Bad- en strandleven vanCadzandtotBreskens S.S.'ers ontsnappen via Spanje naar Zuid-Amerika Forse daden nodig in Duitsland De Russen weten wat ze willen Mysterie Prinsengracht TWEEDE BLAD PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT VRijDAG 12 MAART 1948 Engels journalist drong in Duits hoofdkwartier te Madrid door Fraulein Siaufier ontkent Journalisten, die in de „Grote reportage" werken, die over al in de wereld rondzwerven en juist daar opduiken, waar groot nieuws valt te halen als or ze er 'n speciale neus voor hebben! zijn in 't algemeen gehaalde jongens, niet voor een klein geruchtje vervaard en handig genoeg om door te dringen tot in de meest geheime complotten, welke ook In de na-oorlogse wereld nog maar al te veelvuldig blij ken uitgebroed te worden. Toch znllen weinigen het zover gebracht hebben als Sefton Delmer, reporter van het Engelse blad „Daily Express", die er dank zjj zijn buitengewone vaardigheid ln het spreken van vele Europese talen, in slaagde in contact te komen met het nog steeds In Madrid function- nerende S.S.-hoofdkwartier. Maar omdat voor elkander te krijgen moest deze Engelsman dan ook Spaans kunnen spreken met een „onvervalst" Berljjns accent velen van hen wist ze steeds weer een baantje te vinden. Sommigen, die uit Frankrijk ontsnapt waren, willen graag naar Duitsland terug, maar er zijn er toch nog altijd ge noeg, die om de een of an dere reden maar liever naar Zuid-Amerika trekken. En ook die worden geholpen, dank zij een uitstekende sa menwerking met een groep, welke in Buenos Aires moet werken onder leiding van Cissy von Schiller, de vrouw van de vroegere Duitse lucht vaart-attaché in Madrid. De financiën, die Fraulein Stauffer natuurlijk evenzeer nodig heeft als ieder ander, die zich op het gevaarlijke terrein van de illegale acti viteit beweegt,worden haar verschaft door vermogende Duitsers of Spanjaarden in 't land van Franco. GEEN VLUCHTELIN GEN UIT DUITSLAND? Op één punt was de „Chef fin" onwillig. Ze wilde abso luut niet toegeven, dat er ook vluchtelingen uit Duits land via Spanje weggeholpen werden. Ik bracht de vluch telingen, waarvan Herr Voss had gesproken in het midden. Maar vergeefs: „Herr Voss hat sich geirrt." Delmer had reeds in Duits land gereisd en was er daar achter gekomen, dat langs allerlei sluikwegen S.S.'ers via Spanje naar Zuid-Ameri ka worden gesmokkeld. Maar met die wetenschap was hg niet tevreden. Hij reisde dus naar Spanje en stapte dood leuk naar net adres, dat men hem in Berlijn had genoemd als het hoofdkwartier van deze smokkel-organisatle. Smokkel in S.S.-ers dan wel te verstaan. SPAANS BUREAU! Natuurlijk vormt dit „Haupt- quartier" onderdeel van een officieel Spaans bureau, de Auxilio Social de la Fallan- ge Espanola" (de sociale hulporganisatie van de Spaanse Fascistische Partij), en het gebouw Galliegostraat 14 draagt een schild in de fascistische kleuren: rood en zwart. Nog altijd! Maar bin nen is het alles Duits wat de klok slaat. In zijn blad vertelt Delmer op buitengewoon boeiende wij ze van zgn ervaringen in dit gebouw. Toen ik er aankwam, stond er juist een jongeman voor de deur, die er kenne lijk thuishoorde. Ik sprak hem aan in mijn beste Berlijnse Spaans: „En que piso viva Ia Senorita Stauffer?" Hfj grinnikte om te demon streren, dat 'hij mij door had: „Sind Sie Deutscher?" En ik grinnikte terug: „Na, und ob!" Het ijs was gebroken en hij vertelde me, wat ik al lang wist: dat Fraülein Stauffer aan het hoofd van dit bureau stond. Wat ik nog niet wist, was, dat zij juist ziek te bed lag en me wellicht niet zou kunnen ontvangen. „Maar ik moet haar spre ken. Ik kom juist uit Duits land." Een knipoogje mijnerzijds gaf hem het nodige vertrou wen om me dan tenminste toch toe te laten tot Herr Voss, de secretaris van Fraü lein Stauffer, die me in zijn bureau ontving, waarin al lerlei lijsten met namen van uit Duitsland ontsnapte indi viduen rondslingerden. HARDE WERKSTER. „Fraülein Stauffer", ver telde hg me, „is ziek omdat ze zo ontzettend hard werkt. Zg is altijd op reis of ze ont vangt mensen en praat met ze om vrienden uit de gevan- {fenissen en kampen te ha- en, ze aan baantjes te hel pen of ze weer verder op transport te krijgent Valt niet mee hier loosde Herr Voss een diepe zucht maar gelukkig hebben we in Spanje veel goede vrienden, die wat kunnen bereiken." VLUCHTELINGEN. „Voor hoeveel mensen moet U op het ogenblik zorgen?", wilde ik van hem weten. „Meer dan 800 en dan nog de vluchtelingen, die van Duitsland naar Spanje ko men. Juist als U zelf. Ze ko men allemaal bij ons. Maar waarover wilt U Fraülein Stauffer spreken?" Dit leek me het geschik te moment om me bekend te maken als chef-reporter voor Europa van de Daily Ex press. Het gaf hem een schok, maar ik slaagde er ten slotte toch in hem te bewegen mij bij Fraülein Stauffer te bren gen. Ze lag inderdaad in bed onder een zwaar, donker eiken kruis! Haar type was van dat soort, waarbij men de leeftijd maar moeilijk kan schatten: ze kon net zo goed achter in de twintig als voor in de veertig zijn. Fanatieke, blau we ogen, kastanjebruin haar, in het midden gescheiden, 'n krachtige kin. Zoals men zich de vrouwelijke leidster van een „ondergrondse" graag voorstelt. Zo zouden we haar immers genoemd hebben als ze er op uit was geweest Britse gevangenen aan de Na zi's te laten ontsnappen. Maar ze doet precies het tegenover gestelde SPANJAARDEN HELPEN En ze vertelde me, hoe de Spaanse autoriteiten haar helpen bij haar „werk", ln de eerste plaats om het kaf van het koren te scheiden: de communisten van de nazi's. Ik had in Duitsland al ge hoord, dat alleen de ..goede Nazi's" door Fraülein Stauf fer geholpen werden. Voor voor Verder sneed leder gesprek over dit onder werp de pas af Dat was jammer, want ik had nog maar enkele uren van te voren Herr Rohrbach gesproken, een Nazi, die uit Smolensk ontsnapt was. Over hem had ik haar nog wel eens Iets willen vragen. Hoe hij door Tsjecho Slowakije naar Italië was geholpen, waar de organisatie van Fraülein hem van een Rode Kruis-pas had voorzien. En een Spaans visum met een ticket voor het vliegtuig naar Madrid, waar hij zich bH „Clarita" Stauffer direct na de capitulatie is ze Spaan se geworden moest mel den. Deze Rome-route met haar Rode Kruispassen was zeer geliefd, maar om haar te be reiken blijkt lang niet altijd eenvoudig. In vele gevallen trekken de vluchtelingen vaak van klooster tot Klooster door midden Europa. Of langs de kampen voor „displaced persons", maar dan als zwer vers van de Spaanse Blauwe Divisie. Dan worden ze via Genua „gerepatrieerd." Eenmaal in Spanje aange komen, moet menig Duitser weer onderduiken om aan ar restatie of terugzending naar Duitsland te ontkomen, maar dat is weinig mëèr dan een formaliteit, want Franco voelt er nog altijd bitter wei nig voor om zijn vroegere vrienden aan de Geallieerden uit te leverèn en aan elke arestatie gaat dan ook wel een tip vooraf Zo licht Sefton Delmer 'n puntje op van de sluier, wel ke nog steeds ligt over de Nazi-activiteit in landen als Spanje en Argentinië, landen waar een man als Otto Hor- cher, die vóór 1945 in Ber lijn een restaurant dreef, waar Goebbels en Goering en 'n enkele maal de Führer zelf kwamen dineren, nu een zaak heeft, die tet de groot ste van Europa gerekend wordt. Waar de Duitse wa penhandelaar, die in de jaren 1940'45 aan het hoofd stond van de Duitse inkoop commissie in Spanje, over voldoende middelen beschikt om Fraülein Stauffer te kun nen helpen. GEEN VOORTZETTING VAN DE BELIGISCHE BOULEVARDS Planologen hebben nu carle-blanche. I. Reeds in 1937 bestond een goedgekeurd streekplan West kust Zeeuwsch-VIaanderen, 't enige dat Nederland kende. Het werd beheerst door de ontworpen hoofdweg van Bres- kens naar Retranchement, wel ke weg in hoofdzaak twee be langrijke functies zou moeten vervullen: als snel verkeers weg cn als verbinding tussen de badplaatsjes. Als gevolg' van de verwoes tingen in het laatste jaar van de oorlog, is hier echter een situatie ontstaan, welke de vraag deed rijzen of men dit streekplan ook nü nog als ba sis voor de toekomst moest aanhouden. Immers, veel van hetgeen waaraan dit streek plan had vastgeknoopt of wat het als uitgangspunt (b.v. be staande bebouwingen) had aanvaard, was verdwenen; tot op zekere hoogte was een toe stand van „carte blanche" in getreden en het zou kortzich tig zijn hiervan geen profijt te trekken. Al zeer kort na de bevrij ding nog in het begin van 1945 sprak de werkgroep Wederopbouw West Zeeuwsch- VIaanderen zich dah ook on omwonden uit voor een her ziening van het streekplan 1937. Mede dank zij het voor bereidende werk van de Pro vinciale Planologische Dienst en zijn Vaste Commissie, heeft de Commissaris der Koningin btj zrjn besluit van 14 Juli 1947 bepaald, dat een streekplan voor Zeeuwsch-VIaanderen in voorbereiding is. Als schema voor een doelma tige bestemming van gronden doelmatig gezien uit een gezichtshoek van culturele economische, demografische en geografische principia ver toont een streekplan uiteraard verschillende facetten. In het onderhavige geval is van on middellijk belang dat der re creatie, in het bijzonder voor wat betreft de Westkust van Zeeuwsch-VIaanderen. Juist in dit kustgebied van Retranchement tot Breskens liggen immers mogelijkheden voor een of meer vormen voor recreatie waaraan in ons land in toenemende mate behoefte bestaat. Lang voor de laatste oorlog reeds bezat deze kuststrook in Cadzand een opkomend lande lijk badplaatsje, terwijl de duinen en het strand van Groede steeds meer werden gezocht Cadzand telde inder tijd 5 hotels, enige villa's en 50 zomerwoningen. Er was een tendens tot ontplooing van het kustgebied. Thans staan de organen, die met de voorbereiding van het streekplan zijn belast, voorna melijk het bureau van de Pla nologische Dienst en de Vaste Commissie, voor de taak de richtlijnen uit te stippelen vol gens welke die ontwikkeling zal moeten verlopen. Voorts heeft het Provinciaal Bestuur onlangs gelijk wij reeds eni ge weken geleden meldden een speriale Commissie in het leven geroepen ter bestudering van het vraagstuk van de strand- en duinenexploitatie in West Zeeuwsch-VIaanderen. LUXE OF EENVOUD. Een der gewichtigste vra- gen, welke beantwoord \noet maakt, worden voor met het eigenlijke Hertenjacht met een „happy end". Mevr. Gladys Mantle te Bridgewater-Somer- set, die tfvert tegen alle bloedige takken van sport, heeft dezer dagen tijdens een hertenjacht het leven van een hinde gered. Zij ging aan de nals van het dier han- fen, terwijl haar vrien- en de woedende hon den verdreven. Tegen het hek van het huis van mevr. Mantle te Holford hangt een groot aanplakbiljet met propaganda tegen bloedige sporten, en het ia een wonderlijke sa menloop van omstandig heden dat het door de felle achtervolging vrij wel uitgeputte hert juist achter dat biljet be schutting zocht. „We respecteren de mening van de heer en mevr. Mantle inzake hertenjachten", zeide de secretaris van de orga niserende vereniging la ter, „en daarom hebben we de jacht afgelast". Het hert, dat onge deerd was gebleven, is 's-avonds in het naburi ge heuvelland vrij gela- Bergen op Zoom houdt zich vroom. Het arbeidsbureau Bergen op Zoom heeft het initiatief genomen om het tekort aan geschoolde bouwvakarbeiders, zoveel mogelijk op te heffen. Het heeft alle aannemers uit het ambtsgebied verzocht, vrij willig de verplichting te aan vaarden op aanwijzing en on der supervisie van het arbeids bureau een of meer geschool den voor bepaalde tijd af te staan aan de bouwondernemin gen, die woningnieuwbouw uitvoeren. Reeds meer dan 80 der aannemers heeft mede werking toegezegd. Op 5 en 6 Mei wordt te Rotterdam een scholierenont- moeting RotterdamAntwer pen gehouden. In de Veiligheidsraad is men er wederom niet in ge slaagd overeenstemming te bereiken over de keuze van een gouverneur van Triëst Westelijke geallieerden praten te veel BERLIJN, Maart. Terwijl tussen de puinhopen van de paleizen, kanselarijen, ministeries, ambassades, gezant schappen, hotels en restaurants van Berlijns vroegere rege ringscentrum bedelaars leuren met ijzeren kruizen, al dan niet voorzien van eikenloof en zwaarden, die men voor een handvol sigaretten kan kopen zonder dat men er helden daden voor behoeft te verrichten, verzamelen zich avond aan avond in de clubs, de Mess'es, de bars en de andere centra van ontspanning voor de Westelijke heersers in deze Hoofdstad van Nederlaag de generaals, de brigadiers, de kolonels en al die andere gezagsdragers, rijkelijk versierd met werkelijke onderscheidingen, om de triestheid van hun verblijf, de hopeloosheid van hun werk en de aanvechtbaar heid van succes te verdrinken in coca cola of absinth, in gin of scotch, en om te praten over de vraag hoe het dan eigenlijk wel zou moeten De enigen, die er op dat punt een gevestigde mening op na houden, zijn de Russen, die op het standpunt staan: gaan jullie maar. wij zullen het alleen wel opknappen, hier in Berlijn, liefst in geheel Duitsland en eigenlijk in het ganse West-Europa, dat im mers van Moskou uit gezien niet meer dan een schimmel- korst is op de reusachtige Rus sische Siberische kaas. Zij, de Russen, hebben ongetwijfeld hun plannen gereed, passend in een groot schema, een kleurige mozaiek met veel rood (van onschuldig vloeiend bloed), geel (van ongebrei delde haat) en zwart (van duistere motieven). Zopas hébben zij er een steentje aan toegevoegd op een plek, die tot voor kort op de landkaart stond aangegeven als Tsjecho- Slowakije en nu proberen zii of er iets past in bet Noorden, waar wij nu nog Finland weten. ALLEEN MAAR PRATEN. Besluitvaardigheid is een voorsprong. waarvan de waarde wel wat erg laat is ingezien door Ruslands bond- genoten uit het Westen. Er egint ook aan deze zijde iets te gloren en dat wordt hard nodig, want als men de ge sprekken volgt in de clubs, ook de werkelijk ernstig op gezette gesprekken, dan blij ken die maar al te zeer nog in het theoretische vlak te liggen, alsof men te doen had met een interessant examen- vraagstuk, waarover men ge zellig naboomt, in plaats van met een rauwe werkelijkheid, die om forse daden vraagt. Men spreekt over vraagstuk ken als: wat moeten wij eigen lijk doen met Duitsland, hoe moeten wij het aanpakken, waar móet het geld voor de te nemen maatregelen van daan komen, wie moeten die maatregelen uitvoeren, in hoeverre kunnen wij zonder gevaar de Duitsers inschake len? Over al die elementaire dingen, die opgelost hadden moeten ziin lang voor de be zetting van het Derde Rijk, wisselt men nog steeds van gedachten. Het is ontstellend om het aan te horen, maar niemand schijnt er zich druk om te maken. RUSSEN VAST BESLOTEN. De Russen willen Duitsland en de rest-van Europa in hun macht hebben, kort en goed. Dat weet iedere Rus. De Fran sen hebben alleen maar een negatief doel: verhinderen, dat Duitsland ooit weer sterk zou kunnen worden. De En gelsen ziin. dunkt mü. nog vager in hun doel: zii houden West-Duitsland bezet, omdat anders de Russen het zouden doen. Alleen in de oogmerken der Amerikanen zit wat meer lijn: zii willen van West- Europa een handelspartner maken. Maar om dat te be reiken moeten zii eerst West-Europa maken. Over de vraag wat er met Duitsland moet gebeuren is tot nu toe voortdurend over leg gepleegd tussen de vier bezettende mogendheden, het geen de Russen de gelegen heid heeft gegeven, htm eigen oogmerken voor te bereiden. Zeker, het is gemakkelijk ach teraf vast te stellen, dat de werkelijke wil tot samenwer king er alleen is geweest bii de Westelijke Geallieerden, maar de consequentie daar van is geweest, dat zii met hun op zichzelf te waarderen fatsoenspol itiek aan het kort ste eind hebben getrokken. Het ziet er. gelukkig, naar uit, dat men eindelijk over stag zal gaan en tegenover de Russische gedragslijn een an dere zal stellen, die te Mos kou wellicht minder waarde ring zal ontmoeten, maar meer respect zal afdwingen. Het ziet er naar uit, dat men West-Europa aaneen zal «me den tot een hecht en sterk ge heel. dat als één bloc be grip, dat men ten koste van alles heeft willen vermiiden te scheppen ziin gewicht kan doen gelden, zij aan zy\ met Amerika en zo nodig te genover Rusland, opdat het niet door overbluffingspoli- tiek volgens Oost-Europees recept bii stukjes en beetjes wordt meegesleurd door de maalstroom van het voort- donderende imperialisme der Russen, die dat de wereld revolutie believen te noemen. Het ziet er naar'uit, al is er veel kostbare tijd verloren gegaan, dat dit alles nog mo gelijk is. Laten wij er het beste van hopen! streekplanwerk wordt - begon nen, is: moet deze kuststrook qua badleven een voortzetting worden van het badstrand c.a. van La Panne tot Knocke of moet men zich een streek met landelijke badplaatsjes voor ogen houden De beantwoording van deze vraag hangt ten nauwste sa men met de kwestie: wil men het recreatiegebied der Z.- Vlaamsche kust zien als een mogelijkheid ter opvoering (en dan liefst zo hoog mogelijk) van de materiële welvaart in deze streek, ja of neen? Im mers, bekijkt men deze aange legenheid zuiver economisch, daarbij steunende op het feit dat andere mogelijkheden, zo als b.v. een belangrijke in dustrie, in West Zeeuwsch- VIaanderen niet of nauwelijks aanwezig zgn. dan kan het niet anders or men zou een grootse badplaats-ontwikke ling moeten propageren. Of dit te realiseren is, kan niet zonder uitvoerig survey uitgemaakt worden. Men zou op zjjn minst een onderzoek moeten instellen naar de fac toren welke de opkomst van de aangrenzende badsteden als Knocke hebben mogelijk ge- Echter sch\jnt nu reeds en dit was voor de oorlog evenzeer het geval vast te staan dat het ln West Z. Vlaanderen niet de kant van het mondaine badleven, a la Knocke. enz., uit moet. De lei dende figuren ln Cadzand wa ren het hierover reeds voor de oorlog eens en ook de genoem de werkgroep West Zeeuwsch- VIaanderen nam dit standpunt ln. Als motieven voor deze me ning gelden meestal de geva ren voor de morele en geeste lijke volksgezondheid, de ont stentenis van achterland voor West Zeeuwsch-VIaanderen en ook wel het verschil in men taliteit tussen de Belgen en de bewoners van West Z. Vlaanderen. Bovendien helpt thans in die richting (al is de oorspronke lijke bedoeling anders) 't ver bod van het bouwen van hotels enz. op of in de dui nen van West Zeeuwsch-VIaan deren. Een badgast moet nu eenmaal kunnen flaneren. Een mondain badleven eist nu een maal een boulevard. En de aanleg hiervan is uitgesloten zolang als er een bouwverbod op of in de duinen bestaat. Oe toestand In Palestina wordt steeds ernstiger. Een beeld uit een straat in Jeruzalem. HET VAN DE HOOFDSTUK I „Murderer". Ooor Tjeerd Adema „Merkwaardig zoals de jon gen op U lijkt", zei dokter Van Bremen, terwijl hij naar de staalblauwe ogen van de acht jarige Nico de Wit keek. „Wat moet je worden, mijn jongen?" De knaap haalde een beetje besluiteloos de schouders op en glimlachte tegen de bezoe ker. „Ik denk net als vader", zei hij, ,maar ik zou veel liever roverhoofdman willen worden." Dokter van Bremen lachte zo hartelijk, dat zijn dikke buik er van schudde. „Misschien zou dat wel zo voordelig zijn", zei hij, „of schoon..." Hij brak de zin af en keek eens rond zich in de ruime sa lon waar alles van weelde ge tuigde. Makelaar De Wit, een forse man van vijftig jaar, die te vens een der voornaamste grossiers uit de provincie was, stond ln wijde kring bekend om zijn gastvrijheid. Na de dood van zijn brave vrouw had zfln zuster Marianne de plaats van de vrouw des huizes inge nomen. Het was algemeen bekend, dat tante Marianne in dit huls nummer één was, maar men wist ook, dat De Wit en z^jn zuster in goede harmonie leef den en dat zij al haar best deed de liefde van de enige zoon te winnen en in alle op zichten zijn voortreffelijke ver zorgster was. Vanavond, op de vijftigste verjaardag van de heer des huizes, waren er vele gasten. Er was in de eetkamer, wel ke men door haar afmetingen beter eetzaal kon noemen, een voortreffelijk diner gegeven en nadat de heren in de stu deerkamer een goede Manilla of een Bulgaarse sigaret had den gerookt, was men in de grote salon tezamen gekomen om er, zoals Hildebrand dat zou noemen, het avondje ver der op gezellige wijze te pas seren. Dienstertjes, die een levende symphonie in^ wit en zwart waren, serveerden gebak en de huisknecht, die voor deze gele genheid zijn wit en rood ge streept jasje voor een rok had verwisseld, ging met een ge huurde kellner met grote pre senteerbladen rond waarop een keus kon worden gedaan uit de meest exquise dranken, welke de wijnkelder van dit huls blijkbaar in ruime mate bevatte. „Nu moet je naar bed, Ni co", zei tante Marianne. De jongen ging gehoorzaam de kring rond en luisterde, wat vermoeid glimlachend, naar de complimentjes van de man nelijke en vrouwelijke gasten. Hij kende ze-bijna alle, maar er waren er ook, die hg nog nooit gezien had en zijn be langstelling ging voornamelijk uit naar een oude heer in een wagentje, die door een knecht was binnengereden en zo raar praatte, dat er bjjna niets van te verstaan was. „Josientje!", vroeg hij toen hij de trap naar de eerste eta ge opliep, „waarom kan die meneer niet praten Hoe komt het, dat hij ln een wa- entje zit? Is hij bij het diner aar ook in gebleven?" Josientje, het kamermeisje van tante Marianne, knikte. „Die meneer heeft toen hjj jong was een verlamming ge kregen", zei ze, „en nu moet hij altijd in dat wagentje zit ten." „Ja maar, Josientje, waarom praat die meneer zo- raar?" „Hij is verlamd, hij kan niet lopen en ook niet goed pra ten", zei 't meisje. „Hij woont b\j meneer Dupois. Je vader heeft hem meegevraagd, maar ik geloof, dat de stakker lie ver thuis zat. Bij het diner ij hij in zijn wagentje gebleven en zjjn knecht heeft hem ge voerd, maar hij heeft bijna niets gegeten." .Gossie", zei Nico. Hg vond het belachelijk, dat een man, die zeker vijftig of zestig jaar was, als 'n Klem kind gevoerd moest worden. Het was eigen lijk een beetje griezelig. Hij dacht aan de ogen waar mee die meneer hem had aan- fekeken en hij hoopte maar, at hij niet van hem zou dro men. Hjj moest maar ergens aan denken, aan dokter bijvoor beeld, die zo groot en sterk was en je zo kneep, dat je mond van pijn open ging als je hem een hand gaf. Of aan meneer Van Heerde, die zo vreemd praatte, dat je je stiekum in 't been moest knijpen om niet te lachen als je hem goeden nacht wenste. „Welterusten, meneer Van Heerde." „Ne maer, daer hébben we de zoon des huizes. Gae je slaepen, baste jongen? Hoe oud bén je nu al?" „Acht jaar, meneer." „Wél, wél, dan ban je ont zettend groot veur je leeftijd!" De jongen ging zijn kamer in en glimlachte bij de herinne ring. „Hoor eens, Josientje", zei hjj toen hjj in zijn pyama stond, maar Josientje had van avond wel wat anders te doen dan naar zijn verhalen te luis teren. „Nou kruip je d'r onder", zei ze streng, „en past d'r op, dat we je niet meer horen." „Hoor eens Jos..." Het meisje keerde zich op de drempel om en keek naar het lachende gezicht van de candi- daat-roverhoofdman. „Nou, wat is er dan?" „Wil je asjeblieft tegen Ant- je zeggen, dat ze wat van die soezen voor me weghoudt? Anders eten ze vanavond alles op. Je weet wel, met die room.' Het meisje knikte glim lachend en sloot zachtjes de deur. Zij moest op de garde robe letten want het zijkamer tje in de gang hing vol en je kon nooit weten of sommige gasten niet vroeger vertrok ken en tevergeefs naar hun jass en of mantels zochten. Maar het was tien uur en aan vertrekken dacht blijkbaar nog niemand. (Wordt vervolgd.) Op de vliegbasis Woens- drecht is het commando over gedragen door majoor W. Bakker aan majoor L. W. Proost. Zee-arend in Lochem gevonden. Vorige week werd in de ge meente Lochem door een boer een dode arend gevonden. Deskundige sectie bracht aan het licht, dat hij een te grote hoeveelheid hertenvlees in de krop had om langs na tuurlijke weg te kunnen ver werken, zodat hij moest stik ken. Ook wérd in de maag nog een konijn gevonden. Het verdient vermelding, dat juist enkele dagen tevoren op een aasplaats van de „Hooge Veluwe" het cadaver van een hert was gedeponeerd. Dc zee arend, een nog niet volkomen uitgekleurd mannetje, had een vleugelspreiding van niet min der dan 2.55 m. Een zeer grote vluchtmaat, die slechts zelden wordt over troffen. Turkge zal „drastische maatregelen nemen tegen aan vallen van Griekse guerrilla strijders op Turkse schepen en op Turkse spoorwegen in Thracië". Tragisch ongeval te Aalsmeer. Woensdag is het negenjarig zoontje Andries van de fami lie Beitel te Aalsmeer bij het vasthouden aan een auto over de brug bn de centrale Aalsmeerse veiling zodanig komen te vallen, dat het kind bgna direct daarop aan de be komen verwondingen is be zweken. Dit is reeds het der de zoontje, dat de familie op tragische wijze verliest. Het eerste overleed aan de ge volgen van verwondingen door een hooivork tijdens de bezetting, het tweede aan n plotselinge ziekte.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1948 | | pagina 5