ZATERDAG*3 JANUARI 1931 NIEUWE ZEEUWSCHE COURANT ALLERLEI GEKKE GESPREKKEN i feuill Was het zi aangewezen en het aan mij overgelaten om er twee handige personen uit te Jrie- zen. Mijn oog is nu op jiullie gevallen, omdat ik weet dat ik onvoorwaardelijk op jullie iv ertrouwen kan. Luitenant Bra,un trok niit den zak van zi,n veldj,as een schetskaart. In teekening was daarop vastgelegd het bolwerk van de infanterie. Kijk, hier zie je het! Onze patrouille doet een uitval op het meest linksiehe gedeelte. De volgieffido hindernis heibbem wij te nemen: een draadversperring van: 10 M. breed, een hekwerk op idien uitersten rand vjain die' loopgraaf' en de loopgraaf zelf' met een diepte van acht metier. Ja, jla,! mannen! Dat ziet er niet gemakkelijk uit. JVlaar daar zit niets an ders op. Laten wij nu 'ns kajlken waiti we mee moeten nemen. Ben meevaller is, dat wij hier met twee met modder be spotte plakken vandaan komen, een vaal groen voor de borstwering en een teem achtig grijs voor de loopgraven. Want haa.r bodem is, zooals wij' w:eten, nieli belegd met graszoden. Aa.n materiaal neemt Fiseher een groot stuk lont met reserve-,aanstekers en Vollbrieh. een tien meter lang touw1 mee. Geweren blijven natuurlijk „thiiis" als men het zoo inag noemen, sprak hij met een blik' o,pl de kale, armoedige met hout beslagen wan den van zijn „hotel". Behalve dit neemt ieder een draad- schaar mee. Want d'e aanvalsloopgraiven zrllen op dien tijd vannacht nog wel niet gegraven zijn. Sedert vanmiddag is d'at terrein afgesloten dooir spervuur van een mortier en een houwitser-batterijGe durende den geheelen nacht za.1 heit onder vuur blijven als 'voorbereiding torn onzen stormaanval, die op 3.43 uur vastgesteld is. Naar ik hrtor, zal onze artillerie haar vuur van 11.21 uur tot 12.13 uur verleg gen haar het tusscbenterrein. Hebben jullie nog iets te vragjen? j Nee luitenant! G,oed". Dan zijn jullie om 11 uuir hier bij mij! present! Met gemoederen, waarin tegenstrijdige gevoelens streden, gingen de beidei korpo raals heen. 11 uur Alles in orde?. Jawel luitenant! Drie gestalten sprongen door de loop graven in de richting van den vijand. Veel sucdes! riep de stem van dien kapitein hen in het donker na. Dank u, kapitein! antwoordde lui tenant Braun. Na 15 minuten hadden zij de geheele a a,nvalsloopgraa 1' dööirloopen. Op d'e glinsterende radium-wijzerpflaat van zijn horloge, die hiji om rijn polls droeg, las hij den tijld af. j Na iedere minuut gaf hij beiden met een sissend geluid het te eken -tot den sprong. Zij kropen in een richting, die lem'de naar het midden van het bolwerk. Het zou te gewaagd zijn geweest om pas in de onmiddellijke nabijheid va.n den vijf and de loopgraven jte volgen. Want men kon nooit weten of zij niet bezet waren. Jn slechts enkele minuten hadden zij de draadversperring bereikt. Als slangen kronkelden zij zich door het gewirwar van dra.de,n. Door het vooinbdurend'e artil lerievuur was het draadwerk voor het grootste gedeelte vernield, maar in plaats daarvan was er nu een bijna niet te ont warren dragdkluwen gevormd. De ka.bel- drade®, ja. zelf's de ijziersterke 'gladde draden brachten slechts weinig letsel ban. Maar geheel vernielend werkte het prik keldraad. Dat schramde het gezicht en de handen open, scheurde de kl ceder en ein drukte met zijn driehoekige punten diep in de. knieën. De patrouille maakte toch ondanks alles kleine vorderingen. Deze nneilijkheden waren met geduld en han- uigheid alleen te overwinnen. Eien moge- li.kheia bestond er dat het slagen van bet werk niet in de hand zou Werken: de vijand kon, wanneer het artillerievuur verlegd was naar het nevenitieirrein, uit zij'n tegen granaten beschutte schuilplaat sen te voorschijn komen. En vooral kon hi, ter beveiliging tegen patrouilles op nieuw wachtposten op de uiterste piunlten van de loopgraaf' uitgezet hebben. Aan hun oplettendheid was alleen te ontkomen qcoi een Omtrekkende beweging. Behalve dolk en pistool droeg de patrouille geen wapens. Door een schot zouden de pos ten alarm slaan. Dan zou een verder doordringen onmogelijk zijn. Nu waren zij in de gevaarlijke Z one. Toen Mitste plotseling het felle licht- van een schijnwerper op, die op een hoogte in de. vuurlinie van Hen vijand .opgesteld stond. De smalle lichtbundel straaldle langs het hooge versperrings'werk, üa.t zich in het licht, teer als een spinmieiwelb in een zonnestraal aflteebende. Oplettend vervolgiden zij hun weg. De infanterist. Volbrich kon een zacht gegrom va.n vol doening niet onderdrukken. Want het verraderlijke licht h.ad een kostbaar ge heim onthuld; op een plaats die stellig slechts enkele meters van de loopgraaf op het verst verwijderde linker gedeelte lag, had een granaat een stuk uit het hekwerk geslagen. Doch slechts gedurende een onderdeel van een seconde rustte het licht op die bres. Dan be.woog her verder. Plot seling maakte de. lichtbundel een zwen king en wierp haar'stirale® ,o.p de drie'ge stalten, die, half knielend, half liggend' met 'hun scharen den draad bewerkten. In het ee.rste oog.eriblik werdem zij dooir heit. witgloeiends licht verblind. Maar dan wierpen zij zich bijna gejij|ktïj[dig tegen den grand, het gezicht in de aarde druk kend. De liohtkegel bleef haa.r stralen over hen uitgieten. Seconden schenen hen uren toe. Nauwe.lijks een twintig pais voor hen hoorden zij op fluisterenden toon Franschen tegen elkaar spreken. Het suizen van ^en kogel - .een korte, Scherpe knal. Mejt een lichte weifeling ging het licht va.n den schijnwerper weetr verder. Violbrich hief voorzichtig zijn hoof'd op. Luitenant fluisterde hij nauwelijks hoorbaar-. \foen deze niets antwoordde, maar steeds nog zich gedekt hield, legde ook Voülibiric'h zijn hoofd weer o,p zlijln rechterarm. Minu ten verliepen. Hoe lang „zou de. luitenant nog hier blijven liggern? De tijld was toch al zeer beperkt! Nu bracht opk Fischer den mond naar zijn oor. Vooruit, wij moeten verder 1 Vollbrieh kroop naast 'den luitenant. Luitenant, wij kunnen nu. verder, net licht is gepasseerd. No;g geen antwoord. Was de luitenant soms ingeslapen? Vollbrieh stak tastend zijn hand naar hem uit. Toon hij z'm "hand weer Jterug trok1, was zij met kleverig Woed bevochtigd. Het schot was door den schouder in zijn hart gedrongen. Oogeukilikkelijk wist Vol'hrieh wat hem te doen 'stond. Be paald rooskleurig zag or de 'toestand niet uit. Want op de eerste plaats was de patrouille nu zonder commandant, en 'bovendien stond een dubbelpost in hun on middellijke nabijheid opgesteld. Derhalve moesten zij een omweg maken, terwijl zij. in gedekte houding erlangs kropen. Vollbrieh deelde zijn makker 'fluisterend den dood van den luitenant mede. Behoed zaam maakte hij de polshorloge van zlijln rechterarm los. De radiumwijzer® stonden op 11,29 uur. Dus nog drie kwartier w'a,s er voorhanden. Vooir het laatst legde hij zijn oor op het linkergedeelte van de borstkas van, den getroffene. Hier baatte geen hulp meer. Het hart had opgehou den te kloppen. Vollbrieh trok het lijk een pas naar rechts en liet het in een meten diepen aardtrechter glijden, die ont staan was door 't inslaan van een gra- na.ft. Zoo. bestond er de minste kans dat 't tijk door granaten en bommen verminkt zou worden. Beiden, kropen over de granaatscherven verder. Het geluk was met lien en zij kwamen betrekkelijk snel voorwaarts. Hun doel was de opening in het versiper- ringshek, dat hun de schijnwerper Verra den had. Niet opgpmerkt door de posten bereikten, zij de bres. Het wa9 11.43 uur. Snel hadden zij de donkergroene, geheel aani Harden gescheurde hovenkleedimg uit getrokken. Toen sloeg Fischer 'n eind van het 'touw, om den voet van een in bet'om gevatte® pa,al. Het eerst liet ViolHbria'h zich niaa.r benc(den, glijden. Als een ka.t speelde, hij1 dit klaar. Onhoorbaar,, zette hij! zich met rijn dikke viitzoolen van zlijln zware schoenen van den loodrechten wand af. Deze, onderneming was niet geheel zonder ge,vaa.r. Want. op geen vijf pas afstand van hem staken uit enge schiet gaten dreigend de hopen van twee mi trailleurs. Vollbrieh gaf' .door driemaal te trekken aan, het touw zijm' makker hef leeken om te volgen. Daarna kroop hij1 voorzichtig maar dien kanit. van de loopgraaf, waar 't schietgat zich bevond. Toen hij naar hoven ke;ek, zag hijl hoe Fiseher juiat over diep raind »zwa,aide. Daarbij moet hijl stellig onhandig te werk gegaan zijn. Wamt z'ijln handen verloren plotseling het houvast qn grepen, in die lucht. Met eer plof bonded® het aware lichaam van acilit meter hoogte naar be neden. He,t scheen VoHlbriöh ©en oogpm- b'jik toe allsof' zijm hart van schrik ophield met kloppen. Hij hoonde een doffe echo. Dan was bet avepr stil als tevoren. Het geluia van den val werd door ,het brom men en snorren van de granaten over stemd. Toch hield Vollbrieh e.en tijdlang luisterend zijn adem in. Wamt hijl kon niet wetqn of missehien niet een post heit naar beneden storten géhoord of gezien had. Dit scheen ecihiter niet het geval f,e zijn. Dus knoop hijl weer dat stuk terug. Wat hij daar zag, deed hem warme tirainen in rijn oo,gen opwellen. Fischer was na melijk met den rug naar beneden gevallen. Zoo was hij ongelukkigerwijze juist op 'n paal gevallen. Diens ijzeren, met weer haken bezette punt, had hem zijn ruggie- graat verbrijzeld en was verv!olgen9 door zijn lichaam gedrongen. De arme jongen moest verschrikkelijke pijn te doorstaan hebben. Em toch kwam er geen enkele kreet over zijn lippen. Hijl wilde de aan dacht van den vijand niet trekken ter wille van zijn kameraad. Lang duurde rijm lijden trouwens nie,t. Hij fluisterde nog enkele onverstaanbare woorden en met een krampachtig samentrekken van geheel zijn lichaam blies hij'.z'n laatsten adem uit. Teen keerde Vollbrieh zioh om en sloop opnieuw naar het schietgat. Toen hij op merkzaam luisterde, hoorde hij duidelijk stemmen. Wat zij bespraken kon hij' niet verstaan, maar een blinde woede stond in bom op, terwijl hij' die lont uit het om hulsel haalde. Voorzichtig bracht hij het tot ontbranding en wierp het dooir het schietgat in de vijandelijke loopgraaf. Een geweldige kreet van ontzetting was he!t bewi,s voor hem, dat de uitwerking niet zijn dioel gemist had. Direct daarop steeg een grauwe, verstikkende rook in dikke golven langzaam uit de openingen. Dit wist V'.iil'briohvan allen, die daar binnen waren, was niemand meer in het leven. Zijn verstand begon toen te redeneetiien over zijn woede heen. Die mensrihe® volg den toch ook hun bevelen, streden ook voor hun vaderland. Wat was eir dan vc,or persoonlijke schuld aan ,den dood van zijn kameraad in hen? Oclh, wat tob ik toclh, dacht hij tenslotte. Laat ik zien, dat ik terugkom. Hij keek na,ar zijn horloge. Het was 12.01 uur. Dus restten hem nog 10 mimjten voor den terugtocht. Na .een laatsteh zwijgenden blik o,p het. lijk van zijta vriepd greep hiji het touw. Eer minuut la,ter Slingerde hij zich over den ra.nd van de loopgraaf. De terugweg dinor de draadversperring ging aanmerke lijk vlugger dan, de heentaeht. Wiant de baan ,was toch vrij gemaakt. Onderweg liep hij intussehen w'eer te piekeren: Met drieën w'aren zij o,p pad gegaan en hij! keerde alleen maar terug. I Toen hij langs den aard,trechter; liep, waarin hij hot lijk van den luitenant had achtergelaten, aarzelde hij can oogeriblik. Zou bi, hqt onitlzieldo lichaam meancmiem of hel hier laten liggen.? Hij besloot txxfc het laatste. Het tijdverlies ozu.te groot ge weest zijn. Een hernieuwde opening van he.t vuur door het Duiitsehe betegterinigs- geschut moest hem met zijn last nog on derweg overvallen. En dan kwam het bericht van het gelukken van de opdracht zoo mogelijk met zlijln. doode stellig niet 'bininen. H»e laat zou het nu rijn Hijl keekf op zijn horloge,, 12.12 uur. Nu kwam er een koude rilling o,ver ham. Door de hand van dien vijand vallen was al erg genoeg, maar door een kogel van zijn eigen partij!, dat leek hem nog veel erger. Op dat oogenlbiik werd het artillerie vuur weer geopend op het bolwerk der infanterie. Een granaat suisde zoo rake lings langs zijn hoofd, dat hiji staande er door getroffen zou zijn. Yiijlfitig pas ach ter hem sloeg hij in tien grond, die «ten seconde daarna met zijn krachtige gra naatsplinters de aarde deed opspatten en met een zware uitbarsting den nachthe mel verduisterde. Vollbrieh voelde een doffen slag iagen zijn rechterarm. Met aij[n linkerarm nam hij het verbandpakje uit zijin zak, opende het me-t zijn tanden en legde het verband op zijn bloedende 'Wtmd'e. Bewegen kom hijl zijn arm nog een vl'eesc'h Wonde dus. Op beiao voeten en eien, arm, pi's oen gel- kwetste honld, kroop hij terug. Een tweer de granaat, dia niet ver van hejn insloeg, bracht hem geen, letsel. Heit teak hem eetn wonder. Alleen slechts een, hoop zand kreeg hij in rijin gezicht. Proestend cn spuwend wre,ef hij z'n «ogen. i Dat gebeurde juist, toen Juj de. laatste palen van de draadversperring achter hem liet. Nu ginig hat kruipen beter jdaar helm de draad mqt rijn .Weerhaken piert maar te genhield. Nog twintig pas moest hij afleg gen nna/r de aanivalssitelling. Uitgeput luis terde- hij een oogenWik. Toen hoorde hij voor zich een klikken van metaal. Hij kepde dit geluid goed. Zoo klinkt het, wanneer men de haan pal naar links legt en het geweer sc'hietvaar- dig maakt. Nu ook dat nog! Zou het ham tenslotte toch beschoren zijn om door de hand van d.e eigen pcartij' te vallen Hij[ zótte rijn linkerhand aan zijn mand an riep zoo luid als hi koinPatrouille Braun tegen den vijiand Wachtwoord: Maarschalk Vorwarts! Ingespannen luisterend bloei' hij liggen. Vcordat er een antwoord kwam, durfde hij niet verder kruipen. Geen antwoord. Voor den tweeden keer herhaalde, bij den roep. Goddank, nu had men hem verstaan. Kom hier! klonk een pcherpe stem hem in het oor. Moeilijk bewoog hijf zich verder. &k», nu was zijn doel bereikt. „Kapitein von TmhJf?" vroeg hij' aan. e,en infanterist, die in dc,n aanslag lag. OffSciérspatiTiOuille Braun. iteruig. Loopgraaf op het uiterst linksehe gedeel te opgeblazen. Luitenant Brau,n "doodclij'k getroffen, infanterist Fischer door uit glijden doodelijPc verongelukt, meldde: 'hij. Het gelaat van den kapitein betrok. Goed, Vollbrieh! Ik zal bij' den re gimentscommandant pen verzoek indienen vor de bevordering tot onder,officier. En ga nu, en Iaat' je arm verbinden! Vollbrieh ging zwijgend. Den dag te voren zou de bevordering hom een groo- te vreugde zijn geweest. Nuj moest hijl maar denken aan dien armen jongen, die zijn beste kameraad w'as, en' aan den luitenant, die dieper sliep dan hij' eerst had vermoed. „O- D." Hel naamkaartje in drii loop der tijden. Zoools te doen, gebruikelijk, heelft bet op Nieuwjaarsdag weer geregend van naam kaartjes van zelf's 'de meeat verwijdende kennissen en handelsrelaties, .om weldeir- zijidsch de jaarlijjksclhe gelukwenschen aan te bieden. Nu is de „rage", zooals deze nog een tiental en meer jaren gefeden bestond, wel aanmerkelijk geluwd,, maar toch is deze gewoonte om elkaar -pter naamkaartje de wensehen van den dag tg aoen toekomen, nog lang niet geheid ver dwenen, zelfs wordt er zoo nu en dan pog wel eens een pakkend© reclame voor ver- zonoen. Onlangs lanceerde dan ook een reclame. Hij versierde n.l. met veel -smaak zijn uitstalkast en.etaleerde er op «en in het oog lo,opende manier meerdere dooizen visite-kaartjes in diverse uifvtardlmgie'n. Toen plakte hij een. groot biljet voor zijn stuk geslagen winkelruit mét het op schrift „Deze ruit is ingedrukt dooi' de vele bezoekers die onze nieuwe ^loEeötie visitekaartjes kwamen bekijken.". Het is dan ook niet meer dan billijk voor hot naamkaartje, dait 'in den loop der tijden zcovele .diensten heeft bewezen, eeuige reclame wordt gemaakt. In Azië waren zij reeds eeuwen geledon in zwang, wmlis- waa.r niet, in denzelfden vorm als tegen- w-ordig de onze, maar zij «hadden, daar mede toch een groote overeenkomst. In Chir.a b. v. gebruikte men eertijds dubbel gevouwen stukjes papier va.n verschillende grootte en kleur maair gelang den stanjd en den rang va.n ,d,en bezitter. Aan de eene kant va.n het witte of gekleurde blaadje papier, was de familienaam met voorletters .geschreven cn do andere, kant was blanco gelaten voor een of andere mcdedceling of gelukweinsch. Ook in het Westen is het gebruik van visitekaartjes reeds eenige eeuwen geileden doorgedron gen o. a. onder de regeering van den Zon nekoning Lodewijk XIV. Aanvankelijk was het toen de gewoonte in Frankrijk, om zi n naam in een register te schrijlven, als men ergens o,p bezoek ging, doch dit geraakte geheel uit de moide, toen iemand op hpt idee kwam zijn naam op een sjreel- kaart te schrijven, welke hij[ hijl zijn be zoek achterliet of, als de bewoners niet thuis waren, klaver-vier of' ruiten-koning oprolde en deze heel eenvoudig in het sleutelgat stak. In de 18e eeuw werd, het langzamerhand gebruikelijk, rijfa. naam kaartje door een of ander bekend: kunst schilder te laten opsieren. In het begin waren het meestal symbolische voorstel lingen,, maar later ging het zelf's zoover, üat werkelijk kleine meesterstukken kan. schilderkunst als visitekaartje dienst de den. Doch daar deze naamkaartjes niet al leen kostbaar, maar ook zeer onpractisch waren, geraakten zij al gauw uit de mode, temeer daar zij ten laatste onismaakvol ge reproduceerd werden. De vareenivoudiging van het visitekaartje merkt men dan ook vooral tijdens de Fransehe, revolutie, toen men er o,p uit was om hot naamkaartje zo eenvoudig mogelijk te vervaardigen. Ook in Duitschland ondervond men deze vereenvoudiging van smaak wel o,p zoo danige wijze, dat er omstreeks 1811 het eerste ijzeren visitekaartj© in de koninkllij'- ke ijzergieterij! te Berlijn weid gegoten. Maar zooals het zich, gemakkelijk laat begrijpen, lag het voor de han|d;, dat deze ijzeren naambordjes in minden dan, geen tijd hadden afgedaan en zoo..verviel men weer in het eenvoudige, Witte, ffijn uitge- veerde stukje kanton, dint op den huldigen dag n,og zij® dienst doet. De lilamdlscbotoi in den la»p der tijden. Ile-t gebruik van handschoenen is reedis zeor oud. Men .neemt aan, dlat tweedui zend jaar gelcdlen voor het eoiisit door de Perzen handschoenen werdlen gedragen J zij werden hööfdizakeÜjjk voor beschutting der handen gebruikt. Door de oorlogen, welke, de Perzen voerden, werden de handschoenen in Griekenland! en later ook in Homo gekend. Homerus schetst oins Laertes werkende in den .tuin, terwijl zijn handen mot handschoenen züjjn be- jjlckt. De Romeinen gebrujkten de hand schoenen niet alleen als eien cveieMe-ar- tikel, ook voor practisdho doeleinden werd zij benut. In een werk over kuiflbouw-' kuriide zegt Viaro, dat vijgen met bloote handen moeten worden .geplukt en niet met- handschoenen. Vn,n een vooraan staand Romein wordt verhaald, dat hij, als hii aan tafel kwam, zïjjn handschoenen aantrok, om de warme, spijzen beter te ku,n.nen aanvatten. 0,ok 'waren, er anderen, die streden togen "het gieibrujlc van "hund- schoene-fl, zooals b.v. Ma-reius Rullig,, die eens hevig verontwaardigdT uitriep„Het is schande voor eein gezonldl mensjih omu zich de handen met zachte, en warms stoffen to bedekken". Na die- .volksver huizing werd die handschoen veel minder gebruikt, om tem slotte bijna geheel te verdwijnen. Eerst ita do negende1 eeuiw1 kwam hij weer to voorschijn en wel als mode-artikel. Na,ast dei fijne handschoenen van leer, bont en zijde, doken boen do ijzeren handschoenen op, weUke dia rid ders bij huln tournooden en steekisjptefarf droegen; 'hiervan is het s,plre.ek!woor|d' „Iemand den handschoeni toewerpen" af komstig. Het is Wél opvallend, 'dat In die aagom de handschoenen! alleen floor man nen werden gedragen. De handsehoem was dan ook het teeken vam macht, be wind en heerschappij. In de zestiende eeuw werd de handschoen hoe langer hoe meer een luxe artikel. In 'Frankrijk was het gebruik van handschoenen zeer alge meen onder de reigeeiring van Hendrik TV, maar na diens dood geraakten zij geheel' uit de mode, zoodat Zij alleen nog thjor enkele outde damee werden gedragen. Tij dens het bewind van Lodewijk XVI e,n onder liet keizerrijk on die restauratie hield men het' voor een bewijs van geieme goede opvoeding, zoo men zich in het openbaar met handschoenen veirtooudie. De eerste, die het wafer waagde hand schoenen te dragen, was dei hertog vaii Guiche, een bijzonder gunsteling van Lo dewijk XVIII. Toen de koning .den her tog gehandschoend op de Tuileriein zag verschijnen, vroeg hijl spottend, of, de Hertog zijn handen ha,d bezteeird. Maar endanks deze koninklijke afkeulring, volgde men aa® het hof spoedig he<t voor beeld van den hertog, die toentertijd „Ie roi de la mode" was. Door Catharina de Medicis werd het dragein ,vam hand schoenen bij de dames ingevoerd. Naar men beweert, beeft deze wreede vorstin dé moeder van Hendrik IV veirmoord cno'r haar een paar vergiftigde hatnd- sehoenen ten geschenke te geven. In En geland wa.s de handschoen nog vrijwel onbekend. Toen Hendrik' IV van Frank rijk eens een gezant naar Elngjel'aind zond, gaf hij hem een paar fijfne lederen handschoenen voor Koningin Elizabeth mede. Deze was ten zeerste verrukt over dat geschenk. Zij liet zic'h met de hand schoenen uitschilderen en gaf' ha,ar .gar- derebemeester terstond bevel', da't hij hen moest namaken. De handschoenen werden steeds sierlijkervooral Frankrijk gaf hierin den toon aan; zij werden met goud en zilverdraad, dikwijls ook met paaiden en kwasten versierd. Meermalen kwam hel voor, dat de handschoenen een op schrift droegen. Tot vóór de groote Fran sehe revolutie werden de handschoenen in Frankrijk alleen in de Aristocratische kringen gedragen; zij waren toen lang en rijkten tot den elleboog. De flijfnste soor ten waren het meest gewild, vooral die, welke té Grenöble werden vervaardigd. Deze waren zóó fijn, dat zij- uit deze stad naar Parijs werden gezonden, waarbij! eik paar in een vergulden notedop was ver pakt. Na de revolutie werd dit kleeding- stuk meer algemeen. Toen kwamen pok de kortere handschoenen in de modie, welke om don pols werden vastgeknoopt. Hit dien tijd, dateert ook het dïagen van do zoogenaamde gants de Suède, waarbij de gladde, zijde van het le«r naar binnen, is gekeerd. Af' en toe' werdem nog wel eens pogingen gedaan om de handschoe nen te vorbanmen, doch deze pogingen hebben nooit veel succes gehad. Zoo ver scheen eens omstreeks I860 da hertog van Morny zonder handschoenen op een feest aan het Russische haf, en bijna ie dereen in Petersburg haastte zich dit voorbeeld na te volgen. Lang duurde deze mode echter nietda Handschoen burgerde zich mee® en mie,er„in en weldra was hij een onmisbaar onderdeel van het toilet. Ook in onze dagen gehiiet id« handschoen veel belangstelling en, ook thans worden er moeiten Inoch kóisteni aan gespaard. Bij geen .enkel toilet kuni- nen de handschoenen! worden gemist; hij het avondtoilet wor'den reeds ,zecir veel lange handschoenen gedragen, welk'e 24 knoopen liebbien. Allerlei materiaal wondt er vo,or gebruikt, hoewel peau dh Sluiede wel het meest in trek schijnt' te zijn. Het gekroonde lijk. Ulechts !weim|ige vreemdelingen voiert do Kveg naar de oude, met sagen omZwieetfdja stad der Portugeesche dichters en geleer den,, Coimbra. Haar- universiteit genoot in de middeleeuwen ®en wiereftlvermaard.- heid. In Coiimbra Iwas het, wiaar de groote Vasoo da Goma onider den vrijen hemel deui hoiogen raad het eerste bericht over don door hem ontdekten zle0w|e|g meedeelde. Die dom vam Goimbra is een tot steen geWorden historische kroniek. D'e gids vertelt 'don Vreemdeling, dito dit groolsche gedemkteetken dier middleteeu'wlein betreedt, in pathetische riborden qein grie zelige geschiede!n|ïs. i In dez'en Dom haJd een gebeurtenis plaats, kvel eendg 'in de Wepeldgeschiied'einis. Hier 'werd een koningin, Ha haar dood, gekroond. De troonopvolger van Portugal, Don Bedro, later de Wreedlo gemoiemd, maar ook de rechtvaardige, iwfcus met de schoonia Dionna Inez di Gastro gehuwd. Het ge heele hof Iwas tegen deze vteirbiinteniis. Op bevel Van den ouden koning werd rij in een toren opgesloten ën. daar vergif tigd. Don Bedro wierp haar, tusschen dn tralies door, 'ontroerende RefdeiSblri'ervten toe, welke brieven baar uiiat benaiktan; daar de ongelukkige prinses reeds lang dood Was. Toen Don Pedro,, na den dood1 van rijin vader, koning van Portugal werd, gaf hij bevel,, Jjpt lijk van rijn vi-aute op te graven,. In plechtigen optocht wferd. Ida do,ode naar den dom vian Coimbra ge bracht. In, geheel Plortugal werden da klokken, geluid; alle studenten de® univer siteit volgden de lijkbaar, terwijl het volk oj» de knieën lag. Prinses lues tvlas bij het eenvoudige volk z'ear geliefd'. Ontel bare geestelijken ie|n ridders gingen, jn! rou'wkleeren, de baar vooraf. Toen do kist in den dom Werd gedragen, klonken kanonschoten. De koning wachtte knie lend tot het half-vergame lijk met die koninklijke kleedij Was bekleed en op do,n troon Werd geket. De giehqele fcro- nüngs-ceremonie vond met alle VooTgte- schreven details plaatsinplaats een ,je(ve!"' oj» de koningin Werd1 evenwel het „(D'e Profundurf" gezongen; hérauten verkon digden intusschen in de stad: „Haar Ko ninklijke majesteit Ines di Castro is dlo heerscheres van Portugal .en vlan al rijln landen ge'worden. Eeuwige nagedachtenis aan de doode/' j De koning, die naast zïjtn gemalin op den troon had plaatsgenomen, beval nu dein rid'ders, de koningin den' verschul- digden handkus te geven. Die een na dien ander naderde het lijk in purper em her melijn; alleen de graaf van Tavira be hoefde 'dit niet, te doem, daar hij" de ©enige was geweest die de prinses in beschier- ming had genomen; maar ondanks dit alles kuste de graaf de knokige hand. Do koning beval nu markies Sentarem, wiens intriges de fcomiingin 1®' den dood' had: ge voerd, het geraamte in, d'® armen te nlemen ea» he.t te kussen; to,en Wterd hij! door bleulslriieoiitem gepakt en op' het plein vóór den dom onthoofd; het hoofd' Van den terechtgesteld'e werd idle dooide konin gin, voor de vloeien geworpen. Daarop legde de koniing de plechtig® belofte af nimmer een andere vrouw te huwen. VERKLAARBAAR. 1 l ,,',Wat is er voor nlieuWb ifA I „lüe oude Schulbert rookt niet meer.,"- „fiedert Wanneer dan?"-' ,,'Hij bezocht onlangs een steengroeve en liet bij ongeluk zijn sigaar ia een kruitvat vallen BIRUTAAL. i Mijnheer (in zijn slaap door muzikant gestoord): „Geef me die schomm alsjte- blicf terug, beste kerel! Ik heb! naar je met de verkeerde schoenjen gegooid!" NA DE, SCHIPBREUK. I De matroos„Goede hemel, juffroulwl! Waarom werpt u uw roddingsgordel wteg Het ij'dele meisje: „Hij maakte me zbo dik!"' ij f DE TROOST. j l j „O, dokter, ilc voel me zbo feUenldig; ik heb m'n mondharmori i c.a ingeslikt „'Wees blij:, "kerel, ,3at je geen piano spelen geleerd hebt. BNUGGERLINGG0N. Twee leren haddbin besloten te duel- leercn, om aldus een eindfe te malcen aau hun voortdurend! twisten. Het pistool zou beslissen. Een der twice Ieren was echter tweemaal zbo dik als zijta/ tegenstandier en toani rij tegenover elkander steunden m!eit het pistool ifn, de hamd', maakte de aorste bezfwarsni. i f f |f| „Kijk eems", 'ziei hij tot zijn secondant, .pk ,be;n tweemaal zbo dik als hij1. Als ik nou eens twee keer zbo, ver van Trim ging slaan als hiji van mij ?!'- ,'Ik weet iets veel béters", sprak d» sceo.nldant. Hij nam een stuif krijt em.' trok daarmede twee strepen over da 'jas Van den dikke. „'Let nu goed op,"' zei hij' tot dón tegenstander, „als je hem buiten detzfe streepen raakt, telt heit niet mqa B|o- grepein' j' f j Bureaux van Redac Telefoon Interlocaa Bijkantoor MIDDE GROOTE WAARDE VAN PUBLICITEIT Kerk en Sta Onder andersden&en verkeerde denkbeelden selen der katliiolieke begrip dat men het n is dat betreffende d tholieken over de Kerk en Staat. Algemeen wordt on wij niets liever zoud Staat geheel en al o de Kerk. Niets is minder De Kerk heeflt n, voorgestaan, maar i bestreden. De Middeleeuwen lijk .genoeg hoe de tusschen Kerk en 3 hij voor wien deze kan in 'de emeydiei „Immortale Dei" (ov christelijke Staten) 1 Staat niiet aan èlka megen zijn,, maar i eigen terrein behoor® Fabels hebben ecl en nog „altijd stuit re gen misverstand. Dat het buitenlan, derin maakt leert in de Ver. Staten. Niemand minder Staatspresident heef't van een Lutherse!» Lutheranen géf'elieit ter, wijl deze de wer groeten dienst bew stelling op te zetten te scheiden zijn. Katholieke Ameri" die terecht in deze ui eches aanval op d zagen, teekenden se dezen historischen bl bekende Engclsche ton, heeft, de vergis; baat genomen, om dé nog eens recht te ze Aan zijn breed b 't volgendeDit buit, geval, biedt gelegen hoofdbestanddeelen v ken te belichten. Op het een illustratie v moderne Protesitanter alleen dan door de levering begeesterd den inhoud daarvan geten zijn. I>at Lut Kerk en Staat verd ongeveer lijnrecht i sehiedkundige waar' feitelijk zijin overwi deel te danken aan den destijds geldene ejus et religio He nert volgen den god ning, die het land r Luther heeflt geen bracht tussehen Staat sohen het godsdiensti ven volgens den go, d'e godsdienstige daa Diegenen, die than gang en onze toek woord hebben, doen schiedenis nu wordt re.eds een besüist e verleden hebben yei derne denken" is zo< danig in bepaalde dat het zonder me mensehheid nu maar voor goed dezelfde zen of veroordeelen, tijd als helden of als De beoordeeling r ner, is afhankelijk der ideeën die ze v beide Simon's van h &Ti zoonzij droege- den naam, waren ai de nationaliteit., b'e ciale positie, maar i De kamer was bli: kelijk voor slaapver wanneer de gordijm ren, vormde zij met Er iwas slechts binnenplaatsje nitz een schoorsteen me ten mantel. Rarnes om beter te kunne rond. ,Op <Je wasc' »et rood gekleurd naar had blijkbaar ^an izijn misdaad handen te doen ver vlucht had genomen de ochoorsiteenmante schurk heeft alles v Kuzmen verraden en schoon ge wasschen" z zichzelf en>, onwilleke opgevangen .woorden zou ik niet mijn b maar eerst het iblo< den grond en uit de

Krantenbank Zeeland

Nieuwe Zeeuwsche Courant | 1931 | | pagina 6