in de Wildernis
De Nederlandsche kinderen in de Oostmark.
Q md m
Derde Blad
PROVINCIALE ZEEUWSCHE COURANT
Zaterdag 10 Augustus 1940
Hoe ze werden ontvangen en hoe gauw ze
gewend zijn.
Aan een interessante correspondentie uit
Gmunden (in de Oostmark), gedateerd 23
Juli jl., ontleenen wij het volgende
Geheel Gmunden verkeert reeds in de
Vroege morgenuren in spanning „De Hol-
Ook de pleegouders zijn nu reeds
in spanning. In hun huis wordt het
kamertje van het pleegkind op zyn beste
ingericht, het bedje wordt met proper lin
nen overtrokken en er wordt gebraden en
gekookt als gold het verhongerden weer bij
te brengen. In een der huizen dat een
pleegkind zal ontvangen, heeft de heer des
huizes, een bankbeambte, een woordenboek
gekocht en hij loopt nu den geheelen dag
zinnen samen te stellen, zooals „Wil je
liever cacao of melk?" „Zullen wij nu
de zwanen gaan voeren of gaan varen?"
Een feestelijk welkom.
Op de Hauptplatz staan de roode tram
wagens, die bq iederen Weener, alleen door
den aanblik reeds, heimwee wekken. Zij
zjjn feestelijk getooid met kransen van
dennengroen, vlaggetjes en gouden slin
gers. In hen zullen de 120 voor Gmunden
'bestemde Nederlandsche kinderen van het
station naar de Hauptplatz worden ver
voerd, waar zy bij de toewijzingsbureaux
in de hotels „Schiff" en „Krone" door de
pleegouders worden opgewacht.
Er zijn echter maar weinig pleegouders,
die het zoo lang uithouden. De meesten
trekken reeds een uur vroeger naar het
station om hun pleegkind reeds daar ten
minste even in oogenschouw te nemen. Op
het Gmunder station heerscht reeds om 2
uur een feestelijke stemming, ofschoon de
trein eerst om 4 uur werd verwacht en
tevens nog 50 minuten vertraging had.
Het kleine vriendelijke stationnetje zelf
heeft zich ook in feestgewaad gehuld.
Vlaggen, guirlandes en een groot transpa
rant met de woorden „Wij groeten de
jeugd van Nederland". De jeugd van
Gmunden is voltallig verschenen Hitier-
jongens, B.D.M.-meisjes, meestal in hun
leuke Salzkammergutcostuums, pijpers en
tamboers, een muziekgezelschap van de
weermacht, dat voor het station concert
geefttwee radiowagens, waarvan een van
den zender Weenen met den radiospreker
Hauptmann Hauk en de andere van de'
Gau Oberdonau, staan voor de opname ge
reed, evenals de filmreportagewagens, want
de film met de aankomst der kinderen zal
reeds in de eerstvolgende dagen in alle Ne
derlandsche bioscopen te zien zijn. En dan
zijn nog op het station de politieke leiders
aanwezig, die zich zooveel moeite hebben
gegeven de ontvangst zoo hartelijk moge
lijk te doen zijn.
Een kus ter begroeting.
De trein rolt het station binnen. Ieder
ïe zjjn rol vergeten. Alle wenken slechts,
jubelen en roepen. De breede vensterramen
van de extra-wagons der Reichsbahn zijn
met stralende, lieve kindergezichten ge
vuld. De kinderen zien er allen frisch en
monter uiter is geen spoor te ontdekken
van oververmoeidheid of neerslachtigheid.
Roode Kruis- en N.S.V.-zusters dragen in
groote emmers frambozenlimonade naar
den trein, waarmede de kinderen zich kun
nen verfrisschen. Dan klimmen de 120 voor
Gmunden bestemde kinderen uit de wagons
en verzamelen zich, terwijl de aanstaande
pleegouders reeds naar voren dringen en
zichzelf afvragen „Zou die kleine, leuke
blonde daar, met die hemelsblauwe oogen
voor mij zijn?"
Na de offlcleele begroeting treden een
jongen en een 'meisje, beiden in de Sals-
kammergutdracht met Alpenbloemen in de
hand, op twee Nederlandsche kinderen toe
om ze te begroeten. De Gmunder jongeman
struikelt over de rails en valt het verbou
wereerde Hollandsche meisje direct al om
den hals. Met een-klappenden zoen redt
hg zich uit de situatie. Naast hen staan
de beide grootere, het Gmunder meisje en
de knappe helblonde jongen uit Holland
,(met den typischen Frieschen schedel). Zij
begrijpen elkaar en hier volgt een inten
sieve uitwisseling van kussen. Iedereen
lacht en in deze stemming gaat het door
een haag van juichende en wenkende kin
deren en volwassenen naar de trams en de
autobussen. Vele pleegouders hebben, aan
de hand van de kartonnen kaartjes, die de
kinderen om den hals dragen, reeds de hen
toegewezen kinderen ontdekt en zij willen
ze nu niet meer loslaten.
Een klein meisje torst een groote reis-
tasch mee en ofschoon de aanwezige men-
schen de kinderen helpen hun bagage naar
de tram te dragen, waarmede zij naar de
toewijzingsbureaux worden gebracht, laat
het meisje haar tasch niet uit de hand ne
men en zij sleept hem voort, totdat een
soldaat haar blijkbaar betrouwbaar genoeg
schijnt, aan wie zij de zware tasch nu
toevertrouwt.
Een resolute dame, een Hollandsche, die
blijkbaar met de kinderen mede is geko
men, vertelt eenige leuke episoden van de
reis. Zoo vroeg een jongen, toen hij voor
den eersten keer in zijn leven een berg zag
dat was bij de aankomst in het Salz-
kammergut -voorzichtig „Ver-telt u me
eens, die steenen daarboven, zijn die wel
zoo stevig gebouwd, dat men er tegep op
kan klimmen zonder dat ze afbrokkelen?"
De eerste taalkundige toenadering.
Een meisje keek uit den trein en zag
daar hoe dorpskinderen barrevoets over
den weg loopen. „Zijn de kinderen hier zoo
arm, dat ze geen schoenen hebben?"
vroeg ze de begeleidster.
„O neen", antwoordde deze, „maar het
doet de kinderen hier plezier om des zo
mers op bloote voeten te loopen waarop
ze een oogenblik nadacht en daarna zeide:
„Ik geloof dat ik het ook wel prettig zou
vinden".
Toen een vliegtuig voorbij vloog vroegen
de kinderen eerst „Een Tommie of een
Duitscher?" en wanneer men dan zei dat
het een Duitscli vliegtuig was dan wenkten
zij het toe.
In Weyr bij Gmunden staat aan het meer
een zeer mooi villaatje, dat aan den cel
leider Hitzenberger toebehoort. Ook hij
heeft een pleegzoon uit Nederland tot zich
genomen. Toen wij Zondagavond een be
zoek brachten aan het mooie huis om ons
ervan te overtuigen, hoe de kleine gast is
ondergebracht, zat deze, een leuke blonde
jongen, reeds met den zoon van zijn gast
heer in de kamer en speelde met diens
speelgoed. De kleine Hollandsche jongen
heet Herman Staats en is de zoon van een
arbeider uit Den Haag de zoon van den
gastheer heet Armtn. In het vuur van hun
spel merkten zijons eerst in het geheel
niet op en de kleine Gmunder jongeling
haalde onder de bemoedigende woorden
„Kumm, Herman, kumm steeds nieuwe
dingen om mede te spelen te voorschijn.
Toen nu de persfotograaf op het balkon
van het huis een foto van den kleinen gast
wilde maken en wij allen de trap opliepen,
wilde de kleine Hollandsche jongen zijn
Gmunder speelkameraadje naast zich heb
ben. Hij draaide zich om en riep met hel
dere stem „Kumm, Armin, kumm
De eerste taalkundige toenadering heeft
dus verbluffend snel plaats gevonden en
wie zich op den eersten dag na de aan
komst der 855 in het Salzkammergut on-
dex-gebrachte Nederlandsche kinderen in de
afzondex-lijke huizen door steekproeven er
van overtuigd heeft, hoe het de kinderen
gaat en hoe zij zich gevoelen, weet, dat
de eerstvolgende weken voor de kleine
gasten uit de Nederlanden inderdaad
slechts ontspanning en zuivei-e vreugde
zullen beteekenen.
WATERPOLÖ-TOURNOOI TE AXEL.
Op Zaterdag 17 Augustus zal door de
Axelsche Zwemclub een waterpolo-tour-
nooi worden gehouden in het zwembad in
de Kleine Kreek te Axel.
PRIJSHOUDENDE STEMMING
.OP DE AMSTERDAMSCHE
EFFECTENBEURS.
Hoewel de handel op de Amsterdamsche
effectenbeurs gisteren van kleine afmetin
gen bleef, werd toch voor verschillende bin-
nenlandsche soorten weer wat meer belang
stelling aan den dag gelegd. Daarbij bestond
een prijshoudende stemming. In de eerste
plaats ging de belangstelling uit naar Aku's.
Ondex- beurstijd kon een koerswinst van 'n
vijftal punten worden gemaakt. Voor de
Nederlandsche industriepapieren bestond
over het geheel trouwens een aangename
tendens. De Philips aandeelen trokken we
derom een kleinigheid aan. Verscheidene
specialiteiten konden zich in eenige vraag
verheugen, en gedroegen zich dienovereen
komstig. Op de peiroleumafdeeling was niet
veel te doen. Scheepvaartpapieren wax-en
weer wat bet^r gedisponeerd. De handel
was gering en Je koersen niet veel veran
derd, maar er was tóch een kleine neiging
tot verbetering te constateeren. De tabaks-
markt had een stil voorkomen. Senembah's
werden iets hooger geadviseerd. In de sul-
kex-waarden was bijna niets te doen. De
stemming was weifelend. Rubberaandeelen
hadden een rustig voorkomen.
De Amerikaansche markt had een zeer
stil verloop. De koersen verschilden weinig
bij die van Donderdag.
De beleggingsafdeeling had een kalm
voorkomen. De Ne Jei'landsche staatspapie
ren werden meerendeels op ongeveer het
vorige peil afgedaan.
„Koersen van xxog niet tot de officieele
noteering toegelaten fondsen, waarvan pu
blicatie bij besluit van den wnd. secretaris
generaal, wnd. hoofd van het departement
van financiën, is toegestaan".
Aandeelen
Kon. Petroleum 170 gb.
Alg. Kunstzijde Unie 67% gb 73% gl.
Philips Gloeilampen Gem. Bezit 132 gb.
Amsterdam Rubber 172%..
Ned. Scheepvaart Unie 104.
Lever Bros and Unilever 66.
Handelsver. Amsterdam 315 gb.
Senembah Tabak Mij
Anaconda Copper C. van A. 17%.
Bethlehem Steel C. van gew.a. 59%.
Republic Steel C. van gew.a. 151/i6-% gl.
Shell Union C. van gew.a. 83/io.
Ned. obl. Ie lng. 1940
100
4
97%
dito 1940
- 500
4
97%
idem 2e lng. 1940
- 100
4
88%
dito met bel. fac. 1940
- 100
4
97%
dito 2e lng. 1940
- 500
4
89%
dito met bel. fac. 1940
- 500
4
97%
dito 1938 100 (3%)
3
79%
dito 193S 500 (3'/2
3
80 ya
Pi-olongatie 3
Nederland le lng. 1940
4
97%
dito 2e lng. 1940
4
91%
dito met bel. fac. 1940
4
97%
dito 1000 1938 (31/,)
3
58%.
Indië h 1000 1937
3
74
De kapoers en het Nederlandsche
Mlddenstandersfront.
De pex-sdienst van de N.S.B. meldt:
De federatie van kappers-patroons-ver-
eenigingen en de kappers-vereeniging „Ne-
derland" hebben zich vereenigd en zijn
toegetreden tot het Nederlandsche Midden
standersfront vaix welke ox-ganisatie zij van
af heden de kappers-groep zullen xiitma-
ken.
Als leider van deze groep in het Ned.
Middexxstandersfront zal optreden de heer
H. H. de Weex-t (Lange Poten 2la, Den
Haag, Tel. 114534) tot heden voox-zitter
der federatie van kappers-patroons-vex--
eenigingen, lid van den bedrijfsraad, be
stuurslid van de vei-eeniging voor vakon-
dex-wijs en redacteur van het maandblad
„Het Kappersbedrijf".
De algemeene kappers-bedrijfs-zieken-
kas en het belangrijkste deel van de vak
pers, waaronder het vakblad „Het Kappers-
bedx-ijf" hebben zich eveneens bij het Ne
derlandsche middenstandersfront aange
sloten.
Het aantal oorlogsinvaliden in
ons land gering.
Voor de Haagsche vereeniging ter behar
tiging der belangen van onvolwaardigen
heeft de heer W. F. Dettiger, directeur van
de gemeentelijke en districtsarbeidsbexxrs te
Amsterdam en secretaris-penningmeester
der Ned. Ver. A.V.O. gisteren gesproken
over „de taak der H.A.V.O. in den komen
den tijd".
Over de vooruitzichten in economisch op
zicht was spreker vooralsnog somber ge
stemd, doch met voldoening gewaagde hij
van het feit, dat het aantal lichamelijk ge-
brekkigen als gevolg van de oorlogshande
lingen in ons land uiterst gering is. Niet
meer dan 50, misschien zelfs maar 30 mi
litaire oorlogsinvaliden zullen de tusschen-
komst van de A.V.O. behoeven, die hiervoor
als landelijke instelling is ingeschakeld. De
burgerlijke slachtoffers, die in hooofdzaak
Rotterdammers zijn, zullen wel plaatselijk
kunnen worden geholpen. Buitendien zijn er
echter hier te lande nog vele lichamelijk-
gebrelclcigen, wier toestand jarenlang te
wenschen heeft overgelaten omdat men zich
van hen te weinig heeft aangetrokken. Het
is vooral de groep der vergetenen, waar
voor spreker de aandacht inriep. Vooral de
lichamelijk gebrekkige jeugd moet worden
geholpen om zoo spoedig mogelijk haar
plaats te vinden in het productie-apparaat.
Een nieuwe regeling voor hout.
De secretaris-generaal, waarnemend
hoofd van het departement van handel,
nijverheid en scheepvaart deelt mede, dat
de algemeene dispensatie, bedoeld in art.
4, sub b van de houtbeschikking 1940 no.
1 gisteren is ingetrokken.
Nadrulckelijk wordt er de aandacht op
gevestigd, dat het van 10 Augustus af
zonder schriftelijke vergunning van den
directeur van het rijksbureau voor hout
is verboden
1. Ocoume, orogonpine, pitchpine, teak
hout of Bangkirai in hoeveelheden van 5
kubieke meter of meer per maand te koo-
pen, te verltoopen, af te leveren, te ge
bruiken, te verbruiken, te bewerken, te
verwerken, te doen bewerken of te doen
verwei'ken
2. Pokhout, ebbenhout en palisanderhout
in hoeveelheden van 1 kubieke meter of
meer per maand te koopen, te verkoopen,
af te levex-en, te gebruiken, te verbruiken,
te bewerken, te verwerken, te doen bewer
ken of te doen verwerken
3. Voor industrieele doeleinden vuren-
en grenenhout van 13 Amsterdamschen
voet en langer en dennenhout van 3.75 M.
en langer te korten
4. Voor nieuwbouw, waarvoor nog geen
gemeentelijke bouwvergunning is ver
leend, met uitzondering van wederopbouw
van in den oorlog verwoeste of bescha
digde gebouwen of kunstwerken, hout te
koopen, te vex-koopen, af te leveren, te
gebruiken, te verbx-uiken, te bewerken, te
verwerken, te doen bewerken of te doen
verwerken.
Vergunningen als bovenbedoeld dienen
te worden aangevraagd op daartoe door
het rijksbureau voor hout beschikbaar ge
stelde formulieren.
OORLOGSSCHADE VAN
SLECHTHOORENDEft.
Een belangencommissie ingesteld.
De vereeniging tot bevordering der be
langen van slechthoorenden heeft, als ge
volg van de pontaan uit deze vei'eeniging
opgekomen wenschen om de aan slecht
hoorenden berokkende oorlogsschade te
lenigen, een commissie voor oorlogsschade
ingesteld. Voorzitter van deze commissie
is de heer A. A. Hillebrand. De commissie
heeft bereids een oproep gericht tot alle
afdeelingen der vereeniging, die door het
oorlogsgeweld schade leden aan groepste-
lefoons en verdex-e bezittingen, en zij richt
zich voorts tot alle slechtlioox-enden, die
evenzoo schade leden welke in verband
met hun slechthoorendheid, dus aan hoox-
toestellen en dergelijke, met het vex-zoek
onder opgave van de afdeeling waartoe zij
behooren, van die schade mededeeling te
doen aan den secretaris-penningmeester
harer commissie, den heer Jac. Kroes,
Copenxicuslaan 13, te 's-Gravenhage, die
eventueele bijdragen voor leixiging van
bedoelde, gaarne in ontvangst zal nemen.
De Britsche blokkade.
Het D.N.B. meldt:
De Britsche ontoegeeflijkheid in de
kwestie der verzachting van de blokkade
om het Amerikaansche roode-kruisschepen
mogelijk te maken de schenkingen levens
middelen naar neutrale landen in Europa
te vervoeren, wordt in de Vereenigde Sta
ten buitengewoon pijnlijk gevoeld. De on
aangename indruk, die de Britsche hou
ding achterlaat, is des te sterker, daar
het argument der Britsche pi'opaganda,
dat iedere lxxxmanitaire ondersteuningsactie
der Ver. Staten ten slotte aan Duitschland
ten goede zou komen, van bevoegde Ame
rikaansche zijde verscheidene malen is
weerlegd. Zooals de voorzitter van het
Amerikaansche Roode Kruis, Norman Da-
vis, reeds verklaard had, heeft thans ook
de vice-voorziter, Ernest W. Swift, die
kort geleden uit Europa is teruggekeerd,
gezegd, dat het Dultsche opperbevel zich
tegen de verdeeling van levensmiddelen,
geneesmiddelen, en kleedingsstukken onder
de Poolsche bevolking nooit op eenigerlei
wijze verzet heeft. Iedere zending heeft
haar bestemming kunnen bereiken. De
wreedheid van den huidigen, door Engeland
ondernomen hongerooxiog tegen het neu
trale Europa, zoo schrijft de New York
Daily News, Woensdag, kan slechts verge
leken worden met de geallieerde naoorlogs-
blokkade tegen Duitschland, toen de ge
allieerden eraan vasthielden het volkomen
uitgeputte Duitschland geheel uit te hon
geren. Het blad herinnert er aan, dat van
de ter leniging van den nood in Amerika
bijeengebrachte middelen nog 13 millioen
dollar ter beschikking staan, welke al
leen nog niet konden worden gebraikt voor
den aankoop van levensmiddelen, omdat de
Britsche blokkade xxiet te breken is, ter
wijl van de rrjksregeering geenerlei moei
lijkheden te verwachten zijn.
De vlag op de Fransdie
oorlogsschepen In Engeland.
De Britsche admiraliteit heeft met be
trekking tot de in haar bezit zijnde Fran-
sche oorlogsschepen door de radio een
speciale vlaggenregeling medegedeeld. Vol
gens deze regeling zixllen de Fransche
oorlogsschepen, die behooren tot het zoo
genaamde „Legioen" van De Gaulles, aan
het hekwerk de Fransche nationale vlag
voeren en aan den boeg een vierkante
blauwe vlag met in het midden een rood
kruis. Voor Fransche vliegtuigen in En-
gelsch bezit is een soortgelijke regeling in
gevoerd. Deze vliegtuigen zullen het ken-
teeken van het Fransche luchtwapen be
houden, doch bovendien een blauwe cocai*-
de met rood kruis voeren.
Hiex-over wordt van Duitsche zijde ver
klaard:
De blauwe vlag met een rood kruis ia
geen erkende staatsvlag, waardoor de
vaartuigen, die deze vlag voeren, tot oor
logshandelingen gerechtigd zijn.
Oorlogsschepen en vliegtuigen, die het
souvereine teeken van Fx-ankrijk voeren,
zoodoende dus voorgeven voor Frankrijk
te vechten, maken zich schuldig aan een
schending van het wapenstilstandsverdrag
en plaatsen zich buiten het oorlogsrecht,
Tegen deze eenheden zal met alle beschik
bare middelen worden opgetreden.
De bemanningen van deze schepen, van
welke nationaliteiten zij ook zijn, kunnen
er geen aanspraak op maken, als krijgs
gevangenen behandeld te worden.
Het Roemeensche goud
te Londen.
Inzake berichten uit Londen volgens wel
ke de Engelsche regeering den in Londen
liggenden Roemeenschen goudvoorraad in
beslag genomen heeft, wordt uit betrouw
bare bron vernomen, dat het hier om een
voorraad goud gaat ter waarde van onge
veer 200 milliard lei, dat sinds geruxmen
tijd in de kelders vaix de Bank van Enge
land was gedeponeerd. Het Roemeensch
verzoek om afgifte van het goud en ver
voer naar Amerika is reeds voor geruimen
tijd gedaan, zonder dat daaraan gevolg
gegeven werd.
naar het Engelsch van J
O. VANDERBILT Jr j
2»
Maar niemand had geweten, wat lxun te
wachten stond. Op dien verjaardag, zoo
veel jax-en geleden hadden ze gelachen en
Zich verheugd over het geluk van Robbie.
Goud bg de Jamieson RivierRobbie's
goud Zijn twee leelijke zusters, Lucy en
Amy, waren, opgetuigd als kerstboomen,
ditzelfde vertrek komen biixnenstormen om
aan te kondigen„Het avondeten staat
klaar (Robbie had toen nog geen but
ler). En met het heele troepje warexx ze
naar de reusachtige eetzaal getrokken
Rob voorop, wachtend aan den voet van de
breede tx-ap op Ellen, zyn vrouw, die loom,
in een nieuwen rosen kapmantel, met een
mutsje van echte kant op het hoofd, de
treden afdaalde. Ellon was gewoon te ver
schijnen en te vex-d wijnen, zooals dat héér
het beste uitlcwam. Zooals ze nu óók nog
gewoon was al was Mimi, him vijfde en
laatste kind, nu reeds twintig.
MimiDe gedachte aan haar verbande
al die verjaardagssclximmen, maar deed
Rob Jamieson zich nog eenzamer voelen
dan ooit. Hy zwoer bij zichzelf, dat Mimi
niet denzelfden kant zou opgaan als de
rest. Dat zij niet, in werkeiykheid of gees
telijk, dood zou gaan door dat smerige
geld! Davey was gestorven, terwyi hy er
naar zocht moeder was gestorven, omdat
ze in haar weelde stikte, zyn zusters
die arme, trieste Amy en die dwaze, spich
tige Lucyleefden npg wel, maar wis
ten met hun rgkdom geen raad. Zijn vrouw
Ellen (sedert de goudvondst had ze zich
Leonore laten noemen) leefde nog en ge
noot van haar groote huis en de vroolijke
society in Chicago; maar ze was zoo hard,
zoo geldgiexig, zoo anders geworden, dat ze
telkens, wamxeer hij met haar tx-achtte te
spraten, zijn hard brak. En zijn kinderen?
Rob junior, Clara, Jeannie en Sally? Zoo
wild als poolhonden en zoo onbereikbaar
als het Noorderlicht
Maar Mimi? HóAr, zyn jongste, zgn
liefstewildste, Mdr zou hy nog kun
nen x-edden
Rob Jamieson streek met de hand over
zyn borstelige, grijze haren, ijsbeerde het
vertrek weer dodr en keek op zijn horloge.
Jim moest er eigenlijk al zijn Maar wat
zou hij tegen hem zeggen? Je kon er zóó
toch maar niet uitgooien „Ik heb den
laatsten tijd veel gepiekerd. Ik bewonder
je, jog je hebt fut in je lijf. Wil je met
mijn Mimi trouwen en haar redden uit de
vex-wildering en de echtscheidingsmanie,
die onder dat zootje, waarmee ze omgaat,
heerscht?"Nee, dat kon 'n mensch
niet doen. Maar 'n mensch kon Jim wel
helpen aan een positie, zoodat hij Mimi
vragen kon! En dat was nu juist, dat Rob
wilde doen.
Hy hoorde voetstappen en hief zijn grijze
hoofd op. Het voorwerp zyner ovei'pein-
zingen verscheen op den drempel, twee
stappen voor den butler uit.
„Mijnheer Jim Wayne", diende de butler
hem met een zuur geziclit aan.
„Ik heb je toch al gezegd, dat hy me
kent", zei Jim over zijn schouder heen.
„Dat is zoo, Joggle Met een stralend
gezicht kwam de oude heer naar hem toe
en greep zijn hand beet. „Laat me eens
naar je kyken i Flinker dan ooitBen je
hierheen komen vliegen?Ga even
zitten, jongen. Ik zal je geen borrel aan
bieden, omdat myn zusters me dat lcwaiyk
zouden nemen en dit is nu eenmaal héér
huis, al hebben ze het ook van my ge
kregen. Maar ik eerbiedig toch graag haar
wenschen, zie je?"
Jim liet zich bij den haax'd op de canapé
neervallen, trok zijn breede schouders om
hoog en vouwde zijn groote handen tus-
schen zyn knieën. En zoo bleef hij roexioos
en stilzwijgend zitten, tex-wijl Rob hem een
schitterend voorstel deedeen uitmun
tende positie in de Jamieson-Staalfabrie-
ltexx, clie met het goud uit de Yukon waren
opgericht.
„Ut heb geen enkel familielid, dat me
later kan opvolgen", zei de oude man
triestig. „Robbie deugt niet voor dat
werkis net goed genoeg om met polo-
ponnie's en vrouwen rond te springen.
Clara en Jeannie hebben zich allebei laten
scheiden van haar pinlkerels; en de nxan
van Sally staat op liet punt, echtscheiding
tegen haér aan te vragen. En Mimi
als die zou gaan trouwen met dien buiten-
landschen snoeshaan, die op het oogen
blik een wit voetje by haar heeft (hij is
vanavond ook hier), dan wil Ik hem niet
in mijn huis hebben, laat staan in een
van mijn fabrieken. Hij heeft iets gluipe
rigs over zich en m'n Mimi schgnt dat
niet te merken".
„Hoe gaat het met Mimi?" vroeg Jim
benieuwd. Inwendig woedde er bij hem
een heftige strijd tusschen het oude
zijn werk, de trek naar het Noorden, zyn
plannen, zyn verlangens, en dit nieuwe,
hem zooeven door Rob Jamieson zoo plot
seling voorgespiegeld, stadsleven, er
kende macht, vex-antwoordelijlc werk, geld
en de nabyheid van Mimi?
„Ze is hard op weg om een verwend
rijkeluiskindje te worden", zei Rob.
„Nee protesteerde Jim. „Mimi kan niet
verwend zijn". En omdat hij liefst wilde,
dat oude Rob ophield met dergeiyken
somberen onzin uit te kramen en bovendien
tijd wenschte te hebben, om na te denken,
haalde hij uit zyn zak een smoezelige rol
te voorschyn, ovex-dekt met ruwe krabbels
en ïynen, die den indruk maakten van een
landkaart.
„Een van mijn vrije Indianen niet
een van die lui, die hun geboorterecht voor
zes blikken soep en een handvol kleingeld
aan de regeexing hebben verkocht heeft
me deze landkaart gegeven; hij vertelde
me, dat zijn broer er enkele dagen te
voren, kraniczinnig ijlend en half dood, mee
thuisgekomen was. Wat denkt u ervan?"
Maar de oude Robbie voelde niet de
minste belangstelling voor verkreukelde
landkaarten. De zucht naar goud was x-eeds
te lang geleden tot asch in zgn binnenste
verkoold. Bovendien had hij op het oogen
blik nog slechts één belangrijke zaak te
regelen, voox'dat hij de rast aanvaardde,
die de doktoren hem als dringend hadden
voorgeschreven.
„Jamie", zei hy smeekend, „laat die oude
koorts jou niet te pakken ltxijgen! Als je
er aan toegeeft en er je gezondheid aan
opoffert, misschien win je dan ooit de
goudroest, die ik gewonnen hebmaar
dat is roest, die het merg van je gebeente
vex-teert. Ik heb zoo vaak gedacht: was
dat goud in de Jamieson Rivier maar ijzer-
pyriet geweest! Mijn familie zou ge
zonder, verstandiger en fatsoenlijker zijn
gebleven, als we niet zoo stinkend rijk
waren geworden!- Nee, Jamie, blijf van
het goud af! Kom naar Chicago en in
mijn fabrieken. Ik heb je noodig; jij kunt
met kerels omgaan. En Mimi zal blij zijn,
als ze je weer ziet."
„Laat n me er eens over denken," zei
Jim, de landkaart onwillig weer in zyn
zak stekend. „Kg'kt u eens, er is in het
Noorden nog zooveel te doen en ik heb
zooveel plannen. Van het oogenblik af,
dat vader van gebrek en kou op nog geen
honderd mijl afstands van voedsel en
onderdak is omgekomen, heb ik by me
zelf gezworen, mijn leven te besteden aan
het veilig en toegankelijk maken van het
hooge Noorden. Het moet ixx kaart worden
gebracht. Er moeten gex-egelde vlieg-
diensten voor voedselvoorziening komen.
P© post en de
„Och, dat ls een. prachtige ambitie,
jongen. Maar als je geld hebt, lom je
altijd méér doen, is het zoo niet? Kom
dan naar Chicago, dan bezit je binnen
een paar jaar de macht en het geld ervoor.
Dan kun je teraggaan."
Jim schudde aarzelend het hoofd. „ZöJ
ik dan nog teruggaan?" vroeg hy.
In zijn geest beantwoordde de oude Rob
die vraag met: „Ik wil hopen van niet."
Maar hardop antwoordde hij: „Wel jongen,
denk er nog eens over na. En nou heb
ik je lang genoeg van ons feestje afge
houden. Kom mee! Mimi verwacht je, zie
je!" En inwendig glimlachte hij, omdat
het gezicht van Jim zoo opklaarde.
„Mimi is mijn laatste en mijn beste
meisje," mompelde hij halfluid onder het
Verlaten der bibliotheek .„Ik kan niet uit
staan, dat ze met dien vreemden snuiter
uit pure kwaadwilligheid zou gaan trou
wen, omdat ze nu eenmaal haar zinnen
op hem gezet heeft. Het is puur kwaad
willigheid en pei-versiteit, Jamie. Zgn
titel en buitenlandsche manieren hebben
haar ingepalmd. Hij noemt zich een Oos-
tenrijksclxen graaf! Hij zegt, dat hij een
boek over de Indianen in Canada aan het
schrijven is. Maar ik zeg, dat hg een
nietsnut is! En Mimi is voor geen praten
vatbaar. Koppig! Stijfhoofdig! Precies haar
vader!"
Ze daalden de breede trap af. Oude
Rob hield Jim staande voor een tralie
werk, waax-doorheen men in de beneden-
gelegen groote zaal kon kyken.
„Die zaal had ik voor de familie be
stemd," zei hij. „Maar ze komen zoo goed
als nooitze vinden hun vader een
ouden gekKijk, daar is Mimi! Zg is
de eenige, die voor myn verjaardaguit
Chicago hierheen wou komen.....', maar
ik heb haar dan ook, om haar te paaien,
een nieuwe vliegmachine moeten geven en
goedvinden, dat ze met nxy en dien aap
hierheen vloog."
(tWordt vex-volgd).
