Tandarts KROS
Ie
«nets
UMHARDTS
'axe^t
elgica Ploegen
n Bietenmachines
AN VIS
.h. TOEBOSCH
S-EXP0S1T5E
"TE BALLONS"
Openbare Vrijwill. Verkooping
Op Woensdag 3D Klaart 192? bij Afslag
Een Huis met Schuur co Erf
BOUWLAND
groot 2.96.44 H.A. in 4 perceelen.
n 9 tOt 2 dd'
WOENSDAG
30 MAART 1927
Reisindrukken uit Sovjet-Rusland
DOKTER ÜANNZ EN ZIJN VROUW.
liWATTA8^
VOUl MEI* KEEPEN
BêffsKWATlft
tabletten
t zonder'kramp of pijn
60 cent.
Predikbeurten.
Zondag 27 Maart 1927.
DERLANDSCH HERVORMDE KERK.
lharnis, vm. leeskerk en 'sav. (doop) ds.
Oudsten.
lelsdijk, 's av. ds. Bax. (Bidstond voor «t
as).
and, vm. leeskerk en 'sav. ds. Baarslag.
igen, vm. en 'sav. dhr. v. Ieperen.
ant, vm. ds. Baarslag.
ïdam, vm. en 'sav. dhr. Bouraan.
reed?, nra. ds. v. d. Zee.
>rp, vm. leeskerk en niu. ds. Den Oudsten.
e Tonge, vm. en 's av. dhr. de Jong uit
nis.
Tonge, vm. ds. Bax.
msplaat, vm. leeskerk en 'sav. ds. Jap-
n.
traat, vm. en nam. dhr. Vetter.
lommei, vm. ds. v. d. Zee.
an 't Haringvliet, vm. en 's av. ds Polhuijs.
PROTESTANTENBON D
lelsdyk, (LaDgeweg) 'sav. 1 uur Prof. Dr.
irik Broekman.
e, (Kerkstraat) vm. 10 uurMej.Poortman.
GEREFORMEERDE KERK.
flharuis, vm. en 'sav. ds. Van Velzen.
ndam, vm. en 'sav. dhr. Bakker uit Hil-
5ura.
85-87, Rotterdam
is beige Karpetlen, Lino-
trages, Loopers, Bedden
n en Spiraal Matrassen
eldigen voorraad
ote Etalages
:n voetkussen cadeau
ROTTERDAM E35330
138 - Telefoon 4493
af de Weekmark.
i, Melk, Chocolade etc.
- Goedkoop tarief.
„Wilhelmina".
OMMELSDIJK - TEL. 224
a#
des avonds 7 uur in het Hotel
MEIJER te Mïdcïelharnis
VAN
benevens 3 perceelen
aan den Boomgaardweg en Bolle-
tjesweg te MIDDELHARN1S tezamen
Ten verzoeke van den heer L VAN
DER BAAN te Middelharnis
Notaris VAN BUUREN.
le Nabouw Mansholt, bij
H. J. VAN NIEUWENHUIJZEN,
Achthuizen. 2—2
ZITDAG HOTEL MEIJER
MIDDELHARNIS,
Prijs per kwartaal. f I,
Losse nummersf 0,07'
Advertentiën v. 1—6 regels f 1,20
Elke regel meer. f 0,20
Bij contract aanzienlijk korting.
Dienstaanbiedingen en Dienstaanvragen
f 1,per plaatsing tot een maximum
van 10 regels elke regel meer 15 cent.
Dit blad verschijnt lederen
Woensdag- en Zaterdagmorgen.
Het wordt uitgegeven door de
N.V. Uitgeversmaatschappij
„Onze Eilanden", Tei. Int. Ne. 15
Voorstraat Middelharnis.
9E JAARGANG. - N°. 42
door Mevrouw E. WIRTZ-BLOK.
IV.
(Slot).
De positie der arbeiders.
Wij leven in een tijdperk, dat men zich over
niets meer moet verbazenen toch wil ik eerlijk
bekennen, dat ik mij in Rusland over twee
dingen verbaasd heb, namelijk de manier,
waarop de Russische Volkscommissaris zich
heeft weten in te richten en de allures heeft
aangenomen van de vroegere Russische aristo
craten en voorts over den treurigen toestand,
waarin de Russische werkman zich bevindt.
Ik zou dit het beste kunnen typeeren door
de navolgende gebeurtenis te vertellen:
Een tijd geleden werd door Trotzky te Kiëf
op een vergadering een groote voordracht ge
houden over het heil, dat de Sovjets den
werkman in Rusland gebracht hadden. De
mise-en-scène was heel goed, en zooals ge
woonlijk had men voor voldoende „claque"
zorg gedragen. Men kan de verbazing der ver
gadering begrijpen, toen plotseling een gewoon
werkman met een wandelstok in de hand het
podium betrad en het woord nam. „Kame
raden," zeide hij, „ge ziet dezen wandelstok.
Met vele woorden, een paar uur lang, heeft
Trotzky getracht U te bewijzen, welke wel
daden wij, arbeiders, en tevens de boeren, door
de omwenteling hebben mogen genieten. Ziet
hier dezen wandelstok; deze stok zal U in een
paar seconden de positie van den boer en den
arbeider vóór en na de omwenteling vertellen.
Gij allen ziet, dat ik dezen stok in het midden
vasthouddit was de plaats van den boer en
den arbeider vóór de omwenteling. Waar de
knop van den stok bevestigd is, was de plaats
van de Russische aristocraten vóór de om
wenteling, en het stukje ijzer, dat onderaan
bevestigd is, was vóór de omwenteling de
plaats van het plebs. Toen zijn de Bolsjewisten
gekomen; heeft er een omwenteling plaats
gehad. Ziet goed toe, wat is geschied: ik wend
mijn stok om, het stukje ijzer, de plaats van
het Russische plebs ,is nu op de plaats van de
Russische aristocraten gekomen, en de plaats
van de Russische aristocraten is nu onderaan
op de plaats van het Russische plebs. En waar
zijn wij, arbeiders en boeren gebleven? Gij!
ziet: op dezelfde plaats, met dit verschil, dat
wij nu op onzen kop staan"...
Mijn zegsman deelde mij mede, dat op deze
woorden een daverend applaus gevolgd was.
Trotzky voelde zijn fiasco en liet in het land
van „de vrijheid van den werkman" den vol
genden dag dezen arbeider
fusilleeren
Toch was diens bewering niet geheel juist.
Hoe slecht ook de toestanden in Rusland
vroeger mogen geweest zijn, nooit was het lot
van den arbeider zóó treurig als thans.
De Russische Volkscommissaris heeft alles
voor zijn particuliere woning uit een der vele
paleizen van de Russische vorsten in beslag
genomen. Het ontbreekt hem daar aan niets.
Jn het land van de „gelijkheid en broeder
schap", waar honderden van honger sterven,
geeft de Volkscommissaris, in groote zalen
met parketvloeren, kristallen lusters en prach
tig versierde tafels, diners met uitstekend
menu. Zijn vrouw is gekleed in kostbare
Parijsche toiletten, en ik was te discreet om
de herkomst van de vele diamanten en bril
janten te vragen, waarmede zij zich getooid
FEUILLETON.
W. HEIMBURG
VERTALING VAN HERM1NA.
Geautoriseerde uitgave van D. BOLLE.)
11)
Mariene trok min of meer de wenkbrauwen
samen.
„Dat hangt toch van iemands smaak af, dunkt
mij en ik houd nu- juist van de stilte."
„Zoo! Dan zijt ge zeker verloofd en hebt veel
tijd noodig om te correspondeerenl Ja, dèn!
Hier lachte ze even.
„Ik ben niet verloofd," antwoordde Mariene
kortaf, terwijl ze haar pas eenigszins versnelde.
„O, neem me niet kwalijk!" klonk 't ootmoedig
achter haar, „misschien ben ik wat indiscreet!"
Mariene, die min of meer boos een paar schreden
vooruit was geloopen, liet, schielijk verzoend, de
vraagster weer aan hare zijde komen.
„Pardon!" klonk de eigenaardig diepe stem van
het meisje wederom, „'t Spijt mij ik heb geen
teer punt willen aanroeren. Ge ziet bleek
ik heb u niet willen grieven. Ge zijt toch niet hier
om ongesteldheid of zoo?"
„Ge roert geen teer punt aan en ik ben ook niet
ziek," hernam Mariene ongeduldig. „Maar neem
mij niet kwalijk, als ik u nu alleen Iaat; ik ga nu
mijn tante weer gezelschap houden."
Zij groette uit de hoogte en ging haars weegs.
had. Volkscommissaris in Rusland te zijn is
een zeer winstgevend baantje. Niet alleen zijn
allen welgesteld, sommigen hunner zijn zelfs
zeer vermogend en hebben groote banksaldo's
in het buitenland staan.
In 1922, het jaar dat de menschen in Rus
land bij duizenden van den honger omkwamen,
en wij te Bakoe, onder de onbeschrijfelijkste
toestanden, de vluchtelingen bij honderden
zagen binnenstroomen, hadden wij met één der
Consuls gastvrijheid ten huize van één dier
Volkscommissarissen genoten. Dienzelfden
ochtend bezochten wij de arbeidersbuurten.
Slechts een filmoperateur zou naar waarheid
hebben kunnen weergeven de schelle tooneelen,
welke wij daar moesten aanschouwen. Men
begrijpt, welk een onverkwikkelijk gevoel er
in ons opkwam, toen ons denzélfden dag aan
tafel bij den Volkscommissaris de heerlijkste
gerechten werden opgediend, en de wijn rijke
lijk geschonken werd. Men kan mij gelooven,
wanneer ik vertel, dat de heeren Henry Clag-
sigaren en de dames de beste sigaretten te
rooken kregen. Ik moest mij geweld aandoen
om mij te beheerschen en niet uit mijn rol te
vallen. In een keurigen Fiat-wagen werden
wij later naar huis gebracht.
Hoe is het thans met den werkman gesteld?
De petroleumvelden.
Het zal den lezer bekend zijn, dat in Bakoe
(Kaukasus) de grootste petroleumterreinen van
Rusland te vinden zijn. Ik stelde het op prijs,
juist daar den toestand van den arbeider te
gaan bestudeeren, omdat hij daar in een be
drijf werkzaam is, waaruit de Bolsjewisten de
grootste revenue trekken.
De petroleumterreinen, welke vóór den oor
log aan verschillende Russische en buiten-
landsche maatschappijen behoorden, werden
alle „genationaliseerd" oftewel genaast. De
tweede geste van de Bolsjewisten op dit ge
bied was alles te militariseeren, tengevolge
waarvan de oud-directeur, de oud-ingenieur,
in 't kort iedereen die vroeger in het petroleum
bedrijf werkzaam was geweest, nu onder de
Russische militaire macht kwam te staan. Het
is mij gelukt, bij één dezer gemilitariseerde
oud-directeuren een tiental dagen te kunnen
verblijven. Zoodoende kwam ik in de gelegen
heid, (wat weinigen toegestaan wordt) de ter
reinen in „Black City" (de benaming der
petroleumwijk te Bakoe) te bezichtigen. Ik
zag daar voor de eerste maal in mijn leven een
petroleumfontein. Zeer interessant was het te
zien, hoe de petroleum met een geweldige
kracht een 50 a 60 meters omhoog spoot, om
daarna in groote bassins opgevangen te wor
den. Dergelijke fonteinen kunnen soms reeds
na een paar dagen ophouden te spuiten, maar
ook na een paar jaren, al naar gelang van den
rijkdom der aders. De netto-opbrengst van
een dergelijke fontein wordt op een vijf duizend
gulden daags geschat.
De oorspronkelijke eigenares had Bakoe
moeten verlaten, en de gewezen millionnaire
woont thans in de meest benarde omstandig
heden in een kelderwoning te Moskou.
De petroleumpompen bestonden uit tweeër
lei typen. Het Russische type bestaat uit een
pomp, die als het ware steeds op en neer gaat
en de petroleum uit den grond opzuigt. Wan
neer deze pomp uit den grond komt, wordt
het volume, dat er zich in bevindt, automa
tisch opgevangen, om verder verwerkt te
worden. De meeste dier pompen bevinden zich
thans in een ellendigen toestand; ze zijn niet
goed gesloten en al de petroleum, die eruit
INGEZONDEN MEDEDEELING.
smaakt als room
Selma Brandt bleef staan en ontbladerde een
rozeknop met de bevende vingers. Ze beet zich
weer op de onderlip, terwijl ze met een somberen
blik het wegsnellende meisje nazag, 't Kostte
haar- blijkbaar moeite hare kalmte te herwinnen.
Toen zij zich nu door den jongen dokter bij den
naam hoorde roepen, kromp zij als 't ware ineen.
„Kom toch gauw," klonk 't nu. „'t Wordt veel
te koud. De oude mevrouw moet terstond naar
huis I"
„Zij plaatste zich achter den rolstoel en begon
hem haastig voort te duwen. De dames knikten
vriendelijk goedendag, Mariene boog even.
De oude dame groette glimlachend terug.
Selma wendde het hoofd naar den anderen kant.
„Een allerliefst meisje I Vindt ge ook niet,
Selma?" vroeg de oude mevrouw.
Selma gaf geen antwoord.
De dokter nam schielijk daarop afscheid, en
ook de anderen maakte zich gereed om heen te
gaan. 't Was inderdaad kil en winderig géworden;
't bruiste en ruischte in de toppen van de boomen.
Mariene liep tusschen de beide freules van
Klokholm.
„Een wonderlijk persoontje, die zoogenaamde
hulp van de oude mevrouw Dannz!" zeide de
oudste.
„Ja," antwoordde Molly, de jongste. „Waar zou
ze die vandaan hebben? Soms ziet ze er zoo wan
hopig uit men zou er akelig van worden."
,,'t Is waar," stemde Mariene toe, „ze was ook
tegenover mij zoo vreemd! Ze vroeg of ik verloofd
was of liever, ze onderstelde 't als zeker."
De zusters wisselden een blik van verstand
houding.
„Hoe onbescheiden!" zeide de oudste. „Ze wilde
vloeit, gaat op die manier verloren. Het tweede
type is de Amerikaansche pomp. Hiervan zijn
er slechts weinige aanwezig, daar de construc
tie ervan zeer kostbaar is. De petroleum wordt
onmiddellijk door een pijpleiding uit den grond
gezogen, waardoor van de productie niets ver
loren kan gaan.
Met welk §en tegenzin.
Mijn welwillende gids vertelde mij, dat het
licht te begrijpen was, met welk een tegenzin,
zoowel door den werkman als door al degenen,
die daar vroeger werkzaam geweest waren, er
thans gearbeid wordt. Met de grootste moeite
was er geld los te krijgen om de hoogst noodige
reparaties te verrichten. Aan salaris voor de
arbeiders en het personeel werd absoluut niet
gedacht. Op mijn vraag, hoe dan een vader
van een gezin met kinderen aan den kost
moest komen, deelde men mij mede, dat de
werkman, wanneer hij des avonds naar huis
gaat, zich de noodige petroleum of olie toe
eigenen moet; tweemaal per week houden zij
dan een soort beursje en de opbrengst daarvan
wordt onderling verdeeld. Het bleek, dat daar
door een groot gedeelte van de productie aan
het petroleum-bureau ontging, en op die
manier ook de prijs bedorven werd.
Heel interessant was, dat juist op het
moment, dat ik te Bakoe vertoefde, een dienst
order uit Moscou kwam, waarin bepaald werd,
dat niemand zich meer clandestien iets mocht
toeeigenen. Maar over een uitbetaling van
loonen in plaats daarvan werd niet gesproken.
Eenige arbeiders vorderden toen hun loon op.
Daar zij gemilitariseerd waren, werd dit als
een indiciplinaire daad beschouwd, en zij
werden gewoonweg opgesloten.
Een paar anderen verlieten Bakoe om in I
Tiflis werk te gaan zoeken. Zij werden door
de politie opgevangen en teruggebracht. Den
zélfden middag werden zij als deserteurs ge
fusilleerd
Maar dit was toch het geduld van de ar
beiders te veel getart! Zij wilden en moesten
hun kameraden wreken en des avonds kon ik
het ontzettende schouwspel waarnemen, dat
zij als protest een paar petroleumbronnen in
brand staken. Nog nooit had men in Bakoe
een zóó catastrofale brand gezien.
Om verdere sabotage te voorkomen, ge
lastte Moscou daarop onmiddellijk, den ar
beiders een weekloon uit te betalen.
Wij zien dus, dat in het „ideale land van den
arbeider" hij niet eens aanspraak heeft op de
allereerste menschenrechten en er vervallen is
tot
een soort slavernij.
Daar de petroleumproductie via Bakoe naar
Londen gaat, hebben dus de incasso's in
Europa plaats. En wijl Moscou dit geld abso
luut voor propaganda of andere doeleinden
noodig heeft, kwam men weer op het oude
systeem terug: er werd oogluikend toegestaan,
dat de werklieden en het overige personeel
zich het noodige toeeigenden.
maar weten of ge nog vrij waart, kind!"
„Maar kan haar dat dan iets schelen?" riep
Mariene, verwonderd.
„Ja, natuurlijk Maar, kind, ge ziet er uit, alsof
ge't koud hebt!" zeide freule Molly, terwijl ze het
meisje haar cape omwierp. „Ge hebt zeker last
van bleekzucht. Je tante moest eens met je naar
den dokter gaan. Dr. Dannz is wezenlijk knap.
Misschien zou een lichte staalkuur niet kwaad
voor je zijn. Of anders
„Maar ik ben heel gezond, freule!" viel Mar
iene hier met volle verzekerdheid in, „en ik zou
zelfs graag
„Wat?" vroegen de beide dames als uit één
mond.
„Lacht mij niet uit ik zou graag de Réunie
bijwonen 1"
„Bravo! Dan zullen wij voor balmoeders spe
len!" riep freule Molly verheugd.
Mevrouw Bertha toiletteerde haar pleegdoch
tertje dien zondagavond zoo liefderijk en zorg
vuldig als een eigen moeder. Mariene was gekleed
in een robe empire van fijne Indische zijde, die
in ruime plooien van de schouders afviel, en aan
den hoogen kraag, die den slanken hals omsloot,
droeg zij een kleine diamanten broche, die ze van
hare moeder gecrfd had. De beide freules Klokholm
waren in de villa Diana gekomen om het mooie
meisje in baltoilet te zien.
Ze gaven allerlei ernstige en schertsende raad
gevingen ten beste, maar verbaasden zich voor
namelijk. Het refrein was steeds:
„Hoe heel anders is dat nul"
Een half uur later zaten zij met mevrouw Zeh-
men en mevrouw Werner in de kurzaal, zich
Niet veel beter is liet met het spoorweg
personeel gesteld. Ook dit moet clandestien
aan zijn loon komen. Dit gebeurt op de na
volgende manier: Wanneer men in Rusland
van den trein gebruik wensclit te maken, moet
men van de stationspoütie toestemming heb
ben om de stad te verlaten; slechts met een
dergelijk bewijs lean men een spoorwegbiljet
verkrijgen. Bij het vertrek van icderen trein
wordt het getal der meegaande passagiers
vooruit bepaald, daar verschillende plaatsen
voor militair transport of beambten moeten
worden vrijgehouden. Komt nu een reiziger
aan het loket, en verlangt hij een biljet, dan
deelt men hem mede, dat voor dien dag alle
plaatsen uitverkocht zijn. Maar geen nood:
een pakjesdrager biedt hem dan het verlangde
biljet tegen het dubbele bedrag aan, en de
helft hiervan wordt in de kas van het spoor
wegpersoneel gestort, waaruit dan de uit
betaling van de loonen geschiedt.
Wanneer nu arbeiders van de twee belang
rijkste bedrijven op die manier aan hun loon
moeten komen, kan men gemakkelijk begrij
pen, hoe het met de andere arbeiders gesteld is.
Te 's-Gravenhage was een Hollandsch con
sortium gesticht, dat concessionnaris voor
mangaan-ijzerterreinen in den Kaukasus was
geworden. In het belang van den geheelen op
zet had de Nederlandsche Regeering den ver
tegenwoordiger van dit concern tot Hol
landsch Consul te Batoem benoemd. De
nuchtere HoIIandsche werkgever, die van het
gezonde principe uitgaat, dat men slechts van
goed doorvoede werkkrachten voldoende werk
kracht kan verwachten, zond groote hoeveel
heden levensmiddelen naar Batoem, welke
dagelijks pondsponds-gewijze onder het perso
neel en de arbeiders zouden verdeeld worden.
Doch de Bolsjewistische autoriteiten verboden
de uitdeeling van deze levensmiddelen en be
schouwden dit als anti-Bolsjewistische propa
ganda; immers, zoo zeiden zij, wanneer wij
den kapitalisten zouden toestaan hun werk
volk goed te voeden, dan zouden zij conflict
met hun eigen werklieden krijgen. Het oor
spronkelijk vastgesteld rantsoen werd tot op
een minimum teruggebracht.
Ik ving dit laatste artikel aan met de op
merking, dat men zich' over niets meer moet
verwonderen. Maar toen ik in Europa terug
kwam, verbaasde het mij toch te vernemen,
dat onder sommige Europeesche arbeiders nog
een soort sympathie voor het communisme
bestond. Ik kan dien ontevredenen als mijn
vaststaande overtuiging mededeelen, dat ner
gens ter wereld, (zelfs de koelie in Indië, zelfs
de transportneger in den Congo niet) de werk- i
man het zóó bitter slecht heeft als in Sovjet-i
Rusland. Het vereenigingswezen in Rusland
is een aanfluiting, want op een vergadering
heeft niemand den moed, zicli vrij te uiten. En
aan het gezinsleven is alles ontnomen; de
kinderen zijn aan de ouderlijke macht ont
trokken. De huisvader weet niet, hoe aan geld
te komen om den honger van zijn gezin te
stillen. En ook de rijpere jeugd heeft er geen
idealen meer, want zij wordt opgevoed in los
bandigheid.
Men zal zich dan ook kunnen voorstellen,
hoe overgelukkig ik mij gevoelde voor het
eerst weder voet op Nederlandschen bodem
te kunnen zetten, en dat ik diep vervuld ben
van den innigen wenschMoge ons land voor
de „zegeningen" van het Communisme te allen
tijde gespaard blijven.!
INGEZONDEN MEDEDEELING.
Slechts éfflïmerk kan aan de spits staan
verheugende over den opgang, dien het mooie
tengere meisje te midden der veelal opgeschikte
landelijke schoonen door haar deftigen eenvoud
maakte.
Zij werd letterlijk bestormd met aanvragen om
te dansen en danste, zooals zij 't indertijd van
juffrouw Kreisler had geleerd, zeer bedaard, maar
met een natuurlijke gratie, die door juffrouw
Kreisler ook al was veroordeeld als veel te be
weeglijk voor een welopgevoede dame. En waren
verscheidene luitenants van de infanterie uit de
kleine residentie, jonge rechtsgeleerden en hout
vesters, juist zooals freule van Klokholm voorspeld
had. En dames, zeer veel dames, waarvan er ver-
scheidenen 't volstrekt niet waren.
.Is 't niet vreemd," zeide mevrouw Bertha tot
freule Molly, „ze houdt zich alsof ze wel dertig
jaar is! Dat's toch geen jong zijn!"
Ja, wie iS' er tegenwoordig „jong", mevrouw
Zehmen? Zie maar eens naar de dansende heeren
allen even geblaseerd. Neen, ze waren heel
anders, toen ik nog op de bals kwam!"
Mevrouw Bertha stemde dit van ganscher harte
toe en de twee dames verdiepten zich in herinne
ringen aan vroeger jaren, waarbij freule Klokholm
den wezenlijken „goeden ouden tijd" oprakelde,
terwijl mevrouw Bertha's bals van omstreeks
dertig jaar geleden dagteekenden.
„In mijn tijd ging men in tule en neteldoek,
lieve mevrouw!"
„Wij hadden eerst tarlatan. Maar weet u, freule
na zeventig, toen werd 't weelderig, toen droe
gen zelfs de allerjongsten al zijde."
„Ja, dat werd steeds hoogerop gevoerd. Nu
moet 't voor piepjonge meisjes al echte kant zijn,
liefst met marmerbont gegarneerd!" I
Week-revue.
Binnenland.
Ais de lente ons geeft, wat ze bij haar in
trede op 21 Maart j.I. beloofd heeft, dan heb
ben we nog heel wat moois tegoed. Op dien
eersten heerlijken voorjaarsdag hebben we alle
wintergedachten van ons afgeschud en onzen
geest door het vormen van nieuwe plannen en
het maken van goede voornemens doen her
boren worden, gelijk we ook de natuur her
leefd zagen in de bottende struiken en in den
bloei der eerste voorjaarsbloempjes.
Wee den mensch, die zich op zoo'n dag niet
verjongd en verlevendigd gevoelt; hij is als de
boom, welks botten niet meer zwellen willen
onder de stralende lentezon, straks, als alles
bloeit, zal hij den houthakker aan zijn voet
vinden.
De lente was overigens vriendelijker voor
ons, dan de realiteit van 's menschen leven,
welke realiteit binnen en buiten onze grenzen
grimmig om zich heeft heen gegrijnsd.
Daar hebben we dat ellendige geval van die
drie in gas gestikte kindertjes te Groningen.
„Gebruikt gas!" lezen we in velerlei reclames,
maar boven die aanbeveling moesten we een
doodskop schilderen, gelijk men het ook doet
op bussen en flesschen met vergif. Zeker, het
gas heeft de menschheid vele diensten be
wezen en is voor velen een uitkomst geweest,
en nog. Maar het gas heeft ons ook steeds als
een verraderlijke sluipmoordenaar belaagd en
ontzettend veel slachtoffers gemaakt.
We kunnen ons de radeloosheid dier Gro-
ningsche ouders, die zich opeens al hun
kinderen ontroofd zagen, zoo goed indenken.
En wie zal hun iets durven verwijten? Als het
I Zaterdagavond is en men heeft een gezin te
verzorgen, terwijl ook beneden de zaak, de
broodwinning, aanwezigheid vereischt, wie
zal dan niet eens kunnen verzuimen ook een
j tweede gaskraantje uit te draaien.
I Ook electriciteit kan slachtoffers maken,
maar het gevaar bedreigt ons niet zoo sluipend
en verraderlijk. Moge daarom de voorschrijding
der techniek het mogelijk maken, dat binnen
afzienbaren tijd overal electriciteit is af te
nemen niet alleen, maar tegen een zoo econo-
mischen prijs, dat het gebruik van gas voor
huishoudelijke doeleinden overal vermeden kan
worden, mede en vooral door arbeiders en
kleine burgers, die in hun kleine behuizingen
het meeste gevaar beloopen.
Een ander „naar" bericht was, dat, ver
dacht van den afschuweiijken moord op het
Bezuidenhout in Den Haag, thans een vrouw
is gearresteerd, hetgeen den weerzin voor het
gebeurde nog aanmerkelijk verhoogt.
De Haagsche poiitié is den laatsten tijd niet
erg gelukkig geweest met haar onderzoekingen
verschillende personen, aangehouden in ver
band met bovenbedoelden moord óf met den
„Zeg maar hermelijn, Molly zeg maar gerust
hermelijn!" viel freule Sybille hier in.
„Waar moet dat nog heen?"
„Ja, wie zal 't-zeggen?"
De oogen van mevrouw Bertha zochten Mariene.
Daar walste ze met
„Kijk eens! Kijk eens!" fluisterde freule Molly
op ditzelfde oogenblik haar toe, „het kind danst
met den dokter! Dat die ook hier is gekomen!
Anders komt htj nooit. Dansen is het dwaaste
wat men doen kan, zegt hij altijd. Nu, 't is een
knap paar!"
Juist bleven zij stilstaan, en de jonge dokter
geleidde zijn danseuse naar de kleine divan, die in
een hoekje bij de kolossale ijzeren kachel stond.
„Neem niet kwalijk, juffrouw Eisenhut ik kan
't niet langer volhouden, 't is lang geleden, sedert
ik op de Latijnsche school ging en dansles had."
„Ik kan nog minder goéd dansen. Vader wilde
niet hebben dat ik 't leerde."
„Dat kan men waarlijk niet merken. Maar als
gij er zoo over denkt als ik, willen we liever een
beetje praten. Hoe bevalt 't u hier? En hebt ge
al een soupeur? Niet? Mag ik dan het ge
noegen hebben?"
Vervolgens zaten ze een poos in hun hoekje en
sprak Mariene wezenlijk. Ze vertelde van hare
jeugd en haar altijd zieke moeder, van het stille
huis en hoe zij daarnaar verlangd had, zoolang ze
in Zwitserland was geweest haar jong, bedroefd
hart stortte ze onbeschroomd voor dien vreemden
man uit. Maar zij vertelde niet, dat ze plan had
gemaakt nooit weer naar huis terug te gaan, omdat
haar vader weer wilde gaan trouwen.
Wordt vervolgd
