VAN OVER DE GRENZEN
ZITTING TRIBUNAAL TE MIDDELHARNIS
In de Ned. Herv. Kerk spreekt
Dr. Gravemeyer's avonds over:
Gods Wonderen in de Kerk".
Wanneer we oin ons heen zien,
gaat het ook na de oorlog nog niet
goed, het schijnt of God verliest
en de machten der duisternis
winnen.
Wij zouden het anders wensen,
weet echter, dat God het gewon
nen lieefl. God heeft daarom ook
geen sterke partij nodig, die zich
beijvert otn God te laten winnen,
dan krijgen we het triumpherende
Christendom. God beware ons
daarvoor. Wij zijn een gemeente
onder het kruis, Hij is opgestaan
ais de Gekruiste, Zijn Gemeente is
de Gemeente van den Gekruisigde
Dit moesten We telkens weer
verstaan. Deze boodschap moeten
we opnieuw leren verstaan, omdat
we dit verleerd hebben. Dat er
nog een kerk is, is een wonder
van Gods genade.
Helaas vormen we allerlei groe
pen, waarvan de ene groep de
andere eruit wil hebben. Wij heb
ben echter allen gezondigd, ook
de orthodoxen. In de jaren 1834
en 1886 vertoonde de kerk een
droevig beeld, daarom scheidde
men zich af. Men liep onder de
schuld vandaan om het te ervaren
dat separatie geen redmiddel
bracht (zie op het droevige beeld
in de afgescheiden kerken met de
steeds voortgaande splitsing en
afscheiding). In de dagen van de
profeet Ezechiël vertoonde de
kerk ook een droevig beeld, de
grote nood moest Ezechiël ver
staan, toen hij door den Here
werd geleid in de vallei der doods
beenderen, zeer vele en zeer dor.
Het leek ook toen een verloren
zaak. Ezechiël ziende de grote
nood, legt deze in de handen van
den Here en Deze doet openbaar
Worden, dat God God is. Heere,
Heere, Gij weer het, roept Ezechi
ël uit.
En om te bewijzen, dat Ezechiël
in zichzelf ook niets is, noemt Hij
hem met de naam: Mensenkind!
Toen ging de Here door het
onmogelijke heen. Profeteer over
deze dorre beenderen.
Hij zegr niet: Probeer er wat
van te maken of organiseer!
Toen geschiedde daar een ge
luid, dat is de bekroning van het
geloof, daar in die nood, in de
vallei, gebeurt het wonder.
Zo is er ook nood in onze kerk.
Het ene been kan niet zeggen tot
het andere been, ik ben beter, zo
mag ook de een zich niet beter
wanen dan de ander. Wij allen
orthodoxen en vrijzinnigen, heb
ben gezondigd en liggen in de
vallei der dorre doodsbeenderen.
Er is een concrete nood in de
Herv. Kerk, 't is al heel lang een
triest geval, telkens als de kerk
wordt geformeerd is er de mis
vorming, maar dan is het de Here
die reformeert, geen nieuwe kerk,
geen nieuw evangelie. Nimmer
mogen we tevree zijn met ons
kerkje, dit is alles zonde voor God.
De kerk heeft de opdracht om
het evangelie aan de wereld te
brengen, De kerk is er om de
wereld, nimmer hebben we ons
van onze roeping te onttrekken.
Dwing ze om in te gaan en niet
dwing ze om uit te gaan.
Als de kerk haar roeping ver
geet, brengt de Here Zijn oorde-
Het is vandaag 2e Pinksterdag.
Onder het beluisteren van de
Nieuwsberichten gaan onze ge
dachten terug naar die onvergete
lijke 2e Pinksterdag van het jaar
1940. De zwaargewapende horden
uit het Oosten, trokken als echte
Hunnen, moordend en brandend
op het hart van ons geschonden
Vaderland aan. De vliegtuigen
wierpen hun verderfzaaiende last
op onze steden en dorpen, en
terwijl verachtelijke ploerten hun
giftig verraad pleegden, stierven
onze zonen en broeders bij de ver
dediging van onze hoogste goede
ren. Wij, die thuis waren, leefden
deze Pinksterdagen als opgejaagd
wild, in zenuwslopende spanning
wachtend op de onheilen, die on-
afwendbaarop ons aan kwamen...
Aan dit alles dachten wc on
willekeurig toen we vernamen, dat
in
Duitsland
voor het Gerechtshof in Neurcn-
len over de kerk. Zo was de toe
stand der kerk omstreeks 1940.
Gestriemd door de gesel van
Hitier gebeurt het wonder, dat
de Here de'kerk haar plaats weer
doet vinden. Terwijl ze in zichzelf
geen oor om te horen en geen voet
had om te gaan, schudt de Here
de kerk wakker. De kerk ging
getuigen ener zijds van eigen
schuld en anderzijds van de eis
tot terugkeer tot den Here. (Denk
aan de kanselboodschappon).
Helaas waren er ook onder de
orthodoxen, die Weinig getrouw
zijn geweest, ze zochten zich een
plaats in de wereld. Zo werden
de kerkelijke boodschappen maar
niet afgekondigd, omdat ze van
de Synode waren, maar meteen
was het ook veiliger om het niet
te doen.
Door de druk der tijden bracht
God echter bij elkaar, die voor
heen elkaar voorbijgingen. Samen
werd gebeden, gelezen en getuigt.
De kerk moet midden in het
volk en dan mogen we bidden:
Kom, Heilige Geest!
Er gebeurde ook een Wonder
Gods aan de binnenkant
De Synodale organisatie van
1816 werd doorbroken. Wat nim
mer mogelijk was geweest, ge
beurde met 62 tegen 2 stemmen.
Toen werd de weg geopend, de
kerk met al haar zonden-strijd
en nood moest weer een eigen
koers gaan varen.
Het werk der zending, dat hoe
verdienstelijk ook door Chr. Ver
enigingen wordt gedreven, is een
roeping der kerk.
De kerk heeft een taak ten
opzichte van de jeugd, de vakver
enigingen de radio enz.
Dat de kerk haar roeping ver
staan moge-
Na het zingen van Ps. 118 7
werden schriftelijke vragen ge
steld, waarvan we de voornaamste
noemen.
1. De Kerk getuigde tijdens de
Bezetting tegen de krenking
die men ons aandeed, zal de
Synode ook nu getuigen tegen
de krenking, die Christus
aangedaan wordt?
2. Wat dunkt u van den Chris
tus?
3. Hoe staat u tegenover het
Nationaal Vakverbond en het
Chr. Vakverbond?
4. Hoe kunnen Wij samengaan
met hen, die de Christus
loochenen?
5. Hoe denkt u over de 3 Formu
lieren van Enigheid?
6. Hoe denkt u over de gezangen
in de kerk?
7. Hoe staat de Synode t.o.v. de
sport voor de jeugd?
8. Wat is het verschil tussen
de afscheiding van Luther en
de Afscheiding van 1834?
9. U is voor Chr. Staatsschool,
maar zolang deze er niet is,
waarheen moeten we dan onze
kinderen sturen?
Het zou ons te ver voeren om
het antwoord op al die vragen te
verstaan.
Gezien de bekendheid van de
persoon van Dr. Graveneyer heb
ben wij zijn denkbeelden wat
uitvoeriger beschreven. Overeen
en ander zal in de Herv. kringen
van Flakkee nog wel gesproken
worden.
berg de walgelijke verrader Seyss-
Inqnart vandaag aan een kruis
verhoor onderworpen werd. Deze
voormalige Hert is voor ons geen
onbekende. Reeds bij het lezen
van zijn naam klopt her hart
sneller. Met een glimlach van vol
doening hoorden we dat de ex-
Reichscommisar een beetje last
van zijn zenuwen had. Volgens
zijn eigen verklaring was hij de
kwaadste niet. In Oostenrijk had
hij zeer veel „vrienden". Aan
politiek had deze mijnheer niet
veel gedaan. Wel had hij voor de
„Anschlusz" geijverd. Hij was nu
tot de ontdekking gekomen dat
hij dit beter had kunnen laten
We twijfelen er niet aan of deze
geüniformeerde misdadiger-moor-
denaar zal tot de onfdekking
komen dat hij nog meer dingen
beter had kunnen laten
De vorige week stond een an
dere voormalige grootheid terecht,
n.I. Generaal Jodl, de vroegere
chef van de Duitse Generale staf.
Deze verdachte had weer meer
last van een te grote aanmatigen
de zelfbewustheid. Natuurlijk was
ook hij de onnozele onschuld. Met
politiek had hij zich nooit be
moeid. Dat Hitier aan de macht
kwam had hem veel zorg gebaard.
Hij had zeifs de moed gehad om
met den Fiihrer in botsing te
komen. Deze „liberale- patriot"
had nooit van het bestaan van
concentratiekampen afgeweten.
Hij had wel eens gehoord van
Dachau en Oraniënburg, maar hij
leefde in de veronderstelling dat
dit lustoorden met rozentuinen
waren. De onschuldige Herr Gene
ral dacht dat Buchenwaid een
militair oefenterrein was.Men
zal hem wel tot andere gedachten
brengen.Maar hij heeft nooit
kunnen denken dat
Engeland
Zaterdag in Londen zijn Victory
Parade overwinnings-parade)
zou houden. Men verwachtte in de
hoofdstad 12 miljoen mensen.
Tienduizenden kwamen reeds vele
dagen te voren perschip, pertrein,
per auto of per fiets. Ontelbaren
stelden zich tevreden met een
slaapplaats op de harde stenen
van de weg, waarlangs de impne-
rende stoet zou voorbij marcheren
Ook Prinses Juliana en Prins
Bernhard waren aanwezig. Het
was jammer dat het slechte weer
Zaterdagmiddag een plotseling
einde maakte aan alle festiviteiten.
Door militairen van alle geallieer
de landen werd aan dit geweldig
machtsvertoon deelgenomen. Voor
zover ons bekend, heeft Rusland
echter geen gehoor gegeven aan
de uitnodiging om eenheden van
de Rode Armee naar Londen te
zenden. Dit heeft een slechte
indruk gemaakt. Algemeen wordt
deze Weigering beschouwd als een
zichtbaar teken van de moeilijk
heden die er tussen de bond
genoten bestaan. Dat de inter
nationale samenwerking op dood
spoor is geraakt, Was trouwens
toch al voor ieder duidelijk. Wan
trouwen is in de grond van de
zaak helaas nog steeds de alles
beheersende factor in de inter
nationale politiek. Enerzijds zien
Amerika en Engeland in Rusland
grote zorg voor veiligheid een
streven naar imperialisme en
wereldbeheersing, terwijl Rusland
op zijn beurt de Westelijke demo
cratieën van een streven naar
machtsuitbreiding beticht.
Dit wantrouwen nu komt bij
alle internationale besprekingen
om de hoek kijken. En het komt
wel heel duidelijk tot uiting in het
bestuur van het overwonnen
Duitsland. Zoals men Weet zijn
op de conferentie van Potsdam
de regels vastgesteld, volgens wel
ke Duitsland behandeld moest
worden. In de practijk komt ech
ter van de naleving van deze
overeenkomst weinig terecht. In
het Oosten bezet Rusland een
gedeelte dat hermetisch afgesloten
blijft, ook voor de andere bezet
tende mogendheden. Rusland be
weert, niet in staat te zijn om de
algemene voedselnood in Duits
land te helpen lenigen. In de
Amerikaanse zóne daarentegen is
in de afgelopen maand voor 100
miljoen dollar ingevoerd, terwijl
slechts voor 7 miljoen dollar werd
uitgevoerd. De aanslagen op leden
van de Amerikaanse strijdkrach-
ten nemen in aantal toe. Deze
toestand kan niet voortduren.
Amerika weigert nu om de Duitse-
industrie verder te ontmantelen.
Engeland zal Waarschijnlijk dit
voorbeeld volgen. Het is een ge
biedende eis, dat Duitsiand zo
spoedig mogelijk als één geheel
wordt bestuurd.
De Engelse Labour partij hield
vandaag een congres. De voor
zitter van de partij, Dr. Lasky,
sprak een rede uit, waarin hij een
beroep deed op Rusland, om niet
langer te experimenteren met een
politiek van wantrouwen, maar
om het nu eens te proberen met
een politiek van vriendschap.
Joego-SIavië.
Vandaag begon in Belgrado het
proces tegen generaal Mihailo-
witsj. Wie de .geschiedenis van
dezen strijder leest, zal met ons
de tragiek van dit proces gevoelen.
Na de overweldiging van Joego
slavië door de Duitsers in het
voorjaar van 1941, zette Mihailo-
witsj met zijn partisanen, de strijd
vanuit de ontoegarkelijke berg
ketens, tegen den overweldiger
voort. Hij was toen een gewaar
deerde bondgenoot van Engeland.
Nadat Duitsland echter in oorlog
was geraakt met Rusland, begon
nen de communisten ook in Zuid-
Slavië evenals trouwens overal in
bezet Europa, hun verzet te orga
niseren. De bekende Tito Werd
hun aanvoerder. Mihailowitsj zag
in Tito en zijn communisten echter
een groot gevaar voor zijn land
en zijn koning. Hij bestreed daar
om Tito even fel als de Duitsers
en de Italianen. Reeds in het voor
jaar van 1943 verklaarde Rusland
toen dat Mihailowitsj in verbin
ding stond met de Duitsers.Waar
schijnlijk omdat Tito grote aan
hang onder de Slaven verwierf,
schepte ook Engeland afstand
van den vroegeren bondgenoot en
in 1944 verklaarde Churchill dat
hij wel Tito, maar niet meer
Michailowitsj zou steunen.
Na de bevrijding grepen Tito
en zijn mannen naar de macht.
Er kwam een geperfectionneerd
controlesysteem op alle burgers,
er kwam een geheime staats
politie, er zijn concentratie-kam
pen en velen worden in de nacht
van hun bed gelicht, want wie
niet communistisch is heet kapi
talist of reactionnair. Zo leeft het
land van den jeugdigen ex-koning
Peter onder een druk als onder
het ergste fascisme. Zo werd in
dit „bevrijde" land de trouwe
dienaar van den verjaagden ko
ning, reeds op 13 Maart gevangen
genomen beschuldigd van steun
verlening aan den Duitsen vijand.
Toen hij vanmorgen de rechts
zaal werd binnengebracht, werd
hij uitgefloten en men riep: „We
moesten je ophangen" Zo gaat
de roem der wereld voorbij
Dit geldt ook voor
Italië.
Bij een referendum heeft men
zich daar uitgesproken vóór of
tegen de monarchie. De uitslag
van deze volksstemming was als
volgt: 5.369.105 stemmen voor de
republiek, en 4.004.145 voor de
Dinsdag 11 Juni had de vierde
zitting plaats van het tribunaal
te Middelharnis.
President: Mr. C. R. F. van
Roggen; Adj.-secr.Mej. Mr. J.
M. Hovenkamp; Leden: D. Goe-
koop en M. Mijnders.
UITSPRAKEN.
B. A. Geldhof te Herkingen.
Het tribunaal veroordeelde hem
tot:
1. internering van 4 jaar en
6 maanden, met aftrek van voor
arrest;
2. ontzetting uit de beide kies
rechten.
A. Rietdijk te Herkingen.
Deze werd veroordeeld tot:
1. internering van 5 jaren,
met aftrek van voorarrest;
2. ontzetting uit de beide kies
rechten.
D. Keuvelaar te Dirksland.
Keuvelaar werd veroordeeld tot
1. internering van 1 jaar en
6 maanden, welke dientengevolge
eindigt op 11 Nov. 1946;
2. ontzetting uit de beide kies
rechten.
J. Noordermeer te Den Bommel.
Deze Werd veroordeeld tot:
1. internering gelijk aan de
duur dat hij geïnterneerd is ge
weest;
2. verbeurdverklaring van zijn
vermogen tot ƒ5.000,
Zaak tegen W. A. Roos, bakker te
Middelharnis.
Roos wordt ten laste gelegd,
dat hij hulp en steun verleend
heeft aan den vijand door een
briefte schrijven aan het Arbeids
bureau te Dordrecht, waarin hij
twee zoons van M. Braber aan
geeft voor tewerkstelling in Duits
land; voorts dat hij heeft blijk
gegeven van ingenomenheid met
den vijand door de verloving van
zijn dochter met een lid van de
Duitse weermacht; dat hij lid van
de N.S.B. geweest is; dat hij toe
gestaan heeft dat zijn dochter lid
werd van de jeugdstorm; ten-
monarchie. Met betrekkelijk ge
ringe meerderheid is de monarchie
verworpen. Hierdoor komt een
eind aan het koningschap van het
huis van Savoye, dat in 1861 de
Italiaanse troon beklom. Intussen
kan de uitslag van deze stemming
nog heel gevaarlijke spanningen
verwekken onder de emotionele
Italianen. In verband met het feit
dat het industriële Noorden over
wegend republikeins is, het Zuiden
daarentegen in overgrote-meer
derheid monarchistisch, spreekt
men zelfs het vermoeden uit van
een scheiding tussen het monar
chistische Zuiden en het republi
keinse Noorden. Oorspronkelijk
zou de Republiek Zatermorgen
officieel worden uitgeroepen. La
tere berichten meldden evenwei
dat dit tijdstip was uitgesteld tot
Maandag. Intussen hebben de
Koningin en haar kinderen het
land reeds verlaten. Ex-koning
Umberto, die slechts 29 dagen de
kroon gedragen heeft, zal het land
eerst verlaten na de officiële
machtsovername. De konings
familie vestigt zich in Portugal.
Spanje.
Ook Franco zal een andere
woning moeten zoeken, want vol
gens José Giral, de presidentwan
de Spaanse schaduwregering in
ballingschap, zal de Generaal,
mede door een binnenlandse ver
zetsbeweging, ten val worden ge
bracht. Zoals men weet heeft de
commissie van de veiligheidsraad,
die belast was met een onderzoek
inzake Franco Spanje, geadvi
seerd, de leden van de U.N.O.
aan te raden de diplomatieke
betrekkingen met Franco te ver
breken. In de laatste zitting van
de V.R. j.l. Donderdag, werd door
Rusland bezwaar gemaakt tegen
dit advies. Het ging niet ver ge
noeg. Op voorstel van Amerika
werd de behandeling even uit
gesteld om de nota nader te
bestuderen. Franco krijgt dus nog
even tijd om uit te kijken, 't Zal
evenwel niet meevallen bij de
huidige Woningnood
slotte dat hij voordeel heeft ge
trokken van de maatregelen der
Duitsers door zijn radiotoestel te
mogen behouden en op grond van
het feit, dat zijn zoon bij de S.S.
diende, extra distributie beschei
den ontving.
De president begint met te
vragen of de feiten juist zijn en
of de brief, die naar het arbeids
bureau gezonden is, zijn hand
tekening draagt, waarop beschul
digde antwoord cfat de feiten
grotendeels juist zijn, maar dat
de ondertekening niet van hem is.
De president leest daarop de
brief voor, waarin staat dat twee
zoons van beschuldigde voor
Duitsland moeten werken, terwijl
naast hem de zoons van Braber
thuis zijn. Deze kunnen wel naar
Duitsiand gaan.
De pres. vraagt of Roos weet
dat de brief verstuurd is.
Roos: Ja, maar de inhoud was
mij niet bekend.
President: U hebt verklaard,
dat u de inhoud met uw zoon
besproken hebt.
R.: Ja, maar ik wist niet wat
mijn zoon geschreven heeft.
Pr.: U kon toch wel begrijpen
dat er moeilijkheden uit voort
konden komen voor de zoons van
Braber.
R.Ik heb met mijn zoon be
sproken dat hij weer naar D.
moest cn de zoons van Braber
nog thuis waren. Mijn zoon zei
toen„Ik zal er een brief over
schrijven".
Pr.: Uw gezin was toch wel
zwaar in Duitse richting georiën
teerd. Twee zoons bij de S.S.
R.: Ik heb toen ze in Duitse
dienst zouden gaan er niet in toe
gestemd. De één is later door de
S.D. opgeroepen.
Pr.: Uw oudste zoon schrijft
dat de jongste zich bij de Gestapo
gemeld heeft.
R.: Dat is niet waar.
Pr.: U hebt zich niet verzet dat
uw dochter zich met een Duits
militair verloofde cn ook niet dat
uw andere dochter lid van de
jeugdstorm werd. U bent in Maart
194! lid geworden van de N.S.B.
en dat gebleven tot eind 1942.
R.Jawel.
