Willem van der Reyden doet
opzienbare onthullingen
Paul Hoffman plant
'n boom op Walcheren
Vioolmakers naar
Den Haag
Haven van Breskens
Geheimen iond het England Spiel (VIII)
De Duiisers wisien alles over
hem en na de bevrijding
de Engelsen niets
Nieuw werk voor de Parlementaire
Enquête-commissie
Kort geleden heelt de Raad van het voormalig Verzet
naar wfl menen te weten op grond van door de, zich journa
list noemende, heer Willy le Comte verstrekte gegevens
in ronde woorden doen publiceren, dat het verraad ln het
England-Spiel is gepleegd door de voormalige Nederlandse ge
heime agent Willem Jacobus van der Reyden, die thans in
Engeland woont. De Raad eiste van de Regering, dat zy zijn
uitlevering zou vragen, uiteraard met de bedoeling, dat tegen
hem rechtsingang zou worden verleend.
Twee dingen hebben wij sindsdien, op grond van exclusieve
informaties uit Engeland, kunnen berichten: Ten eerste, dat
Van der Reyden nog deze zomer Engels staatsburger zal worden
door naturalisatie en ten tweede, dat hij besloten heeft alle
Nederlandse kranten, die hem beschuldigden, een proces aan
te doen wegens laster.
WU wensen onzerzijds daaraan direct twee opmerkingen te
verbinden. Ten eerste, dat wU de publicatie van de Raad van
het voormalig Verzet allerongelukkigst achten, omdat men
stellig niet kan beweren dat Van der Reyden „het verraad"
in het England-Spiel pleegde.. En ten tweede, dat Willem Ja
cobus van der Reyden wel degelijk en inderdaad op 13 Febru
ari 1942, toen hU door de Duitsers was gearresteerd, zyn code
aan Kriminal-Direktor Schreieder heeft gegeven, alles wat
Schreleder wilde weten heeft verteld (en dat later tegenover
Abwehr-chef Giskcs herhaalde) en dat hij vervolgens ook nog
de nieuwe code uitleverde, die Londen hem had meegegeven
voor de nog in vrijheid werkende agent Aart Alblas. En wij
voegen daaraan toe: een maandlater had Schreieder een vaste
radioverbinding op Londen. Het England-Spiel was begonnen!
Mocht de heer Van der Reyden ons op grond van deze pu
blicatie een proces willen aandoen, dan zjjn wij tot zijn dienst.
En dan zullen wij Schreieder, Giskes en de Duitse code-speci
alist Ernst May als getuigen doen optreden.
ten vervolgen wegens laster.
Want, zo zegt de welgedane
man tot zijn bezoeker, ik heb
helemaal geen verraad ge
pleegd. Kijk eens, ik was
oorspronkelijk telegrafist bij
de koopvaardij. In het begin
van de oorlpg ben ik uit In-
dlë in Engeland aangekomen
en heb de Nederlandse gehei
me dienst in Londen mijn
diensten aangeboden. (Heeft
V. d. R. vroeger niet ver
klaard, door Mr. Derkscma te
zijn gedwongen, omdat hij an
ders als N.S.B.er zou worden
geïnterneerd? Red.) Ik heb
van de Engelsen slechts twee
lessen in coderen gehad en
werd drie wéken lichamelijk
getraind. Dat was alles.
Op 7 September 1941 ging
ik als geheim agent naar Ne
derland, nadat ik eerst nog
de rang als marine-officier
had gekregen. Ik werd aan
boord van een MTB gezet
(een motor-torpedoboot), die
mij tot twee mijl onder de
Hollandse kust bracht. Daar
moest ik overstappen in mijn
..dinghy", een opvouwbaar
rubberbootje. Maar dat ding
sloeg al gauw om, myn radio
set verdween in de golven en
ik moest zwemmende aan
land komen. Dat kon onge
merkt gebeuren. En zo stond
ik dus in bezet Nederland.
„EEN ITGGIIR ALS
MODDER"
Maar zo vervolgt Van
der Reyden zijn verhaal
Ik sloeg al gauw een figuur
als modder, toen Ik een le
vensmiddelenwinkel binnen
stapte. Want „die stomme En
gelse geheime dienst" had
mÜ rant sqenkaar ten gegeven,
zoals ze alleen aan Duitse sol
daten werden uitgereikt. En
bovendien hadden ze my Ne
derlands zilvergeld gegeven,
hoewel dat in Nederland al
was ingetrokken en vervangen
was door zinken munten.
Toen ik dat ontdekte heb
Ik ook m\jn paspoort maar
vernietigd!
(Wy merken hierbij on, dat
Van der Reyden een pertinente
onnaarhehl spreekt. In Sep
tember 1941 was er van om
wisseling van het zilvergeld
in zinken geld nog geen spra
ke.
Dat gebeurde eerst b"(j be
schikking van het departe
ment van financiën van 5
September 1942; dus een jaar
later.
Waarom hy, door niemand
gedwongen, in een verhaal dat
zUn betrouwbaarheid moet be-
wyzen zulk een kapitale leu
gen debiteert is ons een raad
sel. Red.)
In de eerste tijd heb ik
nog een bezoek van een half
uur aan mijn vader kunnen
brengen, zo vervolgt Van der
Reyden zyn verhaal. (Was
dat niet verboden? Red.)
In Februari 1942 heb ik een
andere Nederlandse geheime
agent ontmoet, een voormali
ge sergeant, wiens radio niet
werkte. (VermoedelHk Ter
Laak. Red.) Ik heb die ra
dio voor hem gerepareerd.
Een paar dagen later kwam
er een onbekende naar me toe,
die een radio by zich droeg.
Hy vroeg: Ben jU Rover? Ro
ver was de liaam, waaronder
ik b(j de Engelse dienst was
geregistreerd als agent en
daarom vertrouwde ik die ke
rel direct.
Ik zei: Ja, ik ben Rover.
En daarop werd ik onmiddel
lijk gearresteerd, want die
vent was van de Gestapo.
Willem van der Reyden. die
op het ogenblik als electricien
werkt in de toffeefabriek van
de firma Mac-Intosh te Nor
wich. aan de Oostkust van En
geland. woont daar in een
prachtige villa, die temidden
van een welonderhouden tuin
ligt aan een straat, waai' de be
ter gesitueerde burgerij woont.
De eerste indruk, die dit home
op de bezoeker maakt is: dit is
niet bepaald het huis van een
eenvoudig electricien. En die
indruk wordt versterkt, als men
binnen treedt. Overal uitste
kende. hoewel niet nieuwe,
meubelen. Op het dressoir een
foto van Willem en zijn Engel
se vrouw, op de dag van hun
huwelijk: 8 November 1945. Do
minee Howard G. Marshall van
de Christ Church ip Mayfair
heeft hel voltrokken; Van der
Reyden droeg de uniform van
Nederlands marineman, twee
strepen op de mouw, en hij is
op die foto magerder dan thans,
nu hij weer zijn vroegere, ko
lossale omvang heeft herkregen.
Naast hem, in het wit; staat
Gwendoline Margaret Brewis,
dochter van R. Swan Brewis.
van beroep Company Director.
Verrriocdelijk om daar een be
hoorlijk tegenwicht aan te ge
ven heeft Willem als beroep
van zijn vader opgegeven
..Postmaster General": direc
teur-generaal van P.T.T. Wij
hebben echter in Nederland aan
het hoofd van P.T.T. nooit een
mijnheer Van der Reyden ge
kend.
De vier jaren Duitse gevan
genschap hebben Van der Rey-
dens donkere haren aan de sla-
§en geheel doen vergrijzen,
achsenhauscn is hem niet in
de koude kleren gaan zitten
zijn ogen knipperen achter de
zeer lich omrande brillegiazen,
als hij cr over spreekt. Veel
mishandelingen, tuberculose.
roodvonkeen lang verhaal
van veel ellende.
HIJ WEET Elf ALLES VAN.
Zo sterk als vroeger ben
ik lang niet meer. zegt Van der
Reyden tot zijn bezoeker Vroe
ger kon ik letterlijk een paard
optillen. Ik zette mijn schou
ders onder de borst en lichtte
het paard met de voorpoten van
-de grond. Ik zou het niet meer
kunnen.
Van de publicaties in de Ne
derlandse bladen weet Van der
Reyden alles af. Jawel. Zijn
vader woont in Rotterdam en
stuurt hem regelmatig alle
knipsels toe. (Bij informatie
aan het bureau Bevolking tc
Rotterdam is ons medegedeeld
dat de heer W. D. van der Rey
den, de vader, daar niet In het
kaartsysteem voorkomt. Red.)
En laat u die kranten maar
rustig zeggen, dat u verraad
hebt gepleegd?
Nee. Via mj|ii vader zal
ik binnenkort al die Neder
landse kranten, ook die, wel
ke het communiqué van de
Raad van het Verzet hebben
gepubliceerd, gerechteiyk la-
Bewindvoerders over
„De Telegraaf".
In vervolge ztjn reeds ge
publiceerde besluit tot het
treffen van een voorziening
in het bestuur van „De Tele
graaf" heeft de persraad tot
algemeen bewindvoerder over
deze onderneming benoemd
de heer W. H. van Baarle
te 's-Gravenhage, thans lid
van de Persraad. Hy zal
worden bijgestaan door een
technisch bewindvoerder, de
heer J. Sikkema tc Amstel
veen.
DUITSERS WISTEN
ALLES.
Natuuriyk werd ik verhoord.
Maar ik behoefde die Duitsers
elgeniyk niets meer te ver
tellen, want ze wisten alles
al. Ze wisten, waar lk in
Londen verbiyf had gehouden
vlak voor myn overkomst
naar Holland. Dat was ln een
huis in Chester Mews, in het
Belgravla-district van Londen,
waar de in training zynde ge-
heme agenten allemaal waren
Ingekwartierd. De Duitsers wis
ten zelfs met welke meisjes
ik in Londen op stap was ge
weest en ze wisten zelfs de
meest intieme dingen.
Eerst hebben ze me in Ne
derland opgesloten en vervol
gens werd ik gevangene in
Sachsenhausen. Daar heb ik
vier jaar gezeten. (Volgens
onze nog nooit weersproken
inlichtingen zijn de agenten ln
Haren gebleven tot 27 Nov.
1943; vandaar zijn ze eerst
naar Assen én vervolgens naar
Duitsland vervoerd. Dat klopt
dus niet met de vier jaren,
die Van der Reyden opgeeft.
Red.)
De Russen hebben me in
Sachsenhausen bevrijd. Ik
woog toen nog maar 90 pond
en mijn normale gewicht was
altyd 224 pond. Dat weeg lk
nu trouwens weer.
BELANGRIJKE
MEDEDELING
Na de oorlog ben ik naar
Engeland gegaan om mijn
achterstallige salaris te incas
seren. Dat bedroeg als ge
heim agent 25 Pond per
maand en dat was in die vier
jaar opgelopen tot 2000 Pond,
alles inbegrepen. Ook heb ik
toen geprobeerd van het War
Office schadevergoeding te
krygen voor mijn uitrusting,
die lk had moeten inleveren,
toen ik als agent in training
ging. Ook mijn persoonlijke
eigendommen had 11c moeten
afgeven. Dat was bij elkaar
voor een waarde van ongeveer
700 Pond. En dat wilde lk
natuurlek graag vergoed heb
ben. dat begrijpt u. Maar nu
moet u eens luisteren!
En dan doet Willem van
der Reyden zijn bezoeker
een mededeling, die weer
een nieuw groot raadsel
toevoegt aan de vele, die
zich reeds rond het Eng
land-Spiel hebben opge
hoopt. Een nieuw raadsel,
waaraan de Parlementaire
Enquêtecommissie stellig
niet voorbij mag gaan maar
waarover zij beslist het
vroegere hoofd van de Ne
derlandse geheime dienst
mr. R. P. J. Derksema zal
hebben te horen. Want on
der diens verantwoordelijk
heid is Van der Reyden
uitgezonden!
Kyk eens, zegt Van der
Reyden, toen ik by het War
Office om die schadevergoe
ding kwam, keken ze vreemd
op. Want ze kenden me niet.
Ik stond helemaal niet geregi
streerd. Ze wisten van myn
hele bestaan niets af! Tal van
lieren heb ik nadien nog ge
schreven om m)jn geld, maar
lk kreeg er zelfs geen ant
woord op.
GELD SPEELT GEEN KOL
TJ hebt de Duitsers dus
niet, zoals wel gezegd is ge
worden, uw identitycheck ge
geven?, vraagt de bezoeker
tenslotte.
Nooit, zegt Van der Reyden
beslist.
Als u werkelijk volkomen
onschuldig bent. kunt u van
de Nederlandse bladen zoveel
geld aan schadevergoeding
eisen, dat ge uw hele leven
niet meer behoeft te wereken.
Och, zegt Van der Reyden
met een lichf schouderophalen,
ik geef eieenljjk helemaal niet
om geld. Maar mijn vader wil
dat proces tegen die kranten
doorzetten, die zit er eigenlijk
veel meer achter dan ik.
Maar, meent de bezoeker,
ze van my zoiets zeiden
zou ik wild van woede naar
Nederland vliegen en met de
vu'st op tafel eisen, dat ze
mtj rehabiliteerden.
Och. zegt Van der Reyden,
ik wil maar liefst alles verge
ten. Ze hebben het op my ge
munt in Nederland, omdat ze
weten dat ik anti-communist
ben. En u moet n'et vergeten
dat al die Nederlandse kran
tenredacties communistisch
zyn!
Het Britse fregat „Amethyst", dat op weg was naar Nanking met voedsel voor de Britse kolonie, en
op de Jangtse van de oever af beschoten werd.
Voor het eerst sedert 1913 weer een
vioolconcours.
Deelnemers uit vier
werelddelen.
(Van onze Haagse redacteur).
„Nooit tevoren is er waar
ook ter wereld een zo groot
viool-bouwers concours ge-
houden als dat in Den Haag
van 4 Juni tot 15 Juli
belooft te zullen worden. Im
mers, toen voor de laatste
keer in 1913 vioolbouwers te
Parijs verenigd waren, toon
den zy tezamen 42 Instru
menten; nu hebben zich
deelnemers gemeld en 't
440ste instrument is al ln.
geschreven". Dit alles vertelt
my de muziekhistoricus Dirk
J. Balfoort. adjunct-directeur
van de Dienst voor Schone
Kunsten der gemeente 's-Gra
venhage, organisator van de
manifestatie-Hendrick Ja-
cobsz.
Die naam zal u niet ter
stond duidtelijk zyn, want al
is er dan in zijn geboorte
stad Amsterdam een straat
naar hem genoemd, menig
hoofdstedeling zelfs zal niet
weten, dat deze zeventiend'
eeuwse Nederlandse vioolbou
wer de grote en wèl beken
de Italiaan Nicholes Amati
heeft weten te evenaren. Dat
Jacobsz' naam onbekend is
Boerenzoons op reis (II)
Eerste zoen voor een
Amerikaans meisje
RECEPTIE BIJ DE NEDERLANDSE
AMBASSADEUR
U kent toch allemaal wel de naam van PAUL C. HOFF
MAN? Hij is de administrateur van de Economie Coopera
tion Administration (E.C.A.) ook wel bekend onder Marshall-
Plan. Dat is geen kleinigheid. In het enorme gebouw, waar
de E.C.A. in Washington zetelt werken 10.000 mensen! En
Paul Hoffman is zo ongeveer de derde man van de U.S.A. De
eerste is president Truman, de tweede de minister van Bui
tenlandse Zaken Dean Acheson en daar staat mr. Hoffman
heel dicht bij.
Maar de heer Hoffman is
meer dan administrateur van
de E.C.A. Hij is ook autokoning
en dat is een beste baan. In
zijn hoedanigheid van „Presi
dent of the Studebaker Auto
mobile Cooperation" verlaat
iedere Studebaker dit enorm
concern onder zijn opperste lei
ding. Wij hadden het genoegen
en ongetwijfeld ook de eer, op
Dinsdagmorgen 12 April door
deze zakenman van groot for
maat ontvangen te worden. Hij
sprak enkele vriendelijke woor
den tot ons, die door mij wer
den beantwoord.
DE OORLOGSSCHADE
Daarbij bracht hij de geleden
oorlogsschade in herinnering,
hetgeen voor mij aanleiding
vormde tot het verzoek een
boom op Walcheren te planten,
waaraan terstond hoffelijk
werd voldaan. En zo beschikt
thans Paul G. Hoffman over
certificaat 17000 '-an de Stich
ting Nieuw Walcheren! Hij
hield van ons land, dat hij eni
ge malen bezocht, maar was
geschrokken, toen hij met zijn
auto, een Studebaker natuur
lijk. tegen de avond Amster
dam binnenreed en een 500.000
fietsers op zich af zag komen!
Inderdaad, fietsen zijn hier
niet, tenminste niet in Wash
ington, maar auto's zoveel te
meer. Wat bij ons een fiets is,
is hier een auto. En wat voor
auto's! Een file onafgebroken,
merendeels nieuwe, grote Ame
rikaanse wagens als Ford,
Buick, Studebaker, Packard,
enz. Voor een voetganger is
willekeurig oversteken beslist
onmogelijk; Wacht op het stop
licht, anders betekent het een
zekere dood!
LANGZAAM RIJDEN
Er wordt niet al te hard ge
reden in Washington, de ver-
keersvoorschriften zijn zeer
streng en wat prettig aandoet:
ieder houdt zich cr stipt aan!
Ongetwijfeld vormde de ont
vangst door Paul G. Hoffman
een van de grote momenten, zo
niet het grote moment van ons
verblijf in Washington. Maar
Nederlanders als wij zijn én
blijven deed toch de receptie
bij Z. Exc. van Kleffens en
Mevrouw in de ambtswoning
van onze ambassadeur wel erg
goed. Zijn huis is een stukje
Holland in dit wereldrijk, dat
de Verenigde Staten van Ame
rika vormt en van de uitge
strektheid waarvan je geen
idee hebt vóór je er bent!
TER RECEPTIE
De meesten zagen wel een
beetje tegen de receptie op,
eigenlijk meer als tegen het
bezoek aan de heer Hoffman,
maar het viel best mee en al
len waren vol waardering over
de ontvangst en de prettige
wijze, waarop de ambassadeur
en mevrouw van Kleffens zich
met ons onderhielden. Bij der
gelijke gelegenheden zijn steeds
persmensen en er worden tal
van foto's gemaakt. Wij heb
ben hiervan ook ons deel ge
had. Naar Amerikaanse begrip
pen zelfs een overvloedig deeL
Het begon al bij de aankomst
in New York. Een bootje
bracht persfotografen naar de
„Edam". Er werden foto's ge
maakt van de gehele groep,
van gedeelten van de groep,
staand, zittend, wuivend, ap
pels etend, met op de voor
grond „Daddy" dat is mijn
aanspreektitel hier handen
schuddend met de Ned. Consul-
Generaal te New York, de
project-manager van de Tech
nical Assistance, ECA en zo
meer.
HET ZOENTJE
Het hoogtepunt vormde het
zoentje van Van der Veen aan
de presidente van de 4 H-club
van New York. Dat zijn de
boerenjongeren, meisjes en jon
gens, die in verenigingsverband
veel goed sociaal-cultureel
werk doen. De organisatie telt
millioenen leden. Het symbool
is een klaverblad van 4 met de
H's van Hart, Hoofd, Hand en
Gezondheid (Health). Uiterlijk
ging het niet al te zeer van
harte met dat zoentje, maar
met een legertje persfotografen
om hen heen en onder grote
hilariteit kreeg toch het eerste
Amerikaanse meisje een Hol
landse zoen van een van de 32!
Ruim 2 Vz uur waren de heren
van de pers met ons bezig,
maar toen stonden er dan ook
foto's in de grootste Ameri
kaanse bladen van Zaterdag 9
April als de New York Times!
Ter gelegenheid van het be
zoek aan de heer Hoffman ging
het niet anders. Fotografie, ra-
dio, zelfs film kwam er aan te
pas en het kostte meer tijd,
dan de eigenlijke samenkomst.
Nu zijn wij zo langzamerhand
murw gefotografeerd en de
jongens zien verlangend uit
naar het ogenblik, waarop zij
naar de boerderijen zullen gaan
om de handen uit de mouw te
steken.
Ir. C. W. C. van Beekom
Ir. C. YV. C. van Beekom (links), leider van de groep
Nederlandse boerenzoons, die thans U.S.A. bezoeken, en Jhr.
Ir. H. J. van Kretschmar van Veen, Ned Landbouwattaehé
te Washington D. C. (midden) in gesprek met directeur Wil
son van de Voorlichtingsdienst van het Dep. of Agriculture
U.S.A,
gebleven is te wyten aan het
feit, dat hij genoodzaakt is
geweest zijn werk onder een
andere naam dan de zijne aan
de man te brengen, omdat
in zyn dagen alleen een Ita
liaanse viool goed heette te
zyn.
De viool is en dit ver
klaart veel van Italiaanse
oorsprong; het eerste in
strument van deze aard is
vervaardigd kort voor het
jaar 1600. Sindsdien heeft
de kunst van het violen bou
wen zich vrij snel verspreid
over West-Europa; zowel in
Engeland als in Nederland
bereikte zy een hoogtepunt
in die Gouden Eeuw. Na Stra
divarius, de Italiaanse mees
ter, die de viool haar krach
tige geluid gaf, na deze
grootste onder de groten
en wel tegen het midden van
de achttiende eeuw is
evenwel een verval Ingetre
den in dit nobele ambacht,
dat bijkans 150 jaren heeft
geduurd. Pas in het begin
van de twintigste eeuw be
reikte de kunst van het vio
len bouwen weer een hoogte,
die eerbied voor haar beoefe
naar afdwingt. Het herstel
begon ln Frankryk en plant
te zich over de gehele we
reld voort. Want tegenwoor
dig worden vrijwel overal
violen gemaakt en gebruikt;
zelfs in de Arabische mu
ziekbeoefening heeft dit in
strument tot afgryzen van
haar Europese minnaars een
vaste plaafs veroverd.
DEELNEMERS.
Men zal deze zomer Ara
bische, althans Noord-Afri-
kanase, vioolmakers kunnen
ontmoeten, maar ook Austra
lische, Amerikaanse en Cana
dese. Behalve Nederlanders
komen er uit West-Europa
Belgen, Denen, Engelsen,
Fransen. Italianen, Oostenrij
kers, Lichtensteiners, Zwe
den en Zwitsers. Ook hebben
er Grieken ingeschreven en
twee landen achter het IJze
ren Gordyn zullen vertegen
woordigd zijn: Hongarije en
Tsjecho-Slowakye. Het eerste
is het land der muzikale zi
geuners en het tweede de
belangrykste leverancier van
violenhout. Duitsland, dat
vele vioolmakers telt, is niet
uitgenodigd (ten slotte is er
nog geen vrede gesloten) en
Rusland heeft de uitnodiging
onbeantwoord gelaten.
De oorspronkelijke opzet was
zeer bescheiden: het zou een
Beneiux-concours worden,
maar de vaklieden uit andere
landen kregen er al gauw de
lucht van en van heinde en
verre kwamen de aanvragen
binnen om mee te mogen
doen. Zo schreef een Tsje
chische vioolmaker, dat hij
over dé Hongaarse radio's had
gehoord, dat er in een Zwit
serse krant had gestaan, dat
er een Nederlandse stad...
Enfin, het was eenvoudig niet
tegen te houden. Het moest
een wereldiconcours worden
en dat wordt het nu, al doet
er geen enkel Aziatisch land
mee. Over die grote toeloop
verheugt zich niet alleen de
organisator Dirk J. Balfoort,
maar evenzeer de heer Ch. H.
L. Smits te Schiedam, die in
die lijst van leden der com
missie van voorbereiding
eenvoudig als „verzamelaar"
staat vermeld. Dat is hij ook,
maar hy is tevens de eigen-
ïyke Initiatiefnemer. Tydens
een bezoek aan de heer Bal
foort opperde hy zo langs
zijn neus weg het denkbeeld
tot diit concours
DE JURY.
De jury voor de bouw der
violen (en tevens voor de
altviolen, violoncellen, contra
bassen en de gehele strijk
kwartetten, die ter beoorde
ling ingezonden zijn of nog
zullen worden) bestaat uit de
Fransman Charles Enel, de
Engelsman William A. Bea-
re, de Zwitser Eugen Tenuc-
cl, de Deen Emil Hjorth en
de Nederlander Max Möller.
De jury voor de klank be
staat uit de Fransman Fer-
min Touche (whafs in a
name!), de Engelsman Max
Rostal, de Belg Carlo van
Neste, de Deen Emll Telman-
en de Nederlander Sam
Swaap.
Los van het concours voor
beroepsvioolmakers, dat van
4 tot 11 Juni duurt, is er
een soortgelijk concours voor
amateurbouwers in de daarop
volgende week. Op 8, 9 en
10 Juni- - is.- en- «m^QOngres
en van 19 Juni af gedurende
vier weken een uiteraard in
ternationale tentoonstelling
van strykinstrumenten, niet
alleen van de ingezonden
werkstukken, maar ook van
exemplaren uit de 1500 his
torische instrumenten tellen
de verzameling van de Dienst
voor Schone Kunsten, texrwljl
tevens het maken van violen
en snaren vertoond zal wor
den.
(Nadruk verboden).
WACHT NOG STEEDS OP HERSTEL.
Met open ruimen liggen de schepen in de haven van Bres
kens en wachten op lading. De vrachtauto's rijden af en aan,
volgeladen met aardappelen. Zak na zak wordt door de ha
venarbeiders over de loopplank gedragen en leeggestort in de
gapende ruimte van het schip dat, eenmaal volgeladen, bij
hoog water de haven verlaat, om deze lading te vervoeren
naar de aardappelmeelfabrieken, of naar de fabrieken voor
veevoeder.
Andere producten worden uit-
of ingeladen en zo heerst er
steeds een weldadige bedrijvig
heid in de haven van Breskens,
één van de belangrijkste bin
nenhavens van ons land, de
haven van geheel West Z.
Vlaanderen.
Toch is de stemming èr niet
best, integendeel. Er zijn teke
nen die wijzen op moedeloos
heid. Hoezeer een dergelijk ver
schijnsel ook moet worden af
gekeurd, het is toch te begrij
pen dat het is ontstaan.
HET HERSTEL.
Het lijkt ons overbodig nog
maals een beschrijving te ge
ven van de desolate toestand
waarin de haven van Breskens
verkeert. Daarop hebben wij
immers reeds meermalen de
aandacht gevestigd. Wij willen
echter toch even herinneren
aan de belofte van onze rege-
ring, dat Breskens een nieuwe
binnenhaven zou krijgen. La
ter is deze belofte ingetrokken
en toen is toegezegd dat de
bestaande havens zouden wor
den hersteld.
De eerste illusie verging dus
in rook en de tweede, nl. het
herstel van de bestaande ha
vens, dreigt dezelfde weg op te
gaan. Immers, van enige maat
regel tot uitvoering van het
hei-stel, is nog steeds niets te
bespeuren.
Dit herstel zou worden ver
deeld over enkele jaren en zo
stond voor dit jaar op het pro
gramma de kademuur, van de
betonnen steiger af, tot aan de
thans in gebruik zijnde loswal,
dus aan de zijde van het kan
toor der S.B.M.
GEEN AANBESTEDING
Dit werk zou ln Maart jl.
worden aanbesteed, doch tot
op heden, wy schrijven 20
April, is van een aanbeste
ding nog niets bekend.
Zeker, er zijn door de vak
kundige ambtenaren bezoeken
gebracht, er zijn plannen ge
maakt, berekeningen, noemt
U maar op, tot daden echter
is het niet gekomen. Het
schijnt dat er geen geld is
voor deze werken, hoewel
toch ook' deze haven een ry'ks-
belang, dus een algemeen be
lang is.
Is het dan wonder dat man
nen. die steeds op de bres
hebben gestaan voor de haven
van Breskens, thans de moed
verliezen
SLECHTE TOESTAND
Bij hoge waterstand spoelt
het water over de kademu
ren en ondermijnt de grond,
die op verschillende plaatsen
reeds zo verzwakt is, dat er
geen wagen meer op kan ko
men. De meerpalen zijn door
en door verrot. Het terrein,
waaraan de schepen nog ge
laden en gelost kunnen wor
den, wordt steeds kleiner.
Hoe zal het gaan in de a.s.
bietencampagne, vooral nu
verwacht mag worden, dat
er dit jaar byzonder veel
suikerbieten zullen worden
verbouwd? Een grote stagna
tie is dan niet te voorkomen,
want het zal onmogelijk zijn,
die grote hoeveelheden op tijd
te verwerken, als gevolg van
de weinige laadruimte.
Niet alleen in Breskens,
maar in het gehele landje
van Cadzand, is men onge
rust over deze achterultstel-
ling van Zeeuwsch-Vlaande-
ren.
Extra verlichting op 30 April
en 5 Mei.
Behalve op Koninginnedag is
het toegestaan op 5 Mei a.s. ex
tra verlichting te ontsteken.