ZATERDAG 10 SEPTEMBER 1927
NIEUWE ZEEUWSCHE COURANT
j In 't kraaiennest, j
LANDBOUW EN VEETEELT
Ontspanningslectuur.
Toch bezweken.
ALLERLEI
i Gekke gesprekken
eerhekjitel.
probaat, middel.
MUIL
....U... IKinilM
'n Valsche v r ede s pi r o f oe l.
De leziers van de twee socialistische
hoofdbladen is het op-aiavallen dat het
oude roode beginsel van „geen man, en
•geen cient" ten opzichte van het leger,
langhaam, maar zeker prijsgegeven wordt.
De motieven werden echter zorgvuidli',?
door de redacties verborgen gehouden.)
een artikel yan hoofdman Albardia in. de
„Soie. Gids" legt deze nu bloot'.
De lleidei' der S. D|. A.iP. bespreekt i.n
(Sdat artikel dienstweigering en dienst
plicht uit soc.-dem. standpunt. i
i De heer Albarda ziet in de actie voor
persoonlijke dienstweigering weinig heil
zoolang dez'e niet ziou aangroeien tol een
massa-actie, wat hij voorloouiu niet vteïf
wacllt. Hij is van meening, dat dfezle actie
indien ze zich tot kleine aantallen be
perkt, het milita.iri.sme niet belangrijk kan
verzwakken, doch integendeel er oorzaaki
van kan zijn, dat het loser gevaarlijken
wotf'dt voor de hinnenlandsche politiek cm
voor den vrede, dan het zonder dienstwei
gering zou, zijn. Dit gevaar schuilt in hel.
«feit, dat indien dc rDenst'weigerjni bii Je
'voorstanders van .ontwapening alg-eimeen
zou worden, het leger geheel van anti-
militaiTistische elementen z,ou worden
zuiveid en daardoor cien ge'wichtig werk
tuig in de handen van. reactionairen zou
worden. Het,zelfde geldt voor ooirljjgs
gebruik van het leger. Do schrijver wijst
'op de ("mogelijkheid, dat on gevaarlijke
«ogenblikken het optreden van do socia--
listisehe arbeidersbeweging oen oorlog zal
moeten verhinderen. In, liet leger zal dan
lia,air verzot weerklank moeten vinden, wat
alleen mogelijk z,al zijn als een belangrijk
deel der soldaten de strijdende arboiJerS
als ka|mieraden beschouwt.
D'us terwille van dienstweigering, tégen
dienstw eiger iug
I De heer Albarda toont dlan aan, dat
in mihtajiristische kringen ongerustheid
begint te heerschen over het doordringen
van hot socialisme bij .liet leger, z,ood,aji
jnien daarom in deze kringen gaat pleiten
.vooir .een leger .gjeheel uit vrijwilligers!
■bestaande. Hij .wijst verder op, .de on
gunstige ervaringen (uit pacifistisch oog
punt) met beroepslegers opgedaan, walafj
"hlji bij zich meer in het bijzonder op
Duitschlan,d beroept en deelt mede, dat
bet sociaal-democratisch ontwapeningsi
voorstel om deze reden voorstelde, Ihat
.aantal vrijwilligers te beperken tot een
maximum van duizend op elke joarlijjkr
sc'he lichting van drieduizend man.
Ten slolte wijst de schrijver .op het
groote belang, flat de:ze zijde van be-t
militaire vraagstuk heeft, die hij niet mCiv
"der belangrijk acht d'gn die van del be
perking jder bewapeningen. Hij, uit dten
>vensch, dat onze Katholieke iandgenoo-
ten en -vooral do demokraten onder 'hen.
daaraan eens ernstige aaindjiclil zouden
schenken. Naar zijne nieenins .zien vele
Katholieken al to simplistisch in afschaf'
ling van den dienstplicht liet g'roote injd-
llei tegen militau'isnie en oorlogsgevaar.
Het betoog van Kardinaal flaspari, in zijn
verduidelijking van de vredesnota van,
Benedict us XV» „dat Ue dienstplicht se
dert meer dan een eeuw de warei oor
zaak is van vele ellenden, welke Jo
maatschappij hebben getroffen," acht de
schrijver niet steekhoudend!.
De dienstplicht zou de heer Albarda
alleen .afgeschaft willen zien, indien d'o
samenstelling' van het leger de samen
stelling dor bevolking weergaf, m.a.w.
dat ook aan dte socialisten .en commu
nisten een plaatsje .word ingeruimd'.
Van zijn anti-miatairi-sme dooi dik en
dub, is de heer Albarda dus Tichtelïk
militarist geworden, mifi-ar als mililt-arjst
blijkt hij gevaarlijker voor bet leger dan
af,is ant'i-milifcairist, want bii is alleen
voorstander van. '11 volksleger geworden
omdat hij hoopt, dat zoo'n le?er, pis het
spannen ga,at. a;a<n het muiien zal slaan.
Hel is dus wel aller brutaalst van don
negotiant in beginselen, d!.e do heer Al
barda blikt., d'at hij Jfencdietus XV en.
kard. Gasparri verongelijken gaiat.
Als men geen ander slelsel voor be
vordering van pacifism© kan vinden dan
dat van verraad en huichelarij, da,n hou
den wij ons maar liever aan de richtlij
nen uitgestippeld door den vreies I'aus
(en zijn staatssecretaris.
Het ideaal van Albarda loopt op- 'n
sovjets-tyrannie uit.
UITKUK.
naming goed gekleed verdient,, en, e-ca.
ander kan goed g"e|Meod zijn, zonder aat
dit kostbaar behoeft te, zijn.
Het is zeioor wuur, dat iemand, die
goed en passend gekleed is, een oinleindig
beltenen indruk Im'aaM dan een; opzichtig
of' slordig gebloed persoontje.
Tiet is volsti'ekt geen tijd verspillen
ills mien aandacht en lijd aa,n kleiexen an
voorkomen wijdt. Een japon, die larag
met meer nieuw en ved ge-dra,ge®' is, kam
men afdoende opfleuren [mot oeim nieuw
stel, bestaande uit oen kr,aiagjc, al of' niet
met vest, ,en een paar tnia.nèdictjea
Dit geldt natuurlijk aJPIaein, waumaer.
kraag en manchetten onberispelijk' schoon
zijn. Hielt is het werk v,a»i -een halff uur <sn
Wen Verkrijgt .er dut zoloere, iets mede,,
dat men oen „wielvcrzo(r|gd uiterlijk"
pleegt te noemen m 'dat op, iedereen zoo'n
prettigen indruk maakt. En (behalve dit
js etr nog iets: de juiste kle-efl-en voor de
(juiste gelegenheid. Dit wordt nog steeds
vee 1,te veel als pure i]Vl,j'fii(,id beschouwd;-
terwijl het 'fleitelijk niet ,ain|tle|rs is dan
oen zekere harmonie in h©t uiterlijk'.
Melkproductie.
Naar aanleiding van de landbouwten
toonstelling te Leeuwarden is het niet
onaardig te vernemen, dat over het alge
meen de Eriesche koeien kwantitatief da
beste melkkoeien zijn. De gemiddelde pro
ductie vau ,een mielkkoe bedraagt. 600 gal
lons (dit is ,600 m,aa.l 4.54 L.) per jaar.
Do melkproductie van elke koe kan ver
meerderd wordjen, door haar zoowel 's
nachts als overdag veel drinkwater te ge
ven en haar te mplkcn precies omi de
twaalf uur. Het proces van melk condcni-
sc.eren werd 68 jaar geleden in Amerika
uitgevonden. Eén pond boter bevat room
van 2V2 gallon melk, terwijl voor één
pond! stijve room de. room van 2 gallon
melk noodig is. He,t is dus niet, te billijken,
dat een piond, roomi van 50 li 70 meer,
kost dan dezelfde kwantiteit boter.
Zie zoo. daar ben ik weer, Digwee-di
sprak mr. Algernon WhipporshawL bit
ter. 't Is lans geleden., sinds je me het
laatst gezien liebt, en '11 rnensch kan,
toch niet van den wind! leven.
U hebt gelijk, mijnheer, beaamf'o
de bottelier welwillend).
Tweemaal ""s jaars plachit tailr. Algernon
Whipipershaw zijn vader, of liever diens
woning te bezoeken, om pooèshfoiogte tc<
nemen, of dge gezindheid te zijnjem glunstlel
verbeterd was, of wel... om1 een beroep
te doen op 's vaders beiulis. r
Maar Digweed's instructies luj-ddon on
verbiddelijk hetzelfde, n.I. dat zij'n mees'-
ter geen zin had mr. Algernon, tei ont
vangen of ihemi gold te leeniem.
Volgens zijn persoonlijke overtuiging,
bloest Digweed in stilte erkennen, dat
de omdo heer zijn zoon wel wal) rujwf
bejegend had.
Zeker, mr. Algernon's huwelijk «net
het gewezen kamermeisje onder Digweed's'
bevelen, had op de reeks van onb-ozionr
nenhoden des jongen mans de kroon g|e-
zet. maar de band tusschcn vader en
kind mag door een jeugdige lichtz|i|iui|kl-
heid niet verbroken worden.
Zoo meende Digweed, en hii had gfo-
lijlk. i
Doch 't was nu eenmaal een vol-dom
een feit, dat de oude heer van. zijn, zoon
niets meer wilde weten, en 'hij, Dig
weed, a's ondergeschikte, de bevelen van
zijn meester had uit te voeren.
Dus, papa wil mij niet ontvangen?
vroeg mr. Algernon teleurgesteld.
De oude dienaar schudde het hoofd.
Neen, mr. Algernon, het blijft Je
oude boodschap. Papa, is onverbiddelijk.
E11 als Bella eens kwam?
Gerechte hemel. .waar denkt u aan'?
Hij zou haar doodgewoon de deur wij
zen. Bespaar haar die vernedering, mr.
Algernon.
'En mijn kind, ons zoontje. E.eo
lieve jongen. Djgweed -jz'ou die zijn
hart kunnen vermurwen.?
- Digweed wreef eeniae .dralen, in dh-ett
nadenken mot d'o rechterhand over het
voorhoofd.
Hij, is niet dol op .kinderen, mr,
Algernon, denk slechts aan, uw zelf, luidde
liet welwillende antwoord, en toch..;,
en toöh,-die lieve jongen is zijn klein
kind en moet grootpapa tegen hem; zeg
gen, redeneerde de oude man als bij zich
zelf. li hebt hem naar zijn papa genoemd
Ja. Digweed, William.
'n Lastig .geval, een moeilijke kwes
tie, '11 gevaarlijk waagstuk, peinsde» Dig
weed halfluid'. i
Wlat mloet. ik 11 raden
Als ik toto'(toto-gen Hans hier braejh|t?
H'in, ja, wat zal ik daaxopi z-eggelu
Kom', waag het, mir. AlgeJrno.il. Brdng
het -ventje hier. iWie zullen het in het
park laten spelen. En dam,?Ja, wat
dan I,n geen geval, mir. Algeirtnlon, zal
bet kind iets oveg-kbinen, daar blijf ik
borg voor. Ik zal geen seconde den, klei
man William uit het oog Verliezen. Maal
ais zijn grootvader, ImSjim Imioester, hem1
ziet? Komt tijd komit naad. Ik -beloof Ije
(«toen, mr. Algernon, wat'j|n, imlijn vFr'mbgon
is. 1
Mr. Algernon drukte Digwiopd'1 erkente
lijk de liahd.
Dus afgesproken, ik' breng mbrgen
mijn ventje hier, en jij zorgt er voor, Dig
weed, Idiat pa,pa hieim te zien krijgt.
Digweed antwoordde mlet „Oe®1 hoofd
knik'.
Mr. Algernem zou 's ,almd,eron|da,ags klei
nen W.illiiam met hej spoor IbTengSn, zoo
werd afgesproken, en Digweed zou zor
gen, dat gTootva.der hic;m' in het park ont
moette, wannieier hij volgens gewooinite zijn
mliiddagwandelingétje deed. Mr. Algernon
zou in het dorp den dag do,aribr;c(ngerai en
er den uitslag dieir poging verheiden.
Na nog inderhaast van Digw-eicd eemi
hialv'e lu-oon geJieiand te heibhen, aanvaard
de mr. Algernon 1 hoopvol de terugreis,, te
vens van ongeduld brandend, omi Bella
Van ulo. aïspraak oip de hoo,gite te br'eng|pn.
-'Ik vreos, dat topniet vorJ zal uit
halen, antwoordde zij droogjes.
Ik moet nog ovleln na,an de biblio
theek, vrouwtje, je weet wel voor' da,t
boek, verontschuldigde hij zich. Gee'f
jij inmiddels William eicp "bad en' spaar
zeep noch moeite. Het ventje ziet er heuseh
onzindelijk nit.
Bella mompelde, even ibiinmelnsmbnid's,
doch bewaarde ter wille van dein huiseüijb
ken vrede, het stilzwijgen.
Mr. Algernon ging uit.
Niet, gelijk hij had voorgewend, om
een boek te halen, maar om voo,r Wjlliaim,
die me.t grootpapa ging kennis m,akioui, e©n
zwart fluweclcn pakje met witte® kraag
te koopen.
Toen hij er mqdc thuis kwaim, geraakte
Bella in allesbehalve prettig humeur.
Nog geen dag geleden had A%>|rnoin
liaar een leemivoudig hoedje gew.eigei'd, on^
der voorgeven, dat zijne beurs was uitge
put., enh et hoedje was veel noodzakclijk|eir
dan het zwart 'iluweelen pakje van dein
kleinen bengel.
William was nog niet in het ,ba,d gp.
woest, en daar Bella hardnekkig weiigerdfa
voor hem te zorgen, moest papa tegen wil
en djunk hare taak ovierniemw.
Deed papa bet te hardhandig
Zeker is, dat WiiD'iam', dooir zijd sehre(eur
weïL en teigenspjartelein, 'het (Vaderlijk hart
van gramschap deed koklen en .er, geducih|to
slagen vielen, die ,de wedgrzijidschc slteni'-
ming tusseheiu vader ep zoolni br niet op
verbeltaddeai.
Ook Bella ihteeif pruttieilfen, zoodat mem
in geen prettige stem|miing ter ruste g'iin'g.
De nieuw® dag bracht geen, opig|e,r;uimd-
heid.
Bella was knorrig, temper omdat Alger
non 'haar niet had uitgenoodigd, m|e,e, te
gaan, terwijl Williaim', nog boos o,ve.r dB
vaderlijke kastijding (wolkie 'boosheid ver-
crgeT.die toen het fluwt'elen pakje te nauw
en kneUen,d bleek), er laPH'esbehalve gun,-
stig; uitzag, om grootpapa's hart te Stelm.
De reis verliep stil cn zwijgend.
Papa had een e,nkele maal wa,nhb,piga
pogingen ibepT0qild, om William, op den
ernst van zijn taak te wijziop, maar het
ventje Mieief koppig cn onhandelbaar.
Op het vastgestelde uur bereikten va
der en zoom het p,a,rk.
Digweed stond op zij® post om hiet kind
te ontvangen c|n; nam' onder een welspre
kend oogknipje, van nïr. Algqroini afscheid.'
Dicht bij! e,en aarbeienbed, mr. W,li:ip-
pershaw's trots, stond een mooie, rustige
bank, waar grootpapa 's -namiddags e,enige
oogenbbkkéin placht te: toeven.
Hier bracht Digweeld het ventje heon,
tilde het on,d«r zoete .woordjes opi d'e Waink
cn beloofd® hem veel lekk;ers, wanneer, hij
stil bleef zitten cn niet schreide.
Willi'aim' knikte imiet. heA hoo'ild 011 'Dig
weed verwijderde zioh gcrustgesljelÖ.
Doch wa't kan men van ®aniyij'fja,ri.g
kind verwachten
Nauwelijks Was Digweed uit tot oog, o!E
William1 sprong van de bank epliftl anidéd.-
zoekend de, levendige Kijkertjes rond
dwalen.
Het aardbeilenlamd lachte hepa, toe, cn
hij: strekte bieigeeTig zijn handen uit, pi»
eenige, m'alscto vruchten -te plukken.
In oen minimlum' tijds huppelde hij tus
schcn de aardbeden,, overal plukkend, cm
overal miet zijn voetjes verwoestingen aan
richtend, totdatj.
J,a tojidat oen oud'a toer, met vlnui'mbndie
oogen on dreigende wandelstok den klei
nen onverlaat betrapte.
Kom hier, zog ik jol bulderde de
vortoornide oude' mam. Wie heidlt je het
recht gegeven mijn aardbeionbed te ver
nielen Spreek op of
Ik ben William', antwoordde 'het
ventje, dat van verlegenheid e®: angst
geen voet scheen te kunne®. v0rzett(en.
William.... William...^. Het raakt
miji niet hoe je heet. Wie hjeelft je hiej»
gebracht, hoe kom- je) hier -
Williaim zweeg.
Ik zo-ekl grootpapa, .stotiteridiel hijreiib-
delij'k, zonder dö oogjes van den wandel
stok alfi te weadep.
Moet je dio hier zoekenhier is
mijn park?.... De. oude keer zag Zoeken®
rond.
Digweed, Ddgwieddl schroeuwdie hij
uit aDe macht.
Ken je dit kind? hoel kbrn't het hjer?
vroeg mr. Whipperha.w norsoh.
Weet ik tot, mijnheer staiméldd
Digweed verlegen.
Hiji zegt zijn grootpapa te zoeKe®.
Zijn grootpapa? Digweed zag het
ventje onderzoekend aan. Hij lijkt
op- 'mr. Algernon, fluisterde hij zijn mees
ter toe.
De oude mian sidderde evfen. Ha, een
ejom'plot hé,, tegen mij Nu begrijp' ik de
23-ak. l' I I 1 I i
Een cioimlplot?
Ja, Digweed, misleid mie n,iet, eem
complot. Ik zou je eigenlijk' moeten, ont
slaan, maar je ouderdom- zal m'e ditmaal
het gebeurde doen vergeten. Brengt h!et
kind weg.
W,aarheen?
'Weet ik tot, naar zijn opdeps. Wadhï
ik zal een briefje, voor mi. Alger®oU| micei-
ge«ven.
En toet beveindc h'and wierp1 del o,udc
heer haastig «jeuïge regels 'omrclg!elto|atig
groot schrift, op .papier.
Een kwartier hater richtte Digweed tobt
William aan de hand, zijn schrediCüi naar
het dorp.
Die oude beproefde knecht Was diep
aangedaan'het schreien stond helm1 nader
dan 'het lachen.
Zwijgend liet 'hij, hij m:r. Algernon ge.J
komen, het 'kinderhandje los cta overihpn-
digdo zijn jongen mieester edn (brief.
Deze verscheurde het oouv.wt en la.s:
„Beste Algernon, 1
..Digweed gelooft, dat dit kind "je zoon
is. Is dit 7,00, dan beveel ik je, voortaan
beter op 'hem1 te letten.
Hij heeft m'ijn aarbeienbed totaal ver-
tocl'd
Voor dilmlaal wil ik het gebeurde door
du magers zien, doch herhaalt z,ieh: het
complot, dan mioete® jij «in Digwwd de ge
volgen ervan dragen.
Ik 'heb Digweed met onjslag gedreigd,
jou Idreig ik miet inhouding van j.e jaarlijbl-
scho toelage.
Dus opgepast, m 't vervolg.
Je v.'ador,
WILLIAM WHIPPERSHAW."
Mr. Algernon w'as diep ,terneergesTa.-
gen en vevml hij zijn vrouwtje troost.
En toch za( veertien1 'da,gen latei' do
heele 'flatoilie bij den ouden heer WTh|ipi-.'
porsha-w in .den salon, wainjt toiefn, deze zij»
kleinkind gezien had, lieteüi zijn gedach
ten heto' in de eenzaamheid gewii rust,
maar toerden telkens weer tot hetlflinap,
je, dat zijn aaa-dbeiieinted Vernield' haa,
maar dat toch nu ja toeh[ zijn, klein
kind en vooral zijn William was!
De practische zin van Edison:.
Eldison liet zijln bnite'uvk'irbötj'f' i'n Flor.iVTa
aan oen geizelschap (bezoekers zien ein
iedereen, was uit over de Vgle tnieuwe in-
1'iühtinge.n, welke dc groote uitvinder ip
dialt ibuitenivdrblijfi in Fort >My.ers bad ilhten
aanbrengen, ami arbeid te besparen. Bijna
aJd'es ging automatisch ein het gczelsidliap
wta,s één bewondering over de verpluftig'a
vindingen, welto Edisotnl 'had toegepast.
Ten slotte kwam' toen in delnl fij'nen moes
tuin eai daar was nu ametois een, zwaar hek,
dat men slechts rnhnnetje pa miannctje kan
pass eer en en dat ieder niet dap met de
grootste moeite open kon k'rijlgcn. Hel' ge
zelschap, verbaasd» zich er over, dat het
hieT nu ineens zoo moeilijk gi|n|gj en ©en
jong miedsje rie,p uit:
„Hle meneer Edison, ,,,w.aanoto' gaat dat
nu ineens zoo lastig?"
„Om u de waarheid tei zeggen, heb' ik
liever niet iedereen in 'dezen! tuin. Ik heb
«r dus oen lastig gaand 'hek (Daten m'akfen
en ik heb' dat gedaan, door het helij laan
een pomp te schakelen. Me.n (kiomt hier
miet makkelijk1 door, doch aflte memi er toch
door gaat, pompt iedene 'bezoeker ,in het
voorbijgaan door het hek moeilijk open te
duwen, acht gaDbns water in mijn' tank.
Dank ui"
Een grap van Mark Twain.
In een muzikaal geiz'clllsdhap. verteldo
Mark Twain:
„Nooit zal ik vergeten, hoe ik op een
goeden dag mij'n vadftr op de piano be
geleidde..."
V01 belangstelling schikten de i}.a)n!we-
zigen mader om te luisteren.
„Zooal's u weet", begon Twain, „heb ik
faam ide Mississippi mijn jeugd doorge
bracht. Ons huis stond op korten afstand'
tv|ani de rivier. Op ieen. gaedendag stond'
het water zoo hoog dat wij napr dein
zolder moestem vluchten, omld'at benedan
ados blank stond. ,Toen idiei rivier nog
steeds wies cn wij' groot (ge/va-ar liepen,
d!at de mta'en hej -niet zouden nithoud'em,
aam' mijn vader het kordate 'besluit, een
houten ledikant alls boot in te richten,In
dit geïmproviseerde vaartuig zakte hij1 de
Mississippi ialf'. Ik begeleidde hem'op
©eni oude piano, die, zoolang ik mij' her
innerde, in ®en> hoek op zolder, had ga-
staaln". i 1
Begripsverwarring,
Toen de beroemde beeldhouwen Fried-
rich Tieok eens met een niet toimder be
roemd njusicus in gezelschap was, wille
deze hieni iets aangenaams zeggen en, hief
daartoe het glas op, knikte Tieok vrienda-
Jljk toe, en Hiep: Leve Oranje.!
De beeldhouwer begreep cr niets van,
tot eindelijk Ibüfeek, dat de toonkunstenaar
getrouw aan het .bekende spreekwoord
dat -aan de dienaren dezer Muz'a Veeltijds
ontwikkeling op ander gebied' ontzegt,
Friedrich' (Keek verward had met den
dichter Ludwig Tieck :cn dezen weer mei
den 'dichter Ludwig Tiedjge, die inder
daad een Urania geschreven hoéft, wel
ke hier iechter ,vergivJllijlhrwijze toet
„Oranje" werd Verwisseld'.
Men begrijpt, ho® hartelijk 'werd aamige-
etooten, toen d'at alïfes eindelijk wiaa op
gehelderd.
Ecu belangrijke beslissing.
Men weet, dat de groote oorlog teW
slotte in den ve|L'dsto.g aan die. 'Mamle
(September 1914) is heslisit, ,a3thans, dat
dio slag eien keerpunt beteekende en; don
snellen opmarsch dier Duitsicdhers naa-r
Farijs verhinderde, en dat op dien slag
generaal GalEeni, ide toenmalige gou
verneur van Parijs, door ®en plotseiüilnlgen
'flankaanval een beslissende invloed
heeft gehad. Men we,et ook, dat herhaal
delijk bowSErd is, dat GaBflieni op; zijn
eigen houtje, dien aanmal hep'ft Hatoa
doen. 1
Uit een .verslag van, igieneraajf Nudam't
in de „Tem'ps" is iechter onlangs gabüa-
Ven, dat dit niet juist is-, doch dat{ hjetb
wol o.v'er -die. IbiesJlissing heieït gesppnnénl
Oto tign minuten ovfir t'wee 'simaohts, 4
Sep'teimber, belde Gnjlllieni d©n opperibf-
velliahber Jio'ftfne op. „D'e Diuitschers ruk
ken op Mciaiux a,an."
J'o'ffre: ,,'s Jongen
G,a311ieni: ,,W|at doet, u uju? Zult u nu
sla,g llevexen?"
Er kwialm geen amtwoonJ. D® heetg:0J,a"
korde Gal'ljiieni ging toen npoldig voo-rt,:
„Wjnarop waHiit u dftn toch Hiet geldt
hier aejn „nu oif' nooit. Ik Val ilnf ellIcT geval
3 an."
Joïfre dacht klaa.TfldlijkeQijk na. Toje(n
kwam het door de telefoon:
„Wacht u ©ven!"
Het „even" duurde nog al lang. Eilnide-
iijk ging de tejl(ë'f!o.onEn to,dm kwata da
■stem v'an Joffre:
1 „Ik ee.ver sJiaig!'"
„Goed, dan val ik aap 1"
Deze woorden biet&ek'cnjdén eeml nieuw»
ontwikkeling van ,de wcirePJd'gesohiedaaiS.
Een goede, w'wtsih.
Hendrik IV was zeklep geestelijke, can
beiooning sclhnldig, voor aan hem bawd-
zeu diensten. Hij liet hem' otoitbiedau en
legde hein twee vpJIkotoeM gelijke, geld
beurzen voor. „Die ©anie' 'dus sprak d©
koning, „is met goudstukken, del andere
met valseho munt gevuld. Gij; moogt
kiezen".
De geestelijke naim den, buidel miet val
sche munt en ,die monarch iaahjp' aVer
zijn vergissing.
„Sire", sprak de gaestelijkb, „b'ij' het
kiezen uwto' gunstejange/ni jbdhoadla d'e
Hemel u voor dergelllijken tofegreep."
Zee wedstrijden im vroeger tijd.
Onze tijd staat in het teeken van! ,,den
wedstrijd. Als wij (liezen va,n tot blauwo
lint van den Oceaan, 'als wij: iioo.renhoe
d© e.cne Am'erikabbot de .ande.re nog Weer
oen kwartiertja hceilt ingehaald, dan glim
lachen wij over dat gehaast, dat wij zo,o,
typisch van onzen tijd vinden. En natuur
lijk, het is nu erger dan vroeger. Doch'
men helöft ongelijk te toaencini,, diati die
wedstrijden van geregelde lijnhooten eerst
dateexen uit den laatsten 'tijld.
Neen zij' wanen, er ook Vóór ,dan! tijd
van stoolml en elactrioite.it. In den Ame-
rilcadienst hield mien die wddbfcrljden all.
lang vóór den tijd van de duibbdliscliroei^-
stoomfecihep en
H'oe hardnekkig mep toen kaimpte, blijkt
Jtiit het voorbeeld v.an Mei 18.66. Er Sagan
toen in China sl'fl ©erste klto 'theesicihepen
op de „Pfl,goda-re.edo" en ©r wias ©ein groota
.spanning' over de vraag, wie het eerst) de
Londcpsöhe dokken zou beredkem1. „Favo
riet" was de „Ariel".'. Er waren groote
weddenschappen op het scihip gesloten.
En inderdaad slaagde die „Ariel" ei' in,
het ewst bij, Dungemessi ©en loods aan
boord te krijgen. D® ,,T,o©pdm|g" zat haan
echter op d© hielen. Ein ofschoon, dit schijf
den loods eerst een unr later aan boord
kreeg, wist Mot verder zoo te mlapoeu-
vxoeflep, dat tot de „Ariel" in d,jn OPIiloelm'sl-
jnond rv'oorbijhaalid© ein twintig mtoui(Ein
tf óór tot andena schip in do Landonis'co|h!g
dokken vastmaakte em de ©ensto Eieekist
aan land bracht.
Negen en negentig dagjen dnurde de
zeilwedstrijd. En hij werd met 20 minu
ten winst ,gewonn|em.
Ais dat niet spannend isi!
nistoriselie Bickens-liguilMi,
Nog niet zoo 1'a.ng geileden toni met zi©-
kerheid vastgesteld worden, dat Dickens
wiad©r den schrijver van „David Copper-
ifield" tot de figuur v'an Micawbier had
geïnspireerd- Thans heeft ©0® 'dóm'ilnée uit
Canterbury, S. Gordon Wilson,, lid der
Royal Historical Society, uitgeplozen, dat
dr. Strong in tot werkelijk® (liavein Rev.
J. But heette, die in de Christ Chlurdlj 'te
Oxford werkzaam was. Van 1816 tot 1832
w;as hij „bovenmeester" jn (de Kïlng^
School te Faiversham, waar hij' ook over
leden is. Naar helm' schiep- Ohiaijlesi Ddekens
de» schoolmeester Strong, den vridnld en
beschermer van David Copperfielid, die
sotos te zeer verdiept .was in ida studie van
-Grieksclhe. stamrtvoorden voor de. Diction-
naire, waar hij' aan, werkte;, om' veel aan
dacht aan zijn leerlingen; te wijlden.
mmmmmm
BIJ ZOMERWARMTE.
Karei, eet toch niet zoo-vecl ijs,
anders wordt je heelepiiaal bevroren vleessh.
RAAK.
'Het stadsch jonglmiensch wasi voor eenige
dagen opi de boerderij; van zijn ootol. Hij)
imleende een ouden, gebogen knecht e©ns in
't ootje te Imioeten nemen.
Hé, Gieles! riepi hijl he|mi toe. iWat
loop je toch gebogen. Waarojml niet recht-
qp, geloopen als ik, zoo, re-eht als een kaars?
Wel, jongeheer, antwoordde do
knecht, zie je ginds dat korenveld?
Zeker, was het antiwoord.
Dan zul je misschien ook zien, hoe de
volle ,aren hun hoofd laten hangen, ter
wijl de l,eeg.e rechtopl staan!
En Gieles ging langzaa|m| verder.
iEen wat heftig aangelegd heer had b'ij
zekere gelegenheid z'ie'h' in het openbaar
laten ontvallen, dat de helft van dpn ge
meenteraad jit idioten beatomdl. Deswege
aangeklaagd en bijl vonnis veroordeeld) o|m(
deze beleediging in, hetopenbaar te her
roepen, deed hij; in id(js -courant het volgende
ojmpmien ouder 't opschrift:
,E.erherstel"„Ondergeteekendle ver
klaart b'ij! deze, dlat dfc Eelflti van d'e ge
meenteraad niet uit idioten bestaat".
GOED INGEPAKT.
In een huis, waar een zieke lagl, trachtte
|m©n het lawaai van de straat fe ilemipcn
dooi' stroo op het plaveisel' te spreiden.
Een vrouw kw'ajmj met haar dochtertje
voorbij' en de kleine- interesseeiidla zic'hl
sterk voor de beteokenis van dien1 onglewo-
nen maatregel. 1
Moeke, waarolml lig't dat stroo hier? 1
MoederMrs. Robertson heeft giste
ren een kleine baby gekregen.
Het kind' kijkt nogl eensi naar het istroa
en zegt:
Nou hoor, die is goed] ingepakt ge
weest.
Bezoeker (tot .koopman)„Wat hebt u
'n imiassa vliegen op jiw kantoor. Is dat)
niet lastig?"
Koopman„Heelepiaal niet. Ze houden
imiu personeel wakker, als ik' afwezig ben."
DE GELUKKIGE MENSCH.
Mussolini ontmoette eens op s}tra,at een
-armen dromtael, die ondlanks zijn armoede
toch zong. Hij ging op hem; toe en vroeg
hem of hij gelukkig was.
Zeer gelukkig, antwoordde- de pran.
Mussolini wilde echter eens weten of hij
-met een bolsjewiek of oen fascist' te doen
had en vroeg, verder
-Zwart homd
De bedelaar begon hardópi te lachen en
repliceerde
Geen zwart en, geen rood. Ik heb
heeleimiaal! geen hemd.
OOK al; verstrooid.
Agent: „Zoo zoo, mannetje, wat moet
dat hier in dlien tuin? En sokken over je
schoenen heen, hè 1"
Inbreker': ,(Hoe kèn 'k' nou soo afwéésig
zijn omi me sokke na. me schoene an te
trekke!"
NIET ALS D-E DiAMES,.
Sha-w zat in den schouwburg en heeft
het warm-. Dus trekt hijl kort beslaten zijn
jas uit.
„Maar mr. Shaw", zegt degene, die zich
in zijn gezelschap bevindt, „u kunt' hier
niet in uw hemdsmouwen, zitten. Kijk toch
eens omi u heen naar al die dames".
„Ik naar dc diames kijken,?" repliceert
G. B-. doodkalm-, „neen, waarde vriend,
die gaan ni-ijl te ver. W-at zij; doen moeten
ze zelf' weten, maar ik ben wel zoo ouder-
wetsch, dat ik in elk geval miijn hemd!
wensch! aan te houden."
GROF.
Toen da geestige professor Taubmiann
eens een hoveling bijl de handi vatte, zeid|a
deze tot hem|:
Gij: hebt toch zeer gro-ve handen, die
zeer goed tot dbrsóhen zoud(en dienen.
Ja, dat is zoo antwoordldp T-auhmlatob
ik heb den vlegel al in de hamdl.
