Derde Grote-Mogendheid-in-wording
belangrijke vredes-factor zijn
kan
Kerstmis in de Poolstreken
Is het hier elke dag feest, Papa?
Volgend jaar Inier-gouvernemeniele Raad
en Wesi-Europesè Vergadering
De Europese Beweging
Ontdekkingsreizigers hielden
Kerstmaaltijden
De feestelijke iniochi van
de blonde Lucia
DERDE BLAD
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
VRIJDAG 24 DECEMBER 1948
Gesprek met prof. dr. H. Brugmans
(Van onze Haagse redacteur).
Als de steeds duidelijker wordende voortekenen niet be
driegen, kan tegen de zomer van het volgend jaar de oprich
ting worden verwacht van twee lichamen, die krachtig zullen
leunnen medewerken aan de handhaving of liever de tot
standkoming van de vrede in dit werelddeel, te weten de
Intergouvernementele Raad voor West-Europa en de West-
Europese Vergadering.
De Europese Beweging, die kortgeleden haar tweede con
gres te Rome heeft gehouden, heeft te dezer zake voorstel
len ingediend bjj de desbetreffende studiecommissie, ingesteld
door de Consultatieve Raad der West-Europese Unie; zij zijn
op het ogenblik in studie. Mochten deze voorstellen, al dan
niet gewijzigd, worden goedgekeurd en dat mag wei aan
genomen worden, al is er op punten van ondergeschikte
aard dan ook nog geen overeenstemming dan zullen de
regeringen der Unie uitgenodigd worden met de volksverte
genwoordigingen in overleg te treden teneinde te geraken tot
de oprichting van de twee super-nationale lichamen.
Ziedaar het resultaat van het
werken en het streven der fe
deralisten in Europa, wier
denkbeelden in een onverwacht
snel tempo van het particuliere
via het parlementaire vlak in
het diplomatieke zijn aange
land, waar zij uiteindelijk een
duidelijke vorm zullen moeten
krggen. Die vorm begint zich
af te tekenen in de hierboven
geformuleerde verwachting, die
ik opteken uit de mond van
prof. dr. H. Brugmans, de 42-
jarige hoogleraar in de Franse
letteren aan de Rijksuniversi
teit, die met jeugdige geest
drift het voorzitterschap han
teert van de Unie van Europe
se Federalisten. Het is voor
alsnog zijn persoonlijke ver
wachting, maar zij is zo goed
gefundeerd, dat er weinig-
ruimte voor twijfel blijft.
Prof. Brugmans is uit hoof
de van zijn voorzitterschap een
der leidende figuren van de
Europese Beweging, waarvan
verder deel uitmaken het En
gelse United Europe Commit
tee, een soortgelijke Franse in
stelling, de Liga voor Eceno-
mische Europese samenwer
king, die te Brussel zetelt, de
Nouvelles Equipes Internatio
nales der voor het merendeel
katholieke Christ.-Democratett.
Ook zullen zich hierbij weldra
aansluiten de Europese Parle
mentaire Unie, een socialisti
sche groepering, een aantal
niet- en anti-communistische
vakverenigingen. Bij elkaar een
aantal mensen van wellicht
vele honderdduizenden, zodat
men langzamerhand van een
massa kan spreken. Die heeft
men overigens niet gezocht;
men heeft zich toegelegd op
het scheppen van een actief
kader. Nu heeft men beide in
bonte verscheidenheid, groei
end zowel in getal als in
kracht.
Tijdens het Kerstfeest
gaan aller gedachten uit
naar Vrede-op-Aarde.
Die vrede is er niet; in
China vechten millioenen
tegen millioenen, in Pa
lestina staan Joden en
Arabieren tegenover elk
aar, op Java en Suma
trakan men daar
van vrede spreken En
dan is er de al even ver
bitterde „koude oorlog"
tussen Oost en West.
Reeds drie-en-een-half
jaar ligt de Tweede We
reldoorlog achter ons,
maar bittere ervaring
heeft ons geleerd, dat
liet einde van een oorlog
nog geen begin van vre
de is. Toch wordt er
(gelukkighard aan
die vrede gewerkt. De
U.N.O. doet het op haar
manier, maar heeft tot
dusverre helaas weinig
bereikt. Belangrijker
misschien is de giganti
sche poging om tussen
Oost en West een Derde
Grote Mogendheid in het
leven te roepen door de
kirachten van het oude
West-Europa te bunde
len. Hoe ver het met die
poging staat, vertelt
prof dr. H. Brugmans in
een exclusief interview
met onze Haagse redac
teur.
dit neutrale gebied uit het best
Oost-Europa kan benaderen.
Spanje is in de democratische
volkerenfamilie van West-Eu
ropa vooralsnog onaanvaard
baar, maar wellicht zou een
samenbundeling van de vrije
landen van het Westen voor
het Iberisch Schiereiland pers
pectieven openen, die een wij
ziging van het regime aldaar
zouden kunnen vergemakkelij
ken
EENHEID
Als ik dat zo hoor is er
van eenheid nog niet veel te
bespeuren.
De eenheid v,an Europa,
voorlopig van West-Europa,
behoeft de verscheidenheid der
volkeren niet op te heffen of
uit te sluiten. Er wordt ook
niet gestreefd naar het weg
vagen van vaderlanden of na
tionaliteiten. Maar het is nu
eenmaal een historisch feit, dat
onze landen stuk voor stuk te
klein zijn. Tal van vraagstuk
ken zijn van Europees formaat,
zoals ér zelfs al zijn van we
reldformaat atoombom!).
Zo is bijvoorbeeld van de zy-
de der Franse vakbeweging als
practisch denkbeeld het plan
geopperd de kolenvoorziening
van West-Europa in handen te
geven van één lichaam. En
reeds heeft graaf Sforza aan
getoond, dat men honderd pro
cent meer energie uit de „witte
steenkool" kan halen als deze
krachtbron onder West-Euro
pese regie zou worden uitge
buit met uitsluiting van natio
nale versnippering en rivali
teit.
Op economisch terrein reikt
menig vraagstuk over de gren
zen heen. En niet alleen daar.
De grenzen zijn noodlottig voor
het herstel van Europa.
SOEVEREINITEIT.
Maar betekent aantasting
van de grenzen dan geen aan
tasting van de souvereiniteit
der staten? En zou zulk een
aantasting geen onoverwinne
lijke weerstanden oproepen?
Welke staat, aldus prof.
Brugmans' wedervraag, is nog
waarlijk souvereïn? Waar zijn
de Grote Vijf? Er zijn er in
feite toch maar twee. Een
„grote" mogendheid als Frank
rijk is militair onverdedigbaar,
om van landen als België en
Nederland maar niet te spre
ken. In heel West-Europa is de
souvereiniteit labiel, of, zo men
wil, zwevende. Als men erkent
de eigen souvereiniteit alleen
te kunnen handhaven bij de
gratie van(vult u maar
in) dan geeft men toch toe,
dat zij in feite niet meer die
betekenis heeft, die men er op
historische gronden nog altijd
aan toekent; lang niet!
Nochtans zullen de sta
ten er geen afstand van willen
doen, dunkt mij.
Er hoeft, geloof ik, ook
geen sprake te zijn van een of
ficiële, plechtige „overdracht
van souvereiniteit". Zij zal
voor een groot deel gehand
haafd kunnen worden, vooreen
ander deel op een hoger plan
getrokken. Is in feite de in
stelling van een West-Europees
Militair Commando niet het
herstel van een stuk verloren
souvereiniteit, een gemeen
schappelijk uitoefenen ervan,
op een hoger plan? Zeker, dat
commando berust nu nog op
verdragen, die opgezegd kun
nen worden, maar krijgt het
naderhand eens een permanent
karakter, dan zal niemand daar
meer over jammeren. Men zal
zich dan reeds verzoend heb
ben met dc gedachte, dat de
militaire souvereiniteit thans
op het intergouvernementele en
morgen op het Europees-fede
rale plan ligt. Op economisch
gebied zal zich hetzelfde af-
spelen en wie weet waar nog
meer
HET TEMPO. I
Hebt u zich enig denk
beeld gevormd met betrekking
tot het tempo, waarin dit alles
zich zal voltrekken?
De snelle groei van de
federalistische gedachte heeft
menigeen verbaasd; de groei
van de federalistische werke
lijkheid zou dat ook wel eens
kunnen doen. De Marshall-hulp
duurt ten hoogste vier jaar.
Na die dollarinjectie moeten
wij op eigen benen staan, ge
zond zijn, sterk en verenigd
often onder gaan. Wij
moeten er dus wel aan blijven
werken, want het is een wed
loop met de tijd. West-Europa
omvat 200 m'illioen zielen,
meer dan dc Verenigde Staten,
meer dan dc Sovjet-Unie ook.
En dan reken ik niet eens de
overzese gebiedsdelen, die, als
de zaak goed wordt aangepakt,
ook nog in sterke mate zullen
kunnen bijdragen tot de macht
van de Derde Grote Mogend-
heid-in-wording.
NAAR EEN VREDE?
Bent u ervan overtuigd,
dat die wordende machtsfactor
een vredesfactor zal zijn?
Ongetwijfeld! Als West-
Europa sterk is zal voor de 200
millioen bewoners van dit ge
bied de vrees voor overheer
sing .wegvallen. De economi
sche ontwikkeling zal gemak
kelijker gaan, de welvaart zal
toe- en de onrust afnemen. En
misschien kan een Derde Gro
te Mogendheid, gelegen tussen
de twee andere, verzoenend op
treden, overeenkomstig mu
tatis mutandis dan altijd
het woord van Voltaire; één
godsdienst betekent geestelijke
twee godsdiensten
dictatuur,
onderlinge
diensten
heid.
strijd, drie gods-
verdraagzaam-
Nadruk verboden)
Japanse schilder KosekiMaiia mei kind
MEESTE INTERESSE
IN ITALIË.
Hoe is de belangstelling
verdeeld over de verschillende
landen? luidt mijn vraag.
De grootste belangstel
ling, zo zet dr. Brugmans dan
uiteen, toont Italië, waar het
volk niet alleen een bewonde
renswaardige werkkracht aan
de dag legt, maar bovendien
een sterke behoefte ontwikkelt
om zich aan zijn verleden te
ontworstelen. Het koestert bo
vendien de gedachte gemakke
lijker de vredesverdragen her
zien te kunnen krijgen als het
eenmaal in een West-Europees
verband is opgenomen, terwijl
tevens de teruggave van de
overzeese gebiedsdelen wel eens
minder weerstand zou kunnen
ondervinden als dat zou kun
nen geschieden onder West-
Europese auspiciën.
Frankrijk is met het denk
beeld gekomen van de West-
Europese Vergadering en Bel
gië heeft dat terstond overge
nomen.
Wat Nederland in dit ver
band betekent is wel af te lei
den uit het feit, dat de Euro
pese Beweging in Den Haag
voor het eerst bijeen kwam.
Engelands hoiiding is nogal
Sereserveerd; dat land staat in
e geest nog altijd dichter by
landen als Canada en Austra
lië dan bij het vasteland aan
de overzyde van de Noordzee.
Engeland is geschrokken van.
het Franse voorstel tot oprich
ting van een West-Europese
Vergadering en heeft bij wjjze
van tegenvoorstel het denk
beeld van een Intergouverne
mentele Raad aanhangig ge
maakt. Die twee lichamen
staan echter tot elkaar als een
parlement tot een regering.
Beide zijn nodig; er zal dan
ook wel een compromis gevon
den worden. Er wordt gezocht
naar een modus om beide
lichamen tot stand te kunnen
brengen.
Scandinavië aarzelt nog; d.
w.z. vooral Zweden. Noorwe
gen in de minste mate. Maar
als Frankrijks denkbeeld tot
stichting van een West-Euro-
pese Vergadering met toela
ting van ook Italiaanse leden
doorgang vindt zal Engeland
waarschijnlijk in sterkere mate
medewerken, maar ook druk
gaan uitoefenen op de Scandi
navische landen teneinde een
al te sterk Romaans overwicht
in dit lichaam te nivelleren.
Dat Duitsland bewesten de
Elbe mee moet doen staat vast.
Zwitserland werkt al mee.
maar is uitermate bevreesd
zich in een avontuur te stor
ten. Dit land is daarom echter
van zo groot belang, omdat
men als zich daartoe ooit de
mogelijkheid voordoet van
Na het verschijnen van dit
artikel is bekend geworden
dat afgevaardigden van Enge
land, Frankrijk, België, Neder
land en Luxemburg het plan
voor de vorming van een
Raadgevendparlement en een
ministerkabinet voor West-Eu
ropa hebben aanvaard.
MAAR HEEMSKERK EN BARENTSZ
BETEN OP EEN HOUTJE
Op expedities naar de NoorcI- en Zuidpoolgebieden is Kerstmis zel
den onopgemerkt voorbijgegaan. De gedachten der mannen toefden
op die hoogtijdagen zeer in het bijzonder bij het verre vaderland, bij
huis en achtergelaten familie en vrienden. Als vanzelf-werd de situa
tie van het ogenblik vergeleken met het normale leven, dat zij uit
onweerstaanbare drang naar avontuur verlieten en vooral wanneer
de omstandigheden in de verlaten, barre Poolstreken moeilijk waren,
knaagde het heimwee.
Op enkele der bekendste expedities was de voornaamste oorzaak
der moeilijkheden rond Kerstmis met een enkel woord aan te geven;
voedselgebrek. Dit gold in het bij zonder expedities in het Zuidpool
gebied, omdat Kerstmis in Antarctis midden in de Zuidelijke zomer
valt, het seizoen waarin uitsluitend de exploratietochten met behulp
van sleden gemaakt konden worden! Op deze tochten der pioniers
is in erge mate honger geleden en Kerstmis was dan vaak een licht
punt, omdat die dag van de magere rantsoenen werd afgeweken en
de mannen één keer weer eens hun bekomst mochten eten.
Primitieve voorstelling van het leven van Barentz in de December
maand op Nova Zerabla (rechts de ton, die als badkuip diende).
WELGEDAAN.
Op Scott's eerste Zuidpoolexpe
ditie (1901—'04) maakte hij met
Shackleton en dr. Wilson een sle-
detocht zo ver mogelijk naar het
Zuiden, gedurende welke zij chro
nisch gebrek aan voedsel hadden.
Maar Kerstmis werd de „red-let-
ter"-day.
De morgen was al feestelijk in
gezet met een heerlijk ontbijt
beschuit en gebakken zeehonden
lever met ham. Voor de lunch
kreeg ieder nogmaals één hele be
schuit en een volle lepel jam. een
ongekende luxe. Tot half negen
's avonds marcheerden ze weer
door en daarna begon de eigenlijke
Kerstviering, waarover Scott in
zijn dagboek met vreugde uit
weidt.
„Toen maakten wij ons klaar
voor het souper, ons niet bekom
merend om de gevolgen, na ons
eerst extra te hebben gewassen en
opgedoft voor de Kerst. Ruikehd
naar zeep zaten we om de kookpot
terwijl er een dubbele portie van
alles in de borrelende inhoud werd
gekwakt. De krachtige soep was
zo dik, dat een lepel er gemakke
lijk rechtop in bleef staan en nog
siste de primus door, omdat daar
na onze chocolade aan de kook
werd gebracht. Intussen had ik
Shackleton in zijn spullen zien
rondscharrelen waar hij nu een
reserve-sok uit te voorschijn to
verde. Weggestopt in de teen van
de sok bevond zich een rond
opgediept een nobele plumpudding
bleek te zijn. Nog een duik in zijn
wonderzak en daar kwam een ver
fomfaaid stukje kunst-hulst te
voorschijn. In de cacao geplaatst
was onze plumpudding al gauw
stomend heet en daar stond hij
dan op het deksel van de kookpot,
bekroond door zijn versiering. De
ze ene keer verdeelden wij ons
eten eens zonder ..om te staan".
Ik schrijf dit onder mijn tweede
pijp wij hebben een gevoel
van welbehagen zoals we dagen
en nachten niet gehad hebben; wij
zullen goed slapen vannacht, geen
dromen, geen aanhalen van de
buikriem,"
NANSEN AT ER GOED VAN
In vrijwel alle reisbeschrijvin
gen en dagboekaantekeningen der
Uoolonderzoekers komen soortge
lijke beschrijvingen voor. Uitvoe
rige verhalen over de maaltijden
•ju menu's van die dag, waaruit
blijkt, hoe belangrijk het probleem
/oedsel wordt voor mensen die er
.;ceds tekort aan hebben en hoe
en slotte alle gedachten onbe-
Iwmgbaar gaan draaien om het
;ten.
Poolreizigers als Amundsen en
N'ansen, die hun tochten model or-
anlseerden, waren er echter wat
Je voeding hunner expeditieleden
betreft, minder benauwd aan toe
en op hunne ondernemingen was
de Kerstmaaltijd niet zozeer de
enige kans om eindelijk en voor 'n
keer weer eens genoeg te krijgen,
maar een verfijnd of extra over
vloedig diner, zoals bij moeder de
vrouw. Zo maakt Nansen in zijn
dagboek over de beroemde tocht
met de ..Fram", waarbij het hem
in 1895 gelukt is tot bijna 86 gra
den N.B. door te dringen, eigen
lijk excuses wanneer hij het Kerst
diner beschrijft, door hem en zijn
tochtgenoten in de eeuwige Pool
nacht van hun eerste winter, gesa
voureerd. Wij lezen daarover het
volgende:
„Thuis zullen ze thans veel aan
ons denken en vele medelijdende
zuchten aan ons wijden om alle
ontberingen, die wij in deze kou
de, troosteloze ijsomgeving moeten
doorstaan. Ik vrees echter dat
hun mededogen snel zou bekoe
len wanneer zij zouden zien hoe
vrolijk wij waren en getuige wa
ren van ons welbehagen en onze
opgewektheid. Thuis kan het hun
nauwelijks beter gaan. Men leze
slechts het menu van heden:
1. Ossestaartsoep: 2. Vispasteltjes
met aardappelen en gesmolten bo
ter: 3. Rendiergebraad met dop
erwtjes. tuinboontjes. aardappelen
en bosbessen op sap: 4. Moerbeien
met slagroom; 5. Gebak en marse
pein.
En bij dit alles het in ons -we
relddeel zo beroemde Bockbier. Is
dat de juiste manier om te eten
voor mensen, die zich moeten har
den tegen de verschrikkingen van
de Poolnacht".
Inderdaad loopt iemand, ook op
veel normaler „breedtegraden"
toevend, het water in de mond.
wanneer hij kennis neemt van bo
venstaand Lucullus-maal. Het blijft
echter de grote uitzondering, een
dergelijke Poolmaaltijd.
OP NOVA ZEMBLA
HONGER TROEF.
Tijdens de beroemde overwinte
ring op Nova Zembla door Willem
Barentsz. Heemskerk en de zijnen
j in het ..behouden Huis" werd. naar
men uit dc dagboekaantekeningen
van Gerrit de Veer moet ODmaken,
geen bijzondere aandacht aan
Kerstmis besteed. Toch waren aller
gedachten ook toen natuurlijk op
eten gericht, zoals uit een bepaal
de opmerking blijkt.
Bootsman ae Veer schrijft als
volgt:
„den 25. December op Kars-
dagh". was het kwaad weer met
een N.W. Wind en hoewel het zeer
kwaad weer was. zo hoorden wij
evenwel de vossen over ons huis
lopen, hetwelk sommige zeiden dat
het een kwaad teken was. en als
men daarover dispuut had, waar
om dat het een kwaad teken was.
Zo werd er geantwoord, omdat men
ze niet in de pot of aan het
spit mocht steken, want dat had
dan een goed teken geweest."
1 Men ziet. dat de Hollanders in
de moeilijke omstandigheden hun
gevoel voor humor nog niet ver
loren hadden.
ZO WAS HET OP
25 DECEMBER.
Op Kersmis stil weer
met betrocken lugt, ende I
niet sonders kout. Verle-
den nagt zijn drie of vier
verschyden reysen beer en
voor ons tent geweest, die
so haest wij de schietga
ten opende, met de muijl
erin quamen te snuyven;
daarop wij schoten, doch
door 't bassen van de
honden te rughwaerts
ghelreden zijnde, maeck-
ten onsekere schoot. Ver
mits den doncker ende
ongélijckhedt van de
sneeu, vonden wij niet
geraetsaem buijten te at-
Tenteren. Tot ons Kersmis
koockten den ham, een
rheenen hutspot, nuttig
den daer benevens een
back heete wijn, gevende
ijder man 7 duym toback
met een schoone pijp.
(Uit het journaal van een
overwintering van zeven
matrozen in de Maurils-Baai
1033-'34).
Bij deze zeven matrozen
warenJan Hendriksz
Kunst uit Zierikzee, kuiper
en Adriaen Rutten Goud uit
3oes, timmerman.
Kerststemming in Zweden
Kerstmannetjes met valse baarden
(Van onze correspondent)
„Papa", zei gisteren mijn vierjarig zoontje, dat pas uit Ne
derland is gekomen, „papa, nu mag ik weer langer opblijven.
Is het in Zweden dan elke dag feest?"Daar lijkt het wel
op, hè" vroeg ik hem terug en bracht het gesprek op een an
der onderwerp. Anders had ik hem moeten vertellen, dat hij
niet later, maar. integendeel een uur vroeger, namelijk kwart
over zessen, onder de wol gaat. En aangezien het nog niet zo
eenvoudig is, zoonlief naar bed te krijgen, vertel ilc hem maar
liever niet, dat hier de dagen thans zo kort zijn, dat de straat
verlichting, die pas tegen negen uur wordt gedoofd, reeds om
drie uur 's middags weer wordt ontstoken.
Maar de opmerking van mijn
spruit, of in Zweden elke dag
feest wordt gevierd, had nog
andere oorzaken. Hij had de
tientallen geïllumineerde win-1
keistraten gezien, die bij hem
herinneringen aan de feestweek
in Amsterdam wakker riepen,
hij had opgekeken tegen de 15
tot 20 meter hoge. rijk versier
de, brandende kerstbomen, die
op verschillende plaatsen zijn
neergezet en heeft zijn neus
tegen dc ruiten van de over
volle speelgoedwinkels gedrukt.
Edoch, niet de één meter lange
locomotief of het nog grotere
kinderhuisje, dat met meubel
tjes en al ineen warenhuis
werd aangeboden, maar de ver
lichting heeft de grootste in
druk op hem gemaakt.
LUCIA-BROOD
Eerst waren het de advents-
sterren, die sinds de-vierde
Zondag voor Kerst door talloze
gezinnen voor de ramen wer
den gehangen en door het ver-
zichtbare gele, stralende licht
reeds een warme sfeer lieten
ontstaan. Dan zag men steeds
meer met kaarsen versierde ra
men. En heden, 13 December,
werd de verjaardag van Lucia
gevierd, dc Italiaanse heilige,
die, zo vertelt men, als dochter
van een prefekt toegang kreeg
tot een kelder, waar standvasti
ge Christenen wegens hun ge
loof gevangen werden gehou
den. Lucia, nu bracht niet alleen
licht in de van de wereld afge
sloten duisternis, maar ook
voedsel. En in navolging van
deze daad komen in verschil
lende streken van Zweden jon
ge blonde meisjes met blauwe
ogen op Lucia-dag 's morgens
om een uur of vijf in een wit
gewaad ^gekleed hun familie
leden. vrienden of kennissen
koffie en Lucia-brood brengen.
Deze eervolle behandeling moet
uiterst voorzichtig geschieden,
want de lichtbrengende meisjes
zijn gesierd met een krans met
zes of meer kaarsen.
IDEE VAN DE KRANT.
In de wereldstad Stockholm
dreigde echter deze vooral op
het platteland nog veel toege
paste gewoonte in vergetelheid
te geraken. Toen kwam een
groot dagblad op het idee, het
feest op grootse wijze te orga
niseren. Heel Stockholm zou
mee mogen doen. Alle blonde
meisjes met blauwe ogen wer
den uitgenodigd, foto's te stu
ren, die na een strenge selec
tie in de krant tverden afge
drukt. De lezers mochten dan
bepalen, wie het meest voor
Lucia in aanmerking kwam en
hadden bovendien nog de kans,
een prijs te winnen. Het meisje,
dat de meeste stemmen kreeg
dit jaar was het de 18-jarige
Marianne Hylém mocht dan
op de avond van de 13de De
cember een triomftocht door de
stad maken.
vaststellen, toen ik voor mij
vijf en achter mij zeven rijen
mensen telde, die eveneens op
Lucia wachtten. Een bijzondere
attractie was echter dit jaar
het meerijden van de door de
Zweden in Seattle gekozen Lu
cia, die per vliegtuig was over
gekomen met in haar bagage 15
kg. zalm voor de koning.
Waarom Lucia op haar weg
naar Zweden een Noors uiter
lijk heeft gekregen, i9 niet be
kend. Daarentegen weet men
van haar ogen te vertellen, dat
deze zo mooi waren, dat Lucia
nog niet heilig verklaard
er veel last van ondervond. En
aangezien zij geen aanleiding
tot echtelijke twisten! wilde ge
ven. wist zü geen andere op
lossing, darf haar ogen uit te
steken. Toen zou de Heer haar
echter hebben beduid, dat men
op deze wijze geen moeilijkhe
den uit de weg mag ruimen.
Hij gaf haar derhalve nog mooi
ere ogen dan zij reeds had.
Sindsdien staat Lucia ook be
kend als beschermvrouwe voor
het gezichtsvermogen.
Nu heeft dus Lucia het licht
naar Stockholm gebracht en
worden hier de dagen tot
Kerstmis geteld. Reeds ziet men
overal Kerstmannen, die, in een
rood pak gestoken, met een
baard van watten en een goed
koop masker een niet te eer-
bcidwaardige indruk maken.
Vooral, wpnneer aan één hoek
drie mannen tegelijk hun snoep
en dubbeltjes-speelgoed aanbie
den, is het moeilijk de kinde
ren te doen geloven, dat er een
echte Kerstman bestaat, die, zo
wil het verhaal ,niet door
zwarte Pieten, maar door ka
boutertjes geassisteerd wordt.
Maar al de2e drukte alsmede
de gezellige etalages en het
kooplustige publiek dat, zo
als dit jaar werd vastgesteld,
het meeste geld voor prul- en
weeldeartikelen uitgeeft la
ten blijken, dat het feest, voor
de jeugd althans, reeds is be
gonnen, al duurt het dan nog
enkele dagen, tot de kaarsjes
aan de boom branden en in
ieder gezin door jong en oud
na het zingen van de Kerstlie
deren de cadeaux worden uit
gepakt en de ouders tegen elk
aar zeggen, dat de dagen nu
weer langer worden.
(Nadruk verboden)
UIT AMERIKA
OVERGEKOMEN.
Dat de belangstelling voor
deze licht-brengster wel enorm
was, heb ik zojuist kunnen