Willem van der Reyden doet opzienbare onthullingen Paul Hoffman plant 'n boom op Walcheren Vioolmakers naar Den Haag Haven van Breskens Geheimen iond het England Spiel (VIII) De Duiisers wisien alles over hem en na de bevrijding de Engelsen niets Nieuw werk voor de Parlementaire Enquête-commissie Kort geleden heelt de Raad van het voormalig Verzet naar wfl menen te weten op grond van door de, zich journa list noemende, heer Willy le Comte verstrekte gegevens in ronde woorden doen publiceren, dat het verraad ln het England-Spiel is gepleegd door de voormalige Nederlandse ge heime agent Willem Jacobus van der Reyden, die thans in Engeland woont. De Raad eiste van de Regering, dat zy zijn uitlevering zou vragen, uiteraard met de bedoeling, dat tegen hem rechtsingang zou worden verleend. Twee dingen hebben wij sindsdien, op grond van exclusieve informaties uit Engeland, kunnen berichten: Ten eerste, dat Van der Reyden nog deze zomer Engels staatsburger zal worden door naturalisatie en ten tweede, dat hij besloten heeft alle Nederlandse kranten, die hem beschuldigden, een proces aan te doen wegens laster. WU wensen onzerzijds daaraan direct twee opmerkingen te verbinden. Ten eerste, dat wU de publicatie van de Raad van het voormalig Verzet allerongelukkigst achten, omdat men stellig niet kan beweren dat Van der Reyden „het verraad" in het England-Spiel pleegde.. En ten tweede, dat Willem Ja cobus van der Reyden wel degelijk en inderdaad op 13 Febru ari 1942, toen hU door de Duitsers was gearresteerd, zyn code aan Kriminal-Direktor Schreieder heeft gegeven, alles wat Schreleder wilde weten heeft verteld (en dat later tegenover Abwehr-chef Giskcs herhaalde) en dat hij vervolgens ook nog de nieuwe code uitleverde, die Londen hem had meegegeven voor de nog in vrijheid werkende agent Aart Alblas. En wij voegen daaraan toe: een maandlater had Schreieder een vaste radioverbinding op Londen. Het England-Spiel was begonnen! Mocht de heer Van der Reyden ons op grond van deze pu blicatie een proces willen aandoen, dan zjjn wij tot zijn dienst. En dan zullen wij Schreieder, Giskes en de Duitse code-speci alist Ernst May als getuigen doen optreden. ten vervolgen wegens laster. Want, zo zegt de welgedane man tot zijn bezoeker, ik heb helemaal geen verraad ge pleegd. Kijk eens, ik was oorspronkelijk telegrafist bij de koopvaardij. In het begin van de oorlpg ben ik uit In- dlë in Engeland aangekomen en heb de Nederlandse gehei me dienst in Londen mijn diensten aangeboden. (Heeft V. d. R. vroeger niet ver klaard, door Mr. Derkscma te zijn gedwongen, omdat hij an ders als N.S.B.er zou worden geïnterneerd? Red.) Ik heb van de Engelsen slechts twee lessen in coderen gehad en werd drie wéken lichamelijk getraind. Dat was alles. Op 7 September 1941 ging ik als geheim agent naar Ne derland, nadat ik eerst nog de rang als marine-officier had gekregen. Ik werd aan boord van een MTB gezet (een motor-torpedoboot), die mij tot twee mijl onder de Hollandse kust bracht. Daar moest ik overstappen in mijn ..dinghy", een opvouwbaar rubberbootje. Maar dat ding sloeg al gauw om, myn radio set verdween in de golven en ik moest zwemmende aan land komen. Dat kon onge merkt gebeuren. En zo stond ik dus in bezet Nederland. „EEN ITGGIIR ALS MODDER" Maar zo vervolgt Van der Reyden zijn verhaal Ik sloeg al gauw een figuur als modder, toen Ik een le vensmiddelenwinkel binnen stapte. Want „die stomme En gelse geheime dienst" had mÜ rant sqenkaar ten gegeven, zoals ze alleen aan Duitse sol daten werden uitgereikt. En bovendien hadden ze my Ne derlands zilvergeld gegeven, hoewel dat in Nederland al was ingetrokken en vervangen was door zinken munten. Toen ik dat ontdekte heb Ik ook m\jn paspoort maar vernietigd! (Wy merken hierbij on, dat Van der Reyden een pertinente onnaarhehl spreekt. In Sep tember 1941 was er van om wisseling van het zilvergeld in zinken geld nog geen spra ke. Dat gebeurde eerst b"(j be schikking van het departe ment van financiën van 5 September 1942; dus een jaar later. Waarom hy, door niemand gedwongen, in een verhaal dat zUn betrouwbaarheid moet be- wyzen zulk een kapitale leu gen debiteert is ons een raad sel. Red.) In de eerste tijd heb ik nog een bezoek van een half uur aan mijn vader kunnen brengen, zo vervolgt Van der Reyden zyn verhaal. (Was dat niet verboden? Red.) In Februari 1942 heb ik een andere Nederlandse geheime agent ontmoet, een voormali ge sergeant, wiens radio niet werkte. (VermoedelHk Ter Laak. Red.) Ik heb die ra dio voor hem gerepareerd. Een paar dagen later kwam er een onbekende naar me toe, die een radio by zich droeg. Hy vroeg: Ben jU Rover? Ro ver was de liaam, waaronder ik b(j de Engelse dienst was geregistreerd als agent en daarom vertrouwde ik die ke rel direct. Ik zei: Ja, ik ben Rover. En daarop werd ik onmiddel lijk gearresteerd, want die vent was van de Gestapo. Willem van der Reyden. die op het ogenblik als electricien werkt in de toffeefabriek van de firma Mac-Intosh te Nor wich. aan de Oostkust van En geland. woont daar in een prachtige villa, die temidden van een welonderhouden tuin ligt aan een straat, waai' de be ter gesitueerde burgerij woont. De eerste indruk, die dit home op de bezoeker maakt is: dit is niet bepaald het huis van een eenvoudig electricien. En die indruk wordt versterkt, als men binnen treedt. Overal uitste kende. hoewel niet nieuwe, meubelen. Op het dressoir een foto van Willem en zijn Engel se vrouw, op de dag van hun huwelijk: 8 November 1945. Do minee Howard G. Marshall van de Christ Church ip Mayfair heeft hel voltrokken; Van der Reyden droeg de uniform van Nederlands marineman, twee strepen op de mouw, en hij is op die foto magerder dan thans, nu hij weer zijn vroegere, ko lossale omvang heeft herkregen. Naast hem, in het wit; staat Gwendoline Margaret Brewis, dochter van R. Swan Brewis. van beroep Company Director. Verrriocdelijk om daar een be hoorlijk tegenwicht aan te ge ven heeft Willem als beroep van zijn vader opgegeven ..Postmaster General": direc teur-generaal van P.T.T. Wij hebben echter in Nederland aan het hoofd van P.T.T. nooit een mijnheer Van der Reyden ge kend. De vier jaren Duitse gevan genschap hebben Van der Rey- dens donkere haren aan de sla- §en geheel doen vergrijzen, achsenhauscn is hem niet in de koude kleren gaan zitten zijn ogen knipperen achter de zeer lich omrande brillegiazen, als hij cr over spreekt. Veel mishandelingen, tuberculose. roodvonkeen lang verhaal van veel ellende. HIJ WEET Elf ALLES VAN. Zo sterk als vroeger ben ik lang niet meer. zegt Van der Reyden tot zijn bezoeker Vroe ger kon ik letterlijk een paard optillen. Ik zette mijn schou ders onder de borst en lichtte het paard met de voorpoten van -de grond. Ik zou het niet meer kunnen. Van de publicaties in de Ne derlandse bladen weet Van der Reyden alles af. Jawel. Zijn vader woont in Rotterdam en stuurt hem regelmatig alle knipsels toe. (Bij informatie aan het bureau Bevolking tc Rotterdam is ons medegedeeld dat de heer W. D. van der Rey den, de vader, daar niet In het kaartsysteem voorkomt. Red.) En laat u die kranten maar rustig zeggen, dat u verraad hebt gepleegd? Nee. Via mj|ii vader zal ik binnenkort al die Neder landse kranten, ook die, wel ke het communiqué van de Raad van het Verzet hebben gepubliceerd, gerechteiyk la- Bewindvoerders over „De Telegraaf". In vervolge ztjn reeds ge publiceerde besluit tot het treffen van een voorziening in het bestuur van „De Tele graaf" heeft de persraad tot algemeen bewindvoerder over deze onderneming benoemd de heer W. H. van Baarle te 's-Gravenhage, thans lid van de Persraad. Hy zal worden bijgestaan door een technisch bewindvoerder, de heer J. Sikkema tc Amstel veen. DUITSERS WISTEN ALLES. Natuuriyk werd ik verhoord. Maar ik behoefde die Duitsers elgeniyk niets meer te ver tellen, want ze wisten alles al. Ze wisten, waar lk in Londen verbiyf had gehouden vlak voor myn overkomst naar Holland. Dat was ln een huis in Chester Mews, in het Belgravla-district van Londen, waar de in training zynde ge- heme agenten allemaal waren Ingekwartierd. De Duitsers wis ten zelfs met welke meisjes ik in Londen op stap was ge weest en ze wisten zelfs de meest intieme dingen. Eerst hebben ze me in Ne derland opgesloten en vervol gens werd ik gevangene in Sachsenhausen. Daar heb ik vier jaar gezeten. (Volgens onze nog nooit weersproken inlichtingen zijn de agenten ln Haren gebleven tot 27 Nov. 1943; vandaar zijn ze eerst naar Assen én vervolgens naar Duitsland vervoerd. Dat klopt dus niet met de vier jaren, die Van der Reyden opgeeft. Red.) De Russen hebben me in Sachsenhausen bevrijd. Ik woog toen nog maar 90 pond en mijn normale gewicht was altyd 224 pond. Dat weeg lk nu trouwens weer. BELANGRIJKE MEDEDELING Na de oorlog ben ik naar Engeland gegaan om mijn achterstallige salaris te incas seren. Dat bedroeg als ge heim agent 25 Pond per maand en dat was in die vier jaar opgelopen tot 2000 Pond, alles inbegrepen. Ook heb ik toen geprobeerd van het War Office schadevergoeding te krygen voor mijn uitrusting, die lk had moeten inleveren, toen ik als agent in training ging. Ook mijn persoonlijke eigendommen had 11c moeten afgeven. Dat was bij elkaar voor een waarde van ongeveer 700 Pond. En dat wilde lk natuurlek graag vergoed heb ben. dat begrijpt u. Maar nu moet u eens luisteren! En dan doet Willem van der Reyden zijn bezoeker een mededeling, die weer een nieuw groot raadsel toevoegt aan de vele, die zich reeds rond het Eng land-Spiel hebben opge hoopt. Een nieuw raadsel, waaraan de Parlementaire Enquêtecommissie stellig niet voorbij mag gaan maar waarover zij beslist het vroegere hoofd van de Ne derlandse geheime dienst mr. R. P. J. Derksema zal hebben te horen. Want on der diens verantwoordelijk heid is Van der Reyden uitgezonden! Kyk eens, zegt Van der Reyden, toen ik by het War Office om die schadevergoe ding kwam, keken ze vreemd op. Want ze kenden me niet. Ik stond helemaal niet geregi streerd. Ze wisten van myn hele bestaan niets af! Tal van lieren heb ik nadien nog ge schreven om m)jn geld, maar lk kreeg er zelfs geen ant woord op. GELD SPEELT GEEN KOL TJ hebt de Duitsers dus niet, zoals wel gezegd is ge worden, uw identitycheck ge geven?, vraagt de bezoeker tenslotte. Nooit, zegt Van der Reyden beslist. Als u werkelijk volkomen onschuldig bent. kunt u van de Nederlandse bladen zoveel geld aan schadevergoeding eisen, dat ge uw hele leven niet meer behoeft te wereken. Och, zegt Van der Reyden met een lichf schouderophalen, ik geef eieenljjk helemaal niet om geld. Maar mijn vader wil dat proces tegen die kranten doorzetten, die zit er eigenlijk veel meer achter dan ik. Maar, meent de bezoeker, ze van my zoiets zeiden zou ik wild van woede naar Nederland vliegen en met de vu'st op tafel eisen, dat ze mtj rehabiliteerden. Och. zegt Van der Reyden, ik wil maar liefst alles verge ten. Ze hebben het op my ge munt in Nederland, omdat ze weten dat ik anti-communist ben. En u moet n'et vergeten dat al die Nederlandse kran tenredacties communistisch zyn! Het Britse fregat „Amethyst", dat op weg was naar Nanking met voedsel voor de Britse kolonie, en op de Jangtse van de oever af beschoten werd. Voor het eerst sedert 1913 weer een vioolconcours. Deelnemers uit vier werelddelen. (Van onze Haagse redacteur). „Nooit tevoren is er waar ook ter wereld een zo groot viool-bouwers concours ge- houden als dat in Den Haag van 4 Juni tot 15 Juli belooft te zullen worden. Im mers, toen voor de laatste keer in 1913 vioolbouwers te Parijs verenigd waren, toon den zy tezamen 42 Instru menten; nu hebben zich deelnemers gemeld en 't 440ste instrument is al ln. geschreven". Dit alles vertelt my de muziekhistoricus Dirk J. Balfoort. adjunct-directeur van de Dienst voor Schone Kunsten der gemeente 's-Gra venhage, organisator van de manifestatie-Hendrick Ja- cobsz. Die naam zal u niet ter stond duidtelijk zyn, want al is er dan in zijn geboorte stad Amsterdam een straat naar hem genoemd, menig hoofdstedeling zelfs zal niet weten, dat deze zeventiend' eeuwse Nederlandse vioolbou wer de grote en wèl beken de Italiaan Nicholes Amati heeft weten te evenaren. Dat Jacobsz' naam onbekend is Boerenzoons op reis (II) Eerste zoen voor een Amerikaans meisje RECEPTIE BIJ DE NEDERLANDSE AMBASSADEUR U kent toch allemaal wel de naam van PAUL C. HOFF MAN? Hij is de administrateur van de Economie Coopera tion Administration (E.C.A.) ook wel bekend onder Marshall- Plan. Dat is geen kleinigheid. In het enorme gebouw, waar de E.C.A. in Washington zetelt werken 10.000 mensen! En Paul Hoffman is zo ongeveer de derde man van de U.S.A. De eerste is president Truman, de tweede de minister van Bui tenlandse Zaken Dean Acheson en daar staat mr. Hoffman heel dicht bij. Maar de heer Hoffman is meer dan administrateur van de E.C.A. Hij is ook autokoning en dat is een beste baan. In zijn hoedanigheid van „Presi dent of the Studebaker Auto mobile Cooperation" verlaat iedere Studebaker dit enorm concern onder zijn opperste lei ding. Wij hadden het genoegen en ongetwijfeld ook de eer, op Dinsdagmorgen 12 April door deze zakenman van groot for maat ontvangen te worden. Hij sprak enkele vriendelijke woor den tot ons, die door mij wer den beantwoord. DE OORLOGSSCHADE Daarbij bracht hij de geleden oorlogsschade in herinnering, hetgeen voor mij aanleiding vormde tot het verzoek een boom op Walcheren te planten, waaraan terstond hoffelijk werd voldaan. En zo beschikt thans Paul G. Hoffman over certificaat 17000 '-an de Stich ting Nieuw Walcheren! Hij hield van ons land, dat hij eni ge malen bezocht, maar was geschrokken, toen hij met zijn auto, een Studebaker natuur lijk. tegen de avond Amster dam binnenreed en een 500.000 fietsers op zich af zag komen! Inderdaad, fietsen zijn hier niet, tenminste niet in Wash ington, maar auto's zoveel te meer. Wat bij ons een fiets is, is hier een auto. En wat voor auto's! Een file onafgebroken, merendeels nieuwe, grote Ame rikaanse wagens als Ford, Buick, Studebaker, Packard, enz. Voor een voetganger is willekeurig oversteken beslist onmogelijk; Wacht op het stop licht, anders betekent het een zekere dood! LANGZAAM RIJDEN Er wordt niet al te hard ge reden in Washington, de ver- keersvoorschriften zijn zeer streng en wat prettig aandoet: ieder houdt zich cr stipt aan! Ongetwijfeld vormde de ont vangst door Paul G. Hoffman een van de grote momenten, zo niet het grote moment van ons verblijf in Washington. Maar Nederlanders als wij zijn én blijven deed toch de receptie bij Z. Exc. van Kleffens en Mevrouw in de ambtswoning van onze ambassadeur wel erg goed. Zijn huis is een stukje Holland in dit wereldrijk, dat de Verenigde Staten van Ame rika vormt en van de uitge strektheid waarvan je geen idee hebt vóór je er bent! TER RECEPTIE De meesten zagen wel een beetje tegen de receptie op, eigenlijk meer als tegen het bezoek aan de heer Hoffman, maar het viel best mee en al len waren vol waardering over de ontvangst en de prettige wijze, waarop de ambassadeur en mevrouw van Kleffens zich met ons onderhielden. Bij der gelijke gelegenheden zijn steeds persmensen en er worden tal van foto's gemaakt. Wij heb ben hiervan ook ons deel ge had. Naar Amerikaanse begrip pen zelfs een overvloedig deeL Het begon al bij de aankomst in New York. Een bootje bracht persfotografen naar de „Edam". Er werden foto's ge maakt van de gehele groep, van gedeelten van de groep, staand, zittend, wuivend, ap pels etend, met op de voor grond „Daddy" dat is mijn aanspreektitel hier handen schuddend met de Ned. Consul- Generaal te New York, de project-manager van de Tech nical Assistance, ECA en zo meer. HET ZOENTJE Het hoogtepunt vormde het zoentje van Van der Veen aan de presidente van de 4 H-club van New York. Dat zijn de boerenjongeren, meisjes en jon gens, die in verenigingsverband veel goed sociaal-cultureel werk doen. De organisatie telt millioenen leden. Het symbool is een klaverblad van 4 met de H's van Hart, Hoofd, Hand en Gezondheid (Health). Uiterlijk ging het niet al te zeer van harte met dat zoentje, maar met een legertje persfotografen om hen heen en onder grote hilariteit kreeg toch het eerste Amerikaanse meisje een Hol landse zoen van een van de 32! Ruim 2 Vz uur waren de heren van de pers met ons bezig, maar toen stonden er dan ook foto's in de grootste Ameri kaanse bladen van Zaterdag 9 April als de New York Times! Ter gelegenheid van het be zoek aan de heer Hoffman ging het niet anders. Fotografie, ra- dio, zelfs film kwam er aan te pas en het kostte meer tijd, dan de eigenlijke samenkomst. Nu zijn wij zo langzamerhand murw gefotografeerd en de jongens zien verlangend uit naar het ogenblik, waarop zij naar de boerderijen zullen gaan om de handen uit de mouw te steken. Ir. C. W. C. van Beekom Ir. C. YV. C. van Beekom (links), leider van de groep Nederlandse boerenzoons, die thans U.S.A. bezoeken, en Jhr. Ir. H. J. van Kretschmar van Veen, Ned Landbouwattaehé te Washington D. C. (midden) in gesprek met directeur Wil son van de Voorlichtingsdienst van het Dep. of Agriculture U.S.A, gebleven is te wyten aan het feit, dat hij genoodzaakt is geweest zijn werk onder een andere naam dan de zijne aan de man te brengen, omdat in zyn dagen alleen een Ita liaanse viool goed heette te zyn. De viool is en dit ver klaart veel van Italiaanse oorsprong; het eerste in strument van deze aard is vervaardigd kort voor het jaar 1600. Sindsdien heeft de kunst van het violen bou wen zich vrij snel verspreid over West-Europa; zowel in Engeland als in Nederland bereikte zy een hoogtepunt in die Gouden Eeuw. Na Stra divarius, de Italiaanse mees ter, die de viool haar krach tige geluid gaf, na deze grootste onder de groten en wel tegen het midden van de achttiende eeuw is evenwel een verval Ingetre den in dit nobele ambacht, dat bijkans 150 jaren heeft geduurd. Pas in het begin van de twintigste eeuw be reikte de kunst van het vio len bouwen weer een hoogte, die eerbied voor haar beoefe naar afdwingt. Het herstel begon ln Frankryk en plant te zich over de gehele we reld voort. Want tegenwoor dig worden vrijwel overal violen gemaakt en gebruikt; zelfs in de Arabische mu ziekbeoefening heeft dit in strument tot afgryzen van haar Europese minnaars een vaste plaafs veroverd. DEELNEMERS. Men zal deze zomer Ara bische, althans Noord-Afri- kanase, vioolmakers kunnen ontmoeten, maar ook Austra lische, Amerikaanse en Cana dese. Behalve Nederlanders komen er uit West-Europa Belgen, Denen, Engelsen, Fransen. Italianen, Oostenrij kers, Lichtensteiners, Zwe den en Zwitsers. Ook hebben er Grieken ingeschreven en twee landen achter het IJze ren Gordyn zullen vertegen woordigd zijn: Hongarije en Tsjecho-Slowakye. Het eerste is het land der muzikale zi geuners en het tweede de belangrykste leverancier van violenhout. Duitsland, dat vele vioolmakers telt, is niet uitgenodigd (ten slotte is er nog geen vrede gesloten) en Rusland heeft de uitnodiging onbeantwoord gelaten. De oorspronkelijke opzet was zeer bescheiden: het zou een Beneiux-concours worden, maar de vaklieden uit andere landen kregen er al gauw de lucht van en van heinde en verre kwamen de aanvragen binnen om mee te mogen doen. Zo schreef een Tsje chische vioolmaker, dat hij over dé Hongaarse radio's had gehoord, dat er in een Zwit serse krant had gestaan, dat er een Nederlandse stad... Enfin, het was eenvoudig niet tegen te houden. Het moest een wereldiconcours worden en dat wordt het nu, al doet er geen enkel Aziatisch land mee. Over die grote toeloop verheugt zich niet alleen de organisator Dirk J. Balfoort, maar evenzeer de heer Ch. H. L. Smits te Schiedam, die in die lijst van leden der com missie van voorbereiding eenvoudig als „verzamelaar" staat vermeld. Dat is hij ook, maar hy is tevens de eigen- ïyke Initiatiefnemer. Tydens een bezoek aan de heer Bal foort opperde hy zo langs zijn neus weg het denkbeeld tot diit concours DE JURY. De jury voor de bouw der violen (en tevens voor de altviolen, violoncellen, contra bassen en de gehele strijk kwartetten, die ter beoorde ling ingezonden zijn of nog zullen worden) bestaat uit de Fransman Charles Enel, de Engelsman William A. Bea- re, de Zwitser Eugen Tenuc- cl, de Deen Emil Hjorth en de Nederlander Max Möller. De jury voor de klank be staat uit de Fransman Fer- min Touche (whafs in a name!), de Engelsman Max Rostal, de Belg Carlo van Neste, de Deen Emll Telman- en de Nederlander Sam Swaap. Los van het concours voor beroepsvioolmakers, dat van 4 tot 11 Juni duurt, is er een soortgelijk concours voor amateurbouwers in de daarop volgende week. Op 8, 9 en 10 Juni- - is.- en- «m^QOngres en van 19 Juni af gedurende vier weken een uiteraard in ternationale tentoonstelling van strykinstrumenten, niet alleen van de ingezonden werkstukken, maar ook van exemplaren uit de 1500 his torische instrumenten tellen de verzameling van de Dienst voor Schone Kunsten, texrwljl tevens het maken van violen en snaren vertoond zal wor den. (Nadruk verboden). WACHT NOG STEEDS OP HERSTEL. Met open ruimen liggen de schepen in de haven van Bres kens en wachten op lading. De vrachtauto's rijden af en aan, volgeladen met aardappelen. Zak na zak wordt door de ha venarbeiders over de loopplank gedragen en leeggestort in de gapende ruimte van het schip dat, eenmaal volgeladen, bij hoog water de haven verlaat, om deze lading te vervoeren naar de aardappelmeelfabrieken, of naar de fabrieken voor veevoeder. Andere producten worden uit- of ingeladen en zo heerst er steeds een weldadige bedrijvig heid in de haven van Breskens, één van de belangrijkste bin nenhavens van ons land, de haven van geheel West Z. Vlaanderen. Toch is de stemming èr niet best, integendeel. Er zijn teke nen die wijzen op moedeloos heid. Hoezeer een dergelijk ver schijnsel ook moet worden af gekeurd, het is toch te begrij pen dat het is ontstaan. HET HERSTEL. Het lijkt ons overbodig nog maals een beschrijving te ge ven van de desolate toestand waarin de haven van Breskens verkeert. Daarop hebben wij immers reeds meermalen de aandacht gevestigd. Wij willen echter toch even herinneren aan de belofte van onze rege- ring, dat Breskens een nieuwe binnenhaven zou krijgen. La ter is deze belofte ingetrokken en toen is toegezegd dat de bestaande havens zouden wor den hersteld. De eerste illusie verging dus in rook en de tweede, nl. het herstel van de bestaande ha vens, dreigt dezelfde weg op te gaan. Immers, van enige maat regel tot uitvoering van het hei-stel, is nog steeds niets te bespeuren. Dit herstel zou worden ver deeld over enkele jaren en zo stond voor dit jaar op het pro gramma de kademuur, van de betonnen steiger af, tot aan de thans in gebruik zijnde loswal, dus aan de zijde van het kan toor der S.B.M. GEEN AANBESTEDING Dit werk zou ln Maart jl. worden aanbesteed, doch tot op heden, wy schrijven 20 April, is van een aanbeste ding nog niets bekend. Zeker, er zijn door de vak kundige ambtenaren bezoeken gebracht, er zijn plannen ge maakt, berekeningen, noemt U maar op, tot daden echter is het niet gekomen. Het schijnt dat er geen geld is voor deze werken, hoewel toch ook' deze haven een ry'ks- belang, dus een algemeen be lang is. Is het dan wonder dat man nen. die steeds op de bres hebben gestaan voor de haven van Breskens, thans de moed verliezen SLECHTE TOESTAND Bij hoge waterstand spoelt het water over de kademu ren en ondermijnt de grond, die op verschillende plaatsen reeds zo verzwakt is, dat er geen wagen meer op kan ko men. De meerpalen zijn door en door verrot. Het terrein, waaraan de schepen nog ge laden en gelost kunnen wor den, wordt steeds kleiner. Hoe zal het gaan in de a.s. bietencampagne, vooral nu verwacht mag worden, dat er dit jaar byzonder veel suikerbieten zullen worden verbouwd? Een grote stagna tie is dan niet te voorkomen, want het zal onmogelijk zijn, die grote hoeveelheden op tijd te verwerken, als gevolg van de weinige laadruimte. Niet alleen in Breskens, maar in het gehele landje van Cadzand, is men onge rust over deze achterultstel- ling van Zeeuwsch-Vlaande- ren. Extra verlichting op 30 April en 5 Mei. Behalve op Koninginnedag is het toegestaan op 5 Mei a.s. ex tra verlichting te ontsteken.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1949 | | pagina 4