Burgemeester Oud betaalde
f 12.000 voor reis naar Engeland
Zeeuwse zeelieden
ontdekten St. Maarten
i
Suriname heeft mogelijkheden
Goebbels: De man achter Hitier
En van der Waals stak ze
in z'n zak
Anton is een handige jongen.
300 jaar geleden werd de grens
tussen het Nederlandse en
Franse deel vastgesteld
Mysterie
Prinsengracht
T'/TIDZ BLAD
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
WOENSDAG 17 MAART 1948
De spion van der Waals misbruikt de meisjesnaam van
lijn moeder, Cranendonk, om zich in te dringen bij 'n Rot
terdamse illegale groep. Het gelukt hem maar al te goed.
Htf gloeit van vaderlandsliefde, hij toont zijn revolver. Hij
acteert .goed, deze Cranendonk. En men vertrouwt hem.
Men vertelt hem de plannen, men noemt hem namen, men
zegt hem adressen. En van tijd tot tijd wordt de naam ge
noemd van mr. P. J. Oud, oud-minister van financiën, bur
gemeester van de tweede stad des lands.
Schreieder krabt nadenkend zijn kale schedel, als van
der \,aals rapport uitbrengt en hij schudt het hoofd, als
Anton vraagt, of het nog geen tijd wordt de zaak op te rol
len. Neen, dat moet nog wachten. Eerst eens praten met
Harster, eerst eens overleggen met Giskes. In het brein
van Schreieder rijpt een plan.
En op een avond in Juli
1941 zet hij van der Waals
z'n bedoelingen uiteen. Anton
moet naar Engeland! Naar
Londen, in gezelschap van
mr. Oud. En in Londen heeft
Schreieder een karwei voor
hem, daar zal hij van opkij
ken. En als dat lukt, mein
lieber Anton, dan wordt un-
ser Anton na de Krieg waar
achtig LandgoecVbezitter. Dan
zal de Führer hem op zijn be
kende grootmoedige wijze
weten te belonen. Kijk, als
Cranendonk heeft „unser An
ton" in Rotterdam een uitste
kende indruk gemaakt. Niet
waar?, men vertrouwt hem.
men ziet hem aan voor een
vaderlandse strijder, men
vertelt hem alles. En dat
gaan we nu uitspelen in gro
te stijl. Nu moet Anton naar
mr. Oud toe om te horen, of
de burgemeester er voor
voelt naar Engeland te gaan.
En als hij er niet voor voelt,
dan moet de magistraat een
beetje wordfen opgewarmd
En zowaar als Schreieder
leeft, dan zal die mr. Oud in
Engeland terecht komen,
maar Anton gaat met hem
mee. Want daar is een kar
wei te doen, een karwei waar
men ogen van zal opzètten.
HANDIGE JONGEN.
Een paar dagen later zitten
mr. Oud en Cranendonk in
een druk, vertrouwelijk ge-
Heeft uitstekende introductie
van de illegaliteit. En komt
nu burgemeester Oud ernstig
waarschuwen voor grote ge
varen. Cranendonk heeft zijn
voelhorens uitgestoken, hij
heeft uitstekende relaties, hij
legt zijn oor overal te luiste
ren. Als illegaal werker ben
je dat verplicht, want het
verraad schuilt overal, dat
zal mr. Oud ook wel weten.
Er is een groot gevaar, dat
mr. Oud bedreigt. Maar Cra
nendonk weet een mogelijk
heid om er aan te ontkomen
Mr. Oud is niet de eerste, die
hy het land uithelpt en hij
zal de laatste niet zijn ook.
Kijk eens, Cranendonk weet
een weg, een veilige weg, om
naar Engeland te komen. Zou
dat niet prachtig zijn? Dan is
mr. Oud in veiligheid en de
regering in Londen zal hem
met open armen ontvangen.
Cranendonk begint trouwens
zelf ook gevaar te lopen, en
niet zo'n beetje! De Duitsers
volgen zijn spoor, zij hebben
zijn signalement, ze zitten
hem na als honden een haas.
Als mr. Oud en Cranendonk
samen konden gaan, dan zou
dat dubbel mooi zijn. Maar
die reis naar Engeland kost
veel geld. Er moeten valse
papieren gekocht worden, er
moeten een paar hoge Duit
sers, die Hitier en de hele
oorlog aan hun laars lappen,
worden omgekocht cn dat
sprek. Charmante, handigel kost bij elkaar een twaalf
jongen, die Cranendonk. duizend gulden. Hij weet dat
helft door de Nederlanders zou
worden bewoond. Men beloofde
elkander wederkerige vrijheid
van jacht en visserg, alsook
wederkerig vrg gebruik van de
zoutpannen over het gehele
eiland. Voorts werd een defen
sieve alliantie gesloten een
en ander „onder nadere goed
keuring van de Nederlandse en
Franse gouverneurs der West-
Indische eilanden" waarbij
bepaald werd, dat, onverschil
lig welke politieke twisten in
de loop der tgden mochten ont
staan tussen de beide moeder
landen, de twee volken op St.
Maarten steeds in vrede zou
den leven. En zoals het was
overeengekomen is het ook ge
schied. Behoudens enige moei
lijkheden, veroorzaakt door
Engelse landingen op het ei
land omstreeks 1670, hebben
Fransen en Nederlanders thans
300 jaar lang tezamen in vrede
St. Maarten bewoond. Zelfs
werden de Nederlandse en
Franse kapers, die in 1672
het rampjaar leeftocht op
het eiland kwamen zoeken,
door de vereende bevolking
genoodzaakt goede vrien
den te blijven en in vrede met
Fransen en Nederlanders al
daar samen, te leven.
In vrede leven
Op 23 Maart a.s. herdenkt
Bint-Maarten, het grootste der
drie Antillen „boven de wind"
op welke Nederlands gezag is
gevestigd, feestelijk de dag,
waarop 300 jaar geleden de
kolonisten aldaar uit deze lage
landen bij tractaat met de
Franse kolonisten op het eiland
de grens vaststelden tussen
beider gebieden en de toekom
stige Samenwerking en samen
leving voor beide regelden.
Franse en Engelse vrijbui
ters hadden zich in 1627 op het
eiland gevestigd. Omstreeks
diezelfde tijd begon St. Maar
ten,. wellicht mede door de
ontdekking van zoutpannen al
daar door Zeeuwse zeelieden,
de aandacht te trekken van de
Zeeuwse kamer van de West-
Indische Compagnie, en, eer
tien jaren verlopen waren, had
zich een kolonie uit deze lan
den aan de Zuidzijde van het
eiland gevestigd.
De vreugde was kort, want
nog in 1640 werd het ganse
eiland door de Spanjaarden
bezet en werden de kolonisten
verdreven of gevangen geno
men. Acht jaren duurde die
Spaanse bezetting. St. Maar
ten leverde Spanje vele zorgen
en een nadelig saldo op en in
1648 werd besloten tot ontrui
ming van het zo inproductief
bevonden eiland. Doch, zo
wordt verhaald, „toen de Span
jaarden scheep waren gegaan,
ontmoetten elkander onvoor
ziens op de zeeoever vier Fran
sen, vijf Hollanders en een Mu
lat, die zich in het bos hadden
verstoken, en besloten het ei
land te bewonen en hetzelve
onder de twee natiën te ver
delen, gelijk als dat van St.
Christoffel onder de Fransen
en Fngelsen verdeeld was ge
worden".
ALTIJD VREDE...
Ondanks enige twisten over
de grensscheiding kwam op 23
Maart 1648 t' tractaat tot al
ler genoegen tot stand, volgens
hetwelk ae Noordelijke helft
door de Fransen, de Zuidelijke
allemaal precies; het is ten
slotte niet de eerste keer%
Het onderhoud tussen Oud
en Cranendonk duurt lang.
De kansen worden gewikt, de
mogelijkheden worden over
wogen, de gevaren onder
ogen gezien. Een paar dagen
later besluit mr. Oud zo spoe
dig mogelijk naar Engeland
over te steken. Hij stelt van
der Waals 12.000 gulden ter
beschikking om de reis voor
te bereiden. Met de eerste ge
legenheid gaat Anton naar
Den Haag.
Burgemeester Oud gaat
mee naar Engeland, rappor
teert hij. Schreieder vindt
het 't beste nieuws, dat hij in
maanden gehoord heeft. An
ton is een handige jongen.
De handige jongen gaat van
het Binnenhof direct naar
zijn woning om de 12.000 gul
den op te bergen. Heeft hij
De dood langs de weg
Gedurende de maand
Januari 1948 werden in
Engeland 422 personen
op straat gedood, dat
was 45 meer dan in
Januari 1947. Het aan
tal gewonden bedroeg
Iets meer dan 10.000.
Voetgangers bleken het
grootste aantal van de
slachtoffers te vormen.
Er werden namelijk 268
voetgangers gedood. Di
rect daarna kwamen de
wielrijders met 1/5 deel
van het dodentotaal. Er
stierven 70 kinderen bij
verkeersongevallen.
voorlopig maar in zijn zak ge
houden. Schreieder behoeft
tenslotte niet alles te weten.
Maar Schreieder weet het
na een paar dagen toch. Juf
frouw Gegerseider is tenslot-
ten niet voor niets zijn secre
taresse en als van der Waals
met haar wil samenleven,
moet hij dat zelf weten.
Maar vermenging van zaken
en liefde is voor een spion ge
vaarlijk, dubbel gevaarlijk als
het voorwerp van die liefde
een Duitse vrouw is, die da
gelijks met de chef in de zelf
de kamer zit
Gezicht op'de Suriname rivier by Paramaribo.
Maar er zijn geen werkkrachten
Koloniaal wanbeheer leidde tot
slavett-mishandeling
In Paramaribo kost een flesje Coca-Cola 12 '/z cent. Dat
ls niet duur en het wordt dan ook grif gekocht. Maar voor
een land, dat zo r\jk is aan vruchtensappen, die met be
trekkelijk geringe moeite voor de consumptie gereed kun
nen worden gemaakt, is het toch wel wat vreemd, dat
men er voorkeur geeft aan een Amerikaanse import-
verfrissing. Het is niet duur, maar van iedere 12'/2 cent
is 8 cent bestemd voor Amerika.
De kranten in Suriname zijn de moeite van het lezen
waard, al was het alleen maar om de advertentie-pagi
na's te lezen. Zy onthullen dat Karel-I-sigaren en Hei-
neken's bier in trek zijn, maar dat de meeste import-arti
kelen van Amerikaanse oorsprong zjjn.
Er zijn vele plantages in Suriname. Er zijn ook gebie
den. waar vroeger plantages waren, die men aan de over
woekering van liet oerwoud heeft moeten prijsgeven. Een
trieste zaak: hoeveel energie werd hier verbruikt, hoeveel
kostelijke producten gingen verlorenWat is daarvan de
oorzaak
Een eigenaar van een plantage vertelt: Ik heb op een
uitgestrekt terrein 4500 sinaasappelbomenen aan de andere
zyde nog een 4500 koffiebomen. Dit gehele gebied moet
ik bewerken met twintig man personeel. Dat is veel te
weinig, maar ik kan niet meer mensen te werk stellen,
zy zyn er niet. Nog een jaar of wat, dan zal ook hier het
oerwoud het hebben gewon nen.
En dan de bauxiet
Ziehier enige problemen van Suriname.
Het grote probleem van Suriname is het tekort aan
werkkrachten. Een gebied, dat 4 a 5 maal groter is dan
Nederland, heeft een bevolking als een middelmatig gro
te stad in Nederland.
Is het dan een wonder, dat in een eeuw tijd het aantal
plantages terugliep van 100 op 5?
Het zou verkeerd zijn. op
grond van de teleurstellende
ervaringen, zijn belangstel
ling nu maar van Suriname
af te wenden en het aan de
avonturiers over te laten, er
hun geld, hun energie en hun
gezondheid te verspelen. Suri
name is door de verbeterin-
?:en op verkeersgebied dich-
er bij gekomen, de exploita-
Het geheime dagboek van
dr. Rudolf Semmler
De grootste propagandablunder
Een van de naaste medewerkers van Goebbels, het propa-
gandagenie van Hitler, was in de jaren 1941'45 dr. Rudolf
Semmler en terwijl deze Semmler zelf spoorloos verdwenen
is, is zyn dagboek in handen van dc Amerikanen gevallen en
thans ook in Nederlandse vertaling gepubliceerd (uitgave
Bigot en van Rossum N.V. Amsterdam).
Het is een merkwaardig boekje geworden, waarin goed be
schouwd Goebbels er niet eens zo heel slecht afkomt. Leest
men „Tot het bittere einde" van Gisevius en soortgelijke wer
ken, dan wordt Goebbels ons afgeschilderd als een duivel in
mensengedaante, als iemand, die bewust de Duitse gemoede
ren opzweepte, het volk misleidde en daardoor een groot aan
deel heeft gehad in de ondergang van het Duitse volk. Semm
ler is zachter in zjjn oordeel.
Semmler schildert hem ons
als een mismaakt burgerman
netje, onaanzienlijk van ge
stalte, mislukt als jurist,
schrijver en journalist, die er
echter als politicus in geslaagd
was, zijn ongetwijfeld grote
talenten uit te buiten. Semm
ler tracht de illusie te wekken,
dat Goebbels eigenlyk tot het
laatste toe geloofd heeft aan
de Duitse overwinning en
dat de nazileiders volmaakt
onwetend waren omtrent de
gruwelen, die zich in de con
centratiekampen afspeelden.
Het is moeilijk te geloven!
Niettemin bevat het boek
belangwekkende feiten.
DE GROOTSTE BLUNDER.
Zo herinnert het aan de
grootste propagandablunder,
die de Duitsers tijdens de oor
log hebben gemaakt, een ge
beurtenis, waaraan eigenlijk
na de oorlog te weinig aan
dacht is be3teed.
Op de 9de October 1941, toen
de oorlog tegon Rusland al
enige maanden aan de gang
was, organiseerde de Ryks-
perschef dr. Dietrich een pers
conferentie, waarop hy de op
zienbare mededeling deed, dat
de oorlog reeds beslist was en
het Sowjetleger eindelijk over
wonnen. Deze mededeling ver
oorzaakte een geweldige sen
satie en inderdaad, Timosjen-
ko's legioenen waron ver
strooid en het scheen, dat het
lot van Moskou bezegeld was.
Enkele dagen later evenwel
zetten de Russen nieuwe reser
ves in Moskou viel niet
en Goebbels zieddo van veront
waardiging. Want het Duitse
volk had de mededelingen van
Dietrich geloofd, aan het
front wierpen raassa's soldaten
Generaal L. Svoboda, minister van nationale verdediging,
heeft na de staatsgreep In Tsjecho Slowaktfe, zjjn eerste
bespreking met de communistische premier Gottwald.
op grond van Dietrichs verkla
ringen de wapens weg, de bur-
fers trokken hun laatste fles
ekt, bewaard voor de „grote
dag" openen toen kort
daarna de Russische winter dc
Duitsers verraste, was de des
illusie des te groter.
GOEBBELS VOORZAG
DE WINTER.
Tussen haakjes: reeds in
Augustus blijkt Goebbels zich
met de Russische winter te
hebben bezig gehouden. Hij
voorzag, dat de strijd lang zou
duren en vroeg of de troepen
voldoende waren uitgerust
voor de winter. Als dat niet
het geval was, zou hij een na
tionale kledinginzameling or
ganiseren. De generaals raad
den een inzameling echter af.
Het zou de troepen een schok
geven. En het moreel van de
burgerbevolking geen goec
doen..,,,. Niemand van de ge
neraals geloofde trouwens in
Augustus, dat de veldtocht in
de winter nog aan de gang zou
zijn.
Op grond van zo lichtvaar
dige overwegingen werd het
Duitse leger zonder winteruit-
rusting gelaten. Duizenden
soldaten hebben er met hun
leven voor betaald.
VREDE MET RUSLAND?
In April 1944 kreeg Goeb
bels eindelyk door, dat Duits
land verloren was als het een
tweefrontenoorlog zou moeten
voeren. Hij heeft toen in alle
ernst aan Hitier voorgesteld
om vrede te sluiten met de
Russen. Rusland zou Finland
krijgen en half Noorwegen, de
Baltische landen zouden in de
Sowjet-Unie worden opgeno
men, half Polen zou Russisch
worden, Roemenië, Bulgarije
en Griekenland zouden onder
Russische invloed komen en
over Tsjecho-Slowakije zou na-
nader worden beslist
Wat zouden de Russen ge
daan hebben, als Hitier hen dit
voorstel had gedaan? Het
voorstel werd nimmer gedaan.
Bormann heeft het tot grote
woede van Goebbels rustig op
zijn bureau laten liggen en
toen het eindelijk toch in han
den van Hitier werd gespeeld,
wilde die van verraad aan zijn
bondgenoten niets weten.
HITLER OP DE
20STE JULI.
Zeer belangwekkend zijn ook
de bizonderheden, die Semm
ler mededeelt over de aanslag
op Hitier van 20 Juli 1944,
Toen Hitier uit het. lokaal
waar Stauffenbergs projectiel
ontploft was, naar buiten
kwam, zag hy er als een
krankzinnige uit. Met zjjn lin
kerhand greep hij naar zijn
verschroeide ogen, zyn rechter
hand hing slap naar beneden,
hij hoestte en kreunde. Hy had
een wond in zijn voorhoofd,
waaruit bloed vloeide, zyn
grijze uniform was aan flarden
en zijn zwarte broelc in rafels.
Zijn eerste woorden waren:
Mijn beste nieuwe broek! Ik
had hem pas gisteren voor het
eerst aangetrokken!
Semmler deelt mede, dat
Hitler practisch aan één kant
doof was na de aanslag en dat
zijn gezondheidstoestand snel
achteruitging. Hy leed aan
vlagen van verstandsverbijste
ring.
VERBLIND.
Tot het laatste toe bleven
de Duitse leiders in wonderen
geloven. De V-wapens zouden
redding brengen, later het of
fensief in de Ardennen, ja,
zelfs toen op 12 April 1945
Roosevelt overleed, meenden
zij, dat dit het grote keerpunt
was. Om natuurlijk enkele
uren later tot de ontdekking
te komen, dat de strijd aan de
fronten normaal voortging.
Verblind, dat waren de Nazi
leiders, verblind, zelfzuchtig en
meedogenloos. Semmlers dag
boek levert er een nieuw be
de Telgraeaf- en Telefoonwet,
wijs van.
tie der natuurlijke rijkdom
men biedt door toepassing
van technische snufjes nieu
we mogelijkheden en de er
varing, wélke men bijvoor
beeld bij de exploitatie der
bauxietgebieden neeft opge
daan, is er het bewijs voor,
dat de kansen inderdaad aan
wezig zijn voor wie over vol
doende ondememingsdrift en
uithoudingsvermogen beschik
ken. Alleen op dit ogen
blik komt van ae winsten
maar zeer weinig aan Suri
name of aan Nederland ten
goede. Want in het vruchten-
land Suriname drinkt men
de Amerikaanse Coca Cola,
de kranten prijzen Ameri
kaanse import-artikelen aan
en van de bauxiet profiteert
Amerika.
KOLONIAAL
WANBEHEER.
De geschiedenis van Suri
name is de geschiedenis dier
teleurstellingen, maar en
dat is erger zij bevat vele
zwarte bladzgden van kolo
niaal wanbeheer.
Het is zeker geen pluim
voor de Nederlanders, die Su
riname exploiteerden, dat zjj
by besprekingen over de be
handeling der slaven van de
vertegenwoordigers dér tegen-
party te horen kregen: „De
Hollanders beroemen zich er
op tot de beschaafde naties
te behoren. Maar is het niet
erbarmelijk, dat zjj door mis
handeling der slaven zoveel
aanleiding geven tot hun ei
gen verderf. Zij driven bra
ve en arbeidzame lieden
moedwillig de bossen in, lie
den, die in het zweet huns
aangezicht him brood eten,
zender wier arbeid een volks
planting teniet zou gaan."
Tot dit verwijt was alle
aanleiding, want niet alleen
dat het tot 1863 duurde,
voordat de slavernij in de
West werd afgeschaft En-
eland en Frankrijk gingen
aartoe reeds in 1833 en
1848 over de behandeling
der van de Goudkust overge
brachte negerslaven was zo
slecht, dat velen, wanneer zij
er de kans toe kregen, in 't
oerwoud een goed heenkomen
zochten en in georganiseerd
verband een voortdurende be
dreiging vormden voor de
planters en hun werk.
Er wonen nog Bosnegers in
Suriname en Hun aanwezig
heid, ook al zijn ze Neder
landse staatsburgers, is een
pijnlijke herinnering aan er
gerlijke misdragingen van de
Nederlandse kolomsten.
Zo diep was de tegenstel
ling ingeworteld, dat de sla
ven, toen hun de mededeling
"heid
over de
gewerd,
loofden
van te
aanstaande vrijheid
m
de brengers
gingen.
er-
OORZAAK VAN
ACHTERUITGANG.
De slavenpolitiek en nu
zullen wij maar de zwartste
bladzMe uit deze zwarte ge
schiedenis, waarop verhaald
wordt van de slaafvaart,
maar overslaan is mede
oorzaak geweest van de ach
teruitgang van Suriname. De
gehele economie steunde op
de exploitatie van het slaven
materiaal en toen deze sla
ven vrije mensen werden, wa
ren zif volkomen ongeschikt
voor vrije arbeid.
PLANTERS EN
GOUVERNEMENT.
Wel probeerde men door
middel van wervingskantoren
het steeds schrijnender wor
dende tekort aan arbeids
krachten op te vangen tus
sen 1873 en 1917 kwamen er
34000 Indiërs en ook vele
Chinezen naar de West
de achteruitgang was niet te
stuiten. Want eerst toen bleek,
hoe door en door ziek dit
rjjke land was. De concurren
tie van andere gebieden deed
zich daardoor sterker gevoe
len en wat de ondernemende
planters ook beproefden, Su
riname was en bleef een zor
genkind.
Daarbij kwam, dat van
oudsher de planters zich heer
en meester waanden, die niet
gehinderd wensten te wor
den in de wijze, waarop zij
Suriname exploiteerden.
Toen Van Sommelsdyck in
1683 als gouverneur naar Su
riname kwam, trof hg er er
barmelijke toestanden aan. Er
waren 50 plantages, waarvan
de eigenaars in Holland woon
den, die het beheer overlie
ten aan de planters. Zy wis
ten zich slechts te handha
ven met de zweep en zij be
schouwden de man, die met
de beste bedoelingen kwam
om orde op zaken te stellen,
als een indringer. Weliswaar
bracht hij tal van verbeterin
gen aan. maar hg haalde er
zich slechts de haat der vrij
gevochten planters mede op
de hals. Vijf jaren hield hg'
het vol en in die tijd ging
Suriname aanzienlijk vooruit.
Maar de oppositie, versterkt
door geronselde soldaten, was
te machtig: de moedige gou
verneur viel door moorde
naarshand.
Zijn opvolgers en dat
waren er heel wat hadden
het al evenmin gemakkelijk.
Langer dan een paar jaar
hielden zij het doorgaans niet
uit. Het gemis aan continuï
teit in het beleid was van
ongunstige invloed op de ont
wikkeling v ""ij
van de kolonie,
terwijl daarenboven de groei
ende invloed van de Marrons,
die de weggelopen slaven om
zich verenigden, een voortdu
rende en kostbare waakzaam
heid vereiste. Het waren ge
vaarlijke tegenstanders. Zij
hadden immers niets te verlie
zen en alles te winnen. Wer
den zy gevangen genomen,
dan wachtten hun de vrese
lijkste martelingen en de dood
en dus vochten zy ten dode
voor het behoud van de zuur
verworven vrijheid.
Twee eeuwen vochten' zij en
zg wonnen.
HET
VAN DE
FEUILLETON
Tjeerd Adem»
De knecht zette zich op hét
puntje van een stoel, die naast
het wagentje was geschoven.
„Mag ik U verzoeken mij te
volgen, collega," zei meneer
Dupois.
„Met alle seurten van ge
noegen," antwoordde de heer
Van Heerde. „Ik moet eerlgk
zéggen, dat het spó.1 mij bui
tengewoon interessant lijkt."
„Wacht even," zei de gast
heer. „Als ik het goed begre
pen heb moeten nu alle lich
ten worden uitgedraaid. Wil je
de schakelaar omdraaien, Jo-
han De kroon in de salon kan
blyven branden."
Meneer Dupois deed de deur
open en keek de gang In.
zyn nog verblinde ogen kon
den slechts vaag de omtrek
ken van enige meubels onder
scheiden. Door een boogven
ster naast de trap viel een
straal maanlicht, welke een
wit-marmeren borstbeeld sche
merig verlichtte.
„Mag ik U verzoeken, da
mes en heren," zei hy, de deur
wfld openend.
„Eén momentje," riep me
vrouw Jaarsma, terwgl ze
haastig In haar tasje zocht.
„Wou U voor zelfverdedi
ging een revolver meenemen?"
vroeg de apotheker.
De oude dame glimlachte.
„Neen, Ik zoek mijn zakdoek.
Als ik zo dadeiyk misschien
vermoord word moet ik toch
Iets hebben om op te zitten."
zy haalde een miniatuur
Kanten zakdoekje te voor
schijn en vouwde het voorzich
tig open.
„Moet U daarop sterven?"
vroeg de apotheker spottend.
Mevrouw Jaarsma knikte.
„Een mens weet nooit wat
hem te wachten staat," zei ze.
„Als ik geweten had, dat ik
de kans liep vanavond ver
moord te worden, zou lk een
beddelaken meegebracht heb
ben. Mag ik alstublieft een
beetje in uw gezelschap biy-
ven, meneer Van den Brink?
Ik moet eerlgk bekennen, dat
ik verschrikkelijk nerveus
ben."
„Met genoegen, mevrouw,"
zei de apotheker. „Als U ten
minste niet bij de duivel te
biecht komt."
„Bg de duivel?" vroeg me
vrouw Jaarsma, verbaasd naar
het keurige witte vest van de
apotheker kijkend.
„Ja, U weet immers niet of
ik niet toevallig de moorde
naar ben?"
„Het is toch verschrikkelijk
griezelig," zei mevrouw Jaars
ma, „maar ik zal het toch
maar met U wagen, mynheer.
Duivel of moordenaar, och,
misschien hebben we allemaal
in een duister hoekje van onze
ziel wel eens een onbestemd
verlangen om..."
„Mag ik U vriendelyk ver
zoeken geen psychologische
beschouwingen te houden?"
vroeg meneer Van Heerde.
„Dames en heren, aenstaend
ïyk en aenstaende meurdenaer,
we geven U vyf minuten om
een veilig pl&kje te zoeken. Is
't niet zo, collega?"
„Geen minuut langer," be
vestigde de heer Dupois. „Wij
gaan hier in dit kamertje.
Mag ik het aanstaand lijk ver
zoeken goed hard te schreeu
wen zodra hg of zg vermoord
wordt? Het huis is nogal
groot, maar we zullen de deur
open laten. Heeft U Uw zak
lantaarn bg de hand, collega?"
„Dat is veur Alkaer," zei me
neer Van Heerde, het lichtje
controlerend.
De detectives begaven zich
naar het zijkamertje en lieten
de deur open.
Zy zagen de gasten aarze
lend de drempel over gaan,
maar na twee stappen in de
brede gang leken allen slechts
schimmen.
Er werd gefluisterd en ge
lachen en de kraakstem van
de apotheker was duidelijk
verstaanbaar, toen hy de hem
begeleidende dames voorstelde
om samen eens gezellig in de
badkamer te gaan zitten.
„U moogt geen afspraken
maken!" nep de heer Dupois.
Een kirrend lachje was het
antwoord en na enkele secon
den was duideiyk de stem van
de heer Bassing hoorbaar wie
een onwelvoegelyk woord ont
glipte, omdat hij over een ta-
bouretje was gestruikeld.
Een moment later was er
niets meer te zien en alles was
stil geworden.
„Ze zyn verdwenen," zei me
neer Dupois. „Neen, wacht,
daar komt er geloof ik één te-
"fn het licht van zyn lan
taarn bespeurde hij het zwart
en wit van een dienstertje,
dat zich onhoorbaar over de
brede Perzische loper naar de
salon begaf.
„Het personeel moet in de
keuken biyven!" riep hij.
(Wordt vervolgd.)