Vreemde moordgeschiedenis
houdt Londen in spanning
Kustvaart vraagt jaarlijks
240 bekwame krachten
Telefonisten nemen
afscheid van Viissingen
Misdadiger zou zijn slachtoffers
in zwavelzuur opgelost hebben
Zeeuwse Almanak
Vraag is groter dan het aanbod
Van Vrouw ioi Vrouw
as
TWEEDE BLAD
MAANDAG 21 MAART 1949
Moordenaar van acht vermiste personen
gearresteerd?
(Van onze correspondente te Londen)
Scotland Yard, d.i. de Londense recherche, staat voor het
moeilijkste vraagstuk in zijn geschiedenis, nl. te moeten be-
wijzen, dat enige vermiste personen niet meer in leven zijn.
Zo op het oog is dat niet zo moeilijk; echter blijkens de sta
tistieken der politie verdwijnen er in Engeland per jaar onge
veer 1200 personen, wegens gestrande huwelijken, schulden,
lust tot avontuur enz. Het merendeel komt echter na verloop
van enige maanden weer opdagen. Slechts ongeveer 60 per
jaar verdwijnen er voor goed. In bijna alle gevallen worden
deze 1200 direct door de familie aangegeven en de Yard ont
vangt dan ook een gemiddelde opgave van vier vermiste per
sonen per dag. Geen der acht nu door de Yard speciaal ge
zochte mensen werd echter ooit als vermist, opgegeven en de
gehele Engelse politiemacht is nu voor hun opsporing dood
of levend ingeschakeld.
Dit onderzoek houdt verband
met het sterke vermoeden, dat
men kortgeleden een moorde
naar heeft gearresteerd, die zijn
slachtoffers zou hebben doen
verdwijnen door de lichamen in
zwavelzuur op te lossen. De
man, die van dit ongehoorde
misdrijf wordt verdacht, is de
39-jarige ir. John George Haigh,
die zich zoals reeds gemeld
sedert een paar weken in ar
rest bevindt.
Toen op Vrijdag 18 Februari
de rijke 69-jarige weduwe me-
Sinds enige dagen zwij
gen alle Engelse bladen op
verzoek van Scotland Yard
plotseling over de vreemd
soortige moordgeschiedenis,
die geweven wordt om de
figuur van John George
Haigh. Onze Londense
correspondent heeft echter
van de politie-autoriteiten
toestemming gekregen het
hierbijgaande relaas bui
ten Engeland waar pu
blicatie het onderzoek niet
kan schaden openbaar te
maken. De verdachte, opge
sloten in de Brixtone ge
vangenis, brengt zijn tijd
door met het lezen van alle
bladen en tijdschriften en
geniet met zelfbehagen van
de verwekte sensatie. Hij is
er kennelijk op uit om de
strop te ontlopen door zorg
vuldig een „staat van on
toerekenbaarheid" op te
bouwen.
Hij is geboren in Leeds*
Voordat hij mede-directeur
van een fabriek te Crawley
werd, had hij o.a. een
stomerij-inrichting. Is een
uitstekend pianist, die weet
te boeien door een feilloze
weergave van Chopin en
Mozart. Roekeloos autorij
den is zijn grootste hobby.
V
vrouw Olive Durand Deacon
het Onslow Court Hotel te Zuid
Kensington, Londen, verliet en
Zaterdags nog niet terugge
keerd was, stelde het hotel de
politie hiervan in kennis,
's Maandags meldde zich toen
bij de politie ir. Haigh, een
gast in hetzelfde hotel, en ver
klaarde dat hij die Vrijdagmid
dag een afspraak met haar had
gehad bij de Army and Navy
Stores, een groot warenhuis in
Victoria Street. Hij had daar
een uur op haar gewacht, maar
zij was niet verschenen.
De politie, die ondertussen
van een vriendin van de wedu
we in het hotel had vernomen
dat mevr. Durand Deacon die
middag een persianer mantel
droeg ter waarde van ongeveer
5000, haar gebruikelijke ju
welen ter waarde van 3000 a
5000.en een opvallende
vierkante rode plastic handtas,
werd achterdochtig. John Haigh
stond nl. bij de politie bekend
als iemand die reeds verschil
lende gevangenisstraffen had
LENTE!
En vandaag is het dan Len
te! Vandaag is het eensklaps
geen xointer meer. Van van
daag af kijken we alleen nog
maar vooruit en we zwelen ons
alsof we een zuiverend bad heb
ben gehad. We beginnen een
betere tijd en we wordenna
tuurlijk, betere mensen en we
kijken in de kast, wat we nog
voor voorjaarskleren hebben
hangen en in onze portemon-
naie of de aanschaf van nieuwe
voorjaarsspullen mogelijk is en
als het tegendeel het geval is,
dan trekken we ons daar niets
van aan en lachen de teleurstel
ling simpelweg weg en we krij
gen vizioénen van lachende
landouwen en van blinkende
duinen en van kostelijke Paas-
en kostelijker Pinksterdagen en
we zien de wateren glanzen on
der het milde zonlicht en de
hemel mateloos blauw, vol .met
wolken even smetteloos wit als
de pas gesteven kappen der
Zeeuwse boerinnen en we we
ten, dat Zeeland er in de Lente
liefelijker uit zal zien, dan in
welk jaargetijde ook
Ach, het is lente en eigenlijk
zou iedereen vandaag zijn win
terjas op moeten bergen tot
diep in de herfst en alleen maar
moeten lachen van blijdschap,
omdat het nu eindelijk, na de
lange, lange winter en na de
barre maand van Maart, toch
Lente is geworden.
Wablief? Hebt ge wel andere
dingen aan uw zorgenvolle
hoofd?
Als er dan tenminste maar
een vleugje blijheid is. Want
Lente, dat wordt het maar één
maal per jaar.
ondergaan, waaronder een van
vier jaar voor fraude. Terwijl
hij op het politiebureau zijn
vijwillige „assistentie" aan de
politie verleende, begaven de
tectives zich onmiddellijk naar
de ffabriek in Crawley, Sussex,
waar Haigh volgens zyn zeggen
van plan was geweest met haar
naar toe te gaan, daar zij ge
ïnteresseerd was in een moge
lijke productie van plastic na
gels.
Dr. Keith Simpson, een pa
tholoog van Scotland Yard, ont
dekte hier in een schuurtje op
het fabrieksterrein overblijfse
len van opgeloste menselijke
beenderen, temidden van een
olieachtige massa tussen een
hoop modder en aarde, zomede
enige fragmenten van rode
plastic: Enige uren later werd
een persianer bontmantel, die
op 18 Februari aan een stome
rij te Crawley werd afgegeven,
geïdentificeerd als die van me
vrouw Durand Deacon. Een
aantal vaten met zwavelzuur,
die elders op het fabriekster
rein stonden, deden de politie
vermoeden, dat het lichaam
van het slachtoffer in dit zuur
moest zijn opgelost," na eerst
met een gedempte revolver te
zijn doodgeschoten. Experts
stelden vast, dat in een zuur
van een dergelijke sterkte een
menselijk lichaam in enkele
uren geheel opgelost zou kun
nen worden.
Twee dagen later werd de
goedgeklede, glimlachende
Haigh die de politiepost
sindsdien niet meer verlaten
had onder arrest gesteld, als
verdacht van moord op de we
duwe.
DOCUMENTEN.
Gedurende het onderzoek in
het schuurtje te Crawley wer
den echter ook een aantal zake
lijke documenten, brieven en
bonkaarten gevonden, bedol
ven onder een hoop bakstenen-
gruis. Het boek van vermiste
personen van de Yard werd
opgeslagen en binnen het uur
was de jacht naar vijf hierdoor
aangeduide personen in volle
gang. Een dag later werden
hier nog drie namen aan toe
gevoegd. De acht dossiers, die
weer geopend werden, waren
die van het echtpaar McSwan
en hun 37-jarige zoon Donald,
die aUe spoorloos verdwenen
in 1945; dat van de rijke dok
ter Archibald Henderson en
zijn vrouw Rosalie, die beiden
in Februari 1948 verdwenen;
voorts de dossiers van de in
October jl. verdwenen uitvin
der Guy Petter en van een even
later verdwenen Londense ma
kelaar in effecten, genaamd
Goldschmitt, en ten slotte dat
van een in September jl. nabij
Brighton aangespoelde romp
van een onbekende man.
SCOTLAND YARD IN ACTIE.
Verschillende aanwijzingen
brachten Scotland Yard er de
dag na de arrestatie reeds tqe
opgravingen te gaan doen in
het sousterrein van een Lon-
dens boardinghouse, Gloucester
Road 79. Dag en nacht is de
Yard nu bezig elk stofje hier
te analyseren. Een onderzoek
van het slijk in de afvoerpijpen
heeft reeds uitgwezen, dat er
zich kalkdeeltjes van menselij
ke beenderen in bevinden.
Voorts is er ook' een stukje
van een gebit gevonden, dat als
een bijzonder waardevol bewijs
stuk zal kunnen dienen, indien
het door een tandarts geïdenti
ficeerd zou kunnen wbrden.
EERSTE SLACHTOFFERS?
Het gezin McSwan woonde
tot aan zijn verdwijning in 1945
in een bescheiden huis in het
Victoria-district te Londen. De
oude McSwan bezat huizen ter
waarde van ongeveer 70.000
en stond bekend als iemand,
die dikwijls voor verdere geld
beleggingen te vinden was. Ook
was het bekend, dat hij af en
toe op de Londense beurs gok
te. Voorts is via de buren vast
gesteld dat deze familie vijf
jaar geleden met iemand ken
nis maakte, die door zijn char
mante manieren zodanig het
vertrouwen won, dat hjj spoe
dig als vriend des huizes ont
vangen werd. De Yard rede
neert nu dat deze „vriend" van
plan was zich het bezit der
McSwans toe te eigenen en be
sloot, dat hij dit alleen kon
doen door hen te vermoorden.
Met het oog hierop huurde hij
het sousterrein in Gloucester
Road. Onder een of ander voor
wendsel heeft de man de Mc
Swans toen waarschijnlijk een
voor een de stenen trap afge-
lokt, hen stuk voor stuk met
een van een geluiddemper
voorziene revolver neergescho
ten en hun lichamen opgelost
in een bad met zwavelzuur. De
ontstane gelei-achtige maar nog
zeer vloeibare massa kon dan
eenvoudig door de afvoerbuis
weggespoeld worden. Nadat de
man zich in het bezit had ge
steld van alle documenten en
papieren der McSwans en nog
een maandlang hun huishuur
voor hen betaald had, verkocht
hij door middel van een ver
valste volmacht hun huizenbe-
zit, meubelen en zelfs hun kle
ren.
Daarna leidde hij een jaar
jang een luxeleventje in Lon
den, totdat hij in 1946 dr. Hen
derson en zijn vrouw leerde
kennen, die destijds in het Not-
ting Hill Gate-district woon
den.
Internaat voor schipperskinderen.
(Van onze reizende redacteur)
AMSTERDAM, Maart Duizenden Nederlanders vinden
werk op de schepen van onze kustvarende vloot; in een
klein aantal jaren is een nieuwe klasse zeelieden ontstaan,
die hoe heterogeen van samenstelling ook in vele op
zichten alleen staan, gelijk wij in een vorig artikel reeds
hebben geschreven. Een der grootste moeilijkheden, die
daarmede verband houden, is die der opleiding van deze
zeevarenden.
De kustvaart heeft schip
pers nodig en stuurlieden en
motordrijvers en matrozen,
gelijk andere zeeschepen. Zii
moeten echter aan andere ei
sen voldoen; kustvaarders im
mers zijn half zee- half bin
nenschepen. Van de officieren
aan boord van deze vaartui
gen een groot woord in dit
verband wordt aan de ene
kant minder, aan de andere
kant meer verlangd. Vandaar,
dat een geheel aparte oplei
ding voor deze zeelieden de
beste oplossing is. Voor de
stuurlieden bestaat die in de
cursussen voor het diploma
kleine vaart. Voor motordrij
vers bestaat er ook zoiets. En
aan de overige schepelingen
is tot dusverre weinig aan
dacht besteed.
Dinsdag wordt nieuwe centrale
in gebruik genomen
Het gaat menens worden met de automatisering van de Vlissingse tele
fooncentrale. Eerst zou de zaak in het najaar van 1948 voor elkaar
zijn, toen werd het Januari 1949, daarna kwam er weer uitstel, maar
nu blijkt het dan toch voor elkaar te komen. Vorige week hebben alle
telefoonabonné's in Viissingen een nieuw boekje gekregen en een
briefje met de qiededeling dat „Dinsdag 22 Maart 1949 te 13 uur de
automatisering haar beslag zal krijgen". Dat wil dus zeggen, dat men
met ingang van Dinsdag bij het opnemen van de hoorn inplaats van
een aardige meisjesstem een metaalachtig geluid zal horen
Men zal nog even aan dat nieu
we geluid moeten wennen. Het
wordt er eerlijk gezegd niet vro
lijker op. Als je nu moet telefone
ren, dan lijkt het nog een beetje op
een avontuur. Je weet immers niet
wat er komt. J. neemt de hoorn
op, draait een paar keer aan de
kiesschijf en je wacht in spanning
af..„ Wat zóu er nu komen? Een
diepe, donker gekleurde altstem,
die een beetje smachtend naar het
verlangde nummer vraagt... of een
hoog zingend coloratuurgeluid, dat
je in een feestelijke stemming
brengt... of .soms alleen maar een
meisjesstem, die klinkt zoals de
stem van een Hollands meisje,
kan klinken: zuiver en vriendelijk?
De Vlissingse telefooncentrale is
rijk gesorteerd in stemmenmate-
riaal en iedere keer weer, wanneer
je de hoorn van de haak neemt,
yjkt het een radioluisterwedstrijd.
waarbij je moet raden, welk in
strument er wordt bespeeld.
AFSCHEID.
Een krantenredactie moet nogal
eens van een telefoon gebruik ma
ken en toen de postbode ons dat
nuchtere briefje overhandigde,
waarin stond, dat het nu definitief
uit was met de stemmensorteriqg,
was iedereen op de redactie een
beetje bedroefd. Het was een geval
van een „lach en een traan". Een
lach, omdat P.T.T. ons nu einde
lijk groot genoeg vindt om zelf te
draaien en een traan, omdat er een
eind is gekomen aan de vriende
lijke geluiden door de Vlissingse
telefoon.
„We moeten een afscheidsstuk
schrijven..." zei een van ons en de
rest knikte instemmend. Zo ge
beurde het dan dezer dagen, dat
De eerste zomerse dag in
Maart dat is elk jaar op
nieuw een onverwachte en
opwindende sensatie. Je ver
trouwt het eerst nog maar
half: de zon schijnt en het
ziet er naar uit of de wind
zich verslapen heeft. Alles
goed en wel, maar gisteren
stonden de bloemen nog dik
op de ruiten en blies er een
straffe Noord-ooster.... En
dan stap je het plat op en
vergeet je degelijke voor
nemen om een paar stukken
wasgoed op te hangen de
zon schijnt zo warm op je
handen! Er is iets zachts en
fleurigs in de lucht. De
stemmen van de spelende
kinderenklinken dnders.
Kijk, zowaar, de Japanse
kers maakt knoppen, en als
dat niet een jonge lijster is
die zit te oefenen! De eerste
zomerse dag in Maart: wat
een luxe. En dan te beden
ken, dat we er volgens de
overleveringen nog acht te
goed hebben. Ik moet ze nu
dit jaar toch heus eens gaan
tellen.
Ik weet niet, wat zo'n on
verwachte lentedag u doet
maar mij maakt hij bal
sturig. Ik krijg plotseling de
overtuiging, dat er buiten
iets prachtigs en gloed
nieuws te beleven valt, dat
ik vooral niet missen mag.
En alle goede voornemens
ten spijt: de slaapkamers
moeten het maar stellen met
de Franse slag, de afwas
gaat in Dieseltempo en
dan de mantel aan en naar
buiten. Buiten dat is het
kleine park vlak in mijn
buurt, zo echt een pril geval
van: Ik weet zelf wel dat ik
nog maar pas kom kijken,
maar ik doe mijn best.
Goed, goed, we nemen de
wil voor de daad, als je niet
al te snel loopt kun je Wël
een kwartier in deze natuur-
in-zakformaat rondwande
len. Werkelijk, de vijver
spiegelt rimpeloos een wa
zige lucht, er hangt een geur
van pasgespitte aarde, en
over het winterse gras lijkt
iets als een eerste vleug
groen gestreken. Ik passeer
de laatste huizen: een be
kend geluid doet mij op
zien. Dacht ik liet niet?
Boven mij, op een balcon,
hangen matrassen rood en
grijs gestreept te luchten op
een zorgzame onderlaag van
oude lakens. En een nijvere
huisvrouw, zo een van het
slag die zich de kaas niet
van het brood laat eten, is
met toewijding aan het klop
pen. Wat zeg ik? Met saam-
geknepen lippen en felle
■ogen is zij bezig die luie ge
streepte bakbeesten zo fana
tiek met een mattenklopper
te meppen, dat ik onwille
keurig op het trottoir een
meter uitwijk. Achter haar
is iemand in een blijkbaar
volledig leeggehaalde kamer
bezig de ramen te zemen.
Ik vlucht het stille park
binnen. De sering draagt al
Deze dag komi
nooii weerom
groene knoppen, de elze-
katjes schetsen hun trillen
de franje tegen de opalen
lucht. In een grasperk zijn
wel honderd crocusjes neer-
gestrooid, paarse en witte
en gele. Maar achter mij
ranselt die mattenklopper
onverstoord
Ik kan het me zo levendig
voorstellen, hoe dat vanmor
gen in zijn werk is gegaan.
„Hè, hè, eindelijk es een
beetje zon. Kunnen we mooi
de bedden naar buiten bren
gen en dan meteen de
hele kamer
Een haastig ontbijt, een
gemakkelijke middagpot en
verder werken, werken:
kloppen en schuieren en nat
opnemen 'en lappen en wrij
ven en boenen. Emmers sop,
de lucht van boenwas en 'n
iverktrap midden in een le
ge kamer. En dat alles vis-a-
uis een behoorlijk klein
park dat zo gracieus uit zijn
winterslaap ontwaakt. Moet
dat nu werkelijk zo, ieder
jaar weer? Zijn wij vrou
wen dan zover van de na
tuur, van de wezenlijke
vreugden van het leven
weggedwaald, dat een eer
ste lentedag voor ons alleen
maar een aanleiding is om
nog eens extra hard te gaan
ploeteren? Is het geen zon
de om, zoals ik een verstan
dige jonge vrouw onlangs
voor de radio hoorde zeg
gen: de mooiste tijd van het
jaar te verknoeien met
schoonmaken, in plaats van
buiten te gaan lopen door 't
bloeiende land, met de zon
op je gezicht? Is er dan
geen groter genot denkbaar
dan het triomfantelijke: Ik
ben boven al schoon ter
wijl de .merel op het dak zit
te fluitena- en de gouden re
gen zijrzonnige, trossen
wiegelt? i
Maar het huis moet toch
schóón! Als je een hele tuin
ier gestookt hebt met alles
potdicht en de gordijnen
Wéét ik wel, heus, de
schoonmaak is een noodza
kelijk kwaad, waar je toch
aan geloven moet. Maar
zelfs met de schoonmaak is
een accoordje te treffen, zo
dat die verrukkelijke zo
merse dagen niet ongeno-
ten verstrijken. Begin als
het buiten nog gtiur en koud
is, alvast met de kasten en
het servies. Ruim bij stukjes
en beetjes de vliering op,
zet alles bij elkaar wat u de
vuilnisman had toebedacht.
Neem plint voor plint al het
houtwek af, bewerkt telkens
met de stofzuiger een ge
deelte van de muren. Offer
één redelijk zonnige dag
aan het beddengoed, maar
verder: Heb de moed om de
deur achter u dicht te trek
ken, als de bomen in bloei
staan en de wereld op zijn
mooist is. Want de schoon
maak kan altijd luacliten,
maar deze zomerse dag
kómt nooit weerom!
SASKIA.
een van de redacteuren van de
P.Z.Ct. wat onwennig op een stoel
zat tussen een stuk of acht meisjes,
die achter grote kasten („posten"
heten die dingen...) alsmaar spij
kers met lange koorden in gaten
zaten te steken. In allerlei toon
aarden klonk het uit negen meis
jesmonden: „Welk nummer....?"
Vlugge meisjeshanden speelden
met telefoonkoorden alsof ze een
haakwerkje onderhanden hadden
en ondertussen gingen er klepjes
open en dicht, belden er tientallen
abonné's en kwamen er alle moge
lijke interlocale gesprekken bin
nen. Wie zoeist tien minuten heeft
bekeken, krijgt hoofdpijn en heeft
berouw over kwade uitvallen te
gen telefonistes.
„Er zijn twee categorieën abon
né's". vertelden de dames van de
centrale. ,,de mopperaars en de
vriendelijke mensen". Dikwijls
krijgen de telefonisten de schuld
voor het uitblijven van een ge
sprek, maar in de meeste gevallen
is het primitieve materiaal, waar
mede men in Viissingen werkt, de
oorzaak van de vertraging. Dins
dag zal dat definitief voorbij zijn.
VERHALEN.
Lange verhalen kunnen de Vlis
singse dames doen over haar avon
turen op de lijn. Een meneer, die
meende met zijn vrouw te spre
ken, zei vertrouwelijk tegen de te
lefoniste: „Zeg lieverd, ik kom
vanavond niet eten, want ik moet
met Jan mee...."
Een andere keer wilde iemand
uit een telefooncel een meneer
Blaas in een andere stad opbel
len. De man sprak echter ondui
delijk en daarom vroeg de juf
frouw: „Hoe spelt U dat, meneer,
Bernard Lodewijk Dubbel Anton
Simon?" „Weineen. juffrouw", was
het antwoord. „Hij heel gewoon
Piet!"
Eenmaal is het voorgekomen
het was op een Zondagmiddag
dat er abonné opbelde en met een
schuchtere stem tegen de dienst
doende telefoniste zei: „Ik heb het
al zolang willen wagen.. Wil je met
me trouwen?" „Grutjes, meneer."
zei de juffrouw, „waarom eigen
lijk?" Toen de huwelijkscandidaat
zijn aanzoek nader verklaarde,
bleek hij een verkeerde dame op
het oog te hebben-
Niet alleen de abonné's doen
soms rare dingen. Een leerling
telefoniste kreeg de aanvraag:
nummer 1 in Driekwart. Zij vulde
op haar briefje in: en vroeg
toen aan een oudere collega:
„Waar kan ik dat vinden?"
De Vlissingse telefonistes kun
nen heel wat anecdoten vertellen
en als ze eenmaal beginnen, dan
merkt men pas goed dat het da
mes zijn... er komt geen eind aan.
WEG UIT VLISSINGEN.
Dinsdag is het uit, dan hebben
ze niets meer in Viissingen te ver
tellen. Ze zijn overgeplaatst naar
alle mogelijke telefooncentrales.
De Vlissingse telefoontoestellen
gaan nu 't zelfde geluid geven als
zovele iandere toestellen in Neder
land reeds jaren doen: tuuuuuut...
Het „welk nummer?" verdwijnt uit
de lucht, bekende stemmen zullen
niet meer in de Vlissingse wonin
gen worden gehoord. Gelukkig
zullen vele telefoongebruikers uit
het diepst van hun hart zeggen,...
inderdaad het wordt Dinsdag een
gelukkig afscheid, maar.... met een
lach èn een traan.
Vermelding verdient onder
tussen het feit. dat het in
1934 te Hengelo (O.) gehou
den Binnenscheepvaartcon-
gres een resolutie heeft aan
genomen, waarin er bii de re
gering op werd aangedrongen
maatregelen te nemen tot be
vordering van de opleiding
van jongelui, die bestemd zijn
om de kustvaartuigen te be
mannen.
De Minister van Onderwijs
legde de resolutie niet naast
zich neer, hetgeen van lang
niet alle soortgelijke uitspra
ken gezegd kan worden. Hii
nam de nodige maatregelen
om te komen tot een school,
zoals in de resolutie was be
doeld. En hij deed dat ge
zien de kring, waaruit de be
hoefte aan zulk een oplei
dingsschool was ontsproten
in samenwerking met de di
recteur van het Onderwijs
fonds voor de Scheepvaart. Zo
kwam er na enige tijd een
formele aanvrage voor sub
sidie ten behoeve van „een
opleidingsschool voor de kust
en binnenvaart" te Amster
dam. En volgens de wet
moest nu de gemeenteraad
een verklaring aannemen,
waarin de noodzakelijkheid
van de tot stand koming van
zulk een school werd beves
tigd. Deze verklaring werd
geweigerd op grond van al
lerlei adviezen, waarvan wij
de tot stand koming niet tot
in alle détails zullen uitplui
zen, hoe belangwekkend die
voor insiders ook mogen ziin.
Dagnijverheidsschool.
De aanvrager versaagde
echter niet en lokte toen een
verklaring uit ten behoeve
van „een dagnijverheids
school voor schipperskinde
ren". Het programma van de
ze school was gelijkluidend
aan de vorige, alleen de naam
was anders. Èn ziet, nu was
de raad bereid deze verkla
ring af te geven. De school
kon ér dus nu komen. In de
zomer van 1939 is zij er dan
ook gekomen aan boord van
het opleidingsvaartuig „Ko
ningin Wilhelmina".Het zal
aan buitenstaanders zijn ont
gaan, dat daarmee de eerste
kustvaartschool in ons land
tot stand is gebracht.
Wat doet nu - deze school?
Zij leidt haar leerlingen op
voor de binnenvaart, de Rijn
vaart en de kustvaart. Een
zo scherpe scheiding tussen
stuurlieden, technische offi
cieren en matrozen, gelijk
men die bii de opleiding voor
de grote vaart kent. is er niet.
Althans nog niet. De leer
lingen komen, nadat zij een
lagere school hebben doorlo
pen dat is nog lang niet
met alle schipperskinderen 't
geval op de „Koningin
Wilhelmina" om daar twee
jaar te blijven. Zij leren er
de theorie van schepen en
van varen, van havens, ^kana
len. rivieren en zeeën, zij le
ren er lengte- en breedte
graad bepalen en zij raken er
vertrouwd met het kompas.
En zij doen er al de kennis
op. die zii in hun loopbaan
nodig hebben, ook de kennis
van scheepsmotoren. Wat zii
er niet leren is het doen van
astronomische opmetingen.
Dit is een van de punten;
waarop deze kustvaartschool
van de zeevaartscholen ver
schilt. Het is de bedoeling,
dat de leerlingen in het twee
de jaar gesplitst worden in
twee groepen, waarvan de
ene zich in nautische en de
andere zich in technische ken
nis zal specialiseren. In op
zet is hier dus het verschil
tussen stuurlieden en machi
nistenopleiding, ook aanwezig.
Met hun zestiende jaar
gaan de leerlingen weer aan
boord, hetzii van een haven
schip. een Rijnschip of een
kustvaartuig. Willen zii bin
nenschipper worden, dan
moeten zij ten minste vier ja
ren practijk opdoen, alvorens
zii als zodanig zullen worden
erkend. Willen zii stuurman
bij de kleine vaart worden,
dan kunnen zii zich na drie
jaar varen aanmelden voor
een cursus die opleidt voor
het stuurmansdiploma kleine
vaart.
In deze drijvende kleine
school op het IJ ligt dus het
begin van een kustvaartop-
leiding. Maar daar is het niet
bij gebleven, want sedertdien
is een soortgelijke „dagnij
verheidsschool" de naam
is. hoewel misleidend, inge
burgerd ontstaan te Delf
zijl. Beide leveren 60 leerlin
gen per jaar af. De Gronin
gers gaan alle naar de kust
vaart. de Amsterdammers
voor meer dan 80 pet. Dan is
er nog een derde school van
hetzelfde type te Rotterdam,
die geheel op de Rijnvaart is
georiënteerd, maar daar er in
deze bedrijfstak op het ogen
blik weinig omgaat, komt een
groot deel van de leerlingen
van deze instelling toch ook
bii de kustvaart terecht. Wel
dra zullen er jaarlijks 180
jongelui kant en klaar afgele
verd wórden. Helemaal vol
doende is dat nog niet, want
er is vraag naar 240.
(Nadruk verboden)
Hoe zit het met de
Duitse
krijgsgevangenen?
De Britse en Franse rege
ringen hebben aan Moskou
nota's gezonden, waarin wordt
aangeboden, dat deze regerin
gen een internationaal onder
zoek naar Duitse oud-krjjgs-
gevangenen in haar landen
zullen toestaan, indien de Sov
jet-Unie eveneens haar kam
pen voor Duitse oud-krggs-
gevangenen voor onderzoek
zou openstellen.
In een nota van de Ver.
Staten aan Moskou herhaalt
Washington zijn beschuldigin
gen, dat de Sovjet-Unie de
.repatriëring van krijgsgevan
genen niet aan het eind van
1948, de in de viermogendhe-
denovereenkomst gestelde da
tum, had beëindigd.
Amsterdams strijkkwartet
niet naar Oóst-Berlijn.
De Britse en Amerikaanse be-
zettings-autoriteiten hebben een
concert verboden, dat het Am
sterdams strijkkwartet in de
Russische sector van Berlijn
zou geven.
Het kwartet is Donderdag
per vliegtuig van de luchtbrug
in Berlijn aangekomen voor
een aantal concerten in de
Britse en Amerikaanse sector
van de stad.
Adviezen over emigratie.
Door de minister van Soci
ale Zaken is een commissie
ingesteld om de regering van
advies te dienen over de
vraagstukken met betrekking
tot de emigratie van hen, die
zich elders wensen te vesti-
?en in een agrarisch beroep,
ot voorzitter van deze com
missie is benoemd de heer J. v
Schilthuls. lid van de Tweede
Kamer.
Verrader door B.S-ers
mishandeld.
Twintig jaar gevangenis
straf werd Vrijdag voor het
Rotterdamse Bijz. Gerechts
hof geëist tegen de voorma
lige S.S.-er G. van Noort uit
Rockanje wegens het verra
den van talloze t bewoners van
Voorne en Putten aan de
„Inselkommandant" Schermu-
ly. Tien van hen werden op
5 December 1944 door de
Duitsers vermoord.
Gezien het feit, dat veird.
in het bewaringskamp voor
politieke delinquenten door de
B. S. zwaar werd mishandeld,
wilde de advocaat-fiscaal niet
de zwaarste straf eisen.
De Vlissingse Centrale In vol bedrijf!