Gesprekken voeren is een kunst Alcide de Gasperi De „Looie Verrader" weer eens gekidnapt In Parijs ook strijd tussen korte en lange rok Water als manestralen Het graan rot m Turkije tweede blad PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT vrijdag 12 december 1947 Spreek niet tegen, weet te zwijgen, toon belangstelling endenk na I Tien geboden voor een vlot causeur. Volgens een oud spreekwoord is spreken zilver, doch zwy- jen goud. Deze volkswijsheid is natuurlijk maar ten dele juist. Onder bepaalde omstandighedenIn dit leven geldt u eenmaal elke waarheid slechts ten dele. Ook deze. Het is, ondanks de waarde der zwijgzaamheid, niets leuk in gezelschap een hele avond goud te verdienen. Wie van ons beeft nooit de neiging gehad onze oude, typisch Hollandse jegswijze, om te draaien, omdat soms niet het zwijgen, doch ipreken goud waard s? Converseren, vlotte onder houdende conversatie is een leunst, die niet ieder verstaat. Een lastige kunst zelfs, maar roor wie deze kunst beheerst - wat kan er van een gewoon resprek niet afhangen! te- elijk een wondermooi spel. !en spel met regels, waaraan jien zich, te houden heeft. En imerika zou Amerika niet lijn, als het deze regels niet op schrift had gesteld tot heil ?an de mensheid. Wij vonden in het weekblad Your Life. Er is, zegt Gelett Burgess, jen fundamenteel principe, waarop de goede conversatie - evenals goede manieren ebouwd moet worden: ver lijdt wrijving van gezichtspun- :en en gevoelens. Pas na dit Leitmotiv" komen de regels roor het schone spel der con versatie. CONVERSATIE-REGELS. 1) Vermijd elk subjectief ge- iraat. Weid niet uit over uw jezondheid of moeilijkheden •n spreek beslist nooit over uw vrouw of echtgenoot. Al deze persoonlijke onderwerpen ma ken een objectieve discussie jver kunst, wetenschap, sport, )f wat dan ook, onmogelijk. Jovendien verveelt dit gepraat Je luisteraars en de spreker herhaalt alleen wat hij al weet. 2) Praat niet alleen. Allen kennen we waarschijnlijk de vlotte jongeman, die prachti ge verhalen kent en veel -, maar die u geen ogenblik rust laat. Onder deze omstan- iigheden moet u noodgedwon gen steeds denken aan het woord van John Dryden: „We Jenken te weinig en praten te veel". Bedenk steeds, dat er de juiste conversatie ook ijd moet zijn voor een ogenblik stilte en ratel niet door als een vastgezette electrische bel. 3) Spreek nooit tegen. U kunt zeggen: „Ik geloof niet, lat ik het daar helemaal mee >ens kan zijn". Directe tegen- jpraak stopt de conversatie. moet proberen punten an overeenstemming te vin- en. Op deze wijze, door een ustige uitwisseling van ge- oelehs en meningen, neemt loor ieders aandeel in de con versatie, de belangstelling roor het onderwerp toe. 4) Val niet in de rede. Na tuurlijk onderbreken opmer kingen als „Heus" en „Dat had ik niet gedacht", de loop ran het gesprek geenszins. Maar een plotselinge onder breking, waarbij u zelf het voord neemt, bezorgt de spre ker zoiets als een koude douche en doet ook de con versatie geen goed. 5) Verander niet plotseling van onderwerp. Sommige mensen verstaan uitstekend de kunst om na geduldig en pijn lek wachten, van de eerste de beste pauze in het gesprek ge bruik te maken om met een totaal nieuw onderwerp op de proppen te komen. In goede conversatie moet het een on geschreven regel zijn, dat er, als iemand ophoudt te praten, een kleine stilte valt, waarin wat gezegd werd even kan be zinken. 6) Toon interesse voor wat gezegd wordt. Belangstelling nelpt de spreker bij zijn werk, hij zal daardoor het beste dat hij geven kan, geven. Er is geen betere wijze, mensen van u te doen houden dan belang stelling tonen voor wat zij LEZERS SCHRIJVEN HET MISDEELDE KIND. Het opschrift van deze ont boezeming slaat op een stads deel te Middelburg, dat door het gemeentebestuur wordt vergeten. Twee van de grote tekortko mingen zijn in dat stadsdeel de slechte verlichting en bestra ting van de Koudekerkseweg. Deze straat heeft veel onef fenheden, waarop het des avonds zeer gevaarlijk is, me de door het ontbreken van een behoorlijke verlichting. Zo was laatstleden Zondagavond de enige brandende lantaarn, die bij de Terhogestraat. Men moet, om zonder onge lukken zijn huis te kunnen be reiken, gebruik maken van 'n goede lamp. Algemeen is men van me ning, dat het Zand ten achter wordt gesteld bij andere stads wijken. Wij hopen door deze publi catie te bereiken, dat: le. Vooral aan de Koude kerkseweg wordt zorggedragen voor een meer efficiënte ver lichting. 2e. Deze weg behoorlijk on derhouden wordt. De Zandbewoners zullen daarvoor zeer erkentelijk zijn. „Een Zandbewoner". vertellen. Vraag hen naar bij zonderheden en u zult ze zien opbloeien als een bloem in de lente. 7) Keer na een afdwaling tot het onder-wens terug. Maar al te vaak dreigt de conversa tie, zodra even van het onder werp wordt afgedwaald, dood te lopen in allerlei conventio neel gepraat. Breng na zo'n slippertje het gesprek terug op net oorspronkelijke onder werp. Er is geen betere test of u een vlot causeur bent, dan dit. Natuurlijk kunt u dit niet doen, wanneer u zelf dit onderwerp ter sprake bracht en uw gezelschap het liet glip pen. Laat het gesprek rustig vervolgen, maar zie toe, dat u niet dezelfde fout maakt. 8) Poneer uw eigen mening niet als dogma. -De Japanse thee-ceremonie, verfijnde be schavingsvorm, kent ook een zekere conversatie. En volgens de regels wordt het daar als vulgair beschouwd als iemand zijn eigen mening als enige juiste naar voren brengt. Zeg steeds: „Ik geloof dat", of „Mijns inziens", dan loopt u nooit het risico een ander te kwetsen. Het is moeilijk. Ze ker, maar deze „milde wijs heid" is voor een goede con versatie onontbeerlijk. 9) Spreek duidelijk. Deze re gel lijkt overbodig, maar is het niet. Het is niet alleen het „wat" u zegt, dat telt, ook het „hoe". Spreek rustig en be schaafd, met kalme, duidelijke stem. Dat maakt meer indruk dan wanneer u uw stemban den misbruikt. 10) De laatste en evenmin overbodige regel: Vermijd elk afbrekend gesprek. Vermijd onnodige critick en de wens om iets belachelijk te ma ken en onderdruk de -ten dens om naar de schaduwzijde van het leven te kijken. Cyni sche opmerkingen mogen dan goed klinken, ze doen in de re gel niet prettig aan. EERST DENKEN. Maar deze 10 geboden voor conversatie zijn uitsluitend ne gatief. Hoe wordt u nu een vlot causeur? Het geheim is kinderlijk eenvoudig. Om goed te kunnen praten, moet u goed denken. U moet uw onderwerp volledig beheersen. Luister naar voetbalexperts na de wedstrijd. Zij zyn niet tevre den met het opsommen van de doelpunten, ze bespreken de kansen van de ploeg, de tech niek en de karakteristieke ei genschappen van elke speler. Dit principe moet aan elk ge sprek ten grondslag liggen. Iedereen, die het moeilijk vindt te praten, moet leren te denken over al wat hy ziet, hoort en leest. En als u nadenkt, breng dan het onderwerp in verband met uw eigen ervaring en waarnemingen. Verval niet in het euvel van kletpraatjes, vergroot uw interesse door kennis making aan te knopen met mensen, die in andere onder werpen dan u zijn geïnteres seerd. Ontwikkel een zekere nieuwsgierigheid voor wat u nog niet kent en lees over wat u interesseert en dat nog bui ten uw belangstelling viel. Indien u dat doet, behoeft u er niet bang voor te zijn, dat u niet in staat zult zijn een vlotte conversatie te onder houden. de man van het compromis Vertrouwensman van het Vaticaan. Revolutie contra traditie. Toen in de Herfst van 1945, een vertrouwensman van het Vaticaan, een cleri- caal, Alcide de Gasperi, mi nister-president van Italië werd, was de verbazing al gemeen. Hij telde toen on der de politici nauwelijks mee en populair was de ma gere 66-jarige asceet niet. De Gasperi had daarvoor in de plaats iets over zich, wat tot het eigenlijke ge heim van de politiek be hoort: de bekwaamheid langzaam voorwaarts te gaan, af te wachten, in te houden, door compromissen, concessies naar een bepaald doel te streven, dat met ijze ren consequentie in het oog gehouden wordt. Zyn doel was drievoudig: zijn eigen pafty voor een uit eenvallen in een linker- en een rechtervleugel te behoeden, de staat te regeren en bepaalde katholieke ideën, die het mid delpunt zijn van zyn denken, zo veel mogelijk te verwerke lijken. Misschien was hij, „dienaar van drie heren", de man, die in drie souvereine staten, het Hagsburger Rijk, de Italiaan se monarchie en Vaticaanstad gewerkt heeft, meer geschoold dan iemand anders om zulk een moeilyke taak te vervul len. DE GASPERI— TOGLIATTI. De na-oorlogse politiek in Italië heeft twee jaar als hoogtepunt gehad het duel tussen twee mannen: dt Gas peri en Togliatti, terwijl de derde, de socialist Nenni, met een zekere politieke laatdun kendheid behandeld werd. De voormalige secretaris van de derde Internationale en de voormalige bibliothecaris en medewerker van de Paus ver tegenwoordigden twee wereld machten, die men de macht van de revolutie en de macht van de traditie kan noemen. Beide hadden meer als een massapartij achter zich, de ene de Sowjet-Unie en de Bal kandemocratieën, de andere de Westelijke mogendheden, beide wilden de jeugdbeweging voor zich winnen, de boeren en de arbeiders. De Gasperi is voorlopig over de gehele linie overwinnaar gebleven. Maar in zijn veelja rige loopbaan heeft hij geleerd niet al te veel op dat succes te bouwen. De verdachtmakin gen van „kameraad Togliatti" in het parlement deren hem weinig, maar dat men hem met een toespeling op Dollfus „de kanselier" noemt en hem dictatoriale bedoelingen in de schoenen schuift, wel. „Ik ben geen Dollfus", zei hy on langs op een partycongres in Napels. „Ik wil geen regime van bajonetten". GEEN DOLLFUS. Hy is zeker geen fascist, deze kleurloze minister-presi dent. Hy behoorde tot de laatste afgevaardigden, die in het parlement hun stem tegen Mussolini verhieven. Twee jaar bracht hy in kerkerstraf door. De weg van de kerker naar de ballingschap leidde hem echter niet. zoals Togli atti, naar Moskou, maar naar het Vaticaan. In 1941 werd hij weer illegaal werkzaam, o.a. als redacteur van eeil'*?onder- gronda blad. Sinds het zich terugtrekken van maarschalk Badoglio heeft de Gasperi geen dag meer zonder regeringsverantwoorde lijkheid doorgebracht. Vier verschillende kabinetten achter elkaar heeft hy gepresideerd. Hy regeerde eerst met de steun van zes partyen in het teken der „nationale eenheid", dan met drie partijen van een links blok en vervolgens als leider van een rechtse coali tie. Hy heeft kunnen voorko men, dat hy de gevangene werd van de bondgenoten van links en tot veler verrassing is het hem ook gelukt niet de gevangene van zyn bondgeno ten van rechts te worden. Met twee onafhankelyke po litici van formaat de ener gieke Luigi Emaudi als eco noom en de enigszns ydele, maar karaktervaste graaf Sforza als minister van bui tenlandse 2?aken is zyn re gering de eerste in het na oorlogse Italië die een duide lijke politiek volgt. Geen Dollfus? De Gasperi doet alles elke schijn van dic tatuur te vermijden. Hoe moei- lyk de communisten het hem ook maken, hy probeert een middenkoers te volgen. Marshall en Molotov schuilden elkaar de hand tijdens een lunch in de Sowjet-ambassade te Londen. Wysjinsky kjjkt in. middels lachend toe. Adelborsten van de „Van Kinsbergen" haalden een schegbeeld van de familie Maduro. Oude grap in ere hersteld Onlangs arriveerde te Rotterdam Hr. Ms. „Van Kinsbergen", teruggekeerd uit de West. Op de boeg van het schip prykte ais een vreemd gezwel een boeg beeld. Het was de „Loden- verrader". In 1778 ontplofte op de rede van Willemstad het fregat schip „Alphen". Het schip werd vernield en zonk. Een kwart eeuw later haalden Cu- ragaose vissers een groot houten schegbeeld boven wa ter, het boegbeeld van de ver ongelukte „Alphen." Het beeld kwam in bezit van de strand vonder, een marineautoriteit, die het in -zijn tuin liet plaat sen. Jaren later kocht de ban kiersfamilie Maduro het huis, en zy kwam toen ook in het bezit van het schegbeeld. Hoe lang zij zich in het bezit er van heeft mogen verheugen, is niet precies bekend, maar wel staat vast, dat het om streeks 1875 spoorloos ver dwenen was! Hoe men ook zocht, en over geheel Curagao navraag deed, het beeld was weg. Naar de roodharige kop zou het onder de maats „rode verrader" genoemd zijn. Toen het schip met de „rooie ver rader" in Nederland aan kwam, werd 't schegbeeld by de inventarisgoederen op de Rijkswerf gedeponeerd, en na „onderhoud" meegegeven met het eerste oorlogsschip dat naar de West reisde. Het werd dan weer aan de fami lie Maduro teruggegeven, die er met veel zorg op paste, maar tooh niet kon voorko men dat handige Jannen het beeld nog enkele keren ont vreemdden. EEN GORP Aanvankelyk werd dit ont vreemden en weer terugbren- ~en als een sportieve aardig- leid opgevat. De heren Ma duro, aie sinds mensenheuge nis leveranciers zyn van de Koninklijke Marine, begonnen echter veiligheidsmaatregelen te nemen, opdat het ont vreemden van de „looie ver rader" (verbastering van de naam „rooie verrader") niet meer mogelyk zou zyn. Toch is het schegbeeld nadien nog verscheidene malen van eige naar verwisseld! Steeds werd het, zoals gebruikelijk, op de marinewerf te Den Helder af gegeven, waar het keurig werd overgeschilderd om weer zo spoedig mogelijk naar Cu ragao te worden terug ge bracht. EEN HALVE EEUW RUST. Ongeveer zestig jaar gele den maakten de heren Madu ro er een eind aan, door de .looie verrader" in het archief van de Maduro-bank op te bergen. Tot dat in 1938 vier opva renden van Hr. Ms. „Gelder land", de eeuwenoude traditie weer voortzetten. Er is nadien nog een poging gedaan, en wel in het begin van de oorlog, als wy goed zijn ingelicht door de beman ning van Hr. Ms. „Tromp". Het schegbeeld was toen op geborgen in de kluis van de Maduro-bank en enkele onder nemende Jannen wisten zo waar in dat heiligdom door te dringen. De kluis bleek ech ter zoals het een goede kluis betaamt! niet ge makkelijk te forceren, zodat de „dieven" hun pogingen moesten opgeven. De kluis werd bij deze operatie lichte lijk gehavend, wat uiteraard bij de heren Maduro de nodi ge ontsteming verwekte. Het zag er naar uit, dat daarmede een eind was gekomen aan de roemruchte geschiedenis van het schegbeeld van de ,,A1- Dhen." TOCH GELUKT. Vier mannen van Hr. Ms. „Van Kinsbergen" hebben de vorige maand evenwel toch kans gezien, de „looie verra der" te „kraken". Op klaar lichte dag togen zij niet in tenue natuurlijk! naar het huis van de familie Maduro. Men vermoedde namelijk, dat het beeld zich daar bevond, want het bankgebouw werd juist verbouwd. Terwyi de fa milie Maduro aan het koffie drinken was, drongen twee adelborsten door in het ar chief, en inderdaad troffen zij daar de „looie verrader" aan. Het werd meegevoerd naar Rotterdam. De geschiedenis zal zich herhalen, ook met de „looie verrader." De werfschilders zullen het verweerde ding weer een net verfje geven, en dan zal het beeld spoedig weer naar Willemstad reizen. DE PARISIENNE WIL KOPEN, MAAR ZF KAN HET NIET. De nieuwe lijn. (Van een speciale correspondent). Dit viel me de eerste dag van m'n verblijf hier wat tegen, dat de gemiddelde Pa> rijse vrouw niet beter gekleed gaat, dan de Nederlandse, of eigenlijk zelfs 'n beetje min der goed. Men vatte deze op merking niet op als een te rechtwijzing of erger. Maar men zou zo zeggen, dat in Parijs, de modestad bij uit stek De tweede dag wist ik be ter. Ik heb met duizenden Pa- ryzenaars en vooral Parisien- nes gedrenteld langs de grote en kleine winkelpaleizen meer op de blikken der voor bijgangers gelet dan op de étalages, waarheen deze blik ken zich richtten. Inderdaad, een Nederlandse vrouw zou beslist niet verlangerder tegelijk wanhopiger gekeken kunnen hebben dan deze ele gante en gedistingeerde da metjes, die niet meer volgens de laatste mode gekleed kon den gaan. Daarom zal de strijd voor of tegen de lange rok zich hier vermoedelijk nog meer toespitsen, dan overal elders in de wereld. Want het zijn slechts de vrou wen van de buitenlandse di plomaten en Amerikaanse toeristen en, och ja, laat ik 't maar weer eens zeggen, de veelal geze te egaas van duistere handelaars, die salons van de wereldberoem de „huizen" bevolken en cri- tisch de bijna bovenaardse mannequins monsteren. DE ETALAGES. Het zal niet nodig zijn, nog eens te vermelden, dat de winkels zo op het eerste ge zicht geen crisisbeeld verto nen. Wanneer men echter even verder kijkt, dan de stralende etalages, blijkt dat in vele gevallen wèl te zijn. Niet dat de laden en kasten binnen leeg zijn, maar er is te weinig lust (door een tekort aan geld!), om de kostelijke inhoud er van te kopen. Wie van de Franse vrouwen is het gegeven voor een japonnetje, waarover de vriendinnen mis schien niet eens verrukt zul len zijn, vijfduizend francs neer te leggen, om van de haute couture, de extravagan te of alleen maar nieuwste snufjes a raison van 30.000 francs maar te zwijgen. En toch blijft Luciën Lelong re clame maken voor juist ge reed gekomen supermodellen. Joseph Casalc voor nooit-ge- droomde schoenen, Jean Des- sès voor lingerie als een ijle ademtocht. 8 PUNTEN. „Les 8 points de la ligne 1948" lees ik ergens op de Champs Elysées de wenk brauwen zwaarder, de lippen voller, de haren korter, de schouders ronder, de bustelij n sterker geaccentueerd, de taille smaller, de heupen mol liger, de rokken langer „Mais oui, m'sieurzei een mannequin van Pierre Balmain, toen ik haar in m'n beste Frans vroeg, of zij zich bij al dit revolutionnaire nieuwe wèl bevond. Hoe het meiske plotseling aan haar wespentaille was gekomen, heb ik niet uit haar kunnen krijgen. Later vertelde me- een vrouwelijke collega, dat het geheim school in een mi- niscuul corsetje DE NIEUWE LIJN. Maar terzake De nieuwe lijn is er dus, definitief, want geen respectabel huis hier, zal haar in de naaste toekomst verwaarlozen, dat wil zeggen* indien de dienaressen van Vrouwe Mode zich ermee zul len verzoenen. Want de storm van protesten, meer ingege ven venAoedelyk door de on macht aan de laatste eisen te voldoen, dan door gebrek aan sympathie, is nog niet geluwd. Meen niet, dat ze U, chique vrouw, in de Opéra laatdun kend zullen voorbijgaan, zo uw rok maar net uw knieën reikt. Was het niet juist zo, dat de 'avond, dat ik er was, de meerderheid der vrouwen het nog bij de lijn van '46 '47 had gehouden „Hoe lang, madame Mode, zijt ge nog autoritair hoor de ik die avond ook nog er gens zingend vragen Tegen de broeken. De jongens van een middelbare school te Byron in de Ameri- aanse staat Illinois had den er bezwaren tegen, dat hoe langer hoe meer meisjes lange broeken gingen dragen. Zij be sloten aan dit euvel paal en perk te stellen en verschenen op school in gebloemde jurken, rokken en jumpertjes en andere kledingstuk ken van het schone en zwakke geslacht. We weten niet of het hielp. ER ZIJN GEEN TRANSPORTMIDDELEN. Geen oplossing (Van een U.P.-correspondent). Terwyl een groot deel van de wereld snakt naar le vensmiddelen, ligt in Tur kije, volgens een schatting gemaakt door bevoegde des kundigen, een hoeveelheid van 30 millioen schepel graan te rotten. De Turken doen dat aller minst met opzet. Integendeel, de Turkse bladen hebben sinds enige lyd een campagne ge voerd om steun te verlenen aan het Amerikaanse programma besparing van voedsel tot Pleter van Jaarsveld ziet ondergrondse schatten Sterke staaltjes van een -Zuid-Afrikaan. Er Is een tyd geweest, dat Pleter van Jaarsveld In Zuld- Rhodesla, dacht dat iedereen kon zien waar zich onder de grond water bevond. Hij zelf kon dat nameiyk wèl. Op een goede dag hij was nog erg klein toen zag hy zijn vader in een hoekje van hun land een wel graven, uit gerekend natuuriyk op een plaats waar vanzelfspre kend voor Pieter geen druppel water aanwezig was. Pieter raadde aan het op een andere plaats te proberen. En vader probeerde de plaats, die Pietertje aanwees en vond prachtig helder en koel water. Een jaar of wat later ver loor Pieters onderwyzer een gouden ring in het zand en met een enkele blik wist Pie ter hem terug te vinden. Sinds zyn 16e jaar is Pieter nu op zoek naar ondergrondse schatten. Lyrisch kan hij uit weiden over wat hy onder de grond ziet. „Water", zegt Pieter, „geeft me dezelfde gewaarwording als manestralen door een raam. Een goudader komt overeen met het gezicht van een zwarte bergketen. Dia manten geven een speciaal soort trillingen, die ik niet kan omschrijven". Een mijn-syndicaat in Jo hannesburg liet echter deze omschryvingen voor wat ze waren, maar zy zorgde er voor, dat de knaap kon door gaan met zyn zoeken naar on dergrondse schatten en gaf hëm een contract als wichel roedeloper. NIEUW STAALTJE. Enkele weken geleden voeg de Pieter opnieuw een sterk staaltje aan zyn reputatie toe. Hij was op weg naar Tanga- nika met een expeditie om goud op te siporen. Onderweg stopte de stoet in Salisbury, de hoofdstad van Zuid-Rhode- sia, waar in een hotel zou wor den overnacht. Pieter wenste een douche, maar in de badka mer van het hotel kon hij, hoe hy ook keek, geen enkele „manestraal" ontdekken. Sa lisbury zat uitgerekend mid den in een watertekort. Pieter riep de kellner, de kellner riep de gerant, die net uitgebreid zat te cyferen hoe hij zijn gasten met de twee duim water in zyn tank nog kon bedienen. Pieter bood aan te helpen, de burgemeester werd er by gesleept, die gretig de kans aannam. Pieter werd in een auto gestopt en men begon de stad rond te ry'den. Éindelijk zag Pieter mane stralen door de ruiten vallen. Hy stopte, wees de plaats aan. Het sceptsch gestemde, maar wanhopige stadsbestuur zette zijn ingenieurs aan het werk en drie weken later vond men, na 18 dagen boren, door een 140 voet dikke rotslaag: wa ter! En Salsbury is nu verze kerd van minstens 403.200 gallons (een gallon is onge veer 4Vz -liter) water in de week. „Hoe bestaat het", zou tante Betje zeggen. Twee expresse-treinen moesten voor Marseille stop pen. omdat op de lijn tussen Saint Chamas en Miramaz een bom ontdekt was. Maar de Turken zyn machte loos. Hun land is ryk als een voedselproducerend gebied, doch in de grote uitgestrekt heid van Turkije liggen niet meer dan 7000 1cm spoorwegen. De meesten daarvan zijn en- kelspoor bovendien. Er zijn vrijwel geen goede, grote ver keerswegen. Er is een ny'pend tekort aan rollend materiaal voor de spoorwegen en er zijn bijna geen vrachtauto's. De op slagruimte voor graan is vol komen ontoereikend en er zyn vrywel geen conservenfabrie- ken om het fruit in te blikken. Turkye heeft een groot tekort aan arbeidskrachten, o.a. ver oorzaakt door het grote aantal mannen dat het leger opslokt. Zo komt het dat het graan op de velden of bij de spoor wegstations ligt te bederven en dat het fruit goeddeels ver loren gaat. GEEN OPLOSSING. Ondanks het feit, dat slechts een derde deel van de 192 mil lioen acres van Turkye be bouwd is en dat het seizoen buitengewoon droog is ge weest, heeft Turkye genoeg graan voortgebracht om ccn aanzienlyk deel ervan te ex porteren. En zelfs ondanks de droeve omstandigheden dat grote hoeveelheden graan ver loren gaAn, zal Turkye toch nog enig graan uitvoeren, of schoon de hoeveelheid teleur stellend klein is. De Turkse autoriteiten roe ken natuuriyk koortsachtig naar een oplossing van het probleem van het bederf. Maar er is geen oplossing in zicht al heeft de minister van Openbare Werken, Kasim Gulek, medegedeeld dat het wegenbouwprogramma, moge lyk gemaakt door de 100 mil lioen dollar die Amerika be schikbaar gesteld heeft, het volgende jaar en daarna enige verlichting zal geven. AMERIKAANSE HULP. Amerikaanse officieren die hier gestationneerd zijn om de Amerikaanse financiële hulp te helpen administreren, zeggen, dat het theoretisch mogelijk is om het graan te redden door stalen landingsterreinen aan te leggen nabij de graan-verza- melplaatsen om dan dit kost bare voedsel met vrachtvlieg tuigen af te voeren: Maar do kosten van zulk een plan zyn enorm en zulk een actie zou met „oorlogssnelheid" onderno men moeten worden om de re gens voor te zyn. Indien de Turken, en de hen helpende Amerikanen, er op do duur in zouden slagen het transportvraagstuk op te los sen, dan zou de Turkse land bouw veel Hunnen bijdragen tot de opheffing van de Euro pese vóedselnood. Want Tur- kye's productiviteit op agra risch gebied zou nog twee of drie keer zo groot kunnen zijn, als het land beschikte over eon toereikend vervoersapparant en over moderne landbouwuit- rusting. 'f IvSmaar'n weet.;. De Kerstboomkaarsen ztyn nog steeds niet van voor-oor- logse kwaliteit, en vertonen neiging om te druipen. Dit. kan worden voorkomen door de kaarsen vóór het gebrun: even in een zoutopIossbS onder te dompelen.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1947 | | pagina 5