FRISO-BMI
in Onze Eilanden.
EERSTE BLAD
g'Hg Vrouwenhanden
Leest „Onze Eilanden."
ieelen van de Sanguinose.
ST00MB00TDIEMST
Dienstregeling
ZATERDAG
10 December1S27
feuilleton.
DWAALLICHTEN.
NIEUW TAR I E F
tijdelijke of blijvende algeheele invaliditeit.
bben
Iverk
1 den
ver-
f:lijk
trie
was
de
er
Iike
was
oon
welke huishoudelijke arbeid verrichten,
blijven zacht, gaaf en blank door
Doos 30-60-90, Tube 80 ct. PUROL
(Adv.)
Neeltje Fun; Anthonius van Kempen, oud
73 j. (ongeh.); Elizabeth van Balen, oud
76 j. wed. van Anthonlj Razenberg; Dina
Simonse, oud 58 j. (ongeh.).
VEI LINUS BERICHT
van Yrü<lag 2 Deceinbor 1927
der Coöp. Tuinbouw-en Veihngsvereeniging
„Oostvoorne".
Prei 1,80 tot 5,10 per 100 bos.
Blauwe druiven 0,80 tot ƒ0,— per k.g.
Peen (koe) 4,40 per 100 k.g.
Kroten 3,20 tot f 4,90 per 100 bos.
Witlof 0,17 tot 23,— per k.g.
Kool (roode) ƒ4,— tot ƒ10,— per 100 stuks.
Kool (witte) ƒ5,— tot 8,—per 100stuks.
Kool (savoye) 4,— tot ƒ9,— per lOOstuks.
Bloemkool I ƒ12,— tot ƒ17,— per 100 stuks.
Bloemkool II ƒ4,—tot/8,— per 100stuks.
Boerenkool 0,32 tot 0,46 per krat.
Uien 9,SO tot per 100 k.g.
Tafelperen 0,16 tot 0,26 per kg.
Keukenappelen 0,05 tot 0,13 per k.g.
KeukeDper'en 0,03 tot 0,13 per k.g.
Spruiten f-DOQ tot 0,11 per kg.
Mispels 0,25 tot 0, per k g
Kipeieren netto 9,30 tot 9,90 per 100 st.
Eendeieren 6,70 per 100 stuks.
Aanvoer 5456 stuks.
Verkrijgbaar bij alle Boekhandelaren
ui umnmunn [iwüiujimimiim) nnnn
r plantaardig,
beproefd tonicum,
het bloed,
t de zenuwen,
racht aan de hersenen.
[t de vermoeidheid.
de influenza.
de malaria.
r eetlust op.
v slaap diep en verkwikkend,
t een algeheele levensopgewektheid.
11. f 2.—, bij 6 ft. f 11.—, bij 12 fl. f 21.—.
r bij Apothekers en Drogisten.
HT U VOOR NAMAAK.
DeRiemerstraat 2c/4, Den Haag.
I'ciale
ster-
idt al
ori-
igen
MIÜDELHARNiS-ROTTERDAM v.v.
via VLAARDINGEN
s.s. „MIDDELHARNIS"
aanvangende 2 Octoöer 1927
van Middelharnis
op Maandag en Dinsdag
V. Middelharnis 4.30 vm. A. Vlaard. 7.00 vm.*
A. Rotterdam 8.00 vm.
Overïge dogen (beh. Zon- en Feestd.)
V.Middelharnis 0.40 vm.A.VIsard. 9 lOvm
A. Rotterdam 10 00 vm. A. Brieile 10.30 vm.§
van Rotterdam
op Maandag en Dinsdag
V.Rotterdam 2.15 om. V. Vlaard.3.00urn. f
A. Middelbands 5.30 om.
Overige dagea (beh. Zon- en Feestd.)
Van 2 October fi/m 5 November
en vanaf 8 Februari.
V. Rotterdam 3.00 nm. V.Vlaard.3.55nm. ft
V. Brieile 2.20 nm.§ A. Middelharnis 6 20 nm.
Van 6 November f/m 7 Februari
V. Rotterdam 2 15 nm. V. Vlaard. 3.00 nm. f
A. Middelharnis 5.30 nm.
In aansluiting op den trein van 7.21 vm.
en 7.12 vm. van Vlaardingen.
in aansluiting op den trein van 9.21 vm.
en 9.40 vm. van Vlaardingen.
t in aansluiting op den trein van 14.40
(2.40) en 14.51 (2.51) nm. te Vlaardingen-
H In aansluiting op den trein van 15.40
(3.40) nm. en 15.51 (3.51) té Vlaardingen.
Te Vlaardingen overstappen.
AIb Feestdagen rijn te beschouwen:
Nfeuwjaaradag, 2e Paaocbdag, Hcraelvavttdag
Vp Plnktlerdflp en d» hold» Koreldepen
Prijs per kwartaalf I,
Losse nummers „0,076
Advertentiën v. 1—6 regels 1,20
Elke regel meer. 0,29
Bij contract aanzienlijk korting.
Dienstaanbiedingen en Dienstaanvragen
f 1,— per plaatsing tot een maximum
van 10 regels, elke regel meer 15 cent.
GAS- EN ANDERE CORRUPTIE.
De berichten in de pers over de steeds
verder bloot gelegde corruptie in de gas-
bedrijven, worden eentonig als het verhaal
van Saïdja, waar zij door middel van de
streepjes aan de balk de dagen telt, die haar
nog van haar beminde scheiden. Heden wordt
hier, morgen daar een nieuw geval van het
aannemen van retourcommissies bekend, en
het publiek, dat zich aanvankelijk ergerde,
begint ten slotte onverschillig te worden,
scheert alle gas-directeuren over één kam en
heet alles een „bende, wat met het overheids
bedrijf in verband staat". Daardoor wordt ten
onrechte een blaam geworpen op de direc
teuren, die volkomen interger gebleven zijn,
en die wel behoefte zullen voelen opkomen
naar de instelling van een commissie van
onderzoek, die zij eerst met een verontwaar
digd en beleedigd gebaar hebben afgewezen,
omdat ze een verdenking alleen reeds een on
rechtmatige beleediging van hun persoon
achtten. Ten onrechte. Zulk een commissie
van onderzoek kan niet alleen benoodigd zijn
om ièmand's schuld vast te stellen, maar even
eens om algemeen en als een onaantastbare
waarheid bekend te maken, dat zekere per
sonen de publieke achting waard gebleven zijn,
doordat ze niet bezweken bleken voor de ver
leiding, waaraan zoovele collega's hun morali
teit ten offer brachten.
De wijze, waarop naar den omvang der gas-
corrupties onderzoek wordt gedaan, kunnen
we niet gelukkig heeten. De justitie heeft er de
leiding in genomen, doch zeer waarschijnlijk
zal de zaak niet justitieel worden afgedaan,
omdat het aannemen van retour-commissies,
hoe laakbaar ook, niet in strijd schijnt met de
letter van de strafwet. Omdat echter de arm
der wrekende justitie de zondaars niet treffen
kan, schijnt men een andere methode te volgen
om voor de daden van corruptie te doen boe
ten, door n.l. de resultaten van het onderzoek
aan de betrokken gemeentebesturen mede te
deelen, aan wien dan de berechting der schul
digen verder wordt overgelaten. f
Dit nu leidt tot tweeërlei, zelfs tot meerder-
lei recht. Eerstens beschikt de justitie niet j
over volledige gegevens en blijven zoodoende
de directeuren, die gelden aanamen van fabri-1
kanten, wier boeken toevallig niet in beslag
genomen werden, buiten schot, maar boven- j
dien wordt „recht" gesproken naar een ver-1
schillende maatstaf, afhankelijk n.l. van de
meerdere of mindere welwillendheid der be-1
trokken gemeentebesturen. Op vele kleine
plaatsen behoort de gasdirecteur met den
dokter en den notaris en de leden van den raad
tot het notabele gezelschapskringetje uit de
gemeente, dat bij een berechting van een der
hunnen onmogelijk de objectiviteit kan be
waren, die voor een juiste rechtspraak noodig
is.
Zoo zien we het gebeuren, dat om eenzelfde
ten laste gelegd feit, de eene directeur on
middellijk ontslag krijgt, de ander ontslag met
het praedicaat „eervol", een derde terug
gesteld wordt in rang en salaris, een vierde er
met een uitbrander, in den vorm van een motie
van afkeuring, afkomt en de zaak van een
vijfde eenvoudig in de doofpot wordt gestopt.
Hier dreigt dus een nieuw onrecht.
De beste oplossing ware o.i. te vinden, als
Dit blad verschijnt iederen
Woensdag- en Zaterdagmorgen.
Het werdt uitgegeven door de
N.V. Uitgeversmaatschappij
„Onze Eilanden", Tel. Int. Ne. 15
Veerstraat Middelharnis.
10E JAARGANG. - N°. 12
een regeeringscommissie met uitgebreide be
voegdheden het onderzoek over het geheele
land in handen kreeg en dat uitstrekte tot alle
gas-, misschien nog juister: tot alle overheids
bedrijven. En zoo daartegen al bezwaren van
staatsrechterlijken aard mochten bestaan, dan
ware de uniformiteit in de berechting der cor
ruptie-affaire toch zeker wel te bevorderen
door een provinciaal onderzoek door ieder
college van Ged. Staten, dat omtrent de wijze
van afdoening der zaak, van advies kan dienen
aan de gemeentebesturen.
Hoe vreemd het ook klinken moge, we
spreken toch-de vrees uit, dat op het oogen-
blik wel eens al te rigoureus wordt opgetreden
tegenover sommige gasdirecteuren. We willen
geen volledige excuses aanvoeren voor hen,
die zich blameerden door het aannemen van
retourcommissies, maar er zijn wel verzachten
de omstandigheden aan te wijzen. Niet voor I
de groote mannen uit het bedrijf, menschen
met klinkende namen, mannen van standing
en academische ontwikkeling, die zich hun
verantwoordelijkheid volkomen bewust moe
ten zijn geweest, maar wel voor de directeuren
uit de kleine plaatsen, onder wie de meeste
„slachtoffers" heel juist is het woord eigen
lijk niet gevonden worden. Het zijn grooten-
deels menschen van eenvoudige afkomst en
ontwikkeling, die vroeger in groote gas
bedrijven een zeer ondergeschikte functie be
kleedden, aldaar de van jaren her bestaande
gewoonte van het aannemen van retour
commissies leerden kennen en niet in staat
waren om de volle beteekenis te beseffen van
een daad, die door een zeer algemeene ge
woonte van zoo langen duur, een soort van
sanctie had gekregen, een sanctie, die ze maar
al te makkelijk "als voldoende accepteeren,
toen ze, in een zelfstandige positie aan een
kleinbedrijf benoemd, zich met een vaak on
voldoend honorarium beloond zagen.
(Adv.)
E. WERNER
VERTALING VAN HERMINA.
Geautoriseerde uitgave van D. BOLLE.)
21)
Weer vertoonde zich de sombere wolk op Hart-
mut's voorhoofd en éen oogenbiik wachtte hij
met zijn antwoord.
Toen zeide hij op koelen toon:
„Ja, freule!"
„Dat dacht ik al. Uw naam zoowel als uw uiter
lijk verraadt u en dan is uw oordeel te begrijpen."
„In elk geval is 't een onpartijdig oordeel,"
hernam Hartmut, geprikkeld door het verwijt,
dat in haar gezegde lag opgesloten. „Ik heb vrij
wat van de wereld gezien en kom nu juist uit het
oosten terug. Wie den oceaan kent met zijn door-
Schijnend blauwe vlakte of zijn loeiende storm
winden, wie het leven in de keerkringslanden met
al hun kleurenpracht en lichtspiegelingen heeft
genoten, dien moeten ze wel koud en kleurloos
voorkomen, die onafzienbare eeuwig groene bos-
schen en al die Duitsche landschappen eigen
lijk!"
Het medelijdend schouderophalen, waarmede hij
besloot, scheen zijne gezellin eindelijk uit hare
kalme stemming te brengen. Een ontevreden trek
verscheen op haar gelaat en hare stem klonk min
of meer opgewonden, toen zij antwoordde:
Nogmaals: we verklaren, geen zonden te
willen excuseeren.
Bovendien, de gemeentebesturen, die nu
„recht" spreken, hebben zelf veel schuld door
haar absoluut onvoldoende controle. Hoe zou
het anders mogelijk zijn, dat het euvel der
retour-commissies zóó algemeen kon worden
en zooveel jaren duurde voor er iets van uit
lekte? 't Is alsof de integriteit der directeuren
gedaald is mèt het peil van de meeste ge
meentebesturen en andere politieke colleges.
Vroeger was het lidmaatschap van den raad
een eere-functie, welke offers eischte, waar
door de besturen in hoofdzaak samengesteld
waren uit mannen van kennis en ontwikke
ling, die uit een waarachtig gemeenschaps
gevoel het openbaar belang wilden dienen,
mannen die karakter hadden, maar ook
karakter eischten van hun ondergeschikten.
Dat heeft met geld niets te maken, want ook
de kleine burgerij en de arbeiders leverden
hun vertegenwoordigers, die de genoemde
deugden bezaten, 't Is ook niet de politiek op
zich zelf, die het peil van de vertegenwoordi-
„De smaken verschillen! Ik ben niet in het oos
ten geweest, maar kan wel het zuiden van Europa.
En ja die landschappen vol licht en kleuren zijn
prachtig in het begin maar dan vermoeien ze
ons! Zij missen alle frischheid en kracht; men kan
daar wel droomen en genieten, maar niet leven en
werken. Doch ik zal maar zwijgen gij begrijpt
onze Duitsche bosschen toch niet."
Hartmut glimlachte met onmiskenbare zelf
voldoening. 't Was hem nu toch gelukt, de kille
geslotenheid van zijne gezellin te doen ophouden.
Met al zijne beminnelijkheid had hij niets op haar
vermocht; maar hij merkte thans, dat er nog iets
anders was, wat eenig leven in dat koel, doch schoon
gelaat kon brengen, en schepte er een eigenaardig
genoegen in dit te voorschijn te roepen. Mocht hij
haar hierbij soms kwetsen om het even, hij vond
't prettig.
„Dit klinkt ais een verwijt, dat ik mij helaas
moet laten welgevallen," zeide hij met onverholen
spot. „Misschien ontbreekt mij dat begrip. Ik ben
nu eens gewoon, de natuur met een anderen maat
staf te meten dan de menschen. Leven en werken!
't hangt er maar van af, wat men daaronder
verstaat. Ik heb jaren lang te - Parijs gewoond,
in dat grootsch en schitterend middelpunt van de
beschaving, waar het leven in duizenden stroomen
golft en klotst. Wie gewoon is, zich door dien brui
senden vloed te laten medevoeren, die kan zich
niet meer in de bekrompen, kleingeestige toe-
i'anden schikken, in al de burgerachtige vooroor-
deelen en pedante opvattingen, die hier in dit
brave Duitschlarid „leven" worden genoemd."
De minachting, waarmede hij de laatste woor
den uitsprak, had iets uitdagends en bereikte dan
ook haar dos!. Zijne gezellin bleef plotseling staan
gende lichamen neerhaalde, maar 't zijn de
politieke drijvers van allerlei richting, die om
een persoonlijke eerzucht of geldzucht
trachten te bevredigen, langs het laddertje der
politiek omhoog klauteren en dan in kamer en
raad honderd-uit praten over wereld-her
vormende plannen en droomen, niet in
staat zijn, of geen zin hebben om de dagelijk-
sche huishouding van land of gemeente, zooals
die op het oogenbiik is, te beheeren of te con
troleeren.
Om hun persoonlijke aspiraties na te
streven, gaan in een zekere gemeente van ons
land de edelachtbaren elkaar met messen te
lijf (historisch); in een andere gemeente be
stoken ze elkander met anonieme smaad
schriften; om op het „gestoelte der eere" te
komen, lapt in de hoofdstad des lands een
vertegenwoordiger van den nijveren midden
stand, mondeling en schriftelijke geloften aan
zijn laars, en anderen danken hun plaats aan
de duizenden guldens, die ze voor hun candi-
datuur offerden, gelden, die ze mogelijk door
een voordeelig handeltje in erfpachtsgronden
weer dubbel en dwars kunnen terug verdienen!
Zoo zijn in sommige plaatsen de colleges
samengesteld, die over gasdirecteuren moeten
vonnissen. De heeren treden gestrengelijk en
zonder pardon op tegen die directeuren, voor
zoover die niet tot een eigen kliek behooren,
verhoogen door hun kloek gebaar weer eigen
aanzien en gaan, na aldus hun handen in
onschuld gewasschen te hebben, weer met hun
oude zorgeloosheid voort in hun streven naar
politieke glorie of persoonlijk gewin.
INGEZONDEN MEDEDEELING.
INGEZONDEN MEDEDEELING.
TIONALE
LEVENSVERZEKERING-BANK, VAN 1863, TE ROTTERDAM
Verzekert niet slechts Uw
Lev e n
Dekt tevens het risico van
5Q-55-A0-59£-£;^ p0l}4:,
M.V.DOUWE EGBERTS
TABAKS-FABRI EKEN
Week-revtae.
Binnenland.
Met een zucht van verlichting hebben vele
brave huisvaders en dito -moeders kennis ge
nomen van het feit, dat de goede Sint zijn
terugreis naar Spanje weer heeft aanvaard,
omdat daarmede de laatste Hollandsche gul
dens in de huishoud-portemonnaie voorloopig
weer veilig zijn gesteld. Want hoevele lieve
sprookjes we den kinderen ook al vertellen
omtrent de goedgeefschheid van dien wonder
baren weldoener, de stand van onze leas
en zag hem van boven tot onderen aan, maar uit
de tot hiertoe zoo koele blauwe oogen trof hem een
van toorn fonkelende blik. Een driftig antwoord
scheen haar op de tong te zweven, maar zij be
dwong zich. Zehief slechts fier het hoofd op en
zeide op hoogen toon:
„Gij vergeet, mijnheer, dat ge tot een Duitsche
spreekt Mag ik u dit herinneren?"
Al het bloed steeg Hartmut naar het voorhoofd
bij deze terechtwijzing, en zij gold nog slechts den
vreemdeling, den buitenlander, die in beleefdheid
tegenover een Duitsche te kort schoot. Als dat
meisje eens wist, wie zoo tot haar sprak, als ze
éenig vermoeden had een brandend gevoel van
schaamte sloop eensklaps zijn boezem binnen,
maar hij was man van de wereld genoeg om zich
goed te houden.
„Pardon!" zeide hij met een lichte, half schert
sende buiging. „Ik dacht, dat wij maar in het alge
meen praatten, waarbij ieder het recht heeft voor
zijne meening uit te komen, 't Spijt mij, u belee
digd te hebben, freule!"
Een onnavolgbaar trotsche en verachtelijke be
weging van haar hoofd deed hem zien, dat hij vol
strekt niet het vermogen bezat om haar te belee-
digen, en nauwelijks merkbaar haalde zij de schou
ders op.
„Ik laat u geheel vrij in uwe meening, maar wij
staan ten opzichte van die zaak op zulk een ver
schillend standpunt, dat 't maar beter zal zijn ons
gesprek af te breken."
Rojanow had ook geen zin om 't voort te zetten.
Hij wist nu, wel Is waar, dat die kalme blauwe oogen
vlammen konden schieten, hij had 't onderzocht
en ze daartoe gedwongen, maar de zaak eindigde
toch anders dan hij zich had voorgesteld. Ter sluiks
middelen wijst er op zeer realistische wijze op,
dat Sinterklaas er bij zijn overhaast vertrek
blijkbaar njet aan gedacht heeft om het crediet
te verrekenen, dat we hem bij zijn komst heb
ben verschaft. Als het Kerstmannetje ons
straks nu ook nog zoo'n poets heeft gebakken
en we eenige dagen later met punch en olie
bollen het oude jaar uitgeleide doen, dan zul
len we misschien niet al te weemoedig afscheid
nemen van de gezellige Decembermaand met
haar huiselijke, maar dure feestdagen.
De neringdoenden zorgen wel, dat we voor
loopig in de vereischte stemming blijven.
Nauwelijks schreven we 6 December, of de
Sinterklaas-etalages werden al weggebroken
en vervangen door een uitstalling der waren
met veel rood, hulst, gevlokte sneeuw en
andere attributen, die ons er aan moeten
herinneren, dat we te zorgen en te koopen
hebben voor de a.s. Kerstdagen, voor welk
doel ook uit de heide-streken van ons land
wagon-ladingen met sparren worden aange
voerd, die straks tot verlichte en fantas
tisch versierde Kerstbooinen omgetooverd,
alles wat lid of vriend der familie is in gezelligen
kout om zich zal vereenigen.
„Onze" zwaargewicht kampioen-bokser van
der Veer heeft zich zeiven en zijn enthousiasten
aanhangers een leelijke Sinterklaas-surprise
bezorgd, door zich in Zweden door een jongen
matroos-bokser te laten uitslaan. In de tweede
ronde kreeg de Hollandsche reus een opstopper,
die hem een bloedstroomende neus bezorgde
en even daarna incasseerde hij een stoot, die
hem naar het land der droomen zond, waar
duizenden sterretjes voor zijn trillende oogen
opdoemden. Waar van der Veer in de vorige
maand ook in Duitschland een ongelukkig
gevecht leverde, acht men door de jongste
nederlaag de carrière van den Hollandschen
kampioen voor goed gebroken en zal de man
zich in den vervolge te bepalen hebben tot
zijn gewone dagelijksche werk, hetgeen be
staat in het schenken van koffie of bier aan
dorstige klanten, een beroep, dat ons wel zoo
vreedzaam lijkt als dat van vechtjas.
Een bijzonder algemeen gewaardeerd spel is
het boksen in ons land nooit geweest, getuige
het verbod, dat in vele steden tegen wed
strijden daarin is uitgevaardigd. En, eerlijk
gezegd, als met den jongsten knock-out het
laatste enthousiasme voor deze sport bij ons
wordt uitgeroeid, dan zullen we het niet be
treuren. Noch iets schoons, nóch iets sportiefs
hebben we ooit in de bokssport kunnen ont
dekken; het is banaal en aanstootelijk als de
Spaansche stierengevechten. Welke regelen
men er ook voor stellen moge, het gaat er toch
maar om, elkaar lichamelijk zooveel lichame
lijk ongemak te bezorgen, dat de tegenpartij
gedwongen is heel of half bewusteloos op te
geven.
j
Een pijnlijke verrassing-bracht het bericht
van den dood van Jhr. van Vredenburgh, den
Hollandschen gezant te Brussel, een kundig
diplomaat, die in de kracht van zijn leven
hij werd slechts 53 jaar aan dén dienst van
den Staat onttrokken werd. Dezen werker is
het Nederlandsche volk veel dank verschul
digd, omdat zijn bekwaamheid en tact vooral
de voorspelde ernstige gevolgen deden uit
blijven van de verwerping van het Neder-
landsch-Belgische Verdrag. Hij was een goed
Nederlander, maar dat hij daarom even goed
als een vriend der Belgen geacht werd, zelfs
nu de officieele betrekkingen al een tijd lang
min of meer gespannen waren, is een getuige
nis van de oprechtheid en vriendelijkheid van
zijn karakter, van de beleidzaamheid ook zijns
persoons. Vandaar dat op zijn laatste tocht
naar het vaderland, Belgische ministers de
slippen droegen van het kleed, dat zijn baar
dekte en de Belgische Koningin behoefte ge
voelde om persoonlijk aan zijn weduwe van
haar deernis te getuigen. -
Als we met België tot overeenstemming
willen komen, dan moeten we de goede en
onverdachte vaderlanders "waardeeren, die
tevens goede vrienden der Belgen zijn. Daar
om vonden we het zoo jammer, dat een be-
wierp hij een half vijandelijken blik op de tengere
gestalte aan zijne zijde en keek dan weer knorrig
naar de donkere diepten van het bosch, waartegen
hij straks zoo was uitgevaren.
't Had toch iets wonderlijks bekoorlijks, dat
eenzame bosch, waar de eerste herfstkoeltjes suis
den, die zachte adem, die nog niets doet ontbla
deren of verwelken, maar het landschap slechts
met donkerder tinten kleurt. Alleen hier en daar
schemerde iets geels of iets roods tusschen het
struikgewas, maar de bosschen hadden nog niets
van hun geur en frischheid verloren. Onder de
toppen van de honderdjarige boomen, die zich
zacht wiegelden tot elkander overbogen, breidden
zich koele, donkere schaduwen uit, en dan weer
lag een weiland vóór hen in den vollen zonneschijn,
die al de bloemkelken deed ontluiken, en blonk
hier en daar in de verte een kleine en helder water-
vlak, dat eenzaam en afgelegen achter in het bosch
wegschool. Diepe stilte heerschte in het rond, men
hoorde niets dan het zachte ruischen in de hooge
toppen en het gonzen van de duizenden insecten,
die op de zonnestralen schenen te zweven, al die
geheimzinnige stemmen, die zich slechts in de een
zaamheid doen hooren, liet weemoedig zoete lied
van het bosch. 't Wenkte en lokte hen onweer
staanbaar met die melodie, met zijne groene diep
ten, die zich eindeloos uitstrekten, steeds verder
en verder, alsof 't die twee menschen, die nu ééns
onder zijne betoovering waren geraakt, voor eeuwig
wilde vasthouden.
Nu deed zich eensklpas een beletsel voor: van
een dicht begroeide hoogte baande een breede
beek zich ruischend en schuimend en met onstui-
l mige vaart een weg tusschen struiken en rots-
1 klompen, Rojanow bleef staan en zag met een snel-
Ien blik om zich heen; maar toen hij nergens een
vonder of een begaanbare plek ontdekte, wendde
hij zich tot zijne gezellin:
„Ik vrees, dat we hier in een Ieelijk parket zijn
geraakt. De beek verspert ons links en rechts den
weg. Ze is anders met eenig beleid best te passee-
ren, die bemoste steenen daar op den bodem die
nen dan voor brug, maar door dien regen van gis
teren is alles overstroomd."
De jonge dame was ook blijven staan en scheen
naar de eene of andere doorwaadbare plek te zoek
ken.
„Zou 't daar beneden niet mogelijk zijn?" vroeg
zij, beekafwaarts wijzende.
„Neen, daar is het water nog dieper en onstui
miger. Zoo ergens, dan moeten wij er hier door
heen. Natuurlijk gij niet, freule! Gij zult mij zeker
toestaan u daarover te dragen."
Dit aanbod werd allerbeleefdst gedaan, maar
Rojanow's oogen klikkerden daarbij zegevierend.
Nu wreekte het toeval hem op dat ongenaakbare
wezen, dat niet eens zijne hulp had willen aanne
men om haar voile van de doornstruiken te be
vrijden! Nu moest ze wel van die hulp gebruik
maken, geen keus bleef haar over, ze moest zich
wel in zijne armen naar den anderen oever laten
dragen. Hij trad op haar toe als zeker van de ge
vraagde toestemming. Zij week echter achteruit.
„O, dank u, mijnheer Rojanow!"
Hartmut glimlachte spottend, en deed ook geen
moeite om dit te verbergen. Nu was hij meester
van den toestand en had plan dit te blijven.
(Wordt vervolgd).