ZATERDAG 23 JUNI 1934
NIEUWE ZEEUWSCHE COURANT
T IN HET KRAAIENNEST
NUTTIGE WENKEN
1 GEKKE GESPREKKEN
Wie b 1 iji v e 11 züwljjlgen.
Een leder die nogaltijd niet het lejed
Ie haven is diet zijn vpetbalminnend hart
pil „Neerlands" nederlaag te Milaan door
kerfde i bij gaat van 't Jaar .vast niet
naar Z wnt.serl.amlschreef ons bitteir, wan r-
ojn avij1, na „opzie natie" in het ooitje ge
nomen te hebben, nok Italië niet er door
haalden,
.Veel materiaal stelt bedoelde 'yrienld
te pmzer beschikking, om' de somen van
het -zonnige Zuiden te lijf te gaan, Hiij
Mwleert tlal vóór den wedstrijd begon
aan de Italiaansehe ploeg meegedeeld werd
dat iederen speler, indien gewonnen werd,
15000 lire vpn 'n rijlk la,ndlgenao|t 'HOiu, ont
vangen .(.als ',n arm landgenoot zie ge
offreerd had nou het eilect alliöht min
der vergassend zijn gewieest)vooirls ver
wijt hij| Italië, dal dit vier Argentijnen
gehuiuril heeftdat lipt .geen pnjKi.rt i jelige.il
pcheidsreehter wlensic|h(te en dat de Ita-
liaansche aanvalspelers zich gedroegen als
stierenvechter. Dial is een heel rioj uisitoii'.
mjajar de aajnikjlager izial ons er toch niet
toe verleiden piml pis ambtenaar van hel
ppemihaai' ministerie op te treden.
iWpit .steekt er nu in wlanneer een
Croesus 'n paa,r honderdduizend lime victor
„de eer van zijn land' spendeereh IwSI.
tWie weet iof Blafn, niet uit zakelijk oog
punt a,an de Tsjediowi-Slowaiaksche ploeg
eenzelfde dpjujceiurtje in het vooruitzichi,
gesteld heeft
Ein 'dan die Argentijnen! Och, laten wij
als Nederlanders daar nu heclcmaal niets
op aanmerken. Iedor jaar betrekken Wij
van dit land voor tachtig millioen aan
ArgentiijinsCh vleesch en dito grapn, Zpn
onze ploeg, materieel beschouwd, uit geen
hpoiger parceii-fiage Argentijnsehe bestand-
deelen bestaan hebben dan de Italia,an-
sche.?. Het is mjapr 'n bescheiden vraag.
He scheikiuidi^e ingenieurs en analyst em
van onze. talrijke Keuringsdiensten van
.W(a,ren iziulleu mettertijd misschien het
anl.wooed wel geven!
Zoo komen ,\v'e tot de kwestie van den
pciheidjsi'eehter. Men jsvensojhte geen on-
ptartójldige! Of 't nu pnociep -z|opi geiztegd
is betwijfelen wijl, doch zelfs in dat ge-
vjal 'kou. het oen daad van eenvoudige
naasten liefde gelwlcest zSjin van de organi
satoren, (w|amt iz|0|c,als de zaken nu eenmaal
stonden, (wpis het op yijf' vingers uit te
rekenen, d[at van .een onpartijdig' man,
t njsschen vijftigduizend glofliend-heet-ge-
glaorde Italia,uiien, niets anders zou ev er-
blijven dam 'w'nt confectie-rafel s en de
droevige herinnering.
Blijven de spelers m'et toreador-allures'.
Zie, daar zouden iwiijl nu bepaald 'm
paa r hartige iwoord en aan hebben willen
iWijidon, wanneer tenminste daar vóór oms
geen courantenverslag lag van een kamp
gevecht in de ZooulWsche hpafdstad lus-
schep Middelburg en Julif-ina (begrijp
igped, beide vio-etbulfelu/bis-,). Neen, laten iw©
d|ajn tpich liever de spreek|wlaioa'delyk'Q
hapd in eigen oog steken, meer letten, op
don balk' in eigen boezem1 en er ligt zwij
gen aan toe blijven doen.
't Is trpiujwtens voorzichtiger opfc. In
deizen prikkelbaren .tijd van nationale ge
voeligheden heeft men in een mmi'zien
een vreemde diplomaat |mpt epn internatio
naal Conflict op zijn dak zitten.
UITKIJK.
de „gebeurde: Yvonne ging zich verloven
met Ivarel V|ain Wlael. In do taopeelsipe-
lerswereld trok men minachtend do schou
ders op. opjk in Karel's jamilie- en kepmis-
sen kring hadden» velen zich scherp gekant
tegen een verbiptlenisi ,met reu aetride.
Ma.ar hij had zich aan geen raadgevingen
willen storen en koppig z'n ziji doprglgzet.
Eer een jajar v-erleopep was, wiaren
Yvonne en Karei met veel pracht en
prapl in het huwelijk getreden. Ivarel 'hiad
eenige maanden tevoren aejn ernstigt opdleir-
.hoiuid met z'ijin aanstaande vr.onijwt gehad.
Als iets dat vanzelf sprak, had 'hiji .ge-
eiseht, dat ze het topineel vaarwel zoiui
zeggen.
Yvonne had verward de pp gen neer
geslagen, maar na een lichte aarzeling
toch dapper gelaphen„Natuurlijk Iva
rel, als jijt dat beter vindt." Maat' ze ver
zweeg, welk een offer dit yppr haar wias,
hoe ze die liefde vopr haar kunst mui met
ruw geweld uit haar hart mjoiest rukken
en Ivarel had niet bemerkt, Ju» zlwlaar het
haar in 't 'begin viel. StilzWijgeaid had
Yvonne iin; z'n wensch berust, toch met
een likje weemoed, altijld nog, naschrijtojend
als een wonde plek.
In dien eersten, heerlijken tijd van, hun
huwelijk kostte het Yvonne geen merk
bare inspanning haar gedachten en liefde
volle zorgen enkel aan Ivarel en lafer bo
vendien mag aan. haar zppntje te wijden.
In den vorigen 'winter echter begon ze
pilots een leegte in haar ziel te vpietlen, 't
was of haar hart met dwingenden gireep
getrokken werd weder,om na,ar de bppta
wereld van spel en verbeelding. Op een
middag had Karei ha,ar inl 'r boudoir ver
rast toen ze, getooid met een van haar
Oiucle topneelciostuiums, i%en vrpegenei ról
aan het uitbeelden -was met galmende
stem en theatrale gebaren, 't H,a,d hem
onaangenaam geprikkeld. Ietwat verstoord
had hij. gezegd: „Mjaar Yvonne, hoe kom
je daar in 's; hemelsnaam opeens toe?"
Dit niot-begrij'pen, die koele, afwijzende
houding van hem, had 'haar toon diep ,ge-
grieid. Het was geweest of ze zich tegen
iets verdedigen moest. „Wel, als ik daar
nu eens zin in heb1," ha,d ze wat bits ge
antwoord en 't hopf'd fier en» uitdagend
achterover geworpen. En to,an had Ivarel,
ongedul'digt, dat smalende woord geuit:
„Och, die poippenlkast, vyiat hoeft 't eigen
lijk om 't lijf."
Yvonne was glooiend rop-d geworden;
ze behcersohte zich mot gewield om geen
scherpe dingen terug te Zeggen. Maar
sinds dien tijid was er een vervreemding
tussehen de echtgenooton gekomen. Yvon
ne voelde zich gekrenkt en miskend. Had
ze niet edelmoedig pen roomvolla loopbaan
voor Ivarel prijsgegeven?, En nu, dit wjas
haar belooning, mui hoonde hij haar en
noemde haar spel „poppieka-st". Er kwa
men dagen, dat de drang tot spelen enj a,o-
teeren bijna onweerstaanbaar voor Yvonno
werd. In 't begin had z'e er zich wel te
genin gezet, Karei luad immers, haar be
lofte. maar langzamerhand kreeg de ouido
liel'de voor de kunst, die haar ééns zoo
dierbaar was, weer de overhand. Ze voelde
zich soms 'bijna vijandig gestemd tegen
over Karei, die haar dat heerlijke ontno
men had, de kunst, die voor haar kleur en
ileur aian het leven gaf.
Juist in den moeilijksten tijld, toen
Yvonne zich meer en meer onvoldaan en
mistroostig .gevoelde, was de brief geko
men van de groep, topneelspelers, wlaarvam
zij zelf vroeger ook deel uitgemaakt had.
Er zou een liefdadigheidsvoorstellintg ge
geven wiorden in' de stad vlan ha,ar inwo
ning en of' zij, Yvonne, nu in het op te
voeren topneelstuik ,de hoot drol zon wil
len vervullen. Een warme blos. van loiuter
vreugde had plots haar wlapgen ,o,vertogen,
wild klopte haiar hart. Ze drukte den
brief, welke de vereenpnde pitnoadigMioJ
bevatte, onstuimig tegen de borsit. Einde
lijk zou ze zich weer aan haag verrukke
lijk too.neelspel kunnen-geven. Nu, voelde
ze pas goed, hoe ze gehunkerd 'had ernaar,
ach jia al Zóólang, met een smartelijk
verlangen; nu wa-s er deze unieke -ge
legenheid oim zioli nog' eens in de vroegere
heerlijkheid te verlustigen. J a, ze zon
het naturlijk laaunemen ze zon deze
zeldzame 'kans niet laten ontglippenZon
der Karei erover te raadplegen of jjlijln
goedkeuring te vragen, zette ze zich tril
lend van opwinding voor h-aar schrijf
bureautje. De briei', wla,arin ha,ar jube
lende blijdschap tussohen de regels door
viel te lezen, werd dienzelfden dag mojaJ
verzonden, met de enthousiaste tnezeggting
„ne hoofdrol gaarne te willen (aan
vaarden". 1
Er brak nu 'n zonnige, tijd vo,or Yvonno
aan; de dagen leken plots overstroomd
met een vol, rijk geluk. Ze verbaasde
zich ,over liet gemak, waarmee ze na
die lange rustperiode de Zwlare, veel-
cischende hoofdrol van'buitem leerde, hoe
ze zioh er „in" kou leven, fel en vurig
met het juiste accent. Na, de eerste repeti
tie. die ha,ar weer in aianrakimg bracht
inet het oude, vertrouwde métier, leefde
Yvonne als in 'n roes, totaal verblind
ten opzichte van het feit, dat ze Karei
onrecht aandeed, nu ze huia,r eens geglcven
woord feitelijk brak. BSjlna overmoedig
had ze hem in enkele korte Woorden rnedie-
doeling ervan gedaan, hem zoodoende voor
'n fait-acoompli geplaatst.
Toorn en ergernis streden om) den voor
rang, toen hij' vernam hoe Yvonne hem
bedrogen had. Eerst had Ihij haar met
zachtheid van haiar voornemen at' willen
brengen. Karei voelde heel goed, .dat, als
hij nu toegaf, het in de toekomst steeds
moeilijker zoiu worden Yvonne van dat
-eomédie-spelen terug te hoiuden. Al zdjin
pogingen echter, om haar van dat d'wtaze
plan af te brengen, -waren tot dusver te
vergeefs geweest.
In de week vóór de uitvoering plaats
zlou hébben, kwam het tot een heftige
scène Karei sprong als een getergde
leeuw .overeind -en sloeg met de, vuist
op de tafel
„En tóc-h zul V voor die rol bedanken;
ik gebied 't je! Ik -wensch hu eenmaal
niet, dat mijn vrouw daar op do planken
ciomédie speelt en door Jan en) Alleman
aangegaapt ,w|ordt, al i,s hot dan ook
duizendmaal een 1 iefdadigheidsuiitvoering!I
Begrij'p je nou, zélf niet, dat je op
die manier je waardigheid olsi vnomlw
en als moeder te grabbel gooit Jj"
Yv.onne beefde van verontwaardiging;
dat durfde hij' haar waor de voeten gooien.3
't Was, of een venijnige booze geest haar
ophitste, niét to-e te geven. In haar ver
bittering nioipmde ze hem een' tiran! Alles
had ze vopr hem opgeofferd, en nu mis
gunde hij haar 'n onschuldig' genoegen!
't Was immers ook maar voor één keer.?
„Dus. zn.l je je terugtrekken 2" stootte
Karei vreemd heesoli uit.
Yvonne antwoordde niet dadelijk, keek
hom onderzo,ekend in de flikkerende po'g(cn',
dan zei ze hard „Néén!" Ein na da,t
enkele woord, dat -snijdend was als een
vlijmscherp mes, draaide ze zioh om en
verliet langzaiam, statig, het vertrek.
Somber staarde Karei vo,oj' zich uit.
O. hij' zag al de spottende gezichten van
z'n familieleden. Hoe z-ouden z'e ter
gend tegen 'm zegg-em„Zie je wiel, daaï
héb je 't nu al, we hebben je immers
wel gewaarschuwdü'oiujw niet met: die
comédiante, dat loopt toch vroeg of laat
mis." En ,ombcw;uist wopg dat hem nog! 't
zwaarste.
De avond waarop de genera-le repetitie
gehouden zon wprden, was aangebroken.
Yvonne bevond zich in haar iuxueuzq
kleedkamer, ,om de laatste hand aan haar
toilet te leggen. Rusteloos wendde bin
keerde ze voor haar toilettafel gezeten,
't 'schoone hopf'd opziend naar den spiegel.
Nu sloot ze een kostbaar paai'lsnoer ojn
haar vlekkeloos blanken hals, keélf even
peinzend neer o,p den fonkelenden diamant
aan haar vinger, die onder 't electrisdho
licht dc fraaiste kleuren vertoonde. Hè,
ze voelde zioh wat afgemat vandaagl;
kleine Gerard, haar 'zoontje van, .bijna
drie jaar, was zoo, lastig geweest vanmid
dag. Hij- had niet, zonald gewoonlijk, zoet
gespeeld in z'n baby-box, maar aldoor
gehuild, z'n kostbaar speelgoed met een
moedwillig pruillipje in een hoek ge
gooid.
„Zulk een kuren als een klein kind al
kon hebben, zuchtte Yvonne. En Karei,
a[ sinds drie dagen sprak hij! geen woord
meer tegen haar. Diat kwetste haar dieper
dan ze wilde laten blijken, er groeide non
stille onvrede in haar om dan bostaandon
gespannen toestand, ma,ar hulpeloos dacht
ze: „zich nu toch nog terugtrekken, ging
immers niet meer."
Langzaam hulde ze zioh in haar man
tel van echt sealskin, drukte het kleine
velonrhoedje met de eene, wiuivendei struis
veer op haar donkere lokken, allesi met
loiome, trage bewegingen ojfl ze dóód-moe
was. Hendrik' ,de chauffeur, zoiui ia! wel
iw'aehten niet den auto, maar heel -eviSM
wilde ze nog bij haar kleinen jongen gaan
kijken, «f ie al sliep. Juf zou hem wel
vraeg onder de wjol geshopt hebben. Yvioui'-
ne duwde zachtjes de deu,r van de slaap
kamer open, haar moren vingen een licht
gekreun op. Daar lag Gerard in- z'n bedje
met vuurroiode wangetjes te hijgen, het
dek had ie met z'n kleine driftige beentjes
weggeschopt, z'n borstje ging piepend WP
en neer. Verschrikt knielde Yvtomne naaist
z'n ledika-ntje neer, vatte z'n eenej, glooi
ende handje d-at «lap buiten, den rand'
van 't bed hing. God! 't kiind w'ais
ziek. haar kleine, sterke, gezonde joingen
ziek.?.
Ze schudde z'n kussentje op en, wilde
het ,d-ek weer over z'n lijfje trekken, maar
drenzerig -begjom hij opeens te huilen,
klagend: „Mammie, zop'n diorst, warm,
Gerard'j-e heeft 't ztto, warm,."
Ze sjioeg haar armen ,om hem heen, ans-
1e hem1: „Slil dan maar, schat, zal moet
ij er gauW wat drinken vioior je halen?
En dan moet moeder rjoig even weg, zal
broertje dan zo-et gaan slap&n,, dan ral
mammie juf roepen, die mag jio,ui dan van
dio mooie sprookjes vertellen, hè.?/'
De kjeine jiangen slo-eg wildl om zich
heen: „Niet juf komen, jnammie hier blij
ven", dreinde hij. Zijn plukkende handen
trokken haar den hp,ed! val® 't Jhoofd.
Bevend liet Yviooine hem drinken, z'n
tandjes lqapperden tegen den rand van 't
glas, nit z'n borstje steeg een zagend ge»
juiil. „Zop'n pijn, mammie hij! me blij
ven. u mag niet weggaan," herhaalde hij
wantrouwig. Stijf kleumde hij' zioh met
z'n kieine vuistjes! aam haar vast. Yvonne
streed een hevigen strijd. H,aar kind ziek,
ja maar ginds wachtten ze haar opi da
generaje repetitie, miongen reeds iopvoprirag
van 't stuk, verschrikkelijk, w:at liep dat
nu ellendig opeens. En als: ze maar een
stap in do richting van de deur deed',
L egon het gekerm o-pnieuw'. Kon ze maiai
stil wegsnappen en juf in haar plaats hier
laten zitten, waar had j-o andera be
taalde hulp voor!
Besluiteloos kegk ze naar 't benauwde
gezichtje van Gerard^ dikke zweetdrup
pels parelden op z'n voorhoofd, z'm handje
voeide klam ,a,an in de hare. Wiacht, zo
zou even den koioirtsthermpimeter bij! hein)
aanleggen, missohiein leek 't erger dan 'l
was en maakte ze zioh nooideiopisi pingerust.
Ze liqorde, hoe Hendrik den auto uit do
garage reed, het zachte geronk v.a,n den
mo-tor prikkelde haar toch reeds hoog
gespannen zenuwen tot 't uiterste. Dat
zoo'n kind nu ook net ziek moest worden.
Yvonne beet zich de lippen .bijna aau
bloed teriwfiji ze de tien minuten-wachtte,
dat de thermometer in den oksei vjiin Ge
rard's armpje iag. Ongeduldig tuurde ze
ui: haar polshorloge, die minuten leken een
eeuwigheid, nu zau ze natuurlijk te laat
op de repetitie komen.
Eindelijk greep zle gretigl den thermo
meter. hiejd 'm onder 't licht. H,a,ar pu
pillen verwijderden zich plots: im hevige
ontsteltenis, ze moest evan gaan zittien en
zich vast grijpen aan de spijlen van het
kinder] edikant. 40.8 'wees het kwikzilver
aan. Groote hemel., 't kind had! jhlooge
koorts, ze zon direct den dokter opbel
len, haar lieveling w.as ii® gevaar, hemel!
Yvonne rukte zich den bontmantel v-arn
't lichaam, ijlde naar 't telefoontoestel. Op
het gerinkel van de schel werd er qen
kamerdeur geopend. Ivarel verschelen op
't gangportaaidoch Yvonno ziende, wildo
hij- zioh koei terugtrekken. Schamper gleted
z'n oog langs haar schitterend .toilet, da.t
vreemd afstak' hiji haar doodsbleek gelaat.
Ze wluifde met de hand, als om -hem terug
te roepen, clan «prak1 ze in het toestel:
„Ja, hallo, met mevrouw ,v,an Wagl,
spreek ik met dokter IJzinga, na,
wilt, n alfuiblieft onmiddellijk komen, mdjm
zoontje is opeens, zoo hard ziek gowprdem,
ja, - hóóge koorts, zop juist ojigje-
nomen 40.8, jawel, ik zal u
wachten,
Karei en Yvonne staarden plots in
eikaars verwrongen gezichten: „Gpidl
Wat zeg je daar, Yvonne, lom'ze jiomglen
zic*k
l'n korte, afgebroken zinnen dee]de za
Karei mee, ,hoe ze Gerard gevonden had.
Achter elkaar, op de teenen, slopen ze: de
ziekenkamer binnen, wla-ar liet kind in
ijlende koortsen overeind vloog: „Néé,
jul' moet weg, wègi stoute juf, alleen
mammie moet hier blijven."
Snikkend knielde Yvonne opeens naiast
't bedje, wilde, warrelende gedachten- bui
telden ongeordend door haar ontsteld
brein. Was het niet of 'God haar een
wenk gaf, of Hij; met gebiedeud-gestnelito
hand den weg wees, diem Hij! wilde, dat
zo zou insaan Niet de rol op ,het
toaneel vervullen, maar zich te iwlijdem,
geheei en onverdeeld, an;a de zooveel scbolp»
nere hoofdrol van vi'ouw en moeder.?, Zioh
le geven aan de weiisjwa.ar roemlooae taak,
maar die toch zqoveei -edeler wad ien
moer in overeenstemming met haar vrou
welijke roeping? Wilde God dan! blijk
baar verhoeden, dat 't in d-e toekomst tot
oen onherstelbare breuk z-o-ui komen tus»
schen haar en Karei Deze en dergelijko
martelende vragen vlojgen Yyoinue dooi'
't hoofd.
„Moet je niet weg?" vroeg Karei toon<
loos.
Even lichtte het toornig in Yvonne's
O'Ogen. dan kpink hef. vastberaden: „Ik
Lii.ll hiér, ik laat 'm niet alleen. Ach,
zee ji/ even tegen Hendrik, dat ie dc®
auto weer in de garage rijdt."
Karei verwijderde zich. Ondanks den
angst om het kind, voeide hij oen triomf,
dat Yvonne, weliswaar anders dam hiji 't
verj-angd had, nu toch uit eige.ni -beweging
van die gebate hoofdrol afzag. Do -schande
en de schampere opmerkingen, van Zijin
familie zouden hem nui toch gospa,ard
l»li ven.
Yvonne, even aileen met Gerard geble
ven, jiep gejiaagid op en neer, wrong ze-
nuwaohtig de handen. Waar W|éél! dia
dokter nu toekj; H.et gegil v,an 't kind
was ftkeiig oqn1 aan te hoorem. Eiimidelijk,
daar was hij!. Karei tr.ad met den d'oketr
binnen, nu zou ze weten wiat haar lieve
ling mankeerde.
Toen de geneesheer den kl-einiei onder
zocht had. keek bijl ernstig: „Eongfontste-
king. er moet gewiaakt Wiorden."
Sidderend vernam Yvonne de vreesejijlco
uitspraak. Zonder elkaar iets te vragen
bleven man en vrouw als vanzelfsprekend
keiden op de spaapkamer v,an den kleinen
zieke. Het wias- een zonderling, gedicht,
die eiegant giekleedie vr.oiuwl daar ta zien
zitten m-et een stomme wianh,o|0|p op het
smartelijk vertrokken gelaiat.
De teiefloionnbel kwiam rumperig da
stilte breken. Ivarel ging luisteren: ,Wa,ar
of mevrouw toch 'bjeef, ze w-aohtten ,al oe:n
ha|i' uur op -ha,ar met de repetitie, alles
jiep in de w,ar, ze begrepen er niets van.
YvGmno knikte iomversohiilig: „Afzeg
gen maar." Wat deerde haar dat olies
Hier. hiér in deze kinderkaimer, op twen
passen afstand®, lag haar eigen kleinen
jongen en -was hard' ziek. brabbelde in
hóóge koorts wartaiap Oip hem wiar-en al
naar gedachten igeeoneantreerd, bapge gei-
vociens beklemden baar, sahro,ef'dien haal
bij na de koe] toe. Als: Gerard! tp-oh eens
zou sterven, sterven, i0: dat niet, dat niet.
't Was of er iets brak in haar. Yvpiimo
zonk op de kniean, sjo-eg woetnend die han
den voor 't gei-aat. O, 't leven van haar
kind, 't moest gespaard blijven, redd-en
wilde ze he-m, ontrukken aan den rond
sluipenden dood. Yvonne bad vurig en
met smeekenden -aandrang tot God, die
Heer en Gebieder is over leven en dood.
„O Heer laat mijn lieveling niet «ter
ven. maak dat hij1 weer spoedig, beter is."
Steeds inniger en dringender werden, do
Leden, die Yvonne liemeiwaarts «tierde.
„Ik bei-oiof 't U, Heer, ik zal Karei',s
wenschon in 't vervoig niet meer weer
streven, ik z-ai trachten oen goede eiöhtgle-
no-ote en moeder te wlorden-, maar laait me
dan m'm kind mogen behouden." Haar
lichaam schokte van de krampachtige
«nikken. Met -aandoening «io,ejgi Karei h-aar
gade, legde troostend z'n hand ,op haar
schouder. Hij begreep nu -opeens iets v-an
de dub-beie 'beproeving, waaronder Yvioin-
ne te lijden moest hebben, en ook hij
voeide zich schuldig, omdat ihij! haar do
laatste dagen zoo, hard en laoiud bejegend
had.
Er voigden dagen v.ol lOinbesohrjifellijlk-an
angst en spanning). Yvonne en Karei
voeioen hun wederzijldsohe liefte groeien
in he tgezamen]ïjk optrekken met Hum
kiemeu zieken jongen. Ivarel was v,ol
liefdevolle zorgen en attenties; voor Yvon
ne. Hij dwong haar overdag teniminsto
wat te rusten, maar ongedurig! "kwam
ze telkens terugsluipen in de ziekemkam-er,
Ilc-e kon ze spipen, nu, -met dien fjolterem-
(leii -angst in haar borst?, Het werd een
ontroerende wedijver in het pppasisein van
Gerard, liet verfrisechen van z'n hiran-
deuu-heet voorhioofdje, het opsöhudiden ien
cm'keeren van z'n kuissentje ,o,f het laten
vioeien van verkoelend vruchtensap- tuis»
schen z'n droge lipjes:. En niets, niets
wii-de Yvonne uit handen geven aan juf,
die ze van de 'kamer weerde.
Eindelijk brak de negende dag, de ge
vaarlijke dag vian de crisis, aan. Kaarsen
brandden voor het Heilig Hartbeeld. Ka
rei en Yvonne verdubbelden hun gebe
den. deden dien hemel een. ijeilig jgjewield
aan. Nauwlettend bespiedde Yvonne,, mei)
groote holle oogien in een doorwaakt ge
laat, de minste beweging) van haar kind.
De dokter was dien dag a] drie maal ge
weest. hiji vreesde bet, ergste,, 'is Avonds
cm zeven uur trad .hij andermaal met eon
bezorgd .gezicht binnen, zwijgend jstojud
het drietal hij bot kleine hedj-e. Nu ging
het er op o.f er .onder, dacht Yvonne ver
wilderd en ze keek in starre ontzetting
beurtelings naar den man der wetenschap
en dan weer naar haar arm, ziek jongetje,
Ach, wat wa,s die lieverd! ontzettend
vervajlen, het bloeiende kind van een
go-oae week 'geieden was vermagerd ien
verschrompeld tot -een zielig, klein hoopje
mensch. Yvonne had 't gevoei ,oif' ze deze
geweldige zenuwspanning 'niet tang, meer
zou kunnen dragen, haar arm hart stierf
aurzend doio,den, 't was pi het met gloeien
de tangen dichtgeknepen werd.
De lqein:e zieke vioog plots met een
doordringenden gil overeind, viel terug in
dc kussens, lag even ibeweginglaoB, zuchtte
bi;na onhoorbaar en draaide zich dan op
z'n reohtèrzijide. Yvonne stond ais een
marmeren beejd, verstijfd van lOntzetting,
n,u was het vreeselijlke gebeurd, z:ei wilde
kermen, maar er kwiam -a.lleen een- di-oigo
snik nil ha,ar keep Maar de diokter bio-og
zich oplettend over het kind heen, voelde
hem den pojs en wendde zich blij verrast
om: „Stil. Jiij slaapt, mevro-uw, mijnheer,
ik gcioof. dat ik u kan felicdteeren, dc
Iqeine is de crisis te boven."
„God zij dank!" prevejde Karei en hij.
leidde dc wankelende Yvonne, wier kracht
haar nu opeens begaf, maar haar eig<en
vertrekken. D,e dokter constateerde nog
even tevreden de. rustige ademhaling van
den kicinen patiënt en verwijderd© .zich
eveneens behoedzaam.
De kieine Gerard bleef lang, z|wak, ma-ar
toioli, hij hersteld© volledig. Lanjglzia.alm
aan werd 't weer het blijde, aanvallige
kind van voorheen, bijna, nog mooier,
nog blooiender, merkte Yvoinne met stille
vreugde, En ,op een zaohten voorjaarsmor
gen, knielden in de kerk, vlak bij het al
taar. twee dankbare, gelukkige men-
schen,kinderen, Yvonne en Ivarel, dicht
na,ast eikander an droegen in innige ver-
i-eniging met dan priester de Heilige Mis
op, ais een offer van 'hulde e® dank nam
dien. goeden God, Die iin ,Z'a a],wijsheid
ajlcs fo-t 't bestwil va,n den manisch weet
to leiden en te beschikken.
Yvonne erkende, hoe God ha.ar door
■loze gebeurtenis1 gewezen had' pp de voor
haar bestomdo sohaone, doch eenvoudige
rol waaraan ze zich ook in de toekomst
met a] haar krachten zou blijlven wiij'de®.
Gooi Zeepsop niet achteloos iveg.
Gooi -zeepsop of aflwIascWwhter nopit
gijdachteloo's iweg1, do.ch indien! gl'j eejn
tuintje hebt, hegiet er d'an de tuingelwlas-
nen mee. Deze kleine moeite iwiordt dopr
door het Iwieiig groeien der planten ruim
schoots beloond.
De waarde van versdie vruchten.
Versch is gezonder dan geko-okt jen
ingemaakt. Juist in v'erseljen doestand
kamén de volle aromatische eigenschap
pen van d'e vruchten tot haar recjhjt en
verkwikken zij: des tei mjper. Bovendien
be?it, volkomen: rijp fruit een groot, suiker
gehalte in licht verteerbaren vouan, dat
boogie voedinglsiwiaarde bezit. Die zoetheid
van versehe vruahten besc(hp,digt ook niet
de tanden, Zoo,als sommige beiweren. Wie
kinderentrakteeren iwSl, geeft hun geen
koekjes of taart, maar versch flnisoh fruit.
Vruchten zijn eer zeen goed middel
tot regelingf yan dieet en dus aan vetzu,ch-
tigen aan te bevelen, vooral de zure soor
ten. Ook gind'ere afscheidingen van het
licha.am iwiorden door fruit bevorderd, van
daar ook den gunstigen invloed op nier
lijders. Vooral «oir werkt fkiuit gunstig
bij, menschen, die bij! -een zittend levten
aan gestoorde spijtevertering lijden. Vruch
ten zijn ook jte reinigers v,a,n het bloied
en verbeteren dit; z'ij, genezpn dus uitslag
en jyideru huidziekten. Pla-ntenz'urcn wier-
fceii ook vernietigend' op Ziekte-kjiemje.n,
door 't eten van een appel, vopr het naa,r
bed gaan, iwlordt de mond op aangeuiame
-wlijiZe gedesinfecteerd. Men kjan! gerust-
'Zeggen dat fruit niet alleen een genot
middel, maar ook' een goed simlakend na-
tu:u.rgez|ondheidsmiddel is.
Gescheurde vitrages.
Oim. gescheurde vitrages nog oen tijd
lang mee te kunnen laten gaan, 'doen iw5j
als volgtKoiok' een beetje, dilake stijf
sel en maakt daarmee een lapje oude vi
trage doornat,. Plak daarna het lapje op
de gescheurde plaats vainl het giordijin,
strijk het glad en laat het dragen. De
gqrdijlnen gaan dan noig een tij'dlang mee.
De verkeersagent hief zijn hand en die
dame, die haar auto chauffeerde stopte
onjimddellijk. i I
„Toen ik u .zag aankomen, juffrouw1,",'
zei de agent, „dacht ik op z'n minst yijf
en veertig!"
„O, neem agent," jirotesteerde de, da
me, „die hoed maakt me zjop, oud.','
Oude dame: „Het 'liorloge, waar ik u'
gisteren over sprak', was niet gestolen,
ik lieb het Vandaag gevonden; ik had het
verlegd.'!
Politieman: „Daar is u te laat -mee,
dame, wij hebben den dief1 al gepakt."-
Willemse: „Ik wou, dat ik maar dood
Wais!f
Vriend: „Kun je haar 'niet trouwen,
of is 't al gebeurd
Patient„Hoeveel rekent, u voor het
f rekken van een kies
Dentist„Dirie gulden, mijnheer."
P-a.tient„W:at, drie gulden, voor -bi
p.a,ar m-inuten werk?"
Dentist„Als u 't wenscht, ka,n ik
er laiiger over doen, mijnheer."
„Kom niet v.an de ladder af, Bart,, ik
heb 'm weggenomen!"
Bart„Zet 'm dan terug, ik' Jien al
halfweg.'-' i
„Wat is al dat lawaai
„Dat is Frits, de barbiei), die ■scheert-
zidh.I
„En wat beteekent die conversatie da,n?
„Hij tracht zichzelf te overreden .een
shampoo- te nemen!','
„Hm O'ber, er staan heel wat viseh-
gerechten op het menu, iwielko Zijn |h(et
verachte1
Do ober buigt zich discreet en fluis
tert: „Ik Zon u sardines in olijfolie aan-
radeiT, meneer."- I
„Je kunt me zeker geen guldein1 lee-
nen, hé.?" 1 1
„Nee, hoe 'wist je dat z'0|0L?/'
„Ze;g eens, Wimpie," .vraagt de be
zoekster -den vijï-jarigen z-Ojopn, „hoeveel
kinderen heeft je mo-eder?."
„Geen een" zegt Wiinpie, h-pjel ernstig.
„Malle jo-ngen, ctn: jijl dan?."
„Ik ook niet, mevrouw."
„Den leeftijd van kippen herken ik
altijd aan de 'tandem."
„Kippen hébben toch «een: tandeni?"
„Nee, ma,a,r ik wel!"
4e
„U-w huisknecht schijnt een vlijtig
werker te zijn."
„Ja. dat is zijn specialiteit."
„Het werken,?."
„Neen, het schijnen-"
Een Franschmain ha,d in ,de laatste
loterij 100.000 franc® gewoninen en ging
in het loterijkantpor zijin geld halen.
„Hier hebt u, alvaat 90.000 francs in
papier," zei de kaflbeaimWe, „do overjge
10.000 l'ranes zal ik u in pikkel rujif/-
betalen.
WAT MENIGEEN NIET WEET.
Een brief gepost in Qommercy (Frank
rijk), in 1609 werd 26 j'apr later bezorgd
en gemerkt: „Per ongeluk vertraagd".
In h-et jaar 1890 wa-s de flarmer
B. McPh-ee te Catse BretomS (Nieu|W-Sohiot-
land, Naord-Apie-fihlf), eigenaar van een
blauw© koe. i
