ZATERDAG 12 MAART 1932
NIEUWE ZEEUWSCHE COURANT
ril» ALLERLEI 1111
Verkeersassen van den A- N. W. B.
Plaatjes met praatjes.
Ör'f
Jean begon luid te schreien en stond
in de gang zonder te weten awt te begin
nen.
De vroiuw' van den schoenmaker riep
hem in de buiskamer waar zij: met haar
dcohtertje Julienne bezig was.
„Ja", sprak Julienne, „dat hebben we
well zien aankomen ,het schoenmakersvak
is niets voor jou er zit wat anders in je
dan een schoenmaker. Weet je zelf niet,
waar je zin in hebt?,".
Jean schudde het hoofd.
„Je hebt altij'd zoo'n schik in de bonte
tapijten en draperieën in de kerk en. in
bet museum, heb je geen ein oan tapijt-
wever te worden?.".
Jean sloeg de oogen «p. Ze schitterden
van vreugde. „Ja" riep hij, „een mooi ta
pijt met prachtige patronen weven, dat
zo» 'heerlijk' zïjln."
„Jij, droomer", sprak de moeder van
Julienne, „moeten anderen jet op. eiem idee
brengen wat geschikt voor je is. Nu dit-
maal zal het misschien lukken, w;ant ik
heb in Parijs een broer, die tapijtwever is,
daar kan je heengaan en Vragen of hij. je
in de leer wil nemen. Julienne zal even
hierover gaan naar mijnheer Murom, die
zal wel een briefje aan mijn broer schrij
ven. Pak jij intuissehen je koffertje."
Toen hij beneden kwam stond Julien
ne al op hem te Wachten met een brief
voor den tapijtwever Sousson te Parijs
en een flink pak boterhammen voor on
derweg en. zij verzocht hem spoedig heen
te gaan, daar haar vader in aantocht
was en het beter was dat dezte hem niet
zag. H,ij greep de hand van het meisje
en kuste die z onder een Woord uit te, bir-ejn-
gen, toen 'Wendde hij zich om en liep vlug
weg.
Jean stapte vlug verder. Toen liet
avond werd moohit hij bij1 een boer in
de schuur slapen en toen de zon voor
de derde maal onderging, wandtelidte hij
reeds door de poort van de hboftfetaidi.
Spoedig vond hij het huis van meester
Sousson en toen hiji zich Voorstelde en
vertelde dait Julienne Atour hem ge
stuurd had en hem ook een brief bad
moe gegeven toen reikte die oude man. heim
r riendelijjk de hand en sprak„In de klei"
no Julienne stel ik vertrouwen, ziji is
een verstandig klein ding en zij! zal mij1
dus met jou niets k'waadis op den hals
schuiven en daarom Wees welkom. Het
verven en weven zul je prettiger vindon
dan het schoenmaken. Maar het is, een
zwaar- werk en wie wat lui iis uitgevallen
doet beter aan zijn oud handwerk' te
blijven."
«lean keek gedurende deze rede al rond
in de weverij, ziijjn oog|en keken bewonde
rend naar de hoopea soharlakenroode en
purpez-en wol en naar de prachtige ptitro-
nen waaralan de gezellen bezig ,wfl|ren en
toen de meester uitgesproken had riiepl jhij
verheugd
„Ik wil alles doen, beste meester,, ails ik
uw leerling mag zijn in dezp selioone
kunst."
Dit antwoord beviel den meester.
Heel goed," zeide hij „ik zal vandalag
nog aan uw vader over de zlapik sehrijlvein."
Daarmee w|a.s Jelan in de nieuwe zjaak
opgenomen en hoe ameer hij op de hoogte
kwam, hoe meer belang hij stelde in het
tapijtweven. Nauweliij(ks -een hajtf jfaiar ]ja|ter
was hij al zeer flink in 'het v,ak. Een blijj-
zonderen aanleg toonde hij in het samen
stellen der kleuren en '1 duurde niet lang
of hij overtrof daarin alle gezellen. Toen
hij zijp vierjarigen leertijd voleindigd had
was hij' even bekwaam hls de oude pres
ter in het vak1, zoodat, dezje. hem een.
zeer mooi getuigschrift gaf'.
Toen ging hij reizen, om zich 'nog ver
der in het vak te bekwamen.
In Italië kwam hij op de hoogte v.an
de weverijen en van yele zak'en walar men
in Frankrijk nog niet mee bekend was.
Ook leerde hij daar een verbeterden weef
stoel kennen, zoodat hij, toen ihlijf eindelijk
weer terugkeerde zijn vakkennis buiten
gewoon had uitgebreid. Hij ging Weeg
naar Parijs het whs ongeveer in het
jaar 1450 en richtte een tapijtweve
rij op met Italiaansche stoelen. Nlapst do
schoone kleuren en het mooie sterkte weef
sel was .„voor hem het patroon ookr een
hoofdzaak voor een goed tapijt. En zoo
ontwierp hij de kunstigs-te patronen. In
dien tijd weefde men hoofdzakelijk arabes
ken, "bloemen en ook wapenen in de ta
pijten. i
Jean Gobelin was daarmede echter niet
tevreden, hij bracht ook' dieren en men-
schen in zijn patronen, soms heele schilde
rijen, kroningsfeesten, tournooien ejn, jacht
partijen en dat vond algemeenen Sïjjvfeul.
Spoedig dweepte heel Parijs met de, ta
pijten van Gobelin.
De kleine weverij van Gobelin nam
daardoor een buitengewone vlucht.
Jean dacht nog vala.k aap zijn eerste' tfijjd
als schoenmaker en hoe goed Julienne en
haar moeder voor 'helm' waren geweest. Hij
vroeg het meisje ten huwelijk en 'ziij|
Weigerde niet. Zij hielp hem zlijii zjiak
groot maken en Mee door haar tnoulwe
hulp werd Jean de fijne kunstenaar wiens
naam nu in de kunstgeschiedenis nog, ujgc-
meen hekend is.
JAANTJE
door C. Poldervaart.
Twee pracht-bizondcre scholen, een uit
stekend onderwijlzers-corps, alles tip-top
voor mekaar bloeiend' onderwijsleven,
verdraaid, wie komt er dan nog met
Jaantje aanzeilen?.
Toch wel. Dat doet de herinnering
misschien ook het recht!
De herinnering aan Jaaintje is 'n meng
sel van humor en goeië dingen, ',n muziek
doos 'n oude, met veel kapotte tandjes,
dia valsch of schoon waren en toidh in
hun krachtloos-geworden-zijp, bléven be
staan uit 't soliede metaal van den
handwerktijd, Jaantje? Wel, dan ver
beelden we ons iets aantrck(kielijlk.s van
weleer, iets interessants, ondeir Veiel stof
e,n dofheid.
't Is vaak niet vlottend, direct mede te
moeten gaan met vernieuwingen. En even
moeiliyk is het, om het begrijpen te
dringen in den gang van zaken, vain Voor
heen. Dan dringt de s'pot uit boven do
waardeering. En daarom moeten we
op Jaantje toepassen deze waarheid, dat
het waarschijnlijk gemakkelijker is, een
paar kilometer vooruit te komen in pe
rioden van motorduivels en vliegmachines,
dan in Jaantje's tijd.
Waarnaast, als een onvergankelijke ziudl
het feit staat-, dat Jaantje in de vijftiger
jaren, Poomsch Katholiek BiZoinder On
derwijs gaf?
Haar „school" is afgebroken haar
..methode" onbekend en Verloren. Wat
nu staat, op dien dierbaren grond, waar
Jaantje wetenschap uitademde en de kin
dertjes onze ouiders, neem ons nieit
kwalijk wetenschap in, al of niet,
kan men niet nagaann. We 'hebben nog
geen openl,u.c'h,t-museum Van Onderw'ijte-
Gudheid, anders... 't- Was in Jaantje'is
tijd 'n huisje, dat elk jaar, binnen en
buiten, eens grondig werd gekalkt en de
houten deelen eens kwistig gegroend. Etn
dat- home van wit en groen en stroodak,
was de „kleuterschool" Van Jaantje. Hé
nee, we, we liegen hier, eh, één woord
je maar, edelachtbare, één woordje, me
neer de rechter. Kleuterschool? Zooi belette
„ze" niet. Ja, 't begint ook met 'n K, en
dan een, neen, dien klinker noeineto wie
niet, en dan Wéér een K. Och, te drom
mel, straks staat het h-ier nog voluit en
anders moet men den Volksmond maar
hooren - ook nu nog!
Daar waren binnenin stoelen, stoeltjes,
banken, bankjes, kistjes, blokjes, trapjes,
groote, kleine, hteoge en lage. Met andere
Woordende zitgelegenheid. En daarop
verdeelde Jaantje de kindertjes, zooals fte
lijfjes dat het beste verdroegen, volgens
haar vrij ondeskundige opvatting. Maar
toch;, maar toch, zit daar geen begin,
van datgene, wat nu onze verstelbare
banken, uiterst geperfectionneerd, willen
z'ijin
Zoo ongeveer twintig tot dertig kin
dertjes kwamen daar eiken dag de eerste
stappen zetten op den bekend-en marte-
laarsweg der wetenschap. Eén der wei
nigen, die van ondervinding kjunnen spre
ken, is Karei, de o.ude dienaar der ge
meen tereiniging en daar moestem we dus
wezen, om het f'ij-ne van 'de z'aakl te
hooren.
Nou, Karei geurt in z'ijn oude dagen
zeer graag met zij.n Alma- Maiter. 'Jaan
tje leerde uit haar hoofd, zoto- goed, dat z'e
op ééu dag wel eens driemaal hetz'elfde
leerde.
De kindertjes Zaten er dus hoog en
taag letterlijk wei te Verstaan, want
of er ook klassen waren, wist Karei zelf'
niet goed. Maar zo z'ate-n er ook' strikt
afzonderlijk, de jongens en de meisjes.
E.n daarin was en bleef' Jaantje oramiee-
doogend. Daarom doorstond ze al d'en
spot van oudere menschep, die dat „niet
erg" en „flauwe kul" noemden.
Do zolder was laag, ihet licht kwam.
schaars langs één venster. De ventilatie.
Wat zegt U? Ja, dait was ergerlijk'.
Dat was wat men aui noemt: een uiter
ste. Ep dat een uiterste altij'd aanleiding
geeft in een ander uiterste te v'allie»,
bleek ook al weer bij- Jaantje. D'r- is
veriede-n jaar zoo'n ophef nver gemaakt
terecht en er zijn Zooveel kolom
men over volgegoten, naast ge-speech en
gejuich. De openluichtaehoolOp Jaan
tje s aehitererlje stond een soort prieel,
van latwerk iets van respectabele
lengte en breedte. Daaraan groeiden-gou
den regen en wingerd, klimop en een
druiven-boom. Jaantje zaaide ieder jaar
nog Oost-Indische kers, waar dat noodig
werd -geoordeeld. Ein daaranlferi, firiseh'
en luchtig, in lekker lommer bij heete
zomerdagen, zaten dan de kleuters. De
Heiwind strooide de gouden regen oiVer
hun onschuldige hoofdjes en in Septem
ber vloog hij als een vuurzindering docir
de bronzen ampelopsis-blar-en. In den,
zomer hintgen de helle kleunen d-er kieirs
aan de latten en de palen, de geur woed
heele dagen door het prieel. Als Jaantje
vertelde van de nijvere bijlen, dan zagen
do kleintjes roet eigen oogen deze. dier
tjes zoemen v'an bloem naar bloem. -En
a-ls 't over de vogeltjes ging, -trok de aan
dacht naar het pimpel-meezen-pn-ar, dat een
kroostrijk ge-zin daarboven grootgebracht
een meezen-kleuiterschiool in 'n sigaren
kistje
En dan ook, -zc-i Karei en hij' likte
eventjes zi'n lippen af hingen daarbo
ven de lekkere dikke, sappige druiven!
In September, nou, dan dwaalden de be-
geerige oog-en naar boven! Want ieder
had kans zoo'n l:oningst.r:s barstensvolle
sapparels in zijn bezit te krijgen. Omdat
Jaa-ntje's usance was: alle druiven der
opo-nludh'tschool, -gaan als prijzen weg.
Zeventien trossen Was zeven-tien dagen
een gelukkige de rijpste wierd -er rede-
ren dag uitgeplukt. Zoodat September en
October de Vlijtigste en ordelijkste maan
den ojj Jaantje's school wiaren.
De jongens bezorgden Jaantje v'eel last.
Ze kon ze meestal niet lang, hou-den, om
dat ze- al vroeg de-szom-ers gingen wier-
ken en in den winter blev-en Ze thuis
achter de kachel zitten. De oudste
meisjes kregen, breilessen. Daar Wer
den veel kousen gebreid. E,n dan Zeiden
de klappeien, dat Jaantje daaraan geld
Verdiende. i
We keken eens naar Karei, toen hij
dat, in gedachten, zei. Hij scheen onzen
blik te begrijpen.
„Ja, kijk eens, Jaantje is doodgegaan,
en bij mijn weten hebben ze geep kousen
en geen geld -gevonden. Maar em hij
hie-ld zijn hand als een klank-looalisa-tie
aan ons oor maar, onder ons, ik' weet
niet, hoe 't anderen verging, maar ilk
kreeg ietleren winter, zonclqr dat iemand
het wist, twee paar lekkere warme solk-
ken. Wij waren maar -a-rm in dien, tijd."
Dus, zonder dat de anderen het wisten.
Juist. „Laat uw linker niet weten,
wat u'w redhteirMaar 't is alles
zins waarsoliijnlijk, dat Karei niet de
eenigste bedeelde is géwteest. W-eten?
Aha, dat is 't 'm juist, dat Wou Jaantje
C Cj
lit heb ondervonden dat het goed is om een
of twee maal per week des avonds het gelaat
een paar minuten met Purol te masseeren, waar
na ik de gewoonte heb de niet in de huid ge
drongen Purol met een zacht doekje af te vegen.
Deze eenvoudige behandeling geeft op den duur
aan de huid een bijzonder zachte en mooie teint.
niet hebben, dat wij het weten. -W-a heb
ben in onze dagen honderden Jaan-tje's,
in de stille rust binnen onze klooster
muren, waar on-z'e kindertjes hiuin1 kleute-r-
universiteit af-maiken.
„Ze werd arm van ons schoolgeld
JSicflr ooi-geld
„Ja. Als je geen geld bezat, moaht
je aardappels of zooiets geven. En kion
dat ook niet, nou dan maar voior niemen
dal!' i
Zoo gebeurde, dat Jaantje biji den bur
gemeester om steun aanklopte. Nou, ae
zal in die jaren wel nie.t de eenigste zlijn
geweest, die op de officieele kas ging
timmeren, tevergeefs! De Burgenueestefr
moet haar met rijksdaalders-formaat oogen
hebben aangekeken, terwijl zijn tnond,
'waaruit zlijn pïjjp te -gruizel was geval
len, niet dicht kon klappen, van verba
zing. S-teiun Voor ha-ar school. Maar,
iieve-zoete-grutte-mis, steun voor een k...
tsdhool1
Toch liet Jaantje zich niet indeuken. Zo
ging naar den gemeenteraad per request.
Ze hoorde nooit iets op- dat request
en de secretaris zei haar eeuijge kiesman
,,'t Komt in orde", een uitdrukking die
-hi, zoo vaaik gebruikte, dat hij', ingedut
op 't zangkoor, w'akkerstehrikken durfde
met gelijke verontschuldiging.
Jaantje ging persoonlijk naar „De Gou
den Os" daar cognaoten de edelacht
bare heeren v-oor en na de -zitting. Ze
werd afgewezen erger, zie werd vier
kant uitgelachen. En ze ztei toen, heel
kalm, dit profetische 'woord:
„Dat zullen jullie eigen kinderen be
ter inzien. Het recht zal v'roeg of laat,
toch wed winnen."
Inderdaad. De nakomelingen van
-deze raadshëeren eu-bsidiee'.nen flank' het
bewaarschool-onderwijs en lachten eens
hartelijk om hun voorvaderlijke tegenstre
vers.
Jaantje was ook nog verbonden aan
het catechismus-onderwijs, dat Zondags
werd gegeven en daarom de Zondags
school heette. Aan de Zondagsschool wa
ren nog andere leerkrachten, dan Jaantj-e.
Meneer Pastoor had dat allemaal gere
geld. Daar w'as een Vrouwelijk „hoofd"
met den titel „opper-meest-ereis". Daar
was een „meester" voor de jongens en
daar was Jaantje „meesteres". In haar
eigen school was -ze slechts: „Jaantje!"
Waar een gemeenteraad ni-et thuis gaf
en hef schoolgeld met-of'-z'onder aardap
pelen gering moest zijn, is 't begrijpelijk!,
dat Jaantje andere bronnen moest aan
boren.
Jaantje wa-s brievenschrijfster. Denk
nu niet aan een steno-dactylo of zooiets.
Het was een volhandig beroep in ee:n
an alpli a beten- tijdperkJaantje schreef
brieven voor iedereen. Dat kon gemakke
lijk terwijl de school doorging. Midden
onder een vertelling van Klein Duimpje
deze werd zoolang in de laars gelaten
kwam do klant binnenvallen. De kin-
ders werden lot stilte gemaand en alleiein
voor Jaantje verstaanbaar, luchtte men
z'n hart. Onverschillig waar het o-ver
ging. men klon gerust zijin. Jaantje was
safe Van vertrouwen als de beste nota,-
r'is. Ze kon Zwijgen. En Karei zegt maar
vlakaf, dat één ziwijgen-kunnende vrouw
per eeuw, ttat dankbaarheid stemt.
Zeodat Jaantje verbroken liefde Weer
v'ereenigde, Verlangende liefde stilde, uit
gesproken liefde in zaligheid omtoo-Verde,
of bevroor, blauwtjes en witjes ontwierp
en wegstuurde. Schuldbrieven, dankbrie
ven. brieven naar verre kolonialen en
nabije ke.ukcnprinsesjes, een- brieVenkan-
toor
Vvje, zullen oen geval als voorbeeld
mee moeten maken. Eien of ander ge
broken hart staat aan Jaa-nitje® schrij'f-
tai'c.. Zeggen -we maar: Marieke. Jaan
tje doopt de pen ia roo-den inkt en schrijft
„En ik li-oo-p dat je mij ziult Vergeven"
stil daar, achteraan en ik hoop dat
is '1 nu stil daar? h-oop' dat u Idezen
briet in goede gezondheid zjult ontvangen
en dadelijk jaag ik je buiten, snot
jongen -ik hoop, dat..."
Moet het dan verwonderen, dat Ma-
rietje zaak! totaal verloren w'a-s, toen
geadresseerde enlktefe kteteren „snotjong: n'"
tusschen den tekst Vond staan
De kosten waren gering alleenroo-
de inkt kostte 1 cent per Velletje me-er.
IV e kunnen nu eens -'hartelijk lachen
om het eigenaardige beroep Van Jaa-ntje.
En fodli zouden, -als er cöpieën van waren,
d-e-z-o brieven -een masea stukjes Lervian
blootleggen, een groot deel v-aai Met toen
malige w'el en wee o-n-zer woonplaats.
Menig ou-d vadertje of moedertje- Zou,
om 't ee-ne Hartelijk lachen eu over 't an
dere in rimpel-ernst de |hérinneiring laten
ihleenstreelen.
Jaantje kon ook boos z'ijln. Ja zeker.
V cora,I als ze op tij-d geen edhloolgeld
binnenkreeg. M-aar daarVoor -had ze
dwangjmiddelen. Dan hield ze van id-e
meisjes een -Wollen sj-aal of: een 'katoenen
voorschoot en van de jongen-s een pet. En
stuurde de wianbetalers Zoo naar huis.
En huilen meneertje. Den Volgenden dag
was het ontbrek-ende kleedingistuk' eien
probate herinnering aan t' onbetaalde
schoolgeld en meteen een prikkel om con
tanten o-p de p'roppiein te brengen, tenein
de het oil-s onderpand in beslag gen-omene
weer terug te krijgen.
De. ouidjcs vertellen 't no,g graag, dat
Jaantje hiun 't eerste leerde, bidden. Hen
Voorbereidde op de Plechtige H. Oom-
munie. E-n hoe ze eenmaal, op een da.g
v'an de Plechtige H. Communie, terwijl
ih-et orgel jubelend speelde en de blanke
kinderzieltjes aan de communiebank met
Christus werden vereenigd, een toeval
-kreeg, die het begin Van het einde wterd.
Midden t-ussohen ha-ar leerlingen, de
plechtige Communikantj-as. Daar tikte dc
HooÜd-Onderwijizer der Groote soh-'ool, dia
w erelid heet en Zij.n schep-ping is, op' haar
magere schouders. De ridderslag, 't Les
uur was uit. En goed besteed. Al ligt
Jaantje, door ons, mensCh-en-Van-idezen-tijd,
al lang vergeten, onder de baa-g van den
ali-ou-den doodenakker, in vele harten
zijn z'aadjes welkte zij strooide, booanen
van overtuiging geworden. Bij de eemvou-
digen, de criticklooizen, die van haar de
handen leerden vouwen en de hoo-fld-en
buigen in warm geloof. Die bijna een
eeuw geleden R;.-K. v-oor haar bedompte'-
en openliuohtschooltje plaatste als primaire
eiscb. Omdat ze eenvoudig genoeg Was
om do eenvoudige Katholieke Wlaarheid
in te zien, is ze eenvlou'dig gekomen! waar
te /i|n moest. Laten we het Thijkn na
zeggen, nietwaar
„Nu staat ze boven in 't gelid, naast
Thomas van Aoquinen
(„Het S-obool-best.")1
De fluit van den „Ouden Frits"
Dezer dagen wilde mien de historische
schatten, tioebahaarende aan ppins Fried-
rich Leopold van Pruisen, .uit het huis
Hohenzollern, verknopen. Deze schatten
bevonden zich in het slot Glieneteke bij
Postdam dat eigendo|mi van den prins is.
Onder de tallooze kunstvnorwerpeu en
souvenirs, bevindt zich ook de fluit van
Frederik den Groote. Onnoodig te ver
melden dat deze verkoöping bij de voor
naamste kunstverzajm'elialaxs Van het bin
nen- en buitenland en evelneens bij de ver
eerders van den zich in bet slot Glic»
nicke bij Potsdam, dat "„ouden Fritja'1'-
buitengewoon belangstelling geniet. De
kruk en de fluit waren, zooals men weet,
dat meest besproken voorwerpen in het
leven van Frederik den Groote. Dc kruk
van den Pruisisehen koning nam Napo
leon, toen hij als overwinnaar v:an het
Pruisische leger in 1806 ihtet graf' van
den „ouden Frits" in Pptsdam bezocht),
mee naar Frankrijk.
De fuit zou dezer dagen onder (den
hamer kölmfen. De „Oude Frits" was1,
zooals bekend is, een hartstochtelijk fluit
speler. Hij bespeelde niet allteen het in
strument, mhar componeerde ook voor do
fluit en liet zijn composities opvoeren
bij de concerten, die h'ij^ zooals men weet
in het slot Sanssouci gewoon was t,a
arrangeeren.
Voltaire, die een tijdlang de gunsteling
van den monarch was en den koniinlg op
die schitterende avondpartijen niet vleie
rijen overlaadde, roemde Frederik' den
Gr-ootc wegens zijn hartstocht voor da
muziek en speciaal voor het fluitspel alte
den „gekioondenOrpheus-".
De koning oomploneerde de iluitsoli ge
durende de morgenur-en, terwijl Kijf v,oor
een piano zat en de hofkappier hem. fri
seerde. 's-Avonds werden de composities
dan ten gehoore gebraclht. D-c fluit was
het eenige instrument dat Frederik do
Groote bespeelde en feitelijk' ook het
eenige instrument dat, hij bijl kiju concieir-
tcn duldde, alle andere beschouwde hij
als ondergeschikte instrumenten. Er wer
den natuurlijk ook andere composities dan
die van den koning opgevoerd. Gewoonlijk
begonnen de concerten des 's-avonds om
7 uur. Eï was altijd een kleine-, nuijar
zeer uitgekochte kring van toehoorders
aanw'ezig en het gold natuurlijk pis oen
buitengewone onderscheiding tot dezen rut
gelezen kring te behooren.
Frederik beweerde dat heit fluitspel ook
bevorderlijk was voor de spijsvertering.
Daarom was hij gewoon na, lederen ;mli,al
tijd een kwartiertje op zijn geliefde fluit
te musiceeren. E;en halve eeuw lang be
steedde hij ieder vrij' oogenblikje aan het
fluitspel tot het verlies zijner tanden h,em
tea zeerste hinderde in hief beoojfepfen
dezer kunst en het heffi tenslotte on
mogelijk Waakte. De fluit w/erd op „non-
activiteit" gesteld. Hlaar roem1 bleef ech
ter onvergankelijk'.
Op het laatste oogenblik werd de fluit
op bevel van Prins Frederik' Leopold aan
de verkoo'p-ing onttroldk'en. Zij zal in het
bezit der vorstelijke familie blijven. Hteit
horloge van Frederik den Groote werd
voor f 4000 het eigendom van liet vroe
gere Keizerlijke Huis. i
Bokslcs in dc gevangenis.
Evenals de Wereld meer en inteer be
hoefte aan verstrooiing -en afleiding heeft;,
willen ook de bewoners der gevangenissen
hiervoor niet onder dóen. In verschillende
gevangenissen van Engeland bestlaatn- reeds
sportclubs, waarin de gevangenen les in
verschillende takke-n van sport ontvangen,
teneinde hun lenigheid te bewaren. Hpti zal
dan ook niet zoo'n buitengewone verba
zing wekken„ als men hoort, dat de .man
nelijke ingezetenen van de Winsdul Green
gevangenis in Birininghalm! een verzoek
schrift aan de directie der gevangenis
gericht hébben waarin zij om les in heti..
boksen vragen. .Sommige dagbladen vin
den dit idee ze-er opmerkenswaardig en
Mr. Whittacker, die in bovengenoemde
gevangenis gymnastieklessen geeft, zegt
dat hij er van overtuigd is, dait sommige
van zijn leerlingen onmiskenbare teebc|men
vertoonen,, van uitstekende boksers te
kunnen worden.
Of de directie van B-irmiinghahil hoopt,
dat de gevangen-en van Winson Greejni el
kaudor tot gentlemen zullen boksen-?....
Het schijnt in ieder geval, dat ziijj nog
grootere wenschen hebben,, want fpen mlcïi
een der gevangenen vroeg, of hij aan do
gymnastieklessen wiïd-e deeüneimfen, ant
woordde hij,,J a, wanneer er ook loop
oefeningen in het vrije veld geihboittóii
worden!" 1
GEEN CADEAUX ETC.
100%WAARDE VOOR UW GELD
20 ZAMBOS SIGARETTEN 25 CENT
2e Les.
Op een Irruispnnf.
Op we'g naar school moet Jan een
kruispunt oversteken en dan moet hij' ter
dege opletten, want op' ziao'n kruispunt
komt het verkeer van vier kanten. De
pi,! op het rechter plaatje Wlijslt, hoe
het moet. We hebben in de Vorige leis
geleerd, dat bij het ov'ersteken van oen
straat de kortste Weg de vteiiigste is.
Maar bij een k' r ,u i s p u- n t is dat niet
het .geval. Hier is de kortste weg ge
vaarlijk, dat toont heit linkerplaatje, Wlaiar
Piet schuin av-er-steekt en -gevaar loiopt
van tw'e-e kanten. Jan doet biet beter,
die gaat eerst de eene straat -over, nadat
hij goed heeft uitgekeken of' de wieg vrij'
was en daarna- gafl-t hij' naar het trottoir
aan den overkant van de tweede straat.
Zi n weg is nu wel wat langer, maar 't ds
beter twee straten over te stekten op dte
goede manier, dan éénmaal maplr den over
kant te gaan op- de verkeeaMe wijlz'e.
Op bet linkerplaatje gaat Piet van het
eene trottoir naar het andere schuin over
het kruispunt, en dat is Verkeerd, w'an-t
k'ijk maar hoe hem gevaar dreigt eerst
van de auto en dan vlam -htet rijtuig' dat
van den anderen 'kant nadert. S-chnin
oversteken is -altijd verkeerd, omdat je
dan niet z-oo goed naar links en, rechts
kunt uitkijken.
Opgepast dup op een kruii-splu-nt. Violg
hot voorbeeld van Jan, het is do vei
ligste manier, en toch heusOh zoo moeilijk-
niet. Maar je moet er even bij' demktem
en jezelf er -aan wennen, om htet goeul
te doen.
„Waarom zet je het hondetivbedsel on
der de piano
„'Omdat hiji dan niet wil, dat er iemand
dichtbij hem komt."
u/xrt
/ii/ro'ó
Handelaar: zegt dat die auto's
niet deugen, maar ik verkoop ze bij do
zijnen".
Cliënt: Dat geloof' ik graa-g, hoeveel
rekent u voor een doz'ijn?,'*
„Gauw Jan, de agenten zijn aan de
deur."
Inbreker: „Doe gauw die hond weg, ik
heb nog geen hondenbelasting betaald."
De boks-seheidsrechter heeft steenkolen
besteld'. 'li
