EERSTE BLAD
Nationale Bankveroeniging
J. JANSEN
Luiermanden
Prijs per kwartaal.
Losse nummers
f I
f 0,07*
Advertentiën v. 1—6 regels t 1,20
Elke regel meer. f 0,20
Bij contract aanzienlijk korting.
ZATERDAG
3 September 1921
Dit blad verschijnt iederen Woens
dag- en Zaterdagmorgen. Het wordt
uitgegeven door de
N.V. Uitgeversmaatschappij
„Onze Eilanden", Tel. Int. No. 15
Voorstraat Middelharnis.
3e jaargang. - n°. 85.
De Vredesprijs voor Holland.
Mevrouw Bela von Csitdry geeft in het
volgende artikel de redenen aan, waarom
zij in Hongarije een actie begonnen is,
om aan onze Koningin den Nobelprijs
voor den vrede toegekend te zien..
Van oudsher zijn er steeds denkers ge
weest, die hun stem deden weerklinken ten
gunste van den Vrede. Zoo zyn er ook altyd
landen geweest, die als het ware voorbe
schikt waren, om voor de vredes-idee te
stryden en te werken. Tot die landen be
hoort Holland.
De vredes gedachte is niet maar toevallig
in Nederland ontstaan, zooals zooveel andere
ideeön groeien en na een kort bestaab in
vergetelheid komen en door een andere,
moderne gedachte verdrongen worden.
Hier is een volk, ja men zou zelfs kunnen
zeggeneen land, dat voor de idee wonderlijk
gevoelig, eu er onscheidbaar mee samenge
groeid is. In Holland is de gedachtenwereld
der menschen evenzeer als zijn wetten ervan
doordrongen, zij ademen haar met de lucht
in, zij erven haar over. Bijna in elke ziel is
een straal ervan doorgedrongen, sommige
bevoorrechten hebben van de Voorzienigheid
een stralenbundel toegedeeld gekregen, om
daarmee voor de anderen don weg te ver
lichten. De bodem, aan altijd dreigend gevaar
blootgesteld, verworven door een nooit ein
digenden, gigantischen strijd, is het klassieke
land der vredes-idee en van den vredesarbeid
geworden overeenkomstig do mysterieuze
wet, dat uit den dood het leven, uit do
grootste smart de kostbaarste parel geboren
wordt.
Een zoon van het Nedorlandsche volk was
het, die reeds in do 17de eeuw een basis
vond, waarop do duurzame vrede kon worden
gegrond. Hugo de Groot stelde onomstoote-
ïyk vast, dat oorlogen misschien somtijds
verklaarbaar en rechtvaardig, maar nooit
menschelljk zijn konden. De Groot heeft zijn
idceen zoo wonderlijk klaar gezien en weerge
geven, dat zo nog heden ten dage uitvoerbaar
zyn. En tot den huldigen dag is zyn Invloed
zoowel theoretisch als praktisch belangryk
gebleven. Hy was „de vader van de woton-
schap dor internationale wetgeving", zooals
Amerikanen on Engelschen hem noemen.
Zyn werk .Het Hecht van oorlog en vrede"
had een bultengcwonen invloed op ztynttyd.
Het werd op allo hoogescholen van Europa
gobruikt en onderwezen, het werd de basis
van hot volkenrecht. Philosophen en denkers,
juristen en humanisten Spinoza, Pufen-
dorfT, Chr. Thoraatius namen dc Groot's
idieeön over.
Maar ook het beeld, dat Hollands politieke
leven, dat vande„VereenigdeGewesten"bood,
werd beschouwd als een navolgenswaard
voorbeeld voor do strijders voor de Vredes
gedachte. William Temple vvyst In zijn
„Account of the United Provinces" op do
mogelijkheid van eon Europcosche Federatie
op grond van de geschiedenis der Vereenigde
Gewesten".
De vrede van Utrecht inspireerde den
beroemden Abbó St Pierre in 171*2 totzljn
machtig werk: „Het plan van den Eeuwigen
feuilleton
Met een Dubbeltje de Wereld door.
NAAR HET ENOELSCH
VAN
GRANT ALLEN.
(Geaiilhoriseerile uitgave van bel gelijknamige boek,
uitgegeven door de Firma D. Bolle te Rotterdam).
62
Ik vloog overeind en wachtte met de hand aan
den knop van het portier het laatste oogenblik af.
Il< keek even voorzichtig rond om te zien, wat dc
detective deed. Zijn hoofd en zijn afhangende
spionnenschouders staken uit het raam, maar hij
keek goddank den anderen kant uit.
ik zag ook Harold's gezicht uit het andere raam.
Een oogenblik tc vroeg of tc laat kon ons nood
lottig zijn. Vragend zag hij mij aan; ik knikte
„nu". Reeds maakte de trein ecne eerste beweging.
Ecne achterwaartsehe stoot, veroorzaakt door het
aanzetten der machine. Op het oogenblik dat hij
zich voorwaarts in beweging zetfe, sprong ik er uit
en deed Harold hetzelfde. Zonder een woord tc
kunr.cn uitbrengen bleven wipclkaar gedurende
ecnigc seconden aanzien.
„Uit den weg daar!" riep de stationschef woeden
De conducteur wuifde met het groene vlaggetje,
terwijl dc detevtieve zoo in dc seinen verdiept was,
dat hij niet eens omkeek. Nog één oogenblik en
wij waren veilig in Dunbar, terwijl hij met den
sneltrein naar Edinburg voortsnordc.
Met driftige gebaren kwam de stationschef op
Vrede". Hij dacht zich een „Europeeschen
Senaat" en wilde Utrecht tot vrije Vredes-
stad en zetel van dezen Senaat verheffen.
Onder invloed van Hugo de Groot werkte in
Zwitserland de volken rechtsgeleerde Richard
Price; hy verlangde de stichting van een
„wereldstaat"
Kant, de voorvechter van het moderne,
aan alle utopie gespeende pacifisme verde
digt in een zyner werken (1798) het ideaal
van een „Statencongres", dat hy denkt te
organiseeren overeenkomstig de Haagsche
Staten-Generaal.
Reeds uit dit korte overzicht blijkt duide-
lyk, hoeveel draden hun oorsprong in Holland
vonden, die uitgingen naar alle deelen der
wereld; gouden draden, geweven door het
werk des vredes in alle landen.
Het is geen toeval, dat Holland gekozen
werd tot zetel van de gewichtigste resulta
ten van den vredesarbeid. De naam „Den
Haag" beduidt een belangrijk hoofdstuk in
de geschiedenis der vredesbeweging. Het
begin van de internationale wetgeviug is
met den naam van deze stad onafscheidelijk
verbonden.
Onder den invloed van den Fransch-Duit-
schen oorlog werd in 1871 te Amsterdam de
„Nederlandsche Vredebond" opgericht, die
zich in 1901 met den „Vrouwenbond voor
Ontwapening en Arbitrage" tot den bond
„Vrede door Recht" vereenigde en sedert
werkten alle Nederlandsche vredes-vereeni-
gingen samen. De voormannen derHolland-
sche vredesbeweging achten het hun plicht,
het Nederlandsche Volk, dat het niet alleen
meer kin. maar ook in bet doen voor de
bevorderingder vredesconferenties dan andere
volken Een hunner is Professor van Vollen
hoven, de schryver van het opzienbarende
Gids-artikel „de Roeping van Holland", de
onvermoeide stryder voor een internationale
politie. Uit den arbeid der Nederlandsche
vereenigingen voor den vrede biykt, hoe
breed de Hollandsche gezichtskring is. De
vereeniging „Vrede door Recht" bemoeide
zich niet., zooale de Engelsche bonden slechts
met de een of andere speciale zllde der vre
desbeweging. Ieder, die mede wil werken
voor het ideaal van den duurzamen vrede,
was welkom in haar gelederen.
Van den aanvang af, begreep „Vrede door
Recht" welk een macht ten goede kan uitgaan
van de opvoeding. De Bond gaf verschillende
geschriften uit. schreef prijsvragen voor
opstellen voor leerlingen van H B Scholen
en Gymnasia over onderwerpen, samenhan
gend met de vredesbeweging.
Ten tyde van de inwyding van het Vre
despaleis in 1913 is Holland het middelpunt
van het internationale leven. Met de beste
verwachtingen bezield, maakte de Holland
sche pacifisten zich op naar het. 20ste Inter
nationale Werelcongres voor den Vrede, dat
in 1914 in Weenen zou plaats hebben
Toen dreunde een verschrikkelijke donder
sla?.
De wereldoorlog brak uit.
Het gevaar st aalde de krachten en zei te
de Nederlansche vredes-vrienden aan tot
verhoogde krachtsinspanning. En iedereen
wilde deelnemen aan den vredesarbeid in de
hoop, dat de ellende nog voorkomen zou
worden.
Deze hoop werd niet vervuld. Maar men
verslapte niet. In tegendeel.
Men begreep dat een sterkere concentra
tie van alle krachten ten gunste van den
ons toegeloopen. „U kunt hier niet uitstappen,
zclde hij grimmig.
„Maar wij zijn nu eenmaal uitgestapt," ant
woordde ik, tevens uit naam van mijn medeschul
dige sprekende, de Hindoe zooals hij in ieders
oog was. „Het is zoo eenvoudig mogelijk. Wij had
den plaats genomen tot Edinburg, maar wilden
in Dunbar overblijven. Toen de trein dus toevallig
stontc in Dunbar, meenden wij dat het onnoodig
was den tijd tc verknoeien dooT eerst door te gaan
naar Edinburg en dan weer terug naar hier."
„Dan hadt u in Berwick moeten overstappen,"
beweerde de stationschef nog alfijd op norschcr
toon, „en daar den locaaltrcin moeten nemen."
„De tijd is kostbaar voor ons," zcide ik, o, hij
wist niet hóe kostbaar 1 „en bovendien weet u,
is liet toch zoo heel wat voordecliger voor dc maat
schappij."
„Dat is zoo," stemde hij nu geheel vertcederd
toe. Dc belangen der Noord-Britschc spoor-aan-
deelhoudcrs kon hij toch niet over het hoofd zien.
„Maar hoe staat liet niet uwe bagage? Ik denk, dat
die naar Edinburg is doorgegaan."
„Bagage hebben wij niet," zeidc ik brutaal.
Hij staarde ons verbluft aan, plukte even aan zijn
wenkbrauwen en begon te lachen. „O! nu begrijp
ik er alles van," hernam hij niet een komisch-
vertrouwclijkc uitdrukking.
Hij had liet geraden, dus vond ik het nu het
beste ons geheel aan zijne genade over tc geven.
De tijd wós kostbaar.
Kunt n ons zeggen, wie in dc stad het meeste
geneigd zou zijn ons tc Helpen? en wie ons zou
willen trouwen?"
Hij keek mij nog eens aan en gaf zich ge
wonnen
vrede noodzakeiyk was en zoo ontstond in
1914 op initiatief van „Vrede door Recht" de
„Nederlandsche Anti-Oorlog-Raad", die per
sonen uit alle politieke, godsdienstige en
maatschappelpke kringen in zich sloot. Dat
was het eerste verschil met „Vrede door
Recht". Het tweede was, dat de N.A.O.R.
met enkele scherp geformuleerde eischen
kwam, inplaats van de vage wenschen en
principes van de toenmalige vredesbeweging;
ten derde breidde de N.A.O R zyn werkkring
uit over het geheele, ook het platte land;
hy bewerkte de publieke opinie.
Lichamen van gelijken aard als de N.A.O.R.
in de verschillende neutrale landen werden
in April 1915 uitgenoodigd tot een conferen
tie, waar toen op initiatief van den N.A O R.
de „Centrale Organisatie voor een Duurza
men Vrede" tot stand kwam. Spoedig vorm
den zich afdeelingen in Denemarken, Spanje
Noorwegen, Zwitserland, Zweden endeVer-'
eenigde Staten.
27-39 April kwam op Hollandschen bodem
nog een ander internationaal congres, in den
Haag samen: het internationale vrouwen
congres, dat de volgende beginselen aannam
de strijdvragen tusschen staten en volken
moeten op vreedzame wyze worden beslecht
het Kiesrecht voor de volksvertegenwoordi.
ging moet worden uitgebreid tot de vrouwen.
Reclames, Mededeelingen.
Kantoor MIDDELHARNIS.
ZITDAGEN - tijdens BEURS.
Woensdag. SQmnflELSDIJKTABBERS
Donderdag, D1RKSLANDï.d. DOEL
Donderdag, OUDDORPFLONIL
Vrijdag. OUDE TONGEGELUK
ff"1
SOMMELSDIJK
en Bébéartikelen.
Uit dit korte overzicht, dat onmogeiyk
volledig kan zijn, blijkt, hoe Holland reeds
gedufende den oorlog een zeer waardevolle
kracht vertegenwoordigde, die in het belang
van de goede verstandhouding tusschen de
volken onafgebroken kon arbeiden en nooit
moede werd, te gelooven aan de mogelykheid
van een biy venden vrede.
Toen eindelijk de ongelukkigste vrede
kwam, waarmede ooit de menschheid werd
„U doet het beste met u aan le melden bij Mr.
Schoolcraff, de Prcsbytcriaansche predikant te
Little Kirkton."
„Hoe ver is dat van hier?" vroeg ik.
„Ongeveer twee en een halve mijl."
„Kannen wij hier ook een rijtuigje krijgen?"
,.0 ja, er staan altijd van die machines buiten
het station te wachten."
Wij namen dus zoo'n machine en reden naar
Little KiTktoii. Daar aangekomen \*:rteldcn wij
ons verhaal zoo beknopt mogelijk aan den wcl-
willendcn. goedhartige» geestelijke, maar met één
slag vernietigde hij onze hoop door dc medcdeeling
dat, tenzij wij een en twintig dagen voor ons
huwelijk in Schotland verblijf hielden, de huwe
lijksverbintenis ten eenenmale onwettig zou zijn.
„Waart u Schotten, dan zou ik het huwelijk onmid
dellijk kunnen voltrekken, maar nu een van u
beiden een Engelsche is en dc ander" meteen
glimlach Harold aanziende „eer in Indlë ge
boren onderdaan Harer Majesteit zou ik het
onmogelijk kunnen doen."
„Harold," riep ik uit, „zou het mogelijk zijn om
ons ergens in Schotland een en twintig dagen ver
borgen te houden?"
Hij verbleekte.
„Hoe zou ik mij al dien tijd kunnen verbergen?
De geheele wereld maakt immers jacht op mij.
Neen, Louise, lieveling, dat gaat niet."
Dc predikant keek ons beurtelings aan en scheen
er niets van te begrijpen. „Harold?" vroeg hij, met
alle aandacht den naam herhalend. „Harold? Dat
klinkt niet liccl Indisch, wel? En daarbij," ver
volgde hij aarzelend, „spreekt u bijzonder vloeiend
cn zuiver Engelsch."
Het beste was maar alles op te biechten. Hij
bezocht, en de economische nood overwin
naars, zoowel als overwonnenen begon te
bedreigen, waren het wederom Hollandsche
financiers en nationaal economen, die dit
gevaar, dat de overwinnaars zelf niet eens
zagen, ontdekten. Het resultaat van hun
besprekingen met buitenlandsche deskundi
gen was de Brusselsche Conferentie. Van
welk een buitengewone beteekenis deze was,
biykt hieruit, dat te Brussel de vertegen
woordigers der elkaar vyandige staten elkaar
voor het eerst na den oorlog weer ontmoetten.
Van het allergrootste belang uit algemeen-
menschelijk oogpunt is echter wat Holland
in den eigenlijken zin van het woord deed
voor de goede verstandhouding tusschen de
volkeren.
Zooals in vroegere eeuwen zoo dikwijls,
vonden ook tijdens den oorlog en daarna
duizenden en nog eens duizenden der on
gelukkige volken op Hollands gezegenden
bodem rust en bescherming. In Holland vond
ook een onderkomen de eens door vorsten-
glans omringde Vrouw, wier hoofd sinds
zich legde ter eeuwige rust. En de omstan
digheid, dat de Duitsche Keizerin zoo rustig
kon heengaan, wekte in duizenden menschen-
barten het verzoenende gevoel van dank
baarheid.
De wetenschap wyst er met trots op, dat
het haar gelukt is, de besmettelLjke ziekten,
die het noodzakeiyk gevolg heetten van eiken
oorlog, verre te houden De wetenschap was
echter niet in staat Europa te redden van
die verschrikkeiykste aller epidemieën, de
sociale pest, die geheel Europa, ja de geheele
wereld bedreigde en Middel- en Oost-Europa
reeds bereikt had. De wereld-elleude steeg
ten toppunt; toen snelde Holland toe met
een zeer eigenaardige, taktvolle wijze van
hulpverleening Het breidde zijn armen uit;
nam duizenden en honderdduizenden kinde
ren der noodlijdende volkeren tot zich en
redde daardoor de wereld van onuitspreke-
lyken nood en leed en opstand, redde de toe
komst van Midden-Europa in zijn kinderen
en tegeiykert\jd opende het nieuwe, gvoot-
sche perspectieven voor de vredesbeweging.
Het wees zoodoende den weg, wellicht den
eenigen weg, die naar betere verstandhou
ding, beter onderling begrijpen, in één woord
naar den blyvenden vrede voeren zal.
Ook gedurende den oorlog kwam het al
wel voor, dat de van den oorlog verschoond
gebleven landen, de kinderen der noodlijdende
volken tot zich riepen en onder leiding hun
ner onderwyzers in scholen of leegstaande
hotels onder dak brachten
Wanneer we echter zien, hoe in Holland
de kinderen van vreemde naties in de ge
zinnen als familieleden werden opgenomen,
verzorgd, opgevoed en geliefd, als een eigen
kind, hoe in het. hart van het vreemde kind
en in die van de pleegouders en hun kinde
ren, wederzydsche liefde ontstond, dan is
dit alles niet alleen voor de betreffende kin
deren en ouders, maar ook van algemeen
menscheiyk standpunt van zeer groot, belang.
Kinderen van vreemde volken, geheele ge
neraties groeien hier op in wederkeerige
liefde, waardeering en begrijpen. Het is dan
ook niet twijfelachtig, of dit is een van de
belangrijkste dingen, die ten behoeve van de
onderlinge goede verstandhouding der volken
geschiedden De belangrijke resultaten van
dit Hollandsche werk zyn nog hierdoor ver
groot, dat ze levendigen weerklank vonden
by de andere neutrale, ja soms zelfs bij de
oorlogvoerende naties.
Dat de bizonder tactvolle, uit de diepte
van een liefdevol hart voortspruitende arbeid
van Holland reeds nu zeer veelzijdige resul
taten oplevert, daarvan zien wij dagelijks
wonderen. Bij het noemen van den naam
„Holland" openen zich de meest gesloten
harten, het somberste oog verheldert en
glimlacht. Dagelijks ziet men door ondraag
lijke zorgen gebogen vaders, door den oorlog
verweesde kinderen, tot weduwen geworden
vrouwen: zij allen vergeten hun zorg en
smart, als men Hollands naam noemt.
En dan al die andere wonderen! Ik beb
kinderen gekend, door de omstandigheden,
door den tijdgeest slecht beïnvloed, bijna op
een verkeerden weg geraakt, uit Holland
kwamen ze beter, ik zou willen zeggen:
genezen naar huis terug. Arbeiders zie ik
glimlachen en bidden, die in de laatste jaren
slechts vloeken en dreigen konden, ook dat
heeft Holland bewerkt.
Niet slechts materieele, ook moreelehulp
is het die op deze arme verbitterde gemoe
deren zoo diep en heilzaam inwerkt. De geest
van begrypen, van vrede is het, dien de kin
deren in Holland inademen en met zich naar
huis nemen, die al deze wonderen werkt.
Allen, die met Holland in aanraking komen,
nemen iets van den Hollandschen geest over,
hun gezichtskring wordt breeder, hun ge
moederen zachter, meer toegankelijk voor
mildere gevoelens, zy worden meer mensch-
lievend, beter en geschikter voor de gedachte
van internationale samenwerking.
En wat het sociale gevaar aangaat, moet
er op gewezen worden, dat niet gemakkelijk
te zeggen valt, uit hoeveel harten de Hol
landsche arbeid den doorn der vertwyfeling,
van het nihilisme heeft uitgetrokken. Wie
zou vermogen te bewijzen, hoeveel het Hol
landsche kinderwerk heeft bijgedragen tot
verzachting van de zoo gevaarlijke revolu
tionaire stemming en tot bevordering van
de vredesgezindbeid?
Dat echter dit zegenrijke Werk plaats kon
vinden en zich ontwikkelen kon op Hollands
bodem, dat Holland te midden der oorlogs
vlammen neutraal bleef en daardoor een
rustpunt, een eiland, van waaruit de vredes-
gedaebte zich over de wereld kon verbreiden,
dat dankt Holland en de menschheid aan
de Koningin der Nederlanden. De Koningin
is het geweest, geiyk ook de Hollanders
dankbaar erkennen, die den vrede in menig
kritiek oogenblik, wanneerderegeeringscheen
te zullen toegeven aan den van alle zyden
geoefenden druk, door haar kroon en troon
op het spel te zetten, heeft gered.
Volkomen terecht verzoekt daarom Europa
aan het Nobel-Comité, om ditmaal het Hol
landsche volk in de persoon van zyn Koningin
met de hoogste moreele belooning. die op
dit oogenblik bestaat, te beloonen. Terwyl
het om de toekeiming van den Nobelprijs
voor den vrede aan de Koningin der Neder
landen vraagt, verzoekt het daarmee tevens
de waardeering en vereering van den meest
onzelfzuchtigen, edelen en in haar resultaten
vèrstrekkenden vredesarbeid.
B. VON CSITARY.
Den Haag, 81 'Augustus 1921.
zag er wel uit als iemand, dien wij konden ver
trouwen.
ik vertelde hem de volle waarheid en eindigde
met te zeggen„Dit is nu mijnheer Harold Tilling-
ton, een man die wordt beschuldigd van valsch-
hcid. Ziet hij er uit als een falsaris? Ik wilde nog
zijn vrouw worden vóór dat hij moet terechtstaan.
Dat is de cenige manier, waarop ik mijn volle ver
trouwen in hem bewijzen kan, mijn onbegrensd
geloof in 7,ijne onschuld. Dadelijk na de voltrekking
van ons huwelijk wil hij zich bij de politie aanmel
den. wanneer u dat verlangt, zelfs in uwe tegen
woordigheid. Maar eerst moeten wij trouwen.
Kunt u liet niet op de een of andere wijze
doen?"
Mijne smeckende stem miste hare uitwerking
niet; hij was diep getroffen door mijn verhaal.
„Harold Tillington," mompelde hij. „Ik ken zijn
stamboom van buiten. De zoon van Lady Guine
vere Tillington, niet waar? Dan is u dus tevens
Jonker van Gicdcliffe. Dus u is een Schot?"
„Ja," zcide Harold, maar voegde er openhartig
bij:*,.door verre afstamming."
„Jonker van Gledcliffe? O. maar dat is volkomen
voldoende voor ons doel. Woont u op het land
goed van dien naam?"
„Ik heb cr den laatsten tijd gewoond, en ben er
altijd, wanneer ik in Engeland kom. Het is mijn
ecnige tehuis. Ik ben in diplomatieke» dienst."
„Uitstekend, maar de dame?"
„Die is zuiveren onmiskenbaareene Engelsche,"
gat Harold op doffen toon toe.
„Toch niet geheel en al," viel ik hem in de rede.
„Vier jaar lang heb ik in Edinburg gewoond cn
bracht er al mijne vacanties door. Mijne koffers
staan nog altijd daar."
O, dat is voldoende," verklaarde thans de pre
dikant.
Hij riep daarop zijn vrouw en zijne beide be
dienden en bracht hen met een paar woorden op
dc hoogte van liet geval. Hij sprak de gebruikelijke
vermaningen uit en deed dc gebeden voor ons.
Wij gaven plechtig onze wedcrzijdsche toestem
ming in wettigen vorm en in tegenwoordigheid van
twee getuigen. Daarop verklaarde hij ons wettig
getrouwd. Nog geen kwartier later hadden wij
onze verklaringen bij den wethouder afgelegd, ver
gezeld door de twee getuigen, en werd ons mede
gedeeld, dat wij volgens de wetten van Groot-
Brittanic man en vrouw waren. Voor alle zekerheid
vroeg ik nog of het huwelijk ook in Engeland
geldig was.
„U kunt niet wettiger getrouwd worden," ver
klaarde de wethouder beslist.
Harold wendde zich nu tot den predikant en
zeidc bedaard: „Wilt u zoo goed zijn de politie te
halen?"
Onze eigen koetsier ging de politie halen, die
eindelijk verscheen, opgeblazen door het gewicht
van zulk een belangrijke arrestatie. Er werd proces
verbaal van onze verklaringen opgemaakt. „Dus u
stelt u in arrest onder bekentenis van valschheid
in geschrifte?" vroeg de hoofdcommissaris, toen
Harold had uitgesproken.
„Volstrekt niet," zeidc deze. „Ik heb geen valsch
heid in geschrifte gepleegd. Maar het is niet mijne
bedoeling om mij te verbergen of te ontsnappen.
(Wordt vervolgd.)
