regen uit een loodgrijze hemel. Al in de vroegte trokken de Middelburgse kabouters naar Zeeuwsch-Vlaanderen en het water lekte uit hun manteltjes voor ze de trein naar Vlissingen te pakken hadden. De 800 korfballers en -halsters, die naar de Zeeuwse hoofd stad waren gekomen met in hun niid- "fn Ploegen uit Antwerpen, Zuid Holland en uit alle oorden van Zee land, begonnen ie korfballen en het was om te huilen. Zo tierig en spor tief zagen de damesleden er uit als ze begonnen en na nauwelijks tien minuten leek het, of ze drie dagen in een sloot hadden gelegen. De motor rijders in Vrouwenpolder baggerden door de dikke modder, dat hel een lust was om te zien en de zangers van Noord- en Zuid Beveland, die in wissekerke een concours hielden, zorgden wijselijk, dat zij een dak bo ven hun hoofd kregen. Hetzelfde de- l zT1f blazers, die op Schouwen een muziekconcours hadden. Maar het oteej niettemin een Hemelvaartsdag om te huilen. ^h'^oe.mistroostig zagen de Zeeuw- de er Uït' hoe rfelip stonden sen d stoelties OP de terras- ert restaurants, hoe ont- vnn ^tè U V1 (ie mensen' die het Un £b?™<™"'<*<>°°>oeristen moe- tehik^iZll^'"3, €.n Chris- lln inrit 9' 'S dC '0lllS,C «Cnlol- Men kan rfifl, Herorden. lift er b°"<*ren. maar het feit nfJlH""1 was het ee" tlmieWiliaa. teSa?"cn n°" o& kapiteins zyn vaak inschikkelijke kerelsSweerts ging het grote water op; zijn vrouw en zjjn zoon tje bleven in Utrecht achter. Langs de kusten van de Middel landse zee trok de Panamees en over de wijde vlakten van de oce aan. En de gewezen Obersturiru führer, de man die belangrijke oor logsgeheimen had beheerd, de koe rier tussen Berlijn en Madrid, de dienaar van de Engelse geheime dienst in Nederland, voegde zich in het wonderlijk gezelschap der harde zeelui. Hij leerde wat een schip is, hy blokte halve nachten in lesboeken over navigatie, hy vroeg de kapitein en de stuurlui de oren van het hoofd. En werd der de stuurman! Maar mensen als Pierre Sweerts zijn niet tevreden met de rang van derde stuurman op een Pa namese vrachtvaarder. Hun bloed drijft hen naar groter avontuur Eer de zomer van 1948 was uit gebloeid stapte Sweerts in Enge land aan wal. En ging eens pra ten ln Londen. Or EIGEN SCHUT. Het zal wel voor altijd een ge heim blijven hoe hy aan het geld kwam maar in de herfst van 1948 stond Pierre Sweerts aan het stuurwiel van zijn eigen kotter. Hij werd vrachtvaarder. Reder en ka pitein van zijn eigen schuit! Hij zette zijn bestekken uil over de Noord zee en door het Kanaal, hij voer over het woelige water van de Golf van Biscaje, hy kwam voor de kust van Nederland. En leed daar schip breuk. Zyn kotter ging verloren en hyzelf kwam met geen ander bezit dan de doorweekte kleren die hij droeg op het strand. Levend, maar arm. En zonder papieren. Zo verblijft hij thans in een stad in het Westen des lands. Luttele jaren geleden een man van macht en aanzien. Een avontuurlijke waag hals, die hoog spel speelde en won. Om later alles weer te verliezen. Wrakhout op de hoge zee van het onbarmhartige leven der interna tionale belangen. WAAROM DIT ALLES een zo ruime plaats vond in deze, aan het England-Spiel gewyde ar tikelenserie? Omdat de naam van Sweerts misbruikt is geworden als een schild voor de verrader Anton van der Waals. Men heeft do dwaze veronderstelling geopperd, dat Sweerts de „Emiel Verhagen" zou r schip 7.(jn wegge- thans ln Argentinië zijn, die aan Van der Waals „de opdracht gaf" bh de Duitsers „voor de Engelse Intelligence" te werken. Ora dat geheim te houden zou hK na de oorlog door de Engelsen uit Nederland per haald. Hij zou verblijven. De feiten, die wy omtrent Sweerts hebben gepubliceerd wjjzen duide lijk uit dat zulke, verhalen volstrekt onjuist zijn. De Engelsen hebben Sweerts die in de oorlog op in ternationaal niveau werkte met véél belangrijker opdrachten dan liet „stu ren" van een banale V-Mann juist onverzorgd in Nederland ach tergelaten. Als Sweerts nu eens werkelijk voor de Britse dienst com- promitteerende fe-lten had gewe ten, zouden de Engelsen hem dan hier hebben laten zwerven? Moet het waarlijk nog eens wéér gezegd worden dat de mensen van de Séé- cret Intelligence héél wat knapper zijn dan sommige Nederlandse pen- nevoerders in nun kortzichtigheid vermogen te denken Overigens: Pierre Sweerts is in Nederland. Een handige recher cheur heeft, 'm zó te pakken. Maar dan zal blijken, hoe volkomen mis het gokje was da( mr. Van der Starp waagde toen hy de afwezige Sweerts de rol van „Emiel Verha gen" toedacht. Het kenmerkende van de Verhagen-legende is juist dat dc man (volgens Van der Waals) sprekend op Anton lykt. Welnu: Pierre Sweerts lykt evenmin op Van der Waals als Sinterklaas. Voor de oplossing van het Eng land-Spiel of van enig deel van dat afgrijselijke spionnage-drama moet men niet bij de Belgische gewezen Obersturmfuhrer zyn. Hy heeft er totaal niets mee te maken. Een t.b.c.-vrije veemarkt. De vereniging tot bevordering van het marktwezen te Doetinchem overweegt de instelling van een T. B.C. vrije veemarkt, eenmaal in de veertiendagen te hóuden. Dit zal de eerste markt van deze soort worden in Gelderland. Prof. Smeets regeringscommissaris van het Beheersinstituut. Tot regeringscommissaris bij het Ne derlands Beheersinstituut is benoemd prof. dr. M. J. Smeets. plaatsvervan gend secretaris-generaal bij het minis terie van financiën. Aan hem is o.a. opgedragen: een onderzoek in te stellen naar de oi-ga- nisatie van het beheersinstituut er aan de bevoegde instanties voorstel len te doen tot door hem nodig ge achte verbeteringen. De Prinsesjes Beatrix en Irene (naden dezer dagen In de Am sterdamse Stadsschouwburg op nis ballet-danseresjes tjjdens een uit voering ten hate van „Pro Juventiite". Prinses Irene (tweede van rechts) in het sprookje van Andersen „Het meisje met de zwavel stokken". 11 11 Er bestaat een oude misvatting Ook onderduikers konden Ingerekend worden. Opnieuw heeft de Rijkspolitie (gewest Amsterdam) een einde weten te maken aan pogingen om een vereniging van oud-N.S.B.-ers te formeren. Ditmaal was de hoofdzetel in Driebergen cn ging de actie uit van oud-officieren van de Nederlandse Arbeidsdienst. Er bestonden echter nauwe contacten met Frans de Jong, wonende aan de Leliegracht te Amsterdam, in wiens huis destjjds de vereniging tot hulp aan politieke delinquen ten „wij moeten helpen" haar hoofdkwartier had. De organisatoren van deze nieuwe „sub"-vereniging waren Wim Koel man uit Driebergen en een zekere Pauw uit Maartensdijk. De moeilijke omstandigheden waaronder verschei dene vroegere leden van het kader van de N.A.D. op het ogenblik vei-k.e- ren, hadden hen er toe gebracht een soort comité te stichten, teneinde gel den in te zamelen en contacten te leg gen tussen werknemers en werkge vers. In het begin van dit jaar is in een groot restaurant in de hoofdstad een bijeenkomst gehouden, waarin de plannen zijn besproken en de moge lijkheden overwogen. Er is toen con tact gezocht met de Jong en een ze kere Dronkers, die op een later in de middag in een café aan de Lelie gracht gehouden nieuwe bijeenkomst een speech van een half uur heeft ge houden. Het optreden van de Rijkspolitie in Februari van dit jaar, waarbij o.m. de Jong, Dronkers en Werenstein werden aangehouden, gooide de plan nen in de war. Verscheidene mensen, die aanvankeijk wel wilden meedoen, werden bang en van financiële bij dragen kwam niet veel. De plannen werden evenwel op een laag vuurtje warm gehouden en juist dezer dagen zou opnieuw tot actie worden overgegaan. INVALLEN Dezer dagen is daarom door de Rijkspolitie een nachtelijke inval ge daan zowel bij Koelman in Drieber gen, als bij Pauw in Maartensdijk. Een groot aantal foto's van Hitier, een portret van Mussert en een uit gebreide correspondentie tussen de leden van het comité onderling wer den in beslag genomen. Ook de kas, inhoudende de somma van 11.viel de politie in handen. De belangrykste vondst was evenwel een lyst van mensen, die voor hulp in aanmerking kwamen. Verscheidene van hen worden nog steeds gezocht, hetzij omdat zjj uit een kamp wisten te ont snappen hetzy om andere redenen, Doordat de lyst ook hun onder duikadressen bevatten, konden zy onverwijld ingerekend worden. Hieruit blijkt opnieuw dat het. uit eindelijk doel van de vereniging was hulp te verlenen aan mensen, die nog bij de justitie in het kryt staan. Van de zijde van Rijkspolitie deel de men ons mede. dat met het oprol len van deze vereniging in status nas- cendi zeer waarschijnlijk definitief een einde is gekomen aan alle pogin gen van vroegere N.S.B.-ers om op nieuw enige organisatie in het leven te roepen. OVER EEN EERLIJK BEROEP. Tal van ambachtslieden in Nederland zijn trots op hun beroep. Niet alleen onidat zij goede werkstukken afleveren, maar ook omdat zij in hun be roep de aloude traditïe's van goede trouw en eerlijkheid hoog houden. Zij willen niet alleen vandaag, maar ook mor gen en overmorgen hun klanten als rechtschapen en vakbekwa me. mensen onder de ogen ko men. Dit gevoel van eigen waarde is het meest aanwezig bij hen die beroepen bekleden, waarop dc eeuwen reeds hun stempel hebben gedrukt. Bij de jongere beroepen ontbreekt het wel eens oil dat is verkeerd. Op het ogenblik is er in de wereld van de pensionhouders een actie gaande om ook hun beroep in aanzien te doen toenemen. Wij ontvingen daarover enige bijzonderheden. In het bijzonder worden zij nog al eens getroffen door de aanduiding in dagblad-advertenties: ..geen beroeps- pension". Daar schuilt iels kleine- rends in en tegelijk is het ook dwaas, want niemand, die des avonds in een stad naar onderdak zoekt zal zeggen: „Ik wil wel ergens slapen, maar niet in een hotel, want dat is beroeps- werk". Integendeel 'hij zal alle mogelijke moeite doen om in een goed hotel on derdak te komen. Zo moet het ook ziet verschijnen, omdat de pension houders zich niet meer schamen voor hun beroep cn er in tegendeel een oer in stellen een goed pensionhou der tc zijn. Zij komen er rond voor uit. dat ze hun beroep op een goede basis willen stellen, dat ze hun vak organisatie willen verstevigen en daardoor een nuttige functie in de maatschappij willen verrichten. Inmiddels is men in Zeeland lot het inzicht gekomen, dat ook in deze pro vincie plaats is voor een aantal af delingen van de vakorganisatie der pensionhouders. Aan de oprichting van die afdelingen wordt thans hard gewerkt. Het Wereldgebeuren. Handel met het Oosten E.C.E. is geen afkorting voor een van de vele onderorganisaties in ver band met het plan Marshall, wier veelheid aan initialen de dagelijkse krantenlezer slechts in verwarring kan brengen. Het' is dé afkorting van Economische Commissie voor Europa, een instelling van de Ver. Naties, die in alle stilte in Genève werkt. Die stilte houdt geenszins in. dat de com missie te onbelangrijk werk doet om zijn met de pensions. Dc pensionhou- tchenkem Pto'egenim""dldE.C™ te gen nodig zijn: in de eerste plaats een goede vakorganisatie, die zorgt, dat de bedrijven haar goede naam kunnen handhaven cn in de tweede plaats het geven van een betere ser vice dan tal van particulieren kun nen doen, die een bijverdienste zoe ken door mensen in huis te nemen. Welnu, die goede vakorganisatie thans in wording. Elk pension, dat beschikt over minstens vijf bedden moet op het ogenblik bij de vakgroep aangesloten zijn en het staat voort durend onder controle. Het zal zich dus strikt aan de eisen van prijs en verzorging moeten houden. Er zijn pensionhouders, die bezwaren hebben tegen mensen, die iemand in huis ne men om aan inwoning te ontkomen. Deze zullen zich zo menen wij voor hun gast niet al tc veel uitslo ven, want die gast blijft voor hen maar bijzaak. Vaak ziet men dan dat bij minder vakbekwaamheid nog een hogere prijs wordt berekend dan de beroepspensions vragen. Op het ogenblik is de toestand zo, dat men in Nederland steeds meer het bordje „pension" op de huizen Paleis voor de Negus. Vier Nederlandse architecten hebben bij bet consulaat van Ethiopië te 's-Gra- venhage de ontwerpen ingezonden, waar mede zij deelnemen aan de internationale prijsvraag voor een nieuw keizerlijk pa leis te Addis Abeba. FEUILLETON li .Hemeltje-lief, zulke dingen moest ik niet denken en zeker niet van dok ter Holbrook en Janice. Ze zijn nog niet zover dat ze verliefd zijn op elk aar. Ik zal voorlopig maar niets zeg gen", besloot ze. Ze was dankbaar dat ze tot een be sluit was gekomen voordat ze naar bed ging. „Niet voor het zover is. En als het ogenblik daar toe gekomen is, zal ik het wel merken, dat weet ik zeker". Wiens zijde ze dan zou kiezen die van de dokter of die van zijn as sistente wist juffrouw Willows niet. Als het tenminste zover zou ko men dat ze kiezen moest. Ze zou ge slingerd worden tussen twee vriend schappen. En ze zou hen beiden ge lukkig willen zien. HOOFDSTUK. IV ,.Wel, juffrouw Hilary, bent u er nog?" Dokter Holbrook stond ver baasd stil, toen Janice uit de verband- kameg kwam en haar handen aan een japieren doekje afveegde. „Maar dat is ook een domme vraag", voegde hij er lachend aan toe. ..Ik zie, dat u er nog bent. maar ik was er zo zeker van. dat iedereen was weggegaan". „Ik wil de voorraden controleren, overdag ontbreekt daarvoor de tijd". „We hebben een stevig tempo ge had, is het niet?" door ADELAIDE HUMPHRIES Zijn donkere ogen glimlachten. Hij was niet verder gegaan in de richting van de voordeur, hoewel hij met grote stappen op weg was daarheen, als verlangend om weg tekomen. Dat verlangen had hem verlaten, hij leun de tegen de muur van de smalle gang en keek naar Janice, terwijl ze liet pa pieren doekje in de prullemand wierp een paar jalouzieën optrok en de ka mer met een laatste blik overzag. „Soms denk ik wel eens", zei de dokter peinzend, „dat mijn tempo te hoog is: het is een wonder, dat u het kunt bijhouden. U moet me zo nu en dan maar eens wat remmen". „Dat heb ik een paar keer gepro beerd", antwoordde Janice luchtig. ..maar het is me niet gelukt". Ze deed het medicijnkastje op slot met een sleutel van de bos, die ze in haar zak droeg. ..Dan is dat het enige wat u niet is gelukt", vertelde hij haai-. Zijn ogen volgden vol belangstelling elk van haar bewegingen. ..Ik vraag me wel eens af", zei hy ernstig, „of je eigen lijk wel weet, hoeveel je tot stand hebt gebracht. Janice". Ze was niet verbaasd, dat hij haar bij haar voornaam noemde; soms deed hij dat. wanneer ze, zoals nu, even een kort babbeltje maakten, na werk tijd. Ze was ook niet verbaasd over wat hij zei, daar ze heel goed wist, dat ze waardevol voor hem was ge worden in deze jaren. Toch voelde ze haar gezicht blozen; ze merkte, dat ze niet goed wist wat te zeggen. Misschien doordat zijn stem zo ernstig had geklonken. „U vleit me", zei ze, onderwijl be denkend, dat dit antwoord niet erg gevat was. Dus voegde ze er ernstiger aan toe: „U weet hoe prettig ik het zou vinden als u er werkelijk zo over dacht, dokter Holbrook". Ze was blij, zo blij, dat haar hele lichaam er van leek te gloeien: geen wonder, dat haar gezicht zo rood werd als dat van een schoolkind. „Je weet wel, dat dat het geval is. Maar luister eens", zei hij plotseling alsof hij besefte, dat ze beiden te ern stig werden, „je moet werkelijk naar huis? Kun je me niet nog een beetje van je tijd geven? Zie je, ik vind het zo ellendig ora naar een leeg huis te gaan. Mevrouw Holbrook vertrok vanmorgen, zoals je weet. Zou ik je niet kunnen overhalen om met me te gaan eten? Je zou me er een groot plezier mee doen. werkelijk". Zijn stem was weer ernstig gewor den, maar toch anders dan daarnet. Zijn donkere ogen waren smekend, zijn glimlach een beetje droevig, als of hij wist, dat het heel egoïstisch was om zoveel van haar te vragen. Het was alsof hij zich aan haar genade of ongenade overgaf. „Nou. misschien zou dat wel gaan", begon Janice. Ze was niet verrast door zijn verzoek. De dokter vroeg haar somS wel eens om mei hem te lun chen, meestal wanneer cr dingen te bespreken waren, waar ze. geduren de de spreekuren door gebrek aan tijd, niet aan toe kwamen. ..Goed", zei hij. voordat ze meer kon zeggen. Zijn gezicht klaarde op alsof de gunst, die ze hem verleende, groter was dan hij verdiende. Janice herinnerde zich wat juffrouw Willows had gezegd: dat een man elke man het ellendig vond alleen gelaten te worden. Hij had gesproken van zijn lege huis; hij moest zich het vertrek van zijn vrouw wel net zo erg hebben aangetrokken als juffrouw Willows scheen te denken. Janice was op het punt geweest, om te zeggen, dat ze vanavond al een afspraak had. Maar nu kon ze dat niet meer. Het zou haast gemeen geweest zijn om hein teleur te stellen, nu hij zo echt blij scheen. „Zullen we meteen maar gaan?" vroeg hij. Hij zag er weer zo verlangend uit, alsof hij maar gauw zijn voorne men wilde uitvoeren, voor ze van me ning zou veranderen,of zullen we elkaar liever later eigens ontmoe ten? Wat jij maar het liefste wilt. Ja nice." ..Liever later, geloof ik." zei Janice. Wanneer ze samen lunchten, had ze alleen maar een mantel om haar schouders geslagen over haar uniform heen. en was dan gereed ge weest, maar zelfs het aardige herfst- pakje dat ze vandaag op weg naar haar werk had gedragen, leek niet feestelijk genoeg voor deze gelegen heid. „Prachtig! Zal ik je afhalen? Ik moest eigenlijk je adres weten, Jani ce. Maar „We zullen tijd winnen als ik een taxi neem en u ergens vindt", onder brak ze. Niet dat ze dokter Holbrook niet bij zich thuis wilde hebben..maar hel zou werkelijk tijd sparen en eer lijk gezegd, ook explicaties voorko men. (Wordt vervolgd). ganisaties, waarvan practisch alle Europese landen lid zijn. de Sowjel- Unie cn de Oosteuropese landen in begrepen. Deskundigen van deze lan den werken in Genève onder leiding van de Zweedse econoom Gunnar Myrdal aan het. opstellen van lijvige maar waardevolle rapporten en zoe ken naar wegen om de handel in Europa beter te doen functionneren. Van 9 tot 21 Mei is de E.C.E. voor een zitting van 2 weken samengeko men om de economische vraagstuk ken. gezien in het licht van Europa als één geheel tc bestuderen. Het re sultaat daarvan is in sommige opzich ten zeer bemoedigend geweest. Het grote punt van debat was op welke wijze de handel tussen Oost- en West-Europa uitgebreid kan worden. Als gevolg van de politieke tegen stellingen vlot het met deze handel lang niet zo. als wel wenselijk zou zijn. Wenselijk voor beide partijen, niet ln de laatste plaats voor West- Europa. De landen daar zien zich nog steeds geplaatst voor een aanzienlijk tekort aan dollars en dat zal ook n* 1952, na het einde van de Marshall hulp. zo blijven. Om dit tekort te dekken moet óf de export van industrieartikelen wor den opgevoerd óf tie invoer uit Ame rika van grondstoffen beperkt. Het eerste komt niet in aanmerking om dat Amerika onze industrieartikelen niet nodig heeft. Het tweede is wel mogelijk, maar dan moet een andere leverancier van grondstoffen worden gezocht en die leverancier kan zijn: Oosteuropa. Oosteuropa zal daarte genover wellicht een belangrijk sur plus aan industrieartikelen kunnen opnemen. Op de E.C.E.-confcrentie hebben Oost. en West elkaar verweten de we derzijdse handel allerlei belemmerin gen in de weg te leggen. De Russen vooral beschuldigden de Amerikanen met hun plan Marshall deze handel opzettelijk te remmen. Merkwaardig was evenwel, dal bei de partijen baar aanvallen niet richt ten op het, beginsel zelf van een rui mer handelsverkeer tussen. Oost en West. maar juist klaagden, dat de an der niet ver genoeg ging. De Russi sche afgevaardigde, Arutiunian ver klaarde zelfs, dat de Sowjet-Unie be reid is de Westeuropese landen voed sel, grondstoffen en machinerieën tc leveren. Een soort Stalin-hulp dus. De kleinere Oosteuropese landen wil den daartegenover graag van het Westen kopen, mits dat op crediet kan gebeuren. Het resultaat van de conferentie? Met algemene stemmen werd een re solutie aangenomen, waarin de E.C.E. wordt opgedragen een dagelijks co mité in te stellen, dat tot uitsluitende taak krijgt de handel in Europa als geheel te bevorderen en te vergemak kelijken. Een Pools voorstel, om deze commissie een onderzoek te doen in stellen naar de beweerde belemme rende maatregelen van de V. S. werd verworpen. Eén zwaluw maakt nog geen zomer en deze conferentie betekent dus al lerminst. dat thans de lucht econo misch is opgeklaard. Maar het stre ven om de handel tussen Oost en West in nieuwe en betere banen te leiden is begonnen. Ook voor Neder land, dat b(j nauwe handelsrelaties met Ooateuropa slechts te winnes heeft, is dat van groot belang.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1949 | | pagina 3