KORTE PREDICATIE
SCHAKEN
"viui 3—w .aw. v. tijusM* u«u "aiiyji vp uo iivuiu»D, welke deze
week voor verschillend© Nederlandsche visschersvaartuigen weer mogelijk Is
geworden
Is God wel goed
Aan den rand van het oorlogsgeweld
stellen wij deze vraag. Eén ding is zeker:
Wanneer wij met den grooten blik van
Christus de eeuwen overziendan weten
■wij, dat God de vjereld naar een goed ein
de brengt, dat Hij toch goed is. In dit licht
worden zelfs oorlogen tot teekenen van
Gods goedheid. Maar ik heb in de ver
laten stellingen een bij de vlucht achter
gelaten briefje zien liggen in het gras. Ik
las: „Mon cher petit papa" mijn lieve
vadertjeDan gaat opeens een sluis
hoog voor je open en liet oorlogsleed gulpt
er doorheen, het leed dat wij om de stra
tegie vergeten. Ergens heeft een moeder
haar dochtertje gezegd: Schrijf jij ook een
briefje vanavond? Het meisje heeft ge
zwoegd, tongpuntje uit den mond. Nu
ligt in een ver land (kit briefje in het
gras en 't heeft geregend. Een moeder en
een dochtertje wachten te vergeefs op ant
woord. Zoo wachten duizenden in vele Jan
den te vergeefs op antwoord. God is goed?
Maar dat briefje dan?
Vélen durven deze vraag niet ten einde
gaan. Wij willen haar hier niet ontwijken.
Verder. Verder! Want dit missen is niet het
ergste.
Erger zijn de geestessmarten, die thans
voor velen ondragelijk zijn. Wij zien ook
die smarten aan en vragen: Is God wel
goed? Alzoo vragende gaan wij langs het
vreeselijke lijden der wereld en naderen
het einde, het ergste, vraar ons vragen
den bodem raakt. En zie, aan het eindein
het volslagen duister, tasten onze handen
een kruis. Het is het kruis, waarop mijn
Heiland stierf. Want niet deze oorlog,
noch dat briefje in het gras, noch alle
geestessmarten, maar dit- is het allerergste.
O groote troost. Want juist daar, waar
wy aan t bittere eind van onze vraag zijn,
heeft God zijn antwoord gesteld: God is
toch goed, zoo goed als het kruis, zoo goed
als het kruis van Zijn lieven Zoon. Al ons
vragen wordt in dit antwoord opgeheven
en wij weten, maar daarom alleen: God is
loeh goed. F.
Het weder in dienst nemen van
ontslagen arbeiders.
De directeur-generaal van den arbeid
vestigt met nadruk de aandacht van werk
gevers op het gebod, dat arbeiders, die na
9 Mei 1940 zonder toestemming van de
arbeidsinspectie zjjn ontslagen, weder on
middellijk in dienst moeten worden terug
genomen. Tegen niet-naleving van dit ge
bod zal ten strengste worden opgetreden.
De patroons zijn derhalve verplicht hun
na 9 Mei j.l. ontslagen arbeiders onver
wijld weder in dienst te nemen, terwijl zij
daarna indien zulks noodig is, een verzoek
tot de arbeidsinspectie kunnen richten, om
tot ontslag van arbeiders te mogen over
gaan. Ook de werkgevers, die reeds zulk
een. verzoek hebben ingediend, zijn ver
plicht zoolang op dit verzoek niet is be
slist, hun arbeiders in dienst te houden of
terug te nemen.
Bevelan'se brieven.
Janna's dorenkröone.
De 'oeve stieng dichte bie den diek.
Zö-drie a je buten kwam. 'oorden je 't
rusen van de zée-e. An één blok, achter
de gebouwen lag 't land. De ménsen wae-
re van een geslacht, dat 'ergens tieden,
'onderde jaeren en nóg langer, boerden
in Zeeland. Het 'uusouwen was nie over-
dreve groot, twi jongers en twi misjes,
net een mooi krootje. De ouwste dochter
was een echte „oppermeid"; flink en
struis en rée-e voe d'r werk. Ze was
„butenmeid": melke en beesten bestelle,
stoepe doe en rontom vège en schure,
'êel de waste, glad alléene; niks was ter
öoitte 'éet of te zwaer. De jongste 6
magge lêei'e. Ze nae' d' Ulo 'egae en
toen naaischolc. Om tee werken betêeken-
den ze nie vee: een bitje stof of doe, een
ollef ure zitte prusse om een 'andvol
blommen netjes in een kannetje te zet
ten en dergelikke diengen méér.
Dat gieng zö lange góed. Mientje wier
ontzie-e, ze was den kleinsten. Mae',
ze bleef den kleinsten nie. Ze groeiden
Janna boven 't 'óod. Ze was gezond en
flink, wè' nie zö struis, mae net zö sterk
as Jana. En zö góed van aerd as die ok
was, toch kreeg ze der erg in, da' Mien
tje oltied op 't luchtste ènde stieng; dat
bleef een dametje op mooie pantoffeltjes.
Dat kust invoudeg nie bestae, dat (lie op
een paer 'oute klompen 't verkenskot
uut zou motte schure of bovenop een
ladder stae an de goote. En bie Janna
groeiden der van binnen wat, dat a dae
tegen öp kwam. Ze docht: ..me bin ollebei
even nae, kinder uut één uusouwen;
waerom mot dan den èenen oal 't zwaere
werk doe en den aren niks as Juchte ker-
weitjes Zie loopt mee een geborduurd
schortje an een bitje mee de stofdoek te
zwaaien, a ik m'n viegers kapot stae schu
re op de verkensbakken of op m'n knieën
de straete zitte wil-e.
Waerom laet moeder nie om burten
ieder een weke binnen en een weke buten
werke?"
Op een dag, a dat is pas gaf, brocht
ze dat tegen d'r moeder te spraeke. Ze
kust dat nie langer mir opkroppe. Wan'
nie alléene, dè' Mientje een goed leventje
leidden, mie weinig en makkelik werk,
mae bovendien kreeg zie gekleurde schoen
tjes en ziede jurken tegen Janna 'oogstens
een paer verlakte schoenen en een burs
ters klêed. Ze zei: „dat gae noe toch nie
op, moeder; is dat noe recht? Die 't
minste uutvoert het mêeste kriege. D'r
'anden stae ovéral verkéerd voe en zie
kom' voe den dag as mevrouw; mien 'an
den bin overal de kost waérd, mae' mee
dat jie me der voe geeft, kan 'k in 'eur
schae nie stae". De traenen schote in d'r
öogen, nie omda' ze zö verzot op möoie
klêeren was en nog minder omda' ze zonde
van d'r eigen miek. Neê.e, mae' Janna die
'ieuw zielsvee' van d'r moeder en noe dee'
ze dèt zó zeer, dè' ze oltied achter'esteld
wier bie Mientje, net ofdat d'r moeder
om 'eur glad niks gaf. Dat was vanselft
wè' nie 't geval, jen eige kind dae biuuf
je vee van ouwe, wat a ter ok gebeurt.
Mae' Janna was noe éénmaal in staet om
voe d'r eigen te zurge, die gin 'ulpe mi
nöodig. En Mientje was nie op 'ekwêekt
De - gezellegheid was wig uut het - uus
ouwen. Dae was te vee' werk voe Janna
alléene en Mientje bleef mae' even traeg
en on.'andeg. Van rusteg zitte naaie 's
achemirregs was gin sprake mi; de
voader in 'uus kwam, dan zocht de man
z'n. eigen, 't was oltied een 'êen en weer
gelóop. Dan dronk 'n meest maer an 't
staende z'n komme leeg en gieng wee'
mae' den 'oek in.
Dat was zö op den duur géén leven. En
zö kwam dan, nae verloop van tied, die
voader voe de moeilikke zaak te staen,
om z'n gröote dochter mee te deelen, dat
'n besloten omeen twidde vrouwe in
'uus te briengen. Toen wist Janna, zö
dudelik as nog nóóit vóórdien, 'oevee' nae-
der a een kind is an z'n moeder as an
z'n voader. Wee' docht ze, dè.' ze dae' nie
in künne leve zou. En wee' gieng oalles
z'n gewone gangen, net. as vóór en nae.
De nieuwe vrouwe kwam en öee' de beuter
en de bédden en 't eten en oal dat vroe
ger d'r eige moeder dee'.
Janna de sloter van 't kammenet an
d'r of-'egeve. De êeste maenden bleef oal
les onveranderd, mae' toen de rouwe
uut was, kreeg Janna dezelfde ziede ja
pon en vadder oal de eigenste schoenen
en mantel en 'oed as Mientje. En toen
de winter verbie was, wier 't schoonmae-
ken zö 'eregeld, dè.' ze tegaere oalles
boenden en poesten en gêen van beien 't
ruge werk moste doe-e. Nae 't schöon-
maeken bleef dat toen zö, êest dee-e ze
tegaere de boel in uus an de kant, nae 't
koffiedrienken gienge ze tegaere nae' bu
ten en 's ochens vroeg dee-e ze saemen
de bêesten en de stoepe.
Maenden gieng dat a zö en op een
aevend was Janna nae den eten alléene
rond den böogerd 'egae. Ze voelden een
piene rond d'r 'arte en zö 'n gróót ver
driet; ze móst is alléene weze.
Ze 'ieuw zö onnoemelik vee' van d'r
moeder, mae' ze kon d'r niks an doe-e, ze
móst zie-e en erkenne, dat de vremde
moeder beter en rechtvaerdeger voe d'r
was. Niettemin was zie toet op 'eden
stuurs 'ebleve en nooit zei ze uut d'r
eigen êest wat, het woord „moeder"
was nog nie' over d'r luppen 'ekomme.
Ze stieng tenden in den böogerd. Het
waeter stroomden deur de leidege; de
sluus trók; ze 'oorden het eeuwege rusen
van de zêe-e. Oalles gieng z'n gangen net
as oltied. Ze lei d'r erm rond de stamme
van den bóom, daer ze onder stieng en
ze douwden d'r kaeke tegen de ruge
schors, toet dat 't zeer dee. Toen dee' ze
gin moeite mi' om d'r traenen in te 'ou
wen: „O moeder, moeder", klaegden ze,
„ik bluve joe toch oltied trouw, maer ik
kèn nie kwaed op d'r bluve, dat verdien
ze nie an me; ze is goed".
Op de banke achter 't 'uus zat d'r
voader mee z'n öogen 'olf toe.'enepe nae
den böogerd te turen. Ie draaiden z'n eigen
om, toen a z'n vrouwe nae buten kwam
en vroog: „is dat noe Janna? Wat me-
keert die, om stik alléene in den böogerd
te gae loepen? Je zou ègauw zegge dè
ze staet te julen. Wat bin dat voe finten;
daer is gin méns die ze moeit en zie is
altied even stuur". „Dat zè' wè' terechten
komme", zei de vrouwe rusteg, ,,'t is vol
strekt gin wonder, dè' ze d'r eigen noe
nog diepe ongelukkeg voelt. Gun ze tied om
uut te schreien."
H.C.H.
Vn de haven van Ostende zijn de schepen, die er ligplaats hadden, als gevolg van de gevechtshandelingen
gekapseisd en gezonken
voe 't ruge boërewerk, ze was gewend an
mmóoie, schóne 'andjes; je kust van 'eur
nie verge dè' d'r puntege naegeltjes zou-
we breke. Oe Janna ok praatten en
eindelienge schrêeuwden, dikke traenen, ze
kust d'r moeder nie toet het inzicht
brienge dè 't ééne kind te kort 'edae wier,
en 't andere vóór-'etrokke. Het waere trae
nen van verdx'iet, die Janna schrêeuw
den, en van verlangen nae d'r moeders
vrien'.schap. Nie van kwaed.'eid 'óor;
toch schote d'r öogen vier, toen ze op
't leste riep: „je bin gin goeie moeder
voe óns ollebei. Je bin nie rechtvaerdeg".
Het was êenegte maenden naedien,
dat 'uusouwen een zwaere slf.g trof. Tot
nog toe ze niks as voorspoed 'ekend.
Ja, dat kan lange goed gae, mae een
ieder krieg z'n burte 'óor, wees dae' mae'
zeker van.
De moeder kreeg een gevaerlikke ziekte.
Mientje zat 'èelen dag bie d'r, mee een
'aakseltje. Ze een witte verpleegsters-
schort an-'edae' dae' zag ze, o zö, góed
mee. Ze zat oltied zö, da ze d'r eigen
'ëelegans kon zie-e in de spiegelkasse.
Janna nauweliks tied om zö noe en dan
is even te komme kieken, wan' die most
noe oal 't werk alléene doe-e.
As den dokter kwam, bleef ze uut 't
zicht, zie in d'r werkpak stak een bitje
oal te vee of bie d'r zuster. Zö gauw
tèn wig was, stieng zie an d'r moeders
bédde: „wat eit 'n 'ezeid; is ter nog gin be
terschap?" Op een mirreg kreeg ze gin ge-
legenteit om binnen te gaen. Eêr a ze
in de deure was, kwam Mientje ze tegen.
„Mee; gae mee in de keuken", brocht die
der uut En toen begust ze te schrëeuwen
as een kind. Janna verschrok, dè' ze gin
raed wist. Ze docht het ergste en daerom
was 't nog een opluchtege voe d'r, toen
a Mientje 't uut kermden„het is besmet-
telik, zei den dokter, je kimt het zelft
ok kriege, a je ze oppast; ik durve
der nie mi bie komme". De traenen
stróomden zömae over d'r gezicht.
Mae' Janna wier anëens net zö kalm.
„Dan zal ik moeder oppasse", zei ze, „dan
doe jie je gewone werk wee'; mae' dan
mot ér een werkster komme om te wassen
en te schuren". Twint ze sprak, trok ze
de banden van d'r natte schorte los.
Zö-è' zie dat mee een paer woorden
'eregeld zö gieng het daerom nie. Mien
tje was zö overstuur en zö benauwd, dè ze
't ok zou kriege, ze dust gin êens tuus
te bluven en gieng denzelfden aevond nog
nae d'r grottemoedcr. Janna most d'r
eigen zóvee meugelik apart 'ouwe, om de
besmetteng nie over te briengen. Zodoen
de most er een 'uus-'ouuster komme voe
oal 't gewone werk en een paer daegen
in de weke een. werkster. Oe dat gieng,
dae' kust Janna d'r eigen nie mee be-
moeie. En ze gaf der niks om ok. Dat
ze èn most zie-e an piene en ellende in
die ziekekaemer en dat a ze zelft deur-
stae most an verdriet en medelieën was
zó erg en zö vee', dè' oalles van 't gewone
daegelikse leven daebei van gêenderlei be-
têekenisse was. Het duurden lank; het
duurden maenden, maer het lekene wè'
jaeren. Me zulle het kort maeke en oal die
smerte nie draedje voe draedje uutpluze.
Den dag kwam, dat oalles verbie was
voe de moeder, dè,' Janna nie kon be-
griepe 'oe ze-hog vadder zou kunne
leve en dè' ze tóch most, net ofdat er
niks gebeurd wsi;, oal de daegelikse be-
zegheden verrichte.
RedacteurJ. M. Mullié.
In een onzer vorige rubrieken gaven we
een party met de zoogen. Chatard-AIjecbin
variant van de Fransche partij- Het was
een Fransche amateur, die de bewuste va
riant in talryke vrije partijen geprobeerd
had. Omstreeks 1900 speelde ook schaak
meester Albin een tweetal partijen met
deze variant. De algemeene aandacht werd
er echter pas goed op gevestigd, toen AJ-
jechin in het tournooi te Mannheim mees
ter Fahrni versloeg. We laten hieronder
deze partij volgen, welke we ontleenden
aan het prachtige werk van Aljechin,
„Deux cents parties d'échecs".
Wit: A. ALJECHIN,
Zwart: H. FAHRNI.
I. e2e4 e7—e6 2. d2—34 d7—35
3. Pblc3 Pg8f6 4. Lel—g5 Lf8el
5. eée5 Pf6d7 6. h2—h4Le7Xg5
een zeer zwakke zet. Hier is 6
f6 of a6 of c5 gevolgd door f6 aan te be
velen.
7. h4Xg5 DdSXgö 8. Pgl—h3! Dg5—e7
9. Ph3—f4 Pd7f8 10. Ddl—g4! met de
dubbele dreigingll. Dg7: en 11. Pd5j
Zwart's antwoord is dus gedwongen f
10f7—f5
II.e5Xf6 (e.p.) g7Xf6
12.0—0—0 c7c6 13. Tdl—el Ke8—d8
Er is geen andere weg meer om tot ont
wikkeling van de damevleugel te geraken.
Indien 13Ld7, dan beslist het of
fer van het paard op d5.
14. Thlh6 e6e5 15. Dg4—h4 Pb8—d7
16. Lf 1—d3 e5e4 17. Dhd—g3 De7—f7
Stelling na 17De7—f7
Zwart: H. FAHRNI.
a bede fgb
Wit: A. ALJECHIN.
18. Ld3Xe4! d5Xe4 19. Pc3Xe4 Th8—g8
20. Dg3a3Df7—g7 of 20 De7
21. Da5f b6 22. Dc3 en wint
21. Pel—d6! Pd7—b6 22. Pd6—e8! forceert
mat of damewinst b.v. 22Dd7
23. Pf6: of 22Pc4 23. Dc5 df7
24. Tf6: etc.
22Dg7—f7 23. Da3—d6t plus
mat in twee zetten.
Generaal Christiansen, de opperbevelhebber der Duitsche weermacht in Nederland, legt een krans bij de
laatste rustplaats van drie en dertig gesneuvelde Duitsche soldaten van het luchtwapen op het Hélden-
kerkhof te Delft, dat plechtig aan de Duitsche kolonie in deze stad werd overgedragen
Het treinverkeer in Zeeland Is gedeeltelijk hersteld. Een der eerste treinen passeert den Sloedam.
