Parijs onder de Duitsche bezetting.
1
De taaiste bus
Tweede Blad
PROVINCIALE ZEEUWSCHE COURANT
Donderdag 25 Juli 1940
Elke dag lijkt een Zondag in de
uitgestorven stad.
Een Berlijnsche broodkaart
als Identiteitsbewijs.
;(V a n onzen V.F.B.-c orrespon-
dent.)
Parijs, Juli 1940.
Kort voor middernacht rolde de auto-
bus-kolonne door de. Rue Scribe. Enkele
minuten later stond ik met myn bege
leider op de Place de l'Opéra. Enkele uit
hangborden werden door. den wind zacht
jes heen en weer geschommeld. Bij den
helderen maneschijn kon men tot ver in
de verlaten Rue de la Paix kijken. Op
den Boulevard des Capucines stonden zwij-
gend de boomen.
Tegen de balustrade van de Métro ge
leund drie politie-agenten. Wij traden na-
der en plotseling, werd onze neus ge
waar, dat wij. in Parijs waren: door het
gesloten hek van de trap, kwam ons de
warme lucht van de Métro tegemoet, een
lucht, die men nergens ter wereld kan
inademen.
Met lange, diepe teugen bleven wij ze
inademen. Wij hadden lust om te lachen
en om te weenen tegelijkertijd. Wijd
en zijd was geen mensch te bekennen
niemand anders dan de agenten, die zich
by onze nadering hadden opgericht. Zij
hielden ons, ongetwijfeld voor hooge auto
riteiten bij de weermacht, dat wij het
waagden om op dit uur ons op straat te
bevinden, de straat, die stil en onbewogen
lag als een kalme, nachtelijke zee. Hun
antwoorden waren beleefd en pasten zich
bijna angstig aan den zin van onze vragen
aan.
De staclwawin de .tijd schijnt
stil te staan.
Van dat oogenblik af stond de tijd voor
mij stil. Ik vergat, welke dag van de
week het was. Het is onmogelijk, zich in
Parijs te herinneren, of het Maandag,
Woensdag of Donderdag is. Iedere dag
gelijkt een Zondag in de tweede helft van
.Augustus, zoo uitgestorven zijn de stra
ten, zoo doelloos loopen de menschen door
de stad.
Alleen des avonds plegen zij zich wat
meer te haasten. Om half 10 houdt het
verkeer per Métro op. Om 10 uur eerst
sinds enkele dagen om half 11 laat zich
een schril gefluit hooren. Er rijden auto's
door de straten met luidsprekers, waar
door de menschen worden aangemaand,
zich binnenshuis te begeven. Politie-agen
ten loopen de voetgangers na, onophoude
lijk op hun fluitje blazend. Dezen ver
dwijnen in hun huizen, de mannen zonder
een woord te spreken, de vrouwen luid
protesteerend. De politie volgt de bevelen
van den „Kommandantur" streng op. On
derweg van Montparnasse naar het Grand
Hotel, welken afstand ik te voet aflegde,
ben ik niet minder dan vijf maal aange
houden. Ik had geen identiteitsbewijs bij
mij niets anders dan een gewone brood
kaart uit Berlijn, verdeeld in roode, vier
kante hokjes. Stram salueerend lieten de
agenten mij doorgaan. Waarom? Omdat
deze kaarten zooals trouwens alle dis
tributiekaarten in Duitschland den
Duitschen adelaar vertoonen. Een prent
briefkaart van de Rijkskanselarij of van
de Congreshalte Neurenberg zou vermoe
delijk evengoed als identiteitsbewijs zijn
aanvaard.
Zij die gingen en
ffij die hieven.
Montparnasse Elke straatsteen, die
hier ligt, wekt herinneringen bjj my op.
Zou ik hier nog bekenden terugzien? Ja
daar staat de Noor B. nog voor de
toonbank in het café, precies zooals tien
jaar -geleden alleen is zijn omvang toe
genomen en is zijn haar grijs geworden.
En daar is Madame G. Met een juich
kreet vliegt zij mij om den hals.
Zij heeft tot schoonheidsmiddelen haar
toevlucht moeten nemen, om haar grij
zende haren te verbergen. Van 40 huurders
is zij de eenige, die nog in een heel huis
is overgebleven. De anderen hebben er bij
haar op aangedrongen, dat zij mee zou
gaan, dat zij zou vluchten. Zij heeft zich
vo.or haar „redders" in veiligheid moeten
brengen op het politiebureau en is als
eenige huurster in het huis teruggekeerd.
Deze massavlucht is niets anders ge
weest dan massawaanzin. Toen er één
schaap over de brug was, volgden er tal-
looze andere. Zelfs de blinde, een bekende
straatfiguur in deze omgeving, is verdwe-
Maargeen ongeluk is zoo groot, of
er komt geluk by. De ellende van de
vluchtelingen is tot in den treure afge
schilderd. Dat heeft ook zijn goede zijde
gehad. De menschen hadden alles voor
waar aangenomen, dat hun werd verteld.
Nu hebben zij plotseling weder begrip ge
kregen van de onzekerheid des levens.
Oude gewoonten worden overboord gewor
pen en de dingen kregen eerst weder
kleur en waarde, toen men ze verloren
had. Het leven doet zijn rechten gelden.
Men is weer tevreden met weinig en blijde
en dankbaar, dat men er het leven heeft
afgebracht.
Het Duitsche element in Parijs.
Langs den Boulevard des Italiens trek
ken, zingend, de Duitsche soldaten. Zij
zingen onbekommerd; zy hebben geen
last van historische herinneringen. De
menschen op de terrassen voor de eafé's
slaan hen zwijgend gade. De rollende don
der van deze ongewone stemmen in een
vreemde taal, doet hen eerst goed gevoe
len, wat er eigenlijk is gebeurd.
Overal komt men Duitsche soldaten
tegen, zwaar stappend met hun dik be-
zoolde laarzen. De verhouding tot de be
volking is uitstekend. Waarom ook niet?
Op den dag van den Duitschen intocht in
Parijs lijpen enkele soldaten op een wa
gen met fruit toe, om bananen te 'koopen.
In een oogwenk stond het zwart van de
menschen er omheen, die zwijgend toe
keken. Zouden de Duitschers de koop
vrouw eenvoudig de bananen uit de han
den rukken? Een zucht van verbazing
ging door de menigte, toen de soldaten
niet alleen hun portemonnaie voor den
dag haalden, alsof zij wilden betalen
doch ook werkelijk betaalden Dat had
niemand gedachtHoofdschuddend van
verbazing ging men uiteen.
De soldaten bewegen zich ongedwon
gen. Kon men een oogenblik vergeten,
dat men zich in Parijs bevindt, dan zou
men kunnen meenen - dat troependeelen
van enkele legercorpsen na de manoeu
vres hierheen waren gekomen, om te
worden ingekwartierd.
„Het uur der waarheid heeft
geslagen".
De Fransche minister van binnenland-
sche zaken, Marquet, heeft zich gister
avond in een radiorede tot het Fransche
volk gericht. Hij begon met te constatee-
ren, dat de Franschen tot dusver onder de
heerschappij van den leugen hadden ge
leefd. Het uur der waarheid heeft echter
geslagen. De ware oorzaak van de cata
strophe is een uitgeputte, politieke, econo
mische en sociale toestand geweest. Thans
ligt Frankrijk, onder de puinhoopen van
het kapitalistische, liberale, parlementaire
systeem. Het uur van de gerechtigheid en
de straf voor de politieke en militaire na
latigheden zal komen. Eerst echter moet
men aan den wederopbouw denken. Nog
steeds bevinden zich in het onbezette ge
bied 15 millioen Belgische en 4 millioen
Fransche vluchtelingen. De regeering be
schouwt het als haar eerste taak, deze
weder naar hun land terug te brengen.
Een nieuwe en rechtvaardige orde, zoo
besloot Marquet, wordt in Europa opge
bouwd en Frankrijk zal zich hiernaar voe
gen.
De Engelsche luchtaanvallen op
Duitsche steden.
SCHERPE CRITIEK VAN DE
BERLIJNSCHE BLADEN.
„Zelfverheerlijking van den misdadi
ger, „Engeland pochtburgers zijn het
doelwit van zrjn bommen", zoo luiden
enkele opschriften van de Berlijnsche
avondbladen, die scherpe critiek leveren
op de uitlating van de Londensche
„Times", dat door Engelsche luchtaanval
len op onverdedigde Duitsche steden en
dorpen het moreel van de Duitsche bevol
king wordt beïnvloed. Hierdoor wordt er
kend, aldus schrijft de „Deutsche Allge-
meine Zeitung", dat deze nachtelijke bom
bardementen niet gericht zijn op militaire
objecten, doch uitsluitend op de burgerbe
volking. De officieuse „Times", aldus de
„Berliner Börsenzeitung", beroemt zich
op de erbarmelijke en laffe daden van het
Engelsche lu.chtwa.pen. dat zijn verachte
lijke aanslagen evenzeer terug betaald zal
krijgen als zijn opdrachtgevers. De
pochende woorden, van de „Times" zijn
een van veraf zichtbaar teeken voor het
nog nooit eerder bereikte laagtepunt en
de verwaarlooziiig van de Engelsche mo
raal. Ook deze kenmerkende vorm van
de Britsche politiek zullen wij voor ken
nisgeving aannemen en niet vergeten.
„Tot iedere misdaad bereid", schrijft de
„Angriff" boven zijn artikel, dat zich met
hetzelfde onderwerp bezig' houdt. Wij kun
nen de „Times" bevestigen", aldus het blad,
dat het zich hier, evenals reeds zoo dik
wijls, verrekend heeft. Moet de opmerking
van Lord Halifax in zijn rede, dat de En-
gelschen een uitval uit hun eilandvesting
zoudeu ondernemen en dat de neutralen
niet ontgoocheld zouden worden, gezien
worden in verband met de interpellatie in
het Lagerhuis, waarbij - de regeermg werd
aangespoord met het luchtwapen Berlijn
en Rome aan te vallen? Een dei-gelijke oor
logvoering zou geheel in de lijn van de
Britsche plutocraten liggen. Zouden deze
vrome wenschen werkelijk worden uitge
voerd, dan kunnen de Britsche vliegers op
een warme ontvangst bij ons rekenen.
Britsch convooi van vijf schepen
vernietigd.
Het opperbevel der Duitsche weermacht
deelt mede Gisterochtend hebben Duit
sche gevechtsvliegtuigen een Britsch con
vooi van vjjf koopvaardijschepen, tezamen
metende 17.000 ton, vernietigd. Bovendien
is een ander vijandelijk koopvaardijschip
van 4000 ton in brand gebombardeerd.
De invoering van den
dienstplicht in de Ver. Staten.
VOORBEREIDINGEN VOOR DE
INSCHRIJVING VAN 42 MILLIOEN MAN.
Uit Washington meldt het D.N.B. Ver
dere bijzonderheden over de invoering van
den algemeenen dienstplicht in de' Ver-
eenigde Staten wordt thans bekend uit
welingelichte kringen van het ministerie
va.n oorlog. Zooals reeds gemeld zal hier
voor in de volgende week aan de Senaat
een machtigingswet worden voorgelegd.
Associated Press voegt hieraan toe, dat
men het voornemen heeft op 1 September
met de inschrijving van de dienstplichti
gen te beginnen. De eerste 400.000 recru-
ten zullen waarschijnlijk op 1 October on
der de wapenen" worden geroepen. Het mi
nisterie van oorlog, is ondanks het debat,
dat nog in den Senaat is te verwachten,
er zoo zeer van overtuigd, dat deze mach
tigingswet zal worden aangenomen, dat
het reeds in ellcen staat de instanties heeft
aangewezen, bij welke de aanmelding moet
geschieden en die voorbereidingen moeten
treffen voor de inschrijving van 42 mil
lioen man en voor de oefening van onge
veer 11 millioen man. Tegelijkertijd zullen
naar alle waarschijnlijkheid de staatsmi-
lities worden gemobiliseerd om zich met
een deel van de oefening te belasten. De
tijd van oefening zal één jaar zijn. Met
1 April 1941 zullen nogmaals 400.000 man
onder de wapenen worden geroepen en
vervolgens op 1 October 1941 waarschijn
lijk nog 600.000.
Het Fransche economische leven
wordt weer op gang gebracht.
Het D.N.B. meldt uit Genève De be
sprekingen tusschen vertegenwoordigers
der autoriteiten en leden van de Fransche
industrieele vereenigingen hadden tot on
derwerp liet weer op gang brengen van
het Fransche economische leven. Besloten
is onmiddellijk een programma op te stel
len voor het verschaffen van nieuwe ar
beidsmogelijkheden. Het programma om
vat Het herstellen van verbindingswe
gen, spoorwegen, wegen en kanalen, het
vervaardigen van spoorwegmateriaal, de
electrificatie van spoorweglijnen, het op
stapel zetten van koopvaardijschepen en
visschersschepen, den herbouw van ver
woeste gebieden, verbetering van de lan-
delijke woningtoestanden en het bevorde
ren van den boschbouw en transportindus
trie, door de oprichting van houtskool
branderijen en fabrieken voor het ver
vaardigen van vervangingsmiddelen voor
benzine.
Anti-verspillingscampagne in
Engeland.
Teneinde het verlies van den invoer van
grondstoffen uit het buitenland te com-
penseeren, heeft volgens een bericht het
Zweedsche dagblad Nya Dagligt Allehan-
da uit Londen, het geblokkeerde Engeland
zijn toevlucht moeten nemen tot een „anti
verspillingscampagne". Op aanwijzing der
autoriteiten worden thans de zolders van
alle huizen in Engeland opgeruimd en on
derzocht op waardevolle grondstoffen.
Verder meldt het Zweedsche blad, dat de
inzameling van aluminium met het oog
op de al te geringe resultaten, is afgelast.
Daar echter de behoefte aan aluminium
van de Engelsche bewapeningsindustrie
dagelijks stijgt, hebben de officieele in
stanties zich voorbehouden, de inzameling
op een later tijdstip te houden. De autori
teiten hebben nieuwe maatregelen geno
men met betrekking tot het verpakkings
materiaal, waarmede men zeer zuinig zal
moeten omspringen. Zoo moeten alle soor
ten blikverpakkingen voor tabak, zoetig
heid enz. vervangen worden door karton
nen doosjes, daar de bewapeuings-indus-
trie groote hoeveelheden blik dringend
noodig heeft. Voor sigaretten mogen zelfs
geen kartonnen doosjes meer worden ge
bruikt.
Engeland machteloos.
Het D.N.B. meldt uit Boston Een be
kende Amerikaansche journalist, die met
den Transocean-clipper in do Vereenigde
Staten is aangekomen heeft verklaard, dat
de Britsche eilanden, by het huidige sta
dium hunner oorlogsvoorbereidingen, niet
alleen machteloos zijn tegenover een mas
sa-aanval van Duitsche vliegtuigen, maar
ook niet in staat zijn hun verzet tegen
een dergelijken luchtaanval tijdig en met
succes te organiseeren.
De Volks-Duitschers in
Bessarabië.
Het D.N.B. meldt uit Berlijn Over de
reis van een Duitsche commissie naar
Moskou, die zal onderhandelen over het
overbrengen van de Volks-Duitschers uit
Bessarabië en de Noordelijke Boekowina
naar het Duitsche rijk, meldt de „Dienst
aus Deutschland" o.a., dat het grootste
gedeelte dezer Volks-Duitschers, ten ge
tale van ongeveer 75.000 tot 80.000 per
sonen, in Bessarabië woonachtig is, in
hoofdzaak in 28 dorpen rondom Tarutino
en Sarata. Zij vestigden zich daar tus
schen 1814 en 1842 en stammen voorna
melijk uit Zuid-Duitschland en uit de
Oostelijke gebieden van Pruisen.
Door
CECIL FREEMAN CREGG.
50
„Effec'.en, hè? Dan is twintig duizend
niet genoeg. Maaker vijf en twintig van."
„Zal niet gaan."
„Luister nu eens. Het is het waard. We
zullen je gauw genoeg hebben". Vurig
hoopte de inspecteur dat dit waar zou
zijn. Die mannen van de Strand schenen
wel te kruipen!
„Mijn beste inspecteur", klonk het weer
geduldig van liet andere einde van den
draad, „zal het helpen als ik je zeg, dat
je nooit mijn natuurlijke stem gehoord
hebt, omdat ik aanneem dat je jezelf er
bly mee gemaakt hebt, dat je mjj gemak
kelijk aan myn stem zoudt kunnen her
kennen? Wanneer ik met anderen spreek,
verander ik die altijd. Het is als het ware
een tweede natuur voor me geworden, i
na jaren lange oefening, en ik zal nooit
gepakt worden door het gebruik van een
andere stem dan mijn eigen, denk je wel?"
„Bhnee", antwoordde Higgins on
zeker. „Ik veronderstel van niet."
„En ook, myn waarde inspecteur, ben
ik een. van de weinige menschen, die hun.
vingerafdruk kunnen veranderen."
„Maak het nu!" riep de inspecteur on-
geloovig, met de bedoeling den ander tot
een verklaring uit te lokken, welke weer
een paar kostbare seconden zou duren.
„Toch wel. Ik draag speciale handschoe
nen, die niet alleen myn eigen vingerafdruk-
ken verbergen, maar bovendien een anderen,
onbekenden vingerafdruk achterlaten. Slim,
nietwaar?"
„Jaals het waar is."
„Ha! Je bent half overtuigd. Nu dan,
Higgins, hoe denk je er over? Ik kan mjj
■niet veroorloven nog meer tijd te ver-
ajilllen."
Met deze verklaring was Higgins het
volkomen eens, want hij verbaasde zich
er al over, dat hy den man zoo lang had
kunnen vast houden. In den geest zag
hij de agenten van het bureau Strand
naar de cel kuieren, een sigaret in den
mond, schijnbaar zonder eenige haast en
zoo nu en dan eens staan blijvend om
het een of andere straattooneeltje te be
wonderen. Hij zou uitzoeken, wie daar
verantwoordelijk voor was en dan zouden
zrj er uit vliegen. Eerst zou hij ze echter
het grootste standje schoppen, dat zij ooit
in hun leven gehad hadden.
„Wel, Higgins, wat is er aan de hand?"
„Ik vraag me af, hoe je me zult be
talen, enhoe weet je, dat ik mijn
woord zal houden?"
„Ik zal een kwitantie moeten hebben
dat zal je in toom houdenKom op,
man! Schiet een beetje op! Ik kan hier
den heelen dag niet bly ven staan! En
Aan- het endere eind van den draad klonk
een uiterst vroolijk lachje. „O hemel! Ver
beeld je! A propos, Higgins, ik telefoneer
nu niet van dezelfde plaats als daarnet
Zoo'n gek ben ik niet, weet je!"
Woest smeet Higgins den hoorn op het
toestel.
HOOFDSTUK XXXIH.
Waarin inspecteur Higgins bezoeken
aflegt.
Voor hij den hoorn losliet, betreurde
inspecteur Higgins reeds zjjn overhaaste
handelwijze. In zjjn woede, dat hij zoo
voor den gek gehouden werd, had hjj zjjn
drift de overhand gelaten boven zjjn ge
zond verstand. .Mapell was nu- gewaar
schuwd, dat er op het gebied van ora-
kooping verder niets meer te. verwachten
viel. Hemel! Wat een sufferd ben ik, be
dacht Higgins, terwijl liy ziclizelf in ge
dachten om deooren sloeg. Indien hjj het
gesprek niet had afgebroken, hacl hij er
misschien in kunnen slagen, Mapell net
zoo lang aan de praat te houden, tot ook
de plek, waarvan hjj ditmaal opbelde, kon
worden opgespoord. Het aan de praat hou
den van Mapell zou niet meegevallen zijn
en het eischte het uiterste van zijn zenu
wen, maar toch...... inspecteur Higgins nam
ongeduldig den hoorn weer ter hand.
„U hebt me afgebroken, juffrouw", zei
hij driftig, tegen dc telefoniste, die naar
zijn wenschen vroeg, in de hoop, dat hij
terstond weer kon worden verbonden.
„Als u dan den hoorn wilt neerleggen,
zullen ze wel weer opbellen, en
„Dat zullen ze niet", /iel Higgins sar
castisch in de rede. „Dit is Scotland Yard,
zooals u zult weten. Zoek dat nummer
dadelijk op,, juffrouw en laat het me ter
stond weten. Higgins, inspecteur. En geef
me nuehHiggins zocht naar
het papier op zijn bureau, waarop hij
had geschreven van waar Mapell de eer
ste keei had opgebeld. „EhLang
ham 14796HalloHallo
,Wel?" klonk een neutrale stem aan
het andere einde van den draad.
„Wie bent u?" vroeg Higgins voorzich
tig.
„En wie bent u?" klonk het op den
zelfden toon terug. Zoo kwamen ze er
nooit.
„Ik ben Higgins van de Yard."
„O, sorry, mjjnheer! Ik ben Keller van
het Strand. Uw vogel ,vas al gevlogen
op het moment dat wij hier kwamen, wat
ongeveer drie minuten na uw telefonische
boodschap zal iijn geweest. Het ergste
van alles is, dat we niet weten naar wien
we moeten uitkijken."
„En wat nog erger is. Ik kan geen
signalement opgeven. Maar hel me over
vijf minuten nog even op, dan kan ik je
een andere telefooncel opgeven. Je zult
natuurlijk te laat zijn, maar wé zoeken
Mapell. Je zult zjjn foto Wel gezien heb
ben," hoewel dieongelukkigerwijs" twintig
jaar oud is."
In gedachte belde inspecteur Higgins
af.
Sprak Mapell de waarheid toen hij ver
telde, dat hjj regelmatig zijn stem ver
anderde Die ongewoon scherpe bere
kende stem? Was dat zjjn natuurlijke
stem of was net slechts een pose om
effect te maken en zich eventueel te be
schermen? En dat verhaal over die vin
gerafdrukken? Die bluf over dien hand
schoen! Als dat waar was, zou het eenige
spóor, dat de politie bezat, waardeloos
zjjn.
Onmogelijk: Het moest onmogelijk
zijn! Eén afdruk was gevonden in het
groote huis. Kon worden aangenomen, dat
Mapell de handschoenen gedragen had,
tenvyl hjj zich temidden van zjjn mede
plichtigen bevond. Dat was nauwelijks
aan te nemen. Neen. Do man had natuur
lijk maar wat gezegd, toen hij vertelde
dat hij altijd handschoenen droeg om zijn
vingerafdrukken te verbergen. Higgins
leefde weer wat op bij deze gedachte.
Het volgende oogenblik belde de tele
foonjuffrouw op met de niededeeling van
waaruit Mapell het tweede gesprek ge
voerd had. Het was eveneens in het West
End, maar een halve mijl van dc eerste
cel verwijderd. Twee minuten later was
deze informatie doorgegeven aan beide
mannen van het Strandhureau, die zich
terstond op weg begaven, vooruit we
tende geen succes te zullen boeken.
Een klopje op de deur en de bode kon
digde aan:
„De jongedame, meneer."
„Ha! Kom binnen, juffrouw Crawford.
Het doet me het grootste genoegen, dat
u in staat was te komen. De stem van
den inspecteur drukte een groot gevoel
van opluchting uit.
„Natuurlijk kon ik dat, maar wat is er
aan de hand?"
„Het gaat over den man, dien u achter
mij het leege huis in Horton Road naar
binnen hebt zien gaan; de beschrijving,
die u van hem gegeven hebt, zou ongeveer
op iederen man passen. De zaak is deze:
bent u er zeker van, dat u hem terug
zag?"
„Wel, dat weet ik werkelijk niet.Er
was geen ander licht dan van de maan,-
maar ik geloof toch wel, dat het zou
gaan."
„In dat geval moet ik u vragen te gaan
verhuizen. Ik zou u zelfs willen uitnoó-
digen een paar dagen hier te blijven. Onze
huisbewaarster zal blij zijn u te kunnen
herbergen."
„Maar waarom
„Kijk eens, juffrow Crawford. Ik wil
u niet bang maken, maai-voor een
zekeren wanhopigen misdadigerweet
u te veel."
„Het spijt me, maar ik kan niet."
„In dat geval het spijt mij ook
moet ik geweld gebruiken."
„Dat durft u niet!" stoof Jill Craw
ford op.
„H'm"
Inspecteur Higgins wendde zich tot den
wachtenden bode.
„Arresteer deze jonge dame wegens het
zich bevmden in een afgesloten huis in
Horton Road metehmet een be
doeling. Dat is het. Met een bedoeling.
Vaag maar nuttig."
De uitdrukking van den man was een
studie van verrassing en ontsteltenis, en
zonder een nadrukkelijk gebaar van den
inspecteur zou hij waarschijnlijk uren
lang onbeweeglijk zyn blijven staan.
„Kom mee, juffertje."
„O, ik zal wel blijven, inspecteur."
„Dat is heel verstandig Jin."
„Juffrouw Crawford, als 't u belieft."
..Utehbedoelde juffrouw Craw
ford, Jill."
(Wordt vervolgd.