ord-Hoilandscb
Dagblad
er dam
slaan I
ER N.V.
goeden Bril
rkt 2, GOES
Roosendaal
EAU aan
i klanten.
ONS
lOORDEN
Tweede Blad
SUCCES
i. D. BAKKER
oord-Holland
geheel gratis,
ZATERDAG 22 OCTOBER 1932
NIEUWE ZEBUWSCHE COURANT
fSCHE COURANT
RECLAME
ZEEUWSCH
|kRWE BROOD.
OCTOBER.
I. VAN FRAASSEN,
iOES - Telefoon 190
dame vangt aan
ER en eindigt
a.s.
grootste klant
angt een troost-
n goederen te
ze.
44-36 - GOES
Hot Hoofd dor Kerk.
FEUILLETON
Twee Zusters.
ONTSPANNINGSLECTUUR
Zenuwachtig, Slapeloos
en Uverspannen
Mijnhardt'sZenuwtabletten
ET
CL
z akknmenschhn dib
db Katholieke be
volking van hbt
Noorden wbnsohen
tb bereiken moeten
benig B.-K. dagblad
voor de noorde
lijke provinoifln
voor dit doel ge
bruiken en hebben
brtentie-taribven tb vra-
Administratib, Groningen
PRIMA
NGEVORSTSTRAAT 22
«CERIJ -• GOES
kt U ten ifdoenda en succesrolla
funs in Noord-Holland boren 't Y?
itst uwe aanbiedingen, aanrragan,
endmaklngen, enz, In bet - - -
meest gelezen dagblad Ie Noord-
land boren bet Y, met editle's
r Alkmaar, Helder, Hoorn, Pur-
rend en prorlncle - - - -
irragen roor adrerfentletarlarsi
ito men aan de Administratie
IFPLEIN 6 - ALKMAAR
Telefoon 433 en 633 - -
Vertrek Rotterdam
In f 3,veren inbegrepen.
oogen. Wij hebben
huis te ontbieden,
-recept.
aïr in Effecten.
tIGHTIWG.
;'o do markturon zitting In hot
te Goes,
nende Bank- en Effeotenzaka*
BILLIJK. 18174-30
i gelegenheid
inkoopen
li.
Hoe komt het, dat mannen vanbuit en
ge wen e intelligentie, zooals Socrates, Pla
to, Aristoteles en anderen, niet de waar
heid gevonden hebben maar gedwaald
nebben gelijk de overigen.?, Die philosafen
hebben naar de waarheid gezocht en hun
verstand wist diep door te dringen in
het onbekende, maar de waarheid, die zij
vonden en zagen, was beneveld door de
grootste dwalingen. Het menschelijk ver
stand kan vele waarheden achterhalen,
vrij van iedere dwaling, maar het staat
bloot aan allesoort onvolmaaktheden en
als gevolg daarvan zijn zij1 bij, al hun stre
ven onmachtig gebleken om uit alles,
wat zij gevonden hadden één .geheel te
vormen en daarenboven blijkt, dat alles
wa,t zij niet hun menschelijk denken had
den ingezien en anderen geleerd, gewoon
lijk niet meer klaarheid en diepte te vin
den was in de traditie en de boeken .van
het oude testament. Trouwens het vinden
der waarheid gaat de krachten van het
menschelijk verstand te boven. De my-
aterie's der Drievuldigheid ,de .eenheid
van God, de verlossing, .de incarnatie
van J'ezus Christus, de sacramenten .en
zooveel andere punten van ons .geloof, zijn
waarheden, welks bestaan geen enkel wijs
geer zou kunnen vermoeden.
De Kork is1 dns niet gaan zoeken in dit
labyrint van waarheid en dwaling om da
verheven waarheid van het evangeli.e te
vinden, doch zij: heeft zich hiervoor laten
onderwijzen door de eeuwige, [Wijsheid,
door Hem bij .Wien, zegt de H. August:-
uus, de geleerden dezer wereld .verdwij
nen, gelijk sneeuw voor de z'on. Dit ge
tuigt ook Joannes I, 17, wanneer' hij
zegt: „de waarheid kwam dooi' Jezus
Christus".
De heidenache wijsgeeren hebben ons
wijsheid en waarheid willen leeren en wij
zullen ook niet ontkennen, da,t hun genie
in vele duistere punten licht heeft ge
bracht, maar die menschelijke wijsheid
heeft in haar consequentie getoond niet do
echte waarheid te zijn. [Wi.e immers weet
niet, dat de mensoh in plaats van steeds
hoog er te Stijgen op, den berg der waar
heid- bewijst onomstootbaar, dat naar-
ternkfj Geheel de geschiedenis der oud
heid bewijst onotastootbaar, d'at in do
mate kunst, wetenschap' en beschaving
zich ontwikkelen en igroate werken tot
stand brachten, de duisternissen van po
lytheïsme, «n het bederf de,r afgoderij ïd
eenzelfde mate toenemen. Op hot oogen-
blik, dat Jezus op aarde kwam om ons
de eeuwige waarheid t e openharen, was
de philosophic zei! weggezakt in de m,od
der van het qpicurisme.'
GoJ zond echter iemand, die-den me-nscli,
welke wegzonk in de grofste onwetend
heid. tot het licht zou voeren. Het wa,s
Chrislus, die tot Petrus zei: „Duo in
altum", steek van wal, Luc. Y. 4. Hij
predikte, hetwelk Hij door mirakelen be
vestigde ,dat Hij van God, Zijn Vader,
de zending, had ontvangen de menschhe,i|d
te verlichten en de wereld te verlossen
en in geheel Zijn leven is er gjesn ge
dachte, geen woord, geen handeling, aan te
wijzen, die niet tot doel had' 'ons te
onderrichten in de waarheid van het evan
gelie. Eu als d» wereld zoo onwetend ie
om1 aan zijn prediking geen geloot' te
hechten, dian klinkt het harde verwijt:
„Indien Ik de waarheid zeg, "waarom
gelooft gij Mijl niet.?," Joan. VIII. ,46. Het
waa echter niet voldoende de waarheid op
zijne plaats te hebben hersteld, hét was
bovendien noodig, dat Hij Zijne maat
regelen nam, opdat ze in haar geheel en
vrij va,n iedere dwaling jou 'bewaard
blijven en hethoofd -zou kunnen bi-eden
aan eiken aanval, welke de machten .der
duisternis tegen ha,ar z-ouden ondernemen.
Ontelbaar is het aantal slachtoffers,
dat, wanneer een nieuwe leer eten sltorim.
veroorzaakte op onze beweeglijke en ge
vaarlijke levenszee, waarop wijl wmdziwal-
ken, dooi' de woeste baren reddeloos .werd
medegesleurd en in de golven den. eeuwi
gen dood vond. Ma,ar het scheepje van
Petrus, waarop Jezus was, blijft, ofschoon
het als een notendop, wordt geslingerd en
de voortrollende golven het ieder oogen-
blik dreigen te verzwelgen, haar koers
volgen, en het stevent zonder ook maar in
het minste af -te wijken van heb einddoel,
naar de veilige haven van het eeuwige le
ven. ,- f i i
Als eohter de tijd gekomen is om tot
Zijnen Vader terug te keareji, ,zal Christus
49
TWAALFDE, HOOFDSTUK.
„Na al die jaren."
Miss Noirrcys vond het lommerrijke
hoekje, da,t zij zocht, en toen las rij' haar
bnef. Het was een zeer uitvoerig schrij
ven, van het begin tot het eind belangrijk
voor baar, om nog andere redenen buiten
j Welke Winifred betroffen. 'En langer
Ivh-Jfiv1 ^T,-Taa er vetrlooiP®n voor zij
h elt eindelijk dwong, om weer tot höt
egenwoordige terug te k,eieren en va,n
hare plaats^opstond om naar huis te gaan.
Wat is t eenijg mooi," dacht ze. „Er is
mer bijna al te veel z-onnesehijln, zooals
ml ff °eZlen heb- zou wel eens
met alles hier kennis willen maken bij
betrokken weer, of in den winter. Zou
net huis dan ook dat fcooverpaleisaehtigo
S uftzS," W dan meer h"i"
Huiselijk", in den liefsten zin van
ne., wooid, was het echter altijd. Terwijl
Hertha langzaam naar binnen ging en de
StósZT r V"Hbule W
makend lle,p' 66n vrl.i langen omweg
a^end om naar hare kamer te kómen
«ant zaj kende het huia nu goed en
iemand aanstellen die Hij met Zij'ui geizag
en Zijne macht z'al hekleeden en als het
oogenblik daartoe gekomen is, zegt Hij tot
Petrus: „Duc in altum", steek van wal
iu volle zee en werpt uwe netten, uit ter
visch vangst. Luc. V. 4, en als Christus
is heengegaan naar Zijn hemelsehen Va,
dei-, neemt' Petrus de leiding overeenkom
stig het bevel va,n den Zaligmaker: „Weid
Mijne lammeren weid' Mijne schapen".
De Verlosser wilde niet, da,t de mensch
gelijk na zijn val wederom de waarheid
zou' vergeten, en de almachtige voorzie
nigheid heeft daarom zijne voorzorgen
genomen om daardoor de waarheid van
zijn evangelie onder de menschen onvei-
vulseht te bewaren en te verspreiden. 'Hij
maakte Petrus, Zijn opvolger, foit een on
verwoestbaar bolwerk van ons heilig ge
loof en beval hem het evangelie te ver
kondigen, te bewaren en te, verdedigen,
hem belovende, dat Hij met hem zou zijn
tot hot einde der wereld.
Gedurende 19 eeuwen zijn de Pa,uöen
de vuurtoren geweest, die de menschheid
een veiligen weg -aanwijst door de duis
ternissen van liet leven en hen die uit hun
koers- waren geraakt een zeker middel ver
schaft, o-m wederom in de goede vaart te
komen. Het Pausdom is de leuning, die
O od heelt laten bouweu langs den afgrond
o-m te voorkomen, d;a,t ons klein verstand
zich stort in den afgrond. Het Paus
dom zal ons den weg toonen van het
evangelie, wanneer onze, geringe kennis
niet in staat is- het ware van höt valsche
te onderscheiden. Wanneer de omstandig
heden het cis-chen, definieert de Pa,us de
gelcofs- en zedenleer voor de geloovigen
van geheel de Christenheid.
Maar onder dn geloovigen der verschil
lende tilden en volkeren zijn altijld woelige
geesten geweest, die de nieuwsgierigheid
in beweging bracht o,f' die de hooyaardig-
heid beroerde. 1
Dezulken veroorzaakten moeilijkheden
zonder einde, zij overschreden de grenzen
van het dogma; zij, veroorzaakte scheuring
en ketterij en vielen wed'er in, den af
grond, waarnit de Paus hen weleer had
gered. Als de wereld met zijn genoegens,
zijn rijkdom, zijn eer en beslommeringen
de volkeren den weg des evangelfe's doet
vergeten, dan is het wederom de Paus, dio
hot wijst op het licht der Waarheid yn al-
zoo in vervulling brengt het woord der
H. Schrift.: „Leer hen den goeden weg,
dien z'ij moeten bewandelen,." 2 Par.
VI 27. 1 1
(Wordt vervolgd.)
DE OUDE BOOM.
Toen z|ijn vrouw gestorven was, een
jaar geleden, sppak 'het toch vanzelf da,t
hij! !?lSj1n intrek nam bij zijn zoon. Diepte
had een goede plaats in een bloeiende on
derneming, was Smet een rijk meisje ge
trouwd én had twee kindertjes, een meisjjo
van tien ja,ar en een jpngjëtljie van, aiclit,
André woonde in een mooie woning, jn
een der schoonste straten der stad en zïjai
echtigenoiot'e Was een voorbeeld van eien
hufevrauw. Hij, André was alles gebor
steld, geblonken, gepjoetfet, gepolijst, 'ge
boend. Over alles tag een glans, en geen
stof'ken vdiel weg te vegen op^ de meubels.
Z'ij zelf, Léonie, was een braaf mensch,
maar orde ging vo,or alles. Ze was regel
matig als een uiurwerk, zóó regelmatig
Zelfs dat ze liever een bezioe|k)er de de,ui'
zóu wïjizen, da.n gestqord te wezen tlijf
dens haar dajgelijksch werk, dat öpj t
m'iiniujutje af berekend was, heel de wgafk
dopr,
iWat z'e opj dit "uur gesteld had, moesit
opj dit -uiur gedaan worden; 'diafc kon zte niet
anders. jElenijge minuten eraf' knijpen. om
iemand te woord te staan, of' een uuritjjp
later werken Qia iem'and plezier 'te doien,
dat bestond niet....
Vader -Reins had niet veel keuzte: hij
had maar één kïmd, zijn Andre, vo,or wien
bij had gewerkt heel zEj|n leven lang,
Eenvoudig werkman als hij- was, had lilij
zlijta zoon een goede geleerdheid gegeven,
Heel het colleg» had Wijl mogen uitdoen
en het Hooger Handelsgesticht erbij. Van
zijn jongen had vader Reins altoos veel
vreugde beleefd. André was steeds eien
schitterend leerling geweest en zijn
leeraars zelf hadden hem die goedje betj-ek-
lting bezorgd. Hiji was daarblijj altoos da
stille, brave jongen gebleven. Ha zijn
huwelijk hadden de ouders er, natuuin-
Ljk, zooveel niet mteer aan gehad. Hiij
keek zijn vrouw na,ar de oogen en vadejr
en moeder voelden genoeg dat z'ijj op, het
■tweede plan stonden. Ze vonden dat toch
voud^ het een 'ge-not ter in rond te dwalen
ging zij ©enige open deuremi voorbij:, di»
haar even een blik .vergunden- in inter
rieurtjes, welke haar in de verbeelding
eene eeuw of wat terugvoerden. Daaa- was
de provisiekamer, zooals z© waarschijnlijk
ook geweest was in de dagen van de oyer-
overgrootmoed'ens der tegenwoordige bewo
ners, de linnen-kamer met de groote kasten,
gevuld met sneeuwwitte hoepen, die
iemand als bij ingeving wist, d-at van la
vendelgeur moesten zijn doorbrokkenzielfs
de eigen zitkamer der meisjes, die zij op
een der portalen op 'de eerste verdieping
voorbijkwam, had', ondanks haar zeer ne-
geutiendte-eeuwsche piano, oen schilders
ezel, haren schat van boeken -en nieuweir-
wetsche boekenkasten, bij een eierstten
vluentigen oogopslag voor het eigen bou
doir der burehtvro,uw uit de legende kun
nen doorgaan met hare vensters me,t ger
traliede ruitjes en haar gepolijaten vloer.
„liet is iets geheel e-enigs in de wereld,"
zei Hertha voor de twintigste maal mis
schien tot zich zelf. „Ik wilde wel, dat
ik d':e arme Win iets kon overdoen van do
onbeschrijfelijk© bekoring, welke het voor
mij hcef't. Ik vermoed', d-ait het alleen
komt, omdat, zij, er aan gewend is geraakt
maar, Celia en Louise denken er toch na
genoeg juist zoo, over als ik. Maar och,
Winifred hunnen nog; wel eens op allerlei
manieren da oogen opengaan. Zij Zal
ook maar natuurlijk', en zekeren dag, dat
aiju vrouWken er heur beklag over maakta
had hïj[ geantwoord:
Maar vrouwkej Zijh we nu onz-en
tij'd vengeteni Zoo waren wiiji'dmlm.ers ook
Ik was er ook maar «ml bekomiuerd ppj
u aangenaam te wezten I Djat is zoo de wet
vrouwke. En 't moet zoo -maar wezen.
Wanneer moeder naar haar laatste
rustplaats gedragen was, nam André zijn
vader bij de hand en nam hem: mtede naai'
zjj'n eigen prachtig huis, ver weg, in de
gi'o-ote stad.
Léonie heette hem hartelijk welkióml
Ze liet hem twee kamers zien, bov-en ,op
de 1ste verdi-eipjinig, en z'ei:
Gc moogt 'kiezen, vader, deze is lichter,
maar gene is ruim'er. HSji koos te lichtste.
Ze werd prachtig gemeubeld.
Vader zei- meer dan eens: Dat is
niet nqodig. Ge moet het vaar mij'zw
schoon niet maken. Ik ben gr niet aan
gewend.
Iii zijn hart had bij] gehoopt dat An
dré hem zóu voorgesteld hebben, Zijn eigen
kamer, waarin hij1 niet móeder zoovele
jaren gesleten had, te laten halen. Zijn
jonigen scheen er niet aan te denken. Na
wat aarzelen vroeg hijf zelf, ziekeren avond,
toen -ze bij elkaar zaten, alleen
André, wat gaan we met die injteu-
belen dpen? Diie z-ullen ei' nagaiü uitzien,
maanden dat zó er voor evenveel staan.
Hij' bekeek jongen niet groot ver
langen. Dóz'e antwoordde, onverschillig
weg:
Zoudt ge uiet het best doen z'e te
verhoopten, vader.? W,at doen we ermeei?
Die ontroering schroeide hem haast de
keel toe. 1
'Maar, ons mjoeder heeft er toch zóp
veel aan gehouden aan fil die meubeik. D)e
wi-eg, waarin gfij' gtelegen hebt, staat nog
in een hoekje van den zolder. Uw oud
speelgoed hebben we ook nog allemaal
bewaard en uw eerste beddeke, diat zlij[-
z-elf' bleekblauw had geverfd, hebben wc
ook nag. In een van de eiken kjastjes., in
de kamer, hadt ge, kleane jongen, twee
diepe jgroeven getrokken. Z,e 'kón dia hipt
bezien of ze kei nog „D|aar heeft hijf, och
arme, klapp-en voo-r ,gehad2" i i
Andi'é glimlachte even imlaar antwoord
de niet.
Hij nam het dagblad dat voor lie|m
lag, Opende het, en geeuwde ©yen.
Zoudt ge al die herinneringen jkun-
non verkoopen, André vroeg vader met
ontroerde trilling in de stem:
Zijp zoon keekj hem verbaasd aan.
Hoe gif dat (4 egt, vader! Indien hetj u
aangenaam kan wezen, dan blijven ze na
tuurlijk. Maar ik' vraag .miijf af wat gij er
mede gaat aanvangen, wjjuneer gijj he,t
huisje zult verkoopten.
Ik zóu liever het huis verhuren.
Mij goed, maar het Zo,u Imoeten tref
fen indien de huurder al dit oudje spul
wou overnemen.
Die oude taan kreetg een kropi dn. do
keel en wachtte eeniige oogenblikktem met
het antwoord.
André las fn dé gazet en scheen g,een
antwoord te wachten.
Na een poos stilte, zei de oude, haast
streng:
Andréi
Ja vader.?
Hij keek' óp; uit 'ziijjn dagblad.
Voor anderen hebben die meubelen,
dit oud spul, -gelijk gjijj het noemt;, weinig
waarde, maar voor ons, vooir ons. Zou
het u niets doen ze te zien verkoopjoiu
Jawel, maar er móet toch iets m;eo
gebeuren.
De oude man riepj uit, op slmleekenden
toon
Zet alles op mijn kaimler! Laat me
slapten ,in mlj-n oud bed dat .moeder jaren
en jaren* heeft gedekt en waarin gij' 'zóo
dikwijls hebt geslapen, tussclien ons bei
den i n, toen ge nog een klein jongetje
waart. André keekl zijn vader m-edelijjden
aan,
Vader, iik' zóu u dat gaarne gunnen,
dat weet ge toch wel, maar ik durf er
tegen Léonfe niets ,o,ver z'egg'en. Zia hecht
er zoo aan Kaar klamters en ha.ar mteubels
in denzelfden stijl te houden.
Dian 'z'al ulk' het haar zelf aioggen.
Vader had er met Léonie -over gespro
ken en toch werden veertien dagen daar
na de meubelen verkocht.
Vader had èen -paar Jagen zoo wel wat
met don kóp naar den grond gelaopen,
taa.ar geen enkel woord ha,d hij; er verdey
over igez'egd. André wist wel wat Jen
oude scheelde, maar Léonie Scheen lét ni&t
te merken. i
Dï-en avond ging zlifn vrouw met de
twee kinderen naar haar moeder. Ge-
waarschijnlijk liaar tehuis liever gaan
krijgen, wanneer geen- onderdrukt zelfver
wijt haar in den weg zit. .Wat ben ik
blij, dat ziji heeft toegegeven, voordat zij
of ik wist waf er in Mr. Momtiar
gue's brief stond. Ma,ar, a propós, ik moet
dien brief dadelijk gaan beantwoorden."
Zij stond op den corridor, waarop haar
eigen kamer uitkwam, in ledigheid tegen
de balustrade te leunen, die hier een soort
van galerij omsloot, vanwaar men neer
kon zien oo dte beneden vestibule, en bè-
wonderde het heerlijke; effect v,a,n 'Jen
mioiigen-zlonneschijn ,die door de in Üit
gedeelte van het huia grillig aangebrachte
namen naar binnen dinong,' het vele ko
perwerk a,a;n den groeien, ouderwotlschen
ganghaard deed schitteren en lichtvlakje®
op den veelbetiieden, dionkenpooden, loioper
op de smalle treden der trap wierp een
éénig toone,eitje va,n oenigsizins dhoomerige
vreedzaamheid. Doch o(p één® kwam daar
door de morgenstilte en morgenrust,, over
al weerklingend' en yan welke richting
haid zij niet onmiddellijk kunn-en aangeven,,
een doarofNkigende ktoet een, kreet,
zoo geheel in strijd meit alles om haar
heen. dat dit juisti het schrikwekkend1©
er va,n verdubbelde.
Hertha, keek om zich heen, dood-elijKont
steld. Toen, bemerkend, da.fe bat geluid
geheel was weggestorven, begon zij zich
•wat te herstellen en te hopen, dat heit
woonlijk kwam vader hemi dan gezielschaip]
houden. Dien dag echter waóhtte André
tevergeefs. H|ij[ gjngl naar boven en de
oude lag te bed.
Ziek vader.? J i
Tóch niet goed jongen. j j
'Rust dan maar een goed uit. Ik
zal wat warmen drank naar boven bren
gen. i
Ruisten jongen. In dit bed lta,n Jik
niet rusten. Iu dat andere, dat nu verr
kocht is, heb ik veertig jaar lang ge-
slapen.
Wanneer de kinderen te bed \varein aej
André tegen Zijn vrouw: W,e hadden
vader toch dat kleine plezier moeten toe
staan. Wat kon het ons, ten laatste sche
len, dat dn Zijn eigen kamer Zijju oude
meubeltjes stonden, 't Is .ojinldat hij! 'móe
der terugvindt in al die oude djngen, djie
hem zóo lief wareln. Ik wist dat het hön»
Zóó di-ep: kon zitten. Hij' is er p-ruur Ziek
van.
Ze haalde de schouders- o,p;.
Oom Jan heeft de slaa.pika|mier ge
kocht. We konden hem uiiitleggen hoe de
zaken dineenzitten. Hïji zóu yoorztefcler alles
dadelijk afstaan. j_;
Zij- werd ongeduldig.
zullen Uw zenuwen kalmeeren en sterken
en Uw slapeloosheid verdrijven.
Buisje 7b ct. Bij Apoth. en Drogisten.
Ta, ta, ta. Hoe meer ge haune gril
len invoigt, hoe meer nukken ze krijgen!
Zoo, is het met de oude mlenschen altijd.
Zoo -is het met p|apja thuis ook, z!ejgt mia|mla.
Ge weet dat ik veel van uw vader houd,
hij z'al het beter hebben dan vraegeiri;
al wat hij noodig, heeft krijgt hij in over
vloed, maai' bederven wil lietal niet! J
Hij! vraaigt anders Zoo, weinig, ver*
goelïjikte André. H|ij| dis zloo'n gemakkelijk
oud man. 'k Geloof dat dez'e de eerste
wensch -is- dien hij', uitdrukt.)
Behendig kapte zie in: j
Eltt daai'om d/s het toeh zóo spjij[tig
dat wij z|ij|n wense'h niet kunnen involgen.
Maar, ge verstaat toch wel, André, da(t
dit niet kan. Wanneer jnïjn familie kómt
of vriendinnen, dan gaan Ze soms boven.
IN u durf iik gerust de deur oppnz'etten
en z'eggen: „Dut dis de kamer van vader!"
Zï'et ge me daar ,een pjaar oude kasten
staan en een bed van im het Oude Testa
ment. Wat Zouden ze dan allemlaal aohter
mijn. rug te zleggen hebben? Niieimiund
dan ill mag weten wat ainnjtierige meu
belen er stonden iu uw puderhuis.
Hij boog het hoofd wat dieper pver
het boek, dat hij' voor hem ljggen had en
antwoordde niets. j
's Anderdaags kwam vader als gewoon
lijk naar beneden. Die kinderen waren
blijde en riepen hem toe: „Grootvader,!
Grootvader!" André zei,: ,,'k Ben blij dat
,-ge daar zSjf, vader!" Léonie schonk hem
een tas 'koffie en reikte hem de kaass-ehaal
over. Hij- 2'eiii zacht dat hijj liever maar een
enkele boterham Zo,u gegeten hebben.
Kaas was altijd het lievelinigsgjerecht
van vader geweest, maar hij] durfde nu
geen kaas nemen omldat Léo,mie hem Zoo
aankeeik. De anderen hadden hem niet ver
wacht en hadden gedaan m-et het ontbijt.
Hij wist niet meer hoe h|ij| kajas móest
eten om beleefd te wejz|en...
Mogen de Minderen mede ©ena wan
deling doen vroeg grootvader, 't is toch
vacóntite,
André keek' naar Léonie en de'zle lia,d
dadelijk het antwoord' gereed,:
Vandaag is het zóo, druk in de staj,
vader, het is marktdag, in de buurt en ik
weet dat ge gaarne langls dapr wandelt.
Dte oude man. knikte en drong niet ver
der meer aan.
Die marktdag was zïj.h gelukkige dag.
'Dan slenterde hij: rond, van kraam lot
kraam., 1 -
Voor de koopwaren had hij; geen oog.
H'ij bekeek1 altijjd de gezlic'htten. om te
zien of er geen mense'hen onder die markt-
kramers waren, die van zïjiie streek- wa
ren. Het was verre, maar toch kwapión
ei- -geregeld opik,oopexs van diiien klant.
In zij'n dorpi, vroeger, zou blij "W0inig
notitie genomen hebben van die jm-einl-
schen, maar hier, in de stad, deed het he(m
goed de taal te hooren van zlij'n dorp1, be
kende gezichten te zien. Het scheien hem
zelfs dat ze de boschluiölit meebrachten
in hunne wijde f'rakik'en.
enkel eene gra.p of dwaasheid onder het
dienstpersoneel was geweest, en zij wilde
haastig naar beneden gaan, toen de kreet
zich opnieuw liet hooren, maa,r nu wand
gevolgd do,o,r haastige, verwarde woor
den en het geluid' van s-uell© voetstappen.
Zij kwamen in hare richting etu o|p het
volqende oogenblik ha,d Miss Norrey-s Ce
lia,'s stom herkend.
„O, ko,m toch, kom toch dadelijk!" riep
het meisje. „Zij is dood! Zij Is ©tellig
doodl" i i L
„Celia," ztei Hertha,. terwijl dez-e- zoo
geheel ontdaan op haar boe liwam vliegen,
„wat is fel-?,"
Als eenig antwoord vatte Celia haar bij
den arm en trok haar weer met (zich tejrug
de gang door want Hertha was onder-
tussclien de trap afgekomen toen eens
dwarsgang in en zoo naar eene deur, wel
ke naar buiten leidde. En daar, vlak aan
den voet van het terras-,' .want, hier waren,
zooals men weet, evenals aan de voorzijde
van het huis "terrassen, welke men af
-moest dalen, lag Je oorziaak van CeliaA
angstkreten: Winifred, bewusteloos en
bleek, doodsbleek met die halfjgesloit'en
ooge-n. welke niets ,zien en die het liefste
en meest bekende -gelaat zoo vreemd en
akelig doen schijnen.
„Ts z'ij dood'?" hij'gde Celia., die bijna
even bleek zag als hare zuster.
Hertha was naast de arme Winifred
Dien dajg dan was vaderke bijizón-der
gelukkig Zijne mafktvrienden terugl ta
Zién. Hij had zooveel te vragen, Zóóveel
en al hetgeen Za vertelden ovie|r „den
heikant" was toch Zoo vol belang voor
den ouden man, den -Oiulden' staimi, d(jie
ginder diépte wortels had geschoten en
die was losgerukt en overgebraicht naar
andere streken.
Wanneer het tij'd werd om opiate trek
ken, stond de oude man nog bij; hen.
Ze gingen een herberg binnen en ieder
gaf een rondeken, óp|,beurt.
Dan kwam de tong los van den ouden
man. Hij' wreef de tranen uit Zij|ue opgen
en moeilijk k'wami het over zlij'n bevende
lippen,
-OnZe André is goed genoeg', en Léo
nie is ook niet slecht voor mïj!, mjaar, ze
begrijpen toch niet, dat ik méér noodig
heb dan goeden oppas. Ze züen mij'i niet
gaarne. Van toen ik moederk'e verloren
heb sta ik alleen. En een oude boom kan
niet verplant worden zonder te verkwij
nen. J EDZiA [WOLF-
VAN HIER EN DAAR
De K i' iigei-mil lincneii.
Van tijd tot tijd brengen de dagbladen
ons het bericht, dat een of ander, avontu
rier, die 's menschen zwakheden gojed
kent, en daarbij op hun liehtglelooivighead
apieouleert. erin is geslaagd mat voonsipie-
geling van. komend fórtuin: of yerfoorgen
sdiatien zich ten Jioste van hen te var-
rijken. Ziijn er mensehen, dd© niet n-aair
rijk-dom, of vermeerdering van bezit ha
ken? Zoo ja, dian tooh zeker geen hon
derdste procent van hef mensehdram. In
dien wedloop naar geluk laat men niets
onbeproefd -en balrijk velen, ontdoen zich
o zoo gaarne van hun werkelijk bezit,
om, het in ta ruilen tegen kansen. Zoo
is het dan ook. begrijpelijk, dat er wonder
lijke verhalen jarenlang de ronde deden
over verborgen milli|0©nen door Oom P,a,ul
Kruger zaliger aan den schoot der ootfde
toevertrouwd, wajarvan het geheim na
tuurlijk den hoiogsbiedtende te Jkoopi werd
aangeboden. Daarbij d-eedzich het eigan-
aardigo geval vaar, dat zoovele malen het
verhaal de ronde doet, even .zóiovtele malen
veranderen de schatten van ruatploafs en
van grootte. Thans zijn alle geruchten en
verwachtingen piote-el-ing dien bodem inge
slagen do,oi' de toevallige ontdekking yan
een notitie-boekje, waarin nauwkeurig
staat vermeld, hoe groot die geldvoorraad
moot zijn geweest, (n.l. 62 kisten met
staven), met dé .aanteekeningen waarheen
en opi welke wijizte deze schatten in veilige
haven werden vervoerd. Ren oud-officier
vim het Zuid-Af'rikaansche Deger geiöfb
omtrent den oorsprong der legende onge
veer de volgende lezing. „Nadat da Boe
ren in den Transvaalschen Vrijheidsoorlog
uit de Vechtlinie bij, M-achadodörp voor de
overmacht der Engelschen moesten wijken,
trokken zij terug opi Heotonspruit om ver
volgens voor goed uit elkaar te gaan.
Zoo verbr,ok wijlen Generaal Boyera: van
hieruit naar Ley-dsdor-p,, terwijl de overl-
ygen naar Portugeesch ge-bied .uitweken.
Op'dit uitgangspunt nu, nl. Hector,spruit
heetten de Ki-uger-millioenan begraven, ,to
liggen, Reeds in 1903 werd een aanvang
gemaakt met het doen van nasppriugeh.
De expeditie hiertoe uitgerust stond onder
leiding van een Zekeren Olivier, voorheen
bij de artillerie werkzaam- Generaal Botha
we,id om -advies gevraagd ,en deze deelde
mede, da.t in de KrokodiUenriviter een en
ander tot zinken was gebracht. Insnij
dingen in de boomen wezen de bepa,alde
plaatsen aan. Inderdaad kwamen eenijt©
stukken naar boven, zooal-s de Long Tom,
het groofe kanon, dat door het heldere
water op den bodem zichtbaaar was. El
ders zou een br-andkast gevuld met goud
ziju gezonken, en da sporen van het ver
voer waren nog opi het hardte graniet
zichtbaar. Blijkbaar was- de stroom, s-ber-
kor dan de brandkast, welke als yen
limonaderietje bleek weiggesploeld! De, ex
peditie had op, een spoorwegstation over
nacht, waar èen Hollander dienst de-eid.
Deze man scheen het doel van de reis te
vermoeden en om- nu eens wat meier ze
kerheid te bekomen nam hij zijn toevlucht
tot eeu probaat middel, wat men in Hol
land „Spraakwater" noemt. Toen ging hij
zelf ,a,an het verhalen, dat in den aom-er
van den anderen kant een drietal muilezel-
waigens dwars door de streek waren ge
trokken met hetzelfde doel. Bij onderzoek
bleek zulks waar te z'ij-u, wamt in den
omtrek waren duidelijk de sploirea van
zwaar vervoer zichtbaar. Na eenigen tijd
liep Botha recht opi een bloom al', waarojpl
neergeknield en boog rich dicht over
haar hoen. j ill
„Dood herhaalde zij- opkijkend. „Na
tuurlijk niet. Mijn lieve Celia,, jq moet
wat meer zelfbeheersching -toonen."
De vrij koele, s»hijnba,ar ongevoelige
woorden brachten het meisje sneller weer
tot zich zelf dan iet® anders gedaan kon
hebben, hetgeen ook Hertha,'s oogmerk
er mee was-, hoewel zij jnderdiaad op het
eerste oogenblik bijna, even ontsteld was
geweest als Celia. I i V
„Natuurlijk niet. Zij is alleen maar
flauw gevallen. Loop vlug om Mrs.
Grim thorp te halen.... en wateren dan
Louise misschien. Ja, Louisemaar ver
tel het haar bedaard, anders zou rij! ook
zoo schrikken." i
Een weinig gegriefd, maar onuitspreke
lijk verlicht vloog, jPeli-a weg. En binnen
weinige minuten was de menigte bezorgde
gezichten en goreeidte handen, die Hiertha
omringden, zeifis al te groot. Miss Noir-
reys Zond allen weg en ging toen, dlooir
de huis-houdster geholpen, agn bet werk
óm Winifred weer bij te brengen. Na
■eene poos gelukte haar dit'. tWinrfred
huiverde en opende hare oogjen^ glimlach
te Hertha, flauwtjes .tjoe, terwijl 'te'e iats
over haar hooiffd lluistsrde, en scheen toen
in eért toestand van halve bewusteloos
heid terug te zinken. - j
(Wordt vorVplgd.)
