Derde Grote-Mogendheid-in-wording belangrijke vredes-factor zijn kan Kerstmis in de Poolstreken Is het hier elke dag feest, Papa? Volgend jaar Inier-gouvernemeniele Raad en Wesi-Europesè Vergadering De Europese Beweging Ontdekkingsreizigers hielden Kerstmaaltijden De feestelijke iniochi van de blonde Lucia DERDE BLAD PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT VRIJDAG 24 DECEMBER 1948 Gesprek met prof. dr. H. Brugmans (Van onze Haagse redacteur). Als de steeds duidelijker wordende voortekenen niet be driegen, kan tegen de zomer van het volgend jaar de oprich ting worden verwacht van twee lichamen, die krachtig zullen leunnen medewerken aan de handhaving of liever de tot standkoming van de vrede in dit werelddeel, te weten de Intergouvernementele Raad voor West-Europa en de West- Europese Vergadering. De Europese Beweging, die kortgeleden haar tweede con gres te Rome heeft gehouden, heeft te dezer zake voorstel len ingediend bjj de desbetreffende studiecommissie, ingesteld door de Consultatieve Raad der West-Europese Unie; zij zijn op het ogenblik in studie. Mochten deze voorstellen, al dan niet gewijzigd, worden goedgekeurd en dat mag wei aan genomen worden, al is er op punten van ondergeschikte aard dan ook nog geen overeenstemming dan zullen de regeringen der Unie uitgenodigd worden met de volksverte genwoordigingen in overleg te treden teneinde te geraken tot de oprichting van de twee super-nationale lichamen. Ziedaar het resultaat van het werken en het streven der fe deralisten in Europa, wier denkbeelden in een onverwacht snel tempo van het particuliere via het parlementaire vlak in het diplomatieke zijn aange land, waar zij uiteindelijk een duidelijke vorm zullen moeten krggen. Die vorm begint zich af te tekenen in de hierboven geformuleerde verwachting, die ik opteken uit de mond van prof. dr. H. Brugmans, de 42- jarige hoogleraar in de Franse letteren aan de Rijksuniversi teit, die met jeugdige geest drift het voorzitterschap han teert van de Unie van Europe se Federalisten. Het is voor alsnog zijn persoonlijke ver wachting, maar zij is zo goed gefundeerd, dat er weinig- ruimte voor twijfel blijft. Prof. Brugmans is uit hoof de van zijn voorzitterschap een der leidende figuren van de Europese Beweging, waarvan verder deel uitmaken het En gelse United Europe Commit tee, een soortgelijke Franse in stelling, de Liga voor Eceno- mische Europese samenwer king, die te Brussel zetelt, de Nouvelles Equipes Internatio nales der voor het merendeel katholieke Christ.-Democratett. Ook zullen zich hierbij weldra aansluiten de Europese Parle mentaire Unie, een socialisti sche groepering, een aantal niet- en anti-communistische vakverenigingen. Bij elkaar een aantal mensen van wellicht vele honderdduizenden, zodat men langzamerhand van een massa kan spreken. Die heeft men overigens niet gezocht; men heeft zich toegelegd op het scheppen van een actief kader. Nu heeft men beide in bonte verscheidenheid, groei end zowel in getal als in kracht. Tijdens het Kerstfeest gaan aller gedachten uit naar Vrede-op-Aarde. Die vrede is er niet; in China vechten millioenen tegen millioenen, in Pa lestina staan Joden en Arabieren tegenover elk aar, op Java en Suma trakan men daar van vrede spreken En dan is er de al even ver bitterde „koude oorlog" tussen Oost en West. Reeds drie-en-een-half jaar ligt de Tweede We reldoorlog achter ons, maar bittere ervaring heeft ons geleerd, dat liet einde van een oorlog nog geen begin van vre de is. Toch wordt er (gelukkighard aan die vrede gewerkt. De U.N.O. doet het op haar manier, maar heeft tot dusverre helaas weinig bereikt. Belangrijker misschien is de giganti sche poging om tussen Oost en West een Derde Grote Mogendheid in het leven te roepen door de kirachten van het oude West-Europa te bunde len. Hoe ver het met die poging staat, vertelt prof dr. H. Brugmans in een exclusief interview met onze Haagse redac teur. dit neutrale gebied uit het best Oost-Europa kan benaderen. Spanje is in de democratische volkerenfamilie van West-Eu ropa vooralsnog onaanvaard baar, maar wellicht zou een samenbundeling van de vrije landen van het Westen voor het Iberisch Schiereiland pers pectieven openen, die een wij ziging van het regime aldaar zouden kunnen vergemakkelij ken EENHEID Als ik dat zo hoor is er van eenheid nog niet veel te bespeuren. De eenheid v,an Europa, voorlopig van West-Europa, behoeft de verscheidenheid der volkeren niet op te heffen of uit te sluiten. Er wordt ook niet gestreefd naar het weg vagen van vaderlanden of na tionaliteiten. Maar het is nu eenmaal een historisch feit, dat onze landen stuk voor stuk te klein zijn. Tal van vraagstuk ken zijn van Europees formaat, zoals ér zelfs al zijn van we reldformaat atoombom!). Zo is bijvoorbeeld van de zy- de der Franse vakbeweging als practisch denkbeeld het plan geopperd de kolenvoorziening van West-Europa in handen te geven van één lichaam. En reeds heeft graaf Sforza aan getoond, dat men honderd pro cent meer energie uit de „witte steenkool" kan halen als deze krachtbron onder West-Euro pese regie zou worden uitge buit met uitsluiting van natio nale versnippering en rivali teit. Op economisch terrein reikt menig vraagstuk over de gren zen heen. En niet alleen daar. De grenzen zijn noodlottig voor het herstel van Europa. SOEVEREINITEIT. Maar betekent aantasting van de grenzen dan geen aan tasting van de souvereiniteit der staten? En zou zulk een aantasting geen onoverwinne lijke weerstanden oproepen? Welke staat, aldus prof. Brugmans' wedervraag, is nog waarlijk souvereïn? Waar zijn de Grote Vijf? Er zijn er in feite toch maar twee. Een „grote" mogendheid als Frank rijk is militair onverdedigbaar, om van landen als België en Nederland maar niet te spre ken. In heel West-Europa is de souvereiniteit labiel, of, zo men wil, zwevende. Als men erkent de eigen souvereiniteit alleen te kunnen handhaven bij de gratie van(vult u maar in) dan geeft men toch toe, dat zij in feite niet meer die betekenis heeft, die men er op historische gronden nog altijd aan toekent; lang niet! Nochtans zullen de sta ten er geen afstand van willen doen, dunkt mij. Er hoeft, geloof ik, ook geen sprake te zijn van een of ficiële, plechtige „overdracht van souvereiniteit". Zij zal voor een groot deel gehand haafd kunnen worden, vooreen ander deel op een hoger plan getrokken. Is in feite de in stelling van een West-Europees Militair Commando niet het herstel van een stuk verloren souvereiniteit, een gemeen schappelijk uitoefenen ervan, op een hoger plan? Zeker, dat commando berust nu nog op verdragen, die opgezegd kun nen worden, maar krijgt het naderhand eens een permanent karakter, dan zal niemand daar meer over jammeren. Men zal zich dan reeds verzoend heb ben met dc gedachte, dat de militaire souvereiniteit thans op het intergouvernementele en morgen op het Europees-fede rale plan ligt. Op economisch gebied zal zich hetzelfde af- spelen en wie weet waar nog meer HET TEMPO. I Hebt u zich enig denk beeld gevormd met betrekking tot het tempo, waarin dit alles zich zal voltrekken? De snelle groei van de federalistische gedachte heeft menigeen verbaasd; de groei van de federalistische werke lijkheid zou dat ook wel eens kunnen doen. De Marshall-hulp duurt ten hoogste vier jaar. Na die dollarinjectie moeten wij op eigen benen staan, ge zond zijn, sterk en verenigd often onder gaan. Wij moeten er dus wel aan blijven werken, want het is een wed loop met de tijd. West-Europa omvat 200 m'illioen zielen, meer dan dc Verenigde Staten, meer dan dc Sovjet-Unie ook. En dan reken ik niet eens de overzese gebiedsdelen, die, als de zaak goed wordt aangepakt, ook nog in sterke mate zullen kunnen bijdragen tot de macht van de Derde Grote Mogend- heid-in-wording. NAAR EEN VREDE? Bent u ervan overtuigd, dat die wordende machtsfactor een vredesfactor zal zijn? Ongetwijfeld! Als West- Europa sterk is zal voor de 200 millioen bewoners van dit ge bied de vrees voor overheer sing .wegvallen. De economi sche ontwikkeling zal gemak kelijker gaan, de welvaart zal toe- en de onrust afnemen. En misschien kan een Derde Gro te Mogendheid, gelegen tussen de twee andere, verzoenend op treden, overeenkomstig mu tatis mutandis dan altijd het woord van Voltaire; één godsdienst betekent geestelijke twee godsdiensten dictatuur, onderlinge diensten heid. strijd, drie gods- verdraagzaam- Nadruk verboden) Japanse schilder KosekiMaiia mei kind MEESTE INTERESSE IN ITALIË. Hoe is de belangstelling verdeeld over de verschillende landen? luidt mijn vraag. De grootste belangstel ling, zo zet dr. Brugmans dan uiteen, toont Italië, waar het volk niet alleen een bewonde renswaardige werkkracht aan de dag legt, maar bovendien een sterke behoefte ontwikkelt om zich aan zijn verleden te ontworstelen. Het koestert bo vendien de gedachte gemakke lijker de vredesverdragen her zien te kunnen krijgen als het eenmaal in een West-Europees verband is opgenomen, terwijl tevens de teruggave van de overzeese gebiedsdelen wel eens minder weerstand zou kunnen ondervinden als dat zou kun nen geschieden onder West- Europese auspiciën. Frankrijk is met het denk beeld gekomen van de West- Europese Vergadering en Bel gië heeft dat terstond overge nomen. Wat Nederland in dit ver band betekent is wel af te lei den uit het feit, dat de Euro pese Beweging in Den Haag voor het eerst bijeen kwam. Engelands hoiiding is nogal Sereserveerd; dat land staat in e geest nog altijd dichter by landen als Canada en Austra lië dan bij het vasteland aan de overzyde van de Noordzee. Engeland is geschrokken van. het Franse voorstel tot oprich ting van een West-Europese Vergadering en heeft bij wjjze van tegenvoorstel het denk beeld van een Intergouverne mentele Raad aanhangig ge maakt. Die twee lichamen staan echter tot elkaar als een parlement tot een regering. Beide zijn nodig; er zal dan ook wel een compromis gevon den worden. Er wordt gezocht naar een modus om beide lichamen tot stand te kunnen brengen. Scandinavië aarzelt nog; d. w.z. vooral Zweden. Noorwe gen in de minste mate. Maar als Frankrijks denkbeeld tot stichting van een West-Euro- pese Vergadering met toela ting van ook Italiaanse leden doorgang vindt zal Engeland waarschijnlijk in sterkere mate medewerken, maar ook druk gaan uitoefenen op de Scandi navische landen teneinde een al te sterk Romaans overwicht in dit lichaam te nivelleren. Dat Duitsland bewesten de Elbe mee moet doen staat vast. Zwitserland werkt al mee. maar is uitermate bevreesd zich in een avontuur te stor ten. Dit land is daarom echter van zo groot belang, omdat men als zich daartoe ooit de mogelijkheid voordoet van Na het verschijnen van dit artikel is bekend geworden dat afgevaardigden van Enge land, Frankrijk, België, Neder land en Luxemburg het plan voor de vorming van een Raadgevendparlement en een ministerkabinet voor West-Eu ropa hebben aanvaard. MAAR HEEMSKERK EN BARENTSZ BETEN OP EEN HOUTJE Op expedities naar de NoorcI- en Zuidpoolgebieden is Kerstmis zel den onopgemerkt voorbijgegaan. De gedachten der mannen toefden op die hoogtijdagen zeer in het bijzonder bij het verre vaderland, bij huis en achtergelaten familie en vrienden. Als vanzelf-werd de situa tie van het ogenblik vergeleken met het normale leven, dat zij uit onweerstaanbare drang naar avontuur verlieten en vooral wanneer de omstandigheden in de verlaten, barre Poolstreken moeilijk waren, knaagde het heimwee. Op enkele der bekendste expedities was de voornaamste oorzaak der moeilijkheden rond Kerstmis met een enkel woord aan te geven; voedselgebrek. Dit gold in het bij zonder expedities in het Zuidpool gebied, omdat Kerstmis in Antarctis midden in de Zuidelijke zomer valt, het seizoen waarin uitsluitend de exploratietochten met behulp van sleden gemaakt konden worden! Op deze tochten der pioniers is in erge mate honger geleden en Kerstmis was dan vaak een licht punt, omdat die dag van de magere rantsoenen werd afgeweken en de mannen één keer weer eens hun bekomst mochten eten. Primitieve voorstelling van het leven van Barentz in de December maand op Nova Zerabla (rechts de ton, die als badkuip diende). WELGEDAAN. Op Scott's eerste Zuidpoolexpe ditie (1901—'04) maakte hij met Shackleton en dr. Wilson een sle- detocht zo ver mogelijk naar het Zuiden, gedurende welke zij chro nisch gebrek aan voedsel hadden. Maar Kerstmis werd de „red-let- ter"-day. De morgen was al feestelijk in gezet met een heerlijk ontbijt beschuit en gebakken zeehonden lever met ham. Voor de lunch kreeg ieder nogmaals één hele be schuit en een volle lepel jam. een ongekende luxe. Tot half negen 's avonds marcheerden ze weer door en daarna begon de eigenlijke Kerstviering, waarover Scott in zijn dagboek met vreugde uit weidt. „Toen maakten wij ons klaar voor het souper, ons niet bekom merend om de gevolgen, na ons eerst extra te hebben gewassen en opgedoft voor de Kerst. Ruikehd naar zeep zaten we om de kookpot terwijl er een dubbele portie van alles in de borrelende inhoud werd gekwakt. De krachtige soep was zo dik, dat een lepel er gemakke lijk rechtop in bleef staan en nog siste de primus door, omdat daar na onze chocolade aan de kook werd gebracht. Intussen had ik Shackleton in zijn spullen zien rondscharrelen waar hij nu een reserve-sok uit te voorschijn to verde. Weggestopt in de teen van de sok bevond zich een rond opgediept een nobele plumpudding bleek te zijn. Nog een duik in zijn wonderzak en daar kwam een ver fomfaaid stukje kunst-hulst te voorschijn. In de cacao geplaatst was onze plumpudding al gauw stomend heet en daar stond hij dan op het deksel van de kookpot, bekroond door zijn versiering. De ze ene keer verdeelden wij ons eten eens zonder ..om te staan". Ik schrijf dit onder mijn tweede pijp wij hebben een gevoel van welbehagen zoals we dagen en nachten niet gehad hebben; wij zullen goed slapen vannacht, geen dromen, geen aanhalen van de buikriem," NANSEN AT ER GOED VAN In vrijwel alle reisbeschrijvin gen en dagboekaantekeningen der Uoolonderzoekers komen soortge lijke beschrijvingen voor. Uitvoe rige verhalen over de maaltijden •ju menu's van die dag, waaruit blijkt, hoe belangrijk het probleem /oedsel wordt voor mensen die er .;ceds tekort aan hebben en hoe en slotte alle gedachten onbe- Iwmgbaar gaan draaien om het ;ten. Poolreizigers als Amundsen en N'ansen, die hun tochten model or- anlseerden, waren er echter wat Je voeding hunner expeditieleden betreft, minder benauwd aan toe en op hunne ondernemingen was de Kerstmaaltijd niet zozeer de enige kans om eindelijk en voor 'n keer weer eens genoeg te krijgen, maar een verfijnd of extra over vloedig diner, zoals bij moeder de vrouw. Zo maakt Nansen in zijn dagboek over de beroemde tocht met de ..Fram", waarbij het hem in 1895 gelukt is tot bijna 86 gra den N.B. door te dringen, eigen lijk excuses wanneer hij het Kerst diner beschrijft, door hem en zijn tochtgenoten in de eeuwige Pool nacht van hun eerste winter, gesa voureerd. Wij lezen daarover het volgende: „Thuis zullen ze thans veel aan ons denken en vele medelijdende zuchten aan ons wijden om alle ontberingen, die wij in deze kou de, troosteloze ijsomgeving moeten doorstaan. Ik vrees echter dat hun mededogen snel zou bekoe len wanneer zij zouden zien hoe vrolijk wij waren en getuige wa ren van ons welbehagen en onze opgewektheid. Thuis kan het hun nauwelijks beter gaan. Men leze slechts het menu van heden: 1. Ossestaartsoep: 2. Vispasteltjes met aardappelen en gesmolten bo ter: 3. Rendiergebraad met dop erwtjes. tuinboontjes. aardappelen en bosbessen op sap: 4. Moerbeien met slagroom; 5. Gebak en marse pein. En bij dit alles het in ons -we relddeel zo beroemde Bockbier. Is dat de juiste manier om te eten voor mensen, die zich moeten har den tegen de verschrikkingen van de Poolnacht". Inderdaad loopt iemand, ook op veel normaler „breedtegraden" toevend, het water in de mond. wanneer hij kennis neemt van bo venstaand Lucullus-maal. Het blijft echter de grote uitzondering, een dergelijke Poolmaaltijd. OP NOVA ZEMBLA HONGER TROEF. Tijdens de beroemde overwinte ring op Nova Zembla door Willem Barentsz. Heemskerk en de zijnen j in het ..behouden Huis" werd. naar men uit dc dagboekaantekeningen van Gerrit de Veer moet ODmaken, geen bijzondere aandacht aan Kerstmis besteed. Toch waren aller gedachten ook toen natuurlijk op eten gericht, zoals uit een bepaal de opmerking blijkt. Bootsman ae Veer schrijft als volgt: „den 25. December op Kars- dagh". was het kwaad weer met een N.W. Wind en hoewel het zeer kwaad weer was. zo hoorden wij evenwel de vossen over ons huis lopen, hetwelk sommige zeiden dat het een kwaad teken was. en als men daarover dispuut had, waar om dat het een kwaad teken was. Zo werd er geantwoord, omdat men ze niet in de pot of aan het spit mocht steken, want dat had dan een goed teken geweest." 1 Men ziet. dat de Hollanders in de moeilijke omstandigheden hun gevoel voor humor nog niet ver loren hadden. ZO WAS HET OP 25 DECEMBER. Op Kersmis stil weer met betrocken lugt, ende I niet sonders kout. Verle- den nagt zijn drie of vier verschyden reysen beer en voor ons tent geweest, die so haest wij de schietga ten opende, met de muijl erin quamen te snuyven; daarop wij schoten, doch door 't bassen van de honden te rughwaerts ghelreden zijnde, maeck- ten onsekere schoot. Ver mits den doncker ende ongélijckhedt van de sneeu, vonden wij niet geraetsaem buijten te at- Tenteren. Tot ons Kersmis koockten den ham, een rheenen hutspot, nuttig den daer benevens een back heete wijn, gevende ijder man 7 duym toback met een schoone pijp. (Uit het journaal van een overwintering van zeven matrozen in de Maurils-Baai 1033-'34). Bij deze zeven matrozen warenJan Hendriksz Kunst uit Zierikzee, kuiper en Adriaen Rutten Goud uit 3oes, timmerman. Kerststemming in Zweden Kerstmannetjes met valse baarden (Van onze correspondent) „Papa", zei gisteren mijn vierjarig zoontje, dat pas uit Ne derland is gekomen, „papa, nu mag ik weer langer opblijven. Is het in Zweden dan elke dag feest?"Daar lijkt het wel op, hè" vroeg ik hem terug en bracht het gesprek op een an der onderwerp. Anders had ik hem moeten vertellen, dat hij niet later, maar. integendeel een uur vroeger, namelijk kwart over zessen, onder de wol gaat. En aangezien het nog niet zo eenvoudig is, zoonlief naar bed te krijgen, vertel ilc hem maar liever niet, dat hier de dagen thans zo kort zijn, dat de straat verlichting, die pas tegen negen uur wordt gedoofd, reeds om drie uur 's middags weer wordt ontstoken. Maar de opmerking van mijn spruit, of in Zweden elke dag feest wordt gevierd, had nog andere oorzaken. Hij had de tientallen geïllumineerde win-1 keistraten gezien, die bij hem herinneringen aan de feestweek in Amsterdam wakker riepen, hij had opgekeken tegen de 15 tot 20 meter hoge. rijk versier de, brandende kerstbomen, die op verschillende plaatsen zijn neergezet en heeft zijn neus tegen dc ruiten van de over volle speelgoedwinkels gedrukt. Edoch, niet de één meter lange locomotief of het nog grotere kinderhuisje, dat met meubel tjes en al ineen warenhuis werd aangeboden, maar de ver lichting heeft de grootste in druk op hem gemaakt. LUCIA-BROOD Eerst waren het de advents- sterren, die sinds de-vierde Zondag voor Kerst door talloze gezinnen voor de ramen wer den gehangen en door het ver- zichtbare gele, stralende licht reeds een warme sfeer lieten ontstaan. Dan zag men steeds meer met kaarsen versierde ra men. En heden, 13 December, werd de verjaardag van Lucia gevierd, dc Italiaanse heilige, die, zo vertelt men, als dochter van een prefekt toegang kreeg tot een kelder, waar standvasti ge Christenen wegens hun ge loof gevangen werden gehou den. Lucia, nu bracht niet alleen licht in de van de wereld afge sloten duisternis, maar ook voedsel. En in navolging van deze daad komen in verschil lende streken van Zweden jon ge blonde meisjes met blauwe ogen op Lucia-dag 's morgens om een uur of vijf in een wit gewaad ^gekleed hun familie leden. vrienden of kennissen koffie en Lucia-brood brengen. Deze eervolle behandeling moet uiterst voorzichtig geschieden, want de lichtbrengende meisjes zijn gesierd met een krans met zes of meer kaarsen. IDEE VAN DE KRANT. In de wereldstad Stockholm dreigde echter deze vooral op het platteland nog veel toege paste gewoonte in vergetelheid te geraken. Toen kwam een groot dagblad op het idee, het feest op grootse wijze te orga niseren. Heel Stockholm zou mee mogen doen. Alle blonde meisjes met blauwe ogen wer den uitgenodigd, foto's te stu ren, die na een strenge selec tie in de krant tverden afge drukt. De lezers mochten dan bepalen, wie het meest voor Lucia in aanmerking kwam en hadden bovendien nog de kans, een prijs te winnen. Het meisje, dat de meeste stemmen kreeg dit jaar was het de 18-jarige Marianne Hylém mocht dan op de avond van de 13de De cember een triomftocht door de stad maken. vaststellen, toen ik voor mij vijf en achter mij zeven rijen mensen telde, die eveneens op Lucia wachtten. Een bijzondere attractie was echter dit jaar het meerijden van de door de Zweden in Seattle gekozen Lu cia, die per vliegtuig was over gekomen met in haar bagage 15 kg. zalm voor de koning. Waarom Lucia op haar weg naar Zweden een Noors uiter lijk heeft gekregen, i9 niet be kend. Daarentegen weet men van haar ogen te vertellen, dat deze zo mooi waren, dat Lucia nog niet heilig verklaard er veel last van ondervond. En aangezien zij geen aanleiding tot echtelijke twisten! wilde ge ven. wist zü geen andere op lossing, darf haar ogen uit te steken. Toen zou de Heer haar echter hebben beduid, dat men op deze wijze geen moeilijkhe den uit de weg mag ruimen. Hij gaf haar derhalve nog mooi ere ogen dan zij reeds had. Sindsdien staat Lucia ook be kend als beschermvrouwe voor het gezichtsvermogen. Nu heeft dus Lucia het licht naar Stockholm gebracht en worden hier de dagen tot Kerstmis geteld. Reeds ziet men overal Kerstmannen, die, in een rood pak gestoken, met een baard van watten en een goed koop masker een niet te eer- bcidwaardige indruk maken. Vooral, wpnneer aan één hoek drie mannen tegelijk hun snoep en dubbeltjes-speelgoed aanbie den, is het moeilijk de kinde ren te doen geloven, dat er een echte Kerstman bestaat, die, zo wil het verhaal ,niet door zwarte Pieten, maar door ka boutertjes geassisteerd wordt. Maar al de2e drukte alsmede de gezellige etalages en het kooplustige publiek dat, zo als dit jaar werd vastgesteld, het meeste geld voor prul- en weeldeartikelen uitgeeft la ten blijken, dat het feest, voor de jeugd althans, reeds is be gonnen, al duurt het dan nog enkele dagen, tot de kaarsjes aan de boom branden en in ieder gezin door jong en oud na het zingen van de Kerstlie deren de cadeaux worden uit gepakt en de ouders tegen elk aar zeggen, dat de dagen nu weer langer worden. (Nadruk verboden) UIT AMERIKA OVERGEKOMEN. Dat de belangstelling voor deze licht-brengster wel enorm was, heb ik zojuist kunnen

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1948 | | pagina 7