Jane Grey?
Zo n eerste treinreis
valt niet mee
Hoe kwam Kommissar Schmidt
om het leven?
Vlissingse woningbouw
ondervindt vertraging
Gebrek aan schilders en
siucadoors
Materialen komen slecht
binnen
Dr. Cohen vond een streng
vertrouwelijk telegram met merk
waardige details
Waar is
TWEEDE BLAD
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
MAANDAG 4 OCTOBER 1948
Ik was geheim ageni in oorlogstijd (VI)
Duitsers, schoolmeisjes en
vreemde uniformen - van
schrik naar schrik
En dan de gewone truc van het
uitstappen
Ik heb niet veel haast oni Jn te stappen als de trein na
een paar minuten, binnenloopt. De enige zorg:, die ik heb, is
een coupé te vinden, zo ver mogelijk verwijderd van het
nieuwsgierige schoolmeisje. Ik ben al naar het eind van het
perron gelopen, maar ontdek, dat dit een strategische fout
is. Het meisje, vergezeld van haar twee trouwe adjudanten,
houdt me in de gatenIk stap een lege coupé binnen, de
bakvissen komen me achterna en nemen naast elkaar te
genover mij positie in. Net vóór de trein vertrekt stapt nog
een jonge vrouw met een baby in, maar gelukkig is zij zo
druk bezig met haar kind, dat zij het vreemde gedrag van
haar medepassagiers niet opmerkt. Wel, daar zit ik dan in
een Belgische trein. Op weg naar mijn contact-adres.
Geen flauw vermoeden heb met een schok, dat lk hier wer-
ïk er van hoever het is naar
Herstal, het station waar ik
moet overstappen. Ik vraag
aan de vrouw in de hoek:
„Weet U of ik voor Leuven in
Herstal moet overstappen?"
Vóór zij antwoord kan geven,
valt mijn kleine achtervolg
ster nogal scherp uit: „Ja dat
moet. En ook in Aerdenhout!"
Ze kgkt me even aan en
vraagt, dan plotseling: „Bent
U een vreemdeling hier?"
„Vertel me eens," zeg lk op
mijn vriendelijkste toon, „hoe
oud U bent."
v „Vijftien," antwoordt zij, 'n
beetje verontwaardigd.
„U wilt heel graag alles we
ten, maaren ik aarzel
even om de dubbelzinnigheid
van de opmerking te onderstre
pen, „maar wilt U even graag
mensen helpen?".
Een ogenblik ligt die ern
stige, onvriendelijke trek nog
op haar gezicht, dan beginnen
haar ogen te stralen en vol
verwachting glimlachend zegt
zij: „Natuurlijk. Reken maar!"
„De krachtigste hulp is vaak
zuiver negatief!" leer ik haar.
„Horen, zien en zwijgen. Be
grijp je wel?"
Na. een poosje zijn we in
Herstal en zij treuzelt opval
lend om de laatste te zyn, die
uitstapt. „Veel geluk," fluis
tert zij plotseling. „Wees voor
zichtig in Aerdenhout. Het
wemelt ér van de Duitsers".
Het meisje heeft gelijk. Als
ik na. een lange boemelreis in
Aerdenhout aankom weet ik
niet hoe ik het portier moet
openen. Ik kijk naar buiten en
zie vier SS-mannen op het per
ron. staan, die blijkbaar niets
te doen hebben. Het zyn grote
zware kerels, arrogant en on
beschrijfelijk zeker van zich
zelf. Ik gluur uit het raampje,
één. van hen kijkt me aan en
mijn hart staat een ogenblik
stil: de kerel komt op me af!
Hij steekt een grote, behaarde
klauw uit en opent het portier.
Dan. glimlacht hij, zoals een
paard zou glimlachen en zegt:
muss doch Immer den
Kindern helfen!"
ZE ZOEKEN NAAR U.
„Danke," zeg ik en loop
haastig het perron af, in de
hoop, dat er geen patrouille
naar mij uitkijkt. Ik Krijg nei
ging zo snel mogelijk weg te
rennen, als er een man op me
af komt, die me aanhoudt,
over mijn schouder wijst en
zegt: „Ze zoeken naar U!"
lk weet niet hoe ik er in
slaag te blijven staan en met
een verbaasde blik om te kij
ken. Een priester komt op me
at en. zegt: „Ik geloof, dat U
uw gazet vergeten hebt!"
„O," zeg ik, „die is niet van
mij, die moet van iemand an
ders zijn!"
Dan kan ik er eindelijk van
door gaan. Als er een afstand
van een paar honderd meter
tussen mij en de SS-mannen
ligt aanvaard ik dankbaar de
uitnodiging van een bordje
Abort", ik blijf daar zo lang
mogelijk, maar ééns moet lk
er toch weer uit, want ik weet
niet waar en wanneer ik een
aansluiting naar Leuven kan
vinden.
„U heeft nog vijf en twintig
minuten," licht een kruier me
in. „Het is een sneltrein."
Ik kijk op de klok en zie,
dat het tien over acht is. Aan
vankelijk zegt me dit niets,
maar wanneer ik uitgerekend
heb, dat ik dan om 8.35 uur
vertrekken kar., realiseer ik me
UIT DE
MIDDELBIIRGSCHE COURANT
VAN JjQ JAAR
Get e0W
2 OCTOBER.
„In het afgelopen seizoen
zijn aan het strand te Vlissin
gen genomen 5514 baden en
wel 3907 door mannen en
1607 door vrouwen".
4 OCTOBER.
„Een landbouwer té Kruinin-
gen heeft onderzocht en bere
kend, dat bij deze droogte zijn
suikerbieten omtrent 200
minder zullen opbrengen dan
anders het geval kon zijn".
kelijk. sta te wachten op de
trein, die Pluto en ik volgens
ons in Londen uitgewerkte
schema moeten nemen.
„Werken volgens de plannen,"
denk. ik bij mezelf en ondanks
alles, heb ik een voldaan ge
voel.
PATROUILLE.
Doelbewust probeer ik myn
zenuwachtig ongeduld in be
dwang te houden. Ik kijk on
verschillig voor me uit. Want
van. de andere zijde van het
station komen vier mannen in
blauwe uiformen met een
stortvloed van gouden tressen
en versierselen. Ze komen in
mijn richting en ik voel een
vreemd gekriebel langs mijn
rug omhoog kruipen. Patrouil
le! Als een bliksemschicht
gaat het door mijn hoofd wat
een vriend, een man met erva
ring in dit vreemde beroep,
me kort vóór mijn vertrek uit
Londen gezegd heeft: „Je moet
nooit naar mensen kijken, dan
kijken ze ook niet naar jou."
Ik hoor hem die woorden nog
zeggen, maar ik ben machte
loos. Ik ben als gehypnoti
seerd door de lange man. die
uiterst rechts loopt. De drie
anderen zwenken linksom,
Ik sta als verstijfd. Op twee
meter afstand heft hij zijn
hand op en ik heb het gevoel
alsof mijn bloed door mijn voe
ten wegstroomt: lk doe een
laatste wanhopige poging om
mezelf in bedwang te krijgen.
Ik moet niets weten! Ik ben
een gewone arbeider! Dan
staat hij naast me: „Papieren,
alsjeblieft!" Hij spreekt
Vlaams. Ik voel me duizelig.
De man loopt 'langs me heen
en bekijkt me van top tot
teen met een vreemde blik.
Maar het kan me niet schelen.
Ik voel zo'n opluchting, dat
ik kolossaal veel zin heb om
iets geks te doen en dan voel
ik mijn zelfvertrouwen weer
terugkeren. „Idioot!" zeg ik
tegen me zelf, je gedraagt
je als een kind. Die man is
een Belgische spoorbeambte."
Maar waarom heeft de En
gelse instructeur me niets
over verteld over de uniformen
der Belgische spoorwegbeamb
ten? En wat hebben ze by
myn opleiding tot geheim
agent nog méér vergaten?
Ik. koop een krant om iets
te doen te hebben. De kiosk
juffrouw stopt het wisselgeld,
een paar centimes, in een bus
en glimlacht vriendelyk.
„Winterhilfe" staat er op de
bus.
De trein loopt binnen en
met een bittere smaak in myn
mond zoek ik een plaatsje uit.
Precies op tijd loopt de trein
het station van Leuven binnen.
Ik bereik de uitgang, loop
snel om het gebouw heen en
ga, een grote hall binnen om
een kaartje naar Brussel te
nemen. Het Leuvense dialect
hebben ze schandelijk vergeten
bij myn Franse schoolonder
richt: het enige, dat ik van
de man aan de controle be
grijp, is, dat de trein, die daar
juist vertrekt, de mijne is.
Ik neem een sprint langs
liet perron, kom met 'n sprong
op de treeplank en wordt door
vijf of zes mensen naar binnen
getrokken. In hetzelfde Leu
vense Frans vertellen zij mij,
dat ik gek ben om op een rij
dende trein te springen, of
dat het een mooi staaltje was.
Ik begrijp het niet allemaal.
Maar ik weet, dat ik de enige
geweest ben, die voor deze
trein hard gelopen heeft en
beslist de laatste, die er in
sprong. Als iemand me heeft
willen schaduwen, staat hij nu
nog op het perron.
Vrijdagmorgen nam aan boord van Hr. Ms. Luchtverde
digingskruiser „Jiacog van Heemskerck" luitenant-admiraal
C. E. L. Helfricb1 afscheid van de Marine. De scheidende
bevelhebber der Zeestrydkrachten, lt. admiraal C. E. L.
Helfrich (links) ontvangt van de nieuwe bevelhebber der
maar hfl komt recht op my af ^gt^dkrachtcn, vice-admiraal jhr. E. J. van Holthe de
en ik voel zyn stekende blik. y
gestreken admiraalsvlag meen speciaal bewerkt kistje.
Wie door de nieuwe Vlissingse woonwijken wandelt,
komt in een vrolyke en optimistische stemming, hoe kan
het anders. Men ziet niets anders dan woningen en nog
eens woningen. Vele ervan hebben al glas in de ramen,
een groot aantal is onder de kap, zelfs zijn. er verschei
dene, die van pannen zijn voorzien. Een fleurig en op
gewekt beeld. Op het eerste gezicht lykt het, alsof binnen,
kort een groot aantal gezinnen een nieuw huis kan be
trekken.
In werkelijkheid is het he- beginnen en om de huizen
laas niet zo fleurig. Sommige
woningen verkeren al weken
in hetzelfde stadium, zonder
dat er verder aan wordt ge
werkt, terwijl zij volgens de
oorspronkelijke plannen al
lang klaar hadden moeten zyn.
Dat is niet prettig en vooral
niet voor de Vlissingers die
op een woning wachten. Elke
dag trekken er mensen met
een teleurgesteld gezicht de
deur van het Woningbureau
achter zich dicht: maanden
geleden kregen zy de toezeg
ging, dat in Augustus een
nieuwe woning kon worden
betrokken. Nu ls het October
en nog steeds is het huls niet
klaar.
Het zag er. eerst zo veelbe
lovend uit. De huizen schoten
als paddestoelen uit de grond,
aan de rand van de stad ver
rees het ene woningblok na
het andere. De materiaalvoor
ziening en' de arbeidersmarkt
staken echter een spaak in
het wiel. Er kwam vertraging
in de aflevering en het werk
schema klopte niet meer.
Er was gebrek aan dakpan
nen. De huizen, die zover ge
reed waren, kregen als nood-
dak een zwarte asphaltbedek-
king, waardoor weer tijd
verloren ging. Inmiddels is
het pannenvraagstuk opgelost,
want binnen niet al te lange
tijd zullen er pannen worden
geleverd, tenminste... als er
niets tussen komt.
GAS EN WATER
Het zit overigens niet alleen
In de dakpannen. Zonder
en water kun je ook wel
ga*
reiiuE
hiervan te voorzien zijn er
bulzen en loodgieters nodig
en die zijn er niet genoeg.
Dat is echter nog niet alles.
Al waren er genoeg dakpan
nen en buizen èn loodgieters,
dan is er nog gebrek aan
stucadoors en schilders, om
nog maar niet te spreken van
het sanitair. Bovendien ont
breken straatstenen... en wat
is een huis zonder straat?
Vijfhonderdduizend straatste
nen zijn nodig om de wegen
in en naar de bouwplannen
van een behoorlijk plaveisel
te voorzien en voorlopig krijgt
Vlissingen er maar 180.000.
De baksteen-industrie heeft
's zomers een groot gebrek
aan arbeidskrachten en de ge
volgen blijven niet uit. Als
het een beetje regent is het
vrij modderig bij de nieuw
bouw.
Met de riolering gaat het
ook niet helemaal naar wens.
Begin 1947 bestelde Gemeente
werken straatkolken... ze zijn
nog steeds niet geleverd, zo
dat een noodvoorziening moest
worden getroffen.
TOCH WEL VOORTGANG
Dit zijn niet. al te optimis
tische geluiden. Toch zit er
wel enige voortgang in de
bouw en er bestaat hoop, dat
binnen niet al te lange tijd
weer woningen afgeleverd zul
len worden.
Van de 261 montagehui
zen, die door Mu^s en de
Winter achter Tuindorp
worden gebouwd, komt
binnenkort een aantal ge-
bjj de voormalige Mare
chaussee-kazerne."
De woningen van .de Vere
niging tot Verbetering van de
Volkhuisvesting schieten ook
goed op. Van de eerste 24
zijn er thans 8 gereed. Men
is echter nog bezig aan een
tweede complex van 42 en
deze zullen wel enige tijd op
zich laten wachten. Tien van
de dertig Oostenrijkse wo
ningen zijn reeds bewoond,
de overige komen dit jaar nog
klaar. Langzaam begint het
dus te dagen.
BALANS
Tot nu toe werd ln 1948
reeds vrij veel afgeleverd: 50
Macretwoningen, 27 huizen
werden in Tuinstad hersteld,
evenals 16 van de Vereniging
tot verbetering van de Volks
huisvesting; van de 66 ka
potte en verwoeste huizen in
Tuindorp kwamen er 60 ge
reed.
Twee doden op één reis
Ruim een etmaal vóór het raadselachtige verongeluk
ken van General-Kommissar F. Schmidt, die gekleed
ln een pyama in de nacht van 25 op 26 Juni 1943 in
Frankryk door een val uit een rijdende trein het leven
verloor, verongelukte op soortgelijke wyze uit dezelfde
trein een ander Duits politiek leider: Kreisleider Petrak
uit Wenen.
Dit is een ontdekking van dr. A. E. Cohen van het
Rijksinstituut voor Oorlogsdocumentatie te Amsterdam,
die kort geleden in Berlyn het officiële, streng vertrou
welijke, telex-telegram aantrof, dat Oberbefehlslelter Frie-
drichs, hoofd van de politieke afdeling van de Partijkan
selarij, daags na het ongeval van Schmidt uit Parijs naar
Reichsleiter Bormann in het hoofdkwartier van de Fueh
rer zond.
Om de dood dezer beide
gezaghebbende Nazi's hangt
het waas der mysterie. Zij
maakten beiden deel uit van
een gezelschap hoge Duitse
officieren, dat per trein een
oriëntatiereis van enige da
gen maakte langs de Atlan.
tikwall aan de Franse kust.
De leider van dit reisgezel
schap was de schrijver van
het telegram, Friedrichs. In
hetzelfde telegram schreef
deze Friedrichs bijzonderhe
den over de dood van
Schmidt, die tot dusverre nog
onbekend waren.
„Op het eerste gezicht",
aldus luidt de mening van
dr. Cohen, „versterkt 't feit,
dat op diezelfde reis nog een
andere Duitser om het le
ven kwam, de moord-hypo-
these, zoals die onmiddellijk
opdook, nadat de officieie
Duitse verklaring over
Schmidt's maagkrampen, die
hem er toe zouden hebben
gedwongen uit het raam van
de rijdende trein te hangen,
in de bladen was gepubli
ceerd. Twee ongevallen op
één reis, dat ziet er ver
dacht uit. Anderzijds lijkt 't
uit het telegram van Frie
drichs inderdaad aannemelijk,
dat Petrak in de donkere
trein per ongeluk een ver-
Ikeerde deur heeft geopend
en dus niet is vermoord.
Veronderstellingen waren
er. naar men zich zal herin
neren, legio. Mussert meen
de. dat Schmidt door de S.S.
Vermoord was, Himmler deel
de daarentegen Mussert me
de, dat Schmidt zich voor 't.
hoofd had geschoten met zijn
eigen pistool, terwijl hij uit
het raam hing.
Niettemin komen er meer
aanvragen bij de woningdienst
binnen, dan er nieuwe huizen
worden afgeleverd. Wekelijks
boekt het Woningbureau 30
a 35 nieuwe serieuze gegadig
den bij de lange wachtlijst,
die nu reeds meer dan duizend
namen bevat. Daarbij moeten
nog worden geteld de bewo
ners van de eigenlijk voor
afbraak bestemde panden en
de vele evacué's, die overal in
Nederland wonen en wat
graag naar Vlissingen zouden
terugkeren. De woningdienst
rubriceert de aanvragers in
diverse klassen. Zeer urgente
gevallen komen in Klasse I.
de urgente in klasse II, de
trouwlustigen (er zijn er niet
^minder dan 150 a 200) in klas
se III, dan de overigen.
De huisvestingsproblemen
zijn dus nog lang niet opge
lost. Slechts langzaam gaat
het iets beter met de woning
nood. Do samenwoning b.v.
wordt tot het alleruiterste
bepei'kt en de huisvesting is
iets ruimer geworden. Over
het algemeen echter is de
toestand nog lang niet roos
kleurig. Waar blijven schilders,
stucadoors en loodgieters?
C Feuilleton
Romaniisch verhaal
van H. Morgan
48
Niets ontging hem van
hetgeen zich daar afspeelde.
Jane* Grey scheen er aller
minst van te schrikken, dat
zij Brown, van wien zy toch
wist, dat hij haar achter
volgde, zo plotseling ln leven
de lijve voor zich zag
Brown deed, alsof hij het
vanzelfsprekend achtte, dat
hij hier de lang gezochte ont
moette. Zij traden op elkaar
toe. gaven elkaar een hand,
lachtenja, werkelijk,
Brown lachte! Een echt har
telijk en niet zyn gebruikelijk
spottend lachje! Daarna keer
de hy om on ging, rustig
naast haar voortwandelend,
met Jane Grey verder!
Mechanisch zette ook Rob-
by zich weer in beweging,
terwijl hij zich het hoofd
brak over de vraag, wat dat
in 's hemelsnaam te beteke
nen had.
Al Brown, de beroemde, ge
vreesde detective, aartsvijand
van allen, die op enigerlei
wijze met de wet in conflict j schijn "gekomen!
waren gekomen, trof hier
nüdden op straat Jane Grey, (Wordt vervolgd)
'gehele land gezochte bedrieg
ster en oplichtster en
sloot zich b\j haar aan, alsof
het een van zijn beste ken
nissen was, die hij hier ont
moette! En ongelooflijk zo
hartelijk als zij zich met elk
aar onderhielden!
Speelde Brown misschien 'n
dubbele rol? Had hy er op
de een of andere manier be
lang bij hem, de journalist,
tegen te werken, zijn pogin
gen om Jane Grey naar Hol
lywood over te brengen, te
doen mislukken Of
Bliksemsnel flitste hem
eensklaps een gedachte door
het hoofd, die alle andere
vermoedens op de achtergrond
drong: In het telegram, dat
Suckett hem had laten zien,
was sprake geweest van twee
mannen, die zich in Jane
Grey's gezelschap bevonden
De tweede bleek, toen hy in
Denver aankwam, spoorloos
verdwenen te zijn en was
sindsdien niet meer te voor-
FRIEDRICHS
TELEGRAM.
In zijn telegram aan Bor
mann schreef Friedrichs daags
na de dood van Schmidt, dat
Gauleiter Peter Stangler uit
Munster op 26 Juni des mor
gens kort na 8 uur, juist
voor de trein Parijs bereik
te, bij hem in de restaura.-
tiewagen verscheen met de
mededeling, dat de slaapcou-
pé van Schmidt .leeg was.
Stangler had een steward de
deur laten openen, nadat hij
op herhaald kloppen geen
antwoord had gekregen De
kleding van Schmidt b'evond
zich in de coupé, de deur
was dicht, het raam half ge
opend. Aan de buitenkant
vertoonde de wagen bloed
sporen.. Friedrichs sloeg al
arm en kort daarop deelden
Duitse station-beambten hem
mede, dat bij Courvilles in
de buurt van Chartres, on
geveer 100 km. ten Zuid-
Westen van Parijs, het lijk
van Schmidt, slechts gekleed
in een pyama, op de spoor
baan was gevonden.
Ik zelf kan over de zaak
nog zeggen, zo vervolgt Frie
drichs in zijn telegram, „dat
pg. Schmidt sedert enige da
gen geprikkeld was en op
grond van zakelijke menings
verschillen met andere bu
reaux in Nederland van me
ning was, dat hij geschaduwd
werd en dat hij een proces
tegen zich moest verwachten.
Ik heb pg. Schmidt, toen hij
van deze zorgen tegenover
mij gewag maakte, uitge
lachen en hem gezegd dat hy
na de reis met verlof moest
gaan, om eerst eens goed op
te knappen. Pg. Schmidt zei
my dan ook op de 25ste Juni
dat ik my om hem geen zor
gen meer moest maken. Hij
was er zelf van overtuigd,
dat hij de zaak te zwart en
onnodig spoken had gezien.
Hy had eenvoudig door over
werkt te zyn het met zyn
zenuwen te kwaad gekregen."
Enkele uren later, by het
passeren van Courvilles, blies
Schmidt de laatste adem uit.
Of hy reeds dood was vóór
hij uit de trein viel, zoals
Himmler beweerde, is niet
bekend. Evenals andere deel
nemers aan de reis, droeg
Schmidt een pistool by zich.
Ook Friedrichs sloot de mo
gelijkheid niet uit, dat
Schmidt zich een kogel door
het hoofd heeft gejaagd, ter-
wyl hij uit de trein hing.
„Er moet nog onderzocht
worden of het wapen zich
nog in de coupé bevindt,
eventueel of pg. Schmidt
vóór hij uit het raam viel
•van het wapen gebruik heeft
gemaakt", zo luidt een an
dere passage uit zijn telegram.
HOE PETRAK
VERONGELUKTE.
„In de nacht van 24 op 25
Juni hadden de deelnemers
aan de reis zich om half
één ter ruste begeven", zo
staat voorts in het telegram
te lezen. „Ik had, toen de
laatste deelnemer, Kreisleiter
Petrak uit Wenen, afscheid
had genomen, nog juist met
een lid van het begeleidend
escorte gesproken om te vra
gen of alles in orde was,
toen de steward uit de res
tauratiewagen in zichtbare
opwinding naar de noodrem
liep en er aan trok. Uit zijn
woorden maakte ik op, dat
er iemand uit de trein moest
zijn gevallen. Ik riep daarna
de man van het escorte en
heb met hem en de steward
samen het traject afgezocht.
Wij vonden Kreisleiter Petrak
naar myn schatting op onge
veer 800 m. afstand achter
de trein tussen de rails lig
gen."
5 uur later overleed Petrak
het veldhospitaal bij Le
Mans. Friedrichs zegt in zijn
telegram van mening te zyn,
dat Petrak naar het toilet
wilde gaan en daarbij de bui
tendeur, die blykbaar niet
voldoende was gesloten, heeft
geopend. Door andere deelne
mers aan de reis was erop
gewezen, dat naar buiten
opengaande portieren meer
malen van zelf opengingen.
Friedrichs legt er in zyn
telegram aan Bormann ten
slotte nog de nadruk op, dat
er tydens de reis en ook op
de bewuste avond „betrekke
lijk weinig alcohol" was ge
bruikt. Petrak was op de
avond van zyn dood volko
men nuchter.
Een koninkrijk voor
een huis.
In de Vondelstraat in
Amsterdam was gister
ochtend een drukdoend
gezelschap in de weer,
bestaande uit Heintje
Davids, Bob de Vries,
Mathieu van Eysden,
regisseur Jaap Spever
en nog een hele staf
van camera-mensen en
scriptgirls. Zy werkten
daar aan de eerste op
namen voor de nieuwe
Nederlandse film „Een
koninkryk voor een
huis".
Heintje Davids ver
vult de hoofdrol en ver
der werken mee: Tilly
Bouwmeester, Johan
Kaart, Chris Baay en
Annie van Duin.
Marshall-hulp overschreed
2 milliard.
De E.C.A. heeft nieuwe toe
wijzingen verstrekt tot ee be
drag van 133.047.954 dollar,
waarmede het totaal der onder
het plan-Marshall voor het her
stel van Europa en het Verre
Oosten verstrekte gelden de
twee milliard dollar is gepas
seerd.
Nederland kreeg ditmaal
549.750 dollar toegewezen.
reed, evenals van de 111 een door de politie in het
In het gebouw van
het Rode Kruis te
Amsterdam had Don
derdagmiddag de
uitreiking plaats van
onderscheidingen.
Drs. G. G. A. Mas
tenbroek ontving
uit handen van ba
ron Van Tuyll van
Serooskerken het
Kruis van Verdiens
te als chemicus van
de Bloedtransfusie
dienst en Moeder-
melk-centrale, voor
de verrichtte red
dingswerkzaamhe
den bij de grote
brand in het koel
huis „Amerika" te
Amsterdam, waar
door waardevolle
hoeveelheden bloed-
plasma behouden
bleven.