KORTE PREDICATIE Voor de Huisvrouw SUPEROL Bevelan'se brieven Zeeuwsche Kroniek Poor de jeugd EEN VOGEL MET EEN VREEMDE NAAM. SCHAKEN üt up üp #lii Hl i i j§ PP n H§ P A A H AA IN DE WOESTIJN I. Er was een man bij de Jordaan gaan staan met een groot iveten van binnen de Andere komt. Maar zijn volk was zoo zwart van zonden l Wanneer de Reine, Heilige komt, moet er toch een zuivere plek zijn, waar Hij ademen kan. Zoo begint Johannés te doopen. Wat bij hem komt, preekt hij op de knieën tot boete en dompelt hij in het water. Zoo zijn ze rein voor een oogenblik. om den Koning te ont vangen. Maar als dan die Andere komt naar Johannes toe. die hijgende staat tussclien zijn schoone plek en het zwarte water, dan zegt HijDoop ook Mij. En de Heilige daalt tot het zwar te water en wordt gedompeld in de zwarte zonden des volksMeteen is er een donderslagen een duifde stem Gods Deze is heten de Geest Gods. Een donderslag en een duif en daaronder een teeder mensch met het vreeselijke weten, voor alle eeuwen het Lam te zijn, dat de zonden der wereld wegdraagt. Dat drijft Hem de woestijn in. „En Hij werd in de woestijn veertig dagen verzocht door den satan en Hij was bij de wilde dieren", zegt Marcus. Bij de wilde dieren, dat is daar, ivaar de natuur niet schoon liegtzooals in gecultiveerde landouwen, maar waar gruwzaam eerlijk de demonie open ligt.. Daar is het dat Jezus worstelt. Daar is het dat de groote verzoekingen kómen. Alle verzoekingen der wereld in drie satanische samengeperst. Veer- tig etmalen denken hoe wil God het en het kan zóó, en zóó. en zóó. Veer tig etmalen weten Gods weg is zivaar, zwaar.' Geen broodkoning, geen won- derkoning, geen dictator. En het ééne, smalle wapen tegen het gansche arse naal des duivels is „er staat geschre ven". Menschenwoorden die gaan le ven met eewigheidskracht van binnen en worden tot Godswoorden en zijn ziel houdt ze vast. Zoo overwint de Christus in onze plaats. Met dat ééne, smalle wapen. F. Als bewaarplaats van wintergroenten en fruit komt de kelder in aanmerking, mits deze vorstvrij is en op een zonnigen, milden dag gelucht kan worden. Voor groenten en fruit neemt u, zoo mogelyk, een gescheiden ruimte, daar het fruit samen met aardappelen en groente bewaard, sneller aan bederf onderhevig is. Is er geen kelder, dan kan een vorst vrij frisch kamertje, speciaal voor fruit, uitstekende diensten doen. In den kelder komen dan: le. De aar<lap|>elen. Deze mogen niet nat in den kelder gebracht. Ze moeten op een donkere, niet te warme plaats be waard worden, daar zij anders snel gaan kiemen. Gaat het om een kleine voorraad, dan kunt u deze in wat kleine kisten laten staan, de kisten niet geheel gevuld en een paar latjes voor luchte circulatie er tusschen. te$cn tcefy'n, i'eï£c>üdAeid, GORGELEN MET KJ ATOIH. EN DROG IN BUISJES Ook voorwonden de ideale desinfectans Ren grootere partij kan op stroo of losse flfcrf worden gelegd. Regelmatig nazien en •mzetten om schieten te voorkomen, is Aoodig. Het beste is een kist van latwerk, waar de aardappelen boven ingaan en onder uit een schuine ruif, toeloopen, zoo als voor anthraciet vaak in gebruik is. De aardappelen komen dan vanzelf by herhaling in beweging. 2e. Dc groenten. Enkele hiervan, als sluitkool (roode- witte- en savoyekool) en bloemkool kunt u met een touwtje aan den stronk en met den kop naar beneden ophangen. Van de bloemkool verwijdert u eerst de stugge bladeren, terwijl de soepe le binnenste als beschutting over de bloem gevouwen worden. De ruimte mag vooral niet te warm en droog zyn, Deze kool, wortelen, kroten, knolrapen, schorseneeren e.d. kunt u ook goed in den tuin opkuilen, op wat stroo of latwerk leggen, met stroo afdekken en zooveel aarde erop, dat alles vorstvry blyft. Uien kunt u het eenvoudigste in een onbenut kamertje leggen; ze kunnen ge nist een paar graden vorst hebben. Bnisselsch lof voor eigen gebruik kan in den kelder of in een donkere kast in vochtig zand worden ingegraven, reeds bij eenige warmte loopen de wortels uit en de geel-groenc losse bladeren kan men regelmatig oogsten. Het fruit wordt zooals gezegd, apart gehouden. Appels kunnen, mits vorstvry en niet te warm, ook op den zolder bewaard worden. Een verwarmingskelder is niet geschikt voor het bewaren van fruit. Worm stekige cn schurftige vruchten komen niet voor bewaren in aanmerking, daarom moet. u de vruchten stuk voor stuk na kijken. Voor het bewaren neemt u liefst handgeplukt fruit. Niet ieder beschikt over een aparte fruit- bc.waarplaats. Eenige kranten uitgespreid op den vloer van zolder, vorstvrije kast of kamer zijn zeer. geschikt om het fruit er t Incident. Corre 't daerom goed 'etroffe 'dor, mee d'r kost-uus. Vee' keur-uut was ter ok nie. Eigelijk mae' één, dat A geschikt was. Bie twi ouwe dames zusters. Ze waere nie on bemiddeld en 6 tegaere stilletjes an kunne leve, mae', noe naeme ze twi misjes in de kost cn dan kuste ze dae een meld van 'ouwe. Ze waere in 't 'uus van d'r ouwers bluve weune en dat was toch vee te groot voe ulder beien. Dat andere misje was een schooljuffrouw. In 't begun Cor dae nogA moed op, dA ze dae een goeie kameraad an zou mae dat liep mis. 't Was wee 't ouwe leven de wangunst. Zödrie as ze wist 'oevee A Corre verdienden, en dat was meer as zie, was de vrien'-schap over. As ze 't mae be- harrele kust brocht ze 't gesprek der op, dA zie een wetenschappelijke opleiding 'ehad en dA Cor 'êel wat graden minder was die most mae kantoorwerk doe. Dat was oelmae 't zelfde, die wier op den duur een suffen automaat, moe zie wier 'oe lan ger 'oe gelêerder. Nou, Cor die liet ze mae raeze. Ze docht,,A jic der zó êen bint, stik dan dubbel, van mien partik e je nie nöodig". Dat was daerom tóch een smereg anwensel van Cor dat die oltied zukke ieselikke wénsen dee. In dit geval was ze noe wat bar, omdA ze der 'eimelik zukken spiet van Die êerste daegen waere zó plezierig toen was dat zó'n lollege meid en kust ze zó grappeg vertelle van d'r vo- rege kost'uzen, in are gemêenten. Ze zei den „die je in soorten in 't ééne bè je een geëerde en verwende gast, in 't andere een lid van 't gezin en in 't derde „ouwe" ze je, net as de kernienen, om zo vee meu- gelik voordeel van t' èn. Den êene kostbaes voel z'n eigen zö „heer der schepping", dat 'n onderdanegheid van je verwacht en den anderen poes' je schoenen". Cor in dat opzicht nog gêenderlei-e ondervindinge. Ze vroog „en wat is dit er voe één?" En 't antwoord was „dit is ter één van m' 'oeven 't nie te doen. Zó gauw A je wat doet, dat a ze nie anstaet, krieg je dat op je brood. Mee andere woorden je kun' ver- trekke A je wilt. Mae dat mö' je zö nie opvatte, want voe de rest is 't ier uitste kend. En ze mêene dat zó nie ok, wan' dan zouwe ze gin meid mi' kunnen 'ouwe en zelf de - stoepe schure, dae bin ze vee te gröos voe". Nóe was 't dan zummerfecansie, dus die schooljuffrouw was naer uus en Cor 't allêene. Dat 'uus was zó gebouwd, dat er boven twi gróote en één kleine slaepkamer waere. De zusters den êenen gröoten en Corre den anderen. Op en- mirreg zei de ouwste zuster, juffrouw Betsy „overmor gen kom m'n broer en z'n vrouw logeeren. Dat doen z' ieder jaar in de facansie m'n broer is leeraar in Amsterdam. En dan moeten, ze op uw kamer, omdat daar een tweepersoonsbed staat. U moet dan zoolang op juffrouw Kapper 'eur-kamer". Ja, Corre kon nie' vee' anders zegge as „zö, da 's goed". En toen A ze 's aevens van kantoor kwam, docht ze „dan zA 'k noe èest m'n spul maer is gae ver'uze" wan' ze zag oei d'r beddegoed A te luchten 'ange. Ze kwam boven en dee de deure van d'r kleerkasse open leeg stikleeg. Ze docht „zó da 's ok gediensteg". En ze gierig nae dat kaemertje van Kappertje om is te kie ken. En jawel 'oor oalles was a óver. Op een taefeltje stieng d'r kapdöozc, onder de wastaefel d'r pantoffels en d'r tandepoes der óp. D'r koffer was onder 't ledekant 'eschove. Ze doch.,„die zA 'k toch ok mae in de kast zette". Ze draaiden an de krikke, mae de deure gieng nie open. Je zou ezeid dat 'n op slot was en een slo- ter stak er nie op. Ze vrêekten nog is en lichtten der een bitje an en jaweldae sprong 'n open. Die kasse 'ieng nog olfvol mee mantels en jurken, mêest winter- göed die A Kappertje nie mee'enomen maer 'oe A ze ok keek, 'eur klêeren waere nergenst te bekennen. Ze was ter een óogenblik glad beteuterd van. Ze zei in d'r eigen„wi zouwe ze dae noe toch mee 'ebleve weze Toen gieng ze op zoek. Noe was dat nog ouwerwetsen bouw mee een deure voe de zoldertrap. Aji de binnenkant waere een stik of drie spiekers 'esloge en daer Corre; wer is een paer ouwe regenmantels an zien ange. Op d'r speurtocht dee ze de zolderdeure ok is open en jawel daer 'ieng d'r licht zum- mermantel en d'r nieuw, dier mantelpak nest de boschummelde regenmantels. Het vloog anêens nae boven bie d'r. Ze wier der 'éet van. Stik voe stik pakten ze de klêer- 'angers van de spiekers en brocht oalles in de kleerkasse op d'r kaemertje, daer A ze dan noe slaepe most. Ze zou zö graag die ouwe dames is flink de waar'eid 'ezeid mae ze zag wel in, dA ze dae toch niks mee opschoot, dus ze 'ieuw d'r eigen in. Mae' dae' was dat geval nie mee uut de waereld. Den are mirreg, as ze d'r eigen an taefel zetten, zag ze A dadelik an Betsy d'r gezicht dat er wat an 'aeperden op iedere kaeke een röjp plekke en öogen, zo staer as een uul. Nog mae net ze de petaten op d'r bord, of dae kwam het,,'oe kom je d'r toe, juffrouw, om juffrouw Kapper 'eur kast open te breken „Om m'n kleeren er in te hangen", zei Cor. „Dat is juffrouw Kap per 'eur kast en 'eur kamer Je moet er enkel maar slapen". „O", zei Cor, „maar uw familie moet slapen op myn kamer, en myn kast „Die moet m'n schoonzuster gebruiken". „Dus ik die van juffrouw Kapper'. „Nee, dat is juffrouw Kapper 'eur kast". „En die op de groote kamer is mijn kast". „Daar moet m'n schoonzuster 'eur kleeren En zö bleve ze mae in de rondte draaie. Cor zei „As degene, die A op mien kaemer slaept, recht eit op mien kast, ik ok recht op „juffrouw Kapper eur kast". En Betsy zei anders, nie as „Needat is juffrouw Kapper 'eur kast. Het is vry brutaal om die open te breken. En dat ver kies ik nie, wantm'oevcn 't nie te doen". DÊtt was dan noe dat incident. H. C. H. één laag dik op uit te spreiden, niet meer. Bij verbruik telkens contróleeren. Is de ruimte beperkt, dan kunnen ook eenige kistjes boven op elkaar dienst doen, tel kens een paar latjes cr tusschen voor luchtcirculatie. Bij zeer strenge koude dekt u het fruit extra af. Bij zachter weer moet die dek laag verwijderd worden, daar de vruchten anders gaan broeien en rotten. V. In de laatste twee artikels hebben wij de voornaamste rechten van den ambachts heer min of meer uitvoerig besproken. Zij verschaften hem rechtstreeks voordeel of alleen „honneur en agrement" (eer cn ge noegen). Onder dc laatste kan ook gere kend worden het beheer der groote armen. Na de Hervorming bestonden in -elk ambacht met een kerkelijke gemeente, twee verschillende colleges, die voor de armen zorgden, n.l. de kerk- of diakonale armen en de huisarmen. De eerste worden de kleine armen en de laatste de groote ar men genoemd. De ambachtsheer was de beheerder van de groote armen. De admi nistratie hiervan droeg hij meestal aan een ander op, die hem jaarlijks rekening en verantwoording deed. Kwam iemand, die niet met. aardsche goederen bedeeld was, van elders in het ambacht wonen, dan moest hij een zooge naamd „Borgbriefje" bij den kerkeraad of den ambachtsheer inleveren. Daarin stoaid. dat de diakonic of de ambachtsheer van zjjn vroegere gemeente verklaarde een be paald aantal jaren voor hem borg stond, zoo hy binnen dien tyd armlastig moest worden. Het tegenwoordig Burgerlijk Armbestuur is feitelijk voortgekomen uit de groote armen. In gemeenten, waar thans geen Burgerlijk Armbestuur bestaat zijn vroeger de kleine en de groote armen samengevoegd, staande onder het beheer van de kerk, zooals brjv. te Seroos- kerke (W.). De ambachtsheer had het recht aan iemand, die geen borgbriefje had, het wo nen in zijn ambacht te ontzeggen. Wilde iemand een ambacht uitoefenen, of bijv. een herberg houden, dan moest hij hier voor aan den ambachtsheer toestemming vragen. Deze eischte hiervoor recognitie of betaling. Doorgaans was er op elk dorp maar één smid en één wagenmaker, die dicht by elkaar woonden, één timmerman, die te vens metselaar en schilder was, één slager, tevens rietdekker, één heelmeester, tevens barbier, één bakker enz. De dorpen waren vroeger maar half zoo groot als tegen woordig. Wy zullen later zien, waarom en wan neer aan de meeste dier voorrechten een eind is gekomen en wat er nog van over is gebleven. Vele waren niet zeer drukkend, maar toch hinderden zij de boerenbevol king in haar bedryf. Vooral was dit het geval, als een Ambacht in handen van een nieuwe familie kwam. Dan gebeurde het wel eens. dat de door koop verkregen rech ten tot het uiterste werden geëxploiteerd. De nieuwe ambachtsheer gevoelde niets van de patriarchale verplichting ten op zichte van de bevolking, zooals deze vroe ger van zijn voorgangei-s had genoten. De nieuwe heer en meester stelde eigen voor deel boven het algemeen belang. Was de ambachtsheer alzoo wel eeps lxeersehzuchtig, dan kwam hij vaak ook in botsing met den kerkeraad. het college dat in het dorp ook op maatschappelijk terrein veel invloed had en doorgaans ge ïnspireerd werd door den predikant. Als deze zich zijn macht bewust was en daar van gebruik, of beter gezegd, misbruik maakte, waren 'ambachtsheer cn dominee eikaars tegenstanders, hetgeen zeker niet to* zegen der gemeente was. De notulen van verscheidene kerkeraden getuigen van dergelijke conflicten. Zoo hield de herber gier, die wist; dat hij den ambachtsheer achter zich had, des Zondags onder den kerkdienst zyn herberg open voor de „duinrijders" uit de stad of liet op dien dag 's avonds den speelman met zijn viool komen, zoodat het jonge volk zich met dansen kon verlustigen. Als aan de lidmaten der kerk het ring- rijden verboden werd, daar dit tot uitspat tingen leidde, dan gebeurde het wel, zooals te Sint Laurens, dat de ambachtsheer op den tweeden Pinksterdag een der lanen van zyn buitenplaats beschikbaar stelde voor de ringrijders. Daar tegenover staat, dat de ambachts heer vaak als een vader te midden van de bevolking leefde, vooral als hij zijn bui tenplaats op het dorp had, zooals bijv. te Westkapelle. Domburg, Oostkapelle en Se- rooskerke, als voorbeelden op Walcheren. Geheel het volk treurde, zoo de am bachtsheer kwam te overlijden. De predi kant hield een plechtige lijkrede in de kerk. Niet zelden werd hij hiervoor door de familie van den overledene geldelijk be- locmd. Ook menig legaat van kerk en armen getuigde van den band, die er be stond tusschen dén ambachtsheer en zijn onderzaten. Al werd de overledene niet altijd in de dorpskerk begraven, toch werd te zijner gedachtenis in het kerkgebouw zijn wapen bord opgehangen, waarom dit een rouw- wapen werd genoemd. Soms was het ver gezeld van de kwart ier borden. Ook prijk ten wel rouwwapens van overleden vrou welijke familieleden van den ambachtsheer aan de kerkmuren. Deze laatste borden waren ruitvormig. De revolutie in 1795 deed ze alle uit de kerken verdwijnen. Niet alleen werd toen aan de macht en de rechten der ambachts- heeren een einde gemaakt, maar ook aan de zichtbare herinneringen hunner heer schappij. Meestal werden de wapenborden als brandhout verkocht. Zoo weinig eerbied was er bij de overheid voor het voorge slacht. De wapens van vele graftomben werden afgebeiteld. Gelukkig dat de heer P. J. Rethaan Macaré, destijds oud-griffier der admirali teit van Zeeland, nog voor dc slooping begon, alle kerken in Zeeland heeft be zocht en de aanwezige graftomben en wa penborden heeft beschreven en eigenhan dig heeft nageteekend. Dit merkwaardig werk berust nog bij de familie Rethaan Macaré te 's-Gravenhage. Het was een feestdag in het dorp, als .een nieuwe ambachtsheer als zoodanig zijn eerste bezoek bx-acht aan zijn ambacht. Aan dc grens werd h\j opgewacht door schout en schepenen en door de boeren te paard, als garde d' honneur. Het dorp was versierd met vlaggen, groen en bloemen. Vaak deed de ambachtsheer zjjix intocht, gezeten op een schimmel en gevolgd door zyn familie in karossen of koetsen. Het gebeurde ook wel, dat hy op een' leunstoel naar het schepenhuis werd gedragen. Na tuurlek volgde een gulle tx-actatie. Voor dat alles is thans de plechtige inhaling van een nieuwen burgemeester in de plaats gekomen. Als het kermis was op 't dorp, wer- DE „JAN VAN GENT' WORDT OOK WEL „GEKGENOEMD. Ja, dat is een gek geval. Ik wil het van daag eens hebben over een heel mooie in teressante vogel, die vooral in de winter aan het strand vry vaak is waar te nemen, maar nu zit ik er een beetje mee in. Want die vogel heet Jan van Gent en dat is al een rare naam maar daar kunnen wij samen nog wel een verklaring voor vinden misschien. Maar erger wordt het, als ik het over twee van die vogels wil hebben, want wat moet ik dan zeggen? Jannen van Gent zou waarschijnlijk nog het meest voor de hand liggen, maar de meeste mensen hebben het over Jan van Genten. En dat is toch eigenlijk verkeerd. Trouwens, die vo gel heeft ook nog wel andei*e namen In de verse' illende delen van ons land. Basaan- gans wordt hij ook wel genoemd, en vaak kortweg Gent. En dan is er nog een naam, die niet bepaald vleiend voor hem is, en die naam is „Gek", 't Zal je toch gebeuren, dat je je hele leven zo wordt genoemd Maar laten wij nu eens naar de vogel zelf gaan kijken, dan zullen wij straks van zelf wel op zrjn naam terugkomen. Een kleine levensgeschiedenis van Jan van Gent, dus. Jan werd op een Julidag gebo ren, dat wil zeggen, toen kroop hij als een kaal en lelijk vogeltje uit het giote, groezelwitte ei, dat zijn moeder drie weken te voren had gelegd. Waar werd hij gebo ren? Dat kan geweest zijn op een eilandje in de Noordelijke Atlantische Oceaan, want daar liggen heel grote broedkolonies, rotsen waarop duizenden en nog eens dui zenden van die vogels broeden. Heel beken de broedeilanden zyn Bass Rock, Grass- holm en Skelligs. Maar het is ook mogelyk, dat kleine Jan veel verder weg werd ge boren, helemaal aan de Amerikaanse kust, op de eilanden voor de St. Laurens- baai. Op een van die eilanden ligt hij dus met een paar even kale en lelijke broertjes en zusjes in een eenvoudig nest op de rotsgrond en vader en moeder van Gent sjouwen de hele dag met allerlei vis sen, die zy midden in zee vingen, om de altijd schreeuwende, altijd hongerige jon gen toch maar zo gauw mogelijk groot te brengen. Zo groeide Jan als kool, en zijn grauwe nestveren verdwenen al spoe dig. En na een paar weken begon hij al aardig op zijn ouders te lijken. Toen zag hy er zó uit: een vrij grote, helderwitte vogel, met een grote, groene snavel, een fel oog en stevige, groene poten, voorzien van brede zwemvliezen. Zijn vleugels werden lang en heel stevig en hadden aan het einde zwarte stukken. Toen was Jan volwassen op een goede dag hipte hij naar de rand van de rots, zag heel diep onder zich de zee en liet zich zo maar vallen. Maar hij viel niet, want plot seling werd hij er zich van bewust, waar om hij eigeniyk vleugels had. Zo werd Jan van Gent een werkelijk volwassen vogel, die kon zwemmen en vliegen als dc beste. De grote tocht. Inmiddels was het September geworden, de maand waarin duizenden en nog eens duizenden vogels op heel de aarde om-us- tig beginnen te worden en popelen om gauw naar hun winterkwartieren te ver trekken. Zoo groepten ook alle Jan van Genten samen en gingen dé wijde zee op. Zij probeerden een haringschool te vinden; De kleine aapies van het dierenpark te Wasseneer worden extra vertroeteld met een warm dekentje ter beschutting tegen de koude (Foto Schimmêlpefmingb) den verschillende volksspelen gehouden, waarvan het ringx*ijden het voornaamste was. De ambachtsheer kwam dan in per soon zich van de feestvreugde der dorpe lingen overtuigen. Voor de ringryders bracht hij 'n waardevollen pry's, die in zijn bijzijn werd afgereden. Vóór men hieraan begon, werd de ambachtsheer door den voorman voor zyn prys bedankt, waarna voor hem werd „gejouwd". De ambachts heer reikte zelf den prijs aan den win ner uit. Hij liet zich ook niet onbetuigd, als de kerkelyke gemeente voor een groote uit gave kwam tc staan, zooals het aanschaf fen van een nieuw uurwerk of kerkorgel. In vele Hervormde kerken is het zilveren avondmaalstel een geschenk van den am bachtsheer. Nog in dezen tijd wordt zelden op zijn milddadigheid vergeefs een bei'oep gedaan. cn toen zij die eenmaal gevondeu hadden, was hun kostje wel gekocht. Want waar de baring ging, gingen ook deze grot© vogels, laag vliegend boven het water. Tel kens als zy in de heldergroene zee een ha ring zagen, lieten zy zich pardoes vallen, doken de haring na, en in negen van de tien gevallen hadden ze 't vette hapje dan ook wel. Zo werd onze Jan van Gent dik en welgedaan en kon hy de winter met een genist hart tegemoet zien. Maar er dreig den hem ook gevaren. Want midden in zee dreven de stookolievelden, waar wy het laatst al eens over hebben gehad, die de vogels voortdurend tot voorzichtigheid noopten. Immers, de vogel die in zulk een veld terechtkomt, is verloren, en ziek of dood komt hij weken later ergens op het strand terecht. Dat is jullie enige kans om eens een Jan van Gent van dichtby te zien, want wanneer zy gezond zijn, komen zij nimmer aan de kust, anders dan om eieren te leggen en hun jongen groot te brengen. En dat geschiedt dan nog alleen, zoals wy al zagen, midden in zee, op on- toegankelyke eilanden. Maar wel kan het je bij een strandwandeling in deze tyd overkomen, dat je niét al te ver uit de kust Jan van Genten waarneemt, te her kennen aan hun grootte en hun eigenaar dige manier van vissen. En natuuriyk aan de kleur, liet witte lichaam met de duidelijke, zwarte, vleugeluiteinden. Ten slotte dan nog een paar woorden over de naam Jan van Gent. De vissers, die deze vogels nog het meest waarnemen, vonden dat zij veel leken op de gansen en zij beschouwden de vogels als een soort gansen. En daar gans en gent in de Vis serstaal hetzelfde is,, werden de vogels Genten genoemd. Maar waar dat Jan van daan komt. weet ik ook niet. In ieder ge val heeft de vogel dus niets met de stad Gent in Vlaanderen te maken (A. C. W. van der Vet) (Nadruk verboden). (Slot volgt.) B. J. d. M. REDACTEUR J. M. MULLIfi Partij gespeeld in den Kerst wedstrijd van den Zeeuwschen Schaakbond. Wit: P. D. de Zeeuw. Zwart: K. Maartense. 1. d2—d4 Pg8—f6 2. Pgl—f3 b7—D6 3. c2c3 Lc8b7 4. e2—e3 e7—«?5 5. Pbld2 c7—c5 6. Lfl—d3 d7—d5 7. 0—0 Lf8e7 8. Tfl—el Pb8—c6 Zwq.rt doet geen poging om den door stoot in het centrum e3e4 te beletten of te vertragen. 9. e3—«4 d5Xe4 10. Pd2Xe4 c5Xd4 11. Pf3Xd4 Pc6Xd4 12. c3xd4 Pf6X©4 13. Ld3xe4 Lb7Xe4 14. TelXe4 Dd8—d5 15. Te4—el. Deze terugtocht is min of meer gedwon gen, maar nu beteekent de geïsoleerde pion een werkelijke zwakte in het wltt© spel. De eerstvolgende phase toont nu den strijd om dezen pion. Zwart wint den pion en daarmee positioneel de partij, maar faalt dan in de afwikkeling. 15Le7—f6 16. Lel—e3 0—0 17. Ddld2 Tf8d8 18. Tel—dl Td3—<17 19. Dd2c2 Ta8d8 20. Tdld2 Dd5b7 21. Tal—dl Td7—d5 22. a2—a3 Db7—d7 23. b2—b3 Td8c8 24. Dc2—bl Tc8c6 25. Td2—c2 Tc3Xc2 26. DblXc2 e6c5 27. Tdl—cl e5Xd4 2S.Dc2—c8f Dd7Xc8 29. Tel X c8t Lf6d8 30. Le3—d2 Zwart heeft zijn doel bereikt, de d-pion. is veroverd. De afwikkeling tot winst moest nu niet te veel moeilijkheden meer opleveren. Alleen, een schaakparty is geen simpel rekensommetje. Een enkele ondoor dachte zet, en in plaats van winst boekt men een nul. 30Kg8—f8 31. Kgl—fl Kf8e7 32. Kf:—e2T<15—c5? 33. Ld2—b4 Ke7—d7 34. Tc8Xc5 b6XCÖ 35. Lb4Xc3 a7—©6 36. Lc5Xd4. Nu zijn de roilen omgekeerd en heeft wit een pion meer. Zeer snel stort nu de zwarte partij ineen. Stelling na den 36en zet van wit: 'W/ 'Wk ijjm k 36 38. b3—b i 40. g'J—g3 42. a3a/ 44. a4Xb5f g7g6 37. Kd7c6 39. f7—f5 41. Lc7—d8 43 Kc6b7 45. 46. Kd5c6 h5h4 47. 48. li2Xg3 gOg5 49. 50. g3Xf4 LdSc7 51. cn zwart gaf op. t Ive2d3 Kd3c4 f2—f4 b4b5f Kc4d5 Ke6—f7 Kf7—g6 Kg6Xf5 Ld8e7 Le7d6 LdGc7 a6Xb5 1x7h5 h4 Xg3 g5Xf4

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1941 | | pagina 10