ZATERDAG*3 JANUARI 1931
NIEUWE ZEEUWSCHE COURANT
ALLERLEI
GEKKE GESPREKKEN
i
feuill
Was het zi
aangewezen en het aan mij overgelaten
om er twee handige personen uit te Jrie-
zen. Mijn oog is nu op jiullie gevallen,
omdat ik weet dat ik onvoorwaardelijk
op jullie iv ertrouwen kan.
Luitenant Bra,un trok niit den zak van
zi,n veldj,as een schetskaart. In teekening
was daarop vastgelegd het bolwerk van
de infanterie.
Kijk, hier zie je het! Onze patrouille
doet een uitval op het meest linksiehe
gedeelte. De volgieffido hindernis heibbem
wij te nemen: een draadversperring van:
10 M. breed, een hekwerk op idien uitersten
rand vjain die' loopgraaf' en de loopgraaf
zelf' met een diepte van acht metier.
Ja, jla,! mannen! Dat ziet er niet
gemakkelijk uit. JVlaar daar zit niets an
ders op. Laten wij nu 'ns kajlken waiti we
mee moeten nemen. Ben meevaller is,
dat wij hier met twee met modder be
spotte plakken vandaan komen, een vaal
groen voor de borstwering en een teem
achtig grijs voor de loopgraven. Want
haa.r bodem is, zooals wij' w:eten, nieli
belegd met graszoden. Aa.n materiaal
neemt Fiseher een groot stuk lont met
reserve-,aanstekers en Vollbrieh. een tien
meter lang touw1 mee. Geweren blijven
natuurlijk „thiiis" als men het zoo inag
noemen, sprak hij met een blik' o,pl de
kale, armoedige met hout beslagen wan
den van zijn „hotel".
Behalve dit neemt ieder een draad-
schaar mee. Want d'e aanvalsloopgraiven
zrllen op dien tijd vannacht nog wel niet
gegraven zijn. Sedert vanmiddag is d'at
terrein afgesloten dooir spervuur van een
mortier en een houwitser-batterijGe
durende den geheelen nacht za.1 heit onder
vuur blijven als 'voorbereiding torn onzen
stormaanval, die op 3.43 uur vastgesteld
is. Naar ik hrtor, zal onze artillerie haar
vuur van 11.21 uur tot 12.13 uur verleg
gen haar het tusscbenterrein. Hebben
jullie nog iets te vragjen? j
Nee luitenant!
G,oed". Dan zijn jullie om 11 uuir
hier bij mij! present!
Met gemoederen, waarin tegenstrijdige
gevoelens streden, gingen de beidei korpo
raals heen.
11 uur
Alles in orde?.
Jawel luitenant!
Drie gestalten sprongen door de loop
graven in de richting van den vijand.
Veel sucdes! riep de stem van dien
kapitein hen in het donker na.
Dank u, kapitein! antwoordde lui
tenant Braun. Na 15 minuten hadden zij
de geheele a a,nvalsloopgraa 1' dööirloopen.
Op d'e glinsterende radium-wijzerpflaat
van zijn horloge, die hiji om rijn polls
droeg, las hij den tijld af. j
Na iedere minuut gaf hij beiden met
een sissend geluid het te eken -tot den
sprong. Zij kropen in een richting, die
lem'de naar het midden van het bolwerk.
Het zou te gewaagd zijn geweest om pas
in de onmiddellijke nabijheid va.n den vijf
and de loopgraven jte volgen. Want men
kon nooit weten of zij niet bezet waren.
Jn slechts enkele minuten hadden zij de
draadversperring bereikt. Als slangen
kronkelden zij zich door het gewirwar
van dra.de,n. Door het vooinbdurend'e artil
lerievuur was het draadwerk voor het
grootste gedeelte vernield, maar in plaats
daarvan was er nu een bijna niet te ont
warren dragdkluwen gevormd. De ka.bel-
drade®, ja. zelf's de ijziersterke 'gladde
draden brachten slechts weinig letsel ban.
Maar geheel vernielend werkte het prik
keldraad. Dat schramde het gezicht en
de handen open, scheurde de kl ceder en ein
drukte met zijn driehoekige punten diep
in de. knieën. De patrouille maakte toch
ondanks alles kleine vorderingen. Deze
nneilijkheden waren met geduld en han-
uigheid alleen te overwinnen. Eien moge-
li.kheia bestond er dat het slagen van bet
werk niet in de hand zou Werken: de
vijand kon, wanneer het artillerievuur
verlegd was naar het nevenitieirrein, uit
zij'n tegen granaten beschutte schuilplaat
sen te voorschijn komen. En vooral kon
hi, ter beveiliging tegen patrouilles op
nieuw wachtposten op de uiterste piunlten
van de loopgraaf' uitgezet hebben. Aan
hun oplettendheid was alleen te ontkomen
qcoi een Omtrekkende beweging. Behalve
dolk en pistool droeg de patrouille geen
wapens. Door een schot zouden de pos
ten alarm slaan. Dan zou een verder
doordringen onmogelijk zijn.
Nu waren zij in de gevaarlijke Z one.
Toen Mitste plotseling het felle licht- van
een schijnwerper op, die op een hoogte in
de. vuurlinie van Hen vijand .opgesteld
stond. De smalle lichtbundel straaldle
langs het hooge versperrings'werk, üa.t
zich in het licht, teer als een spinmieiwelb
in een zonnestraal aflteebende. Oplettend
vervolgiden zij hun weg. De infanterist.
Volbrich kon een zacht gegrom va.n vol
doening niet onderdrukken. Want het
verraderlijke licht h.ad een kostbaar ge
heim onthuld; op een plaats die stellig
slechts enkele meters van de loopgraaf op
het verst verwijderde linker gedeelte lag,
had een granaat een stuk uit het hekwerk
geslagen. Doch slechts gedurende een
onderdeel van een seconde rustte het licht
op die bres. Dan be.woog her verder. Plot
seling maakte de. lichtbundel een zwen
king en wierp haar'stirale® ,o.p de drie'ge
stalten, die, half knielend, half liggend'
met 'hun scharen den draad bewerkten. In
het ee.rste oog.eriblik werdem zij dooir heit.
witgloeiends licht verblind. Maar dan
wierpen zij zich bijna gejij|ktïj[dig tegen
den grand, het gezicht in de aarde druk
kend. De liohtkegel bleef haa.r stralen
over hen uitgieten. Seconden schenen hen
uren toe. Nauwe.lijks een twintig pais
voor hen hoorden zij op fluisterenden toon
Franschen tegen elkaar spreken.
Het suizen van ^en kogel - .een korte,
Scherpe knal. Mejt een lichte weifeling
ging het licht va.n den schijnwerper weetr
verder. Violbrich hief voorzichtig zijn
hoof'd op.
Luitenant fluisterde hij nauwelijks
hoorbaar-.
\foen deze niets antwoordde, maar steeds
nog zich gedekt hield, legde ook Voülibiric'h
zijn hoofd weer o,p zlijln rechterarm. Minu
ten verliepen. Hoe lang „zou de. luitenant
nog hier blijven liggern? De tijld was toch
al zeer beperkt! Nu bracht opk Fischer
den mond naar zijn oor.
Vooruit, wij moeten verder 1
Vollbrieh kroop naast 'den luitenant.
Luitenant, wij kunnen nu. verder,
net licht is gepasseerd.
No;g geen antwoord.
Was de luitenant soms ingeslapen?
Vollbrieh stak tastend zijn hand naar hem
uit. Toon hij z'm "hand weer Jterug trok1,
was zij met kleverig Woed bevochtigd.
Het schot was door den schouder in zijn
hart gedrongen. Oogeukilikkelijk wist
Vol'hrieh wat hem te doen 'stond. Be
paald rooskleurig zag or de 'toestand
niet uit. Want op de eerste plaats was
de patrouille nu zonder commandant, en
'bovendien stond een dubbelpost in hun on
middellijke nabijheid opgesteld. Derhalve
moesten zij een omweg maken, terwijl zij.
in gedekte houding erlangs kropen.
Vollbrieh deelde zijn makker 'fluisterend
den dood van den luitenant mede. Behoed
zaam maakte hij de polshorloge van zlijln
rechterarm los. De radiumwijzer® stonden
op 11,29 uur. Dus nog drie kwartier w'a,s
er voorhanden. Vooir het laatst legde hij
zijn oor op het linkergedeelte van de
borstkas van, den getroffene. Hier baatte
geen hulp meer. Het hart had opgehou
den te kloppen. Vollbrieh trok het lijk
een pas naar rechts en liet het in een
meten diepen aardtrechter glijden, die ont
staan was door 't inslaan van een gra-
na.ft. Zoo. bestond er de minste kans dat
't tijk door granaten en bommen verminkt
zou worden.
Beiden, kropen over de granaatscherven
verder. Het geluk was met lien en zij
kwamen betrekkelijk snel voorwaarts.
Hun doel was de opening in het versiper-
ringshek, dat hun de schijnwerper Verra
den had. Niet opgpmerkt door de posten
bereikten, zij de bres. Het wa9 11.43 uur.
Snel hadden zij de donkergroene, geheel
aani Harden gescheurde hovenkleedimg uit
getrokken. Toen sloeg Fischer 'n eind van
het 'touw, om den voet van een in bet'om
gevatte® pa,al. Het eerst liet ViolHbria'h
zich niaa.r benc(den, glijden. Als een ka.t
speelde, hij1 dit klaar. Onhoorbaar,, zette hij!
zich met rijn dikke viitzoolen van zlijln
zware schoenen van den loodrechten wand
af. Deze, onderneming was niet geheel
zonder ge,vaa.r. Want. op geen vijf pas
afstand van hem staken uit enge schiet
gaten dreigend de hopen van twee mi
trailleurs.
Vollbrieh gaf' .door driemaal te trekken
aan, het touw zijm' makker hef leeken om
te volgen. Daarna kroop hij1 voorzichtig
maar dien kanit. van de loopgraaf, waar 't
schietgat zich bevond.
Toen hij naar hoven ke;ek, zag hijl hoe
Fiseher juiat over diep raind »zwa,aide.
Daarbij moet hijl stellig onhandig te werk
gegaan zijn. Wamt z'ijln handen verloren
plotseling het houvast qn grepen, in die
lucht. Met eer plof bonded® het aware
lichaam van acilit meter hoogte naar be
neden. He,t scheen VoHlbriöh ©en oogpm-
b'jik toe allsof' zijm hart van schrik ophield
met kloppen. Hij hoonde een doffe echo.
Dan was bet avepr stil als tevoren. Het
geluia van den val werd door ,het brom
men en snorren van de granaten over
stemd. Toch hield Vollbrieh e.en tijdlang
luisterend zijn adem in. Wamt hijl kon
niet wetqn of missehien niet een post heit
naar beneden storten géhoord of gezien
had. Dit scheen ecihiter niet het geval f,e
zijn. Dus knoop hijl weer dat stuk terug.
Wat hij daar zag, deed hem warme tirainen
in rijn oo,gen opwellen. Fischer was na
melijk met den rug naar beneden gevallen.
Zoo was hij ongelukkigerwijze juist op 'n
paal gevallen. Diens ijzeren, met weer
haken bezette punt, had hem zijn ruggie-
graat verbrijzeld en was verv!olgen9 door
zijn lichaam gedrongen. De arme jongen
moest verschrikkelijke pijn te doorstaan
hebben. Em toch kwam er geen enkele
kreet over zijn lippen. Hijl wilde de aan
dacht van den vijand niet trekken ter
wille van zijn kameraad. Lang duurde
rijm lijden trouwens nie,t. Hij fluisterde
nog enkele onverstaanbare woorden en
met een krampachtig samentrekken van
geheel zijn lichaam blies hij'.z'n laatsten
adem uit.
Teen keerde Vollbrieh zioh om en sloop
opnieuw naar het schietgat. Toen hij op
merkzaam luisterde, hoorde hij duidelijk
stemmen. Wat zij bespraken kon hij' niet
verstaan, maar een blinde woede stond
in bom op, terwijl hij' die lont uit het om
hulsel haalde. Voorzichtig bracht hij het
tot ontbranding en wierp het dooir het
schietgat in de vijandelijke loopgraaf. Een
geweldige kreet van ontzetting was he!t
bewi,s voor hem, dat de uitwerking niet
zijn dioel gemist had. Direct daarop steeg
een grauwe, verstikkende rook in dikke
golven langzaam uit de openingen. Dit
wist V'.iil'briohvan allen, die daar binnen
waren, was niemand meer in het leven.
Zijn verstand begon toen te redeneetiien
over zijn woede heen. Die mensrihe® volg
den toch ook hun bevelen, streden ook
voor hun vaderland. Wat was eir dan
vc,or persoonlijke schuld aan ,den dood
van zijn kameraad in hen? Oclh, wat
tob ik toclh, dacht hij tenslotte. Laat ik
zien, dat ik terugkom. Hij keek na,ar zijn
horloge. Het was 12.01 uur. Dus restten
hem nog 10 mimjten voor den terugtocht.
Na .een laatsteh zwijgenden blik o,p het.
lijk van zijta vriepd greep hiji het touw.
Eer minuut la,ter Slingerde hij zich over
den ra.nd van de loopgraaf. De terugweg
dinor de draadversperring ging aanmerke
lijk vlugger dan, de heentaeht. Wiant de
baan ,was toch vrij gemaakt. Onderweg
liep hij intussehen w'eer te piekeren: Met
drieën w'aren zij o,p pad gegaan en hij!
keerde alleen maar terug. I
Toen hij langs den aard,trechter; liep,
waarin hij hot lijk van den luitenant had
achtergelaten, aarzelde hij can oogeriblik.
Zou bi, hqt onitlzieldo lichaam meancmiem of
hel hier laten liggen.? Hij besloot txxfc het
laatste. Het tijdverlies ozu.te groot ge
weest zijn. Een hernieuwde opening van
he.t vuur door het Duiitsehe betegterinigs-
geschut moest hem met zijn last nog on
derweg overvallen. En dan kwam het
bericht van het gelukken van de opdracht
zoo mogelijk met zlijln. doode stellig niet
'bininen.
H»e laat zou het nu rijn Hijl keekf op
zijn horloge,, 12.12 uur.
Nu kwam er een koude rilling o,ver
ham. Door de hand van dien vijand vallen
was al erg genoeg, maar door een kogel
van zijn eigen partij!, dat leek hem nog
veel erger.
Op dat oogenlbiik werd het artillerie
vuur weer geopend op het bolwerk der
infanterie. Een granaat suisde zoo rake
lings langs zijn hoofd, dat hiji staande er
door getroffen zou zijn. Yiijlfitig pas ach
ter hem sloeg hij in tien grond, die «ten
seconde daarna met zijn krachtige gra
naatsplinters de aarde deed opspatten en
met een zware uitbarsting den nachthe
mel verduisterde.
Vollbrieh voelde een doffen slag iagen
zijn rechterarm. Met aij[n linkerarm nam
hij het verbandpakje uit zijin zak, opende
het me-t zijn tanden en legde het verband
op zijn bloedende 'Wtmd'e. Bewegen kom hijl
zijn arm nog een vl'eesc'h Wonde dus. Op
beiao voeten en eien, arm, pi's oen gel-
kwetste honld, kroop hij terug. Een tweer
de granaat, dia niet ver van hejn insloeg,
bracht hem geen, letsel. Heit teak hem eetn
wonder. Alleen slechts een, hoop zand
kreeg hij in rijin gezicht. Proestend cn
spuwend wre,ef hij z'n «ogen. i
Dat gebeurde juist, toen Juj de. laatste
palen van de draadversperring achter hem
liet. Nu ginig hat kruipen beter jdaar helm
de draad mqt rijn .Weerhaken piert maar te
genhield. Nog twintig pas moest hij afleg
gen nna/r de aanivalssitelling. Uitgeput luis
terde- hij een oogenWik.
Toen hoorde hij voor zich een klikken
van metaal. Hij kepde dit geluid goed.
Zoo klinkt het, wanneer men de haan pal
naar links legt en het geweer sc'hietvaar-
dig maakt.
Nu ook dat nog! Zou het ham tenslotte
toch beschoren zijn om door de hand van
d.e eigen pcartij' te vallen Hij[ zótte rijn
linkerhand aan zijn mand an riep zoo luid
als hi koinPatrouille Braun tegen
den vijiand Wachtwoord: Maarschalk
Vorwarts!
Ingespannen luisterend bloei' hij liggen.
Vcordat er een antwoord kwam, durfde
hij niet verder kruipen.
Geen antwoord.
Voor den tweeden keer herhaalde, bij
den roep.
Goddank, nu had men hem verstaan.
Kom hier! klonk een pcherpe stem
hem in het oor.
Moeilijk bewoog hijf zich verder. &k»,
nu was zijn doel bereikt. „Kapitein von
TmhJf?" vroeg hij' aan. e,en infanterist,
die in dc,n aanslag lag.
OffSciérspatiTiOuille Braun. iteruig.
Loopgraaf op het uiterst linksehe gedeel
te opgeblazen. Luitenant Brau,n "doodclij'k
getroffen, infanterist Fischer door uit
glijden doodelijPc verongelukt, meldde: 'hij.
Het gelaat van den kapitein betrok.
Goed, Vollbrieh! Ik zal bij' den re
gimentscommandant pen verzoek indienen
vor de bevordering tot onder,officier. En
ga nu, en Iaat' je arm verbinden!
Vollbrieh ging zwijgend. Den dag te
voren zou de bevordering hom een groo-
te vreugde zijn geweest. Nuj moest hijl
maar denken aan dien armen jongen,
die zijn beste kameraad w'as, en' aan den
luitenant, die dieper sliep dan hij' eerst
had vermoed.
„O- D."
Hel naamkaartje in drii loop der tijden.
Zoools te doen, gebruikelijk, heelft bet op
Nieuwjaarsdag weer geregend van naam
kaartjes van zelf's 'de meeat verwijdende
kennissen en handelsrelaties, .om weldeir-
zijidsch de jaarlijjksclhe gelukwenschen aan
te bieden. Nu is de „rage", zooals deze
nog een tiental en meer jaren gefeden
bestond, wel aanmerkelijk geluwd,, maar
toch is deze gewoonte om elkaar -pter
naamkaartje de wensehen van den dag tg
aoen toekomen, nog lang niet geheid ver
dwenen, zelfs wordt er zoo nu en dan pog
wel eens een pakkend© reclame voor ver-
zonoen. Onlangs lanceerde dan ook een
reclame. Hij versierde n.l. met veel -smaak
zijn uitstalkast en.etaleerde er op «en in
het oog lo,opende manier meerdere dooizen
visite-kaartjes in diverse uifvtardlmgie'n.
Toen plakte hij een. groot biljet voor zijn
stuk geslagen winkelruit mét het op
schrift „Deze ruit is ingedrukt dooi' de
vele bezoekers die onze nieuwe ^loEeötie
visitekaartjes kwamen bekijken.". Het is
dan ook niet meer dan billijk voor hot
naamkaartje, dait 'in den loop der tijden
zcovele .diensten heeft bewezen, eeuige
reclame wordt gemaakt. In Azië waren
zij reeds eeuwen geledon in zwang, wmlis-
waa.r niet, in denzelfden vorm als tegen-
w-ordig de onze, maar zij «hadden, daar
mede toch een groote overeenkomst. In
Chir.a b. v. gebruikte men eertijds dubbel
gevouwen stukjes papier va.n verschillende
grootte en kleur maair gelang den stanjd
en den rang va.n ,d,en bezitter. Aan de
eene kant va.n het witte of gekleurde
blaadje papier, was de familienaam met
voorletters .geschreven cn do andere, kant
was blanco gelaten voor een of andere
mcdedceling of gelukweinsch. Ook in het
Westen is het gebruik van visitekaartjes
reeds eenige eeuwen geileden doorgedron
gen o. a. onder de regeering van den Zon
nekoning Lodewijk XIV. Aanvankelijk
was het toen de gewoonte in Frankrijk,
om zi n naam in een register te schrijlven,
als men ergens o,p bezoek ging, doch dit
geraakte geheel uit de moide, toen iemand
op hpt idee kwam zijn naam op een sjreel-
kaart te schrijven, welke hij[ hijl zijn be
zoek achterliet of, als de bewoners niet
thuis waren, klaver-vier of' ruiten-koning
oprolde en deze heel eenvoudig in het
sleutelgat stak. In de 18e eeuw werd, het
langzamerhand gebruikelijk, rijfa. naam
kaartje door een of ander bekend: kunst
schilder te laten opsieren. In het begin
waren het meestal symbolische voorstel
lingen,, maar later ging het zelf's zoover,
üat werkelijk kleine meesterstukken kan.
schilderkunst als visitekaartje dienst de
den. Doch daar deze naamkaartjes niet al
leen kostbaar, maar ook zeer onpractisch
waren, geraakten zij al gauw uit de mode,
temeer daar zij ten laatste onismaakvol ge
reproduceerd werden. De vareenivoudiging
van het visitekaartje merkt men dan ook
vooral tijdens de Fransehe, revolutie, toen
men er o,p uit was om hot naamkaartje
zo eenvoudig mogelijk te vervaardigen.
Ook in Duitschland ondervond men deze
vereenvoudiging van smaak wel o,p zoo
danige wijze, dat er omstreeks 1811 het
eerste ijzeren visitekaartj© in de koninkllij'-
ke ijzergieterij! te Berlijn weid gegoten.
Maar zooals het zich, gemakkelijk laat
begrijpen, lag het voor de han|d;, dat deze
ijzeren naambordjes in minden dan, geen
tijd hadden afgedaan en zoo..verviel men
weer in het eenvoudige, Witte, ffijn uitge-
veerde stukje kanton, dint op den huldigen
dag n,og zij® dienst doet.
De lilamdlscbotoi in den la»p der tijden.
Ile-t gebruik van handschoenen is reedis
zeor oud. Men .neemt aan, dlat tweedui
zend jaar gelcdlen voor het eoiisit door de
Perzen handschoenen werdlen gedragen J
zij werden hööfdizakeÜjjk voor beschutting
der handen gebruikt. Door de oorlogen,
welke, de Perzen voerden, werden de
handschoenen in Griekenland! en later
ook in Homo gekend. Homerus schetst oins
Laertes werkende in den .tuin, terwijl
zijn handen mot handschoenen züjjn be-
jjlckt. De Romeinen gebrujkten de hand
schoenen niet alleen als eien cveieMe-ar-
tikel, ook voor practisdho doeleinden werd
zij benut. In een werk over kuiflbouw-'
kuriide zegt Viaro, dat vijgen met bloote
handen moeten worden .geplukt en niet
met- handschoenen. Vn,n een vooraan
staand Romein wordt verhaald, dat hij,
als hii aan tafel kwam, zïjjn handschoenen
aantrok, om de warme, spijzen beter te
ku,n.nen aanvatten. 0,ok 'waren, er anderen,
die streden togen "het gieibrujlc van "hund-
schoene-fl, zooals b.v. Ma-reius Rullig,, die
eens hevig verontwaardigdT uitriep„Het
is schande voor eein gezonldl mensjih omu
zich de handen met zachte, en warms
stoffen to bedekken". Na die- .volksver
huizing werd die handschoen veel minder
gebruikt, om tem slotte bijna geheel te
verdwijnen. Eerst ita do negende1 eeuiw1
kwam hij weer to voorschijn en wel als
mode-artikel. Na,ast dei fijne handschoenen
van leer, bont en zijde, doken boen do
ijzeren handschoenen op, weUke dia rid
ders bij huln tournooden en steekisjptefarf
droegen; 'hiervan is het s,plre.ek!woor|d'
„Iemand den handschoeni toewerpen" af
komstig. Het is Wél opvallend, 'dat In die
aagom de handschoenen! alleen floor man
nen werden gedragen. De handsehoem
was dan ook het teeken vam macht, be
wind en heerschappij. In de zestiende
eeuw werd de handschoen hoe langer hoe
meer een luxe artikel. In 'Frankrijk was
het gebruik van handschoenen zeer alge
meen onder de reigeeiring van Hendrik TV,
maar na diens dood geraakten zij geheel'
uit de mode, zoodat Zij alleen nog thjor
enkele outde damee werden gedragen. Tij
dens het bewind van Lodewijk XVI e,n
onder liet keizerrijk on die restauratie
hield men het' voor een bewijs van geieme
goede opvoeding, zoo men zich in het
openbaar met handschoenen veirtooudie.
De eerste, die het wafer waagde hand
schoenen te dragen, was dei hertog vaii
Guiche, een bijzonder gunsteling van Lo
dewijk XVIII. Toen de koning .den her
tog gehandschoend op de Tuileriein zag
verschijnen, vroeg hijl spottend, of, de
Hertog zijn handen ha,d bezteeird. Maar
endanks deze koninklijke afkeulring,
volgde men aa® het hof spoedig he<t voor
beeld van den hertog, die toentertijd
„Ie roi de la mode" was. Door Catharina
de Medicis werd het dragein ,vam hand
schoenen bij de dames ingevoerd. Naar
men beweert, beeft deze wreede vorstin
dé moeder van Hendrik IV veirmoord
cno'r haar een paar vergiftigde hatnd-
sehoenen ten geschenke te geven. In En
geland wa.s de handschoen nog vrijwel
onbekend. Toen Hendrik' IV van Frank
rijk eens een gezant naar Elngjel'aind
zond, gaf hij hem een paar fijfne lederen
handschoenen voor Koningin Elizabeth
mede. Deze was ten zeerste verrukt over
dat geschenk. Zij liet zic'h met de hand
schoenen uitschilderen en gaf' ha,ar .gar-
derebemeester terstond bevel', da't hij hen
moest namaken. De handschoenen werden
steeds sierlijkervooral Frankrijk gaf
hierin den toon aan; zij werden met goud
en zilverdraad, dikwijls ook met paaiden
en kwasten versierd. Meermalen kwam
hel voor, dat de handschoenen een op
schrift droegen. Tot vóór de groote Fran
sehe revolutie werden de handschoenen
in Frankrijk alleen in de Aristocratische
kringen gedragen; zij waren toen lang en
rijkten tot den elleboog. De flijfnste soor
ten waren het meest gewild, vooral die,
welke té Grenöble werden vervaardigd.
Deze waren zóó fijn, dat zij- uit deze stad
naar Parijs werden gezonden, waarbij! eik
paar in een vergulden notedop was ver
pakt. Na de revolutie werd dit kleeding-
stuk meer algemeen. Toen kwamen pok
de kortere handschoenen in de modie,
welke om don pols werden vastgeknoopt.
Hit dien tijd, dateert ook het dïagen van
do zoogenaamde gants de Suède, waarbij
de gladde, zijde van het le«r naar binnen,
is gekeerd. Af' en toe' werdem nog wel
eens pogingen gedaan om de handschoe
nen te vorbanmen, doch deze pogingen
hebben nooit veel succes gehad. Zoo ver
scheen eens omstreeks I860 da hertog
van Morny zonder handschoenen op een
feest aan het Russische haf, en bijna ie
dereen in Petersburg haastte zich dit
voorbeeld na te volgen. Lang duurde
deze mode echter nietda Handschoen
burgerde zich mee® en mie,er„in en weldra
was hij een onmisbaar onderdeel van het
toilet. Ook in onze dagen gehiiet id«
handschoen veel belangstelling en, ook
thans worden er moeiten Inoch kóisteni
aan gespaard. Bij geen .enkel toilet kuni-
nen de handschoenen! worden gemist; hij
het avondtoilet wor'den reeds ,zecir veel
lange handschoenen gedragen, welk'e 24
knoopen liebbien. Allerlei materiaal wondt
er vo,or gebruikt, hoewel peau dh Sluiede
wel het meest in trek schijnt' te zijn.
Het gekroonde lijk.
Ulechts !weim|ige vreemdelingen voiert do
Kveg naar de oude, met sagen omZwieetfdja
stad der Portugeesche dichters en geleer
den,, Coimbra. Haar- universiteit genoot
in de middeleeuwen ®en wiereftlvermaard.-
heid. In Coiimbra Iwas het, wiaar de
groote Vasoo da Goma onider den vrijen
hemel deui hoiogen raad het eerste bericht
over don door hem ontdekten zle0w|e|g
meedeelde. Die dom vam Goimbra is een
tot steen geWorden historische kroniek.
D'e gids vertelt 'don Vreemdeling, dito dit
groolsche gedemkteetken dier middleteeu'wlein
betreedt, in pathetische riborden qein grie
zelige geschiede!n|ïs. i
In dez'en Dom haJd een gebeurtenis
plaats, kvel eendg 'in de Wepeldgeschiied'einis.
Hier 'werd een koningin, Ha haar dood,
gekroond.
De troonopvolger van Portugal, Don
Bedro, later de Wreedlo gemoiemd, maar ook
de rechtvaardige, iwfcus met de schoonia
Dionna Inez di Gastro gehuwd. Het ge
heele hof Iwas tegen deze vteirbiinteniis.
Op bevel Van den ouden koning werd rij
in een toren opgesloten ën. daar vergif
tigd. Don Bedro wierp haar, tusschen dn
tralies door, 'ontroerende RefdeiSblri'ervten
toe, welke brieven baar uiiat benaiktan;
daar de ongelukkige prinses reeds lang
dood Was.
Toen Don Pedro,, na den dood1 van rijin
vader, koning van Portugal werd, gaf hij
bevel,, Jjpt lijk van rijn vi-aute op te
graven,. In plechtigen optocht wferd. Ida
do,ode naar den dom vian Coimbra ge
bracht. In, geheel Plortugal werden da
klokken, geluid; alle studenten de® univer
siteit volgden de lijkbaar, terwijl het volk
oj» de knieën lag. Prinses lues tvlas bij
het eenvoudige volk z'ear geliefd'. Ontel
bare geestelijken ie|n ridders gingen, jn!
rou'wkleeren, de baar vooraf. Toen do
kist in den dom Werd gedragen, klonken
kanonschoten. De koning wachtte knie
lend tot het half-vergame lijk met die
koninklijke kleedij Was bekleed en op
do,n troon Werd geket. De giehqele fcro-
nüngs-ceremonie vond met alle VooTgte-
schreven details plaatsinplaats een ,je(ve!"'
oj» de koningin Werd1 evenwel het „(D'e
Profundurf" gezongen; hérauten verkon
digden intusschen in de stad: „Haar Ko
ninklijke majesteit Ines di Castro is dlo
heerscheres van Portugal .en vlan al rijln
landen ge'worden. Eeuwige nagedachtenis
aan de doode/' j
De koning, die naast zïjtn gemalin op
den troon had plaatsgenomen, beval nu
dein rid'ders, de koningin den' verschul-
digden handkus te geven. Die een na dien
ander naderde het lijk in purper em her
melijn; alleen de graaf van Tavira be
hoefde 'dit niet, te doem, daar hij" de ©enige
was geweest die de prinses in beschier-
ming had genomen; maar ondanks dit
alles kuste de graaf de knokige hand. Do
koning beval nu markies Sentarem, wiens
intriges de fcomiingin 1®' den dood' had: ge
voerd, het geraamte in, d'® armen te nlemen
ea» he.t te kussen; to,en Wterd hij! door
bleulslriieoiitem gepakt en op' het plein
vóór den dom onthoofd; het hoofd' Van
den terechtgesteld'e werd idle dooide konin
gin, voor de vloeien geworpen. Daarop
legde de koniing de plechtig® belofte af
nimmer een andere vrouw te huwen.
VERKLAARBAAR. 1 l
,,',Wat is er voor nlieuWb ifA I
„lüe oude Schulbert rookt niet meer.,"-
„fiedert Wanneer dan?"-'
,,'Hij bezocht onlangs een steengroeve
en liet bij ongeluk zijn sigaar ia een
kruitvat vallen
BIRUTAAL. i
Mijnheer (in zijn slaap door muzikant
gestoord): „Geef me die schomm alsjte-
blicf terug, beste kerel! Ik heb! naar je
met de verkeerde schoenjen gegooid!"
NA DE, SCHIPBREUK. I
De matroos„Goede hemel, juffroulwl!
Waarom werpt u uw roddingsgordel wteg
Het ij'dele meisje: „Hij maakte me zbo
dik!"' ij f
DE TROOST. j l j
„O, dokter, ilc voel me zbo feUenldig;
ik heb m'n mondharmori i c.a ingeslikt
„'Wees blij:, "kerel, ,3at je geen piano
spelen geleerd hebt.
BNUGGERLINGG0N.
Twee leren haddbin besloten te duel-
leercn, om aldus een eindfe te malcen aau
hun voortdurend! twisten. Het pistool zou
beslissen. Een der twice Ieren was echter
tweemaal zbo dik als zijta/ tegenstandier en
toani rij tegenover elkander steunden m!eit
het pistool ifn, de hamd', maakte de aorste
bezfwarsni. i f f |f|
„Kijk eems", 'ziei hij tot zijn secondant,
.pk ,be;n tweemaal zbo dik als hij1. Als ik
nou eens twee keer zbo, ver van Trim
ging slaan als hiji van mij ?!'-
,'Ik weet iets veel béters", sprak d»
sceo.nldant. Hij nam een stuif krijt em.' trok
daarmede twee strepen over da 'jas Van
den dikke.
„'Let nu goed op,"' zei hij' tot dón
tegenstander, „als je hem buiten detzfe
streepen raakt, telt heit niet mqa B|o-
grepein' j' f j
Bureaux van Redac
Telefoon Interlocaa
Bijkantoor MIDDE
GROOTE WAARDE
VAN PUBLICITEIT
Kerk en Sta
Onder andersden&en
verkeerde denkbeelden
selen der katliiolieke
begrip dat men het n
is dat betreffende d
tholieken over de
Kerk en Staat.
Algemeen wordt on
wij niets liever zoud
Staat geheel en al o
de Kerk.
Niets is minder
De Kerk heeflt n,
voorgestaan, maar i
bestreden.
De Middeleeuwen
lijk .genoeg hoe de
tusschen Kerk en 3
hij voor wien deze
kan in 'de emeydiei
„Immortale Dei" (ov
christelijke Staten) 1
Staat niiet aan èlka
megen zijn,, maar i
eigen terrein behoor®
Fabels hebben ecl
en nog „altijd stuit re
gen misverstand.
Dat het buitenlan,
derin maakt leert
in de Ver. Staten.
Niemand minder
Staatspresident heef't
van een Lutherse!»
Lutheranen géf'elieit
ter, wijl deze de wer
groeten dienst bew
stelling op te zetten
te scheiden zijn.
Katholieke Ameri"
die terecht in deze ui
eches aanval op d
zagen, teekenden se
dezen historischen bl
bekende Engclsche
ton, heeft, de vergis;
baat genomen, om dé
nog eens recht te ze
Aan zijn breed b
't volgendeDit buit,
geval, biedt gelegen
hoofdbestanddeelen v
ken te belichten. Op
het een illustratie v
moderne Protesitanter
alleen dan door de
levering begeesterd
den inhoud daarvan
geten zijn. I>at Lut
Kerk en Staat verd
ongeveer lijnrecht i
sehiedkundige waar'
feitelijk zijin overwi
deel te danken aan
den destijds geldene
ejus et religio He
nert volgen den god
ning, die het land r
Luther heeflt geen
bracht tussehen Staat
sohen het godsdiensti
ven volgens den go,
d'e godsdienstige daa
Diegenen, die than
gang en onze toek
woord hebben, doen
schiedenis nu wordt
re.eds een besüist e
verleden hebben yei
derne denken" is zo<
danig in bepaalde
dat het zonder me
mensehheid nu maar
voor goed dezelfde
zen of veroordeelen,
tijd als helden of als
De beoordeeling r
ner, is afhankelijk
der ideeën die ze v
beide Simon's van h
&Ti zoonzij droege-
den naam, waren ai
de nationaliteit., b'e
ciale positie, maar
i
De kamer was bli:
kelijk voor slaapver
wanneer de gordijm
ren, vormde zij met
Er iwas slechts
binnenplaatsje nitz
een schoorsteen me
ten mantel. Rarnes
om beter te kunne
rond. ,Op <Je wasc'
»et rood gekleurd
naar had blijkbaar
^an izijn misdaad
handen te doen ver
vlucht had genomen
de ochoorsiteenmante
schurk heeft alles v
Kuzmen verraden en
schoon ge wasschen" z
zichzelf en>, onwilleke
opgevangen .woorden
zou ik niet mijn b
maar eerst het iblo<
den grond en uit de