i opent
Woestijne
Verwachting"
WEEK
MAAKT
AL
Guur weer!
Bureau
Licht-,
!»troom-
IANUARI
NTBIJT-en
SERVIEZEN
HE COURANT
ZATEROAG 23 JANUARI 1932
NIEUWE ZEEUWSCHE COURANT
iteloos.
|L VERRIJK
[het 40-jarig
irgemeester
lit Viissingen.
serenhoek w
ende kwaliteiten.
or uitzet-inkoopen
Aan den^vooravond van de
Ontwapeningsconferentie.
feuilleton"
Het geheim van de Ruïne.
13
L3
Voor Uw handen.
PUROL]
ONTSPANNINGSLECTUUR
TELEFOON 398
GOES.
en liggende Graf»
bhoorsteenmantels
EEN.
iubliek van 'S-HEEREN-
hij op Zaterdag 23
Iti openen in Geêmail»
Pannen, Fluitketels en
ruim gesorteerd in alle
k, Krammen, Spijkers,
lovertroffen, in prijzen
pende 8 dagen aan eiken
Vulpen cadeau, die
|rachtcollectie Behangsel-
omt zien en u zult ver-
Beleefd aanbevelend:
Mr. Schilder.
Het adres voor Sola-Silver.
liteiten en de deug-
het weefsel van ons
id voor dagelijks ge-
handdoeken, theedoe-
oopen enz.
ins en de tint van ons
tgoed, artikelen, welke
sur zulk een bizonder
geven.
pasvorm en de mooie
nze lingerie- en baby-
ke uitmunten in kwa-
verscheidenheid.
neele lage prijzen.
(114)
ii.
van de wensehelijiMieid van ontwape
ning zal ieder weldenkend mensoh, opk
zonder ons vorig artikel gelezen te heb
ben, wel ne:lig overtuigd zijn. Een an
dere vraag is nu, of' zij „mogelijk" is.
oaten wij direct vooropstellen, dat „al-
geheele" ontwapening voorlooplig iwel tob
de vrome wensehen zal blijven 'behooren.
Ais het op de a.s. conferentie komt tot
een eenigszins beteefenenda .beperking
van de bewapening, welke later succes
sievelijk! zal worden voortgezet, dan heb
ben wijl geen reden tot Magen. Deze ge-
leidelijiko ontwapening zal internationaal,
dus voor alle landen geilijjkelijik en gelijk
tijdig moeten zijn. Het ideaal trachten te
bereiken via eenzijdige, nationale ontwa
pening moet een utopie worden geacht.
Hier geldt het woord van den Engelschen
zeeheld Lord Torringfcon, dat een on
geslagen vloot binnen strategisch bereik
van den vijand, zelfs aL ïs zij! Zwakker,
tem onheri'oepeiiik bindt. Hetzelfde geldt
natuurlijk voorhet leger. Het is bewezen,
dat eenzijdige ontwapening zou neerko
men op het binnenhalen van een; oorlog
voerenden natuurstaat. Het is een
historisch vaststaand feit, dat Ludendorff
er volgens zijn eigen verklaringen niet
aan mochit denken in 1914 onze neutra
liteit te schenden, omdat ons leger paraat
was. 'En in 1918, bijl de zand- en grind-
kwestie was het het vertrouwen op onze
weermacht, dat minister de Jonge den
moed had de Duitsohe pressie te weer
staan waaraan het ongetwijfeld te danken
is, dat Nederland en zijln Koloniën hun
grondgebied behielden. Ook algelheele in
ternationale ontwapening is, zoonls wij
boven reeds aanstipten, in de tegenwoor
dige omstandigheden onmogelijk. Daar
voor heeft d,e politieke toestand in (hjeifc na-
oormgsche Ejiropa ziehl nog niet genoeg
gestabiliseerd. Laten wij de moeilijkheden
tusschen verschillende Europeeische sta
ten onderling en het gevaar op een con
flict in het verre Oosten, welke iwïj in ons
vorig artikel reeds als even zoovele be
dreigingen voor den vrede aanwezen, nog
buiten beschouwing dan, Mijiven er toch
nog genoeg omstandigheden over, welke
vooralsnog het handhaven yau een be
perkte legerinadht noodzakelijk' maken.
Al 'ij! behoeven ei* slechts twee te noemen.
Ie. Het Bolsjewisme, dat door geheel Eu
ropa rondwaart en 2e. de kwestie der
minderheden ,die, dank zijl de „vreöes"-
verdragen van 1919 in verscheidene lan
den worden onderdrukt en ai' en toe drei
gend den kop opsteken Servië en Roe
menië en de Duiteehers in Poolsah! Öpper-
Silezië. Bovendien is het voor P,olen en
Roemenië niet gemakkelijk1 om hun bewa-
penmg aanmerkelijk in 'te krimpen, zoo
lang hun buren, de Sovjets, voortgaan
met het reusaahtige Roode Leger te ver
sterker, Wel heeffi da Kno'®®#' ;°u£eM-
bondsafgevaaTdiigae, Litwmofi, op de voor
bereidende Ontwapeningsconferentie voor
gesteld om over te gaan tot algeheele af
schaffing der bewapening, maar aan dit
schoone gebaar zit ongetwijfeld een lucht
jeHet zou den heeren Bolsjewisten
zeker niet onaangenaam zijln, als de Euro-
peesche staten geheel weerloos zoudien
staan tegenover binnenlanmdsehe onlus
ten'. Een veiligheidsleger in elk1 land,
dat eventueel zou kunnen bijdragen tot
de vorming van een Volkenbondslager, is
binnen ai'zienbaren tijd wel het uiterst
bereikbare. Van ongeveer gelijke strek
king is het idee van,den Duitsehen gene
raal von Seckt, n.l1. dat de Europeesche
staten na een belangrijke beperking der
bewapening een overeenkomst met elkaar
zullen aangaan om gezamenlijk Rusland
in bedwang te houden. Wij moeten er
hier echter aanstonds op wijzen, dat tot
nu toe alle practisoliè pogingen om tot
een Atolkenbondsleger te geraken, op leien
mislukzing uitliepen, niet alleen door de
weigering van sommige staten om hun
strijdkrachten ter beschikking te stellen
van andere naties, ma,ar eveneens door de
bijkans onoverkomelijke hinderpalen, wel
ke de praetische instelling van een inter
nationale weermacht in den weg staan.
Denken wij' alleen maar a,an de ta.al-moei-
lijkhedenl Behalve het Bolsjewisme en de
minderheden-kwestie is er nog een dorde,
zeer voorname factor, welke bijl de beslis
sing over een eventueels beperking der
bewapening meetelt e® wel de veiligheid
66
En nu vertelde ze h«m, hoe, toen ze
op hem wachtte, Pete verschenen was
en bekend had, dat hijl hem gedood ha/d
om het kwaad te wreken, dat Paul Ihaar
aangedaan zou. hebben. Z.e herinnerde
zich. hoe zijl haar moeder geroepen had
en Petes schreeuw -van wroeging, tot
dat hij haar later kwam vertellen, dat
er nog leven en hoop was en dat Paul
veilig was.
„Bedoel je, dat Pete, toen hij de waar
heid ontdekte door den sneeuwstorm is
teruggegaan gjr mij hierheen gebracht
'heeft.?/'
„Ja.... heel alleen."
Paul glimlachte.
„Hij is nu onze vriend, hè Joan, onze
van elkën staat afzonderlijk voor even
tueele vijandelijkheden van de zijde ,van
andere naties. Het is juist dit vraagstuk,
dat het grootste gevaar dreigt te vormen
voor het mislukken van de 'komende con
ferentie. Ten aanzien van do veiligheid
zijn n.l. de meeningen in twee kampen
verdeeld. De Duitsche opvatting, welke
o. a. door Engeland en Itailë gedeejlid
wordt. is. dat veiligheid niet mogelijk is
zonder algemeene beperking jler bewape
ning. De tweede, Fransche, meening luidt,
dat de ontwapening niet mogelijk is, zoo
lang de veiligheid er niet is! De' juist
dezer dagen overleden Eranschie minister
van oorlog, Maginoit, die een der felste
voorstanders voor deze opvatting was,
heeft nog enkele weken voor zijn dood ge
schreven.. dat een werkelijk volkomen onto
wapening feitelijk onmogelijk is, omdat
men een land, dat z.g. ontwapend heeft,
maar dat rijk is aan menschen en in
dustrie en andere economische hulpmidde
len, toch nipt het gevoel van overmacht
zou kunnen ontnelmenp, hetwelk direct
tot conflicten zou kunnen leiden als een
ander, zwakker land zijn rechten zou
schenden. De oorlog wordt volgens Ma-
ginot niet door de legers veroorzaakt,
maai' door de hartstochten en de tegen
strijdige belangen der menschen. Biji die
menschelijke natuur derhalve moet m;et de
ontwapening begonnen worden. Door mili
taire ontwapening alleen is z. i. de veis
liigheid nog niet verzekerd. Men ziet, dat
het vraagstuk niet zoo eenvoudig is, als
hot wel eens wordt voorgesteld. Het
standpunt, dat Frankrijk tegenover de a.s.
Conferentie aanneemt, sluit geheel bijl het
bovenstaande aan. n'et is samen te vutten
in de volgende drie punten.
Ie. Frankri;,k neef't zijn bewapening
reeds tot her laagst mogelijke niveau,
noodzakeiijK voor de verdediging van het
land, te.ruggebra.eht er kan niet verder
gaan; 2e. een land nis Frankrijk ,met
uitgestrekte grenzen, welke zich gemakke
lijk voor een vijandelijke invasie leenen,
moet v oldoende strijdkrachten ter beschik -
king hebben om hpt land zoo vlug en
zeker mogelijk' te kunnen beschermen;
3e. vermindering der bewapening bene
den het reeds bereikte niveau kan slechts
worden aanvaard on voorwaarde, dat de
verdediging verzekerd z'al worden door
een internationale macht, eventueel hiet
Volk'enoondsleger. Als Frankrijk', dat on
getwijfeld steun krijgt van zijn boud-
genooten België, Tsjecho-Slowakije, Plolen,
Roemenië en -Yougo-SJavië, aan het eerste
punt star vasth'oudt, zou de conferentie
hoogstens de stnbilisatie kunnen bereiken
van den status quo, m.a.w. men zou zich
alleen verplichten niet tot verdere uit
breiding der bewapening over ta gaan.
Van vermindering zou dus geen sprake
zijn! Het is Voor het welslagen der con
ferentie te hopen, dat men tussohe® beide
stroomingen tot een compromis zal kun-
neu komen.
Lord Robert Cecil, de bekende Engel-
sohe Volkenbondsvertegenwoordiger, hoopt,
dat de conferentie jzSilig.wó».-1'* ov-
wapening met 25 °/o te verminderen.
Wijl wensehen hem toe, dat hij: gelijk
krijgt. Minder kans geven wij' den Lord,
dat zijn eveneens uitgesproken wensch,
het afschaffen van de militaire lucht
strijdkrachten en de onderzeeërs, in ver
vulling zal gaan. Dit z)ijh juist de beide
w apenen welke uitsluitend in staat zijn
gebleken 'en het voorloo.pig nog zullen
blijven om een eind te maken aan Eln-
gêland's „splendid isolation". En of de
mogendheden op het vasteland genegen
zullen rijn zich! het wapen uit handeD
te geven, wagen wij! fe betwijfelen. Hot
zou al te mooi rijn
(Wordt vervolgd.)
(In het vorig artikel stond dat ErankJ
rijk en Engeland nog altijd als erfvijan
den tegenover elkaar staan; dit moet
Frankrijk en Duitschland zijn).
VAN HIER EN DAAR
De wonderen van Bali.
De jongste natuurramp in onze ,Opst
heeft weer .eens te meer de .aandacht ge
vestigd op het eiland Bali, dat behoort
tot de streken, welke het rij!list door
moeder natuur bedeeld'en waar jnèt de
natuur ook de bevolking met hare zeden
en gebruiken het land als het ware in
een tooverland hebben herschapen. De
oorspronkelijke bew.oners van dijt eiland
stammen al' .van in vroeger eeuwen ge-
emigreerde Hindoe-Javanen, waarvan
sieohits een klein gedeelte de leer van
Mohammed aanvaardde. De Bailiër toont
veel overeenkomst met den gegoeden Ja
vaan; hij is evenwel t'orschier van bouw
en iets lichter van tint. Zoowtel mannen
als vrouwen dragen het zoer donkere
haar lang, hetwelk gewoonlijk wordt op
gebonden. All'ëen de priesters en hoogge
plaatste personen laten -het los hangen.
Onder de .vrouwen, 'die ov:er het algeme
slank zijn gebouwd, treft m'en ook Iwat
gelaatstrekken betreft bijzonder fraaie
typen aan. Met de meerdere lichaams-
ontwikkelimg hpudt pok' 'die van d'en geest
gelijken tred. De Blaliër is vrijmoedigf
doen openhartig in zijn optreden, neemt
steeds de goede 'vormen in acht en streeft
er naar zijn kennis to verrijken. Zijn
hartstocht uit hijl 'in een uitbundige feest
viering, ook ,wel 'in Gnat dobbelspel, h|oe|wel
hij van natur.e zuinig, 'van aard is. Ook
de vrouw staat op. een hooige® trap van
beschaving. Zijl kenmerkt ziöhi door ar
beidzaamheid len levien,slust aan 'beschei
denheid en zachtzinnigheid te paren. Do
Meeding van de Bialiëijs is hqogt een
voudig. Beide geslachten dragen een
bloem in het 'haar evenals haarkammen,
welke laatste .voprai bijl. den ge®oeden
stand zeer kostbaar zijh. Als sieraden
komen na porv ersi'ersele® ook borstspel
den en .Halskettingen. Men nent op Bald
v.'.er standen, n.l. de Brahmanen, de Ksa-
tr'a's, de vV.eeja-s en de.Soedra's. Wiat
rechten en verplichtingen betreft staan
deze standen op .gelijken Voet. Uit eerst-
genoemden groep stammen de Priesters
(padanda'M af', die 'door den Balinees in
üooge eere .worden gehouden. Bet pries
terschap -wordt opv Bali niet zond-er meer
verkregen. Aan dezen stand worden
hooge eischen gesteld zoowel op. moreel
als ip'hysiek gebied. Ieder der vier stam
men heeft zijn eigen titels en evenals in
Engeiand worden de oudste 'leden van het
gezin afzonderlijkbetiteld. 'De Godsdienst
:n Bad i-s het Hindoeïsme, dat echter met
andere 'vormen van ©eredienst vermengd
as. -Hij doordringt als het ware liet heele
-even van den Baliër en de invloed v-an
de -goden op het. lot der mpusohen doet
zich alom gevoelen. 'Bet Christendom
kan op Bali geen wortel schieten. De
zendeling, Vroom, die trachtte de bevol
king daarvoor te winnen, moest deze
poging met den dood bekootpen (1888).
Talrijk zijn dei tempels en of tier,plaatsen,
o. a. de desa-tempels, de doodentampeis,
de zeetempels, de bergtempeds, de soeibuk-
ieiripel,s. enz. Jaarlijks hebben een aantal
pleohtiglheden piaa-ts, waarbijl het niet
zelden .gebeurt, dat menjseh,eiij'k.e offers
worden .gebracht. De woning van den
Baliër is nochtans zeer primitief en de
zindcli. k.heid laat veel te wenschen over.
Sedert het eiland onder Nederlaindsche
bestuur werd gebracht, is hierin veel ver
andering ten goede gekomen. Over het
algemeen zijn de 'familiebanden onder de
bevolking zeer sterk; de man neemt daar
bij een zeer ovetheenschende positie, in.
..Vv as vroeger het lot der vrouw maar
AT. benijdenswaardig, sedert onze be
lets biS55k!?s%Hk^
lijkverbranding. .Want zonder lijkverbran
ding kan de ziel van den Bialiër niet ge
lukkig zijin. D.eze crematie is buitenge
woon kostbaar en gaait met groote plech
tigheid en onder toeloop van een enorme
menschenmenigte gepaard. Siterlt er kort
daarop itemand, dan wordt heit lijik tot
een volgende gelegenheid bewaard. Blijkt
hiel intussehen vergaan 'te zijn, dan ver
vaardigt mien eenvoudig een pop, die als
remplaeant mag dienen. Ditzelfde ge
beurt ook, wanneer een Baliër buiten h-et
(eiland is gestorven. Is de dag lier cre
matie .aangebroken, dan wordt het lijk in
oen kist (petoelattgan) gelegd, waaraan
mien -een dierenvorm, naar gelang v.a,n den
rang der overledene, meestal die van een
noeuw of koe is gegeven. Deze Mat wordt
op een versierde piyramide geplaatst en
m:efc veel omhaal haar de verbrandings
plaats igiebrac-ht. Niet alle lijken mogen
vv orden -v erbrand. Ter dood veroordeel
den. .-poikenlii<Jers en zwangere vrouwen
komisn hiervoor niet in aanmerking. Le
pralijders eerst na 10 tot 15 jaar. Groot
is biet aantal spelen en vermaken der be
volking. '0..a. de bekende volksdansen,
jaarbij' de deelnemers zich op sierlijke
wijze 'weten uit te dossehen. Sohermdan
sen worden uitsluitend door mannen-
uitgevoerd. -Een zeer geliefde uitspatting
is ook het hanengevecht, waarbij gelegen
heid tot wedden niet ontbreekt. In den
laatsten tijd worden de daartoe vereischte
„Paul," riep ze, terwijl ze haar .ge
zicht bedekte, „je kunt hem nooit en
n miner vergeven ik geloof ook niet,
dat het-kan, hoewel...."
„"Wij moeten hem niets vergeven, lief
ste. maar veel geven," antwoordde hiji
„"Vraag, of hij bij- mij' wil komen."
Joan aarzelde. i
,/Hij is niet hier Paul; toen wij. wisten,
dat jij! veilig was, hebben wij hem heele-.
maal vergeten tot moeder hem be
wusteloos in de sneeuiw- vond.
„Toch niet dood?," riep Paul. ,,T,oc!b
niet dood
„Neen maar bevangen door de kou
de en hijl had een groote wond in rijn
senouder. Thais is hem aangevlogen, den
ken we, uit angst, jlaf hiji je weer kwaad
zou doen."
w aar is hij. nu
„De dokter stond er op, dat hij: in het
Hospitaal in Tavistock werd opgenomen;
zi^n schouder was uiteengerukt."
Paul kon een heelen tijd niets zeggen
en Joan lag in zijn armen. Eu. hun ge-
dadlïten waren dezelfde hoe Peta geko
men was als een dief om hun liefde te
stelen, maar toen hijl zijn hand uitstrek
te om hen te saheiden, had hiji een band
gesmeed, die eeuwig, „zoui binden.
„Neen, werkelijk, -wie hebben niets te
vergeven," fluisterde Paul weer en Joan
keek hem met een gevoel van trots aan.
„Wat ben je toch edelmoedig en goed,"
zei ze zacht.
„Je moet hem dadelijk' gaan opzoeken"
vervolgde hij1, „en als hij zoover beter is,
dat hij vervoerd kan worden moet je hem
hier brengen."
Den volgenden morgen reed Jo.an naar
Tavistockda chauffeur ging met haa,r
mee.
Ze werd dadelijk bij ,Petë toegelaten,
op Anne's verzoek had hij! aen aparte ka-
^O'VEdj^sx
Doos30r60,Tube80ctBijApoHi.8iiDrog!sfarti
vergunuinjgeoi door de overheid zeer be
p-erfct. Kinderen houden zich in den regel
smedig met het oplaten van vliegers,
mat tollen, knikkeren, enz. Op Bali bloeit
de 'kunstniiverheid. De ornamentiek neemt
een voorname plaats in; er is bijna geen
gebruiik|Svoorwerp, dat geen 'versieringen
draagt. Bet menu van den Baliër be
staat 'hoofdzakelijk uit rijst. In het berei
den van vleeschgereöhten, Vooral speen
varkens, doat hij Voor den besten kok' niet
onder. Eet gebruik vau rundvleesch is
hem evenwel verboden. '.Vroeger wa£ het
eiland berucht om zijn pokken- en cho-
lera-epidemiën. "Verbetering .van 'hygië
nische toestanden hebben daarin veel ver
andering gebracht. Onze Regeering liet
na de Bali-expeditie de bevolking in het
oezit harer eigen rechtspleging, waarin
vroeger door de vorsten willekeurig werd
ingegrepen. De vroeger bestaande, ver
minkende en folterende straffen behooren
echter tot het verleden. Bet Balineesch
heeft sterk den invloed van het Javaansch
ondervondenhet klankstelsel komt in
hoofdzaak daarmede overeen. In meer dan
één opzicht is dit eiland een wonderland
te noemen. Zij', die het bezochten, staan
veroaasd over de harmonie tusschen na
tuurschoon en aanpassende zeden e® ge
woonten der bevolking; zpoals b.v, de be
kende Engelsche sahrijiver Edward E.
Long, die vooral den nadruk legt op de
ndividualiteit van de bewoners, die on
danks een meer dan duizend-jarig contact
met vreemdelingen deze tot op den hui-
digen dag hebben weten te handhaven.
Het Drinkgeld.
„Het geven van drinkgeld, of het
zoogenaamd fooitje, dagteekent van
vóór onze dagen, en zon zijn oorsprong
aan oen Italia,ansch koetsier te danken
hebben.
Prins C. was met zijne moeder en e«n
Luitsehen bediende te Livorno aange
komen; zooals elke reiziger die te Li
vorno aankomt, zag hij eveneens zoo. spoe
dig mogelijk naar middelen het was in
den ti,d dat postwagens en diligences no-g
de plaats niet hadden behoeven te ruimen
voor de spoorwegen om Liivbrao ïe
verlaten.
De ïij.tuigverkuiurdei'S waren van de
kruiers, die zijne koffers naai' een loge
ment hadden gebracht,, te weten gekomen,-
vraagd in plaats Van tien, eu. j.,-.—
van zijnen kant had, in plaats vpp. hun
vijf 'te bieden, gezegd: „Dat is goed, ik
zal u twaalf piasters geven; maar ik wil
niiet telkens lastig gevallen worden, door
de koetsiers om een drinkgeld, daar moet
giji ui maar mee belasten." Dit voorstel
werd aangenomen; de prins betaalde 12
piasters, en het rijtuig, vertrok' in galop.
Bet was negen uiur voormiddag; volgens
zijne berekening moest d« prins om drie
of vier uren in den namiddag te Flo
rence aankomen.
E.ven buiten Livorno begonnen de paar
den hunne vaart te verminderen en stap.-
voets te loopendit beviel den prins na
tuurlijk niet; 'hij- stale het hool'd buiten
het portier en riep: „Avanti! Avanti!
tirate via".
„Hoeveel drinkgeld zult ge geven?,"
vroeg d,e koetsier.
„Wat bazelt ge van drinkgeld z'ei de
prins, „ik heb uw meester twaalf .pias
ters gegeven, onder voorbehoud, dat hij'
voor de rest zonge."
„Wat het drinkgeld betreft, dat raakt
mijnen meester niet," antwoordde de koet
sier; „hoeveel zult ge geven?,"
„Geen halven stuiver; ik heb betaald."
„Welnu, excellentie, dan zullen wij
stapvoets rijlden."
„Wat zegt ge, stapvoets'?, Uw meester
beeft aangenomen me in zes uren naar
Florence te zullen brengen."
mer gekregen en toen de verpleegster
Joan een stoel 'had gegeven, liet ze hen
alleen.
Pete richtte zich eien weinig op en keek
Joan verbaasd en angstig aan. Hi} had
wel bezoek verwaoht; een inspecteur van
politie misschien; hij! had verwaöht, dat
ze hem naar de gevangenis zouden bren
gen. Maar hij! had niet gedacht, dat Hij
zijn kleine kameraad zou weerzien; hij
wilde haar niet eens weerzien. Hiji hield
te veel van haar om het he kunnen aan
zien, dat haar vriendschap in haat en
walging veranderd was.
Toen hij' haar aan zijn bed zag, be
dekte hij jzijn gezicht met de handen en
viel met een kreet in de kussens terug,
de kreet vau een gewond dier.
„Waarom ben je 'hier gekomen?," riep
hij heesch. „Ga heen, als er no,g medelij
den in je hart is. Ik ben bereid, mijta
schuld te betalen. I'k kan den dood, dijen
ik verdiend heb, onder do oogen zien,
maar jou kan ik niet zienga. heen
alsjeblieftter wille van vroegere da-
gen."
„Pete! Lieve, beste Pete!"
Langzaam gleden de handen van zijln
gezicht omlaag; langzaam richtte hij het
hoofd op en keek zijn kleine vriendin
aan, terwijl hij' zijn ooren haast niet dorst
te gelooven. i I_l I -TT.'
„ïk droomik heb weer het deli
l rium", mompelde hij. „Waarom sla je
e
„Waar is uw beiwïjlsl2" vroeg de koete
sier.
„Mijn bewijs?," heeft men daar een 'be-1
wijs voor noodig?,"
„Ge begrijpt toch, als ge geen bewijs
hebt, dat gijl mij! niet kunt dwingen."
„Wat! Ik kan u niet dwingen.?," zei de
prins.
„Neen, excellentie."
„Nu, dat zullen wijl eens zien."
„Dat zullen wijl j.uist eens zien," her
nam de koetsier heel kaim.
„Frahs," zei de prins in 'it, .Duitsch
lot zijnen bediende, „geef dien vlegel eens
een flink pak slaag."
Frans stapte uit het rijtuig, trok' zon
der complimenten den koetsier van den
bok, en ranselde hem met echt Duitsche
hardhandigheid flink af; daaraja. zette hij
hem weer op .den bok, nam er zelf even
eens plaats op, en wees hem met eten bul
derend „yarwarts" den weg aan. Maar
deze afstraffing scheen niet veel geholpen
ie hebben, want de koetsier liet de paar
den nog luier loopen dan te voren. De
prins, ziende dat er met dien vent geen
huis te houden was, en overtuigd, dat hij
toch wel eens aan zou, komen .waar hij
zijn moest,, wist zijne moeder te overre
den maar een uiltje te vangen, «n gaf zelf
het voorbeeld. j i
Eindelijk was men te Pontedesa, en had
men den afstand van Livorno tot Ponte
desa in plaats van in vier uren in zes
uren afgelegd. De koetsier- verzocht den
prins uit te slappen en deelde hem mede,
dat men van rijtuig moest veranderen.
„Maar," zei de prins, „ik heb uwen
meester twaalf piasters behaald onder
uitdrukkelijke .voorwaarde, dat men niet
van rijtuig, zo.u. veranderen."
„Waar is uw bëwïjkS" vroeg de koet
sier.
„Maar ge weet toch wel ,dat ik er-
geen heb i
„AVelnu, als ge geen bewijjs hebt, dan
zullen wij van rijtuig veranderen."
De lust bekroop den prins ,om nu zelf
dien rekel eens af te rossen; maar op 'het
gelaat der leden, die het rijtuig .omring
den, zag h'ijl dat dat niet heel raadzaam
zou wezen. H|ij| stapte derhalve uatmen
laadde zijne pakken af, en na ongeveer
een uur wachten kwam er een oud ver
sleten rijtuig, met twee oude knollen van
paarden.
In andere omstandigheden zou de prins,
die even vrijgevig was als een groot,
voornaam heerschap, ongetwijfeld een 'goed
fooitje gegeven hebben; maar hij! meende
dat in dit geval hijl bijl zijn voornemen,
geen drinkgeld te geven, moest blijVen.
Hij stapte in, en daar de nieuwe koetsier
ingelicht was dat Zijne Excellentie geen
drinkgeld gaf, vertrok hij! stapvoets te
midden van het algemeen gelach! der
omstanders.
Maar men kon van de oude knollen
onmogelijk eischen dat ze harder liepen.
Eerst zes uren later kwam de prins te
Empoli aan.
Zoodra men Empoli binnen was, hield
de koetsier zijln rijtuig stil, en vóór het
deurtje komende zei hij tot den prins:
„Neen, excellentie, wij: zij(h té' mifuion,
een allerliefst klein etadje."
"ft- heb uwen meester twaalf piasters
betaald om mij naar Florence te 'brengen
en niet- naar Empoli. Ik ga te Florence
overnachten en niet hierj,"
„Waar is uw bëwijls, excellentie'.?,"
„Loop paar den duivel met ;uw bewijs."
„Uwe excellentie heeft gaen bewijs?,"
„Neen."
„Goed", zei de koetsier, terwijl hij. op
„Wat zegt ge.?," schreeuwde de prins,
den bok klom.
„Ik zeg dat het goed is," hernam de
koetsier de zweep over rijine rossianten
De straten waren vol volk en de hui
zen waren verlicht. Öp de markt was
men volop aan 't dansen.
Juist was de prins dat alle® aan 't be
zichtigen, toen hij! eensklaps bemerkte dat
Wij eensoort van hal binnenreed, en1 dat
het rijtuig stil stond.
„Waar zijn we.?," vroeg de prins.
„In de remise van de herberg, exoelJ
lentie."
„Waarom in de remise'?,"
„ömdat dat gemakkelijker is om van
paarden te verwisselen."
„Vooruit dan, haast ul wat," zei de
prins.
„Subito," hernam de koetsier.
De prins haxl reeds de ervaring opge-
me niet, waarom doe je me geen pijn?,"
Toen ze geen antwoord gal' en 'zioh
niet van hem afwendde, strekte hij zijn
gezonden arm uit en raakte Joan's hand
aan.
„Zeg toch eens wat
w at je net gezegd hebteen minuuit
geleden."
Teeder legde zij: haar arm om zijn
schouders en raakte zijn voorhöol'd zacht
met haar lippen aan.
„Pete... lieve, beste Beete," herhaalde
ze, terwijl nu haar stem trilde. „Ik ben
gekomen om je mee naar huis te neimen,
om je op te passen. Paul heeft me ge-
sluvrd. Wil je komen... en bij! pus
bli„iven, tot je weer heelemaal -beter
bent
Pete pïobeerde iets te zeggen, maar
bij kon niet. J,o,an legde zijn hoofd voor
zichtig op 'het kussen terug au streelde
zi/n gericht. Hij lag. haar maar met-
groote, verbaasde oogen aam te staren.
Ten slotte zijl hij! droomerig, terwijl zijn
oogen vochtig, werden:
„Is dat nu niet heerlijk.?/'
„Wat is heerlijk.?/' antwoordde Joan,
dié zioh nu niet bewust was, 'dat rij! zijn
eigen woorde® gebruikte.
„Wel, het leven!" zei hij!, terwijl hij
zijn .oogen sloot.
Kort 'daarna w.as Pete i.n Paul's huis
geïnstalleerd e.n .was hijl een prettige,
maar pok wel ongemakkelijk patiënt.
Ongemakkelijk, omdat zij<n arm en schou
der niet pijnlijk meer waren, en hij! toch
bijna de® heelen dag. liggen mpestove
rigens voelde hiji ziohl vrij gfled en eterk,
maar eigenlijk een beetje ongelukkig,
alleen maar dat. hi} zpo door Joan verwend !werd;
i I iXT~1. ,'1J nn rro Hn olfP »rzvï Uhlll
yjNxL, sta ik op en ga, weg,
lederen morgen, als 'J.oan mtet zijn ontbijt
de kamer binnenkwam. „Ik vind het
vreeselijk zoo door 'jou opgepast te moe
ten worden, omdat ik .eigenlijk Verdien
in de gevangenis 'te zitten; en als ik dun
bedenk, dat ik brood eet ,van den man,
dien ik ik
„Pete," viel Joan hlem stqemg. in de
rede. „De eienige manier, je spijt _ta too-
ne.n voor devergissing, düa j.;e ba-,
yuan hebt en 'de eenige manier, be laten
merken, dait je mie vergeven hebt, <lat ik'
weggeioopen ben van mijn oude vrienden,
is..."
„Vergeven," gromde hij', tiprwijl hij haar
met zijn grooite oogen liiefkoooaend aan
keek, „praat me hiieit vpn vergeven! Ik'
heoktfe alleen nog. aan het jeven, am
jouw vergiffenis noig te Verdienen."
„Dan moet je doen, wat je gpzegd is
en mijl onvoorwaardelijk gehoorzamen
omdat da dokter mij! met de aorg pvier
jou belast 'Weeft 1,"
(Wordt vervol®!.).
