Bad- en strandleven
vanCadzandtotBreskens
S.S.'ers ontsnappen via Spanje
naar Zuid-Amerika
Forse daden nodig in Duitsland
De Russen weten wat ze willen
Mysterie
Prinsengracht
TWEEDE BLAD
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
VRijDAG 12 MAART 1948
Engels journalist drong in Duits
hoofdkwartier te Madrid door
Fraulein Siaufier ontkent
Journalisten, die in de „Grote reportage" werken, die over
al in de wereld rondzwerven en juist daar opduiken, waar
groot nieuws valt te halen als or ze er 'n speciale neus
voor hebben! zijn in 't algemeen gehaalde jongens, niet
voor een klein geruchtje vervaard en handig genoeg om
door te dringen tot in de meest geheime complotten, welke
ook In de na-oorlogse wereld nog maar al te veelvuldig blij
ken uitgebroed te worden.
Toch znllen weinigen het zover gebracht hebben als
Sefton Delmer, reporter van het Engelse blad „Daily
Express", die er dank zjj zijn buitengewone vaardigheid
ln het spreken van vele Europese talen, in slaagde in
contact te komen met het nog steeds In Madrid function-
nerende S.S.-hoofdkwartier. Maar omdat voor elkander te
krijgen moest deze Engelsman dan ook Spaans kunnen
spreken met een „onvervalst" Berljjns accent
velen van hen wist ze steeds
weer een baantje te vinden.
Sommigen, die uit Frankrijk
ontsnapt waren, willen graag
naar Duitsland terug, maar
er zijn er toch nog altijd ge
noeg, die om de een of an
dere reden maar liever naar
Zuid-Amerika trekken. En
ook die worden geholpen,
dank zij een uitstekende sa
menwerking met een groep,
welke in Buenos Aires moet
werken onder leiding van
Cissy von Schiller, de vrouw
van de vroegere Duitse lucht
vaart-attaché in Madrid.
De financiën, die Fraulein
Stauffer natuurlijk evenzeer
nodig heeft als ieder ander,
die zich op het gevaarlijke
terrein van de illegale acti
viteit beweegt,worden haar
verschaft door vermogende
Duitsers of Spanjaarden in 't
land van Franco.
GEEN VLUCHTELIN
GEN UIT DUITSLAND?
Op één punt was de „Chef
fin" onwillig. Ze wilde abso
luut niet toegeven, dat er
ook vluchtelingen uit Duits
land via Spanje weggeholpen
werden. Ik bracht de vluch
telingen, waarvan Herr Voss
had gesproken in het midden.
Maar vergeefs: „Herr Voss
hat sich geirrt."
Delmer had reeds in Duits
land gereisd en was er daar
achter gekomen, dat langs
allerlei sluikwegen S.S.'ers
via Spanje naar Zuid-Ameri
ka worden gesmokkeld. Maar
met die wetenschap was hg
niet tevreden. Hij reisde dus
naar Spanje en stapte dood
leuk naar net adres, dat men
hem in Berlijn had genoemd
als het hoofdkwartier van
deze smokkel-organisatle.
Smokkel in S.S.-ers dan wel
te verstaan.
SPAANS BUREAU!
Natuurlijk vormt dit „Haupt-
quartier" onderdeel van een
officieel Spaans bureau, de
Auxilio Social de la Fallan-
ge Espanola" (de sociale
hulporganisatie van de
Spaanse Fascistische Partij),
en het gebouw Galliegostraat
14 draagt een schild in de
fascistische kleuren: rood en
zwart. Nog altijd! Maar bin
nen is het alles Duits wat de
klok slaat.
In zijn blad vertelt Delmer
op buitengewoon boeiende wij
ze van zgn ervaringen in dit
gebouw.
Toen ik er aankwam,
stond er juist een jongeman
voor de deur, die er kenne
lijk thuishoorde. Ik sprak hem
aan in mijn beste Berlijnse
Spaans: „En que piso viva
Ia Senorita Stauffer?"
Hfj grinnikte om te demon
streren, dat 'hij mij door had:
„Sind Sie Deutscher?" En ik
grinnikte terug: „Na, und
ob!"
Het ijs was gebroken en hij
vertelde me, wat ik al lang
wist: dat Fraülein Stauffer
aan het hoofd van dit bureau
stond. Wat ik nog niet wist,
was, dat zij juist ziek te bed
lag en me wellicht niet zou
kunnen ontvangen.
„Maar ik moet haar spre
ken. Ik kom juist uit Duits
land."
Een knipoogje mijnerzijds
gaf hem het nodige vertrou
wen om me dan tenminste
toch toe te laten tot Herr
Voss, de secretaris van Fraü
lein Stauffer, die me in zijn
bureau ontving, waarin al
lerlei lijsten met namen van
uit Duitsland ontsnapte indi
viduen rondslingerden.
HARDE WERKSTER.
„Fraülein Stauffer", ver
telde hg me, „is ziek omdat
ze zo ontzettend hard werkt.
Zg is altijd op reis of ze ont
vangt mensen en praat met
ze om vrienden uit de gevan-
{fenissen en kampen te ha-
en, ze aan baantjes te hel
pen of ze weer verder op
transport te krijgent
Valt niet mee hier loosde
Herr Voss een diepe zucht
maar gelukkig hebben we in
Spanje veel goede vrienden,
die wat kunnen bereiken."
VLUCHTELINGEN.
„Voor hoeveel mensen moet
U op het ogenblik zorgen?",
wilde ik van hem weten.
„Meer dan 800 en dan nog
de vluchtelingen, die van
Duitsland naar Spanje ko
men. Juist als U zelf. Ze ko
men allemaal bij ons. Maar
waarover wilt U Fraülein
Stauffer spreken?"
Dit leek me het geschik
te moment om me bekend te
maken als chef-reporter voor
Europa van de Daily Ex
press.
Het gaf hem een schok,
maar ik slaagde er ten slotte
toch in hem te bewegen mij
bij Fraülein Stauffer te bren
gen. Ze lag inderdaad in bed
onder een zwaar, donker
eiken kruis!
Haar type was van dat
soort, waarbij men de leeftijd
maar moeilijk kan schatten:
ze kon net zo goed achter in
de twintig als voor in de
veertig zijn. Fanatieke, blau
we ogen, kastanjebruin haar,
in het midden gescheiden, 'n
krachtige kin. Zoals men zich
de vrouwelijke leidster van
een „ondergrondse" graag
voorstelt. Zo zouden we haar
immers genoemd hebben als
ze er op uit was geweest
Britse gevangenen aan de Na
zi's te laten ontsnappen. Maar
ze doet precies het tegenover
gestelde
SPANJAARDEN
HELPEN
En ze vertelde me, hoe de
Spaanse autoriteiten haar
helpen bij haar „werk", ln
de eerste plaats om het kaf
van het koren te scheiden:
de communisten van de nazi's.
Ik had in Duitsland al ge
hoord, dat alleen de ..goede
Nazi's" door Fraülein Stauf
fer geholpen werden. Voor
voor
Verder sneed
leder gesprek over dit onder
werp de pas af
Dat was jammer, want ik
had nog maar enkele uren
van te voren Herr Rohrbach
gesproken, een Nazi, die uit
Smolensk ontsnapt was. Over
hem had ik haar nog wel
eens Iets willen vragen. Hoe
hij door Tsjecho Slowakije
naar Italië was geholpen,
waar de organisatie van
Fraülein hem van een Rode
Kruis-pas had voorzien. En
een Spaans visum met een
ticket voor het vliegtuig naar
Madrid, waar hij zich bH
„Clarita" Stauffer direct
na de capitulatie is ze Spaan
se geworden moest mel
den.
Deze Rome-route met haar
Rode Kruispassen was zeer
geliefd, maar om haar te be
reiken blijkt lang niet altijd
eenvoudig. In vele gevallen
trekken de vluchtelingen vaak
van klooster tot Klooster
door midden Europa. Of langs
de kampen voor „displaced
persons", maar dan als zwer
vers van de Spaanse Blauwe
Divisie. Dan worden ze via
Genua „gerepatrieerd."
Eenmaal in Spanje aange
komen, moet menig Duitser
weer onderduiken om aan ar
restatie of terugzending naar
Duitsland te ontkomen, maar
dat is weinig mëèr dan een
formaliteit, want Franco
voelt er nog altijd bitter wei
nig voor om zijn vroegere
vrienden aan de Geallieerden
uit te leverèn en aan elke
arestatie gaat dan ook wel
een tip vooraf
Zo licht Sefton Delmer 'n
puntje op van de sluier, wel
ke nog steeds ligt over de
Nazi-activiteit in landen als
Spanje en Argentinië, landen
waar een man als Otto Hor-
cher, die vóór 1945 in Ber
lijn een restaurant dreef,
waar Goebbels en Goering
en 'n enkele maal de Führer
zelf kwamen dineren, nu een
zaak heeft, die tet de groot
ste van Europa gerekend
wordt. Waar de Duitse wa
penhandelaar, die in de jaren
1940'45 aan het hoofd
stond van de Duitse inkoop
commissie in Spanje, over
voldoende middelen beschikt
om Fraülein Stauffer te kun
nen helpen.
GEEN VOORTZETTING VAN DE
BELIGISCHE BOULEVARDS
Planologen hebben nu
carle-blanche.
I.
Reeds in 1937 bestond een
goedgekeurd streekplan West
kust Zeeuwsch-VIaanderen, 't
enige dat Nederland kende.
Het werd beheerst door de
ontworpen hoofdweg van Bres-
kens naar Retranchement, wel
ke weg in hoofdzaak twee be
langrijke functies zou moeten
vervullen: als snel verkeers
weg cn als verbinding tussen
de badplaatsjes.
Als gevolg' van de verwoes
tingen in het laatste jaar van
de oorlog, is hier echter een
situatie ontstaan, welke de
vraag deed rijzen of men dit
streekplan ook nü nog als ba
sis voor de toekomst moest
aanhouden. Immers, veel van
hetgeen waaraan dit streek
plan had vastgeknoopt of wat
het als uitgangspunt (b.v. be
staande bebouwingen) had
aanvaard, was verdwenen; tot
op zekere hoogte was een toe
stand van „carte blanche" in
getreden en het zou kortzich
tig zijn hiervan geen profijt te
trekken.
Al zeer kort na de bevrij
ding nog in het begin van
1945 sprak de werkgroep
Wederopbouw West Zeeuwsch-
VIaanderen zich dah ook on
omwonden uit voor een her
ziening van het streekplan
1937. Mede dank zij het voor
bereidende werk van de Pro
vinciale Planologische Dienst
en zijn Vaste Commissie, heeft
de Commissaris der Koningin
btj zrjn besluit van 14 Juli 1947
bepaald, dat een streekplan
voor Zeeuwsch-VIaanderen in
voorbereiding is.
Als schema voor een doelma
tige bestemming van gronden
doelmatig gezien uit een
gezichtshoek van culturele
economische, demografische en
geografische principia ver
toont een streekplan uiteraard
verschillende facetten. In het
onderhavige geval is van on
middellijk belang dat der re
creatie, in het bijzonder voor
wat betreft de Westkust van
Zeeuwsch-VIaanderen.
Juist in dit kustgebied van
Retranchement tot Breskens
liggen immers mogelijkheden
voor een of meer vormen voor
recreatie waaraan in ons land
in toenemende mate behoefte
bestaat.
Lang voor de laatste oorlog
reeds bezat deze kuststrook in
Cadzand een opkomend lande
lijk badplaatsje, terwijl de
duinen en het strand van
Groede steeds meer werden
gezocht Cadzand telde inder
tijd 5 hotels, enige villa's en
50 zomerwoningen. Er was een
tendens tot ontplooing van het
kustgebied.
Thans staan de organen, die
met de voorbereiding van het
streekplan zijn belast, voorna
melijk het bureau van de Pla
nologische Dienst en de Vaste
Commissie, voor de taak de
richtlijnen uit te stippelen vol
gens welke die ontwikkeling
zal moeten verlopen. Voorts
heeft het Provinciaal Bestuur
onlangs gelijk wij reeds eni
ge weken geleden meldden
een speriale Commissie in het
leven geroepen ter bestudering
van het vraagstuk van de
strand- en duinenexploitatie in
West Zeeuwsch-VIaanderen.
LUXE OF EENVOUD.
Een der gewichtigste vra-
gen, welke beantwoord \noet maakt,
worden voor met het eigenlijke
Hertenjacht met een
„happy end".
Mevr. Gladys Mantle
te Bridgewater-Somer-
set, die tfvert tegen alle
bloedige takken van
sport, heeft dezer dagen
tijdens een hertenjacht
het leven van een hinde
gered. Zij ging aan de
nals van het dier han-
fen, terwijl haar vrien-
en de woedende hon
den verdreven.
Tegen het hek van
het huis van mevr.
Mantle te Holford hangt
een groot aanplakbiljet
met propaganda tegen
bloedige sporten, en het
ia een wonderlijke sa
menloop van omstandig
heden dat het door de
felle achtervolging vrij
wel uitgeputte hert juist
achter dat biljet be
schutting zocht.
„We respecteren de
mening van de heer en
mevr. Mantle inzake
hertenjachten", zeide de
secretaris van de orga
niserende vereniging la
ter, „en daarom hebben
we de jacht afgelast".
Het hert, dat onge
deerd was gebleven, is
's-avonds in het naburi
ge heuvelland vrij gela-
Bergen op Zoom houdt
zich vroom.
Het arbeidsbureau Bergen
op Zoom heeft het initiatief
genomen om het tekort aan
geschoolde bouwvakarbeiders,
zoveel mogelijk op te heffen.
Het heeft alle aannemers uit
het ambtsgebied verzocht, vrij
willig de verplichting te aan
vaarden op aanwijzing en on
der supervisie van het arbeids
bureau een of meer geschool
den voor bepaalde tijd af te
staan aan de bouwondernemin
gen, die woningnieuwbouw
uitvoeren. Reeds meer dan 80
der aannemers heeft mede
werking toegezegd.
Op 5 en 6 Mei wordt te
Rotterdam een scholierenont-
moeting RotterdamAntwer
pen gehouden.
In de Veiligheidsraad is
men er wederom niet in ge
slaagd overeenstemming te
bereiken over de keuze van
een gouverneur van Triëst
Westelijke geallieerden
praten te veel
BERLIJN, Maart. Terwijl tussen de puinhopen van
de paleizen, kanselarijen, ministeries, ambassades, gezant
schappen, hotels en restaurants van Berlijns vroegere rege
ringscentrum bedelaars leuren met ijzeren kruizen, al dan
niet voorzien van eikenloof en zwaarden, die men voor een
handvol sigaretten kan kopen zonder dat men er helden
daden voor behoeft te verrichten, verzamelen zich avond
aan avond in de clubs, de Mess'es, de bars en de andere
centra van ontspanning voor de Westelijke heersers in deze
Hoofdstad van Nederlaag de generaals, de brigadiers, de
kolonels en al die andere gezagsdragers, rijkelijk versierd
met werkelijke onderscheidingen, om de triestheid van hun
verblijf, de hopeloosheid van hun werk en de aanvechtbaar
heid van succes te verdrinken in coca cola of absinth, in
gin of scotch, en om te praten over de vraag hoe het dan
eigenlijk wel zou moeten
De enigen, die er op dat
punt een gevestigde mening
op na houden, zijn de Russen,
die op het standpunt staan:
gaan jullie maar. wij zullen
het alleen wel opknappen,
hier in Berlijn, liefst in geheel
Duitsland en eigenlijk in het
ganse West-Europa, dat im
mers van Moskou uit gezien
niet meer dan een schimmel-
korst is op de reusachtige Rus
sische Siberische kaas. Zij, de
Russen, hebben ongetwijfeld
hun plannen gereed, passend
in een groot schema, een
kleurige mozaiek met veel
rood (van onschuldig vloeiend
bloed), geel (van ongebrei
delde haat) en zwart (van
duistere motieven). Zopas
hébben zij er een steentje aan
toegevoegd op een plek, die
tot voor kort op de landkaart
stond aangegeven als Tsjecho-
Slowakije en nu proberen zii
of er iets past in bet Noorden,
waar wij nu nog Finland
weten.
ALLEEN MAAR
PRATEN.
Besluitvaardigheid is een
voorsprong. waarvan de
waarde wel wat erg laat is
ingezien door Ruslands bond-
genoten uit het Westen. Er
egint ook aan deze zijde iets
te gloren en dat wordt hard
nodig, want als men de ge
sprekken volgt in de clubs,
ook de werkelijk ernstig op
gezette gesprekken, dan blij
ken die maar al te zeer nog
in het theoretische vlak te
liggen, alsof men te doen had
met een interessant examen-
vraagstuk, waarover men ge
zellig naboomt, in plaats van
met een rauwe werkelijkheid,
die om forse daden vraagt.
Men spreekt over vraagstuk
ken als: wat moeten wij eigen
lijk doen met Duitsland, hoe
moeten wij het aanpakken,
waar móet het geld voor de
te nemen maatregelen van
daan komen, wie moeten die
maatregelen uitvoeren, in
hoeverre kunnen wij zonder
gevaar de Duitsers inschake
len? Over al die elementaire
dingen, die opgelost hadden
moeten ziin lang voor de be
zetting van het Derde Rijk,
wisselt men nog steeds van
gedachten. Het is ontstellend
om het aan te horen, maar
niemand schijnt er zich druk
om te maken.
RUSSEN VAST
BESLOTEN.
De Russen willen Duitsland
en de rest-van Europa in hun
macht hebben, kort en goed.
Dat weet iedere Rus. De Fran
sen hebben alleen maar een
negatief doel: verhinderen,
dat Duitsland ooit weer sterk
zou kunnen worden. De En
gelsen ziin. dunkt mü. nog
vager in hun doel: zii houden
West-Duitsland bezet, omdat
anders de Russen het zouden
doen. Alleen in de oogmerken
der Amerikanen zit wat meer
lijn: zii willen van West-
Europa een handelspartner
maken. Maar om dat te be
reiken moeten zii eerst
West-Europa maken.
Over de vraag wat er met
Duitsland moet gebeuren is
tot nu toe voortdurend over
leg gepleegd tussen de vier
bezettende mogendheden, het
geen de Russen de gelegen
heid heeft gegeven, htm eigen
oogmerken voor te bereiden.
Zeker, het is gemakkelijk ach
teraf vast te stellen, dat de
werkelijke wil tot samenwer
king er alleen is geweest bii
de Westelijke Geallieerden,
maar de consequentie daar
van is geweest, dat zii met
hun op zichzelf te waarderen
fatsoenspol itiek aan het kort
ste eind hebben getrokken.
Het ziet er. gelukkig, naar
uit, dat men eindelijk over
stag zal gaan en tegenover de
Russische gedragslijn een an
dere zal stellen, die te Mos
kou wellicht minder waarde
ring zal ontmoeten, maar
meer respect zal afdwingen.
Het ziet er naar uit, dat men
West-Europa aaneen zal «me
den tot een hecht en sterk ge
heel. dat als één bloc be
grip, dat men ten koste van
alles heeft willen vermiiden
te scheppen ziin gewicht
kan doen gelden, zij aan zy\
met Amerika en zo nodig te
genover Rusland, opdat het
niet door overbluffingspoli-
tiek volgens Oost-Europees
recept bii stukjes en beetjes
wordt meegesleurd door de
maalstroom van het voort-
donderende imperialisme der
Russen, die dat de wereld
revolutie believen te noemen.
Het ziet er naar'uit, al is er
veel kostbare tijd verloren
gegaan, dat dit alles nog mo
gelijk is. Laten wij er het
beste van hopen!
streekplanwerk wordt - begon
nen, is: moet deze kuststrook
qua badleven een voortzetting
worden van het badstrand c.a.
van La Panne tot Knocke of
moet men zich een streek
met landelijke badplaatsjes
voor ogen houden
De beantwoording van deze
vraag hangt ten nauwste sa
men met de kwestie: wil men
het recreatiegebied der Z.-
Vlaamsche kust zien als een
mogelijkheid ter opvoering (en
dan liefst zo hoog mogelijk)
van de materiële welvaart in
deze streek, ja of neen? Im
mers, bekijkt men deze aange
legenheid zuiver economisch,
daarbij steunende op het feit
dat andere mogelijkheden, zo
als b.v. een belangrijke in
dustrie, in West Zeeuwsch-
VIaanderen niet of nauwelijks
aanwezig zgn. dan kan het
niet anders or men zou een
grootse badplaats-ontwikke
ling moeten propageren.
Of dit te realiseren is, kan
niet zonder uitvoerig survey
uitgemaakt worden. Men zou
op zjjn minst een onderzoek
moeten instellen naar de fac
toren welke de opkomst van
de aangrenzende badsteden als
Knocke hebben mogelijk ge-
Echter sch\jnt nu reeds
en dit was voor de oorlog
evenzeer het geval vast te
staan dat het ln West Z.
Vlaanderen niet de kant van
het mondaine badleven, a la
Knocke. enz., uit moet. De lei
dende figuren ln Cadzand wa
ren het hierover reeds voor de
oorlog eens en ook de genoem
de werkgroep West Zeeuwsch-
VIaanderen nam dit standpunt
ln.
Als motieven voor deze me
ning gelden meestal de geva
ren voor de morele en geeste
lijke volksgezondheid, de ont
stentenis van achterland voor
West Zeeuwsch-VIaanderen en
ook wel het verschil in men
taliteit tussen de Belgen en
de bewoners van West Z.
Vlaanderen.
Bovendien helpt thans in die
richting (al is de oorspronke
lijke bedoeling anders) 't ver
bod van het bouwen van
hotels enz. op of in de dui
nen van West Zeeuwsch-VIaan
deren. Een badgast moet nu
eenmaal kunnen flaneren. Een
mondain badleven eist nu een
maal een boulevard. En de
aanleg hiervan is uitgesloten
zolang als er een bouwverbod
op of in de duinen bestaat.
Oe toestand In Palestina wordt steeds ernstiger. Een beeld
uit een straat in Jeruzalem.
HET
VAN DE
HOOFDSTUK I
„Murderer".
Ooor
Tjeerd Adema
„Merkwaardig zoals de jon
gen op U lijkt", zei dokter
Van Bremen, terwijl hij naar de
staalblauwe ogen van de acht
jarige Nico de Wit keek. „Wat
moet je worden, mijn jongen?"
De knaap haalde een beetje
besluiteloos de schouders op
en glimlachte tegen de bezoe
ker.
„Ik denk net als vader", zei
hij, ,maar ik zou veel liever
roverhoofdman willen worden."
Dokter van Bremen lachte
zo hartelijk, dat zijn dikke buik
er van schudde.
„Misschien zou dat wel zo
voordelig zijn", zei hij, „of
schoon..."
Hij brak de zin af en keek
eens rond zich in de ruime sa
lon waar alles van weelde ge
tuigde.
Makelaar De Wit, een forse
man van vijftig jaar, die te
vens een der voornaamste
grossiers uit de provincie was,
stond ln wijde kring bekend
om zijn gastvrijheid. Na de
dood van zijn brave vrouw had
zfln zuster Marianne de plaats
van de vrouw des huizes inge
nomen.
Het was algemeen bekend,
dat tante Marianne in dit huls
nummer één was, maar men
wist ook, dat De Wit en z^jn
zuster in goede harmonie leef
den en dat zij al haar best
deed de liefde van de enige
zoon te winnen en in alle op
zichten zijn voortreffelijke ver
zorgster was.
Vanavond, op de vijftigste
verjaardag van de heer des
huizes, waren er vele gasten.
Er was in de eetkamer, wel
ke men door haar afmetingen
beter eetzaal kon noemen, een
voortreffelijk diner gegeven
en nadat de heren in de stu
deerkamer een goede Manilla
of een Bulgaarse sigaret had
den gerookt, was men in de
grote salon tezamen gekomen
om er, zoals Hildebrand dat
zou noemen, het avondje ver
der op gezellige wijze te pas
seren.
Dienstertjes, die een levende
symphonie in^ wit en zwart
waren, serveerden gebak en de
huisknecht, die voor deze gele
genheid zijn wit en rood ge
streept jasje voor een rok had
verwisseld, ging met een ge
huurde kellner met grote pre
senteerbladen rond waarop een
keus kon worden gedaan uit
de meest exquise dranken,
welke de wijnkelder van dit
huls blijkbaar in ruime mate
bevatte.
„Nu moet je naar bed, Ni
co", zei tante Marianne.
De jongen ging gehoorzaam
de kring rond en luisterde, wat
vermoeid glimlachend, naar
de complimentjes van de man
nelijke en vrouwelijke gasten.
Hij kende ze-bijna alle, maar
er waren er ook, die hg nog
nooit gezien had en zijn be
langstelling ging voornamelijk
uit naar een oude heer in een
wagentje, die door een knecht
was binnengereden en zo raar
praatte, dat er bjjna niets van
te verstaan was.
„Josientje!", vroeg hij toen
hij de trap naar de eerste eta
ge opliep, „waarom kan die
meneer niet praten Hoe
komt het, dat hij ln een wa-
entje zit? Is hij bij het diner
aar ook in gebleven?"
Josientje, het kamermeisje
van tante Marianne, knikte.
„Die meneer heeft toen hjj
jong was een verlamming ge
kregen", zei ze, „en nu moet
hij altijd in dat wagentje zit
ten."
„Ja maar, Josientje, waarom
praat die meneer zo- raar?"
„Hij is verlamd, hij kan niet
lopen en ook niet goed pra
ten", zei 't meisje. „Hij woont
b\j meneer Dupois. Je vader
heeft hem meegevraagd, maar
ik geloof, dat de stakker lie
ver thuis zat. Bij het diner ij
hij in zijn wagentje gebleven
en zjjn knecht heeft hem ge
voerd, maar hij heeft bijna
niets gegeten."
.Gossie", zei Nico. Hg vond
het belachelijk, dat een man,
die zeker vijftig of zestig jaar
was, als 'n Klem kind gevoerd
moest worden. Het was eigen
lijk een beetje griezelig.
Hij dacht aan de ogen waar
mee die meneer hem had aan-
fekeken en hij hoopte maar,
at hij niet van hem zou dro
men.
Hjj moest maar ergens aan
denken, aan dokter bijvoor
beeld, die zo groot en sterk
was en je zo kneep, dat je
mond van pijn open ging als
je hem een hand gaf.
Of aan meneer Van Heerde,
die zo vreemd praatte, dat je
je stiekum in 't been moest
knijpen om niet te lachen als
je hem goeden nacht wenste.
„Welterusten, meneer Van
Heerde."
„Ne maer, daer hébben we
de zoon des huizes. Gae je
slaepen, baste jongen? Hoe
oud bén je nu al?"
„Acht jaar, meneer."
„Wél, wél, dan ban je ont
zettend groot veur je leeftijd!"
De jongen ging zijn kamer in
en glimlachte bij de herinne
ring.
„Hoor eens, Josientje", zei
hjj toen hjj in zijn pyama
stond, maar Josientje had van
avond wel wat anders te doen
dan naar zijn verhalen te luis
teren.
„Nou kruip je d'r onder",
zei ze streng, „en past d'r op,
dat we je niet meer horen."
„Hoor eens Jos..."
Het meisje keerde zich op de
drempel om en keek naar het
lachende gezicht van de candi-
daat-roverhoofdman.
„Nou, wat is er dan?"
„Wil je asjeblieft tegen Ant-
je zeggen, dat ze wat van die
soezen voor me weghoudt?
Anders eten ze vanavond alles
op. Je weet wel, met die room.'
Het meisje knikte glim
lachend en sloot zachtjes de
deur. Zij moest op de garde
robe letten want het zijkamer
tje in de gang hing vol en je
kon nooit weten of sommige
gasten niet vroeger vertrok
ken en tevergeefs naar hun
jass en of mantels zochten.
Maar het was tien uur en
aan vertrekken dacht blijkbaar
nog niemand.
(Wordt vervolgd.)
Op de vliegbasis Woens-
drecht is het commando over
gedragen door majoor W.
Bakker aan majoor L. W.
Proost.
Zee-arend in Lochem
gevonden.
Vorige week werd in de ge
meente Lochem door een boer
een dode arend gevonden.
Deskundige sectie bracht
aan het licht, dat hij een te
grote hoeveelheid hertenvlees
in de krop had om langs na
tuurlijke weg te kunnen ver
werken, zodat hij moest stik
ken. Ook wérd in de maag nog
een konijn gevonden.
Het verdient vermelding, dat
juist enkele dagen tevoren op
een aasplaats van de „Hooge
Veluwe" het cadaver van een
hert was gedeponeerd. Dc zee
arend, een nog niet volkomen
uitgekleurd mannetje, had een
vleugelspreiding van niet min
der dan 2.55 m.
Een zeer grote vluchtmaat,
die slechts zelden wordt over
troffen.
Turkge zal „drastische
maatregelen nemen tegen aan
vallen van Griekse guerrilla
strijders op Turkse schepen en
op Turkse spoorwegen in
Thracië".
Tragisch ongeval te
Aalsmeer.
Woensdag is het negenjarig
zoontje Andries van de fami
lie Beitel te Aalsmeer bij het
vasthouden aan een auto
over de brug bn de centrale
Aalsmeerse veiling zodanig
komen te vallen, dat het kind
bgna direct daarop aan de be
komen verwondingen is be
zweken. Dit is reeds het der
de zoontje, dat de familie op
tragische wijze verliest. Het
eerste overleed aan de ge
volgen van verwondingen
door een hooivork tijdens de
bezetting, het tweede aan n
plotselinge ziekte.