P", EN 99 DDELBURG Jkgra- HEEKBANK lL"U BIEDT? ANK, NIJMEGEN Tweede Blad len aan speciale prijzen. AZIJNEN REDIETEN feuilleton" Machtiger dan de Keizer. >CHE COURANT oen! 5TREKt;| Bietenspaden, n, Victoria, en Keuken- >1 Bascules, 'ijk© Artikelen. Ijzerwaren. RG. ic. VAN DER MINNE. 51-192-200 EED. ING. 10% korting. EKANTOOR KKER, antoor te GOES, 'sAvonda nr. 290 HTSTRAAL OP 'AD 14346-30 poonnummer 2865." I a 99'/, ®8'/j ZATERDAG 1 OCTOBER 1927 NIEUWE ZEEUWSCHE COURANT Nicola Machiavelli. VAN OVER DE GRENZEN KERKNÏEUWS- Voor onze vrouwen. Voor d© Keuken Ontspanningslectuur. DE VAANDRIG. In at kraaiennest. I VtXf rferen LSD. >CH o o N..V elen aan prijzen: id, A. BOONMAN. iERVE: f353.060.— en f 100, 9783-48 148S4-32 Irden bezorgd door 't larb.nkta Schiedam) elen, welke .stilet hebbes en tijd reeds ypotheek, enz. 00,- en 1100,-. tellingen, alsmede bil n.z. 17, middelburg. :k beschikbaar. In de laatste maanden. heelt ie aie- zamenlijke pers van. Europa en de Ver- eenigde Staten eindelooz© artikelen ge wijd" aan Nicod'o MjachjavellSi, die voor 4 eeuwen terug; te Florence stierf. Cultische onderzoekingen waren zeer schaars ver tegenwoordigd. dithyrambische l'ofcymnen nen des te drukker. Het eind© van ai' deze verheerlijkingten was steeds de al'ge- hcele rechtvaardiging van Maciriveli'i's theorieën en methoden. Een g'root letterkundige, ,éen buiten gewoon stylist, ,een (gevierd staatsrad?) ziedaar do drie punten, di.o met ta!lL looze variaties in tijdschriften en dag bladen zonder ophouden ontwikkeld! wer den door journalisten van naa-m en Hai ders van de eerste broek'. Op een paar uitzonderingen na heeft men met 'de grootste pijnlijkheid verme den om te spreken van net anti-üfenl* calisme Van Machiavelli., daar dit schijn baar niet meer hij den tijdgeest past, ofschoon hij een uitgesproken vijand van do Kerk geweest is. Als letterkundige en stylist hooft dlo Florentijnsche staatsman ongetwijfeld groo- te beteekenis: bondig! als Tacitus, eenvou dig als Caesar en Welsprekend als Li vims. Maar in zijn brieven en blijspelen over treft 'hij vaak de vunzigheid en ongebon denheid van Petrarca. En uit zijn boek „Principe" en ujt vele bladzijden ziij'ner „Discorsi" zou men geneigd zijn aan te nemen, dat M.achlaivellii enkel en aMjeen geschreven heeft om tyranhen te maken en hen te laten heersóien Zonder schaam te nf wroeging. In zijn tijd had de Katholieke Kerk geen heftigeren tegenstandei dan den glroo ten Fl'orentijner. In da „Ricordi" schrijft Machiavelli over da Kerk en haa.r gees telijkheid het volgende: ,,1'k heb steeds verlang® r,aar den on dergang van den Kerkel'ijiken Stiaa.t. Ik Zou in staat zijn meer van Maarten Luther te houden dan van mij zel'f, omdat i'k hoop. dat zijn partij dezen onde.rgla.ng zal voltooien of toch, ten mmste de vleu gels zal knipp'en aan de vervloekte tyran- nie der priesters. Drie dingen zou ik nog graag voor mijn dood beleven: een re publiek, Italië bevrijd van alle barbaren en de wereld verlost van de overhear- zching dezer schurkachtige priesters!" Geen wonder dat de uitgever van do „Uniita Cattolica" te Florence bij deze drie wenschon uitriep ..Waarlijk, drie ge loofwaardige, teékenendie uitlatingen, dio hoekdeelen spreken!" Om het karakterbeeld van diezen zeld- ziimen Fl'orentijner te voPooien, jnoigu hier nog een typeerenda trék vermeld worden. Be wijze, waarop, Caesar Borgia zijn tegenstanders uit den weg ruimde, noemde Machiavelli „hot toppunt der wijs heid". Ook stelde hij den eisda op; dat Italië moest bestuurd worden met do ge strengheid van den leeuw en de geslepen heid van den vos. Lord Macanl'v noemde Machiavelli „een gToteske verbinding van tegenstrijdjiga eigenschappen, van egoïsme en edelmoe digheid van gruwzaamheid en (welwillend- heid. van verraad en trouwe vaderlands- •liefde." Zelden heeft de pToote Engjelséhte geschiedschrijver zoo kort en bondig over een karakter geoordeeld. Frgderik de Groote was ïn zijn, oordeel1 nog veel strenger. „Machiavelli bederft die politiek en vernielt de wetten eener ge zonde zedeleer." Feller zeg't van M'achiavelll's „Princi pe": „Het is een van de verderfelijkste hoeken, die ooit onder de menschen ge bracht zijn." Met volle recht heeft de H. Stoel dan ook in 1559 alle werken van Machiavelli op den Index geplaatst, omdat zij het ge loof ondermijnen en de goede Zeiden en de openbare zedelijkheid in gevaar bren gen. Machiavelli was een van de merkwaar- diglsto verschijnselen uit de middeleeuwen, dien tijd van groote misdadigers en groote boetelingen, toen heiligen en hoidenerf zijdo aan Zijde in, dezelfde straat woon den, Italië zelf bie'dfc voorbeelden ter sta ving van deze bewering te kust en te keur. De Italianen voelen, dat Maohiavellii op hun land den blaaimi heeft geworpen van huichelarjj. verraad en bedrog'. Zij Zijn op geenerl'ei wijze trotsch op hem, on danks al zijn literaire waarde. Daarom bleef de viering van zijn eeuwfeest ook uitsluitend aan het buitenland voorbe- houiden, dat de „eervolle" taak kreeg d'en Floreritijnschen diplomaat te verheerlijken, en de schaduwzijden van zijn karakter te verdoezelen. 32 In een hoog en ruim, vertrek, dat bij dag door Gothische vensters verlicht werd :zat keizer Frederik, bij de gro-ote schou we, bij een hoog! opvlammend vuur van eiken Mokken, naar het scheen in djeue gedachten verzonken. Hij. was nog in do volle kracht van het l'even, en een buiten- igewoon krachtig gebouwd en sohooln mian. ''och bewezen de diepe rimpels in z'ijn 'hoog voorhoofd tn enkele grijze ha,ren in den vollen, Monden knevelbaard, dat de stormen-des levens oo-k hein aange vallen hadden. Hij was heel alleen, want Y'tone was in de naaste wachtkamer, en de schildwacht, die bij de deur stond o,mi on ingang te bewaken en te verlichten, was een Saraceen, die geen woord van eenige Europeescne taal verstond. De ktei- ,er vele Saraceenen in dienst, doch m'v 6 mensonen in dit ruwe bergk'li- ■naat hunne Oostersche kieeding: niet kon en dragen, zoo hadden althans de man en van de lijfwacht voor een deel de sewone kleeding der Duitsohe soldaten an. Le keizer was, we weten: dit reeds', Een feest in And al u si e. Den 18den September bezoc' ten wc ■een volksfeest in Oüvenza, een kleine plaats in de provincie, Badajoz, aic' t hij de Portugeesche grens. De stad is feest© ■lijk versierd met vaandels eh auirlanlers. In het midden der stad staat een uilt planken opgebouwd podium voor het or kest. Rondom het plein staan talrijke kramen met waardelooze prullen, welk© •do Spanjaarden van 'net vlakke iana ech ter veel koopen; ook vindt men er de onmisbare roulette (voor alle soorten ■loterijen geeft de Andalusiër meer nog als de Spanjaarden van ae Noordelijke Provinciën zijn laatste cent). Na oenige straten door geloopen te hebben, komen we in het centrum der stad. De café's zijn overvol -met land lieden, die in de meest opgewonden stem ming' het eene glas na het andore, de eene flesch na de andere lee:'Hinken. We zien een verkoop plaats voor to.eghngs kaarten voor een stierengevecht, wij koo pen ook een kaart om eenmaal deze dierenmishandeling1 te z-ien, teneinde er iets over te kunnen schrijven. Slaan we het publiek eens gade dan zjen we, dat niet alleen welgestelde lui, jonge meisjes met prachtige rnantilles en sluiers, maar ook de armsten der armen present zijn, met gescheurde kleeren, zonder schoe nen, hun laatste cent hebben ze gegeven, om dit schouwspel bij: te wonen. Br zijn duizenden menschen, er heersc'it een vroolijke feeststemming. De muziek begint en weldra ziet men de matadoors met hun ciuaarillen, be staande uit drie banderillero s en drie picadoors te paard. Aan het hoofd gaat een ruiter die van den voot-'itfcr -den sleu tel' ontving van 't holk, waarin de stieren tijdelijk zijn ondergebracht. Met stormt achlige toejuichingen worden de bevech- ters ontvangen, eenmaal gaan z'e do arena rond ter begroeting van de toeschouwers en als de deur zich achter den laatsten bevechter sluit stormt de eerste stier de arena in een machtig beest met een geweldig grooten nek. Voor een oogen- blik is hij als het ware verblind door den plotselingen overgang van don aon- kren stal naar het helle daglic.il maar nauwelijks ontdekt rij' het eerste roode doek of hij stormt er op tos. De bande- rillo moet zich met een sprong over het barrier redden. Reeds ziet de stier een nieuwe vijand die hem, handig onder zijn armen laat doorglippen. Nu. kent de ma- tadoor ongeveer de houding van zijn tegenstander en ontvangt hem van ziin kant met eenige sierlijke bewegingen wel ke een gTooten bijval oogsten. Nu is de beurt aan de picadoors. Een trompet geschal is het teeken en mien leidt de geblinddoekte paarden binnen. Het zijn afgematte oude paarden wel'k© het gc- heele leven gewerkt hebben, en nu op oen zoo'n gruwelijke wijze lot vermaak van de toeschouwers gedood worden. De picadoor heeft een lange lans met sterke ijzeTen punten. De stier wordt Legen het paard opgehitst en boord zijn 'krachtige horens in het liciaamt van het weerïooz© dier. Hier is het de kunst van den piica- door te paard te blijven en zoo moge lijk door lanssteken den sier van zj h aï te houden. Meestal echter worlt de berij der toch op den grond "eworpon, vlugl .komen de helpers hem bijstaan, zelf kan hij niet opstaan, daar de beenen met zware ijzeren banden gepantserd zlijn ter beschutting' teaen de horens van den stier Is het paard nog niet dood, dan wordt de wond gebrekkig 'verbonden, dikwijl slechts met een bas stroo gedicht, en dan gaat het weer verder! Het paa.rlen.- materiaal is zeer kostbaar en dikwijls worden per dag minstens 15 paarden ge dood. Wij zagen een p.aaTd dat nog twee- maat de arena rondging, terwijl de in gewanden over den grond sfeep-len. Vaak bijten de arme dieren in hun doodstrijd zoo vast in den. nek! van den stier, dat 'zij, nauwelijks verwijderd kunnen worden. Eerst wanneer hun krachten verlammen laten zij los. Wij zagen hoe een bijzonder sterke stier een paard op de norens door de geheele arena droeg. Zulk een stierengevecht zal geen enkel!r> buitenlander kunnen bevredigen. Het is oen uilgesproken dierenmishandeling. Ter wijl anders kunst en moed een rol spelen, is dit slechts ruw geweld met een wreed heid. welke eigenlijk niet in onzen tijdl past. Nu is de beurt aan de banderillero's, die het dier vier paar oijien met weer haken in den nek schieten. Het dier wordt steeds woedender, maar langzamer,ïaiid! verminderen zijne krachten en doet zich het bloedverlies gevoelen. Nu komt het .zwaar verkouden en zat nu, als een oud man in het vu;ur te staren. De heele uit drukking' van zijn gelaat toonde evenwel ook aan. dat hij treurig gestemd 'wa,s. Het kon niemand verwonderen dat hij zoo treurig' was. want dien dag had zijn oudste zoon, zijn lieveling, Koning Hen drik', afscheid van hem! genomen om in Italië, voor levenslang, binnen een kas teel opgesloten te worden. Verdriet heb ben is echter geen reden om ook boos te zjjn. en ieder, die wat te zieg'gen of te vragen hoeft, af te snauwen. Een Page van de keizerin, die hem: was komen vragen, wanneer de keizer aan het avond maal kwam, had hij toegebeten: „Zeg aan mijne gemalin, dat, ik' kom, wanneer het mii behaagt, of wegblijf wanneer mij dat lust." Peter van Vinea, zijn beste yriend en de grootste staatsman van zijn tijd,, die hem den raad gegeven had om met de Lombardische steden een eer vol verdrag te sluiten, was weggezonden geworden mei een, ruw: „Ga! Zulk een raad kun aileen een lafaard mij geven 1 Ikl zal die oproerlingen van de aarde verdelgen, hunne steden pint branden en hot heele land in een woestenij doem vork'eeren!" Meer dan een uur lang bleef de keizeï werk van den matadoor! Met een doek, waaronder de deg'en is verborgen vraagt hij eerst den voorzitter verlof dien stier 'te mogen dooden. Dan gaat hij M zlijlri tegenstander af en onder het gejubel der toeschouwers laat hij heim onder het dioek doorloopcn. rechts-, links-, staande knie lend, maakt draaiingen en kunstige zwen kingen. Nu ,is het oogenblik gekomen, dat hij hem den doodsteek toebrengt. Hij moet hem op een bepaalden plaats in den nek treffen, 't geluk is gunstig, die dogen zit er tot op de helft in, de stj'eij wankelt nog even en valt da.n als een boom neer. N;ct altijdl treft d'e Sitier- vech-ter ineens goed oh moet' hij som® steek op steek toebrengen onder grooit gejoel der opgewonden menigte, die htem nu toejubclt, maar hem een volgend keer beschimpt. Eens werd een stierenvechter- de e'ehoo'.e arena door vervolgd en toen hij zidh over de barrier wilde redden, viel hij zoo ongelukkig, da,t hiij een arm! brak. Na het einde v,an den strijd gaat het volk bevredigd naar huis, of verdeelt het zich in veTsc.iillendo café's en verzla- melt zich 's avonds wederoml bij concert en Andalusischo volksdansen. Op hetzelfde terrein, waar 's middags do bloedige ijselij'ko volksvermaken plaat» hebben, haalt 'savonds-de circus-clown onder een he'deren nachthemel zijn dwakle grappen uit. Op den lTdcn Zondag na PMïsterfn, Enistel' van den tl. Paulns tot de E.c- lézen. IV. 1—6 Broeders 1 ik bid u, ik gebied u in den Heer, dat gij waardig- het beroep' bewan delt, tot hetwelk gij geroepen zii't; ver draagt elkander in liefde, met alle ootmoe digheid, zach'tmoedieheid en i'aiifrmoediig- heid. Tracht de eenheid des e'eestes door den band van vreie te bewaren, één lichaam' en één gees't, gelijk gii tot een© hoop van uwen roep geroeepn zgj. Ljaar is éen Heer, éen geloot, een doop, één God, den Vader van allen, die boven allen, door allen en in ons allien is; die gezegend is in de eeuwigheid d!er eeuwig heden. Amen. Evangelie, Mattheus. XXII. 35 46. In dien tijde kwamen de Farizeëi's bij Jezus, en een van hen, zijnde een leeraar der wet, ondervroeg Hem; om Hem t© toetsen: Meester! welk is het grootste gebod in de wet? Jezus zeiae hem: gij yul't (d;en Heer uwen God beminnen, uit geheel uw hart, uit geheel uwe ziel, uit ge heel uw verstand. Dit is het grootste en liet eerste gebod. En bet tweede, aan dit gelijk, is: gij Zult uwen naaste beminnen gelijk u zei ven. Van deze twee geboden hangt de geheeïe wet en de Profeten. En toen de Farizeiirs kijeen waren, onder vroeg Jezus-hen, en zeide: wat dunkt u van den Christus, wiens zoon Hij is? Zii antwoordden Hem: do zoon van David. Hij zeide hun, hoe noemt David Hem in den Geest dan Heer, zeggende: de Heer heeft tot m'ijnen Heer gezegd: zit aan mijne rechterhand, tot dat ik uwe vijanden stel' tot eene voetbank' uwer voeten. In dien David Hem dan Heer noemt, hoe is Hij zijn zoon? En niemand xon hem oen woord antwoorden, noch heeft iemand Hem van dien dag af meer durven onder vragen. LAVENDEL, Wij lezen in een Engelsch blad. dat er van het jaar overvloedig veel laven del is. Men weet het: de Engelschen ver werken de sachets met lavendel in velerlei sierlijke vormen, om er haar kleer- en lin nenkast van te voorzien. Het schijnt, dat men thans zelfs de poppetjes, die dienen als mascolte in de auto's, met la-ViodeJ vult. Bij ons is de toepassing van lavendel als middel tegen motten veel' minder alge meen dan in Enigeland. Mén kweekt ook' veel minder lavendel in eigen tuin. Jam 'mier! Onze overgrootouders wisten wel lavendelgeur te waardeeren en wij heb ben lavendel als parfum! zelfs geruimen tijd gaarne toegepast, totd'att de molci'o weer de voorkeur schonk aan een anderen geur dan het frissche, bescheiden reukt water, dat beter bi] hot type van de Hol- landsche vrouw past dan de meer brutale, opdringerige bloemenextracten. Als müd'- del tegen motten in huiskamer of kleer kast is lavendel echter verte te verkiezlen boven de duffe naphtaline, die aan bet begin van den winter een gehecle tram1 be nauwd kan maken als een enkele dalm'e haar mof of bont voor het eerst weer zoo zitten, doch toen hief hij; ziicih öpi, floot, en vroeg aan Ottone, die terstond binnentrad: „Ik hoorde u zoo even spre ken. Wie was daar?" „Men zeide mij; heer keizer, dat jonker Eitel van Neuenburg, -de page der keize rin, gekomen is, en, u een brief van zijn 'vader wil overhandigen." „Doe dien knaap hier komen," beval- de keizer en bleef in, bet vuur staren, zelfs .toen Eitel reeds binnen -de hal getreden was. j „(Jonker Eitel van Neuenberg!!" (riepi Ottone, die Eitel binnenliet, docfi zelf in de wachtkamer bleef. Langizaaim hief de keizer het hoofd op. Het kostte hem moeite onn, na zoo lang in de vlam gestaard, te hebben, personen- en voorwerpen aan het einde der ziaal te onderscheiden. Maar de deurwachter, die dit scheen te begrijpen, liet het volle licht op den joi^ker vallen. Iets wilds,-iets tijgerachtigs kwia-mi over het gelaat van den, keizer, en gedurende oenige oogcnblikken staarde hij Eitel' zoo aan. Mot de handen op de leuning! hief hij zich in z'ij'ra zetel o-p-, sprong toon op en riep, bijna brullend ,uit: „Wiet zijt gij? Spreek' op!" „Heer keizer," antwoordde knaapi ver draagt. Wie zelf zijn bont bewaard, spate zijn medcmenschen. Hot is mogelijiki, dat naphtaline mieer afdoend is, maai' met goede zorg voldoende luchten van het goed, het wikkelen in courantenpapier en dergelijke maatregelen kan, men eveneens waken teg'en do ongewenschta gaatjes en dan kan lavendel', waarvoor molton toch op de vlucht gaan, het overige doen, als men de pakjes maar ververscht, wanneer de geur verzwakt. En men spaart d'e reuk zenuwen van zijn medomenschon en 'kal meert wellicht hun zenuwen, want er ligt in den sour van lavéndel een suggestie van rust, van de rust uit den tijd, waarin ons uit de degelijk voorziene linnenkasten een eeur van lavendel tegemoet kwam, FRUIT 0.1' TAFEL. Er wordt in ons land nog' veel te weinig versch. fruit gegeten, al worden dan ook enorme hoeveelheden sinaasappelen en bananen ingevoerd. Dat is d'uhboi jam mer, omdat ons land' zeer groote moe veel heden prachtig fruit voortbrengt. Dc adn- plant va.n fruitboomgaarden néémt nog steeds'; toe en voortdurend wordt aan de ciultuur meer Zorg! besteed. F-uit moet geen luxe-artikel zijn, maar geregeld door iederen gezonden mienscii gebruikt wor den. Vooral do kinderen moeien nail het geregeld eten van. fruit] gewend worden (tong geleerd is oud gedaan. Natuurlijk zijn er menschen. die niet veel' fruit eten en er zijn en z'elfs, die het. in hel] geheel niet kunnen verdragen, maar over het algemeen doet het fruit niemand kwa-ai; integendeel den moesten monschain moet het eten van meer ooft aanbevolen wor den. Doéli ,het te gebruiken fruit moet rijp en onbedorven zijn. Het laatste moet van alle toenséheKjtó voedsel gezegd wor den. Maar er wordt toc'h nogal eens fruit geconsumeerd, dat op het kantje a,f is. vooral in tijiden van g.roote productie, als de handelaren niet spoedig' genoeg alles, wat z'ij ingekocht hebben, konden kwijt raken. En da.n alle fruit moet vóór het gebruik afgowasschen on. afgeveégd wor den, als het zich, tot het laatste leent ep anders late men, het na h,et waaschcn op een vergiet uitlekken. TTamhalIctjos. 300 gr. ham', 500 gr. gekoök'to aard appelen, 100 gr. oud .bfloo!;!, 1 oüT 2' diereii, peper, nootlm'ustóiat, 'frituurvet. ,Beriei|dmg De |ha)m 'fijn bakken en verm'engenj im|et dp fijn gemalen koude aardappelen. Het brood weeben in de eieren en wat mélD, peper en noottnuscaat toevoegen en dit verMelnl- gen naet de aardappelen en ham) tot irten een samenhangend geheel hae® "Verlcregeml. Hiervan ronde baRetjes vórmten, d'ezedoor losgeklopt ei ien paneerlm'eal hajllen en ze in good wsrm' frituurvet vlug licht bruin bakk'en. Ze presenteeren miet 'mlae'aroni etn fiij-n gehakte peterselie. Vriicliten-frême. 2 sinaasappelen,', 3 pislangs, paar stukjels ananas, perzik, k'ersen en- laandbeieinl au jus uit- de inlegflielsch1, stuikcr naar sm|aoih„ 1/2 L- water, 250 gr. suiker, 3 eetlepels' sher ry of' m|adera, 2 d.L; slagrooln'. Bereiiding: De vruchteu, zoo- noadig, iu schïjtflje® of stukjes verdeden. Met elkaar verlmtengen; ze 'dik bestrooien tnfet 'gui'kbr en een uurtje lofen staan. De suiker iluet h^t waiter Ho- ken tot een dik stroop jé en het - öchuilmi verwijderen. Het stroopje koud laten wor den en er dan wijfu of iets kleurstof door mengen. Kleine kristallen sdhaaHltjesi of platte glaasjes met de vruchten vulllfen 'en 'hierop iets van die stroop gieten. H|eit ge* heel bedekken met wat slagroom; en ver sieren m-et eeu geconflijfc keirsje. Het regiment stond in slagorde op een helling van den spoorweg ,en diende het geheele Pruisische leger 'tot mikpunt. Men füsileexde elkaar op 'n afstand van vier en twintig ffitetOT. Officieren riflpen„Lig gen", maar flieimanid wild© 'gehoorzamen en het fiere regiment bleef staan, om Zij'n vaandelgeschaard. Op d'e uitgestrekte; door de onderguai'dle- zon beschenen vlak te gejeek deze m;eiiigte mannen, in dikken rook gehuld, -eeu kudde, in het open vehj| door een geweldig onweer veTUast. Er viel een regen van kogels op die helling. Men hoorde niets dan heit geknet ter van het gew'eervuur, het doffe geraas, wlaarlmiede do eetketeltjes in de sloot rol den en de kogels, die trildfen- over het slagveld al® de gespannen snaren yan 'n akelig en iuidkllinbeutl nistriupi-ent. Van schrikt, „ik ben Eitel, de jongste zoo-u van uw neef hertog Albrecht van Neuen berg. Ik kom u bij de vriendelijke groeten mijner .ouders, een brief van mijn vader breng'enl" Na dit gezegd te hebben haalde Eitel den brjef te voorschijn en wilde naar den keizer gaan. ..Wegl Weg, knaapjl Gij ziin. do zoon van mijn. grootsten vjjandl Weg]! W<*g van hierl" Doodeljjk ontsteld over ziul'k een ont vangst, ging da knaap do hal uit, doch vond iu het andere vertrek Peter van Vinea, die Eitel bij de hand greep- en tot hem zeide„Trok u die slechte ontvangst niet aan, Jonker 1 Morgen z'al de keizier u heel anders ontvangen. Hij heeft mij', den kanselier, die hom jaren trouw diende, voor „lafaard" gescholden en bijna do hal uitgejaagd. De keizer is buiten zich- zelven van verdriet o-mi zijn zoon, kbninrt Hendrik, en hij weet niet, wat hij doet. Heb geduld Jonker! Peter van Vinea zal u beschermen." Door deze vriendelijke woorden wat tot bedaren gebracht, verwijderde Eitel' zich niet den kanselier. Met driftige schreden liep inmiddels do keizer do hal op| en neer, telkens mom- IIMIIIM 'n Amerikaanscih sproiofcje. Voor enkele jaren werkten er in een fabriek te New-York, twee ODgeschoten. jongens, die uit naijver een diepen wrok; tegen elkaar opgevat nadden. Twistziek', en vechtlustig' van aard als heiden wa ren, leidde die gemeenschappelijk© afkeer voortdurend tot hevige ruzies. Bl'eef het eerst hij woorden: weldra gingen zij; tot handtastelijkheden over. In de werkplaats konden zo elkaar niét bereiken, maar eenmaal buiten de poort, vlogen zij elkaar bijna rlagolij|ks in de haren. De politie moest cr vaat aan te pas komen ea daar die -hot eindelijk moe werd, sloeg za er m-et den suimlmi- sfok flink op los en stoot ten leste de kemphanen voor eenige uren, in 't cac'bot |D-e p'olitie-rechter deelde 'n geldboete uiiit en dreigde met strenge straffen hij her haling' van de kloppartijen. „Ze moesten zich als redelijke menschen schamen" zei die, „voor dia onbeschofte ruwheid." Do zondaars bogen rouwmoedig het 'hoofd doch niet zoodra keerden zé in eigen omgeving, terug, of 't lieve, leven beg'on weer. Weer trad de politie op; weer gingen, ze in 't caohof en de rechter liet z© voor veertien dagen „den bak indraaien." 1 'n Oude werxman, met nun lol be- w-og'cn, gaf hun, eindelijk] 'n goeden raad. ,,'t Gaat van kwaad tot erger met juilic". sprak hij ernstig, verander van tactiek, of de gevangenis wordt jullie blijvend pension! 't Vechten met elkaar, laten, zal waarschijnlijk 'n te zwaar olfer zlijn en daarom is do ;eenigste ojpossing, dat jullie bcideu boiksl'cs gaan halen bij eon meester en oefent teg'en elkaar. Aldus geschiedde en nooit waren er in de Vereen,igde Statein amateur-boksers géweest, die er zoo op- l'os timmerden als de twee aartsvijanden; nooit waren er ook amateur-boksers geweest, die zulke snelle vorderingen maakten in do boks- sport dan zij. Het medemensch-mi.s,han delen werd hun bovendien zoo ljef, d'at zij zich ook in razernij teg'en de overig© beoefenaars in de vuislvechtenji Keerden,- neuzen in- en tanden uitsloegen, zoodat zij in minder dan geen tijd kampioen en schatrijk werden. De afgiunst onderling] bleef echter en zoo treden ze minstens tweemaal 'sjaars in den ring om) éllkaar officieel af te ranselen. 1 Dat zijn d o dagen in Amen,Ka- Duizenden verdringien zich om1 h'efc strijdperk en de politie heeft nu. honder den voorzorgen genomen, otxi do knorik- portij ongestoord voort te laten g|aan. De politje-rechtcr acht hét z'iclh een, eer, al's hij na afloop, de handen mlag drukken van de nationale helden jein in- plaats van de gevangenispoort, gaat nu de deur van het Witte Huis te Washing*- ton voor hen o,pen; worden zij' miet hoof- sche manieren ontvangen door den presi dent, die schreit van. ontroering, al's hij in zijn speech de talenten,, zijner giastem roemt en dank prevelt voor de eer van, 'hun bezoek. UITKIJK. tijld tot tijid verdween het vaaridfeE he vea de hoofden uitstak, ia dein roolf, dlan klonk een ernstige en 'figre steanl boven het gekerm d^r gewondèn uit: „Hotvaan del, jongens, hert vaandel...." OnimidkUdltgk wierp zic'h eeai officier in den rondga d!a(mj> en het vaaud© Iwappierde, ais her-, lleéfld, opnieuw boven -het veld'. Twee en twintiggnfaa Ivielheti- ®w©0 em twintigmaal werd rijJa nog lauwe Stok ontglipt aan de hand van een stetrvendla gegrepen, weier oimhoog 'gestoken, en toem, 'bij het ondergaan van 'de zomi, wat erl nog over was van het regiimfent nauwelijiks een handvol mhn9chapp»n langzaam) den aiftoelht blies, wajs het vaandel nieé pieer dan een doorschoten lap in d'e ham den van sergeant Hörnus, den drie elf twintigsten vaandxjg van dien dag, II. Die sergeant Hornus wast een ou|de snor-, nebaard met drie strapen, die nauwelijks zij'n naaan wist te sjpellen en twintig jaar noodig 'had ^had om' zijh on^ei-oFficiers'-: strepen te halen. Zijh laag, bol voorhoofd; zijn rug gebogen onder den ransel drukte al de ellenidë van den vondeling uit. Daar bij' stotterde hij een béetje, aniaar um1 vaan drig te Zij'n behoeft men niet Welsprekend ta wezen. Op den avond na d©n slag zei idfe kolonel tot hein: „Je Ihébt biet vaandel kerel; welaan behoud het". En op zijh ar- möiadige kapot jas naaide de m&ijklcitenster duidelijk de gouidbn tweedei iijuitenantsbies. pelend: „Hij was hetl Hij, de-knaap' uit mijn droom!" Opeens stond bij stil en z'eide„Ottone, uwe broeders moeten hiér k;omienl" Re dienaar verwijderde zich' en nu, haalde de keizer uit een kist, die hem1 op al zijne reizen vergezelde, een metalen doos voor den dag en zette ze op een- tafel. „Verwijder u, Ottonnel" sprak de kei zer, en toen deze in het andere ve'rtrék verdwenen was, opende de keizer flie doos, haalde er een verschrompeld ding uit ©n vroeg; aan de twee: „Kent gii dit'?" „Ja, heer! Het is een hart' Wij weten .wal het isI" zeide Guido. „Gij hebt mij bedrogen, schelmen," sis te de keizer. „Gij hebt dal kind niet gé- dood. De Pago Eitel van Neuenburg is die knaap! Liegt niet! Ik' weet, dat hij het is!" „Heer keizer," sprak nu, Lufej, „wij hebben het kind niet kunnen (loeten. Gods Engel keek hem} uit de oogen. Wij hebben eene ree .gedood' on licit hart van dat. diertje, is dit'hart. Doe met ons, wat gij wilt! Wij danken God, ttat net kind behouden bleef. Wij kunnen nu, zon, der vrees sterven!" (Whrdt vervolgd.)

Krantenbank Zeeland

Nieuwe Zeeuwsche Courant | 1927 | | pagina 5