ontspanningslectuur
f daverende dingen 1
fmthet kraak
jserkelijk
VRIJDAG 14 AUGUSTUS 1931
NIEUWE ZEEÜWSCHE COURANT
Haar overwinning
„o. r
NIEUWE ZEEUW
kom; tig .zijn stand kon leiden. Dr. How
studeerde aan Amerikaa®sch'e en Engel-
eéhe universiteiten in d<S medliioijnen, diecta
onmiddellijk na zijn examen begon hij! hlet!
zwerversleven, hetwelk hij tot zijn "djooct
toe heelt gelleid. Hiji stiohtte in Amerika
de „Brotherhood .Welfare Association",
welke uit zwervers en vagebonden be
stond en die in verschillende steden van
Amerika onderaf deelingen haid'. Voor het
stichten van tehuizen voor zwervers ge?
bïuikte dr. How1 zijn gelheel'e vermogen.
Drie jaar geleden blejzoohfc h|ijl Europa, met
het plan de Engelsche collega's met cle
Amerikaansehe zwei-vers in een bond) on
der te brengen en zoo mogelijk zijn ver-
éeniging uit te bre|id|en tot oen interna
tionale crganiaatie. Memore|eren wi| ten
slotte neg een merkwaardig soort Jje-
delaars, n.m. de voddenrapers van Parijs.
Bedelen in den eigenlijken zin vajp het
wocTd doen 'id'Oze liedien njet. In den
vroegen morgen verlaten zij| hun huizen,
gewapend met qen groote zak, waarin
zij stoppen, wat zij: op, bepaalde plaiatseu
en voor de huizen weten pp te duiken.
De meete voddenrapers houidlen de traidjitie
nog in edre, ,dat het Beroep van vader pp
zoon oveTgaat.
dpor J. J. BELL.
i Li i-"»
Gek! Ezel! Uilskuiken (Stommeling!
Idiootl !_Ll iJ
De .advtacaat hield stil offwel uit gebrek
aan jdem oijwei uit gebrek aan scheld»
jTOprden, mogelijk wegens beide.
Het spijt me vtersohrikkelijk', Mr.
ülamp, zei de kleine man,, die bij[ de tafel
stond, de oogen naar den vloer gericht.
Spdj't het je? Humbug, onzin en la?
rie. Kwajongen, pruil!
Ik... ik begreep niet, dat u wildaj
dat dit stuk....."
-Jij' begrijpt nooit iets!
De kleine man schuifelde met zijn vOte»
ten en zuchtte.
Toen z|ei hij1 heel.bedeesd: Ik lener
bijna z'ekér vian, mijnheer, dat u me zei
het niet mee te rekenen.
Ben je er heel Zeker vla®?
iWel... ©h... nee, niet geheejl,, mijn
heer. Ma.ar toch...
Bah, riep jd'e advocaat ongeduldige
(wat beteekent nu iemand, die niet geheel
zeker is. Ruk in! Kom morgenvroeg niet
te laat. Ik moet met den trein v(an tien
uur vijftig weg.
Ik zal probeeren hier te zijn om
Wel, alle donders! Zorg, dat je om
negen uur hier bent! .Waarachtig, Hump-1
hry, je irriteert me.
Het spijt me erg
Loop na,ar de Wleerlicht, kerel! Vpor-
nit. maak dat je weg komt.
Met gebogen hoofd Verwijderde Mr.
Humphry zich uit de kamer. Buiten even
wel balde hij een Vuist en dreigde ermee
naar de deur.
Als ik ina.ar eens een andere betiaik-
king kon krij'gen, Zei hij tot zichzelf.
Hij had dit gedurennde bijna twintig
jaar iederen dag geztegd, in wolken tijd
hij1 kantoorbediende v/as bij den van oudis
bekenden adiVooaat in het stadje.
II.
Ofschoon hij' een goede Veertig jaren
o,ud was, was Thomas Humphry pas 6
iweken geleden, getrouwd. Zijn vtromv
(Was vijf jaar 'jonger, Verschillende diui-
•men slanker en twintig procent zwaarder
dan hij 'zelf len Was een vrij knappe vrouw.
Dk enkele menschen, die eenig wferkfellijlk
belang in Thomas stelden, zinspeelden er
op, dat hij1 „erin was geloopen>'; maar
zoaals de mleeste kletskousen hadlden zij'
ongelijk. Thomas had op die beproefde
manier het hof gemaakt en een aanzoek
gedaan, ofschoon hij' zich' niet precies
ken herinnieren hoe IhSjf de .allergewichtigste
Verklaring had afgelegd.
Thomas, die leen huishoudster Wenschte,
begon zich binnen een Week' ma, de huwe
lijksvoltrekking op zijn Vrouw te verlaten.
Kate, wie met haar solira,al inkomen bijna
ziek vian eenzaamheid Was geweest, werd
in denzfeifden tijld haast als een mioedler
V|Oior haar echtgenoot.
Wat ben jij1 bij' de hand, Kate: zei
Thomas, niet lang na hun terugkeer v'an
de huwelijksreis.
Hij1 bent vleel te goed, Thomas! zei
Kate, eenige «ogenblikken later.
En zij! (glimlachten tegen elkaar Vanuit
hun respectievelijke krakende r oten stoe
len.
Mr. Humphry trad de kleine hall van
zijn wloning binnen en hing zijlui hoed ge-
Thompscn, 'n jongen van zijin eigeja leef
tijd, hielden 'het meest van cricketten,
roeien en zeilen; ze waren ook niet domi
en Werkten goed, maar Richard was de
lieveling van dr. Tarinthoe en da 'leeraren.
Hij1 haa de moeilijkste onderwerpen direct
onder de. knie en het was steeds zijn stre
ven, altijd nummer één te zijn.
„Koin jongens, laten we naar dein Roa-
aen Toren gaan," riep Jack Vibart, „aiaar
zullen we de prinses heenbrengen! 'Komt'
Opnieuw zetten zijl een oud! sohoolgezang
in en hun sterke jongensstemmen schalde®
tusschen de. oude ruines en die pijnboome®.
Za lieten Molly zachtjes omlaag glijden
in het midoen van de kamer van den Ron
den Toren, het eenige vertrek in het kas
teel, dat nog niet volkomen vervallen was,
want de oude admiraal Trugart had( het
beweend De groote ramen en deuren
waren er nu uit en door oré wijdie openin
gen kon men de ver afgelegen heuvelen,
de groene vallei en het donkere bosch
vredig m het gouden avondlicht zien lig
gen
Paul stond naast haar, zóó dicht, dlat
d'e anderen niet konden zien ,dat hij haar
'hand' vasthield.
„Wat is de wereld toch mooi," lluis-
prikkeld aan den kapstojk, welken hij als
den zSjbie begon te beschouwen. I
Het is maar goleid, diat we die anti-
lopehoorns niet genomen hebben, die. jij
vkwr hoedenkapstok wilde hebben, merkte
'züjin Vrouw op, met ©en Vriendelijken glim
lach op haar gelaat. -
'Zékjer, Kate, dat is ztoo.
Hij*" streek' met Zijn hand ov"er zijn Voor-
hoofd en dieed zijn best terug te lache®.
Moe, Thomas
lEen Weetje, heeft niets ie beteokénén,,'
Ik ;z!al me lelven wasschen, dat Zal me goed
doen.
Is de :Ouw)e weer bezig geweekt, Tho*
mas
Oeh, zlooals gewoonlijk.
Laat ons daar nu niet ovjar praten.
De thee is over twee minuten klaar.
Mooi, Ka.te. Ik Zal me haasten.
Eerst toe® hij zijn eerste pijp gerookt
had en hiet avOndblad hadi neergelegd!,
nam Zij het onderwerp op, dat haar bezig
hield sindis Thomas na de Wittebroods
weken weer was beginnen te werken.
Thomas, sprak zij: rustig? Zonder met
het naaien op te houden, waarom maak
je niet een einde aan de onbef;ehoftheiü
v'an Mr. C'lamp?
De kleine man had eenige minuten njop-
dig om dte bteteekënis dezer Woordé® te
begrijpen en toen steeg het bleed hom
naar het gezicht.
.Waarom niet, Thomas? i
Het is slechts een gewoonte Van Mr.
Clamp, zei hij' tenslotte. Ik trek er me
niet Veel Van aan, voegde hij. er zwakjes
aan toe.
CTe trekt >t je wel aan, lieVe, en ik
ook, antwoordde zij1. Bijna iedere®
avond kan ik zien dat je 't je aantrekt.
(Er is'niets aan te doen. Het is ons
broodje, Kate. Ik kan me die weelde n'et
VeraorloVen ruzie met hem te maken. Hij
betaalt me een aardig salaris, beter dan ik
ergens anders zou /Verdienen.
Thomas zuchtte. En per slot Van
rekening is het dagelijksch werk.
Dflfs niettenminste het moest niet
zijn. Geien enkel mensch heeft het recht
degenen die vfaor hem werken uit te
schelden. En wat dat salaris betreft, d|at
hij je uitbetaalt, ik Weet geker, dat hij
je geen oent meer Zou uitbetalen dan je
waar dbent. Wiel, hij had je al lang
deelgenoot in de Zaak moeten maken.
Hemeltje! Zei Mr. Humphry, i
Ik weet wat ik zeg, hernam zijn
virouw op besliste® toon. En ik ken dat
soort menschen, waartoe Mr. Clamp, be
hoort, ofschoon ik hem nooit gekien heb.
Mijn arme vader was ook bij Zoo'n ma®
in dienst en het heeft hem verschilleed©
jaren v'an Zijn leven gekost. Hij deed al
het Werk en kreeg niets da® scheldwoor
den: en hij' begreep nooit Voordat 'hij
niet meer kon werken, dat zijn patroon
hem altijd ©envtoudig 'had uitgesahol|dlen
opdat hij Zijn eigen waarde niet Zou snap
pen. 'En dat doet Mr Clamp ook! Ik
ken dat, 1 t
LiRVe, mompelde Humphry.
Ik ken da,t, hernam Zijl, terwijl Zij
©enigszins rood Van de opwinding werd)
en daarom moet je mij' toestaan oml "er
een woordje over te Zeggen. Het is een
feit, Thomas, dat als jij' hier voor je Zelf
begon te werken. Mr. Clamp de helft Van
zfij'n cliënten zou verliezen. Zij zoujlen
gewoonweg naar je toevliegen.
Thema ssehudde thiet hoofd.
'Wanneer Zal ik' in staat zijn Voor
eigen rekening te gaan werken?, mompel-
de hij.
Daar gaat het niet om, liefste. Maar
je Wteet idat het waar is wat ik Zeg. Da
helft vla® Zijn cliënten.
Nee, nee, Kate. Doe geen moeite,
We zhilien het Zoo maar laten. Ik hieb
het nu al achttien jaar Volgehouden en..,
(Je Zult het geen maand langer Vol
houden. Luister eens Thomas! Den eerst-
vblgenden keer Vertel je hem dat je het
niet langer Verdraagt en dat je hem
zult verlaten, als hiji je niet met eerb!efl
behandelt en je niet deelgenoot in de
zlaak maaklt. Jje ziult da,t dopn, nietwaar?
Hemelsche goedheid, riep Mr. Hum
phry. Hij zou denken, idat ik gek was,
cu dal zou ik ook zijn, Jij kent Mr. Clamp
niet, Kate. Jij
Ik ken Zijn scort. fin al ben ik hier
dan tok Vreemd, ik heb in mijn vroegere
woonplaats over hem hoeren spreken. Hij
hoi'ft geen manieren, behah» wanneer Hj1
geld ontvtangt. Hij heeft een les noodig
en... jij bent de man, die ze hem mept
geven.
Ik?!
De oogen Van Zijn vrouw lichtten hoop-
Mol.
Ja, jij), lievie.
Er hoersehte een «ogenblik stilte.
Kale, jij schijnt je er niet Van be
wust te zijn, Zei Thomas langzaam,
Icrde hij. „Me zullen a'e schoonheid ont
dekken en het beste, wat we in de we
reld vinden, meebrengen voor onze kleine
prinses! Zul je, hier oip ons blijiven wach
ten?
„Jullie komen tocli niet terug, geien van
jullie, dat voel ik," snikte ze.
Richard' Indulia keek nijdiig om ziclh.
'heen en naderde Paul.
ervelend'e zeurkous, hou je mond
toch! We voelen onsi al ellendig genoeg
en.. Paul en Molly draaiden zich om
en Indulie liep boos het vertrek uit. De
andere drie jonge mannen waagden het
niet elkaar aan te zien en stonden tegen
den muur en prikten met hun vingers
in het mos, dat tusschen de steenen ge
groeid was.
„Ik ben benieuwd, wat we het volgend
jaar om dezen fcpjjdl zullen djoen," liet
Jack Vibart zidh. ontvallen en een on
derdrukte snik van Molly was he.t «enige
antwoord.
„Maar is Indulie gebleven?" z'ei Joe,
die zich plotseling bewust werd, diat de
genoemde jongeman niet aanwezig was.
„Laten we eens kijken w;aar hij! uit
hangt."
Ze liepen de heela ruïne rond en gaven
JLat je getrouwd bent met een.... een laf
aard. i
(Dat is ook niet noodig. De man, dia
eens een oude 'Vrouw, uit 'n brandend
huis haalde, is geen
Sssst! D.at heeft ex niets mee te ma
ken, Kat©, ik ben een wlorm.... een ellen
dige worm.
Wij zijn allemaal wormen, als we
Veel goede menschen moetea gelooVen, zei
Mrs. Humphry, terwijl zij een draad dpor
het oog v(an haar naald haalde. E®
het groote voordeel van wormen is en
slechts vtoor zooVer ik k,an zien dat we
ons kunnen vjerbeteren. Thomas, liefste.
Waarom ter wiereld word je niet anders
'Het heeft geen nut daarover te pra
ten, Kate. Ik.... ik kan niet.
Maar probeer het toch!
Mr. Humphry keek zijn vrouw: aan
met een mengeling va® afschuw en be
wondering. i I
Maar het zou de grootste dwaas
heid Zijn! zlei hij.
Probeer het
Och, Heer, ik kan niet.
Jfowel, je kunt het wel!
fin als ik den bons kreeg
Mrs. Humphry lachte.
Ik zou wel eens willen zien, dat
de oud© je den bons gaf, zooals je het
noemt, Thomas!
Nee, dat Zou je niet. Kate.1" Nee,
het heeft geen nut. Ik ben bijna twintig
jaar een ellendige worm geweest en ik
zlail nooit anders worden.
'Je Zult da campagnon van Mr.
Clamp worden. .„Clamp en Humphry'?.
Ik zie liet nieuwe koperen naamplaatje
al. Bedenk dat eens. Goeie genade, ik
heb daZen mouw Vastgenaaid. Geeft niets!
Dc heb iden tijld om mijn Vergissing te
herstellen. Maar jij kunt de jouwe in
twee minuten herstellen. Slpreek vkn je
af bij zijn eerste onbesehaaniheid, Thomas
Beloof het mij'. i
Thomas liet Zijn leeggerookte pijp val
len en raapte haar weer ojp.
Ik 'Zal het probeeren, Kate, zei hij',
sotmber, ik Zal bet probeeren.
Ein hij probeerde h.et. Maar een maand
ging er vjaorbïj. zonder dat hij iets vérder
kwam dan het probeeren.
En op ihet einde dier maand kwam hij
op een lavjond neerslachtiger dan ooit thuis.
Clamp had vandaag heelemaal Zijta
hoofd verloren Zei hiij(, terwijl hij het hoofd
schudde Voor Ihet gebak, dat ziijh vrouw)
vdien namiddag ZooVeel moeite had! gekost.
Het taaltje, dat hij er uit gooidei, was
vlersehrikktelij'k. Ik moet morgen naar Per-
ryburn gaan tusschen haakjes, ik Zal
laat thuis komen, Kate: en als ik de
zaken niet 'naar genoegen regel zal ik dea
bjons krijgen. Diat is een feit.
Hij leunde achteroVer in zijn stoel en
kreunide; i f I T~! I
CT'e bent een béetje neerslachtig, Thor
mas, zei zijn vrouw, terwijl zij glimlachte
en ©en stukje v(an haar eigen gebak dond#r
sjtojreiid'e geluiden trachtte te Ittea.
Alles Zal in orde komen, lie,vc.
Thomas kreunde opnieuw.
Je bent met een worm getrouwd.
Kate, zuchtte hij'. 'Je bent met .een
worm getrouwd.
•Zij lachte geforceerd.
Wij zullen er wel op de een of an
dere manier doorkomen, sprak zij.
Maar je mag je zelf niet meer een worm
noeman.
Hl.
Mr. Clamp was bezig met het opstellen
van een dreigbrief aa® een ongelukkigej
die aan een Van zijn cliënten) de som van
drie pend, twaalf shilling en elf pence
Verschuldigd was, t,oien de loopjongen aan
kondigde dat een d'ame hem wenschte te
spreken. Mr. Clamp vërafsehuwde alle da-
(dames, die geen cliënten waren; en da®
nog duldde hij haar slechts en liet zoo
©enigszins mogelijk Humphry haar ont
vangen. Maar vandaag was de kantoor
bediende afwezig.
Wie is zij? Wat komt zij doen?,
snauwde hij' tegen den jangen, die een
nieuweling in het vlak' was. De jongenls
von Mr. C'lamp waren altijd nieuwelingen.
Haar naam (de jongen glimlachte)
is Mrs. Worm, mijnheer en
Waarom grinnik je idioot?
iPardon, mijnheer. Om den naam,
mijnheer.
Uilskuiken! Wat komt zij doen?
'Zij zei, dat het een privézaak was,-
mijnheer, zei de jongen thans bpogst
ernstig. i i I
Is zij een dame?
Dlat denk ik, mijnheer.
Onbeschaamde vlegel! Kun je niet
zéker zijp Is zij een oollectante
Dat Zou ik niet kunnen Zéggen,
•ffijjnheex.
Pak je weg, prul. Zeg haar dat ik
ivo nu en dan eens «en trtap tegen ©en
lossen steen of trokken een rank klim
op: van den muur. De stilte werd druk
kend. Ze wilden allen liever alleen zijn
en schaamden zic'h toch, dat elkalar te
bekennen.
„Vaar zou Indulie toch gebleven zijh?,"
riep Thompson, die zich hjet dioel van
'hun tocht weer herinnerde.
„Wat kan mij Indulie schelen
Vibart en Brian betreurden zijn afwe
zigheid niet in het minst. Plotseling liet
de eerste een kreet van pijn hooren
liet zich op den grond vallen.
„Alleen maar een ellendige steen in
mijn schoen; wachten jullie maar niet
op me, ik kom direct!"
Een paar minuten laten overkwam Joe
Thompson 'hetzelfde. Hij ging ook zitten
en begon zijn schoen uit te trekken.
„Wacht miaar niet op me", zei Ihij' een
beetje zenuwachtig, „ik kom direct!"
Dankbaar gestemd liep: Brian hlleen
verder, terwijl hij zich afvroeg waa,r die
kleine steenen vandiaan waren gekomën,
daar de ruïne uit groote granietblokkeh
bestond en de bodem miet z'aoht mos be
dekt was. Hij: was ihet heelie kasteel rond
geloopen en hiji kwam weer terug in den
niet ka®... Nee, blijf! Laat haar binnen».
Ein jij verlaat dit kantoor op het einde der
W®ak
Wraakzuchtig grommend schoof Mr.
Clainp den onvloltooidlen brief terzijde,
terWijl bij hoopte, dat zijn bezoekster een
'echuldenajieis fZou Zijta, die om genaje kwiam
vragen.
De jongen liet de d,ame binnen, schoof
haar een stoel toe en trok zich terug.
Goeden morgen, Zei de daane.
Goeden morgen, meVrouW, antwoord
de dte ad'viocaat, nauwelijks opstaande en
lichtelijk buigend. Zij zlag er niet uit als
oen wanhopige sdhuldenaresevenmin had
zij dén gcbruikelijkën ovfervlced strooibil
jetten 'vja® een oollectante bij: zioh. (Van
den anderen kant herkende Kijf gceni moge
lijke rijkle cliënt in haar. Waarschijnlijk
kwam z'ij slechts om hlet een of ander beu-
zelig advies te vragen, i
Ik hoor, mev'rauW, begon hij', dat uw
naam
10, let daar nu niet op, sjpTak zij
rustig. Ik stond op het punt u teiyragen,
waarolm u niet opstaat, wanneer een dame
uw kamer binnenkomt
Verschillende seoondlen lang gaapte de
a!d'v|oeaat haar gewoonweg aan. Toen werd
Zyn papperig, glad gesehoren gelaat vtaur-
rokxl.
1Plardio®, bracht Hjf er tenslotte uit.
Maar wat...J f l
Het is d'e moeite niet, zei de damd
kalm. 'Maar u moet er in >'t Vervolg
aan denkep. 1
De roiode kleur maakte plaats Voor het
wit vian woede.
Wat klomt u doen snauwde hij" op
den toon, dlie v'ele anderen moest desn
beVen. IWat Wenscht, u? Wie bent u
Wind u niet op, mijnheer.
Zijn blik had ihaar toen moeten dloen'
beVen, maar i'z'ijf hield haar hlardie, grijze
oogen op hem gevestigd,terwlijl een licht
minachtende glimlach om haar lippen
speelde.
Waar Wilt u heen Vroeg hij' ruw.
'U schijnt ihier onder Vajlsöhe Voor
wendsels te 'zijn binnengedrongen en als
u niet kunt rechtvaardigen....
O, ponsens! Ik kwam hier om te
zien hoe u Werkelijk bent, Mr. Clamp.
Ik had ge!h|qord', dat u een v'erscihrikk!edli|k
man bent, maar u bent Slechts ruw en
lawaaierig.
U.... u Moet gek zlijn!
Hij stak zijn hand uit om te bellen.
iWeeis niet zpo- jlWaas!
Hij gaf een woedenden slag op de bel.
Hij wist niet Wat te zeggen. De loopjon
gen Verscheen.
Laat dez'edeze dame uit.
Ja, mijnheer.
£De jongen keek Vragend naar die dame,
'dié hem met een glimlach belponde mjaar
geen aanstalten maakte om te Vextrekkpa.
Laat deZei dame uit.
De jongen keek met toenem©aden a|nlgst
naar de dame:
Idioot, brulde Mr. Clamp, hoor
je niet w,at ik Zeg Laat deze dame uit.
Zij.... zjj .wil niet gaan, mijnheer.
Laat de dame uit of "ik Zal....
Maar nu ovterwon de verbittering de
Vreeis van den jongen voor zijta patroonl.
Dioe het zelf, ouWe VetkwaL riep
bij' en hij Kolde weg.
D© dame was eenigsZins bleek' gewor
den maar hield nog steeds 'haar oogen op
den ladfviocaat gevestigd Hij' stond op,
ging Weer zitten en stond Weer op. Hij
Zag eruit alsof Mj( op het punt stond te
harsten. i
'Zou u soms üevfar het Venster
openen en de politie roepen vfoeg zijl.
Als u geen Vrouw was....,
Als ik een man was zo,u u waar
schijnlijk Woedende en dwaZe taal uitslaan.
Maar meer Zou u niet doen. Neen, niet
mleer! Dr ben niet in het minst bang vjopr
ru, Mi-. Ciamp. Maar ik geloof, d|at u bang
Vtoor mij' bent. 'U denkt, dat ik gek bén
Ojmdat ik u imet ai uw dwazen, lajw1a,aieri-
gen bluf kjan Weerstaan. U moot werkelijk
eens probeeren uw temperament in te
toornen ie® betere manieren le leeijdn.
iWialt hebt u ieen sledht Voorbeeld gegeVen
aan den jonge®, die zoo juist Wegging!
Geen wonder, dlat hij' het tenslotte leert.
Leeftijd en een goede zaak zijn gelen
Verontschuldigingen Voor uw gedrag.
Haar handen beefden een beetje en Zij
Vouwde Ze in haar schoot.
Mr. Clamp jiet iZ ich in zijn stoel Vallen.
Nu Mr. CMMp, Vergeet u ulzelf reed&.
Maar ik moet rnej u niet dadelijk al te
ernstig Zijn. Ik Zal op uw Vraag antwoor
den. Ik wenseh een oomp:agnonschhp éd
eerlijke behandeling vb,or mijn echtgenoot.
iWjat? Uw echtgenoot? Wie is hij'?
Mr. Thomas Humphry.
(Eenige seconden bleef het dowlstil. T;e«|a
brulde dia advocaat.
Ronden Toren. Paul was nog bij) Molly,
zij stonden 'bij een opening in den muur
naar de heuvels te kijken, waarachter de
zon nu vend'wenen was.
Brian hoestte even. Hij! hoopte, dat
Paul den wienk 'begrijpen zou en afscheid
neme®, zooidat hij; nog een piaar minuten
met Molly kon praten. Hiji had haar iets
heel belangrijks to zeggen. Maar Paul
haastte zich heelemaal niet en Drilan
blerf-op d'e steenen trap, die naar die ka
mer voerde, zitten wachtten.
Op .dat oogenblik Ret Fiaul MoEy's
hand l'os en slopg zijn arm om haar
heen. i l
„Molly, liefste", fluisterde hij, en keek
om zich heen om zioh te vergewissen,
dat niemand h,em hoord'e. „Molly, liefste,
over zes jaar ben ik een en twintig en
als ik dan. terugkom, wil je dan met ma
trouwen?"
Molly veegde haar oogen af' cn ant
woordde heel zachtjes: „O!"
..Ik weet wel, dat ik een domme jon
gen ben en niet eens behoorlijk cricket
kan spelen, maar ik houd zooveel' van
je. Ik heb geen ring of' iets anders om
je a.an te bieden, maar hls je „Sara," wil
hebben als pand...." Hij stak zij® hand
Dtas.— dus djat is de beteekenis
uw. «nbeschaamdie 'hst! Als u geen Vroipj
Was
Onzin! Nonsens! Anders niets,
Mrs. Humphry, er aan pojeivjoeg'eiid. !Dat
is een eitaat!
Mr. Cfamp omknelde do leuning Van zdja
stoel. Zijn stem was heesdh toen hij zei;
Mr. Thomas Humphry Verlaat mijn
dienst Vandaag oviex een maa®d, mevrouv,
En u mag uzelf danken en hij! dan i
daarvoor danken, Va®dja,a,g ovter eea
maand.
In orde. Hij' "z(a|l Vandaag ovleir een
maand uw dienst "Verlaten, tenzïjj u zijn
MijVen u waardig maakt. Ik kan u
gen, dat ihij niets weet Van mijn bi
|a,an u hier en ik raad u iaata hem daarv'an
niets te Vertellen. Hij is een zeer
hartige man, maar hij! kan kwaad wordej
,en dan is hij! Versahrikkelijik. Hij praat
niet, hij handelt, handelt op mijn advies,
H|ij' izjaj u izekter Verlaten wanneer hij
pnderhoud te weten kont. En het Zou m#
spijten leen oude ma® Wél, u bent wen
kelijik niet zoo oud alleen achtergelaten
te zien met een vteriioopende z|aak. U. kunt
haar zelf niet besturen, dat .weet u
a|Ls Mr. Humphry v|oior eigen rekening
een kantoor opent, zullen de beste ktanR]
ik bedoel cliënten naar hem toe-
stnoomen. 'Alleen omdat u oud' begint k
worden heeft Mr. Humphry ziclh uwe
behandeling laten welgelVallen. Maiar ajn
zijn geduld komt ééns ieen einde.
Van alle onbeschaamdheid
Mr. Clamp en Zwleeg Verder hulpehps,
'Noch Mr. Humphry nodh ik zijn
igebeel zonder geld, Mr. Clamp, njerkte
zij op Zakelijke® toon op. U moet u niet
stxeelen met de djldele hoop; dat u ons e:
onder kunt werken. Als u gehuwd wna,
zou u 'd'e positie, beter begrijpen. Ik viaag
u alleen wat eerlijk is. Houd op met schel
den :en toon eenige praotische Waardret
ring vbor den twintig jaren langetal dienst
Van Mr. Humphry.
Het gelaat Van Mr. Clamp Vertopnis
tiu zoom 'uitgeputte uitdrukking, d|at Zj
bijna medlellijdlen met hem kreeg. En plot
seling voielde Zij zichzelf aan het einin
harer krachten.
Wel, sprak zSj', terwijl Ze opstond, ii
heb alles gezegd Waarv|opr ik gekomen
ben.... :en misschien een beetje meer, .Mr,
Clamp. Ik zal het gesprokene geheel Vooi
mijzelf houden, ten'Zij u andbrs wilt. Een
brief, om Vijf uur op 'da bus ged|aan? ztl
Mr. Humphry VanaVond nog met da laat
ste bestelling bereiken. Ik Verwacht hem
omstreeks negen uur thuis.
Maar de adlVocaat scheen Zijta spraal
verloken te hebben. Zijn lippen bewogen
zich mogelijk door zijta gedachten welks
hij niet durfdle uiten.
En ik denk, d|at u uw loopjongen
Zult v'ergeVen. Ik voel er mijl in z'ekeik
'zin Verantwoordelijk Voor. Ik ben er
ker v'o® dat hiji Zidh "Zal beteren Wanneer
u hem -een kans geef't. Probeer ielerein
een kans te geVen, Mr. Clamp, en u
er nooit spijt Van hebben.
Zij ha,d zidh naar d'e deur
terWijl zij sprak ten Verdween na
Woorden.
Mr. Olamp stond langZaam op.
Wel, Verduiveld, Zei hiji half luit.
Wat. een brutaliteiten Wat een helsckl
Idurf I
Mr. Thomlas Humphry kwam dien a/toni
wermioleid en terneergeslagen Van zijn
Zending terug.
i— (Het is niiet gelukt, Zei hiji Clamp
Zal morgen raZend Zijta. Hé, Wat
hïj nu te sckrijtVe®
Hij o'pendle den brief op Zijn bord, lm
hem ie® Viel laohtenoVer in Zijta stoel.
iKa,te, Zei hij! hijgend, terWijl hij 1®
brief laan 'haar gaf.
En Mrs. Humphry, die Vetaijtaige hoofd-
pijta had, lachte vreemd en brak in snik
ken uit.
Dc roep der wil dérnis.
Ons beschaafde liên van de verlichts
twintigste eeuw trekt de roep der wilde;-
nis. Dat is geen gekheid! Iedere zomer,
als de zon schijnt en we transpireeren, aan
krijgt het ons te pakken. Dan krijgen
de kriebel in ons bloed; dan moetea
we d'r uit; dan schreeuwt d'e stem Iet
wïidernis en dan kun ja zeggen of Iet-
ken: „Schreeuwen laten", maar dat aoe j>
niet. Iedereen luistert naar die stem, arm
en rijk, jong en cud. Eerst wil je je ver
zetten; nee, ik verdraai het, ik doe het
niet; maar tenslotte ga je-, want de wil
dernis roept. De rijken naar de oerwoud®
van Zwitserland, de onherbergzame ge
bergten der Pyreneeën of de kale rótsen
van Noorwegen. De minder bedeelden naa'
in zijn 'borstzak en trok er een klein'
witte rat uit, die vreeselijk tegenstrih'
belde en Molly met zijn heldere oogjes
aanke«k.
Molly zei weer „O!" en nam Sara a!»i
die ze tegen zioh aandrukte.
„Ik vind' het vreeselijk aardig van jt
Paul",, zei ze na een paar minuten drut-
keuae stilte, „en je Weet, dat ik van l1
'houd, net als ik v,an Jo© of Jack tout
ol' van een v,an de anderen."
„Niet een klein beetje maerj£"
„Neen, ik ben bang van niet. Dan
ik zeker je witte rat niet houden'?," zS
ze, terwijl ze het zachte witte kopje TaI1
het diertje streelde.
„Ik zou graag willen, dat' jo Sar1
hield", zei Paul, terwijl hij' een ank'S
richting uitkeek, „maar i-s er niet én
klein 'beetje hoop voor mijl?,"
„O ja, d;ai wel", antwoordde
vriendelijk. „En
„Ik zal nooit van iemand andere hot!'
den", fluisterde Paul. „Nooit!"-
(Wordt vervolg!-).
R u sis
Nog steeds gaat de So
voert, geweldige hoeweelhec
sieer lage prijzen op de vr
te brengen. Voordurend i
voer groote voorraden g
govjets schijnen het plan
jaar op zijn allerminst on
ton kc ren uit te voeren. G
daardoor op. d'e wereldmark
paling in de graanprijzen
De Sovje-t-Regeering bew
een .absoluut stilzwijgen
gesproken contracten, zoov
de landen, waarheen dit gj
gevoerd-
Hoe raadselachtig ons
uitvoer ook moge voorko
land dat zelf aan hongers
is, tobh behoeven wijl ons d
verwonderen.
De Sovjets stellen de
uitgevoerde graan zoo
waardoor een ware paniek
beurzen is ontstaan. Het I
wordt tot de laagst mogelij
geboden, waardoor de noti
dig gedrukt worden. Het:
by ae aanbiedingen van
heden petroleum en benzin
laagste prij'zen. Wanneer
ander een algelieele ontwri
achten de Shvjets, Lal' een
hun doel bereikt.
De Sovjet-Regeering
peer goedkoop, zij- betaalt
zelf vastge-stelden prijs, i
©eert het graan eenvoudig
sel staat precies gelijk m-
verkoopen van gestolen 1
En wat moe't nu de Ru
ker voor ditzelfde graan
of' veertig maal Zo.oveel
graan in het buitenland
Dit is de ware- tragedie
misch leven in Rusland,
taat van de economische
Reeds zijn aan ae Sov
credieten onaer garantie
geboden, mits het aan ae
weid ontnomen graan in
Maar de Sovjet-Regeering
deze aanbiedingen afgew
voert, ten 'behoeve van h
jiit te voeren uit een verl
.Uitermate 'beschamend
land'een der grootste afne
taet gestolen graan. Behalv
van den landbouw er door
steunden wij een stelsel, ev
verderfelr,k. Van onze eei
delspolitiek heeft de Srvjt
fiteerd. Wanneer zal
komen!
da Leiasche Hout, de bos
ae wilde duinen of het e
In het eerste geval trekt
naar de wildernis, beladen
gevuld zin met de meest
terpen, met alles wat een
bedenken kan. In het an
sctien een vader en moeder
■ten in een meer ai' minder
vervoermiddel en trekken i
mitsgaders flessehen melk
apenoo tjet en zuurtjes naai
De wildernis roept allen
schaalde land, waarin zij
doen en dat niet; zij1 wonde
sche^, mensdhen als de h
ren; zijl ontsnappen uit d,
dagelijksdh leven en gaan 1
het land, of pootje bade
andere dingen die der wildj
•Zij' gaan de bossehen in
met spijzen, die uitvindsele
beschaafde tijden, maar
laten zij waar zijl vertoeft
dieren van het woudeie:
«n bananenschillen getuige
doet^ de wildernisdie stili
centies uit prae-ihistord'soh
roept. Maar 't is zomer e:
ken los, zij verlaten hun
telen in de oerwouden, n
lang hun de vrijheid' gel
wouden worden bevolkt ei
laten stranden krioelen
wilden, die onvermoeid!
geluid.en uitsto-oten, die
van ziclh hebben afgeworpi
hij willen, die gillen en k:
i«n in het zand en plassen
zich gedragen, .alsof' zijl n
wilden waren geweest. I
is geen 'beschaving meer,
Ms een jas schijnt uit of
uoen. Er is ge,en maia;sei
tasting, geen etiquette, g
iijks, niks. Geachte medem
dit niet begrijpen en als
zocveelste maal afvralag,
weet ik maar één antwooi
wildernis!
NaschriftBovenstaand
geschreven in een oogen
standsvertaijstering. Wij'
wjt zijn beschaafd® en vei
uit de twintigste eeuw.
voorbij is e® de wildernis
gaan wijl vrijwillig weer t
uoci en trekken da Jas oi
weer aan. Dan is er weea
Penstiit, de schouwburg ei
dan zijn wij altijd besdhaa
«egnjp nog niet, hoe ik v
u«n kon. Beschaafde me
wmtigste eeuw ,mijn exc
5^! Hrn:-
en
-Zleiti
Fascisme
wï?* "Neue Ztirieher Zleiti
™rige week een bericht va
®hen correspondent,
Museolun he't plan
nenkert een bozolek
vo
zou h
te bi
