FRISO-BMI in Onze Eilanden. EERSTE BLAD g'Hg Vrouwenhanden Leest „Onze Eilanden." ieelen van de Sanguinose. ST00MB00TDIEMST Dienstregeling ZATERDAG 10 December1S27 feuilleton. DWAALLICHTEN. NIEUW TAR I E F tijdelijke of blijvende algeheele invaliditeit. bben Iverk 1 den ver- f:lijk trie was de er Iike was oon welke huishoudelijke arbeid verrichten, blijven zacht, gaaf en blank door Doos 30-60-90, Tube 80 ct. PUROL (Adv.) Neeltje Fun; Anthonius van Kempen, oud 73 j. (ongeh.); Elizabeth van Balen, oud 76 j. wed. van Anthonlj Razenberg; Dina Simonse, oud 58 j. (ongeh.). VEI LINUS BERICHT van Yrü<lag 2 Deceinbor 1927 der Coöp. Tuinbouw-en Veihngsvereeniging „Oostvoorne". Prei 1,80 tot 5,10 per 100 bos. Blauwe druiven 0,80 tot ƒ0,— per k.g. Peen (koe) 4,40 per 100 k.g. Kroten 3,20 tot f 4,90 per 100 bos. Witlof 0,17 tot 23,— per k.g. Kool (roode) ƒ4,— tot ƒ10,— per 100 stuks. Kool (witte) ƒ5,— tot 8,—per 100stuks. Kool (savoye) 4,— tot ƒ9,— per lOOstuks. Bloemkool I ƒ12,— tot ƒ17,— per 100 stuks. Bloemkool II ƒ4,—tot/8,— per 100stuks. Boerenkool 0,32 tot 0,46 per krat. Uien 9,SO tot per 100 k.g. Tafelperen 0,16 tot 0,26 per kg. Keukenappelen 0,05 tot 0,13 per k.g. KeukeDper'en 0,03 tot 0,13 per k.g. Spruiten f-DOQ tot 0,11 per kg. Mispels 0,25 tot 0, per k g Kipeieren netto 9,30 tot 9,90 per 100 st. Eendeieren 6,70 per 100 stuks. Aanvoer 5456 stuks. Verkrijgbaar bij alle Boekhandelaren ui umnmunn [iwüiujimimiim) nnnn r plantaardig, beproefd tonicum, het bloed, t de zenuwen, racht aan de hersenen. [t de vermoeidheid. de influenza. de malaria. r eetlust op. v slaap diep en verkwikkend, t een algeheele levensopgewektheid. 11. f 2.—, bij 6 ft. f 11.—, bij 12 fl. f 21.—. r bij Apothekers en Drogisten. HT U VOOR NAMAAK. DeRiemerstraat 2c/4, Den Haag. I'ciale ster- idt al ori- igen MIÜDELHARNiS-ROTTERDAM v.v. via VLAARDINGEN s.s. „MIDDELHARNIS" aanvangende 2 Octoöer 1927 van Middelharnis op Maandag en Dinsdag V. Middelharnis 4.30 vm. A. Vlaard. 7.00 vm.* A. Rotterdam 8.00 vm. Overïge dogen (beh. Zon- en Feestd.) V.Middelharnis 0.40 vm.A.VIsard. 9 lOvm A. Rotterdam 10 00 vm. A. Brieile 10.30 vm.§ van Rotterdam op Maandag en Dinsdag V.Rotterdam 2.15 om. V. Vlaard.3.00urn. f A. Middelbands 5.30 om. Overige dagea (beh. Zon- en Feestd.) Van 2 October fi/m 5 November en vanaf 8 Februari. V. Rotterdam 3.00 nm. V.Vlaard.3.55nm. ft V. Brieile 2.20 nm.§ A. Middelharnis 6 20 nm. Van 6 November f/m 7 Februari V. Rotterdam 2 15 nm. V. Vlaard. 3.00 nm. f A. Middelharnis 5.30 nm. In aansluiting op den trein van 7.21 vm. en 7.12 vm. van Vlaardingen. in aansluiting op den trein van 9.21 vm. en 9.40 vm. van Vlaardingen. t in aansluiting op den trein van 14.40 (2.40) en 14.51 (2.51) nm. te Vlaardingen- H In aansluiting op den trein van 15.40 (3.40) nm. en 15.51 (3.51) té Vlaardingen. Te Vlaardingen overstappen. AIb Feestdagen rijn te beschouwen: Nfeuwjaaradag, 2e Paaocbdag, Hcraelvavttdag Vp Plnktlerdflp en d» hold» Koreldepen Prijs per kwartaalf I, Losse nummers „0,076 Advertentiën v. 1—6 regels 1,20 Elke regel meer. 0,29 Bij contract aanzienlijk korting. Dienstaanbiedingen en Dienstaanvragen f 1,— per plaatsing tot een maximum van 10 regels, elke regel meer 15 cent. GAS- EN ANDERE CORRUPTIE. De berichten in de pers over de steeds verder bloot gelegde corruptie in de gas- bedrijven, worden eentonig als het verhaal van Saïdja, waar zij door middel van de streepjes aan de balk de dagen telt, die haar nog van haar beminde scheiden. Heden wordt hier, morgen daar een nieuw geval van het aannemen van retourcommissies bekend, en het publiek, dat zich aanvankelijk ergerde, begint ten slotte onverschillig te worden, scheert alle gas-directeuren over één kam en heet alles een „bende, wat met het overheids bedrijf in verband staat". Daardoor wordt ten onrechte een blaam geworpen op de direc teuren, die volkomen interger gebleven zijn, en die wel behoefte zullen voelen opkomen naar de instelling van een commissie van onderzoek, die zij eerst met een verontwaar digd en beleedigd gebaar hebben afgewezen, omdat ze een verdenking alleen reeds een on rechtmatige beleediging van hun persoon achtten. Ten onrechte. Zulk een commissie van onderzoek kan niet alleen benoodigd zijn om ièmand's schuld vast te stellen, maar even eens om algemeen en als een onaantastbare waarheid bekend te maken, dat zekere per sonen de publieke achting waard gebleven zijn, doordat ze niet bezweken bleken voor de ver leiding, waaraan zoovele collega's hun morali teit ten offer brachten. De wijze, waarop naar den omvang der gas- corrupties onderzoek wordt gedaan, kunnen we niet gelukkig heeten. De justitie heeft er de leiding in genomen, doch zeer waarschijnlijk zal de zaak niet justitieel worden afgedaan, omdat het aannemen van retour-commissies, hoe laakbaar ook, niet in strijd schijnt met de letter van de strafwet. Omdat echter de arm der wrekende justitie de zondaars niet treffen kan, schijnt men een andere methode te volgen om voor de daden van corruptie te doen boe ten, door n.l. de resultaten van het onderzoek aan de betrokken gemeentebesturen mede te deelen, aan wien dan de berechting der schul digen verder wordt overgelaten. f Dit nu leidt tot tweeërlei, zelfs tot meerder- lei recht. Eerstens beschikt de justitie niet j over volledige gegevens en blijven zoodoende de directeuren, die gelden aanamen van fabri-1 kanten, wier boeken toevallig niet in beslag genomen werden, buiten schot, maar boven- j dien wordt „recht" gesproken naar een ver-1 schillende maatstaf, afhankelijk n.l. van de meerdere of mindere welwillendheid der be-1 trokken gemeentebesturen. Op vele kleine plaatsen behoort de gasdirecteur met den dokter en den notaris en de leden van den raad tot het notabele gezelschapskringetje uit de gemeente, dat bij een berechting van een der hunnen onmogelijk de objectiviteit kan be waren, die voor een juiste rechtspraak noodig is. Zoo zien we het gebeuren, dat om eenzelfde ten laste gelegd feit, de eene directeur on middellijk ontslag krijgt, de ander ontslag met het praedicaat „eervol", een derde terug gesteld wordt in rang en salaris, een vierde er met een uitbrander, in den vorm van een motie van afkeuring, afkomt en de zaak van een vijfde eenvoudig in de doofpot wordt gestopt. Hier dreigt dus een nieuw onrecht. De beste oplossing ware o.i. te vinden, als Dit blad verschijnt iederen Woensdag- en Zaterdagmorgen. Het werdt uitgegeven door de N.V. Uitgeversmaatschappij „Onze Eilanden", Tel. Int. Ne. 15 Veerstraat Middelharnis. 10E JAARGANG. - N°. 12 een regeeringscommissie met uitgebreide be voegdheden het onderzoek over het geheele land in handen kreeg en dat uitstrekte tot alle gas-, misschien nog juister: tot alle overheids bedrijven. En zoo daartegen al bezwaren van staatsrechterlijken aard mochten bestaan, dan ware de uniformiteit in de berechting der cor ruptie-affaire toch zeker wel te bevorderen door een provinciaal onderzoek door ieder college van Ged. Staten, dat omtrent de wijze van afdoening der zaak, van advies kan dienen aan de gemeentebesturen. Hoe vreemd het ook klinken moge, we spreken toch-de vrees uit, dat op het oogen- blik wel eens al te rigoureus wordt opgetreden tegenover sommige gasdirecteuren. We willen geen volledige excuses aanvoeren voor hen, die zich blameerden door het aannemen van retourcommissies, maar er zijn wel verzachten de omstandigheden aan te wijzen. Niet voor I de groote mannen uit het bedrijf, menschen met klinkende namen, mannen van standing en academische ontwikkeling, die zich hun verantwoordelijkheid volkomen bewust moe ten zijn geweest, maar wel voor de directeuren uit de kleine plaatsen, onder wie de meeste „slachtoffers" heel juist is het woord eigen lijk niet gevonden worden. Het zijn grooten- deels menschen van eenvoudige afkomst en ontwikkeling, die vroeger in groote gas bedrijven een zeer ondergeschikte functie be kleedden, aldaar de van jaren her bestaande gewoonte van het aannemen van retour commissies leerden kennen en niet in staat waren om de volle beteekenis te beseffen van een daad, die door een zeer algemeene ge woonte van zoo langen duur, een soort van sanctie had gekregen, een sanctie, die ze maar al te makkelijk "als voldoende accepteeren, toen ze, in een zelfstandige positie aan een kleinbedrijf benoemd, zich met een vaak on voldoend honorarium beloond zagen. (Adv.) E. WERNER VERTALING VAN HERMINA. Geautoriseerde uitgave van D. BOLLE.) 21) Weer vertoonde zich de sombere wolk op Hart- mut's voorhoofd en éen oogenbiik wachtte hij met zijn antwoord. Toen zeide hij op koelen toon: „Ja, freule!" „Dat dacht ik al. Uw naam zoowel als uw uiter lijk verraadt u en dan is uw oordeel te begrijpen." „In elk geval is 't een onpartijdig oordeel," hernam Hartmut, geprikkeld door het verwijt, dat in haar gezegde lag opgesloten. „Ik heb vrij wat van de wereld gezien en kom nu juist uit het oosten terug. Wie den oceaan kent met zijn door- Schijnend blauwe vlakte of zijn loeiende storm winden, wie het leven in de keerkringslanden met al hun kleurenpracht en lichtspiegelingen heeft genoten, dien moeten ze wel koud en kleurloos voorkomen, die onafzienbare eeuwig groene bos- schen en al die Duitsche landschappen eigen lijk!" Het medelijdend schouderophalen, waarmede hij besloot, scheen zijne gezellin eindelijk uit hare kalme stemming te brengen. Een ontevreden trek verscheen op haar gelaat en hare stem klonk min of meer opgewonden, toen zij antwoordde: Nogmaals: we verklaren, geen zonden te willen excuseeren. Bovendien, de gemeentebesturen, die nu „recht" spreken, hebben zelf veel schuld door haar absoluut onvoldoende controle. Hoe zou het anders mogelijk zijn, dat het euvel der retour-commissies zóó algemeen kon worden en zooveel jaren duurde voor er iets van uit lekte? 't Is alsof de integriteit der directeuren gedaald is mèt het peil van de meeste ge meentebesturen en andere politieke colleges. Vroeger was het lidmaatschap van den raad een eere-functie, welke offers eischte, waar door de besturen in hoofdzaak samengesteld waren uit mannen van kennis en ontwikke ling, die uit een waarachtig gemeenschaps gevoel het openbaar belang wilden dienen, mannen die karakter hadden, maar ook karakter eischten van hun ondergeschikten. Dat heeft met geld niets te maken, want ook de kleine burgerij en de arbeiders leverden hun vertegenwoordigers, die de genoemde deugden bezaten, 't Is ook niet de politiek op zich zelf, die het peil van de vertegenwoordi- „De smaken verschillen! Ik ben niet in het oos ten geweest, maar kan wel het zuiden van Europa. En ja die landschappen vol licht en kleuren zijn prachtig in het begin maar dan vermoeien ze ons! Zij missen alle frischheid en kracht; men kan daar wel droomen en genieten, maar niet leven en werken. Doch ik zal maar zwijgen gij begrijpt onze Duitsche bosschen toch niet." Hartmut glimlachte met onmiskenbare zelf voldoening. 't Was hem nu toch gelukt, de kille geslotenheid van zijne gezellin te doen ophouden. Met al zijne beminnelijkheid had hij niets op haar vermocht; maar hij merkte thans, dat er nog iets anders was, wat eenig leven in dat koel, doch schoon gelaat kon brengen, en schepte er een eigenaardig genoegen in dit te voorschijn te roepen. Mocht hij haar hierbij soms kwetsen om het even, hij vond 't prettig. „Dit klinkt ais een verwijt, dat ik mij helaas moet laten welgevallen," zeide hij met onverholen spot. „Misschien ontbreekt mij dat begrip. Ik ben nu eens gewoon, de natuur met een anderen maat staf te meten dan de menschen. Leven en werken! 't hangt er maar van af, wat men daaronder verstaat. Ik heb jaren lang te - Parijs gewoond, in dat grootsch en schitterend middelpunt van de beschaving, waar het leven in duizenden stroomen golft en klotst. Wie gewoon is, zich door dien brui senden vloed te laten medevoeren, die kan zich niet meer in de bekrompen, kleingeestige toe- i'anden schikken, in al de burgerachtige vooroor- deelen en pedante opvattingen, die hier in dit brave Duitschlarid „leven" worden genoemd." De minachting, waarmede hij de laatste woor den uitsprak, had iets uitdagends en bereikte dan ook haar dos!. Zijne gezellin bleef plotseling staan gende lichamen neerhaalde, maar 't zijn de politieke drijvers van allerlei richting, die om een persoonlijke eerzucht of geldzucht trachten te bevredigen, langs het laddertje der politiek omhoog klauteren en dan in kamer en raad honderd-uit praten over wereld-her vormende plannen en droomen, niet in staat zijn, of geen zin hebben om de dagelijk- sche huishouding van land of gemeente, zooals die op het oogenbiik is, te beheeren of te con troleeren. Om hun persoonlijke aspiraties na te streven, gaan in een zekere gemeente van ons land de edelachtbaren elkaar met messen te lijf (historisch); in een andere gemeente be stoken ze elkander met anonieme smaad schriften; om op het „gestoelte der eere" te komen, lapt in de hoofdstad des lands een vertegenwoordiger van den nijveren midden stand, mondeling en schriftelijke geloften aan zijn laars, en anderen danken hun plaats aan de duizenden guldens, die ze voor hun candi- datuur offerden, gelden, die ze mogelijk door een voordeelig handeltje in erfpachtsgronden weer dubbel en dwars kunnen terug verdienen! Zoo zijn in sommige plaatsen de colleges samengesteld, die over gasdirecteuren moeten vonnissen. De heeren treden gestrengelijk en zonder pardon op tegen die directeuren, voor zoover die niet tot een eigen kliek behooren, verhoogen door hun kloek gebaar weer eigen aanzien en gaan, na aldus hun handen in onschuld gewasschen te hebben, weer met hun oude zorgeloosheid voort in hun streven naar politieke glorie of persoonlijk gewin. INGEZONDEN MEDEDEELING. INGEZONDEN MEDEDEELING. TIONALE LEVENSVERZEKERING-BANK, VAN 1863, TE ROTTERDAM Verzekert niet slechts Uw Lev e n Dekt tevens het risico van 5Q-55-A0-59£-£;^ p0l}4:, M.V.DOUWE EGBERTS TABAKS-FABRI EKEN Week-revtae. Binnenland. Met een zucht van verlichting hebben vele brave huisvaders en dito -moeders kennis ge nomen van het feit, dat de goede Sint zijn terugreis naar Spanje weer heeft aanvaard, omdat daarmede de laatste Hollandsche gul dens in de huishoud-portemonnaie voorloopig weer veilig zijn gesteld. Want hoevele lieve sprookjes we den kinderen ook al vertellen omtrent de goedgeefschheid van dien wonder baren weldoener, de stand van onze leas en zag hem van boven tot onderen aan, maar uit de tot hiertoe zoo koele blauwe oogen trof hem een van toorn fonkelende blik. Een driftig antwoord scheen haar op de tong te zweven, maar zij be dwong zich. Zehief slechts fier het hoofd op en zeide op hoogen toon: „Gij vergeet, mijnheer, dat ge tot een Duitsche spreekt Mag ik u dit herinneren?" Al het bloed steeg Hartmut naar het voorhoofd bij deze terechtwijzing, en zij gold nog slechts den vreemdeling, den buitenlander, die in beleefdheid tegenover een Duitsche te kort schoot. Als dat meisje eens wist, wie zoo tot haar sprak, als ze éenig vermoeden had een brandend gevoel van schaamte sloop eensklaps zijn boezem binnen, maar hij was man van de wereld genoeg om zich goed te houden. „Pardon!" zeide hij met een lichte, half schert sende buiging. „Ik dacht, dat wij maar in het alge meen praatten, waarbij ieder het recht heeft voor zijne meening uit te komen, 't Spijt mij, u belee digd te hebben, freule!" Een onnavolgbaar trotsche en verachtelijke be weging van haar hoofd deed hem zien, dat hij vol strekt niet het vermogen bezat om haar te belee- digen, en nauwelijks merkbaar haalde zij de schou ders op. „Ik laat u geheel vrij in uwe meening, maar wij staan ten opzichte van die zaak op zulk een ver schillend standpunt, dat 't maar beter zal zijn ons gesprek af te breken." Rojanow had ook geen zin om 't voort te zetten. Hij wist nu, wel Is waar, dat die kalme blauwe oogen vlammen konden schieten, hij had 't onderzocht en ze daartoe gedwongen, maar de zaak eindigde toch anders dan hij zich had voorgesteld. Ter sluiks middelen wijst er op zeer realistische wijze op, dat Sinterklaas er bij zijn overhaast vertrek blijkbaar njet aan gedacht heeft om het crediet te verrekenen, dat we hem bij zijn komst heb ben verschaft. Als het Kerstmannetje ons straks nu ook nog zoo'n poets heeft gebakken en we eenige dagen later met punch en olie bollen het oude jaar uitgeleide doen, dan zul len we misschien niet al te weemoedig afscheid nemen van de gezellige Decembermaand met haar huiselijke, maar dure feestdagen. De neringdoenden zorgen wel, dat we voor loopig in de vereischte stemming blijven. Nauwelijks schreven we 6 December, of de Sinterklaas-etalages werden al weggebroken en vervangen door een uitstalling der waren met veel rood, hulst, gevlokte sneeuw en andere attributen, die ons er aan moeten herinneren, dat we te zorgen en te koopen hebben voor de a.s. Kerstdagen, voor welk doel ook uit de heide-streken van ons land wagon-ladingen met sparren worden aange voerd, die straks tot verlichte en fantas tisch versierde Kerstbooinen omgetooverd, alles wat lid of vriend der familie is in gezelligen kout om zich zal vereenigen. „Onze" zwaargewicht kampioen-bokser van der Veer heeft zich zeiven en zijn enthousiasten aanhangers een leelijke Sinterklaas-surprise bezorgd, door zich in Zweden door een jongen matroos-bokser te laten uitslaan. In de tweede ronde kreeg de Hollandsche reus een opstopper, die hem een bloedstroomende neus bezorgde en even daarna incasseerde hij een stoot, die hem naar het land der droomen zond, waar duizenden sterretjes voor zijn trillende oogen opdoemden. Waar van der Veer in de vorige maand ook in Duitschland een ongelukkig gevecht leverde, acht men door de jongste nederlaag de carrière van den Hollandschen kampioen voor goed gebroken en zal de man zich in den vervolge te bepalen hebben tot zijn gewone dagelijksche werk, hetgeen be staat in het schenken van koffie of bier aan dorstige klanten, een beroep, dat ons wel zoo vreedzaam lijkt als dat van vechtjas. Een bijzonder algemeen gewaardeerd spel is het boksen in ons land nooit geweest, getuige het verbod, dat in vele steden tegen wed strijden daarin is uitgevaardigd. En, eerlijk gezegd, als met den jongsten knock-out het laatste enthousiasme voor deze sport bij ons wordt uitgeroeid, dan zullen we het niet be treuren. Noch iets schoons, nóch iets sportiefs hebben we ooit in de bokssport kunnen ont dekken; het is banaal en aanstootelijk als de Spaansche stierengevechten. Welke regelen men er ook voor stellen moge, het gaat er toch maar om, elkaar lichamelijk zooveel lichame lijk ongemak te bezorgen, dat de tegenpartij gedwongen is heel of half bewusteloos op te geven. j Een pijnlijke verrassing-bracht het bericht van den dood van Jhr. van Vredenburgh, den Hollandschen gezant te Brussel, een kundig diplomaat, die in de kracht van zijn leven hij werd slechts 53 jaar aan dén dienst van den Staat onttrokken werd. Dezen werker is het Nederlandsche volk veel dank verschul digd, omdat zijn bekwaamheid en tact vooral de voorspelde ernstige gevolgen deden uit blijven van de verwerping van het Neder- landsch-Belgische Verdrag. Hij was een goed Nederlander, maar dat hij daarom even goed als een vriend der Belgen geacht werd, zelfs nu de officieele betrekkingen al een tijd lang min of meer gespannen waren, is een getuige nis van de oprechtheid en vriendelijkheid van zijn karakter, van de beleidzaamheid ook zijns persoons. Vandaar dat op zijn laatste tocht naar het vaderland, Belgische ministers de slippen droegen van het kleed, dat zijn baar dekte en de Belgische Koningin behoefte ge voelde om persoonlijk aan zijn weduwe van haar deernis te getuigen. - Als we met België tot overeenstemming willen komen, dan moeten we de goede en onverdachte vaderlanders "waardeeren, die tevens goede vrienden der Belgen zijn. Daar om vonden we het zoo jammer, dat een be- wierp hij een half vijandelijken blik op de tengere gestalte aan zijne zijde en keek dan weer knorrig naar de donkere diepten van het bosch, waartegen hij straks zoo was uitgevaren. 't Had toch iets wonderlijks bekoorlijks, dat eenzame bosch, waar de eerste herfstkoeltjes suis den, die zachte adem, die nog niets doet ontbla deren of verwelken, maar het landschap slechts met donkerder tinten kleurt. Alleen hier en daar schemerde iets geels of iets roods tusschen het struikgewas, maar de bosschen hadden nog niets van hun geur en frischheid verloren. Onder de toppen van de honderdjarige boomen, die zich zacht wiegelden tot elkander overbogen, breidden zich koele, donkere schaduwen uit, en dan weer lag een weiland vóór hen in den vollen zonneschijn, die al de bloemkelken deed ontluiken, en blonk hier en daar in de verte een kleine en helder water- vlak, dat eenzaam en afgelegen achter in het bosch wegschool. Diepe stilte heerschte in het rond, men hoorde niets dan het zachte ruischen in de hooge toppen en het gonzen van de duizenden insecten, die op de zonnestralen schenen te zweven, al die geheimzinnige stemmen, die zich slechts in de een zaamheid doen hooren, liet weemoedig zoete lied van het bosch. 't Wenkte en lokte hen onweer staanbaar met die melodie, met zijne groene diep ten, die zich eindeloos uitstrekten, steeds verder en verder, alsof 't die twee menschen, die nu ééns onder zijne betoovering waren geraakt, voor eeuwig wilde vasthouden. Nu deed zich eensklpas een beletsel voor: van een dicht begroeide hoogte baande een breede beek zich ruischend en schuimend en met onstui- l mige vaart een weg tusschen struiken en rots- 1 klompen, Rojanow bleef staan en zag met een snel- Ien blik om zich heen; maar toen hij nergens een vonder of een begaanbare plek ontdekte, wendde hij zich tot zijne gezellin: „Ik vrees, dat we hier in een Ieelijk parket zijn geraakt. De beek verspert ons links en rechts den weg. Ze is anders met eenig beleid best te passee- ren, die bemoste steenen daar op den bodem die nen dan voor brug, maar door dien regen van gis teren is alles overstroomd." De jonge dame was ook blijven staan en scheen naar de eene of andere doorwaadbare plek te zoek ken. „Zou 't daar beneden niet mogelijk zijn?" vroeg zij, beekafwaarts wijzende. „Neen, daar is het water nog dieper en onstui miger. Zoo ergens, dan moeten wij er hier door heen. Natuurlijk gij niet, freule! Gij zult mij zeker toestaan u daarover te dragen." Dit aanbod werd allerbeleefdst gedaan, maar Rojanow's oogen klikkerden daarbij zegevierend. Nu wreekte het toeval hem op dat ongenaakbare wezen, dat niet eens zijne hulp had willen aanne men om haar voile van de doornstruiken te be vrijden! Nu moest ze wel van die hulp gebruik maken, geen keus bleef haar over, ze moest zich wel in zijne armen naar den anderen oever laten dragen. Hij trad op haar toe als zeker van de ge vraagde toestemming. Zij week echter achteruit. „O, dank u, mijnheer Rojanow!" Hartmut glimlachte spottend, en deed ook geen moeite om dit te verbergen. Nu was hij meester van den toestand en had plan dit te blijven. (Wordt vervolgd).

Krantenbank Zeeland

Onze Eilanden | 1927 | | pagina 1