:eling NAAR MAAT NKAMP collectie Stoffen NAAR maat i-Brabantsche Schoencompagnie A. MEEUSEN OOTDIENST Mo Nederlof EERSTE BLAD '„Hotel-Restaurant SIMONS" wij onze geachte Cliënteele /ERFLAKKEE, dat onze Ver leer J. Verschoor vanaf ederom de Eilanden met een Stalen te richten aan HOTEL aan ons magazijn te Rotterdam -335 - - ROTTERDAM Iieerdering van Inkomen. ZATERDAG 17 September 1927 9e jaargang. - n°. 89 IlFF ZOON Voorstraat 5 middelharnis feuilleton. OKTER DANNZ EN ZIJN VROUW. LOGEEREN PIET SIMONS zorgt voorü! Pluimveeteelt. VOOR BEZOEKEN - - solide kwaliteiten L~T- rj ROTTERDAM Istraat 244 nchroom „de Ijsbeer. O. Binnenweg 66 hoek Hartmanstraat. |dres van Vertrouwen en Lage Prijzen Fabrieken Ie Kaatsheuvel (N.-Br.) IJZERSTERKE JONGENS-LAARZEN. VETLEEREfJ WERKSCHOENEN NIET NEUS. «IE KEUZE STRAAT- EN HUISPANTOFFELS. LEERSN WERK- EN SNEEUWSCHOENEN. arandeerd Handwerk. Waterdicht. Ilikelen kunnen, bij niet passen, binnen 14 dagen ■ruild worden. Zichtzendingen per bode op aanvraag. lekomen door Vertegenwoordiging te aanvaar de Mij. (Geen levensverzekering). Gemakkelijke werkkring. :n geschiktheid goede vooruitzichten. ;35 Adv. Bur. v.h. ALTA, Den Haag. MS-ROTTERDAM v.v. LAARDINCEN ÏDELHARNIS" tregeling le 15 MEI 1927 ddelharnis lag en Dinsdag i 30 vm. A. Vlaard. 7.00 vm.* 1 erdam 8.00 vm. Jen (beh. Zon- en Feestd.) _3ü vm. A. Vlaard. 9.00 vm I) vm- A. Brielle 10.30 vm.§ otterdam ag en Dinsdag nm. V. Vlaard. 3.05 am. -f ilharnis 5.30 nm. en (beh. Zon- en Feestd.) nm. V. Vlaard. 4.05nm. ff A. Middelbands 6.30 nm. op den trein van 7.28 vm. Vlaardlngen. op den trein van 9.09 vm. op den trein van 2.51 nm. i. (14.57) re Vlaardlngen. op den trein van 3.30 nm. Ii. (15.48) te Vlaardlngen. overstappen. i zijn te beicbouwen: Paaschdag, Hemelvaartidag ia do belde Kentdagen. Prijs per kwartaal. f I,— Losse nummers f 0,07' Advertentiën v. 1—6 regels f 1,20 Elke regel meerf 0,20 Bij contract aanzienlijk korting. Dienstaanbiedingen en Dienstaunyragen f 1,per plaatsing tot een maximum van 10 regels elke regel meer 15 cent. Dit blad verschijnt iederen Woensdag- en Zaterdagmorgen. Het wardt uitgegeven door de N.V. Uitgeversmaatschappij „Onze Eilanden", Tel. Int. No. 15 Voorstraat Middelharnis. Med. dokter, arts Mond- en Tandarts Mathenesserlaan 491a Telef. 30742 Telef. 30742 SPREEKUREN: Maandag, Woensdag, Vrijdag van 1-2J uur Dinsdag den geheelen dag Maandag en Dinsdag van 79 uurn.m Putscheiaan 160 SPREEKUREN Maandag en Woensdag van 4$—5i uur Vrijdag van 7—9 uur n.m. Voor absoluut pijnloos trekken, boren en vullen wordt Ingestaan Pijnlooze Zenuwbehandellngen onzichtbare vullingen Bleeking van gekleurde vóórtanden Kunstgebitten met 5 jaar garantie Hulpgebit f 10 binnen 14 dagen Reparaties vanaf f 1.50 Heel gebit vanaf f 30.— Inlichtingen kosteloos OPGERICHT ANNO 1768. Coupotis, Hypotheken. Handels- en LandbonwcrecUeted DANSEN. We behooren niet tot dezulken, die dansen in alle gevallen en omstandigheden uit den booze achten, integendeel, dansen is, kón althans zijn, een volkomen natuur lijke uiting van 's menschen gemoeds leven, waaraan volgens een bekend Vlaamse leven, waaraan volgens een bekend Vlaamsch liedeke vm Hulleb^oeck, zich zelts de bagientjes en kwezelkes niet ont trekken kunnen. Ook al zijn ons geen schoolsche pasjes geleerd, gedanst hebben we allen wel eens; was het niet van vreug de, dan toch van verdriet, woede of chagrijn. Iemand zat ons eens met zooveel passie over het zondige van het dansen te vertellen, dat hij in het vuur van zijn rede het vuur van zijn sigaar in den mond stak, inplaats van het sabbel-einde. De be wegingen, die hij toen maakte, waren, zoo al niet sierlijk, dan toch bijzonder expres siet en vormden een dans, die zeer duide lijk de bewegingen zijns gemoeds demon streerden. De beantwoording der vraag, of dansen te veroordeelen is, zal dus wel in de eerste plaats afhangen van de motieven, die ons leiden om op deze wijze onze gevoelens te uiten. De oud-testamentische joden dan sten om de ark en ook in onzen tijd uiten sommige volkeren en bepaalde secten hun godsdienstige gevoelens nog wel in reli- gieuse dansen. In zulke dansen kan niets slechts gelegen zijn, ook al nemen we aan, dat deze uiting van godsdienstzin op dwaling berust. Dan hebben we in bijna alle landen z.g. nationale dansen, die in den loop der tijden gevormd zijn en op eeuwen-oude gebruiken steunen. Onze groot-ouders hielden van de hoofsche j dansen, die op het onderling respect der; sexen gebaseerd waren en haar hoogte punt vonden in sierlijke vormen, bui gingen en bewegingen. Al die dansen waren natuurlijke en volkomen normale uitingen van godsdienstige, nationale of persoonlijke vreugde, vermengd wellicht met eenige sexueele passie - ook onze voorouders toch zochten bij voorkeur part ners van andere sexe- maar dan in nor male vormen, die uiting gaven aan een volkomen natuurlijke, doch beheerschte sexueele drang, en daardoor geen op windend karakter hadden. Indien de hedendaagsche dansen nog eenzelfde karakter hadden, dan zou het niet noodig zijn, dat zoovele ouders, nu het winterseizoen weer voor de deur staat, zich met zorg afvragen, of het wel ge- wenscht is, dat hunne zonen en dochteren het dansen ieeren of deze kunst op open bare of besloten bals beoefenen. Helaas moet worden vastgesteld, dat vele moderne dansen niet meer een voudig een uiting van een normaal en beheerscht gemoeds- W. HEIMBURG VERTALING VAN HERMINA. Geautoriseerde uitgave van D. BOLLE.) De nog zeer jonge dame wisselde een allerbe- minnelijksten handdruk met Mariene ,/t Verheugt mij, eindelijk in de gelegenheid te het origineel van onze mooie „Ottilia" te keren kennen," zeide zij. „Mijnheer Römer heeft mij al veel moeten vertellen uit den tijd, dien gij samen hebt doorgebracht, en ik verlangde u te bedanken, dat gij hem uw lief gezicht voor die Wouwefiguur hebt afgestaan. Aan uwe goedgun stigheid zijn wij verplicht, dat die groote schilderij lpo uitstekend geslaagd is en het voornaamste sieraad van het kasteel is geworden." Hoogheid, dien dank heb ik niet verdiend," Antwoordde Mariene. „Ik had toen zooveel vrijen lijd." »En inderdaad," viel de prinses haar in de rede, |'ch tot den schilder wendende, „ge hebt de nekken van mevrouw Dannz voortreffelijk be studeerd! Ik hoop dat gij u met mij ook zooveel "Sdeite zult geven I" Hij stamelde iets beleefdheidshalve. De ver fijning van Mariene had hem blijkbaar geheel zijn stuk gebracht. itMaar, kom, freule Bernwitz," zeide de prinses, leven zijn, maar geschapen om een normaal gevoelen tot abnormale vormen te prikke len; ze leiden tot een hysterische extase, die onze jongelui „zalig" vinden, omdat ze hun in de wilde jaren van een storm en drangperiode genietingen leeren smaken, waarvan ze de karakter- en moraliteit slopende uitwerking niet vermogen in te zien. Of ge uw zoon en vooral: of ge uw dochter in het komende seizoen zult laten dansen, die vraag moet ge eerstens oplossen in verband met het karakter van uw kind; er zijn er, voor wie zelfs de minste prikkel noodlottig kan zijn. En in ieder geval moet ge nauwlettend toezien, in welke kringen zij dansen en welke dansen er be oefend worden. Sommige der meest mo derne dansen - uitingen van de afschuwe lijkste negercultuur - kunnen niet behoor lijk worden weergegeven. Degenen, die het dansen ook in haar meest afschuwelijke vormen verdedigen, zeggen ons, dat er op de bals toch volstrekt niets afkeurenswaardigs gebeurt. De kort- zichtigen! Wie zóó redeneeren, vermogen niet te lezen in wat de ziel, de geest onzer kinderen als een boek omvat houdt, waarin alle roerselen staan opgeteekend. Op de bals zelve „gebeurt" misschien weinig, wat voor onze oogen waarneembaar is, maar wie niet ziende blind is, moet beven voor de moreele ellende, waaraan onze kinderen na jaren kunnen blootstaan, als gevolg van de uiterlijk vaak niet waarneembare, prik kelingen, door de afschuwelijke moderne dansen, vroeger op een jeugdig en on schuldig gemoed uitgeoefend. De heer J. Benders schreef dezer dagen in „Het Kind": „Zelf heb ik leeren dansen. Ik deed het „met veel genoegen. Later merkte ik „waarom. Ik hoorde van anderen op merkingen over het dansen en over „dansenden; ik weet, wat een jongen denkt, „als hij danst. Daarom ben ik er mee „opgehouden. Als er één ding is, dat de „omgang tusschen jongens en meisjes „radicaal kan bederven, dan is het wel „dit." In haar algemeenheid onderschrijven we die uitspraak niet. Er zijn nog behoor lijke dansen en er kan nog fatsoenlijk ge danst worden, maar als reine meisjes en argelooze ouders wisten, wat de mannen denken, ais ze hun dames ten moderne negerdans leiden, danzouden ze de balzaal ontvluchten, als waren ze ver dwaald in een.zeker huis. (Adv.) „laten we nu verder gaan. Mijnheer Römer, gij zult hier zeker nog wel even met mevrouw „Ot tilia" blijven praten en oude herinneringen op halen 't Wordt mij te koel, ik verlang naar huis." Vriendelijk groetende, verwijderde zij zich met hare hofdame, zonder te vermoeden in welk een moeilijk parket ze door haar heengaan de jonge vrouw bracht. Mariene bleef roerloos staan. Maar reeds had Römer haar hand gegrepen en hield die vast, on danks haar krachtig tegenstreven. „Mariene, wees toch niet zoo wreed, Iaat mij hier niet zulke vreese- lijke dagen doorbi'engenMartel mij toch niet met je zoo hardvochtig terug te trekken!" Hij sprak op gedempten toon, schielijk en dringend, en versperde haar met uitgestrekte armen den uitgang. „Ik wijk niet van deze plaats," zeide hij, „ik moet weten waar ik aan toe ben." En toen zij wanhopig op hem toestapte en met flikkerende oogen eischte, dat hij haar zou laten passeeren, sloeg hij de armen plotseling om haar heen, drukte haar tegen zich aan en fluisterde haar in het oor: ,,'t Kan toch niet enkel verbeelding van mij zijn geweest, alles wat ik in je oogen ge lezen heb, daar ginds in die zonnige dagen. Ik ben toch geen kind, geen dweper maar gij, Mariene, gij waart Zou ik mij zóó vergist hebben?" Mariene liet een kreet hooren. Bij den ingang van het tempeltje stond de oude hofdame, het lorgnet voor de wijd opgesperde oogen, met open mond het tweetal aanstarende. Vervolgens greep zij In allerijl een achtergebleven blauwzijden doek en verwijderde zich met een zacht hoofdknikje. Met een kracht, waarover zij zichzelve verbaas de, stiet Mariene nu den man terug en liep de Week-revue. Binnenland. In zake het geval Sacco en Vanzetti hebben we steeds het standpunt ingenomen, dat het onmogelijk was om van hier uit een zoo om vangrijk proces te beoordeelen, maar dat er o.i. geen reden was om aan te nemen, dat in Amerika een groote groep overheidspersonen en rechters er op uit zou zijn om een paar onschuldige armoedzaaiers op den electrischen stoel geplaatst te krijgen, alleen om aan een onredelijk gevoelen van klassehaat te voldoen. Maar velen wisten het „beslist en zeker", dat Sacco en Vanzetti onschuldig waren, zij acht ten zich voldoende voorgelicht en zij hielden hier de gemoederen ook zóó warm, dat die zich in ongeregeldheden en het inwerpen van ruiten van toch óók onschuldige winkeliers moest uiten. De communis opinio vond steun voor haar gevoelen in een scherp artikel van den zeer bekenden advocaat Mr. de Vrieze, in De Telegraaf, waarin deze de twee feiten ont leedde, waarop Sacco en Vanzetti gevonnist zouden zijn en tot de conclusie kwam, dat tegen hen inderdaad een gerechtelijken moord begaan dreigde te worden. Het vonnis werd intusschen uitgevoerd, hetgeen alle weidenkenden, ook in Amerika, hebben betreurd, omdat er, na een zeven jarige procedure, alle reden was om genade te Iaten gelden voor recht. Misschien hebben die clemente gedachten ook de betrokken autori teiten wel bezield, maar hebben ze zich laten weerhouden daarvan te doen blijken, ten- gevolgde der ongehoorde bedreigingen van de geestverwanten der gevonnisten. Hoe het ook zij, de electrische stoel is in werking gesteld en langzaam maar zeker zijn cle gemoederen bedaard. Ook het gemoed van den bekenden advocaat. Mèt de herwonnen, kalmte begon het verstand weer beter te werken, het verstand der massa, het verstand1 ook van den bekenden Amsterdamschen advo- caat. Dezen kwam ter oore, dat er tenslotte niet slechts twee, maar wel twaalf aanwij-1 zingen voor de schuld der gevonnisten konden worden aangevoerd en dat die aanwijzingen en getuigenissen zóó overtuigend waren, dat! de verdachten ér ook in Nederland op ver-i oordeeld zouden zijn. Mr. de Vrieze nam dan ook zijn vorige conclusies geheel terug en sprak uit, dat de schuld van Sacco en Vanzetti niet aan twijfel onderhevig was. Het boetekleed ontsiert den man niet, maar zou Mr. de Vrieze niet voorzichtiger gedaan hebben, als hij zijn oordeel aanvankelijk niet zoo lichtvaardig gepubliceerd had? Hoeveel wrok en wrevel heeft hij nu niet ten onrechte gewekt of versterkt? En zouden de leeken, die zoo zeker waren met hun oordeel, nu niet mede eens een toontje lager zingen, nu blijkt, dat zelfs een knap jurist niet in staat bleek om op de hier bekende gegevens aangaande het proces, een juist inzicht in de zaak te krijgen? Het boetekleed zou mede een passend ge waad zijn voor de natuurschoon-maniakken, die indirect schuldig zijn aan den dood der slachtoffers van de Larensche tramramp. We doen in liefde voor de natuur voor niemand onder, maar we moeten practisch blijven en dat zijn de sentimenteele maniakken voor be houd van natuurschoon vaak niet. Als een weg, om dreigende verkeersongelukken te voorkomen, verbreed moet worden, dan huilen ze tranen bij tuiten om een stelletje boomen, dames na. Op eenigen afstand stond de prinses met een wonderlijke uitdrukking op het gelaat, en naast haar de hofdame, wier ijverig discours verstomde, toen zij Mariene gewaar werd. Mariene wilde blij ven staan, wilde iets zeggen maar één blik op het trotsche, ijskoude gelaat van het jonge meisje deed haar begrijpen, dat haar vonnis geveld was. Met terzijdestelling van alle etiquette, snelde Mariene den berg af en naar huis. Wanhopig liet zij zich hier in een fauteuil neervallen. Nu zou ten tweeden male de kleine wereld, die de hare was, door een schandaal in rep en roer gebracht worden. En ditmaal betrof 't haar Onverbiddelijk zouden ze haar veroordeelen, al die niets doende, halfzieke menschen, en dat gerucht zou vleugels krijgen en de wereld door vliegen, den terugkcerende te gemoet. En hij „Ja, kon zij eischen dat hij haar geloofde, als zij zeide dat zij slechts den schijn tegen zich had? Had zij hem dan geloofd? Zij sprong op, liep naar den telephoon en ver zocht Dr. Rosenkranz bij haar te komen. Dr. Rosenkranz was niet thuis en Dr. Ringler liet vragen, of hij soms zou komen en of een van de kinderen soms ziek was? Zij telephoneerde terug dat de kinderen gezond waren en dat ze alleen Dr. Rosenkranz wenschte te spreken. Aan tafel kon zij nauwelijks het gebabbel van de kleinen verdragen. Eerst toen ze in haar eigen ka mer was en de deur had gesloten, kwam ze eenigs- zins tot kalmte. Tegen den avond verscheen Rosenkranz, maar nu had zij hem niets te zeggen; ze keek hem slechts vorschend aan en woog angstvallig elk woord, dat hij sprak. dat gekapt moet worden. En dikwijls haasten de autoriteiten zich dan om de besluiten te herzien, omdat de huilebalken dikwijls klin kende namen voeren en niemand graag voor vandaal wil worden aangezien. 't Staat vast, dat de Larensche ramp voor komen geweest zou zijn, als op den nood- lottigen hoek niet een aantal boomen elk uit zicht had ontnomen. Welnu, het getuigen verhoor door de ingestelde staatscommissie tot onderzoek heeft uitgewezen, dat reeds in 1915 besloten was de betreffende boomen te vellen om het gevaar, dat ze opleverden, doch dat het besluit niet is uitgevoerd tengevolge van actie tot behoud van natuurschoon. Laten we nu achteraf maar geen verwijten gaan maken, doch uit het gebeurde leeren, dat we overigens prijzenswaardige liefdesinstinc ten voor de natuur, bij tijd en wijle onder geschikt hebben te maken aan de eischen van het gezond verstand. Bah, wat is er toch ontzettend veel slecht heid in de wereld! Er gaat haast, geen dag voorbij, of met een gevoel van walging legt men tenslotte zijn krant ter zijde, die ons eiken dag weer nieuwe misdaden onthult met al deze weerzinwekkende bijzonderheden. En er is heusch geen reden om ons er op te beroemen, dat ons landje een gelukkige uitzondering zou zijn, want ook ten onzent worden telkens weer opnieuw misdrijven gepleegd, die een beeld van ontzettende moreele verwording geven. Daar hadden we pas het Roermondsche geval van moord, waarbij een algemeen geachte dame den dood vond door de handen van haar niet minder geachten echtgenoot, die de sporen van zijn misdrijf door brand trachtte te vernietigen, en daar is nu weer het geval in Wijhe, waar een dame met behulp van een vriend haar man, naar de justitie vermoedt althans, levend in zijn auto verbrandde. Zulke dingen spelen zich niet af in achterbuurten, in kringen van maatschappelijke desperado's, maar onder menschen, die door hun positie en ontwikkeling tot de „goede" z.g. beschaaf de kringen gerekend worden, 't Zijn misschien menschen, die geen vlieg kunnen dooden of die een bordje voor het raam hebben hangen, dat ze niet koopen van lieden, die een hond onder hun kar hebben loopen. Heel onze be schaving is een uiterlijk vernis, want met de beheersching onzer hartstochten zijn we nog niet veel verder als onze voorouders uit de oertijden, die met hun knuppels alles neer sloegen, wat zich om de vrouw hunner keuze verzameld hield. De wereld danst, danst op een vulkaan van hartstochten en steeds wijder slaan de vlam men uit. Het bruine monster rolt weer over de velden, het voetbalseizoen is geopend. Hah! de sport, die zal de wereld veranderen, haar beter maken. Sport staalt de spieren, sterkt den geest. Zou het waar zijn? 't Kón waar zijn, dunkt ons. Sport kón goed zijn, als ze met mate beoefend wordt, maar sport leidt ook al weer zeer dikwijls tot verderf, omdat de be oefenaars niet goed zijn, zich ook in de sport weer door hun hartstochten laten beheerschen. Op een Amsterdamsch veld is op den eersten sportdag van het seizoen een scheidsrechter zoodanig mishandeld door spelenden, dat deze een klacht bij de justitie heeft ingediend. Een mooie voorbereiding voor de Olympiade, waar dure eeden zullen worden afgelegd van goede trouw en broederschap. Toe, gij allen, die aan sport doet; vóór ge anderen tracht te overwinnen, overwint eerst U zelve! Zorgt baas te zijn over uw hartstoch ten, want zelfbeheersching is noodig, vóór ge anderen zult leeren beheerschen. Buitenland. 't Schijnt dat eindelijk schrik gevaren is onder de gelederen der Oceaanvliegers; waarlijk, de Oceaan kan tevreden zijn over de haar gebrachte offers. Al die pogingen om over de groote plas te komen, bedoeld als een propaganda voor het luchtverkeer, hebben een averechtsch effect gehad, want duidelijker had nimmer bewezen kunnen worden, hoe af hankelijk liet vliegtuig nog is van atmosferische omstandigheden. Voorloopig zullen nu geen verdere pogingen ondernomen worden. We hebben trouwens op het land al ge noeg met de natuurelementen te stellen. In ons land zijn de cyclonen tegenwoordig als kind in huis en waar vroeger de cyclonen in- heemsch waren, doet men het tegenwoordig niet minder dan met typhonen, wat cyclonen in het kwadraat schijnen te zijn. Japan verloor door zoo'n bezoeking van de week niet minder dan 1000 levens. En alsof de dunning der menschen- gelederen zoo nog niet radicaal genoeg ge schiedt, meenen sommige medeschepselen een handje te moeten helpen. Uit China komen berichten van ongekende menschenslachtingen door de legers van den z.g. christen-generaal Feng, die zijn christendom, van eigen makelij trouwens, weer afgezworen heet te hebben. En in Rusland zijn weer tal van dood vonnissen geveld en uitgevoerd tegen men schen, die niet-communistisch gezind waren en in den grensstaat Lithauen schiet men met eenzelfden ijver de burgers overhoop, omdat ze communistisch waren. .En Satan pijpt en pijpt en pijpt.heet het in „De Paradijsvloek". Jawel, hij pijpt nóg, over heel de wereld! INGEZONDEN MEDEDEELING. 1 en het gebruiken van een middagmaal is een kwestie van vertrouwen. I DOE ZULKS IN HET HUIS WAAR UW VOOROUDERS DIT DEDEN. BOERENVISMARKT 12, bij de Groote Kerk te ROTTERDAM. Hij kwam, vriendelijk als altijd, maar toch had hij iets gedwongens, iets vragends in zijn uiterlijk. „Waarmee kan ik u dienen, mevrouw?" „Och, eigenlijk met niets bijzonders, Rosen kranz. Ge hebt er onlangs over gesproken, dat Erik's terugkomst hier met eerepoorten als anders zins en met een diner of souper zou gevierd worden. Bestaat dit ongelukkige plan nog altijd? 't Is stellig niet in Erik's geest, en „Ik heb dat plan ondersteund, ter wille van de beschrijvingen, die de couranten dan later van die feesten zouden geven. .Dat zou een prachtige reclame zijn geweest maar „Maar?" „Maar de menschen zijn even veranderlijk als het weer, mevrouw Mariene! Nu beschouw ik dat in dit geval niet als een ongeluk. Als men maar wist, waarom? Die kleine prinses had alles op touw gezet, zooals ge weet, en zelfs haar hof schilder opgedragen het bestuur van al de feeste lijkheden op zich te nemen. Dezen namiddag alles contrarie. Mijnheer Römer op eens afgedankt met de ongezouten aanzegging ons vreedzaam dal illico te verlaten, zoodat er geen sprake meer is van eere poorten of iets van dien aard!" Mariene hield de oogen neergeslagen. „Zoo?" zeide zij, zonder Rosenkranz aan te zien. „De hemel weet, wat er in die vrouwenhoofden omgaat," hernam hij, schijnbaar ongedwongen. „Niemand heeft 't vandaag zoo druk als juffrouw Kreisler. Zc stond een vol uur op den overloop met freule Bernwitz, de hofdame, te praten en ratelde al maar door al maar door!" Mariene lachte schamper. „Och, die juffrouw Kreisler, dat lieve, goede menschl Ja, dót kan ik mij voorstellen! En wat zou haar zoo bij- Vrageyi, deze rubriek betreffende, kun nen door onze abonné's gezonden worden aan „De CombinatiePostbus 895, Rot terdam. Postzegel van T1^ cf. insluiten. DE RUI. Eerst een klein woordje vooraf. Hebben we door omstandigheden het schrij ven dezer rubriek een poosje moeten onder breken, voortaan zal deze weer geregeld door ons verzorgd worden en wekelijks in dit blad zonder interesseeren, denkt u?" Hij zag Mariene vlak in het gelaat. „Natuurlijk een schandelijk lasterpraatje, mevrouw!" Haar hart klopte alsof 't zou barsten. Hij wist 't zeker hij wist „Laat 't mij toch dadelijk hooren, zoodra ge weet met welken trein mijn man aan het station kan aankomen," zeide zij. „Dat spreekt van zelf. We zullen 't nu wel gauw vernemen. Wilt ge hem soms een eindje tegemoet gaan, mevrouw?" „O neen dat Iaat ik aan u over, dokter! Ik wacht hem op den drempel van zijn huis we zijn geen jong verliefd paar meer. Gij moet hem een paar stations te gemoet reizen, hij zal wel branden van verlangen om het een en ander van de zaken, van alles wat de inrichting betreft, te vernemen Zelfs dat dat jongste lasterpraatje zal hem wel belang inboezemen. Dat moet ge hem zeker vertellen!" Zij richtte zich op in haar stoel. „Hoor, dokter, beloof mij, dat ge hem dit zult vertellen 1" Hij zag haar aan met een tinteling in de oogen. „Verplicht voor uw vereerenden last!" zeide hij glimlachend, „maar ik zou liever hebben, dat gij dit zelve deedt, waarde mevrouw." „O! Ik? Ik zou dit waarschijnlijk niet zoo nauwkeurig doen." „Ik weet niet maar 't zou zeker het beste zijn. Hebt ge nog mij iets te gelasten?" „Neen, niets! Daukje, Rosenkranz!" zeide zij op afgematten toon. Zijn oogen bleven nog een seconde vragend en bezorgd op haar aangezicht gevestigd. Daarop groette hij haar en ging heen. (Wordt vervolgd)

Krantenbank Zeeland

Onze Eilanden | 1927 | | pagina 1