Boeren trekken naar elders Beurtveren en vrachtrijders in het land van Axel Stilte! Camera loopt Ruim f 50.- per week om rond te komen nodig tweede blad woensdag 26 mei 1948 2 millioen Nederlanders moeien emigreren" E£N BRANDEND PROBLEEM .Tal van ordonnantiën regelden in vroeger eeuwen hun werk Romantiek motet men in de studio's niet zoeken Benijdt niet de-figuranten! PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT it (Van onze emigratie- medewerker). Elke dag komen ze by me. Of ze schryven brieven. En 29 vTagen allemaal hetzelfde:.Waarheen? Ze behoren tot de 82 pet. van het Nederlandse volk, die wil emigreren. Men kan zich afvragen of het een vaderlandslievende daad is het eigen land te verlaten op een ogenblik? waarop het zyn zonen en dochters no dig heeft voor de wederopbouw. Dan doet zich echter ook ogenblikkelijk^ de vraag voor, of het eigen, land in staat is allen een levenskans te geven. Die kans> is er zeer beslist niet. OVERBEVOLKT PLATTELAND. Het platteland is overbe volkt zolang we niet'instaat zijn jaarlijks meer grond droaog te leggen, in tg dijken, in zodanige omvang, dat aan de vraag naar nieuw land kan worden voldaan. Er is overbevolking in de steden, waar handel en industrie om méér ruimte vragen en het woningtekort schrikbarende afmetingen aanneemt, met alle gevolgen van samenwo ning en daaruit voortvloeien de conflicten. De Amster damse wethouder mr. W. F. Schokking heeft onlangs dan ook emighatie de enige op lossing van dewoningpro blemen genoemd: „twee mil lioen Nederlanders zullen moeten emigreren." Het woningprobleem speelt evenwel niet alleen een rol in eigen land, maar ook el ders .ter-wereld. Dit is de re den waarom de emigratie, gesteld al, dat de Nederland se overheid daartoe 'alle poor ten opende, minder vlot ver loopt dan. in normale tijden het geval zou zijn. Toch is er al een grote verbetering irv getreden, welke niet .alleen merkbaar is in het buiten land in de aanbouw van nieu- De belangstelling 'voor emigratie is groot. Wan neer men echter een maal. een stap op die weg heeft gezet, zal men tot de ontdekking komen dat er heel wat besprekingen, firmulie- rèn, enz. aan te pas ko men, eer men voet op vreemde bodem kan zet ten. Wij stellen ons daarom voor in een spe ciale emigratie-rubriek richtlijnen te geven en inlichtingen te verstrek ken, die iedereen, die met emigratiegedachten rondloopt, van nut kun nen zijn. Wie daaren boven persoonlijke in lichtingen wenst, schrij ve vrijelijk aan onze erfti gratie-med ewerker, §.a. de redactie van ons lad. wewoningen, maar in het eigen land ten aanzien van de •grotere verschepingsmogelijk heden. Bovendien kwamen in verschillende landen z.g. im migratie-plannen tot9 stand, met de uitvoering waarvan een begin werd gemaakt. Dit is o.a. het geval met Austra lië, -Canada en Zuid*Afrika! Het vertrek van emigran tenschepen is steeds 'weer 'n èvenement, zowel voor hen„ die aan het begin staan van een nieuw leven in een nieuw vaderland, als voor degenen, achter blyveh, maar die w<ler hart diezelfde wens schuilt eenmaal zo gelukkig te zijn in dezelfde omstan digheden. te komen verkeren. EEN LANGE, MOEI LIJKE WEG. Doch het is een lange weg. Emigranten zouden echter geen emigranten zijn, indièn zij niet van volhouden weten. Zonder het doorzettingsver^ mogen, dat de stoere Neder landse pionier uit vroeger eeuwen kenmerkte, is jöe emi grant eigenlijk al bij zijn ver trek uit het vaderland mis lukt. Want al hebben wij 20 e eeuwse stervelingen op onze voorouders voor, dat we de techniek beheersen, waardoor alles sneller, vlugger en vei liger kan gaan, de njoeilnk- heden blijven in wezen de zelfde als vroeger: nieuw land, nieuwe mensen, nieuwe gewoonten, kortom een nieuw leven. En dan, de weg te vinden in de doolhof der overheids voorschriften aleer men kan vertrekken. Wij stellen ons voor u daarby te helpen. In deze rubriek vmdt u de nodige aanwyzingen en inlichtingen, waarmee men zyn voordeel kan doen. Maar indien u daarnaast bijzonde-, re informaties wenst, schrijft u gerust aan uw emigratie medewerker. Wij kunnen ons voorstellen, dat u byv. meent niet ^lug genoeg in aanmer king te komen om naar Zuid-Afrika te gaan, maar weet u, dat„er op het ogen blik 14.000 Nederlanders in hetzelfde geval verkeren? Ge steld al, dat uw papieren al lemaal in orde zyn op deze dag, dan moet men toch nog rekening houden mefc een wachttijd van acht maanden tot een jaar, wegens gebrek aan scheepsruimte. De» af- vaartdata van de schppeh valf de Holland-Afrika-lyn zijn als regel niet zeer lang van tevoren bekend, maar in verband met de lange wacht tijd speelt dit voor de emi granten bijna geen rol. DE KOSTEN. Wat kost zo'n reis naar Zuid-Afrika? In de toeristen klasse van de z.g. Fontein- boten' (Bloeipfontein, Klipfon tein, Oranjefontein) - betaalt men 430 tot 490 per per soon; Voor kinderen beneden het jaaf wordt, een zestiende gedeelte van dit bedrag ge rekend, en voor elk jaar ouder telkens een zestiende meer, zodat voor kinderen van 15 jaar en ouder de vol- Vlag van Wtimar wappert weer. Voor de eerste maal sedert 15 jaar heeft de zwart-rood-goude vlag. de kleuren van de Wei- mar-republiek. die door de Duitse „Volksraad" als het kenteken van het nieuwe Duitsland is erkend, op een over* heidsgebouw te Berlijn gewapperd, nl- op het hoofdgebouw van radio Berlijn (onder Sow jet- Russische controle) bij de aanvang van het re ferendum over de een heid. De vierde vrouw van de leider van een der gfootste hotels te New York heeft het leven geschonken aan een drieling, waardoor het aantal kinderen waarvan haar echt genoot zich vader kan noe men, thans in het totaal 35 bedraagt. ledige prijs moet worden be taald. Een eerste klasse pas sage kost f 760 tot 1110, alles gerekend van Amster dam tot Kaapstad. Alle pas sagiers hebben recht op één kub. meter vrijdom van ba- S Wij' hebben ons eerste arti kel met deze gegevens be sloten, omdat men om te kunnen emigreren wel eens gemakkelijker aan de offici ële papieren, zoals .passen, visa, etc. kan komen dan aan datgene, waarmee de overheid' en andere emigra tie-centra zich nu juist niet bemoeien, en dat is: de kos ten van de reis. Die moet men zelf betalen! (Nadruk verboden). Een schreeuwend spoorboekje" Wat zou het leven zyn zonder autobussen, trams, spoorly- nen en fietsen? Er was een tyd en die tyd is niet eens zo héél lang" geleden dat die vervoermiddelen niet bestonden, dat een reis een grote onderneming was en dat het vervoer van goederen heel wat voeten in de aardde had. Men kon. toen maar niet zo in de auto of ;op de fiets stappen. En treinen en trams waren er evenmin. Maar ons land had, nat het vervoer aangaat, één groot' voordeel: de waterwegen. Eigenlijk is in ons land de binnenscheepvaart zo oud als het land zelf. Die waterwegen waren van ouds voor de bewo ners de natuurlijke verbindings wegen. Ook in later jaren werd van de waterwegen veel ge bruik gemaakt, wat natuurlijk was in een land, dat zo voqjt kanalisatie geschikt was en dat ook nog de rivieren kon gebruiken. In de zeventiende en achttiende eeuw waren de waterwegen veel belangrijker dan de landwegen. De Italiaan Guicciardini schreef terecht over ons land, dat de bewo ners .„3oo veel grachten ende waterloopen ghemaeckt heb ben, dat men niet alleen van d'een stadt tot d'andere maer oock van het een groot dorp tot het andere, soo gerieffeljjck ofte gherieffelycker als te lande can reysen". En toch verdient de helft van de Nederlandse gézinnen minder. Het leven wordt steeds duurder. fcuim 50 per week heeft op het ogenblik êeii gezin van vier personen nodig om. de eindjes aan elkaar te kno pen. Dat is het antwoord van de meeste mannen en vrou wen in ons land op de vraag: „Welk inkomen, dus hoeveel loon of salaris Ïer week, heeft volgens een ..gezin van man, vrouw en twee kinderen nodig om net aan rond te tymen?" Het Nederlands Instituut voor de Publieke Opinie stelt deze vraag geregeld aan een representatieve steekproef uit ons gehele volk. En het le- wordt nog seeds niet °,per- Twee jaar geleden vond het publiek 42 vol- vori£ 50, en op het ogenblik 51.—. DE ANTWOORDEN. 79^,ee 3-aar geleden meende if. van het publiek nog, ,een normaal gezin met J^der dan f 50 per weèk .«an komen. Een jaar echter maar toe«wum geleden vindt ruim 4 op de 10 ondervraag den 'dat nog zo. En pp hét ogenblik zijn er nog minder dan 3 op de-10 over, die van oordeel zijn dat een normaal gezin met minder «dan 50 in de week net aan kan rond komen. Ondervragingen in het be gin van dit jaar door het N. I. P. O. verricht, brachten aan het licht dat de helft van de Nederlandse gezinnen minder dan 50 per week ^rdient. En toch acht het gemiddelde gezin ruim 50 noodzakely'k om net aan rond. te komen. Van sparen is er m deze gezinnen dan ook geen sprake. Nederlands Instituut voor de Publieke t Opinie. Het toaal overzicht van alle antwoorden ziet er als volgt uit: Nodig per week: tot 30.— 40.— 50 éo.— 70— f 70.en hoger Middelste fmtwoord Onze voorouders, die regels opstelden voor tal van zaken, gaven ook keuren en ordonnan ties uit voor de scheepvaart. Daar weaden regels gesteld over de afvaart, de benoeming van de schippers, de lading, en de aanlegplaats. In vele ste- deh vroegen de schippers, zelf om éen regeling, die hun voor delen bracht. Immers veelal kwam er de bepaling in Voor, dat de schippers het uitslui tende recht van varen kregen op hün traject. DE BEURTSCHIPPERS VAN AXEL. In 1783 gaven de Burge meester en Schepenen van de stad en het ambacht van Axel, op de ootmoedige supli- catie door de schippers van het groote, Veer alhier ge daan" een nieuw reglement uit voor de beurtschippers van Axel. Er mochten niet meer dan zes van die beurtschippers zijn, van wie er twee op Mid delburg voeren, en «de overige vier op Rotterdam en eventu eel op andere plaatsen. De twee schippers op -Mid delburg moesten twee reizen per week doen. Zij vertrokken Zondags en Woensdags van Axel „met bet vroegste gety'' en voeren uit Middelburg Dinsdag en Zaterdag ,,'s mor gens. na dat de Poortklok al daar zal geluid hebben". Wie vroeger of later afvoer, moest een boete van zes gulden' beta len aan het gilde. Op Rotter dam werd elke Donderdag ge varen. Dat schip moest dan de volgende Donderdag weer uit Rotterdam vertrekken. Om alle ingezetenen van Axel zo goed mogelijk te bedienen, moest de ene Donderdag afgeVaren wor den van» de Kaai van Sint Ja cob, en de andere Donderdag van de Kaai van de Moerspui- polder. COÖPERATIE. De twee beurtschippers op Middelburg en de vier schip pers op Rotterdam voeren per groep in één beurs. Dat was een regeling, die men op vele beurtveren, in ons land tegen kwam. Na afloop van een be paald aantal maanden, in dit geval per kwartaal, moesten de schippers elkaar rekening ep verantwoording afleggen en Maart '46 Maart '47 April '48 2% 25% 1% 72% 42% 6% 29% 93% 79% 69% 99% 1% 94% 88% 6% 12% f 42.— 50.— 51 (Nadruk verboden.) daarna dienden zij onderling af te rekenen en wel zodanig, dat iedere schipper een gelijk aandeel kreeg. In de Keur vinden we ver der allerlei voorschriften over de schippers. Zo mochten de schippers en hun knechten niet eten of drinken van enig ingeladen goed. 2$ moesten „zich ordentelyk gedragen", en mochten de passagiers niet „met vloeken bejegenen". Als een schipper overleed, dan mocht de weduwe een knecht benoemen en deze knecht mocht dan het veer bedienen. DE PRIJZEN. Het belangrijkste deel van de ordonnantie was ongetwij feld de bijgevoegde vrachtlijst. Op elk traject werden namelijk door de overheid de prrjzep vastgesteld, waartegen het vervoer van een bepaald goed of van een reiziger diende te geschieden. Die maatregel diende om de reiziger of de verlader niet të veel te laten betalen. Zo vinden we dan ook voor het veer van Axel op Middelburg en op Rotterdam een zeer uitvoerige lijst van prijzen, opgesteld. Zeer uit voerig, dat mag die lijst zeker heten. Er kwamen prijzen op voor van niet minder dan tweehonderd artikelen. Een mandje pijpen, een- ezelin, een rol matten, - een ton pek, een vat wijn, een last graan, een blikken doos, enz. enz. De prij zen waren zeer gespecificeerd. Er was verschil in prijs tus sen eep groot of vet en een ma ger varken en tussen een kof fer die door .twee mannen of die door één man gedragen moest worden. Een passagier, die in het vooronder wilde reizen naar Rotterdam, betaalde een gulden en tien stuiver. In het „Pavel- joen" tvas de prijs twee gulden en in de roef slechts één gul den. Naast dit grote veer had Axel ook nog een klein veer en wel op Sint Jacob, de Moer- spuipoldef, Sint Andries en Zwarte Hoek. Dit kleine veer werd, meestentijds voor de tijd van zes jaar, verpacht. Ook hier waren de tarieven precies voorgeschreven Voor al deze schippers gold een oude bepaling, nog afkom stig van stadhouder Willem III en daterende van 1692, waarin allo veerlieden werd voorge schreven geen soldaten overv te voeren die niet voorzien waren van een gezegeld paspoort. De soldaat, die niet zulk een pas poort bezat, moest zelfs In ar rest gesteld wopden. HAVENMEESTER EN OMROEPER. Alle schippers moesten zich verder houden aan de bevelen van de havenmeester. De ha venmeester, op zyn beurt, had de zorg „dat er geene putten of slikgaaten op de Kaade be- vondeh werden". Vond hij zulk een gat dan moest hy daar zand storten. Die havenmees ter werd betaald <oor de 'schip pers, want iedere schipper, di§ binnenviel moest een stui ver oè minder per keer beta len aan-deze functionaris. Aan nog een andere ambte naar waren de schippers, tel kens als zy wegvoeren, een stuiver schuldig. Alle schip pers moesten nl. de omroepei* door de stad laten gaan „op dat de pasaglers zoude wee- ten waar de schuiten naar to<> vaaren". Natuurlijk had di' omroeper nog ander*, takon; EEN DAG IN FILMLAND II (Van een onzer redacteuren). Zo intiem en bekoorlijk als de Londense squires, de rusti ge pleintjes met een parkje inhet midden en statige he renhuizen en kantoren er om heen, zjjn, zo oneindig verve lend zijn de stille woonstraten' in de buitenwijken van Enge- land's hoofdstad. Schynt de zon, dan voelt men zich be klemd tussen al die Ieiyke gevels, regent het of vult de be ruchte Londense mist deze naargeestige straten, dan kan men zelfs de honden er niet toe brengen er door heen te lopen om aan de trieste vuilnisbakken te snuffelen. In een van deze straten stopt de limousine van de J. Arthur Rank-organisatie en .mijn vriendelijke begeleider, die'op zich heeft genomen mij enkele grote filmstudio's te laten zien, vertelt, dat wij „er zyn". Ik bekijk de troosteloze omgeving, het „Gebouw", dat het midden houdt tussen een enorme -bollenschuur en een atelier van damesconfectie en vind het een weinig romantisch begin van mijn tocht door film land. Spoedig genoeg zal ik merken, dat romantiek dikwijls het kenmerk van filmfc is. maar nimmer van een filmstudio, ook al heeft deze een eigen sfeer, die aantrekkelijk is -voor insi ders en nieuwsgirige journa listen, „E^e - studio van Gainsbor ough Pictures, „Shepherd's Bush", is een van de grootste eri oudste in Engeland" vertelt rrtr. Eric Williams die bemin nelijk is zoals alle perschefs. Wy treffen hem in een klein kantoor te. midden van stapels paperassen, glanzende foto's en krantenknipsels, terwijl twee bekoorlijke typistes zich met behulp van schrijfmachine, schaar én lijmpot een weg ba nen naar de filmredacties van de wereldpers. EEN DOOLHOF. Groot is deze. studio zeker; dat merk ik als ik achter mr. William het complex doorloop. Er komt geen einde aan de kale gangen, de tochtige trap penhuizen en de reeksen ka mertjes, eigenlijk een pracht décor voor een Boris Karloff- thriller, bedenk ik in het mo ment, dat myn gids, die aan één stuk doorvertelt over de licht van enkele schijnwerpers en daarop staan in afwachten de houding keurig geklede da mes en heren. Niemand sèhynt het erg te vinden," dat wy" er voor gaan staan en het gezel schap bekijken als waren wij bij de leeuwenkooi in Artis. Ik zoek jiaar bekende sterren, maar word ingelicht, dat dit figuranten zyn in afwachting van het moment, dat er ge draaid wordt. Dadelyk schieten my verhalen te binnen over figuranten in Hollywood, die op onbetaalde huurkamertjes hongeren, iedere dag om een baantje bedelen en dolgelukkig zijn als zij eens een keer in een massascènèe voor een paar stuivers mogen optreden. Ik be gin het al erg interessant te vinden. Maar mrjn gids, die blijkbaar gedachten kan lezen, gaat direct vertellen over vak organisaties, wettelijk be schermde rechten en andere gelukkige zaken, die in Enge land dan het figurantenschap verbonden zyn. Niettemin blyft het een onaangenaam werkje, want er moet soms uren gewacht worden voordat de opname gemaakt kan wor den. „EASY MONEY" Dan komt het hoogtepunt van mijn bezoek aan de stu dio in Lime Grove: mr. Wil liams voert mij mee naar een andere opnamehall van gigan tische afmetingen, waar de opnamen voor de film „Easy Money" aan de gang zijn. Deze rolprent belooft in zekere zin een noviteit te worden; zij be staat uit vier aparte delen, (ieder mét een eigen rolbezet ting), maar elk gedeelte han- In de Shepherds Bush-studio's is een cockpit nagebouwd voor de opnamen van „Broken Journey", films, die thans in productie zijn, over stars, regisseurs, montage en wat al niet, even ademhaalt. Dan staan wy plot seling in eqn van de grote op namehallen, in een mysterieu ze schemer gehuld. Veel is er niet te zien, want er wordt niet gefilmd. Er timmeren wel een paar arbeiders aan een on definieerbaar décor, maar hun grappen in Cockney-dialect snap ik niet goed, de pointe ontgaat me en ik kan dan ook alleen maar beleefd grijnzen en een gezicht trekken of ik er alles van heb begrepen. Meer belangstelling heb ik voor de hall, Waarin wij ver volgens via enige verveloze deuren belanden. Hier is een flinke voetbaltribune gebouwd, die baadt in het helderwitte delt over mensen, die plotse ling uit de in Engeland zc populaire vbetbalpools een for tuin krijgen en over de invloed, die dit onvenvachte „gemak kelijk verkregen geld" op ver schillende karakters heeft. In de kille gang, die ons naar de hall leidt, krijg ik te horen, dat behalve Dennis Price, Jack Warner en Mervyn Johns ook de charmante Noors-Engelse actrice Greta Gynt een hoofd rol vervult. Ik informeer na tuurlijk direct, of ik aan miss Gynt voorgesteld kan worden, maar dat wordt een teleurstel ling, want zy is niet „on the set". GEZELLIGE CHAOS. Als ik dan eensklaps in de studioruimte sta, kryg ik maar dit werk, een soort lo pend en schreeuwend spoor boekje, was toch wel het voor naamste. VRACHTRIJDERS. Naast het varen: het rijden. Waar geen waterweg was, moest de reiziger wel gebruik maken van de vrachtrijder. Precies als by het waterver voer kwamen hiervoor ook keuren tot stand. Zo benoemden Burgemeester en Schepenen van Axel ia 1776 Jan Stouthaner, Hendrik Smies en Cornelis Faas tot vrachtrijders. Ieder van hen moest Behalve een vrachtwa gen een phaëton of speehva- fen met twee goede paarden ouden. Elke eerste Vrijdag van de maand April dienden de vrachtrijders op de Markt in Axel te verschenen met al hun „spul". Daar werd dan ^en keuring gehouden. Waren hun wagens niet in orde,, dan' verbeurden zy een "pond /laims en wel voor de helft aan de .officier van de stad, voor de andere helft aan de armen van Axel. v Ook hier waren de pryzen voorgeschreven. Voor het ver voer van duinzand, het rijdA van hooi, het spelerijden, en het vervoeren van aardappelen vindt men de tarieven geno teerd. En bevolen werd „elk en een iegelyk, die zulks aan gaat, dezelve prompt en exac- telyk naar te komen, zullende tegen de overtreders zonder conniventie of aanzien van pes soon worden geprocedeerd De beurtman en de vracht ryder, twee onmisbare ver voerders In vroeger dagen. En al zijn er dan vele moderne vervoermiddelen gekomen, nog bestaat de beurtman en de vrachtrijder, al maken ook zij beide steeds meer gebruik van moderne technische hulp middelen als stoom en motor. DR. J. M. FUCHS. Henry Wallace zal zich met naar Moskou begeven om besprekingen te voeren met Stalin. even het gevoel, dat die kat in net vreemde pakhuis: moet hebben gehad. Het ïykt hier inderdaad veel op een pakhuis: overal staan lam- pep, machinerieën, stukken décor en apparaten, waarvan ik de bedoeling zo snel niet doorgrond. Boven mH, langs een ballustrade, zie Ik ryen Jupiterlampen als de dode ogen van evenzovele reuzen en om my heen hangen en liggen draden als serpenti nes by een bal-masqué. Tus sen de décorfcagmenten door snellen mannen met on duidelijke bedoelingen heen en weer en boven myn hoofd klinken rauwe kreten, die onmiskenbaar uit electri- cienskelen komen. Het is een leven als een oor deel, maar aangezien ik altijd heb gehoord, dat een bezoeker muisstil moet zijn in een film studio, ja, nauwelijks raag ademhalen, beweeg ik mij op de tenen naar de pl^ts, waar ken nelijk het centrum van alle activiteit ligt. Doch Mr. Wil liams, vóór mij, springt lenig over stukken hout, draden en verraderlijke drempeltjes en ik volg hem daarin, zodat het lijkt, alsof wij de 9t. Vitusdans aan het instuderen zyrr. Van zelfsprekend stoot, ik een voor werp om, maar de klap gaat in het algemen gedruis verlo ren. t Wy staken onze hink-stap- spupngbewegingen bij een mini- tieus nagebouwde, halve trein- coupé, waarin twee heren, het type van de Britse zakenman, compleet met paraplu en „Ti mes", rustig zitten te conver seren. Wat zy zeggen, versta ik niet, want de tientallen per sonen, die zich om de coupé hebben geschaard als gold het een kraamvisite, praten alle door Wkaar. Maar myn gids licht mij uitvoerig in, zoals het een perschef bëtaamt. „Dè,t is Berpard" Knowles, de regisseur (hij wijst op een man met een uitdagend geruit jasje) en die juffrouw met het draaiboek de script-girl, dat is de produ cer Frank Bundy (het is een man met het uiterlijk van een parlementslid, dat zijn speech thuis heeft laten liggen) en dèt daar de cameraman Jack Ashër. „Easy Mon»y" is de ee«te film,-die hij opneemt". ONBEHAGELIJKE ZONNEKUUR. Asher zit in» een stoeltje bo ven op een kolossale camera en het wordt mij al gauw dui- delyk, dat hy belichtingsproe- ne§mt. De heren in de coupé zijn de „doublés" van de hoofd rolspelers Mervyn Johns en John Laurie, die een paar me ter verder aan een wankel ta feltje zitten te praten met het air van lieden, die weten, dat zij rolvast zijn en dat thuis de pantoffels staan te wachten. Hun plaatsvervangers hebben hun postuur en de vervelende taak urenlang in het warme licht van de Jupiterzonnen te latten nietsdoen. wil juist de vrij onnozele opmerking plaatsen, dat zo'n Bell Howellcamera toch nog wel iets anders is' dan een 8 njm-Kodak, wanneer de regis seur om stilte verzoekt. Ge- luidsproeven! Johns en Laurie klimmen in de coupé, planten hun paraplu's tussen de knieën en kijken naar de camera. Wat er echter ook komt, geen stilte. Maar tenslotte, na herhaalde bevelen,-verstart toch de me nigte, die bn het opnemen van zo'n film blijkbaar onontbeer lijk is en dan vangt de micro foon, die boven het décor zwengelt, de dialoog tussen de twee spelers op. Achter mij zit een man aan 'een groot appa raat vol onbegrijpelijke scha kelborden en meters. Hij regelt het volume en luistert of het geluid O.K. is. „Als ik nu eens nies, springt jiij uit elkaar denk ik récalcitrant. GEDULD BELOOND. Nog eens geluidsproef en nog eens. Maar dan is het moment gekomen, dat clndelyk de op name gemaakt kan worden. „Silence", smeekt de regisseur, een jochie klapt een houten bord voor het loerende oog van de camera dicht, roept 't scènenummer en de came ra draueit. Het is 'n zonderlinge, maar pakkende aanblik, dit intensie ve spel van de twee acteurs in een namaaktreinwagon, om geven door hinderlijk starende toeschouwers. Om de bioscoop bezoekers te suggereren, dat de trein inderdaad door het Engelsé landschap rolt, wordt op een projectiedoek achter het raampje een filmpjé vertoond, waarop men bossen, weiden, stationnetjes en seinpalen in razende vaart langs ziet schie ten Een half uur later flitst het Londense stadsbeeld langs het venster van de auto, die my nu naar de rand van de stad brengt, naar Ealing, waar En- geland's kleinste, maar be roemdste filmstudio is geves- tigd. „Duurt het geen eeuwen, voordat zo'n,film gereed is?" vraag ik, denkende aan de om slachtigheid van de opname voor een scène, dte op het doek maar enkëfc minuten duurt. Ik krijg de verzekering, dat zulks erg meevalt „Easv Money" moet in 1% mnd. kant en klaar zyn, wat 'n record be tekent. „Maar de voorbereidin gen...! Enfin, dat zul je in Ealing zien", zegt de Rank- man en klakt veelbelovend met de radde tong.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1948 | | pagina 5