Abdijsiroop
Tweede.Blad
Een hoester heeft
Abdijsiroop noodig!
VAN HIER EN DAAR =j
ONTSPANNINGSLECTUUR
ZEEUWSCHE COURANT
ZATERDAG 5 MAART 1932
feuilleton
Steeds hooger.
deze op te voeren tot een machtig een
heidsfront. Dit blijkt duidelijk uit de reide,
welke Soekarno onlangs vtaor het P.I.-
congree, hetwelk te Soerabaia werd ge
houden, heeft uitgesproken. Soekarno con
stateerde toen, dat, hoewel uiterlijk in
oneenigheid .levend, de radicaal-nationa
listen in Wezen door een eanheidsvuur zijn
bevangen; hij beloofde, zeer krachtig te
zullen, streven dat de P.I. en de onaf
hankelijke vereenigingen in één groote
radicale vexeenigi-ng zouden worden onder
gebracht. Sprekend over de splitsing in
de Golongan Merdika en de Partai Indo
nesia, zeide Soekarno: „Welke zijde moet
ik kiezen Zoolang ik leef, zóólang ik
Soekarno heet, kies ik geen partij', want
de heele splitsing is slechts een gevolg
van een misverstand, dat ik ten bate
van Indonesia Merdika (Vrij Indië) zal
wegnemen. Een vrij Indonesia kan over
tien, honderd of een millioen jaren ko
men, doch' Indonesia moet vrij! Beide
groepen dienen een modern Indonesia en
beide groepen h'ebben oenzledfde doel. Zoo
moge God mij' in staat stellen, dit doel
te bereiken. Denk aan de Wajang, waiairiu
de strijdende broeders door üe.wi Sioebrada»
tot elkaar worden gebracht, wier taak' ik
ondanks mijn minder lieflijk gelaat zal'
overnemen."
Zich daarop .tot de jongeren wendend,
sprak hi;1: „Gij hebt de toekomst, gij1 k,unt
de wereld in. de vuist hóuden. U vraag
ik hulp v'oor de vrijheid van ons geboor
teland! Duizend ouderen kunnen de Sme-
roe verzetten, doch! tien jongeren kunnen
de wereld omVer jverpen."
Ook in andere plaatsen, welke Soekarno
op zijh toernee aandeed, sprak hij in
gelijken geest.
George Washington.
Den 22en Februari was het tweehon
derd jaar geleden, dat George .Washing
ton, de vader der Ver. Staten, van Ainerij-
ka, in het oude Virginiaansdhfe huis Wokier
fiedd in Westmoreland 'Country; werd ge
boren. Zijn vader Augustinuis Wlashing-
ton was hier een welbekend planter. Die
familie Washington was van Engelsché
afkomst. Onder George Washington's voor
vaderen waren vele Lancashire, Kooplie
den en kleine grondbezitters, een burge
meester van Northaimlpto®, een rector van
de 'Oxford-Univörsiteit, een gouverneur
van Worcester en een lid van het dage-
lijksch bestuur van Londen. Hoéwel er
toen in verschillende Amiejrikaanscjhte plaat
sen de departementale scholen bestonden,
was George Washington tadhl niet in de
.gelegenheid zoo'n onderwijsinrichting to
bezoeken, daar zijn geboorteplaats zoo
was afgelegen, dat er geen scholen beston
den. George .Washington kreeg zijn onder
richt van een huisonderwijzer, die o,ok' nog
eenige andere kinderen uit da omgeving
de meest noodzakelijke kennis bijbracht.
Het onderwijs bestond evenwel slechts uit
lezên, rekenen en schrijven. Op 10-jarigen
leeftijd verloor George Washington zijn
vader. Van de verdere jougdjaren vau
George Washington is siedhts weinig be
kend. Vermoedelijk heeft (hij! na den dood
van zijn vader bïjf een van rijln broers ge
woond. Dpor zelfstudie bracht Washing
ton zich verder do noodige ontwikkeling
bij en op 17-jarigen leeftijd werd hij! be
noemd tot landmeter en te «midden der
Indianen, rondzwervend in de uitgestrekte
■wouden onder de grootste ontberingen ver
vulde hij zlijh ambt met groote nauwge
zetheid. Op 20-jarigen leeftijd ging Was
hington in dienst van de militie. Als luite
nant maakte'hij in 1755 den ;t,odht van ge
neraal Braddock tegen het Fransoh© fort
D-usquesne mede. Engeland en Frankrijk
beheerschten in die dagen een zeer groot
deel van Amerika. .Tot het EinigetLsbh! bezit
behoorden de landstreken aan de kust, van
den Atlantischen Oceaan, .terwijl aan
Frankrijk Canada en Louisiana behoorde.
Het Engelsch gebied was dus door het
Franscbe zoo goed als jj ngeslotendit
verdroot den Bngelschen zeer, daar Zij op
die manier hun bezittingen nia( kondein
uitbreiden. Het gevolg was, dat de Eingel-
sehe eu de Franscbe kolonisten bijna on
ophoudelijk met elkander in strijld waren.
Aan deze schermutselingen Jieeft Was
hington ijverig deelgenomen. In '1759.
werd .Washington gekozen in de Iwietgeven'-
do vergadering van Virginia. 'Nadat de
Fransche kolonisten Ihet veld hadden móe
ten ruimen, ijverde Washington voor een
Amerika, dat onafhankelijk zou Zijn van
Engeland. Vooral het bel as ting vraagstuk
speelde hierin een groote rol. Toen de
strijd met bet imhederland uitbrak, werd
Washington als afgevaardigde naar hét
Continentaloongres gezonden, haijwelk in
1774 te Philadelphia werd gehouden, i
Nadat de vijandelijkheden tussoban de
Ameriktfansche en de Engelsché troepen
nabij Lexington waren begonnen, werd
Washington met alge]injeene. stamimen tot
legeraanvoerder benoemd. Washington be-
kleê&de deze post, zoolang de oorlog duuir-
de, geheel zonder bezoldiging en Ih/eeft dik
wijls uit eigeu middelen de soldaten- móe
ten kleeden en voeden. Onder de grootste
ontberingen trachtte Washington de Arnc-
rik'aajisclie troepen te diseipfineeren, dodh
al spoedig begreep- hij, dat h'ijl zich mioest
toeleggen op> de verdediging. Ook liet hij
den vijand voortdurend lobserveeren cn
traehtfe ,hij dezen bijl verrassing te nemen.
Na veel moeilijkheden en Wedierwiaaj'dig-
heden gelukte het Washington, bijgestaan
door Fransche hlulp, het Engelscshe léger
bij Vorktown in te sluiten en tot ovejrgave
te dwingen, waarmede de oorlog was ge
ëindigd. i i I
au 1783; wer-dcu de Vei'. Staten doou1
Engeland als onafhankelijk erkend. Ter
bevestiging van den jongen staat werd in
1787 een conventie bijeengeroepen, waar
aan Washington als lid van de federalis
tische partij deelnam. Toen op 4 Maart
1789 de nieuwe wet in werking triad,
nam Washington op algemeen verzoek
het ambt van bondspresident op zich'. Bij
bet aanvaarden v.an hét ambt sprak hij
een rede uit, waarin hij o.m. !h|et volgende
zeideHet artikel over heb uitvoerend
bewind legt den presidietnt de Verplichting
op om alles, wat hij nuttjg of noodzake
lijk zal oordeelen, aan Uw oordeelte on
derwerpen. Ik waardeer de talenten, de
eerlijkheid en de vaderlandsliefde van fren,
die weldra mijn voorstellen zulle® onder
zoeken, om daarover hun ste|m| .uit !jej bren
gen. In die edele hoedanigheden vind ik
een waarborg, dat geen vooroordeel, geen
Ideale belangen, geen partijzucht Uw oog
zullen benevelen. Daarom ben ik Zekejr,
dat de grondslagen onzer staatkunde op
zuivere en onveranderlijke zedelijke be
ginselen zullen berusten. Aan die overtui
ging houd ik vast. Indien er één waajr-
heid is, die ongetwijfeld vaststaat, is hpt
deze: dat er hier op aarde een onver
brekelijke band bestaat tusschen deugd en
geluk, tusschen de reine grondbeginselen
eener eerlijke staatkunde, en het loon van
volkswelvaart en geluk. De bescherming
der heilige vrijheid is ons toevertrouwd, -
misschien zal het lot der republikeinsdhe
regeefringsvormen van Amerika afhan
gen. Naar de ondervinding hier opgedaan,
zal over de toekomst der republiek wor
den beslist".
Temidden van den beftigen partijstrijd,
welke de Unie dreigde te Vernietigen, or
dende hij de -staatsschuld, de landverdedji-;
.ging en de volksvertegenwoordiging. Ook
legde hij den grond voor den aanleg van
een kanaal- en wegensysteem ter bevorde
ring van het binnenlandseh verkeer. Naar
buiten hield hij zich streng aan het prin
ciep der neutraliteit, hetwelk de vernieu
wing van het handelsverkeer met Duit'seh-
land bevorderde. Bij de presidents-verklé-
zingen in 1.793 viel nogmaals de keus op
Washington. Tijdens deze presidents
periode had hij te strijden togen do moei
lijkheden, welke de verhouding van do
Unie tot Frankrijk' met zich brac|hten. 0|ml
sterk te staan tegenover het revolution-
naire Fr'ankrijk, sloot Washington melt
Engeland een voordeelig handelsverdrag
en liet hij de agenten van feet z.g. Fran
sche Directoire uit hét land zetten. In
1799 legde Washington zijn ambt als pre
sident neer en vestigde bij zioh op zjijin
landgoed Mount Vernon, waar hij rijjn
laatste jaren rustig wilde doorbreng,em.
Reeds lange jaren had Washington ernalar
verlangd, zich te kunnen terugtrekken op
zijn landgoed en geheel in afzondering to
leven. Hij. was bijzonder aan zjijin. bezitting
te Mount Vernon gehecht en dikwijls te
midden van het krijgsrujnber, in de leger
plaats of op het slagveld, k'wam 4e ge
dachte in Ihëm op aan zijn tuinen, en
akkers,, zijn. vijvers en bosscben en aan (hét
heerlijke leven daarbuiten met rijn vrouw
en kleinkinderen. In zulke aogenblikkcjb
vroeg hij zic!h; meerimalen af, wanneer
voor hem den dag zou aanbreken, dat hij
weer naar zijn geliefd landgoed Zou mo
gen terugkéenen. Washington overleed ook
te Mount Vernon op 14 December 1799.
In het familiegrattl van Mount Vernon
Werd hij bïjigezet. i
De zonderlinge Passagier.
Vrij' naar het Duifcsehl'
„Nee, daar is inderdaad een bijtoondter»
reden voor geweest, -anders was ik nooit
bij Baron Van Aldenrode 'weggegaan," zoo
verteld© me de chauffeur van de ,Van Al-
denrode's, die ik daar jaren lan'g in dienst
had -gekend, ,,'t Was me onmogelijk daar
te blijven. Ik wist dat ik niet gemakke
lijk een dergelijke betrekking weer Zou
krijgen, maar desondanks kón ik niet
langer een auto blijven, besturen, waarmee
ik een mensoh gedood had! En toch was
't mij'n sohjuld niet, enkel en alleen grdVe
onvoorzichtigheid van het slachtoffer, eeu
jonge kunstenaar, die nog de straat -wilde
oversteken, ofisohoon ik, mot -een flinke
vaart naderend, al vlak bij: -hém nvias. 't
Gaf niets of men mij nu: al van all© kiani-
ten verzekerd© ,dat ik mij- geen enkel
verwijt behoefde te maken; ik' «zag weken
lang het doodsbleeke, bebloede gericht
met de gesloten oogen Voor me!
Baron van Aldenrode 'had den Wagen
direct weer in gebruik genomen, maar ik
had m'n oude zekerheid verloren. Mijn
handen beefden, als ik' maar even aiain 't
stuur raakte en het knarsen van de.
remmen dreigde mij krankzinnig te ma
ken. De baron liet me een paar Weken
met verlof gaan om m'n geschokte ze
nuwen wat tot rust te laten komen. Doch
de eerste dag na m'n terugkeer óvierviel
me weer dezelfde angst ,toen ik achter
't stuurwiel- wilde gaan zitten, en ik be
sloot mijn post daar maar Op te -geven,
Als Gij hoest, als Uw ontstoken keel U
het spreken moeilijk maakt, als Uw borst
t vol slijm zit, dat niet los wil komen, als i
U 't slapen wordt belet door hoestbuien i
of het gevoel alsof er een blok op Uw
borst ligt: dan hebt Gij Abdijsiroop
noodig. Een balsem voor Uw borst.
Abdijsiroop heeft door haar overtuigende
resultaten zich vanzelf een weg gebaand.
Wordt door hare aangenaam slijmoplos-
sende, verzachtende, hoeststillende werking
i geroemd bijHoest, Bronchitis, Asthma, i
..Voor de Borst" i
- Alom verkrijgbaar. Prijs Fl. 1.50, Fl. 2.75, Fl.4.50
I Gebruik buitensbuis Abdijsiroop-Bonbons 1
(60 ct.Dan bespoedigt Ge Uw genezing.
ABDIJSIROOP-BONSONS (Gestolde Abdijsiroop)
daar 't mij onmogelijk bleek dezelfde auto.
nog langer te besturen zonder de grootste
ongelukken te maken! Ik voelde, dat 't
wel beter zou worden, wanneer ik in ©em
wagen zou zitten, maar deze auto, waar-
Van ilr de wielen nog met het bloed van
't slachtoffer bevlekt meende te zien, kon
ik niet langer besturen 1
Het getuigschrift, dat mijl door Baron
Van Aldenrode werd [Uitgereikt, was zoo
schitterend, dat ik spoedig weer een an
dere betrekking vond. Jonkheer v. Doorn,
bij W'ien ik daarna in dienst trad, wtas veel
op reis; ik baséhiikte over een bijna on-
beperkien vrijen tijd -en zoo beloofd© do
nieuwe betrekking dus buitengewoon aan
genaam te wórden.
Ik was jong en bracht m'n verdiende
geld ook weer direct onder de menschiem.
Hét gebeurde meermalen ,dat ik' m'n halv-e
maandsalaris in een half ;U,ur vensepelde.
Ik nam. me dan|sv!el steeds vast voor, geen
kaart meer aan te raken, doch wanneer
d'o .gelegenheid tot spelen zich wieier voor
deed, vond de verleiding in mi) eteeld|s
denzelfden Zwakkeling.
S-indsn eenige maanden pas is da,t an
ders geworden. Ik ben verloofd en m'n
meisje ziet niet graag ,dat ik speel. Ik
laat het- dan ook, ofschoon het mij' vooral
in het begin zeer Zwaar viel. Maai- ik
voel zelf wel, dat ik maar beter mij® geld
bijl elkaar kan houden om zoo Spoedig mo
gelijk aan een eigen tehuis te kunnen
gaan denken. Maar, zooals ik' zei, da-t is
pas iets van den laatsten tijd.
Nog niet lang bij den jonker in be
trekking, was ik' weer eens eenige dagen
alieen, daar hij' een reis per vliegt,uig had
ondernomen, toen er op' een morgen ©em
telegram van hem kwam, dat ik hem te
gen den avond ,uit Arnhem moest komen
halen met de auto. Wij' hebben namelijk
geen spoorwegverbinding. Het was naar
Arnhem een k'leine honderd kilometer,
zoodat ik me bijtijds op weg begaf. In 't
begin ging 't zeer goed. Het Weer waai
prachtig, de weg schitterend. Plotseling
echter werd mijn blik getroffen door een
gestalte, die aan den kant v!an den weg
tegen de boomen leunde. Beeds van Verre
had ik hem bemerkt en naarmate ik
meer naderbijl kwam, drong rich1 de ont
zettende gedachte aan mij op1: Is dat niet
dezelide jongeman, dien ik ongeVeer dein
jaar tevoren in Amsterdam heb over
reden?!,,
'Eerst toen ik hem tot vlakbij- genaderd
was, zag ik, dat ik me vergist bad, malar
die ontmoeting had de herinnering aan
dat vreeselijke feit weer gloednieuw* bij
mij naar voren gebracht en met m'n zoo
moeizaam herwonnen kalmte Was het
gedaan.
Na ongeveer 'n vijftig kilometer ge
reden te hebben, stopte ik in ©en klein
plaatsje om iets te gebruiken. Bovéndien
had. ik gemerkt, dat er iets aan m'n wa
gen haperde, dat ik dan tegelijk wilde
nazien.
Die dag scheen echter tot een echte
ongeluksdag voor mij bestemd tezijn! In
de gelagkamer bevonden zich! eenige per
sonen die aan 't s pelen waren, 't Duurde
niet lang, of' ze hadden ook mij aan hun
tafeltje gekregen en na ©en klein uur was
ik veertig gulden armer geworden. Ik
had een ter gelukkig toch nog zooveel te
genwoordigheid van geest me toen vau
'het tafeltje weg te rukken, ondanks 't
verlies, dat ik daar geleden bad.
Het defect aan de auto wias spoedig
Verholpen en in een nog slechtere stem
ming reed ik verder.
Nauwelijks was ik buiten 't dorp, of ik
werd aangeroepen door iemand, dip me,
terwi0l ik remde, haastig achterop liep, en
me vroegf egen een flinke vergoeding maar
Arnhem te mogen meerijden. Het was een
flinke, goedgekleede keer van 'n jaar of
dertig.
Ik overlegde een oogenblik bij mezelf.
Vóór ik echter nog tijd h-ad gdhad een
besluit te- nemen, drukte de vreemdeling
me reeds een tientje in de band om zoo
doende de onzekerheid omtrent z'n fi-n-an-
tieele betrouwbaarheid weg te nomen. Ik
veTzoeht hem in te stappen.
„Zoudt u om acht uur in Arnhem
kunnen zijn?" vroeg de vreemde.
„Ik deuk 't wel."
„Dan wilt n wel zoo goed zijn mij
direct naar de Markt no. 88 te brengen
De beer stapte in en ik stoof met ©en
flinke vaart weg. 't Was laat geworden
en ik' had m'n tijd dus dubbel en d'wars
noodig.
't Was echter, of 't ongeluk me dien
dag blééf Vervolgen! Plotseling kreeg ik
zo.o'n idee, dat de vreemdeling anhter me
toch óók weer wat. weg had van den
overreden kunstenaar in Amsterdam. -Ik
trachtte die gedachte van mijl of te zet
ten, doch steeds drong ze zich met her
nieuwde kracht aan me op, zoodat ik
tenslotte voelde, niet eerder rust te zullen
'hebben, vóór ik me ervan overtuigd had,
dat m'n idee slechts op fantasie berustte.
Ik besloot den Wagen wat langzamer- te
laten loopen om even achterom te Kunnen
zien.
Wat ik toen zag, zal ik nooit vergeten!
't W-as alsof m'n hart met een schok- stil
stond. Ik werd ijskoud en m'n handen
trilden -aan 't stuur! Daar -achter me in
de kussens zat niet de. vreemde hteei-, die
me zoo'n rijke foo-it bad gegeven, daar
zateen geraamte
Ik wendde me meer dood 'dan levenld!
weer om, streek met m'n ijskoude band
over m'n klamme voorbopfd -en vertraag
de de vaart no-g meer, in d-e Vaste veron
derstelling ten prooi te zijn aan een- Zins
begoocheling. Immers, 't w;as tóch reeds
zoo'n emotievolle dag geweest, dius ztai
't niet zoo'n wonder zijn geweest, als m'n
zenuwen me de baas -geworden waren.
Na vijf minuten waagde ik 't nogmaals
omi to kijken. Wat ik voor een zinsbe
goocheling bad aangezien, scheen echter
werkelijkheid te zijn! Achter me zat in
derdaad een geraamte, dat zich!... be
woog! Trots de ingevallen duisternis zag
ik als een -witte plek den schedel glan
zen en 't -was me, alsof ik' de beenderein
van het geraamte hoorde rammelen.
Met een ruk zat ik weer recht Voor
't stuur en joeg er nu opl los, alsof de
duivel achter me aan Zat! Eerst toen .we
door 't volgende dorp reden, Waag)dé ik
het de Vaart eenigszins te temperen. Het
was. of de aanwezigheid Van menschen
me weer wat moed .gaf en ik keek nog
maals om. Ik dacht natuurlijk niet anders
dan weer het geraamte te zien, m-a-ar
hoe ontstelde ik, toen ik weer denzelfden
ViHeeftjhet Ned.jGezag in Indië
Iets van^Soekarno te vreezen?
ir. -Soekarno, de 0|Ud-.Vporzitter van de
P.N.I. staat thans weder in het middel
punt der publieke belangstelling en al-
lerwege vraagt men zich- af, hoe zich zijn
bonding tegenover het Indische Gouverne
ment zal ontwikkelen. Voorlaopig bepaalt
hij zich er toe een tournee door Java te
maken, waarbij bij in verschillende plaat
sen redevoeringen houdt, waarin hij' de
Indonesieërs vraagt een machtig eenheids
front te vormen. Ir. Soekarno- is een ge
boren volksleider. Hij' is afkomstig uit
de dessa Toeloeng-Agoeng in Kediri, waar
hij in Ï9O0 werd geboren. Beeds in zijn
jeugd, welke zeer eenvoudig was, voor
spelden rijn vrienden en kennissen, dat
Soekarno een volksleider zou worden,
welke voorspelling bewaarheid is gewor
den. Reeds vroegtijdig hield hij zichh met
aberiei politieke vraagstukken beri-g,
waaraan hij rijn Voihe -aandacht schonk,
hetgeen evenwel' niét verhinderde, dat hij
op de H.BlS. een goed leerling was. Na
dat hij eindexamen H. B. Si had gedaan,
ging Soekarno voor ingenieur studeeren,
welken titel hij ook behaald heeft. Met!
Mr. Sartono en Mr. Istak richtte hij' ver
volgens de P. Nil. op, waarvan hlji ai
spoedig de grootste kracht was. Ir. Soe
karno Verwierf zich] een .groote bekendheid
om zijn heftigheid en rijn felle Woorden.
.Verschillende -andere Indonesisch© Ve-re©-
nigingen waren er, die sympathiseerden
met de P.N.I., welke daardoor uigroei-
de tot een machtige vereenigintg> waarvan
Soekarno de ziel was, Soekaxn» was er
steeds op uit om de kampongs en dessa s
te bezoeken, zoodat hiji zich met eigen
oogen op de bjoogte kon stellen Van deh
toestand, waarin het Volk verkeerde. 'Eind
1929 oordeelde het Gouvernement het ech
ter noodig in de werkzaamheid van do
P.N.T. in te grijpen. Verschillende maatre-
gelcn werden toen genomen, waartoe be
hoorde 'het gevangennemen van- v'ier lei
ders dor P.N.I. Tot deze leiders behoord©
behalve Ir. Soekarno ook' Baden Ga.to.t
Mangkoepradja. Volgens 'het vonnis had
de P.N.I. het plegen van politieke mis-
drijVen ten doel. Bij rijn verhoor ontkende
Ir. Soekarno evenwel gesprokén te hébben
o-ver de gewenschtheid van het einde van
het Nederlandsch gezag, waartoe de P.N.I.
den nationalen geest, den nationale® wil
en de nationale daad moest aiankweeken.
Soekarno zeide toen geen avsreehtsohen
indruk van rijn leerlingen te vreezén be
treffende de vrijheidshelden, omldlat hij
boVen alles de handhaving der orde steldé
en altijd naar objectiviteit streefde cn
de goede rijden Van den huidigen toer
stand erkende, gelijk' hét bestaan van
scholen, spoorwegen, enz. ofschoon hij- het
systeem afkeurde. De behandeling van
deze kaak heeft indertijd heel' wat stof op
geworpen en groote beroering gewekt on
der de aanhangers van de P.N.I. Ir. Soe
karno werd tot vier jaar gevangenisstraf
Veroordeeld. Op 4 Sept. j.l. ©Ven voor heit
aftreden van Jhir. dr. Graefifi als gouver
neur-generaal van Nederl.-Indië werd aan
ir. Soekarno twee jaar van zijn gevange
nisstraf kwijitgeséholden, 'terwijl Baden
G-atot Mangkoepradja gratie werd ver
leend Van het nog te ondergaine gedeelte
van de hem opgelegde straf voor den tijd
van twee jaar. Dit besluit heeft allerwoge
groot opricu gebaard eu hét optreden vhn
den landvoogd in deze- wend! heftig be-
critiseerd. Overeenkomstig het besluit v-an
den landvoogd Werd Soekarno op- 31 Deo.
uit de gevangenis vrijgelaten. Eenige we
ken, voordat Soekarno de gevangenis zon
verlaten, publiceerde hét orgaan van de
Partai Indonesia een brief van hem aan
Mr. Sartono, waarin werd afgeraden hem
op 31 Dec. nib de gevangenis af te halen,
wegens de slechte tijden, waarin zuinig
heid geboden is. In den brief zeide Soe
karno, dat Sartono gelegenheid te over
20U hebben hem te ontmoeten. Aan de
gevangenis werd Soekarno door eenige
vrienden op-gewacht ,die hem enthousiast
verwelkomden en de verwachting uitspra
ken, dat Soekarno standvastig -zal rijn
en vrede zal brengen in de Indonesische
beweging. Deze heeft Soekarno ©venwel
geheel anders teruggevonden, dan toen- hij
in 1929 werd gevangen genomen. Na de
veroardeeling van Soekarno -hadden de'
overige leiders v-an de P.N.I. het raad
zaam geacht, de partij te ontbinden en
een nieuwe organisatie te stichten. Dezie
organisatie, Partai- Indonesia genaamd,
verschilt in wezen echter niet veel met
haar voorgangster. Ir. Soekarno schijnt
van deze partij groote verwachtingen te
koesteren en schijnt voornemens te rijn,
schitterden! Hoe verstandig en -hoe goed
hartig, maar ook hoe -geestkrachtig was
die blik! De sluier, die haar gedachten
'bad omfloersd, verdween. Op eens wist
zijl wat het was1 waarnaar zij verlangde:
naar iemand, die Wist wat het beteekënde
het leven te kennen en die het verstond
breed en diep te denken. Naar een lief
devol hart. Tranen sprongen haar in de
oogen. Zij- beschouwde den eerwaardige®
en toch zoo jeugdigen grijsaard met een
diepen, verlangenden blik. En dan da-t
slanke meisje, na.ast hem. Zijl zag- er uit
■als een belichaamde zonnestraal: rijlk
goudbruin haar, waarvan enkele weer
spannige vlokjes uit den dikken, zjwarem
'Balfwrong vborschijh sprongen. Een
tint van melk en bloed; oogen als zom-
negoud, die stralen schoten van over-
moedige vroolij-kheid en lust tot lieven eu
even. Alleen hét min of meer vrijpostig
opwippende neusje deed ©enigen -afbreuk
aan den idealen indruk'Van hat eigen
aardig bekoorlijke geziahttje. De vroolijke
oogen keken in -de ridhting v'-an tante Jo-
amniia. Daar zat een isdhelnapje in die
oogen. Margaxeth'a keek naar haar ge
zellin. Tante had haar gouden bril op
gezet en studeerde zoo ijVerig in baar
Baedak'er, dat haar hoed scheef stond en
baar manteltje afgegleden wias. Hiaat'
6cherpe, grijize oogen boorden zioh in
het boek en de smalle lippen bewogen
zich non en dan fluisterend.
„Waar rij® iwijl nu, Margarertha
„Het lijkt wel, of wij een bocb't maken,
om de stad heen."'
„Maar kind! Ja, iwaarachlljg; de „Tij!-
gerkop" is ®ui -weer hier en daar straks
lag hij t-ooh rechts van ons1."
„Als de dames het mi) .vergunnen wil
len de baan maakt inderdaad een -groo
te boehit om de stad, in Zuidelijke rich
ting, tot -aan de ijzersmelterij1, en gaat
dan het bosch in. Den „Tijlgerkop" laten
Wijl links liggen. Bijl de ijzersmelterij
begint de eigenlijke -tandradbaan; wit eeln
technisch oogpunt is dat gedeelte natuur
lijk bet meesit interessante.
De opde heer -was van zij'n plaats opge
staan en had met de hand de richting, Si©
bij-verklaarde, aangewezen. Tante Hapma
luisterde opmerkzaam toe.
„Dank u, zeer!"
„Als het Veroorloofd is, dames: presi
dent von Goben mij'p. dochter!"
-Tante boog met haar liefste lachje en
noemde haar nqnm en dien v!a|n haiar nicht.
Een blos van .genoegen kleurde Marga-
retha s wangen. Als vader en dochter
eens hetzelfde reisdoel hadden al-s zij|!
„Wij .gaan naar Bch'wlarzfelsen," zeide
de president.
„Wij, ook," -antwoordde Margarefha, met
kloppend hart. „Wij lageeren in Oldens
hotel." 1
„Wij ook l'^- riep Clara Göben met stra
lende oogen.
Mangaretha's persoonlijkheid ha,d haiar
aangetrokken, zoodra zïjl.h'aar bad zien
binnenkomen. Den heelen ttj'd had rij
met belangstelling haar -aandacht geves
tigd gehquden op het bleeke meisjeisge-
zieht voor haar. Het -dochtertje van presi
dent van Göben had de gave va® snel
in extase te kunnen igeraken. Zïjiwas
een warmbloedig schepseltje, rijkbëgaafd
en verstandig. Haar vader had ha,ar op
voeding met veel zorg geleid. Zelf Was
hij haar beste leermeester en vriend.
Tante Hanna was met de® president in
gesprek geraakt. Margaretha ademde óp.
„Mag ik vragen Waar in woont, ik be
doel begon zij', nog eenigszins ver-
legen. - 'ff;.,
„"Vv iJ wonen in H-annover, maar over
een jaar gaan wijl in Münehen wone®.
Papa heeft pensioen aangeVrajsugd en kan
düs wonen, waar TiSjl verkiest. Papa en
ik' zijn -alleen; mama is al l'ang dood; zij
süert toen ik' twaalf jaar o-ud w,as,"
voegde rij: er bijl met iets Vochtigs in
h-aar heldere, stralend© oogen.
„En doet u heel -alleen het (huishou
den?,"
„.Ja, de huishoudster heeft -papa laiten
heengaan, nui Jk Volwassen ben. Mijn
vader is zeer op zelfstandigheid gesteld.
Ik heb dan ook heel wat moeten aanpak
ken in het huishouden en in de keuken,
ofschono ik anders weinig aanleg heb Voor
dingen van het praktiscjhe leven."
Margaretha lachte. „Zoo!?, Maar mui is
u zeker van alles op de hoogte."1
„Ja. ik -heb er pleizier in, om Vatexli
een lekkere kop koffie te kunnen geven-,
die ik zelf gezet heb en het hem in -alles
naar den zin te maken. Men: kan alles
Wat men ernstig wil. Maar heerlijk' is het
en blijft het om, -als de plichtsbezigheden
achter den ruig zïjn ,een uurtje een lie
velingswerk te magen wijden."
Mui.garetha's blik keek onderzoekend
in de richting van tante. Maar de oude
dame-was een en al oor; Want d© pre
sident vertelde haar van rij® reizen.
(Wordt vervolgd.)
10
even°hi
hoon?ikEn'dt6 Ba^ek^' h^L toch
hoop rk met ïn den riem gebonden? Z-oo
da^ je wel! Het is voor bet eerst van
mijh leven, dat ik met een tandradbaan
njid.
eon interessant toertje bergop
to®. Ik hoop maar, dat wij- uit het ven
ster iets van het rad zullen k'unnen ie
zien bekomen. Wijl stijgen zeker al gauw."
Langzaam zette de trein zidh' in be'we-
gmg. Tante Johanna sloeg haar boek
®P«n en begon de rqu-te te bestudeeren.
Margaretha 2ette haar hoed af, plaatste
wajrPTp™ i een 'f3'11 *ien
-rt" ,.eu 126611 met onverschilligen blik
meiden3!--eiSg,eil<,oten- 1)0 he6L
leiinA i grijzen baard ,zat -aChterover ge-
Zün £n fi6Polsierden rugleuning.
riif een n„a tT^are' Ben SeVi°'el> a1®*
ontmoette v1 bakende' eett goeden vriend
ontmoette kwam over haar. Hoe iong
waxen die oogen, die in dat oude gezicht
