Burgemeester Oud betaalde f 12.000 voor reis naar Engeland Zeeuwse zeelieden ontdekten St. Maarten i Suriname heeft mogelijkheden Goebbels: De man achter Hitier En van der Waals stak ze in z'n zak Anton is een handige jongen. 300 jaar geleden werd de grens tussen het Nederlandse en Franse deel vastgesteld Mysterie Prinsengracht T'/TIDZ BLAD PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT WOENSDAG 17 MAART 1948 De spion van der Waals misbruikt de meisjesnaam van lijn moeder, Cranendonk, om zich in te dringen bij 'n Rot terdamse illegale groep. Het gelukt hem maar al te goed. Htf gloeit van vaderlandsliefde, hij toont zijn revolver. Hij acteert .goed, deze Cranendonk. En men vertrouwt hem. Men vertelt hem de plannen, men noemt hem namen, men zegt hem adressen. En van tijd tot tijd wordt de naam ge noemd van mr. P. J. Oud, oud-minister van financiën, bur gemeester van de tweede stad des lands. Schreieder krabt nadenkend zijn kale schedel, als van der \,aals rapport uitbrengt en hij schudt het hoofd, als Anton vraagt, of het nog geen tijd wordt de zaak op te rol len. Neen, dat moet nog wachten. Eerst eens praten met Harster, eerst eens overleggen met Giskes. In het brein van Schreieder rijpt een plan. En op een avond in Juli 1941 zet hij van der Waals z'n bedoelingen uiteen. Anton moet naar Engeland! Naar Londen, in gezelschap van mr. Oud. En in Londen heeft Schreieder een karwei voor hem, daar zal hij van opkij ken. En als dat lukt, mein lieber Anton, dan wordt un- ser Anton na de Krieg waar achtig LandgoecVbezitter. Dan zal de Führer hem op zijn be kende grootmoedige wijze weten te belonen. Kijk, als Cranendonk heeft „unser An ton" in Rotterdam een uitste kende indruk gemaakt. Niet waar?, men vertrouwt hem. men ziet hem aan voor een vaderlandse strijder, men vertelt hem alles. En dat gaan we nu uitspelen in gro te stijl. Nu moet Anton naar mr. Oud toe om te horen, of de burgemeester er voor voelt naar Engeland te gaan. En als hij er niet voor voelt, dan moet de magistraat een beetje wordfen opgewarmd En zowaar als Schreieder leeft, dan zal die mr. Oud in Engeland terecht komen, maar Anton gaat met hem mee. Want daar is een kar wei te doen, een karwei waar men ogen van zal opzètten. HANDIGE JONGEN. Een paar dagen later zitten mr. Oud en Cranendonk in een druk, vertrouwelijk ge- Heeft uitstekende introductie van de illegaliteit. En komt nu burgemeester Oud ernstig waarschuwen voor grote ge varen. Cranendonk heeft zijn voelhorens uitgestoken, hij heeft uitstekende relaties, hij legt zijn oor overal te luiste ren. Als illegaal werker ben je dat verplicht, want het verraad schuilt overal, dat zal mr. Oud ook wel weten. Er is een groot gevaar, dat mr. Oud bedreigt. Maar Cra nendonk weet een mogelijk heid om er aan te ontkomen Mr. Oud is niet de eerste, die hy het land uithelpt en hij zal de laatste niet zijn ook. Kijk eens, Cranendonk weet een weg, een veilige weg, om naar Engeland te komen. Zou dat niet prachtig zijn? Dan is mr. Oud in veiligheid en de regering in Londen zal hem met open armen ontvangen. Cranendonk begint trouwens zelf ook gevaar te lopen, en niet zo'n beetje! De Duitsers volgen zijn spoor, zij hebben zijn signalement, ze zitten hem na als honden een haas. Als mr. Oud en Cranendonk samen konden gaan, dan zou dat dubbel mooi zijn. Maar die reis naar Engeland kost veel geld. Er moeten valse papieren gekocht worden, er moeten een paar hoge Duit sers, die Hitier en de hele oorlog aan hun laars lappen, worden omgekocht cn dat sprek. Charmante, handigel kost bij elkaar een twaalf jongen, die Cranendonk. duizend gulden. Hij weet dat helft door de Nederlanders zou worden bewoond. Men beloofde elkander wederkerige vrijheid van jacht en visserg, alsook wederkerig vrg gebruik van de zoutpannen over het gehele eiland. Voorts werd een defen sieve alliantie gesloten een en ander „onder nadere goed keuring van de Nederlandse en Franse gouverneurs der West- Indische eilanden" waarbij bepaald werd, dat, onverschil lig welke politieke twisten in de loop der tgden mochten ont staan tussen de beide moeder landen, de twee volken op St. Maarten steeds in vrede zou den leven. En zoals het was overeengekomen is het ook ge schied. Behoudens enige moei lijkheden, veroorzaakt door Engelse landingen op het ei land omstreeks 1670, hebben Fransen en Nederlanders thans 300 jaar lang tezamen in vrede St. Maarten bewoond. Zelfs werden de Nederlandse en Franse kapers, die in 1672 het rampjaar leeftocht op het eiland kwamen zoeken, door de vereende bevolking genoodzaakt goede vrien den te blijven en in vrede met Fransen en Nederlanders al daar samen, te leven. In vrede leven Op 23 Maart a.s. herdenkt Bint-Maarten, het grootste der drie Antillen „boven de wind" op welke Nederlands gezag is gevestigd, feestelijk de dag, waarop 300 jaar geleden de kolonisten aldaar uit deze lage landen bij tractaat met de Franse kolonisten op het eiland de grens vaststelden tussen beider gebieden en de toekom stige Samenwerking en samen leving voor beide regelden. Franse en Engelse vrijbui ters hadden zich in 1627 op het eiland gevestigd. Omstreeks diezelfde tijd begon St. Maar ten,. wellicht mede door de ontdekking van zoutpannen al daar door Zeeuwse zeelieden, de aandacht te trekken van de Zeeuwse kamer van de West- Indische Compagnie, en, eer tien jaren verlopen waren, had zich een kolonie uit deze lan den aan de Zuidzijde van het eiland gevestigd. De vreugde was kort, want nog in 1640 werd het ganse eiland door de Spanjaarden bezet en werden de kolonisten verdreven of gevangen geno men. Acht jaren duurde die Spaanse bezetting. St. Maar ten leverde Spanje vele zorgen en een nadelig saldo op en in 1648 werd besloten tot ontrui ming van het zo inproductief bevonden eiland. Doch, zo wordt verhaald, „toen de Span jaarden scheep waren gegaan, ontmoetten elkander onvoor ziens op de zeeoever vier Fran sen, vijf Hollanders en een Mu lat, die zich in het bos hadden verstoken, en besloten het ei land te bewonen en hetzelve onder de twee natiën te ver delen, gelijk als dat van St. Christoffel onder de Fransen en Fngelsen verdeeld was ge worden". ALTIJD VREDE... Ondanks enige twisten over de grensscheiding kwam op 23 Maart 1648 t' tractaat tot al ler genoegen tot stand, volgens hetwelk ae Noordelijke helft door de Fransen, de Zuidelijke allemaal precies; het is ten slotte niet de eerste keer% Het onderhoud tussen Oud en Cranendonk duurt lang. De kansen worden gewikt, de mogelijkheden worden over wogen, de gevaren onder ogen gezien. Een paar dagen later besluit mr. Oud zo spoe dig mogelijk naar Engeland over te steken. Hij stelt van der Waals 12.000 gulden ter beschikking om de reis voor te bereiden. Met de eerste ge legenheid gaat Anton naar Den Haag. Burgemeester Oud gaat mee naar Engeland, rappor teert hij. Schreieder vindt het 't beste nieuws, dat hij in maanden gehoord heeft. An ton is een handige jongen. De handige jongen gaat van het Binnenhof direct naar zijn woning om de 12.000 gul den op te bergen. Heeft hij De dood langs de weg Gedurende de maand Januari 1948 werden in Engeland 422 personen op straat gedood, dat was 45 meer dan in Januari 1947. Het aan tal gewonden bedroeg Iets meer dan 10.000. Voetgangers bleken het grootste aantal van de slachtoffers te vormen. Er werden namelijk 268 voetgangers gedood. Di rect daarna kwamen de wielrijders met 1/5 deel van het dodentotaal. Er stierven 70 kinderen bij verkeersongevallen. voorlopig maar in zijn zak ge houden. Schreieder behoeft tenslotte niet alles te weten. Maar Schreieder weet het na een paar dagen toch. Juf frouw Gegerseider is tenslot- ten niet voor niets zijn secre taresse en als van der Waals met haar wil samenleven, moet hij dat zelf weten. Maar vermenging van zaken en liefde is voor een spion ge vaarlijk, dubbel gevaarlijk als het voorwerp van die liefde een Duitse vrouw is, die da gelijks met de chef in de zelf de kamer zit Gezicht op'de Suriname rivier by Paramaribo. Maar er zijn geen werkkrachten Koloniaal wanbeheer leidde tot slavett-mishandeling In Paramaribo kost een flesje Coca-Cola 12 '/z cent. Dat ls niet duur en het wordt dan ook grif gekocht. Maar voor een land, dat zo r\jk is aan vruchtensappen, die met be trekkelijk geringe moeite voor de consumptie gereed kun nen worden gemaakt, is het toch wel wat vreemd, dat men er voorkeur geeft aan een Amerikaanse import- verfrissing. Het is niet duur, maar van iedere 12'/2 cent is 8 cent bestemd voor Amerika. De kranten in Suriname zijn de moeite van het lezen waard, al was het alleen maar om de advertentie-pagi na's te lezen. Zy onthullen dat Karel-I-sigaren en Hei- neken's bier in trek zijn, maar dat de meeste import-arti kelen van Amerikaanse oorsprong zjjn. Er zijn vele plantages in Suriname. Er zijn ook gebie den. waar vroeger plantages waren, die men aan de over woekering van liet oerwoud heeft moeten prijsgeven. Een trieste zaak: hoeveel energie werd hier verbruikt, hoeveel kostelijke producten gingen verlorenWat is daarvan de oorzaak Een eigenaar van een plantage vertelt: Ik heb op een uitgestrekt terrein 4500 sinaasappelbomenen aan de andere zyde nog een 4500 koffiebomen. Dit gehele gebied moet ik bewerken met twintig man personeel. Dat is veel te weinig, maar ik kan niet meer mensen te werk stellen, zy zyn er niet. Nog een jaar of wat, dan zal ook hier het oerwoud het hebben gewon nen. En dan de bauxiet Ziehier enige problemen van Suriname. Het grote probleem van Suriname is het tekort aan werkkrachten. Een gebied, dat 4 a 5 maal groter is dan Nederland, heeft een bevolking als een middelmatig gro te stad in Nederland. Is het dan een wonder, dat in een eeuw tijd het aantal plantages terugliep van 100 op 5? Het zou verkeerd zijn. op grond van de teleurstellende ervaringen, zijn belangstel ling nu maar van Suriname af te wenden en het aan de avonturiers over te laten, er hun geld, hun energie en hun gezondheid te verspelen. Suri name is door de verbeterin- ?:en op verkeersgebied dich- er bij gekomen, de exploita- Het geheime dagboek van dr. Rudolf Semmler De grootste propagandablunder Een van de naaste medewerkers van Goebbels, het propa- gandagenie van Hitler, was in de jaren 1941'45 dr. Rudolf Semmler en terwijl deze Semmler zelf spoorloos verdwenen is, is zyn dagboek in handen van dc Amerikanen gevallen en thans ook in Nederlandse vertaling gepubliceerd (uitgave Bigot en van Rossum N.V. Amsterdam). Het is een merkwaardig boekje geworden, waarin goed be schouwd Goebbels er niet eens zo heel slecht afkomt. Leest men „Tot het bittere einde" van Gisevius en soortgelijke wer ken, dan wordt Goebbels ons afgeschilderd als een duivel in mensengedaante, als iemand, die bewust de Duitse gemoede ren opzweepte, het volk misleidde en daardoor een groot aan deel heeft gehad in de ondergang van het Duitse volk. Semm ler is zachter in zjjn oordeel. Semmler schildert hem ons als een mismaakt burgerman netje, onaanzienlijk van ge stalte, mislukt als jurist, schrijver en journalist, die er echter als politicus in geslaagd was, zijn ongetwijfeld grote talenten uit te buiten. Semm ler tracht de illusie te wekken, dat Goebbels eigenlyk tot het laatste toe geloofd heeft aan de Duitse overwinning en dat de nazileiders volmaakt onwetend waren omtrent de gruwelen, die zich in de con centratiekampen afspeelden. Het is moeilijk te geloven! Niettemin bevat het boek belangwekkende feiten. DE GROOTSTE BLUNDER. Zo herinnert het aan de grootste propagandablunder, die de Duitsers tijdens de oor log hebben gemaakt, een ge beurtenis, waaraan eigenlijk na de oorlog te weinig aan dacht is be3teed. Op de 9de October 1941, toen de oorlog tegon Rusland al enige maanden aan de gang was, organiseerde de Ryks- perschef dr. Dietrich een pers conferentie, waarop hy de op zienbare mededeling deed, dat de oorlog reeds beslist was en het Sowjetleger eindelijk over wonnen. Deze mededeling ver oorzaakte een geweldige sen satie en inderdaad, Timosjen- ko's legioenen waron ver strooid en het scheen, dat het lot van Moskou bezegeld was. Enkele dagen later evenwel zetten de Russen nieuwe reser ves in Moskou viel niet en Goebbels zieddo van veront waardiging. Want het Duitse volk had de mededelingen van Dietrich geloofd, aan het front wierpen raassa's soldaten Generaal L. Svoboda, minister van nationale verdediging, heeft na de staatsgreep In Tsjecho Slowaktfe, zjjn eerste bespreking met de communistische premier Gottwald. op grond van Dietrichs verkla ringen de wapens weg, de bur- fers trokken hun laatste fles ekt, bewaard voor de „grote dag" openen toen kort daarna de Russische winter dc Duitsers verraste, was de des illusie des te groter. GOEBBELS VOORZAG DE WINTER. Tussen haakjes: reeds in Augustus blijkt Goebbels zich met de Russische winter te hebben bezig gehouden. Hij voorzag, dat de strijd lang zou duren en vroeg of de troepen voldoende waren uitgerust voor de winter. Als dat niet het geval was, zou hij een na tionale kledinginzameling or ganiseren. De generaals raad den een inzameling echter af. Het zou de troepen een schok geven. En het moreel van de burgerbevolking geen goec doen..,,,. Niemand van de ge neraals geloofde trouwens in Augustus, dat de veldtocht in de winter nog aan de gang zou zijn. Op grond van zo lichtvaar dige overwegingen werd het Duitse leger zonder winteruit- rusting gelaten. Duizenden soldaten hebben er met hun leven voor betaald. VREDE MET RUSLAND? In April 1944 kreeg Goeb bels eindelyk door, dat Duits land verloren was als het een tweefrontenoorlog zou moeten voeren. Hij heeft toen in alle ernst aan Hitier voorgesteld om vrede te sluiten met de Russen. Rusland zou Finland krijgen en half Noorwegen, de Baltische landen zouden in de Sowjet-Unie worden opgeno men, half Polen zou Russisch worden, Roemenië, Bulgarije en Griekenland zouden onder Russische invloed komen en over Tsjecho-Slowakije zou na- nader worden beslist Wat zouden de Russen ge daan hebben, als Hitier hen dit voorstel had gedaan? Het voorstel werd nimmer gedaan. Bormann heeft het tot grote woede van Goebbels rustig op zijn bureau laten liggen en toen het eindelijk toch in han den van Hitier werd gespeeld, wilde die van verraad aan zijn bondgenoten niets weten. HITLER OP DE 20STE JULI. Zeer belangwekkend zijn ook de bizonderheden, die Semm ler mededeelt over de aanslag op Hitier van 20 Juli 1944, Toen Hitier uit het. lokaal waar Stauffenbergs projectiel ontploft was, naar buiten kwam, zag hy er als een krankzinnige uit. Met zjjn lin kerhand greep hij naar zijn verschroeide ogen, zyn rechter hand hing slap naar beneden, hij hoestte en kreunde. Hy had een wond in zijn voorhoofd, waaruit bloed vloeide, zyn grijze uniform was aan flarden en zijn zwarte broelc in rafels. Zijn eerste woorden waren: Mijn beste nieuwe broek! Ik had hem pas gisteren voor het eerst aangetrokken! Semmler deelt mede, dat Hitler practisch aan één kant doof was na de aanslag en dat zijn gezondheidstoestand snel achteruitging. Hy leed aan vlagen van verstandsverbijste ring. VERBLIND. Tot het laatste toe bleven de Duitse leiders in wonderen geloven. De V-wapens zouden redding brengen, later het of fensief in de Ardennen, ja, zelfs toen op 12 April 1945 Roosevelt overleed, meenden zij, dat dit het grote keerpunt was. Om natuurlijk enkele uren later tot de ontdekking te komen, dat de strijd aan de fronten normaal voortging. Verblind, dat waren de Nazi leiders, verblind, zelfzuchtig en meedogenloos. Semmlers dag boek levert er een nieuw be de Telgraeaf- en Telefoonwet, wijs van. tie der natuurlijke rijkdom men biedt door toepassing van technische snufjes nieu we mogelijkheden en de er varing, wélke men bijvoor beeld bij de exploitatie der bauxietgebieden neeft opge daan, is er het bewijs voor, dat de kansen inderdaad aan wezig zijn voor wie over vol doende ondememingsdrift en uithoudingsvermogen beschik ken. Alleen op dit ogen blik komt van ae winsten maar zeer weinig aan Suri name of aan Nederland ten goede. Want in het vruchten- land Suriname drinkt men de Amerikaanse Coca Cola, de kranten prijzen Ameri kaanse import-artikelen aan en van de bauxiet profiteert Amerika. KOLONIAAL WANBEHEER. De geschiedenis van Suri name is de geschiedenis dier teleurstellingen, maar en dat is erger zij bevat vele zwarte bladzgden van kolo niaal wanbeheer. Het is zeker geen pluim voor de Nederlanders, die Su riname exploiteerden, dat zjj by besprekingen over de be handeling der slaven van de vertegenwoordigers dér tegen- party te horen kregen: „De Hollanders beroemen zich er op tot de beschaafde naties te behoren. Maar is het niet erbarmelijk, dat zjj door mis handeling der slaven zoveel aanleiding geven tot hun ei gen verderf. Zij driven bra ve en arbeidzame lieden moedwillig de bossen in, lie den, die in het zweet huns aangezicht him brood eten, zender wier arbeid een volks planting teniet zou gaan." Tot dit verwijt was alle aanleiding, want niet alleen dat het tot 1863 duurde, voordat de slavernij in de West werd afgeschaft En- eland en Frankrijk gingen aartoe reeds in 1833 en 1848 over de behandeling der van de Goudkust overge brachte negerslaven was zo slecht, dat velen, wanneer zij er de kans toe kregen, in 't oerwoud een goed heenkomen zochten en in georganiseerd verband een voortdurende be dreiging vormden voor de planters en hun werk. Er wonen nog Bosnegers in Suriname en Hun aanwezig heid, ook al zijn ze Neder landse staatsburgers, is een pijnlijke herinnering aan er gerlijke misdragingen van de Nederlandse kolomsten. Zo diep was de tegenstel ling ingeworteld, dat de sla ven, toen hun de mededeling "heid over de gewerd, loofden van te aanstaande vrijheid m de brengers gingen. er- OORZAAK VAN ACHTERUITGANG. De slavenpolitiek en nu zullen wij maar de zwartste bladzMe uit deze zwarte ge schiedenis, waarop verhaald wordt van de slaafvaart, maar overslaan is mede oorzaak geweest van de ach teruitgang van Suriname. De gehele economie steunde op de exploitatie van het slaven materiaal en toen deze sla ven vrije mensen werden, wa ren zif volkomen ongeschikt voor vrije arbeid. PLANTERS EN GOUVERNEMENT. Wel probeerde men door middel van wervingskantoren het steeds schrijnender wor dende tekort aan arbeids krachten op te vangen tus sen 1873 en 1917 kwamen er 34000 Indiërs en ook vele Chinezen naar de West de achteruitgang was niet te stuiten. Want eerst toen bleek, hoe door en door ziek dit rjjke land was. De concurren tie van andere gebieden deed zich daardoor sterker gevoe len en wat de ondernemende planters ook beproefden, Su riname was en bleef een zor genkind. Daarbij kwam, dat van oudsher de planters zich heer en meester waanden, die niet gehinderd wensten te wor den in de wijze, waarop zij Suriname exploiteerden. Toen Van Sommelsdyck in 1683 als gouverneur naar Su riname kwam, trof hg er er barmelijke toestanden aan. Er waren 50 plantages, waarvan de eigenaars in Holland woon den, die het beheer overlie ten aan de planters. Zy wis ten zich slechts te handha ven met de zweep en zij be schouwden de man, die met de beste bedoelingen kwam om orde op zaken te stellen, als een indringer. Weliswaar bracht hij tal van verbeterin gen aan. maar hg haalde er zich slechts de haat der vrij gevochten planters mede op de hals. Vijf jaren hield hg' het vol en in die tijd ging Suriname aanzienlijk vooruit. Maar de oppositie, versterkt door geronselde soldaten, was te machtig: de moedige gou verneur viel door moorde naarshand. Zijn opvolgers en dat waren er heel wat hadden het al evenmin gemakkelijk. Langer dan een paar jaar hielden zij het doorgaans niet uit. Het gemis aan continuï teit in het beleid was van ongunstige invloed op de ont wikkeling v ""ij van de kolonie, terwijl daarenboven de groei ende invloed van de Marrons, die de weggelopen slaven om zich verenigden, een voortdu rende en kostbare waakzaam heid vereiste. Het waren ge vaarlijke tegenstanders. Zij hadden immers niets te verlie zen en alles te winnen. Wer den zy gevangen genomen, dan wachtten hun de vrese lijkste martelingen en de dood en dus vochten zy ten dode voor het behoud van de zuur verworven vrijheid. Twee eeuwen vochten' zij en zg wonnen. HET VAN DE FEUILLETON Tjeerd Adem» De knecht zette zich op hét puntje van een stoel, die naast het wagentje was geschoven. „Mag ik U verzoeken mij te volgen, collega," zei meneer Dupois. „Met alle seurten van ge noegen," antwoordde de heer Van Heerde. „Ik moet eerlgk zéggen, dat het spó.1 mij bui tengewoon interessant lijkt." „Wacht even," zei de gast heer. „Als ik het goed begre pen heb moeten nu alle lich ten worden uitgedraaid. Wil je de schakelaar omdraaien, Jo- han De kroon in de salon kan blyven branden." Meneer Dupois deed de deur open en keek de gang In. zyn nog verblinde ogen kon den slechts vaag de omtrek ken van enige meubels onder scheiden. Door een boogven ster naast de trap viel een straal maanlicht, welke een wit-marmeren borstbeeld sche merig verlichtte. „Mag ik U verzoeken, da mes en heren," zei hy, de deur wfld openend. „Eén momentje," riep me vrouw Jaarsma, terwgl ze haastig In haar tasje zocht. „Wou U voor zelfverdedi ging een revolver meenemen?" vroeg de apotheker. De oude dame glimlachte. „Neen, Ik zoek mijn zakdoek. Als ik zo dadeiyk misschien vermoord word moet ik toch Iets hebben om op te zitten." zy haalde een miniatuur Kanten zakdoekje te voor schijn en vouwde het voorzich tig open. „Moet U daarop sterven?" vroeg de apotheker spottend. Mevrouw Jaarsma knikte. „Een mens weet nooit wat hem te wachten staat," zei ze. „Als ik geweten had, dat ik de kans liep vanavond ver moord te worden, zou lk een beddelaken meegebracht heb ben. Mag ik alstublieft een beetje in uw gezelschap biy- ven, meneer Van den Brink? Ik moet eerlgk bekennen, dat ik verschrikkelijk nerveus ben." „Met genoegen, mevrouw," zei de apotheker. „Als U ten minste niet bij de duivel te biecht komt." „Bg de duivel?" vroeg me vrouw Jaarsma, verbaasd naar het keurige witte vest van de apotheker kijkend. „Ja, U weet immers niet of ik niet toevallig de moorde naar ben?" „Het is toch verschrikkelijk griezelig," zei mevrouw Jaars ma, „maar ik zal het toch maar met U wagen, mynheer. Duivel of moordenaar, och, misschien hebben we allemaal in een duister hoekje van onze ziel wel eens een onbestemd verlangen om..." „Mag ik U vriendelyk ver zoeken geen psychologische beschouwingen te houden?" vroeg meneer Van Heerde. „Dames en heren, aenstaend ïyk en aenstaende meurdenaer, we geven U vyf minuten om een veilig pl&kje te zoeken. Is 't niet zo, collega?" „Geen minuut langer," be vestigde de heer Dupois. „Wij gaan hier in dit kamertje. Mag ik het aanstaand lijk ver zoeken goed hard te schreeu wen zodra hg of zg vermoord wordt? Het huis is nogal groot, maar we zullen de deur open laten. Heeft U Uw zak lantaarn bg de hand, collega?" „Dat is veur Alkaer," zei me neer Van Heerde, het lichtje controlerend. De detectives begaven zich naar het zijkamertje en lieten de deur open. Zy zagen de gasten aarze lend de drempel over gaan, maar na twee stappen in de brede gang leken allen slechts schimmen. Er werd gefluisterd en ge lachen en de kraakstem van de apotheker was duidelijk verstaanbaar, toen hy de hem begeleidende dames voorstelde om samen eens gezellig in de badkamer te gaan zitten. „U moogt geen afspraken maken!" nep de heer Dupois. Een kirrend lachje was het antwoord en na enkele secon den was duideiyk de stem van de heer Bassing hoorbaar wie een onwelvoegelyk woord ont glipte, omdat hij over een ta- bouretje was gestruikeld. Een moment later was er niets meer te zien en alles was stil geworden. „Ze zyn verdwenen," zei me neer Dupois. „Neen, wacht, daar komt er geloof ik één te- "fn het licht van zyn lan taarn bespeurde hij het zwart en wit van een dienstertje, dat zich onhoorbaar over de brede Perzische loper naar de salon begaf. „Het personeel moet in de keuken biyven!" riep hij. (Wordt vervolgd.)

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1948 | | pagina 5