Vreemde moordgeschiedenis houdt Londen in spanning Kustvaart vraagt jaarlijks 240 bekwame krachten Telefonisten nemen afscheid van Viissingen Misdadiger zou zijn slachtoffers in zwavelzuur opgelost hebben Zeeuwse Almanak Vraag is groter dan het aanbod Van Vrouw ioi Vrouw as TWEEDE BLAD MAANDAG 21 MAART 1949 Moordenaar van acht vermiste personen gearresteerd? (Van onze correspondente te Londen) Scotland Yard, d.i. de Londense recherche, staat voor het moeilijkste vraagstuk in zijn geschiedenis, nl. te moeten be- wijzen, dat enige vermiste personen niet meer in leven zijn. Zo op het oog is dat niet zo moeilijk; echter blijkens de sta tistieken der politie verdwijnen er in Engeland per jaar onge veer 1200 personen, wegens gestrande huwelijken, schulden, lust tot avontuur enz. Het merendeel komt echter na verloop van enige maanden weer opdagen. Slechts ongeveer 60 per jaar verdwijnen er voor goed. In bijna alle gevallen worden deze 1200 direct door de familie aangegeven en de Yard ont vangt dan ook een gemiddelde opgave van vier vermiste per sonen per dag. Geen der acht nu door de Yard speciaal ge zochte mensen werd echter ooit als vermist, opgegeven en de gehele Engelse politiemacht is nu voor hun opsporing dood of levend ingeschakeld. Dit onderzoek houdt verband met het sterke vermoeden, dat men kortgeleden een moorde naar heeft gearresteerd, die zijn slachtoffers zou hebben doen verdwijnen door de lichamen in zwavelzuur op te lossen. De man, die van dit ongehoorde misdrijf wordt verdacht, is de 39-jarige ir. John George Haigh, die zich zoals reeds gemeld sedert een paar weken in ar rest bevindt. Toen op Vrijdag 18 Februari de rijke 69-jarige weduwe me- Sinds enige dagen zwij gen alle Engelse bladen op verzoek van Scotland Yard plotseling over de vreemd soortige moordgeschiedenis, die geweven wordt om de figuur van John George Haigh. Onze Londense correspondent heeft echter van de politie-autoriteiten toestemming gekregen het hierbijgaande relaas bui ten Engeland waar pu blicatie het onderzoek niet kan schaden openbaar te maken. De verdachte, opge sloten in de Brixtone ge vangenis, brengt zijn tijd door met het lezen van alle bladen en tijdschriften en geniet met zelfbehagen van de verwekte sensatie. Hij is er kennelijk op uit om de strop te ontlopen door zorg vuldig een „staat van on toerekenbaarheid" op te bouwen. Hij is geboren in Leeds* Voordat hij mede-directeur van een fabriek te Crawley werd, had hij o.a. een stomerij-inrichting. Is een uitstekend pianist, die weet te boeien door een feilloze weergave van Chopin en Mozart. Roekeloos autorij den is zijn grootste hobby. V vrouw Olive Durand Deacon het Onslow Court Hotel te Zuid Kensington, Londen, verliet en Zaterdags nog niet terugge keerd was, stelde het hotel de politie hiervan in kennis, 's Maandags meldde zich toen bij de politie ir. Haigh, een gast in hetzelfde hotel, en ver klaarde dat hij die Vrijdagmid dag een afspraak met haar had gehad bij de Army and Navy Stores, een groot warenhuis in Victoria Street. Hij had daar een uur op haar gewacht, maar zij was niet verschenen. De politie, die ondertussen van een vriendin van de wedu we in het hotel had vernomen dat mevr. Durand Deacon die middag een persianer mantel droeg ter waarde van ongeveer 5000, haar gebruikelijke ju welen ter waarde van 3000 a 5000.en een opvallende vierkante rode plastic handtas, werd achterdochtig. John Haigh stond nl. bij de politie bekend als iemand die reeds verschil lende gevangenisstraffen had LENTE! En vandaag is het dan Len te! Vandaag is het eensklaps geen xointer meer. Van van daag af kijken we alleen nog maar vooruit en we zwelen ons alsof we een zuiverend bad heb ben gehad. We beginnen een betere tijd en we wordenna tuurlijk, betere mensen en we kijken in de kast, wat we nog voor voorjaarskleren hebben hangen en in onze portemon- naie of de aanschaf van nieuwe voorjaarsspullen mogelijk is en als het tegendeel het geval is, dan trekken we ons daar niets van aan en lachen de teleurstel ling simpelweg weg en we krij gen vizioénen van lachende landouwen en van blinkende duinen en van kostelijke Paas- en kostelijker Pinksterdagen en we zien de wateren glanzen on der het milde zonlicht en de hemel mateloos blauw, vol .met wolken even smetteloos wit als de pas gesteven kappen der Zeeuwse boerinnen en we we ten, dat Zeeland er in de Lente liefelijker uit zal zien, dan in welk jaargetijde ook Ach, het is lente en eigenlijk zou iedereen vandaag zijn win terjas op moeten bergen tot diep in de herfst en alleen maar moeten lachen van blijdschap, omdat het nu eindelijk, na de lange, lange winter en na de barre maand van Maart, toch Lente is geworden. Wablief? Hebt ge wel andere dingen aan uw zorgenvolle hoofd? Als er dan tenminste maar een vleugje blijheid is. Want Lente, dat wordt het maar één maal per jaar. ondergaan, waaronder een van vier jaar voor fraude. Terwijl hij op het politiebureau zijn vijwillige „assistentie" aan de politie verleende, begaven de tectives zich onmiddellijk naar de ffabriek in Crawley, Sussex, waar Haigh volgens zyn zeggen van plan was geweest met haar naar toe te gaan, daar zij ge ïnteresseerd was in een moge lijke productie van plastic na gels. Dr. Keith Simpson, een pa tholoog van Scotland Yard, ont dekte hier in een schuurtje op het fabrieksterrein overblijfse len van opgeloste menselijke beenderen, temidden van een olieachtige massa tussen een hoop modder en aarde, zomede enige fragmenten van rode plastic: Enige uren later werd een persianer bontmantel, die op 18 Februari aan een stome rij te Crawley werd afgegeven, geïdentificeerd als die van me vrouw Durand Deacon. Een aantal vaten met zwavelzuur, die elders op het fabriekster rein stonden, deden de politie vermoeden, dat het lichaam van het slachtoffer in dit zuur moest zijn opgelost," na eerst met een gedempte revolver te zijn doodgeschoten. Experts stelden vast, dat in een zuur van een dergelijke sterkte een menselijk lichaam in enkele uren geheel opgelost zou kun nen worden. Twee dagen later werd de goedgeklede, glimlachende Haigh die de politiepost sindsdien niet meer verlaten had onder arrest gesteld, als verdacht van moord op de we duwe. DOCUMENTEN. Gedurende het onderzoek in het schuurtje te Crawley wer den echter ook een aantal zake lijke documenten, brieven en bonkaarten gevonden, bedol ven onder een hoop bakstenen- gruis. Het boek van vermiste personen van de Yard werd opgeslagen en binnen het uur was de jacht naar vijf hierdoor aangeduide personen in volle gang. Een dag later werden hier nog drie namen aan toe gevoegd. De acht dossiers, die weer geopend werden, waren die van het echtpaar McSwan en hun 37-jarige zoon Donald, die aUe spoorloos verdwenen in 1945; dat van de rijke dok ter Archibald Henderson en zijn vrouw Rosalie, die beiden in Februari 1948 verdwenen; voorts de dossiers van de in October jl. verdwenen uitvin der Guy Petter en van een even later verdwenen Londense ma kelaar in effecten, genaamd Goldschmitt, en ten slotte dat van een in September jl. nabij Brighton aangespoelde romp van een onbekende man. SCOTLAND YARD IN ACTIE. Verschillende aanwijzingen brachten Scotland Yard er de dag na de arrestatie reeds tqe opgravingen te gaan doen in het sousterrein van een Lon- dens boardinghouse, Gloucester Road 79. Dag en nacht is de Yard nu bezig elk stofje hier te analyseren. Een onderzoek van het slijk in de afvoerpijpen heeft reeds uitgwezen, dat er zich kalkdeeltjes van menselij ke beenderen in bevinden. Voorts is er ook' een stukje van een gebit gevonden, dat als een bijzonder waardevol bewijs stuk zal kunnen dienen, indien het door een tandarts geïdenti ficeerd zou kunnen wbrden. EERSTE SLACHTOFFERS? Het gezin McSwan woonde tot aan zijn verdwijning in 1945 in een bescheiden huis in het Victoria-district te Londen. De oude McSwan bezat huizen ter waarde van ongeveer 70.000 en stond bekend als iemand, die dikwijls voor verdere geld beleggingen te vinden was. Ook was het bekend, dat hij af en toe op de Londense beurs gok te. Voorts is via de buren vast gesteld dat deze familie vijf jaar geleden met iemand ken nis maakte, die door zijn char mante manieren zodanig het vertrouwen won, dat hjj spoe dig als vriend des huizes ont vangen werd. De Yard rede neert nu dat deze „vriend" van plan was zich het bezit der McSwans toe te eigenen en be sloot, dat hij dit alleen kon doen door hen te vermoorden. Met het oog hierop huurde hij het sousterrein in Gloucester Road. Onder een of ander voor wendsel heeft de man de Mc Swans toen waarschijnlijk een voor een de stenen trap afge- lokt, hen stuk voor stuk met een van een geluiddemper voorziene revolver neergescho ten en hun lichamen opgelost in een bad met zwavelzuur. De ontstane gelei-achtige maar nog zeer vloeibare massa kon dan eenvoudig door de afvoerbuis weggespoeld worden. Nadat de man zich in het bezit had ge steld van alle documenten en papieren der McSwans en nog een maandlang hun huishuur voor hen betaald had, verkocht hij door middel van een ver valste volmacht hun huizenbe- zit, meubelen en zelfs hun kle ren. Daarna leidde hij een jaar jang een luxeleventje in Lon den, totdat hij in 1946 dr. Hen derson en zijn vrouw leerde kennen, die destijds in het Not- ting Hill Gate-district woon den. Internaat voor schipperskinderen. (Van onze reizende redacteur) AMSTERDAM, Maart Duizenden Nederlanders vinden werk op de schepen van onze kustvarende vloot; in een klein aantal jaren is een nieuwe klasse zeelieden ontstaan, die hoe heterogeen van samenstelling ook in vele op zichten alleen staan, gelijk wij in een vorig artikel reeds hebben geschreven. Een der grootste moeilijkheden, die daarmede verband houden, is die der opleiding van deze zeevarenden. De kustvaart heeft schip pers nodig en stuurlieden en motordrijvers en matrozen, gelijk andere zeeschepen. Zii moeten echter aan andere ei sen voldoen; kustvaarders im mers zijn half zee- half bin nenschepen. Van de officieren aan boord van deze vaartui gen een groot woord in dit verband wordt aan de ene kant minder, aan de andere kant meer verlangd. Vandaar, dat een geheel aparte oplei ding voor deze zeelieden de beste oplossing is. Voor de stuurlieden bestaat die in de cursussen voor het diploma kleine vaart. Voor motordrij vers bestaat er ook zoiets. En aan de overige schepelingen is tot dusverre weinig aan dacht besteed. Dinsdag wordt nieuwe centrale in gebruik genomen Het gaat menens worden met de automatisering van de Vlissingse tele fooncentrale. Eerst zou de zaak in het najaar van 1948 voor elkaar zijn, toen werd het Januari 1949, daarna kwam er weer uitstel, maar nu blijkt het dan toch voor elkaar te komen. Vorige week hebben alle telefoonabonné's in Viissingen een nieuw boekje gekregen en een briefje met de qiededeling dat „Dinsdag 22 Maart 1949 te 13 uur de automatisering haar beslag zal krijgen". Dat wil dus zeggen, dat men met ingang van Dinsdag bij het opnemen van de hoorn inplaats van een aardige meisjesstem een metaalachtig geluid zal horen Men zal nog even aan dat nieu we geluid moeten wennen. Het wordt er eerlijk gezegd niet vro lijker op. Als je nu moet telefone ren, dan lijkt het nog een beetje op een avontuur. Je weet immers niet wat er komt. J. neemt de hoorn op, draait een paar keer aan de kiesschijf en je wacht in spanning af..„ Wat zóu er nu komen? Een diepe, donker gekleurde altstem, die een beetje smachtend naar het verlangde nummer vraagt... of een hoog zingend coloratuurgeluid, dat je in een feestelijke stemming brengt... of .soms alleen maar een meisjesstem, die klinkt zoals de stem van een Hollands meisje, kan klinken: zuiver en vriendelijk? De Vlissingse telefooncentrale is rijk gesorteerd in stemmenmate- riaal en iedere keer weer, wanneer je de hoorn van de haak neemt, yjkt het een radioluisterwedstrijd. waarbij je moet raden, welk in strument er wordt bespeeld. AFSCHEID. Een krantenredactie moet nogal eens van een telefoon gebruik ma ken en toen de postbode ons dat nuchtere briefje overhandigde, waarin stond, dat het nu definitief uit was met de stemmensorteriqg, was iedereen op de redactie een beetje bedroefd. Het was een geval van een „lach en een traan". Een lach, omdat P.T.T. ons nu einde lijk groot genoeg vindt om zelf te draaien en een traan, omdat er een eind is gekomen aan de vriende lijke geluiden door de Vlissingse telefoon. „We moeten een afscheidsstuk schrijven..." zei een van ons en de rest knikte instemmend. Zo ge beurde het dan dezer dagen, dat De eerste zomerse dag in Maart dat is elk jaar op nieuw een onverwachte en opwindende sensatie. Je ver trouwt het eerst nog maar half: de zon schijnt en het ziet er naar uit of de wind zich verslapen heeft. Alles goed en wel, maar gisteren stonden de bloemen nog dik op de ruiten en blies er een straffe Noord-ooster.... En dan stap je het plat op en vergeet je degelijke voor nemen om een paar stukken wasgoed op te hangen de zon schijnt zo warm op je handen! Er is iets zachts en fleurigs in de lucht. De stemmen van de spelende kinderenklinken dnders. Kijk, zowaar, de Japanse kers maakt knoppen, en als dat niet een jonge lijster is die zit te oefenen! De eerste zomerse dag in Maart: wat een luxe. En dan te beden ken, dat we er volgens de overleveringen nog acht te goed hebben. Ik moet ze nu dit jaar toch heus eens gaan tellen. Ik weet niet, wat zo'n on verwachte lentedag u doet maar mij maakt hij bal sturig. Ik krijg plotseling de overtuiging, dat er buiten iets prachtigs en gloed nieuws te beleven valt, dat ik vooral niet missen mag. En alle goede voornemens ten spijt: de slaapkamers moeten het maar stellen met de Franse slag, de afwas gaat in Dieseltempo en dan de mantel aan en naar buiten. Buiten dat is het kleine park vlak in mijn buurt, zo echt een pril geval van: Ik weet zelf wel dat ik nog maar pas kom kijken, maar ik doe mijn best. Goed, goed, we nemen de wil voor de daad, als je niet al te snel loopt kun je Wël een kwartier in deze natuur- in-zakformaat rondwande len. Werkelijk, de vijver spiegelt rimpeloos een wa zige lucht, er hangt een geur van pasgespitte aarde, en over het winterse gras lijkt iets als een eerste vleug groen gestreken. Ik passeer de laatste huizen: een be kend geluid doet mij op zien. Dacht ik liet niet? Boven mij, op een balcon, hangen matrassen rood en grijs gestreept te luchten op een zorgzame onderlaag van oude lakens. En een nijvere huisvrouw, zo een van het slag die zich de kaas niet van het brood laat eten, is met toewijding aan het klop pen. Wat zeg ik? Met saam- geknepen lippen en felle ■ogen is zij bezig die luie ge streepte bakbeesten zo fana tiek met een mattenklopper te meppen, dat ik onwille keurig op het trottoir een meter uitwijk. Achter haar is iemand in een blijkbaar volledig leeggehaalde kamer bezig de ramen te zemen. Ik vlucht het stille park binnen. De sering draagt al Deze dag komi nooii weerom groene knoppen, de elze- katjes schetsen hun trillen de franje tegen de opalen lucht. In een grasperk zijn wel honderd crocusjes neer- gestrooid, paarse en witte en gele. Maar achter mij ranselt die mattenklopper onverstoord Ik kan het me zo levendig voorstellen, hoe dat vanmor gen in zijn werk is gegaan. „Hè, hè, eindelijk es een beetje zon. Kunnen we mooi de bedden naar buiten bren gen en dan meteen de hele kamer Een haastig ontbijt, een gemakkelijke middagpot en verder werken, werken: kloppen en schuieren en nat opnemen 'en lappen en wrij ven en boenen. Emmers sop, de lucht van boenwas en 'n iverktrap midden in een le ge kamer. En dat alles vis-a- uis een behoorlijk klein park dat zo gracieus uit zijn winterslaap ontwaakt. Moet dat nu werkelijk zo, ieder jaar weer? Zijn wij vrou wen dan zover van de na tuur, van de wezenlijke vreugden van het leven weggedwaald, dat een eer ste lentedag voor ons alleen maar een aanleiding is om nog eens extra hard te gaan ploeteren? Is het geen zon de om, zoals ik een verstan dige jonge vrouw onlangs voor de radio hoorde zeg gen: de mooiste tijd van het jaar te verknoeien met schoonmaken, in plaats van buiten te gaan lopen door 't bloeiende land, met de zon op je gezicht? Is er dan geen groter genot denkbaar dan het triomfantelijke: Ik ben boven al schoon ter wijl de .merel op het dak zit te fluitena- en de gouden re gen zijrzonnige, trossen wiegelt? i Maar het huis moet toch schóón! Als je een hele tuin ier gestookt hebt met alles potdicht en de gordijnen Wéét ik wel, heus, de schoonmaak is een noodza kelijk kwaad, waar je toch aan geloven moet. Maar zelfs met de schoonmaak is een accoordje te treffen, zo dat die verrukkelijke zo merse dagen niet ongeno- ten verstrijken. Begin als het buiten nog gtiur en koud is, alvast met de kasten en het servies. Ruim bij stukjes en beetjes de vliering op, zet alles bij elkaar wat u de vuilnisman had toebedacht. Neem plint voor plint al het houtwek af, bewerkt telkens met de stofzuiger een ge deelte van de muren. Offer één redelijk zonnige dag aan het beddengoed, maar verder: Heb de moed om de deur achter u dicht te trek ken, als de bomen in bloei staan en de wereld op zijn mooist is. Want de schoon maak kan altijd luacliten, maar deze zomerse dag kómt nooit weerom! SASKIA. een van de redacteuren van de P.Z.Ct. wat onwennig op een stoel zat tussen een stuk of acht meisjes, die achter grote kasten („posten" heten die dingen...) alsmaar spij kers met lange koorden in gaten zaten te steken. In allerlei toon aarden klonk het uit negen meis jesmonden: „Welk nummer....?" Vlugge meisjeshanden speelden met telefoonkoorden alsof ze een haakwerkje onderhanden hadden en ondertussen gingen er klepjes open en dicht, belden er tientallen abonné's en kwamen er alle moge lijke interlocale gesprekken bin nen. Wie zoeist tien minuten heeft bekeken, krijgt hoofdpijn en heeft berouw over kwade uitvallen te gen telefonistes. „Er zijn twee categorieën abon né's". vertelden de dames van de centrale. ,,de mopperaars en de vriendelijke mensen". Dikwijls krijgen de telefonisten de schuld voor het uitblijven van een ge sprek, maar in de meeste gevallen is het primitieve materiaal, waar mede men in Viissingen werkt, de oorzaak van de vertraging. Dins dag zal dat definitief voorbij zijn. VERHALEN. Lange verhalen kunnen de Vlis singse dames doen over haar avon turen op de lijn. Een meneer, die meende met zijn vrouw te spre ken, zei vertrouwelijk tegen de te lefoniste: „Zeg lieverd, ik kom vanavond niet eten, want ik moet met Jan mee...." Een andere keer wilde iemand uit een telefooncel een meneer Blaas in een andere stad opbel len. De man sprak echter ondui delijk en daarom vroeg de juf frouw: „Hoe spelt U dat, meneer, Bernard Lodewijk Dubbel Anton Simon?" „Weineen. juffrouw", was het antwoord. „Hij heel gewoon Piet!" Eenmaal is het voorgekomen het was op een Zondagmiddag dat er abonné opbelde en met een schuchtere stem tegen de dienst doende telefoniste zei: „Ik heb het al zolang willen wagen.. Wil je met me trouwen?" „Grutjes, meneer." zei de juffrouw, „waarom eigen lijk?" Toen de huwelijkscandidaat zijn aanzoek nader verklaarde, bleek hij een verkeerde dame op het oog te hebben- Niet alleen de abonné's doen soms rare dingen. Een leerling telefoniste kreeg de aanvraag: nummer 1 in Driekwart. Zij vulde op haar briefje in: en vroeg toen aan een oudere collega: „Waar kan ik dat vinden?" De Vlissingse telefonistes kun nen heel wat anecdoten vertellen en als ze eenmaal beginnen, dan merkt men pas goed dat het da mes zijn... er komt geen eind aan. WEG UIT VLISSINGEN. Dinsdag is het uit, dan hebben ze niets meer in Viissingen te ver tellen. Ze zijn overgeplaatst naar alle mogelijke telefooncentrales. De Vlissingse telefoontoestellen gaan nu 't zelfde geluid geven als zovele iandere toestellen in Neder land reeds jaren doen: tuuuuuut... Het „welk nummer?" verdwijnt uit de lucht, bekende stemmen zullen niet meer in de Vlissingse wonin gen worden gehoord. Gelukkig zullen vele telefoongebruikers uit het diepst van hun hart zeggen,... inderdaad het wordt Dinsdag een gelukkig afscheid, maar.... met een lach èn een traan. Vermelding verdient onder tussen het feit. dat het in 1934 te Hengelo (O.) gehou den Binnenscheepvaartcon- gres een resolutie heeft aan genomen, waarin er bii de re gering op werd aangedrongen maatregelen te nemen tot be vordering van de opleiding van jongelui, die bestemd zijn om de kustvaartuigen te be mannen. De Minister van Onderwijs legde de resolutie niet naast zich neer, hetgeen van lang niet alle soortgelijke uitspra ken gezegd kan worden. Hii nam de nodige maatregelen om te komen tot een school, zoals in de resolutie was be doeld. En hij deed dat ge zien de kring, waaruit de be hoefte aan zulk een oplei dingsschool was ontsproten in samenwerking met de di recteur van het Onderwijs fonds voor de Scheepvaart. Zo kwam er na enige tijd een formele aanvrage voor sub sidie ten behoeve van „een opleidingsschool voor de kust en binnenvaart" te Amster dam. En volgens de wet moest nu de gemeenteraad een verklaring aannemen, waarin de noodzakelijkheid van de tot stand koming van zulk een school werd beves tigd. Deze verklaring werd geweigerd op grond van al lerlei adviezen, waarvan wij de tot stand koming niet tot in alle détails zullen uitplui zen, hoe belangwekkend die voor insiders ook mogen ziin. Dagnijverheidsschool. De aanvrager versaagde echter niet en lokte toen een verklaring uit ten behoeve van „een dagnijverheids school voor schipperskinde ren". Het programma van de ze school was gelijkluidend aan de vorige, alleen de naam was anders. Èn ziet, nu was de raad bereid deze verkla ring af te geven. De school kon ér dus nu komen. In de zomer van 1939 is zij er dan ook gekomen aan boord van het opleidingsvaartuig „Ko ningin Wilhelmina".Het zal aan buitenstaanders zijn ont gaan, dat daarmee de eerste kustvaartschool in ons land tot stand is gebracht. Wat doet nu - deze school? Zij leidt haar leerlingen op voor de binnenvaart, de Rijn vaart en de kustvaart. Een zo scherpe scheiding tussen stuurlieden, technische offi cieren en matrozen, gelijk men die bii de opleiding voor de grote vaart kent. is er niet. Althans nog niet. De leer lingen komen, nadat zij een lagere school hebben doorlo pen dat is nog lang niet met alle schipperskinderen 't geval op de „Koningin Wilhelmina" om daar twee jaar te blijven. Zij leren er de theorie van schepen en van varen, van havens, ^kana len. rivieren en zeeën, zij le ren er lengte- en breedte graad bepalen en zij raken er vertrouwd met het kompas. En zij doen er al de kennis op. die zii in hun loopbaan nodig hebben, ook de kennis van scheepsmotoren. Wat zii er niet leren is het doen van astronomische opmetingen. Dit is een van de punten; waarop deze kustvaartschool van de zeevaartscholen ver schilt. Het is de bedoeling, dat de leerlingen in het twee de jaar gesplitst worden in twee groepen, waarvan de ene zich in nautische en de andere zich in technische ken nis zal specialiseren. In op zet is hier dus het verschil tussen stuurlieden en machi nistenopleiding, ook aanwezig. Met hun zestiende jaar gaan de leerlingen weer aan boord, hetzii van een haven schip. een Rijnschip of een kustvaartuig. Willen zii bin nenschipper worden, dan moeten zij ten minste vier ja ren practijk opdoen, alvorens zii als zodanig zullen worden erkend. Willen zii stuurman bij de kleine vaart worden, dan kunnen zii zich na drie jaar varen aanmelden voor een cursus die opleidt voor het stuurmansdiploma kleine vaart. In deze drijvende kleine school op het IJ ligt dus het begin van een kustvaartop- leiding. Maar daar is het niet bij gebleven, want sedertdien is een soortgelijke „dagnij verheidsschool" de naam is. hoewel misleidend, inge burgerd ontstaan te Delf zijl. Beide leveren 60 leerlin gen per jaar af. De Gronin gers gaan alle naar de kust vaart. de Amsterdammers voor meer dan 80 pet. Dan is er nog een derde school van hetzelfde type te Rotterdam, die geheel op de Rijnvaart is georiënteerd, maar daar er in deze bedrijfstak op het ogen blik weinig omgaat, komt een groot deel van de leerlingen van deze instelling toch ook bii de kustvaart terecht. Wel dra zullen er jaarlijks 180 jongelui kant en klaar afgele verd wórden. Helemaal vol doende is dat nog niet, want er is vraag naar 240. (Nadruk verboden) Hoe zit het met de Duitse krijgsgevangenen? De Britse en Franse rege ringen hebben aan Moskou nota's gezonden, waarin wordt aangeboden, dat deze regerin gen een internationaal onder zoek naar Duitse oud-krjjgs- gevangenen in haar landen zullen toestaan, indien de Sov jet-Unie eveneens haar kam pen voor Duitse oud-krggs- gevangenen voor onderzoek zou openstellen. In een nota van de Ver. Staten aan Moskou herhaalt Washington zijn beschuldigin gen, dat de Sovjet-Unie de .repatriëring van krijgsgevan genen niet aan het eind van 1948, de in de viermogendhe- denovereenkomst gestelde da tum, had beëindigd. Amsterdams strijkkwartet niet naar Oóst-Berlijn. De Britse en Amerikaanse be- zettings-autoriteiten hebben een concert verboden, dat het Am sterdams strijkkwartet in de Russische sector van Berlijn zou geven. Het kwartet is Donderdag per vliegtuig van de luchtbrug in Berlijn aangekomen voor een aantal concerten in de Britse en Amerikaanse sector van de stad. Adviezen over emigratie. Door de minister van Soci ale Zaken is een commissie ingesteld om de regering van advies te dienen over de vraagstukken met betrekking tot de emigratie van hen, die zich elders wensen te vesti- ?en in een agrarisch beroep, ot voorzitter van deze com missie is benoemd de heer J. v Schilthuls. lid van de Tweede Kamer. Verrader door B.S-ers mishandeld. Twintig jaar gevangenis straf werd Vrijdag voor het Rotterdamse Bijz. Gerechts hof geëist tegen de voorma lige S.S.-er G. van Noort uit Rockanje wegens het verra den van talloze t bewoners van Voorne en Putten aan de „Inselkommandant" Schermu- ly. Tien van hen werden op 5 December 1944 door de Duitsers vermoord. Gezien het feit, dat veird. in het bewaringskamp voor politieke delinquenten door de B. S. zwaar werd mishandeld, wilde de advocaat-fiscaal niet de zwaarste straf eisen. De Vlissingse Centrale In vol bedrijf!

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1949 | | pagina 5