Parijs onder de Duitsche bezetting. 1 De taaiste bus Tweede Blad PROVINCIALE ZEEUWSCHE COURANT Donderdag 25 Juli 1940 Elke dag lijkt een Zondag in de uitgestorven stad. Een Berlijnsche broodkaart als Identiteitsbewijs. ;(V a n onzen V.F.B.-c orrespon- dent.) Parijs, Juli 1940. Kort voor middernacht rolde de auto- bus-kolonne door de. Rue Scribe. Enkele minuten later stond ik met myn bege leider op de Place de l'Opéra. Enkele uit hangborden werden door. den wind zacht jes heen en weer geschommeld. Bij den helderen maneschijn kon men tot ver in de verlaten Rue de la Paix kijken. Op den Boulevard des Capucines stonden zwij- gend de boomen. Tegen de balustrade van de Métro ge leund drie politie-agenten. Wij traden na- der en plotseling, werd onze neus ge waar, dat wij. in Parijs waren: door het gesloten hek van de trap, kwam ons de warme lucht van de Métro tegemoet, een lucht, die men nergens ter wereld kan inademen. Met lange, diepe teugen bleven wij ze inademen. Wij hadden lust om te lachen en om te weenen tegelijkertijd. Wijd en zijd was geen mensch te bekennen niemand anders dan de agenten, die zich by onze nadering hadden opgericht. Zij hielden ons, ongetwijfeld voor hooge auto riteiten bij de weermacht, dat wij het waagden om op dit uur ons op straat te bevinden, de straat, die stil en onbewogen lag als een kalme, nachtelijke zee. Hun antwoorden waren beleefd en pasten zich bijna angstig aan den zin van onze vragen aan. De staclwawin de .tijd schijnt stil te staan. Van dat oogenblik af stond de tijd voor mij stil. Ik vergat, welke dag van de week het was. Het is onmogelijk, zich in Parijs te herinneren, of het Maandag, Woensdag of Donderdag is. Iedere dag gelijkt een Zondag in de tweede helft van .Augustus, zoo uitgestorven zijn de stra ten, zoo doelloos loopen de menschen door de stad. Alleen des avonds plegen zij zich wat meer te haasten. Om half 10 houdt het verkeer per Métro op. Om 10 uur eerst sinds enkele dagen om half 11 laat zich een schril gefluit hooren. Er rijden auto's door de straten met luidsprekers, waar door de menschen worden aangemaand, zich binnenshuis te begeven. Politie-agen ten loopen de voetgangers na, onophoude lijk op hun fluitje blazend. Dezen ver dwijnen in hun huizen, de mannen zonder een woord te spreken, de vrouwen luid protesteerend. De politie volgt de bevelen van den „Kommandantur" streng op. On derweg van Montparnasse naar het Grand Hotel, welken afstand ik te voet aflegde, ben ik niet minder dan vijf maal aange houden. Ik had geen identiteitsbewijs bij mij niets anders dan een gewone brood kaart uit Berlijn, verdeeld in roode, vier kante hokjes. Stram salueerend lieten de agenten mij doorgaan. Waarom? Omdat deze kaarten zooals trouwens alle dis tributiekaarten in Duitschland den Duitschen adelaar vertoonen. Een prent briefkaart van de Rijkskanselarij of van de Congreshalte Neurenberg zou vermoe delijk evengoed als identiteitsbewijs zijn aanvaard. Zij die gingen en ffij die hieven. Montparnasse Elke straatsteen, die hier ligt, wekt herinneringen bjj my op. Zou ik hier nog bekenden terugzien? Ja daar staat de Noor B. nog voor de toonbank in het café, precies zooals tien jaar -geleden alleen is zijn omvang toe genomen en is zijn haar grijs geworden. En daar is Madame G. Met een juich kreet vliegt zij mij om den hals. Zij heeft tot schoonheidsmiddelen haar toevlucht moeten nemen, om haar grij zende haren te verbergen. Van 40 huurders is zij de eenige, die nog in een heel huis is overgebleven. De anderen hebben er bij haar op aangedrongen, dat zij mee zou gaan, dat zij zou vluchten. Zij heeft zich vo.or haar „redders" in veiligheid moeten brengen op het politiebureau en is als eenige huurster in het huis teruggekeerd. Deze massavlucht is niets anders ge weest dan massawaanzin. Toen er één schaap over de brug was, volgden er tal- looze andere. Zelfs de blinde, een bekende straatfiguur in deze omgeving, is verdwe- Maargeen ongeluk is zoo groot, of er komt geluk by. De ellende van de vluchtelingen is tot in den treure afge schilderd. Dat heeft ook zijn goede zijde gehad. De menschen hadden alles voor waar aangenomen, dat hun werd verteld. Nu hebben zij plotseling weder begrip ge kregen van de onzekerheid des levens. Oude gewoonten worden overboord gewor pen en de dingen kregen eerst weder kleur en waarde, toen men ze verloren had. Het leven doet zijn rechten gelden. Men is weer tevreden met weinig en blijde en dankbaar, dat men er het leven heeft afgebracht. Het Duitsche element in Parijs. Langs den Boulevard des Italiens trek ken, zingend, de Duitsche soldaten. Zij zingen onbekommerd; zy hebben geen last van historische herinneringen. De menschen op de terrassen voor de eafé's slaan hen zwijgend gade. De rollende don der van deze ongewone stemmen in een vreemde taal, doet hen eerst goed gevoe len, wat er eigenlijk is gebeurd. Overal komt men Duitsche soldaten tegen, zwaar stappend met hun dik be- zoolde laarzen. De verhouding tot de be volking is uitstekend. Waarom ook niet? Op den dag van den Duitschen intocht in Parijs lijpen enkele soldaten op een wa gen met fruit toe, om bananen te 'koopen. In een oogwenk stond het zwart van de menschen er omheen, die zwijgend toe keken. Zouden de Duitschers de koop vrouw eenvoudig de bananen uit de han den rukken? Een zucht van verbazing ging door de menigte, toen de soldaten niet alleen hun portemonnaie voor den dag haalden, alsof zij wilden betalen doch ook werkelijk betaalden Dat had niemand gedachtHoofdschuddend van verbazing ging men uiteen. De soldaten bewegen zich ongedwon gen. Kon men een oogenblik vergeten, dat men zich in Parijs bevindt, dan zou men kunnen meenen - dat troependeelen van enkele legercorpsen na de manoeu vres hierheen waren gekomen, om te worden ingekwartierd. „Het uur der waarheid heeft geslagen". De Fransche minister van binnenland- sche zaken, Marquet, heeft zich gister avond in een radiorede tot het Fransche volk gericht. Hij begon met te constatee- ren, dat de Franschen tot dusver onder de heerschappij van den leugen hadden ge leefd. Het uur der waarheid heeft echter geslagen. De ware oorzaak van de cata strophe is een uitgeputte, politieke, econo mische en sociale toestand geweest. Thans ligt Frankrijk, onder de puinhoopen van het kapitalistische, liberale, parlementaire systeem. Het uur van de gerechtigheid en de straf voor de politieke en militaire na latigheden zal komen. Eerst echter moet men aan den wederopbouw denken. Nog steeds bevinden zich in het onbezette ge bied 15 millioen Belgische en 4 millioen Fransche vluchtelingen. De regeering be schouwt het als haar eerste taak, deze weder naar hun land terug te brengen. Een nieuwe en rechtvaardige orde, zoo besloot Marquet, wordt in Europa opge bouwd en Frankrijk zal zich hiernaar voe gen. De Engelsche luchtaanvallen op Duitsche steden. SCHERPE CRITIEK VAN DE BERLIJNSCHE BLADEN. „Zelfverheerlijking van den misdadi ger, „Engeland pochtburgers zijn het doelwit van zrjn bommen", zoo luiden enkele opschriften van de Berlijnsche avondbladen, die scherpe critiek leveren op de uitlating van de Londensche „Times", dat door Engelsche luchtaanval len op onverdedigde Duitsche steden en dorpen het moreel van de Duitsche bevol king wordt beïnvloed. Hierdoor wordt er kend, aldus schrijft de „Deutsche Allge- meine Zeitung", dat deze nachtelijke bom bardementen niet gericht zijn op militaire objecten, doch uitsluitend op de burgerbe volking. De officieuse „Times", aldus de „Berliner Börsenzeitung", beroemt zich op de erbarmelijke en laffe daden van het Engelsche lu.chtwa.pen. dat zijn verachte lijke aanslagen evenzeer terug betaald zal krijgen als zijn opdrachtgevers. De pochende woorden, van de „Times" zijn een van veraf zichtbaar teeken voor het nog nooit eerder bereikte laagtepunt en de verwaarlooziiig van de Engelsche mo raal. Ook deze kenmerkende vorm van de Britsche politiek zullen wij voor ken nisgeving aannemen en niet vergeten. „Tot iedere misdaad bereid", schrijft de „Angriff" boven zijn artikel, dat zich met hetzelfde onderwerp bezig' houdt. Wij kun nen de „Times" bevestigen", aldus het blad, dat het zich hier, evenals reeds zoo dik wijls, verrekend heeft. Moet de opmerking van Lord Halifax in zijn rede, dat de En- gelschen een uitval uit hun eilandvesting zoudeu ondernemen en dat de neutralen niet ontgoocheld zouden worden, gezien worden in verband met de interpellatie in het Lagerhuis, waarbij - de regeermg werd aangespoord met het luchtwapen Berlijn en Rome aan te vallen? Een dei-gelijke oor logvoering zou geheel in de lijn van de Britsche plutocraten liggen. Zouden deze vrome wenschen werkelijk worden uitge voerd, dan kunnen de Britsche vliegers op een warme ontvangst bij ons rekenen. Britsch convooi van vijf schepen vernietigd. Het opperbevel der Duitsche weermacht deelt mede Gisterochtend hebben Duit sche gevechtsvliegtuigen een Britsch con vooi van vjjf koopvaardijschepen, tezamen metende 17.000 ton, vernietigd. Bovendien is een ander vijandelijk koopvaardijschip van 4000 ton in brand gebombardeerd. De invoering van den dienstplicht in de Ver. Staten. VOORBEREIDINGEN VOOR DE INSCHRIJVING VAN 42 MILLIOEN MAN. Uit Washington meldt het D.N.B. Ver dere bijzonderheden over de invoering van den algemeenen dienstplicht in de' Ver- eenigde Staten wordt thans bekend uit welingelichte kringen van het ministerie va.n oorlog. Zooals reeds gemeld zal hier voor in de volgende week aan de Senaat een machtigingswet worden voorgelegd. Associated Press voegt hieraan toe, dat men het voornemen heeft op 1 September met de inschrijving van de dienstplichti gen te beginnen. De eerste 400.000 recru- ten zullen waarschijnlijk op 1 October on der de wapenen" worden geroepen. Het mi nisterie van oorlog, is ondanks het debat, dat nog in den Senaat is te verwachten, er zoo zeer van overtuigd, dat deze mach tigingswet zal worden aangenomen, dat het reeds in ellcen staat de instanties heeft aangewezen, bij welke de aanmelding moet geschieden en die voorbereidingen moeten treffen voor de inschrijving van 42 mil lioen man en voor de oefening van onge veer 11 millioen man. Tegelijkertijd zullen naar alle waarschijnlijkheid de staatsmi- lities worden gemobiliseerd om zich met een deel van de oefening te belasten. De tijd van oefening zal één jaar zijn. Met 1 April 1941 zullen nogmaals 400.000 man onder de wapenen worden geroepen en vervolgens op 1 October 1941 waarschijn lijk nog 600.000. Het Fransche economische leven wordt weer op gang gebracht. Het D.N.B. meldt uit Genève De be sprekingen tusschen vertegenwoordigers der autoriteiten en leden van de Fransche industrieele vereenigingen hadden tot on derwerp liet weer op gang brengen van het Fransche economische leven. Besloten is onmiddellijk een programma op te stel len voor het verschaffen van nieuwe ar beidsmogelijkheden. Het programma om vat Het herstellen van verbindingswe gen, spoorwegen, wegen en kanalen, het vervaardigen van spoorwegmateriaal, de electrificatie van spoorweglijnen, het op stapel zetten van koopvaardijschepen en visschersschepen, den herbouw van ver woeste gebieden, verbetering van de lan- delijke woningtoestanden en het bevorde ren van den boschbouw en transportindus trie, door de oprichting van houtskool branderijen en fabrieken voor het ver vaardigen van vervangingsmiddelen voor benzine. Anti-verspillingscampagne in Engeland. Teneinde het verlies van den invoer van grondstoffen uit het buitenland te com- penseeren, heeft volgens een bericht het Zweedsche dagblad Nya Dagligt Allehan- da uit Londen, het geblokkeerde Engeland zijn toevlucht moeten nemen tot een „anti verspillingscampagne". Op aanwijzing der autoriteiten worden thans de zolders van alle huizen in Engeland opgeruimd en on derzocht op waardevolle grondstoffen. Verder meldt het Zweedsche blad, dat de inzameling van aluminium met het oog op de al te geringe resultaten, is afgelast. Daar echter de behoefte aan aluminium van de Engelsche bewapeningsindustrie dagelijks stijgt, hebben de officieele in stanties zich voorbehouden, de inzameling op een later tijdstip te houden. De autori teiten hebben nieuwe maatregelen geno men met betrekking tot het verpakkings materiaal, waarmede men zeer zuinig zal moeten omspringen. Zoo moeten alle soor ten blikverpakkingen voor tabak, zoetig heid enz. vervangen worden door karton nen doosjes, daar de bewapeuings-indus- trie groote hoeveelheden blik dringend noodig heeft. Voor sigaretten mogen zelfs geen kartonnen doosjes meer worden ge bruikt. Engeland machteloos. Het D.N.B. meldt uit Boston Een be kende Amerikaansche journalist, die met den Transocean-clipper in do Vereenigde Staten is aangekomen heeft verklaard, dat de Britsche eilanden, by het huidige sta dium hunner oorlogsvoorbereidingen, niet alleen machteloos zijn tegenover een mas sa-aanval van Duitsche vliegtuigen, maar ook niet in staat zijn hun verzet tegen een dergelijken luchtaanval tijdig en met succes te organiseeren. De Volks-Duitschers in Bessarabië. Het D.N.B. meldt uit Berlijn Over de reis van een Duitsche commissie naar Moskou, die zal onderhandelen over het overbrengen van de Volks-Duitschers uit Bessarabië en de Noordelijke Boekowina naar het Duitsche rijk, meldt de „Dienst aus Deutschland" o.a., dat het grootste gedeelte dezer Volks-Duitschers, ten ge tale van ongeveer 75.000 tot 80.000 per sonen, in Bessarabië woonachtig is, in hoofdzaak in 28 dorpen rondom Tarutino en Sarata. Zij vestigden zich daar tus schen 1814 en 1842 en stammen voorna melijk uit Zuid-Duitschland en uit de Oostelijke gebieden van Pruisen. Door CECIL FREEMAN CREGG. 50 „Effec'.en, hè? Dan is twintig duizend niet genoeg. Maaker vijf en twintig van." „Zal niet gaan." „Luister nu eens. Het is het waard. We zullen je gauw genoeg hebben". Vurig hoopte de inspecteur dat dit waar zou zijn. Die mannen van de Strand schenen wel te kruipen! „Mijn beste inspecteur", klonk het weer geduldig van liet andere einde van den draad, „zal het helpen als ik je zeg, dat je nooit mijn natuurlijke stem gehoord hebt, omdat ik aanneem dat je jezelf er bly mee gemaakt hebt, dat je mjj gemak kelijk aan myn stem zoudt kunnen her kennen? Wanneer ik met anderen spreek, verander ik die altijd. Het is als het ware een tweede natuur voor me geworden, i na jaren lange oefening, en ik zal nooit gepakt worden door het gebruik van een andere stem dan mijn eigen, denk je wel?" „Bhnee", antwoordde Higgins on zeker. „Ik veronderstel van niet." „En ook, myn waarde inspecteur, ben ik een. van de weinige menschen, die hun. vingerafdruk kunnen veranderen." „Maak het nu!" riep de inspecteur on- geloovig, met de bedoeling den ander tot een verklaring uit te lokken, welke weer een paar kostbare seconden zou duren. „Toch wel. Ik draag speciale handschoe nen, die niet alleen myn eigen vingerafdruk- ken verbergen, maar bovendien een anderen, onbekenden vingerafdruk achterlaten. Slim, nietwaar?" „Jaals het waar is." „Ha! Je bent half overtuigd. Nu dan, Higgins, hoe denk je er over? Ik kan mjj ■niet veroorloven nog meer tijd te ver- ajilllen." Met deze verklaring was Higgins het volkomen eens, want hij verbaasde zich er al over, dat hy den man zoo lang had kunnen vast houden. In den geest zag hij de agenten van het bureau Strand naar de cel kuieren, een sigaret in den mond, schijnbaar zonder eenige haast en zoo nu en dan eens staan blijvend om het een of andere straattooneeltje te be wonderen. Hij zou uitzoeken, wie daar verantwoordelijk voor was en dan zouden zrj er uit vliegen. Eerst zou hij ze echter het grootste standje schoppen, dat zij ooit in hun leven gehad hadden. „Wel, Higgins, wat is er aan de hand?" „Ik vraag me af, hoe je me zult be talen, enhoe weet je, dat ik mijn woord zal houden?" „Ik zal een kwitantie moeten hebben dat zal je in toom houdenKom op, man! Schiet een beetje op! Ik kan hier den heelen dag niet bly ven staan! En Aan- het endere eind van den draad klonk een uiterst vroolijk lachje. „O hemel! Ver beeld je! A propos, Higgins, ik telefoneer nu niet van dezelfde plaats als daarnet Zoo'n gek ben ik niet, weet je!" Woest smeet Higgins den hoorn op het toestel. HOOFDSTUK XXXIH. Waarin inspecteur Higgins bezoeken aflegt. Voor hij den hoorn losliet, betreurde inspecteur Higgins reeds zjjn overhaaste handelwijze. In zjjn woede, dat hij zoo voor den gek gehouden werd, had hjj zjjn drift de overhand gelaten boven zjjn ge zond verstand. .Mapell was nu- gewaar schuwd, dat er op het gebied van ora- kooping verder niets meer te. verwachten viel. Hemel! Wat een sufferd ben ik, be dacht Higgins, terwijl liy ziclizelf in ge dachten om deooren sloeg. Indien hjj het gesprek niet had afgebroken, hacl hij er misschien in kunnen slagen, Mapell net zoo lang aan de praat te houden, tot ook de plek, waarvan hjj ditmaal opbelde, kon worden opgespoord. Het aan de praat hou den van Mapell zou niet meegevallen zijn en het eischte het uiterste van zijn zenu wen, maar toch...... inspecteur Higgins nam ongeduldig den hoorn weer ter hand. „U hebt me afgebroken, juffrouw", zei hij driftig, tegen dc telefoniste, die naar zijn wenschen vroeg, in de hoop, dat hij terstond weer kon worden verbonden. „Als u dan den hoorn wilt neerleggen, zullen ze wel weer opbellen, en „Dat zullen ze niet", /iel Higgins sar castisch in de rede. „Dit is Scotland Yard, zooals u zult weten. Zoek dat nummer dadelijk op,, juffrouw en laat het me ter stond weten. Higgins, inspecteur. En geef me nuehHiggins zocht naar het papier op zijn bureau, waarop hij had geschreven van waar Mapell de eer ste keei had opgebeld. „EhLang ham 14796HalloHallo ,Wel?" klonk een neutrale stem aan het andere einde van den draad. „Wie bent u?" vroeg Higgins voorzich tig. „En wie bent u?" klonk het op den zelfden toon terug. Zoo kwamen ze er nooit. „Ik ben Higgins van de Yard." „O, sorry, mjjnheer! Ik ben Keller van het Strand. Uw vogel ,vas al gevlogen op het moment dat wij hier kwamen, wat ongeveer drie minuten na uw telefonische boodschap zal iijn geweest. Het ergste van alles is, dat we niet weten naar wien we moeten uitkijken." „En wat nog erger is. Ik kan geen signalement opgeven. Maar hel me over vijf minuten nog even op, dan kan ik je een andere telefooncel opgeven. Je zult natuurlijk te laat zijn, maar wé zoeken Mapell. Je zult zjjn foto Wel gezien heb ben," hoewel dieongelukkigerwijs" twintig jaar oud is." In gedachte belde inspecteur Higgins af. Sprak Mapell de waarheid toen hij ver telde, dat hjj regelmatig zijn stem ver anderde Die ongewoon scherpe bere kende stem? Was dat zjjn natuurlijke stem of was net slechts een pose om effect te maken en zich eventueel te be schermen? En dat verhaal over die vin gerafdrukken? Die bluf over dien hand schoen! Als dat waar was, zou het eenige spóor, dat de politie bezat, waardeloos zjjn. Onmogelijk: Het moest onmogelijk zijn! Eén afdruk was gevonden in het groote huis. Kon worden aangenomen, dat Mapell de handschoenen gedragen had, tenvyl hjj zich temidden van zjjn mede plichtigen bevond. Dat was nauwelijks aan te nemen. Neen. Do man had natuur lijk maar wat gezegd, toen hij vertelde dat hij altijd handschoenen droeg om zijn vingerafdrukken te verbergen. Higgins leefde weer wat op bij deze gedachte. Het volgende oogenblik belde de tele foonjuffrouw op met de niededeeling van waaruit Mapell het tweede gesprek ge voerd had. Het was eveneens in het West End, maar een halve mijl van dc eerste cel verwijderd. Twee minuten later was deze informatie doorgegeven aan beide mannen van het Strandhureau, die zich terstond op weg begaven, vooruit we tende geen succes te zullen boeken. Een klopje op de deur en de bode kon digde aan: „De jongedame, meneer." „Ha! Kom binnen, juffrouw Crawford. Het doet me het grootste genoegen, dat u in staat was te komen. De stem van den inspecteur drukte een groot gevoel van opluchting uit. „Natuurlijk kon ik dat, maar wat is er aan de hand?" „Het gaat over den man, dien u achter mij het leege huis in Horton Road naar binnen hebt zien gaan; de beschrijving, die u van hem gegeven hebt, zou ongeveer op iederen man passen. De zaak is deze: bent u er zeker van, dat u hem terug zag?" „Wel, dat weet ik werkelijk niet.Er was geen ander licht dan van de maan,- maar ik geloof toch wel, dat het zou gaan." „In dat geval moet ik u vragen te gaan verhuizen. Ik zou u zelfs willen uitnoó- digen een paar dagen hier te blijven. Onze huisbewaarster zal blij zijn u te kunnen herbergen." „Maar waarom „Kijk eens, juffrow Crawford. Ik wil u niet bang maken, maai-voor een zekeren wanhopigen misdadigerweet u te veel." „Het spijt me, maar ik kan niet." „In dat geval het spijt mij ook moet ik geweld gebruiken." „Dat durft u niet!" stoof Jill Craw ford op. „H'm" Inspecteur Higgins wendde zich tot den wachtenden bode. „Arresteer deze jonge dame wegens het zich bevmden in een afgesloten huis in Horton Road metehmet een be doeling. Dat is het. Met een bedoeling. Vaag maar nuttig." De uitdrukking van den man was een studie van verrassing en ontsteltenis, en zonder een nadrukkelijk gebaar van den inspecteur zou hij waarschijnlijk uren lang onbeweeglijk zyn blijven staan. „Kom mee, juffertje." „O, ik zal wel blijven, inspecteur." „Dat is heel verstandig Jin." „Juffrouw Crawford, als 't u belieft." ..Utehbedoelde juffrouw Craw ford, Jill." (Wordt vervolgd.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1940 | | pagina 5