r Doorziiten PUROL zaterdag 31 mei 1930 nieuwe zeeuwsche courant „Ik zie dat je een plan hebt. Kom, vertol 't me gauw." Mr. Laurens Prefer van de Spiegel nieuwe zeeuwsci IN HET KRAAIENN1 verdeeldheid gezien, die gem!e,ngde hu- vel ijken veroorzaken, dat niets haar be wegen kon niet een andersdenkende te trouwen. Op dat punt wa.s zo Vast beslo ten, maar ze voelde dat ze voel bidlden moest om' standvastig te blijven. Op dezen brief wederom' een weigerend' antwoord te geven, was, alsof ze voor den tweeden keer haar doodvonnis teekenon moest. Op weg naai" do pastorie kwami ze langs de lurk. Ze trad er binnen on knielde, neer voor het Heilig Sacrament. Vurig bad' ze om kracht en steiin. Op dat oogenblik) scheen het leven jVlary zjeer zwaar. Ze had het gevoel alsof ze kiezen moest tusschen een kroon van rozen, en pen doornenkroon. Aan don eenen kant pen gemakkelijk, weelderig, plpiziorig leven met: den man! dien ze liefhad, aan den anderen kant een zwaar lev,en van offer en arbeid, alleen, zonder, den man dien ze beminde ooit. weer te zien. En toch, als ze aan David dacht, voelde ze dat er altijd een muur lien sc[heidan zou, want d|0 eenige duurzame, sterke band van den godsdienst zou ontbreken. Zij zou nooit zeker zijn dat. man en vrouw elkander we derzijds steunden om langs den engten weg den Hemel te bereiken. Eensklaps schoot haar een gezegde in dat David' dikwijls had geuit„men moet kinderen niet over God ol godsdienst spreken; als ze tot de jaren van onderscheid gekomen zijn, mo gen ze zeU kiezen." Als hij dat zeide, had ze zich telkens afgevraagd: zou zij ge rechtvaardigd) zijn als ze wellicht de zalig held van andere zielen er aan waagde':; Nu, gekniefd voor het alta,ar, in Gods waarachtige tegenwoordigheid, voelde, ze dat onder die voorwaarden ze de kroon van rozen niet zou durven kiezen. Z,e bad geruimen tijd om in'et kracht haar kruis te dragen en alvorens de kerk te verlaten offerde ze aan God het zwaarste offer dat ze Hem! schenken konze deed) voor altijd afstand van David Ring, en vroeg Jezus hem dan de gave des Geloofs te schenken. Van dien dag af aan bad ze eiken dag vurig dat alvorens te sterven, David katholiek zou zijn. Gesterkt en kalm verliet ze de kerk cn liep naar de pastorie. Pastoor Jozef Bcrton was een goede veertiger, flij was groot, breed geschou derd en hield' zich hooi recht. Als men hem zag loopen had men hcim' voor een krairg militair gehouden. Hij' was blond, had sprekende, blauwe oogen en een knap regclwatig gezicht. Onder zijn parochia nen was hij zeer gezien en vooral de 'ar men hielden veel van hem. Nooit drong hij zijn gedachten of raad' op aanmatigende wijze op, maar hp kwam altijd' frank en vrij voor z'ijn opinie uit.. Ii'ij had dlo arme, eenvoudige vissohershevolking lief en zij, zoowel protestanten als katho lieken. liepen voor hem1 door het vuur. Hij bemoeide zich absoluut niet met de poli tiek en zijn lievelingsspreuk was die van den H. Franciscus van Sales: „Men vangt meer vliegen mat één theelepel honing dan met een vat azijn". De liefde zijlnep parochianen berustte op onbegrensd,en eer bied en vertrouwen. Me,er da;n eens lia,d hij,a Is het op zee stormde, door zlijnhel denmoed' en kranig en durf het leven van zijn ïnedemensehen gered. De vissclhers en zeelieden praatten graag over zijn moed, onversaagdheid en edelmoedigheid. Waar er een arme visschersw.eduwe of' weezen waren te ondersteunen daar stond pastoor Perton vooraan op de lijst. Hij was niet rijk, maar had eenige middelen van zidli- zelve en zijn liefste bezigheid was leed te verzachten en nooden te lenigen. Glimlachend trad Mary de eenvoudige werkkamer van haar oom binnen en leg de de brieven van haar zuster en tante op zijn schrijfbureau. Hij zag bij 'n eerste oogopslag dat ze had' geschreid, maar zei er niets van. Toen hij' beide b:..even had- gelezen, zeide hij„Wed, Mary, wat zijn je plannen?" Mary keek hem glimlachend aan en antwoordde: „In de eerste plaats moet ik '11 midldel zoeken om m'n boterham te verdienen." „Ja", zei ze, „als u me maar niet verwaand vindt, want ik heb' twee koor- hen op m'n boog". Pastoor Berton riep lachend: „Wel, w,el, if.an de S'piiegel te Middelburg IX. Al heel sterk kwami de partijschap van Zierikzee uit, 'toen de stadhouder bij' zijn bezoek aan Middelburg in den zomer van 1786 voor het eerst de zitting der Staten van Zeeland' bijwoonde. De zes steden hadden toen 67 afgevaardigden gezonden, waarvan Zierikzee* één, zegge één, den pensionaris Mr. Jacbb' van den Haute; de andere steden gezamenlijk 66, dus gamijd1- deld dertien. De stadhouder werd afge haald door eene comlmissie van acht per sonen, bij wie van eike stad een regen- rend burgemeester, behalve natuurlijk van Zierikzee, waarvan geen burgemeester aanwezig was, en men zich dus mek een pensionaris moest vergenoegen. Eigenaar dig genoeg was diet pensionaris Mr. J. van den Houte een schoonzoon, van Van de Spiegel, wijl hij! met diens oudste doch ter Cornelia Pietromella gehuwd was. Onder de personen, die Goes bij deze gelegenheid in de State® vertegenwoordig den, bevond zich Laurens Jan van, de Spiegel, oudste zoon van den raadpensio naris. To-en het geval van Elb'urg en Hattem :n de Staten ter nprake kw"a,m, kon Zierik zee geen woorden genoeg vinden, oml het gebruik van troepen tegen da burger-s af te keuren en den stadhouder te verwij ten, dat hij dat gedaan hadofschoon hij slechts gevolg gegeven had aan het ver zoek dei' Staten van Gelderland. Maar het toeval wilde da,t Zierikzee kont) daarna zelf om. versterking der militie verzocht, omdat er bij da landlieden op Schouwen eene oproerige beweging gaande was. Gelukkig was de rust binnen enkele dagen daar bof' je bij!" „Heusch waar, oom. Herinnert u zicili dat u verleden jaar op 'n diner bij ons was en we daarna komedie speelden Weet u nog dat mijnheer en mevrouw X er bij waren, allebei pracht-kathol Leken Wel, hij is direoteur van 'n Londeusche Schouwburg. Hij zei aan vader dat hij verrukt was over m'n spel, dat ik meer dan gewoon talent had, en dat hij wilde dat ik bij zijn troep kwam, dan kon 'hij eer met me inleggen." Pastoor Berton keek heel ernstig, maar zei niets. „Mij,n tweede plan is 't volgendle: U weet dat ik 'n goede, geschoolde stemi heb o.n 'n uitstekendie methode van zingen heb geleerd va,n Signor M. Ik kan dus zangles geven en als concert-zangeres op treden. Ik weet zeker dat Signor M. me zat steunen en recommandeere®. Wolk van de beide plannen zal ik volgen - „Nichtje, m'n hoed af' voor je energie cn ondernemingsgeest. Je twee da p'lan vind) ik het beste. Je. bent jong 011 onbeschermd' en het teven aan het tooneel is gevaarlijk. J e tweede plan is hest cn ik zal er je, zooveel ik kan, in steunen „U boni 'n schat van 'n oom!", riep Mary opgetogen. „Niet waar?", lachte de priester. „Ik zal zclt a,an Signor M. schrijven en met hem overleggen wat we voor je kunne® doen. Eu nu d'e andere kinderen; wat most daarmee gebeuren? Ik geloof dat 't Florence volstrekt geien kwaad Zal doe® een paar maanden naar tante Corrte, te gaan, want ze is nog zoo kinderachtig en 'n paar moeilijke mlaanden zullen haar verdiepen. Maar van den armlem kleine® George moeten ze goen do,miné maken. Natuurlijk is hij1 protestant en moei dat blijven, tenzij' liij zelf' verlangt katholiek te word'ea. A'ls je plan achter lukt, ga je in Londen wonen, e® kon hij meegaan en een goede dagschool bezioeken. Daar kan ik wel voor zorgen." „Dan moet er nog voor Reppie gezorgd worden", z'ei Mary, „'fis een lief, harte lijk kind. Ik hield ha,ar 't liefst bijl me en dat plan van Betty bevalt me niet." „Mij evenmin", antwoordde ha,ar oom. „Als ik haar 'ns als dag-scholier Wij' Ide Zusters deed Dal krijg ik in Londen wiel gedaan voor verminderden prijs en als je plan lukt, kan je dan 't volle'leergeld betalen." Mary was verrukt over alles wat haar practische oom voorstelde en dankte hom hartelijk voor zijn raad en hulp. Met een verlicht hart ging ze naar huis terug. Eep.póe en Georgo waren allebei erg in hun sdhiik, toen ze hoorden wat hun Heer oom had aangeraden, maar h'et duupdë! eenige dagen alvorens Flossie kon bewo gen worden naar haar tante te gaan. Een delijk steunde ze er d,n toe, onder voorwaar de dat ze thuis mocht konten als 'lil Jiaar te zwaar viel. Dien avond toen de kinderen naar bed waren bleef' Mary op, om haar brieven te beantwoorden. De twee eerste vielen haar niet te zwaar. Zij bedankte haar tante voor haar welwillend' voorstel betreffende Florence en schreef', dat zij haar in de volgende Weck zelf zou komen brengen. Aan haar zuster antwoordde ze dat hun oom een zeer verstandig en voordeel ig voorstel had gedaan in verband met die opvo-edingsplannc® voor Beppie en dat ze daarom ge'en „misbruik" maken woui van haar vriendelijke aanbieding. De derde brief was oen z'warc beproe ving voor haar. En toch moest "w doorheen. Zij was ziclh volkomen bewust hoeveel lcied haar antwoord' aan David zcu berokkenen; en Mary vond het veel erger degoen, die ze liefhad smart, aan te doen, dan alleen te lijidem. Toch aarzelde ze geen oogenblik. omdat zie overtuigd' was goed te handelen. Zie schreef zeer beslist, maar in de meest vriendelijke bewoordingen. Den volgenden morgen nam 'ze dien brief mee naar de H. Misen in Iv-ereeni- ging m,et de, Heilige Offerande offerde ze God opnieuw het Zware kruis, dat zie vrijwillig op zich naml voor de zaligheid van een ziel. Toen Ze den brief' in de bus wierp, besloot Mary er naar te trachten zichzelf te vergeten en enkel voor Gods meerdere 'e.er te levies door anderen bij te staan cn te helpen. Wamt ze wislt zeer - in zoo verre hersteld, dat aan het ver zoek geen gevolg behoefde gegeven fee worden. Wat was het geval geweest Helt bestuur van Zierikzee ha,dl het dragen va® oranje en het geroep va;n „Oranje boven" verboden. Dit verbod «gold ook voor de uorpien waren daarmee in het geheel niet omliggende dorpen. Maar de bewoners dier ingenomen. Door het verbod weer in te trekken werd! het gevaar voor oproer af gewend. In. Goes had, zoowel ;.n het bestuur als onder de burgerij de partiji van de,11 stad houder verre de overhand. To-clh waren er wel patriotten, zooals trouwens overal in den lande. Maar die. moesten zich kaLm houden, wijl zij zoo ver in de minderheid waren. Toch gedroegen zij zich blijkbaar naar de meening der Oranjemannen niet braaf genoeg. Wantj nadat reeds sedert eenigen tijd' de stad i® gisting verkeerd had, kwam' het in den avond van ,deu SOe® Januari 1787 tot een oproer. De naaste oorzaak was een krantenartikel, dat, naar men meende, afkoim-stig was vain Jan de W'nd, notaris e.ni procureur. Dien Dins dagavond 30 Januari omstreeks zes uur schoolde het volk samen voor diens wo ning aan den Opril van de Groote Markt, begon deuren en vensters stuk te slaan on verder in huis ontzaglijke sclhade aan te richten. Vandaar ging het naar da woning va,n den Doopsgezinde® predikant Abraham' Staal, secretaris van het Patri ottisch Genootschap, wonende; aan de Kaa:, waar dezelfde baldadigheden gapleegdl worden. En nu men toch aan de® gang was, achtte men het geraden, maar in eens door te werken, e:n bij alle bekend!® Keezen (dat Was de scheldnaam voor fle patriotten Jeen bezoek te brengen. En zoo is dienzelfden nacht aan niet minder goed, dat haar jongere broers en zusters allen steun van haar verwachtten door een goed voorbeeld. Ze zou voortaan haar leven aan hen wijdem in die overtui ging dat God haar dezen plicht lia,d opge legd. 1 III. Een week later zaten Mary en Flo rence in den trein on lelke seconde bracht hau nader tot „Huize Rozenheuvel" wat door Florence het „verbeteringshuis" ge noemd werd. Ze zaten alleen in die coupé, en waren in druk gesprek. Flonende was beter gestemd, nadat ze oen langen brief van Frans ontvangen haid, waarin hij schreef dat hij! voorloopig geen vooruit zicht, had oml naar Engeland' te komen, maar dat zijn oudste broer, kolonel Sel ders ,'cn zijn vrouw, in Mei naar Indië kwamen en Flossy liun moest- vergezellen dan konden ze dadelijk 11a ha.ar aa,nkom!st daar trouwen. Mary, die wist, dat Flo rence oprecht veel van Frans hield, vond dit plan uitstekend. Daaraan schikte Flo rence er zich in naar haai' tante te gaain, want 't wa.s imlmers slechts voor luttele maanden. „J'-e moet aan tante veritelle® dat je verloofd bent,, Flossy", zei Mary. „Onzin", antwoordde Florence, „ik ben zeker dat zie 't genre oude vrijster is. die verlovingen uit die® booze vindt. Dan moet jij 't haar maar zeggen." „Best, Flossy, en luister nu 'ns goed. Toe, doe jia best in die maanden, die je bij tante bent, je in het huishouden te bekwamen. Je weet, Frans is niet rijk en je zult je handle® uit de mouwie® m'oete® steken." „Ja", zei Florence ootmoedig, „ik ben onjractisch en dom. Maar weet. je Mary, ik kan niets doen wat ik vervelend vind. Ik ben niet zooals jij! J,ij' schijnt akelige, nare d;ngen bij' voorkeur te doen. Vinidt je dat heusch prettig?" „Dat kan ik niet direct zegge®, maar als 't onze plicht is, zit er niets 'anders op." I „Dat 's wat ik bedoel: Jij bent echt goedToe, Mary, als je in de kerk bent,, wil je dan ook voor mij bidldie®? He wou heusch zoo graag goed worden maar ik weet niet' hoe." Mary kreeg tranen in de oogen en kuste haar zuster hartelijk, terwijl ze zei: „Dat beloof ik je, Heintje." De trein verminderde zij® vaart cn hield voor een klein stationnetje stil. Een moo'e auio stond op de. meisjes te wach ten. Een ernst'ge chauffeur vroeg naar do repus van haar bagage cn zei dat een wagen d:e zou komen hale®.- Toen z;e weg- sulsacn zei Florence zenuwachtig „Wat 'n serieuse man IHömlel, Mary, als m'11 haar die maanden pilaar glad! blijft z'.tteni Ik voel me nu al versteend." „Lieve Flossy", lachte Maxy, „praat toch geen on zien." „O, wc naderen het „Verheteriingshius" Ga rechtop zitten Mary, jonge mensclhc® mogen niet leunen," riep Florence, spot tend. Fe werden in aem groote, oud'erwetsch gemeubelde salon gelaten, waar tante Corrie. hun zat op te wachten, 't Scheien, dat hun voorkomen haar beviel, m'aar ze wilde dat niet toonan e® hield' zich stijf, toen de jonge mteisjes op de rustige laciylijke manier, die haar kenmerkte, haar begroetten. J uffrouw Berton dineerde altijld precies te zeven uur: later dineoren vond' ze „wereldsch". E11 aangezien het nu acht uur was, zei ze, dat de meisjes mfcfl-r gauw moesten eten, doch dat zij in helt salon bleef. Toen zij bij, haar terugkwam, zat hun tante voor den haard te breien. H,et 'was bij negenen. Mary en Florence ware® erg vermoeid en verlangde®; paar bed, maar hun tante wemscihto nog walt te praten, vooral met Mary, die slechts twee dagen kon blijven. Dadelijk begon ze orov-er, dat het toch' zoo bettnc u re ns w a a r dig was dat Mairy Room'seh was geworden. Mary had zic'h vast voorgenomen, om' de oude- dame maan" te laten praten. Dus babbelde tante Corrie een half uur aan één stuk, voortdurend den Bijbel cn den doming Dort erbij halend, tot die twice nrisjes ,cir half' suf' van waren. Plotseling vroeg ze aan Florence: „Waarom1 draag jij dien ring?" dan 58 woningen gewoed en vernield. De officieren van het in de stad aanwezige garnizoen verklaarden later, niéts te heb ber, kunnen doen pm' het oproer te stui ten. Het is mogelijk; maar wat de Prins- gezinden dien nacht in Goes uitgehaald hebben, is niet goed te praten met; ;te spreken van de rumoerigheid' ter tijde; liet was in één woord schandelijk. Tot 1780 was het in de republiek tamelijk gegaan. Men had wel twee par tijen, die soms heftig tegenover elkander stonden, maar over het algemeen was de tweedracht niet erger dan in andere lan den. Doch met den oorlog tegen Enge land begon de ontevredenheid zich baan te breken en wel zoodanig, dat eene ineenstorting der staafs-instellinge® moest gevreesd worden. Wanneer men hetgeen door de Patriotten gezegd en geschreven werd ontdoet van al den bluf' en jfe overdrijving, dan blijkt het wel, dat ver langens tot uiting kwamen, welker ver vulling te wenschen geweest waren. Jam mer genoeg was de vervulling dier wen schen onmoogelijk door den re-geerings- vornr der republiek. Een groote grief' i'm!- mors bestond daarin, dat alle bestuurs- plaatsen en alle goedl-betaalde betrekkin gen inhanden warem va® enkele families. Niemand kon een openbaar ambt bcklee- den, of hij moest zijn van „de ware gereformeerde religie". Personen van elen andere protestantsche richting, die voor vele regenten niet onder behoefden- tie doen in kennis, in ontwikkeling, ook fn rijkdom, begonnen het onrechtmatige- dier uitsluiting hoe langer hoe pijnlijker te gevoelen als eene onrechtvaardigheid. Zoo ook de Katholieken. Men kan in het algemeen wel zeggen, dat alle Nederia®- .ders buiten den Hervormde® godsdienst, Zonnebrand en Stukloopen van Huid en Voeten verzacht en geneest jPoos 30. Tube SO ct. Bij Apotb- O Drogistcnj 't Was haair verlovingsring en oen geschenk van Firans. Flossy keek Mary smeckend aan en deze kwam1 haair te hulp, zeggende „Ja, tante, ik had' u willen zeggen, dat Flossy verloofd as met een besten, kra- nigen 'jlcmgem-an. Hij is bij het leger. Mijn vader wa.s zeer in zijn schik met dc- verloving. Het plan is, dat Flossy in Md -met zijn broer naar Indië komt om daair te trouwen." Juffrouw Berton h:ef' haar handen ten hemel en riep: „BelachelijkI Idioot'. Moet zooo'n schaap al trouwen? En met '11 soldaat Ik v-artrouw geen enkelen mili tair: Toen ik een jong meisje was, ben :'k ook met een mliftair verloofd geweest, maar omdat ik h-elmi een standje gegeven had, dat hij zijn hond op don Sab'batjh- dag had gefloten, maakte hij liet af', Zeg gend, dat ik te go-eld voor hem' was. Later is hij met een papin getrouwd, dip hem op den, dag dos Heeren l:et doen, waar hij plezier in -had. Voor mlijl Was 't een geluk, en, lieve-, ik hoop 'dat jij ook zoo gelukkig zult zijn, als je verlo ving afiraakt." Het was maar goed, dat juffrouw Ber ton op dat OiOg-enblik haair breiwerk in haair mandje opborg, en zo de gezicht,en van haair niclhtj-es nie-t kon zi-en. Toen Mairy vertrok, speet 't haar erg, Florence in zoo'n saaie omgeving achtpr te laten, doch' oir zat niet' ondiere op en zij zelf' moest dadelijk beginnen om' liaair plan ten uitvoer* te brengen. Den avondl voordat ze naar Londen vertrokken, wan delde Mairy -mot John op h'et strand. H-erfi was, voor den tijd' v.a.n het jaar, -een pvar- m-e avond en zij* gingen zitten om' nog eens v-eirbrouwelijk te praten. „Over een wepk", zei John, „zal ik mijlen ver zijn", op zijn zeereis doelend. „Ik zal je eirg missen, beste jongen, m-aar -als mijn plan lukt dan wacht j-e bij je terugkomst -een gezellig tehuis. Die ge dachte geeft we moed." „Arme Mary! 't Spijt me zóó, dat, net nu je van 't leven moest gaan genieten, je zoc haird .moet werken." „Koinf John, bedank God liever, dat hij m-e een talent heeft gegeven,, 0111 Jnlelfc Ziju hulp -m'n boterham' inpe te verdienen." „Li-eye zus, je kijkt altijd' naar de gooide zijde van allies. Many, toe, za.l je eiken dag voor me bidldien? Ik geloof dat het 'n jongeman op disi rechten weg houdt als Hij w-qefe, dat ergens in de wereld, éen go-odp vrouw1 voor hew bidt." „Wcrkielijk zei Mary. „Nou je kunt ir zeker van zij 11 dat ik je no,oitverge ten zal en ik hoop", zei ze aarzelend, „dat ja zelf ook zult hidden," „Och, je wéét dat we niet godvruchtig zijn opgevoed en heusch, ik ken geen gebeden, ofschoon ik natuurlijk in het Christendom) geloof." „Maar John, je kent toclh het gebied des Hoeren." „Ja. Mary en diat bid' ik ook w.el." „Wil je dieze twee gebeden ook loeren?" vroeg Mary, -een boekje uit haar taschje nemlend' en op het „W-e.es Gegroet" 011 de „Akte van berouw" wij,zend. „Dat beloof' ik j-o, zus. Ik zal ze eiken dag bidlden. Ik ken ze echter niet, mag jk het boekje houden?" „Graag. John", zei Mary verheugd. „O, kijk!", riep John, „dei Mis en het, Lof, waar jij altijd' naar toe gaat, alaian er ook in. Als ik, wanneer we aan land| zijn, de kans heb. zal ik een Van je herken, bezoeken, want- jouw geloof moet den menscli goed maken, dat zie ik aan jou, lieve Mary." Hij stak zijn a-rmj door den hare terwijl h.iji zei: „Dit onder onsje heeft me echt gelukkig gemaakt." Mary zei glimlachend: „Vergeet nooit, lieve jongen, dat in alle leed on moeilijk heden je op mijn gebed' en liefde kunt rekenen." Een week later vertrok het schip van voor zoover zijl aan politiek deden, tot de patriotten behoorden. En het. ongeluk kigste was. dat de patriotten geene mid delen bezaten om hun verlangens op wet tige wijze in vervulling te doen gaan. Want dan zouden degenen, die op het kussen zat-en, vrijwillig afstand hebben moeten do-en van al hun voorrechten. En zóó 'belangloos i-s de m-ensch nu een maal niet. Het felst richtte® de patriotten hunne aanvallen tegen stadhouder Willem V. De betrekking van stadhouder was Zqer lastig en -eischte een man van tneer 'd'an gewone bekwaamheden. Hij was door de Staten der provinciën aangesteld' van deze had- hij zijne instruotiën ontvangen; hij was e-en dienaar van de Staten; en Je Staten, de souvereinen, zoo-als zij- zic'h zoo gaarne noemden, gevoelden zich ook als de heeren. Maar voor het volk was die stadhouder -een vorst; hij 'bezat eien hoft houding, en hij was vermaagschapt aan de aanzienlijkste vorstenhuizen. Het volk verwachtte van h-eml bescherming tiegen de. willekeur -en de aanmatiging dier re genten. In tijdien, dat di-e aanmatiging te ondraaglijk werd. zooals in 1747, had' het volk om een stadhouder geroepen, en de rogenten, die op hunne zetels zaten fee hie ven en te sidderen voor de woede der mle- nigte, hadden grif' toegegeven omi een stadhouder aan te stellen en dien eene uitgebreide macht be schenken. Maar wa|t het volk gehoopt ha-d1: wegneming van de gebreken in het bestuur, dat was uitge bleven. Integendeel, clie gebreken Ver toonden zic'h ihoqr langer hoe duidelijker. Elke provincie, was souverein. Men kan in vele opzichte® wel zeggen, dat elke stad souverein was. Een krachtig Cen traal bestuur ontbrak geheel. Hqtl nemen John en ging MaTy met George en B-ep* pie na,ar Londen. IV. I Pastooir Berton hield' zijn belofte, en schreef aan Signor M. en vroeg zijn oordeel over Mary's plan. Dit lnid|de zeeir gunstig. Hij schreef' dat Ze als oon- cort-.zangeTes veel succes zou hébben en hij haar overal zou aanbevelen, en ook zanglessen bezorgen. Intussch-en zou hij haa-r. gratis, nog las geven en hij twijfelde er niet aan of ze ging ook f'inautieel, leen schitterende toekomst) tegemoet. Mary nam een vroegere gouvernante bij zidli 'in huis, die haar vergezelde als ze op con certen moest zingen, en vestigde zich in »Hparte,meuten in het „Weafe end" van Londen. Pastoor Berton stand haar mat raad en dlaa|d' bij. Toen ze nog niet lang in Londen woon de, schreef tante Corrie a-an Maxy dat zij heel tevreden ovpr Flossy was, want dat deze heusch verstandig werd. Zij' zond Ma-ry een kostbare bontjas mieb dc op merking, „dat zij' er niet sterk uitzag en die wa.r,me jas haar goed' zou doen." Flo rence schreef vaak cn Ma.ry was erg blij toen. ze merkte hoe Flossy haar Ijcst deed om' goed te zijn. Juffrouw Barton 'behoo-rde tot -dia mienscji-en clie, als 't in bun hoofd kom'fe, héél edelmoedig kunnen zijn. Zij stoof soms heftig op als er Vijf centen tekort waren, o.m' 't volgend® oogen blik zonder aarzelen oen oadieau van hon derden .guldens to gevien. Ze was in haar hart heel blij om' dat ze oen vroolijk, jong meisje- in huis had en toen ze mierkts dat niets de opinie van Florence ov-ar Frans kon veranderen, sloeg ze haar voor gron dig het huishouden' te- 1-eerien. Florence, d'ie liet leiV-en bij' haar tante erg saai vond, nam- hefe als 'n verzetje aan -en'de oude huishoudster vond een ijverige leer ling in haar. Want Florence had' wel ver stand, 'doch tot nog toe was 't niet genoeg ontwikkeld. Zoo vloog er een half jaar Vcerbij en de oude tante Corri-e was be paald bedroefd, toen Florence vertrok. Ze gaf haar een clhèque moe Van duiaend gul den en zei schertsend„,J,e zult .mooie klecren noodig hebben om1 dien dapperen kapitein te -bekor-en; maar vergeet je oud-e tante niet." Florence was .getroffen en verrast, dat ze bij het afscheid echt 1-eed had van 't eigenaardige oudje te scheiden, dat tranen in dc oogen had toen z'e Floren-cie Golds bosten zeg-en to-eWien-schte. Kort daarop stierf tante Corrie. Haar fortuin moest verdeeld worden tusschen d'e Presbyterêobe Kerk en Florence, mlet uitzondering van legaten, elk van ti-einduiJ zend gulden aan John, Beppi-a en George. Ze had 't niet over haar li'a-rt kunnen verkrijgen Mary geld na te laten uit angst dat haar geld de Katholieke Kerk ten goede zou ko-m-en. Ja-ren verliep-en. Florence was al lang getrouwd en heel gelukkig. John had' ver scheidene zeereizen gemaakt cn was een uitstekend marine-officier. De gebeden van Mary waren verhoord' en Beppie en G eorge waren volgens hun eigen v-erlange® tot de Kerk van Rome, overgegaan. Het ging George uitstekend als eandidaat-noitaris op een bekend notariskant-oor. Reppiie was als onderwijzeres verbonden gebleven aan do Zusterschool, waar ze als leerling ge weest was, en hoopte binn-enko-rt er als postulante in te treden. Ma-ry oogstte het loon van haar offer cn moed. Zc k,re-eg meer aanbiedingen voor concerten dan ze aan kon nam-en -en ze kon zelf den prijs vaststellen van haar honorarium. Ze be-gon den dag altijd met God ein sloeg nooit over naar -de H. Mis te gaan. Ze was nu vijf-en-dertig, en ofschoon de friselbhedd! van haar jon-ge- meisjes-srhoonheiid er af' was. lag er op haar mooi gezicht, zoo'n vredige, rustige uitdrukking, dat haar ge laat overal de aandacht trok. Ze had als concert-zang'cl res -een anderen naam aangenomen en Zeen weinig menschen wisten dat zij: de dochi te.r was van den rijken mijlnlieer Berton. Het was een der eerste concerten van het seizoen. De zaal was geheel bezet en Mary zon-g het „Ave- Maria." van Gounod. Ze scheen met heel haar ziel te zingen pn te vergeten dat ze voor het publiek stond. Elk woord klonk als een innige béde. I® de zaal hee-rscihte doodsehe stilte. Een groote, knappe man, met zilvergrijs van besluiten door de Staten-G-emeraal ging herhaaldelijk met de grootste moei lijkheden gepaard. E-en-e enkele provin cie hield dikwijls het n-em'en van een be sluit te.gen. Hetzelfde, kan men zeggen van d'e Staten der provinciën, waar dik wijls een enkele stadl het nemlen van eiein besluit onmogelijk maakte. Ge-en wonder, dat de ontevredenheid' ziclh hoe langer hoe sterker uitte. Elke partij rekend'e ter v-ervulling van hare wenschen op buit'enlan-discli-e hulp: de Prinsgezinde® op- Pruis'en en Engeland, op Pruisen vooralde- Patriotten op Frank rijk. Maar ook waren er, en tot h'en 'be hoorde Van de Spiegél, die huiverden voor de gevaren, waaraan d'e Republiek zidh blootstel-de dbor de.- beslechting harer ge schillen aan eerie sterke vreemde mo gendheid op- te dragén. Want h-et moeat -dan worden een'e beslechting mlet den sterken arm der militairfe macht. In 1782, toen de oorlog met Engeland ten einde liep en ons land dus mocht hopen, wéér e enigszins op zij n verhaal t'e kunne® komen, schreef Van dé Spiegel: „Hoe wenschelijk zoud'e 'h'et nu zijn, dat K-a- genten, die hunne stem' zoo luide over het verkéerd bestuur en over de inacti viteit in -den laatsfen oorlog hébben ver- lieven, d'e -handien aan hefe werk sloegen, oml de Bepubiliek te genezen van de kwla- len, die haar altoos inactief zulllen maken, en die anders zoolang zullfen inkankeren, totdat buiitenlandsche mogendheden een einde maken aan on-te verdeeldheden, aan onze fouten, m-aar tegelijk aan ons bestaan, en wanneer het ta laat- zal blijken, dat misbruik van vrijheid ons de. vrijheid lileeft doen verliezlen." L. DE KOK. i (Wordt Vegvtdgd). i - „Nati Het liberale „Handelsbladh fatsoenshalve teruggetrokken vM wende Avïo-'meetinggangersde TLnf v d. Bilt drukte minister in d'e Kamer de hand, na zijn Ve K-an het genomen besluit, ma-ai de, Rottei'damhicr" fulmineerde V o blommen lang in Cidtuur-proz^ Si om' de cultuur met te be: Zhts 'n tam gedeelte _Iafen vo overigens zeldzaam diudéhjk d mentaliteit van dit Wad ïllusferei jj-e heer Vogt heeft het on reldkundig gemaakt: „De. A.V haar ongeluk toe te schrijven Latholieken en éen anti-revolut heeren Nolet, hoogleeraar te Berger, burgemeester van yeiuo brandi, hoogleeraar aan de Vrije heit Het adVies vlan de,Ze heeren den minister gevolgd" Geen w ■een hunner stille vennooten p qui® in een der loges triomfeen •was <de overwinning, wel niet d< neming van het aantalj»cindm'el B.O. maar door b'esnoeüng van IV R O. naar wier minziek enz.l zich verstoutten fee luisteren, a,ll der sectarische omiroepvcreemgi] aether doorlrweelt. Het is de tn liet sectarisme en van den iitooc van de kleinzielige jalcvuzie wel oranl aan de Nederlandsche uitl een goed deel van de reputatie tmen, die z'ij thans in het binte nieten. Een triomf, die gevierd vjj 'hen, die zich „nationaal" bij ui (men o heeren Schokkin de Bruine, D'uymher van Twisl Dijk, om' van onze. katholieken fe en die dit uitsluitend feoonen zienlijke venrieerdering v)an 1 zenduren der S.'D'. A. P., di< "hen een exempel van anti-lnation anti-rev-olutionnairen vtain revol ■gezindheid is, en door een ku bevordering van de belangstel de buitenlandsehe uitzendingen, de besnoeiing, van dc A. V. B.< ireete gev'olg zal zijn. ZooZe-er ov bii deze heeren. wier ge.hoorzar minister B.eym-er is, de nat: dachte.'l' Het loont de moeite, dit stel leden. Daar wordt eerst dankba) gemaakt van een schending heiimle besprekingen door iVogt, oïn' cVen fijntjes te st'ohei twee Katholieken en den eenen in den vrijzinnige® Badioraad^ bierkaai durfden te vechten, ■krijgt „pater Perquin een lik •en dan komt het lasterlijk pr j aio-uzi e tegen den A.V. B.O. c •richtte. Er is niem'and onder ons, die werk Van den A. V. R, O. niet. 1 len Zeker luisterden allen geWooi naar den A. V. R. O. dan na-ar A„ maar dit m-oclit, waar arioest worden volgens de besta .fen naar een billijke, dus ree' fverdeeling van den zendtijd, g- worden om' de socialisten, deugdelijke cijfers bewezen li< -vierde van ons volk uitmaken, geven dan hun toekwam. Zou fle -zin Van de „N. Bioitt. geda -Han had men onwettig gehai •cLoeld blad möge dit „nationaa Wij idenken 01' anders ovter, e •ier zeker Van zijn. dat het gehc artikel van de „N. Rott." aÜeei Is in zoo Verre er do nationale In uitkomen. haar, die vóór in de stalles z'a- 'heel in haa-r zang op en toen nadat het lied' uit was, walt -zeide. was het of hij uit een waakte. „Zingt die zangeres onder naam?" was 't eerste wat hij „Dat weet ik niet", anitwoo-i der. „Ze trad voor '-t eerst, on jaar geleden, op. Zij is een Signor M. Mijn vrouw b'eweert der schoonste- vrouwen is die meet- heeft. Iemand vertelde 'katholiek is." He-t volgende il gon en het gesprek werd' ol Mary was zidh niet bewust, avond onder haar gehoor was Toen Ma-ry zidh in Lond-e -meed ze veeleer de mlensdhen hen zodht, want haar leven -v tiruk en te vermoeiend, o-m' m aan het hanale gezelscjhapslev. van David Ring na. haar laa miets meer gezien of gehoord, b dat ze in een a.uto r,ee.d en 1 -plein zag staan, maar hij zag Op zekeren avond' dat ze a was, las ze in een katholieke volgende: „Wij hooren nit goiet de welbekende' rechtsgeleerde iR.-'ng tot de Kerk van Rome gaan." Het hart van Mary sdh voor de volheid! van geluk .lezen van dat bericht- haar d Het scheen haa-r een dïoom1 to gebed verhoor-d was. Dienzöl schreef ze -eien brief aan pastooi eenige, die haar geheiml kende. Het seizoen was geëindigd ie: eenige maanden vacantia. G bijl een vriend' logeieren cn M hoefte aan -rust had', besloot, c bij Ellen aan zee te gaan log^ ze dan dicht bij haa-r Heeroo Op een avond zat ze in de. haar Oom- te wachten die b. was geroepen. Toen hij binn hij éen brief in zijn hand. „Kom mee 'in m'n werkkam moet je spreken. Ik had! van willen komen." De brief was van David I pastoor Berton het adres van

Krantenbank Zeeland

Nieuwe Zeeuwsche Courant | 1930 | | pagina 6