NIEUWE ZEEUWSCHE COURANT
Nuttige wenken.
De zilveren Madonna.
ALLERLEI
ONZE DAMRUBRIEK
ZATERDAG 7 MEI 1927
Gekke gesprekken
■«■■■■■■ii
den koning; Gij, dienatklnedhte®, zïjü met
alle «erbiedigjhfiild aan uwe heereu onder-
danig, niet alleen degenen die goed eJn ibe-
leefd, maar ook die onbeleefd' 'zijn.Dit
toelhl is Gode aangenaam in 'Jezus Christus
onzen Heer.
Evangelie, Joannes XVI 1G22. -
In dien tijde zeide Jezus aan zij®|C( Leer
lingen: nog eem weinig tijds, en gij zult. mij
niet zien, en wederom «en! 'weinig tijds, en
gij zult mij zienwant- ik ga tot den
Vader. Eenige zijner Leerlingen zeiden
dan tot elkander; wat is hetgeen Hij omsi
zegt; een weinig tijds, en gij zult mij! 'tfiiat
zien; en wederom een wteimligj tijds e® gij
zult mij zien, want. ik ga tot. den Vald'cW
Zij' zeiden dan: wat is dit weinig ftij'djs,
daar 'hij van spreekt?, wij weten niet wat
Hij; zegt. Jezus dan merkende dat zij1 Helm
wilden ondervragen, zeide bun: hieirovajr.
onderzoekt gij onder elkander, omdat ik
gezegd heb, een wiejnig tijds, en gij zuilt mij
niet. zien, en wederom een, wei®ig tijds, en
gij zult mij zien. Voorwaar, voorwlaar, ik
seg u: gij zult schreien en weeine'ni, maar
de wereld zal zich verblijden. Dan zult gij
bedroefd zijn, maar uwe droeflheidj zal in
vreugde vcïanderen. Als eene 'vrouw baart,
zij bedroefd, omdat Ihaar uur gekolm'en is
maar ,a!s zij het kiind gebaard heeft, denkt
*ij, niet meer aan de smart, om det vreugd,
(kt een mensc'hi in de wene|ld geboreni is. E®
gij ook hebt nu wel droefheid, maar ik; zal
u' wederzien, en u'w' Ih-art zal verblijd zijn;
en niemand zal uwe vreugde ontwennen.
Uit de Ohïneesehe miszie,
In 'de jongstversclhiene®, aflevering van
de Annalen valn Scfhleut vinden wij o.m. het
volgende ui't de missies in Clhlina
„Terisoe zal jarenlang nog denke® aan
dezen Drie koningendag.
Reeds veertien dagen zalen d& roovers
weer in de streek.
De ibeVblking vluchtte naar Terisoe: ons
klein dorpje sc|h[een &e® mi,erein|uast. Dage
lijks Kwamen nieuw'e vlnihltcBinga'n: aan en
Ver,telden schrikkelijke dingen over de roQ-
vers. De wreed'heid van die onmenécih'elij
bleek bog erger dan viroego|r.
Daags vóór Driekoningen 'hoorden, wij,
dat de roovers ons 's nachts' zouden aa|b'
vallen.
Wc namen alle voorzorgen em ik CJiiett dein
den bevelhebber der gendarmerie te ICia
teul verwittigen. IC i ale ui op si et hts pen
half uurtje van Terisoe, heeft een post van
§0 gendarmen.
Het begon zac'hltjes te snee(uiwen. De
nadfel, kroop over het besneeuwde land,
zaclhlt en kalm. De roovers kwamen niet
af'; de morgen daagde en it klokje riep d'o
C'hiristenen naar de kerk.
Ik droeg 't heilig Misoffer oppallet Ren-,
ter.v oor veertien dagen blior aangekomen',
hiield een oog in 't zeil. De gefioov'igen fee
gonnen luidop te biddemi. De 'heilige' öiis
geraakte ten einde.
Plots zejte een vervaarlijke beschieting
in. De kogels floten over bet dorp en de
kerk. De roovers hadden ons omsingeld «q
namen ons geweldig onder vuur.
Zoo'n dingetje op zijn nuchtere maag. ik
zal Ihlelt u maa" bekennen: dat liet mi? niet
onverschillig.
Pater Reuter stond zijn man e.n .biet,
zich,niet uit zijn lood slaan.
In de kerk gingen do christenen voort
met luidop bidden. Onze jongens sdhfolen
dapper terug en hieven moie'dig op hlun
post. Op andei'hlalven kilometer van ons
6t.on.den de paarden der roovers.
Wat dichter., in de sneeuw, kropen de
bandieten naar omts toe, e.n vuurden, zojndéï
ophouden.
Onze groote Clhineesche geweren gaven
katoen en hielden de roovers in, bedwang.
In de kerk en rond d,e, kerk zatem d'iiiizfeln.d
vrouwen in de koude sneeuw' hum, kinder
tjes te paaien, angstig radeloos. Een brave
heiden stelde hen gerust: ,,Ge moet niet
bang zijn. We kunnen Ihet gemakkelijk! vijf
dagen uithoudenJezus beschermt ons.
De roovers geraken nooit in een' kerk".
In Ih'et Oosten begon het vurenl te ver'
minderen en we zagen de roovers terug-
kruipen naar hun paarde®.
Rond elf uur kregen zij den laatste®
kogel mede: bet gevecht had omtrent vier
uur geduurd. Wij hadden geei} verliezen,
de roovers wel.
En de gendarmen
11e gendarmen waren niet uit hun kazer
ne gekomen om ons te 'helpe®. Maar 't ge
drag van onze jongens was des te schitte
render geweest".
De komieke zijde van bet treurspjcl
wordt geschetst in een schrijven uit Tsjenl-.
la-oe-soe-hiao.
„Er is wederom iets aardigs gebeurd in
onze buurt. Voor enkele: dagen was ik ma 't
avondgebed nog eens de ronldé gaa® doen
'urn (te zien of blies in ordes was, toen ik 'biet
garol van karren boogde 'en méér ls(Ven! da®
gewoonlijk.
„Daar is onraad" da.clhlt ik, en inderidlaad
versdhleiden karren met. Vluchtelinge® ra
den bij ons binken.
Ik vernam weldra, dat, op twleiel kilome
ter van bier, ruiters opi ieen dorpje waren
aangekomen en aanlhitonds he'rke.nd werddn
als roovers; waarop een ieder de biezen
hlad gepakt en door heit nmrhitieilijk duister
naar bier was gevlucht.
Mij restte nu enlrr lnog de wachten1 te
verwittigen; waarna ik lekker slapen gimlg
Ik sliep ais een roos tot dén voulgendhm
morgen, maar 't duurde nog twe,e dagen
per gansclb het mysterie was opgelhleldefd.-
Na twee. dagen w'ist ik todh) .t volgend!?.;
De ruiters, die dat dorpje; waren bin*
nengcvallen, Ihad'dcni daar (niet natoer dlan
vier paarden gestolen, en warenf 't zuiden
ingetrokken tot waar, op 155 kï,!o|metie|r
afstand, een jiost ligt van wel 30 geln-dar»
men.
Dat wil zeggen dertig mannieim, die tok
voor veertien dagen van 't rooveul 'hadden
geleefd en da.n, zonder 't minlste noviciaat
gendarm waren geW'orden.
De reeds genoemde ruiters hadden het
nu in den kop gekrege|n, feun"^ gewé%'n
kameraden eiep bezoek te brengeni. Wabt
zij ihaddeu immers nog met, dip bekieglralle
gendarmen een eitje te pgllein,.
Bij die gendarmen waren er toelh' nog
wel 'zeven man, die eigenlijk bij de roovers
behoorden, en dei roovers waren ifflu van
meening, dat die zieyen ge®ldarmjen wel
gendarmen mtodhiten bilijveini, maar, dat die
zeven gendarmlein hum vroegere kamelrade®
dan ook selhacleloos moesten EitplSten, dooi'
hun wapens af te govern.
Ja. maa'', wqpens afgeven, dat deiden. idjq
zeven gendarmen niet graag, en zij stelden
(dan dan een nieuw akkoord voor. Zij zou
<len alle zeven aan het. hoofd dor'genidfir
mon congé vragen, om met 'h un oude, kame
raden wederom een tijdje op Zwier te gaan,
ten einde een kapitaaltje, bijeeni te rapen.
Zoo gezegd, zoo g'edaan. Dat vefJlaï
werd toegestaan op foor waarde,, .dat (zij
Die zeven, na ',tbijae.nrapeul v,a|n hun kapi
taaltje, terug zouden kom,én naar de gen
darmerie, waar zij dan 'w:e;e|r met open ar
men on'tvangè'ni zoude,® wo"d rm. De Oojaditio
werd eveneens aanvaard, en, daarop! world
een maaltijd gehouden in hartelijkfe;vrieln|r)
vc|bap, waarna, de zeven gendarme® mét de
roovers te paard optrokken, op zoek naar
avonturen en -financiën.
Maa rteitot nu de andere, zijde van dé roef-
daille: gisteren is de, beste, van mijn hui'-
t encih rist enh ejdien gepl Unld erd
De gewone historie van roofvers, diet een
dorp binnenvallen/, mcn-sclhen miaïheTjew,
buizen in brand steken., allies stelle® en ver
nielen wat zij vinden. Daarna, is Jat ra-*
palje de gaten uit maar, dpi ménsolbeu
blijven versuft zitten kijkje® intiar het
spook van den 'hongersnood, dat nu voor
hen opduikt."
Nieuwe gordijnen maken.
Als men nieuwe gordijnen maakt is liet
aanbevelenswaardig om de zoomen aan
den bovenkant even breed te maken als
aan den onderkant. Op d|eze wijize toch,
't Was een kunstvol Mariabeeld, teen,-
kunststuk van smeedkunst, vervaardigd
door tien een of antferen oralhcikenldleji VifJ-
venuto. Met ecu houding vol adel en
majesteit droeg do Maagrl het Gudjdfcillijfe
•Kind; haar gelaat, dat aan den Jiemel
«cheen tc herinneren, ademde, ejinldelooz'e
goedheid. De kunst,, gepaard met diep gods
dienstig gevoel had het. oneindige weten
te benaderPn: de volmankt[e| selhoolnlhiedd
en den eeuwigen luister.
Maar hoe was dit kleinood in het. bezit
gekomen van Herman, den bejaarde® ge
leerde, die lipt geloof aan Go.d en eeuwig
heid dwaasheid noemde?
Niet uit liefde, niet uit vroomheid Ver
heugde hij zich in het bezit van h'et' baeld
van de Moeder van God.
Hij vergoodde oudheden«ehild'erijHn.
medailles, afgietsels; steelds zag hij' naar
nieuwe kunstschat ten uit. Herman ken'd'e
slechts één wellust: zich des avonds al
teen als allen in zijn woning ziclh: ter ruste
hadden begeven, te Verlustigen in de®
aanblik van de voorwerpen van kutolstWaar
(Ie, uit alle norde^fen de'r wereld' bijeelnge!
bracht. De helverlichte vitrines sclfeelnen
hém dan nog méér te betoovefren dan bij
'het daglichthij verslond ze met de oogen,
4ip,fkoosde zc en vond daarin eten -ivoor-
Om den haarbodem geheel vrij
te maken en vrij te houden van
de hinderlijke en den haaruitval
bevorderende roos, is het de
beste methode zoo nu en dan met
de vingertoppen slechts een weinig
Purol goed in de hoofdhuid te
wrijven Hoofdhuid en haar ne
men Purol snel in zich op, zoo
dat er geen spoor van eenig vet
in het haar achterblijftdit wordt
alleen zachter en handelbaarder,
en blijft daardoor onberispelijk
zitten.
Purol in Dooien 30. 60, Tube 80 cent.
Bij Apoth. en Drogisten.
smaak van 't Paradijs.
De zilveren Madonna, die Ihtijl pas har]
aangekocht stond in het midden yaiia bustes
van kunstenaars en v'eldlheerieinl uit la®g
vervlogen lijden. Als voetstuk diende' een
tabaksdoos uit den tijd van Loldowijk XVI,
Diet rozen en linten besclhlildierd.
Hermann had een nichtje, die zich dit
jaar tot blaar eerst'' H. Communie voor
bereidde. Alleen op de werel!di acIWtcrgjer
bleven, (had de oude zelfzuchtige, zich:
barer aangetrokken.
Beminnelijk en lieftallig zette zij, haar
oom naar haar handje, darteldn door het
lmis zonder dat dit zijo wrevel opwekte,
bewoog zich- zelfs in de kamer, Waarin, hij
zijn schatten bewaarde, on veroorloofde
sidh zelfs spotternijen over zijn. schatten
die hij van niemand anders zou gedjulfi
hebben.
Lucille was de tw'?ede hartstocht van
den ouden vrijgezel.
Alleen sprak zij dikcyijllls over den goe
den God. Maria en de engeliein, zegdé luid
h,aar catechismus op en 'herhaalde com'-,.
een kinderlijk geibed tot groot ongeduld
van den oude, wien dit bij'Zo.n'del; mishaag
de. Op zekeren dag bemerkte zij dit en
waagde het te zeggen:
Oom, waarom werpt gij zuik een
teederen blik op het beeld van 'de H.
Maagd terwijl gij ibaar niet bemint? En
kan men na. verloop van fij'd de gordijnen
gemakkelijk' tien onderste boven hangen'
als het noodig Is.
Het reinigen van witte en grijlze
vilten hoeden.
Witste en grijze vilten hoeden kan me®
gemakkelijk zelf reinigen. Men mengt
magnesia meti water tot een "dikke brei
en 'bestrijkt, daarmee den hoedt door mid
del van een borsteltje. Is de hoedt er ge
heel mee bedekt, dan laat men Iieimi dlro-
gen, echter niet door de inwerking dér
zonnestralen. Men klopt naderhand ket
meeste van de brei er af en verwijfderti
de rest door borstelen. Het vilt is nu
schoon.
Teervlekken.
Teervlekken wrij've men in niet, zeepc
epiriius, laat dit eventjes intrekken, wrijf
dan na ïn een mengsel van gelijke deelen
water en spiritius en spoel af' met schoon
water.
Verkoolen van lampenpitten.
Om dit' te voorkomen inoet men de
pitten, als ze nieuw zij®, een paar uur
lang in azijn leggen en daarna lafan dro
gen. Men moet evenwel g'oed zorg dra
gen, dat 'de pit volkomen d|roog is; vóór
men de lamp opsteekt, want voehjtijgtl
pitten branden slecht,.
SeliBencréme.
Hard geworden sehoencrême kan men
weer goed krijgen, door een weinig petro
leum in het doosje te gieten en dan ee,n
poosje te laten weeken. De harde stukjes
zullen dan geheel zacht' worden en weer
goed te gebruiken.
'Ter voorkoming van dit "hard wordlpn,
sluite men de doos steelijs' goed.
Scliocuvlckken.
Vlekken uit, .bruine schoenen worden
gemakkelijk verwijderd d|jor zacht, te wrij
ven met den vleezigen kant eener bananen
schil.
Dickens en Micawber.
Den bewonderaars van D-ickens is hot
betend, schrijft het „Hb'd.", dat de groole
schepper der „Pickwick Papers" de eerste
hoofdredacteur van de „Daily News" js1
geweest. Maar misschien niet, dat Char-
lais' vader, John Dickens, tezelfder tijd'
eheif van de repof'age was. John, die hielt
prototype van den onsterfelijke® Micawber
uit „David Copper field." is geworden]
werkte verscheidene jaren ondier loidina
van zijn zoon, die hem glimlachend, en
verteederd gadesloeg. Nooit heeft Dicikens
trouwens verzwegen, dat hii zijn eigen
radeer en moeder herhaaldelijk in zijn
hoeken onin of meer verpiOmd heeft' uitge
beeld.
In brieven van Charles Dickens aan
Forster, zijn biograaf, haalt, hij vaak zin
sneden uit zijns vaders correspondent!»
aau, waarin de meest typische „mficaw
berismen" voorkomen. Als een karakf.?-
ristie-ke illustratie van Miicawb-ers nauw-
ieoui'ige overeenkomst mek "zijn levend
model word' altijd beschouwd de houding!,
welke John Di-ckens aannam toen, zij®
reeds vermaarde zoon heoa -een sfma.alk-
vo'le éoltage in Devonshire aanboo l om
te betrekken. Korl daarop ontving Chaïles
een brief van zijn vader vol klachten over
hetmooie weer, over geldgebrek, Imjït
de mededeeling, dat hij, niet langer dart
een jaar in Devonshire kon blijven, daar?
hij er zich verveelde. Hij trok naar hc-lt)
eiland Man „finding 'there troops of
friends and every description of continen
tal lirxliiry al a cheap rate" zooals nij hef.
noetmde.
Toen de figuur van Wilkins Micawber
Rijn vermaardheid kreeg, trad vanzelf ook
,le persoonlijkheid van zijn „bezieler",
John Dickens, óp den voorgrond, Sir
Joseph Crowe, wiens vader ,de eerst®
hoofdartikelenschrijver over buitenland!
sche zaken in de „D-ai'ly News" was, |saif
in zijn memoires een beschrijving van den
ouden Dic'kens: „een kort, ,zwaar m'an)-
neke, tuk op den Igoeien grok, vol mie|t
grappen en zonder ee.n ce.n,t". "Elke®
avond om- acht uur kwa'm' hij op hel re-
dartiebureau, en bijna eiken nacht als
hij naar huis liep, werd zijn zijden zlrk-
dóok hem ontstolen door de zakkenrollers
uti de buurt. Steeds weer b'olröurde hij
dit hevig, d'aar hij, zjjn z'akdoek hebh'aal-
de'ijk noodig h'ad om zich het zweel y.lijns
aanschijns te wisse hen. Want ,'t was
een van zijn eigenaardigheden, dat hij'
het alfijd warm- had, welk weer het ook
Was".
Lang maakte John liet niet. in dienst
bij de „Daily News", niet' langer althans
waarom zet gij 'h,ct- naast die da-mé. zonder
'hoofd in plaats van op uw kamer om' eiken-
avond tot -haar te kunnen feiddein1?
Herman poogde te laohim.
Alleen kinderen bidden, zei |hij, al's gij'
groot zijtzult ook gij Ihtet. vergeten.
O, neen, oom, Mama Iheéitt mij op het
Ihiart gedrukt eiken, dag van mijn leven te
•bidden Bidt gij dan uwa O.nze Vader en
uw Wees Gegroet niet meer
Wel neen.
Nooit
-Nimmer.
Geërgerd zwe(.g' feet; kind. zag hatir oom
met droeven blik aan en, barstte daarna
eensklaps in tranen, uiit.
Maar, dan zult gij verloren gaan, ,de
pastnoT Ihleéflt het ons gezegd. M,en Inoet
van a'f zijn eerste H. Communie den goei-
God trouw blijven, opdat Hij ziöhl bij uw
dood uwer iherinnere en U; in bet oordeel
der gelukzaligen opneme. Maarlh|°(bit gij
wellicht u'w eerste H. Communie niet ge
daan?
Herman gevoelde zidhi weinig op zijn
gemak hij 'het, aandringen, en ds tramp® zij
ner nic'hithij 'haalde de schouders op
Zwijg kleine, zulke vragen passeai
kinderen niet.
Ik wil spreken gij wilt im'm'ers
niet naar de h,e] gaan Dat zou mij spijjban.
•Hebt gij dan geen moe-der gie|hlad dfe u del
dan in Devonshire. Liever zat hij op1 het
eiland Man, waar hij1 immers „continental
luxury at a cheap rate" kon genieten.
Maar niemand naim het hem- kwalijk, want
hi;; was zoo'n door c,-n door bra.ve Vent(!
E-n toon wist men nog niet cons, (lat
John de wereld aa,n zich zou verplichten
doordat hiji zich in dje figuur van den als
allen dierbaren Micawber re-incarneere®
zou.
D,p „drie .Musketiers" niet vau
Dnmas.
Voor ieder groot schrijver, die een boek
geschreven heeft, slaat het yur, dat! men
beweert, dat. hij het niet geschreven, dodh
gestolen heeft, schrijft de „Prov. Gron.
Crf." Voor Dumas père is nu'dit moment
gekomen. D,'Art,agnan, Athos, Portos enz,
blijken plotseling een heel anderen vader
te hebben, dan men lot nu toe meende, De
echte schrijver is Cortilz de Sandras, een
officier, die aan het eind d(er zeventiend'?
en het begin der achttiende eeuw he,ef't ge
leefd 1644—1712) en een groól deel van
zij® leven in de gevangenis heeft doorge
bracht, omdat hij ondeugends boeken
schreef hij heeft, van 1693 tot 1697 en
van 1702 tot 1711 in" de Bastille gezeten.
Zijn boeken waren in Frankrijk betrek
kelijk zeldzaam omdat 2ij er verbodjen
waren en zelfs niet in Frankrijk warep
gedrukt: meest in Nederland] of' D;uitsch-
land. Toch heeft een boekenkenner op een
van de bekende boekenstalletjes ,aa® d|p
Seine-ka.de onlangs zoo'n hoek gevonden,
dat» tot titel had: „Mémoires, van idfAr-
tagnan, kapitein-luitenafet in de eerste oo,ml-
pagnie van 's Konings musketiers". Het'
Was een boek uit 1701, uitgegeven door
Pierre. Marteau. 'in Keulen.
De bekende naa,m trok natuurlijk zijn
aandacht. Hij bjjgon te lezen en kwam
toen tot zijn groote verbazing alle fi
guren uit het boek van Dumas tegen. De
onderzoekingen werden voortgezet. En
weldra bleek, dati Dumas voor het bock
„niets dan de rljaloog" 'geschreven heeft.
Al het andere is van Cortilz de Sandlras.
Intusscihcn vestigt .men er terecht, de
aandacht op, dat, als Dii,m,a-s niets heeft
geschreven dan de tljialoog, dat is dus ver-
moedelij'k den heelen tekst, er toch in het
boek meer van Dumas voorkomt dan men
zoo aangeeft.
Maar het blijft komiek, 'dat da® toch
bet he.ele verhaal niet is van den schrijver,
die door hit verhaal heroem|d is geworden.
Tegenwoordigheid van geest.
De herorimde 'Engelsche vioolspeler Esser
dankte zijn snellen roem: aan 'n merkwaar
dig incident in zijn loophaan. Bij zijn eer,
«te Londensche concert werd hi/ t'bor een
volle zaal uitgefloten. Hij wachtte koel
bloedig het- einde van dén storm- af, legde
toen zijn strijkstok weg en speelde pizzi
cato verder, terwijl hij de melodfie floot.
Dat'bracht, het. publiek eers't tot stille ver
bazing, tenslotte applaudiseercle men
lachend. Esser boog diep en ztei-d|e:
„Ik ben altijd bereid mij bij d|pn smaak
van de geachte aanwezigen aan te pas
sen. Ik meende tc mogen opmerken, dat
de dames en he,eren méér van fluiten dlan
van vioolspel hielden, en ik dacht djus niet
OploBsing van probleem No. 8.
Wit: 50-45, 28 22, 33-28, 34-29, 49 43,
40:9, '2:48.
Zwart: 26:46, 18:27, 46:23, 24:42, 25:34,
14:3.
Damprobleem no. 9.
1 2 3 4 5
46 47 48 49 50
Zwart 9 schijven; wit 11 schijven.
Oplossing volgende week.
Correspondentie over,deze rubriek wordt
niet gevoerd.
handen leerde vouw?® om mlet den goedé®
God (te spreken?
Eensklaps voelde de oude zidh, bewogen
hij! herinnerde zich de, raadgevinge®1 van
moeder. Om zijn ontroering niet te doefe
blijken, zei blij
- Maar dromméls, will gij mij1 hekeeren
Hat is laat, hegcpf' n ter rustle, en valt mij
met uw Ibeuzelingen niet méér lastig,
Ik wil Wel lh:ee%aan oom, maar laat
mjj1 vanavond die sdhoome H. Maagd; mfed'er
nemen, om'dait gij toc'h, nooit met haar
spreektdat 'zal u imicft hinderen ie,n 51Tstort
mijn hart zoo gaarne voor haar uit.
Om 'haar tevreden te stellen opendei Her
mann de vitrine, nam Ihiet zilvérön) beeld er
uit en legde het met ieien gebaar van te
genzin i® de armen der kleine.
Ga nu, zei 'hij, en sluit uw oogen; ge
gerust.
Een uur later zat de geleerde mét h,ét
hoofd in de handen in 'diep gepeins verzon
kan. Eon (h.eele wereld va,n gedachten was
door de kinderlijke woorden in, zijn brei®
opgewekt, hét. veriedien ,dat hij dood' gp
waand haid, herleefde voor hem.
Eensklaps lispeï'de ihij
Ik 'h,eb de arme kleine tranein doen
storten. Als zij maar niet ziek {s. Da
dienstboden zijn zoo achteloos.
Als ik eens ging zie®
Terstoni nam 'hij een kandelaar, stak de
beter te kunnen doen da® d|ez'en goeidieffl
smaak te huldigen".
Sedert dien B|jg was liijl de li,ev,'eling van
het Londenise'he rioncertpuhliek.
Een orgel van Beethoven in Ant
werpen.
Er is, naar aanleiding van de hon[cl(erdst'a
verjaring van Beethoven's sterfdag, in
dagblad- en tïj|c'lirihrif'tartikelen, herhaal
delijk sprake geweest, van de djoor d'en
graaf vau Waldstein in 1787, bij Zijn eer
ste reis naar iWeenen, aan Beethoven ge
schonken piano. Beethoven behield dit in
strument lot aan zij® dood.
In dit] verband is het, naar d|e corres
pondent der „N. Ri. Ct." te Brussel meldde,
voor de Beethovenkenn-ers en vereerders
wel van belang te weten dat, in hét
Vlaamsche land, nog altijd een vaak dtoor
Beethoven bespeeld orgel wordt bewaard]
In de jaren 17851787 brachtl L. van
Beethoven verscheidene malen zijn vaöa®-
tieti.jd door 'in Vlaanderen bij zijn oud-oom
Lodewij'k Jozef van Beethoven. D,eze was
de jongste broeder van zij® grootvader
Lodewij'k van Beethoven en eveneens te
Antwerpen geboren. Lodewij'k Jozef van
Beethoven bezat een orgel van vier .octa
ven, in eikenhout, 1.62 M. hoog en 0.82 M.
breed, op hetwelk do latere schepper van
de Negende uren en uren placht te spelen,
bevindt zich thans nog te Leuven in de
Het orgel, dat goed bewaard] is gebleven,
woning van een lid der familie Beethoven.
Voor-historische holen.
Over een nieuwe ontdekking van voor
historische holen heeft, graaf' Begouen me*
dedeelingen gedaan, dje opvolger van Car*
tailhac op den leerstoel voor oude gesichie*
denis te Toulouse, eerst' ïn een zitting vaM
de Parijsche universiteit!, daarna in een
boeiend artikel in het „Journal des Dé'
bats". Dit artikel betreft voornamelijk
het reeds vroeger bekende in prae-histo-
riach opzicht belangrijke hol yan Monte-
span (Haute Garonne). Do nieu-we ont'
dekking betreft een moeilijk toegankelijk
bol op den wand waarvan een jachttafereel
is voorgesteld; paarden, die een omheining
worden binnengodreven, waarin zich een
vangknil bevindt, achtervolgd door werp-
speeren en steenen. De teekening is met
den vinger in het vroeger zachte leem aan
gebracht. Bijzonder f'ij'n is het eerste paarcf
afgebeeld: in vollen draf', het. hoofd om
hoog, den hals gestrekt; de opengesperde
neusvleugels drukken den doodgangst van
het dier uit. De andere paarden zij® meest
sehematisich op den wand geschetst. In het
leem ziet men nog voetsporen van vol
wassenen en kinderenmen kon hier
slechts in gebukte houding verschillende
ceremoniën uitvoeren, daar hef hol niet
meer dan een meter hoog was; (thans is de
hoogte nog geringer.
■■■■■■■■■■«■■■■■■•■■■■■■•■•(■■ai»
a a
DE DEUGDELIJKE AUTO.
De vertegenwoordiger van een auit-ofla-
hriek prees op _dje; tentoonslfelling; de'ni be
zoeker zijn wagen ten zeerste aa®,.
Het is de auto, wellde] u noodig] ih,ebt.
mijnfheer, verklaarde, hij, U behoeft er
nooit onder te kruipen om iiejtst te onldeirzo,ei
ken.
Hoe is dat mogelijk, vroeg de ver
wonderde kooplustige.
Wel, zei de ander, 'feiji 'ifj geringstei
defect, dat aan de m'aclhinie' komt, silaat 'die
'wagen direct op zij.
SLECHTE BEDIENING.
De nieuwe rijkaard gaf een avondfeest
en Ihij had ook 'n beroemd orkestje; gleënga-
geeTd.
Toen dez'e kunstenaars plaats mnmen en
Ih.un instrumenten feegonniejn te stiem'mle|n.
vloog de gastjheer op hien- a'f en zei toornig
Dat is todh! een schandaal! Ik heb jul
lie veertien dagen van te vbren| bestel d en
nu beginnen jullie pas jie| instrument-eb te
sftemlmen.
GOED IN ZAKEN.
Gaai bet hem nog al goed in zake®?
O, ja wel. Hij verdient haast efvp.nVfee]
gaid_ als zij-n vrouw kans ziet om uit te
geven.
MISVERSTAND.
DokterZeg Piet, jej wefet tocih. 'Iw|e(l,
dat je 't varkenshok niet zoo dicht! aan hét
woonhuis moet boifw'en.
Boer: Waarom niet, dokter?
Dokter: Omdat 'tongezond is.
Boer: Gekheid, hoor. 'kHefe de var
kens altijd vlak' hij- "thuis gehad en za
zijn nog geen uur ziek geweiest!
kaars aan en richtte zijn schreden naar de
kamer van hét kind, die hij opende, maar
bij bleef' hewogen op den drie'mpel staan.
Het. beeld stond op een taflel. met een wit
kleed bédieklt tusséhen bloemen en bfeainidé®-
dcn,de kaarsen.
In haar nachtjapon lag Lucila voor dit
eenvoudig altaar geknield met Ihaar hoo'lldja
op een fearer armen; de slaap- had haat'
midden in het. gebod gestoord' Het was ee®
bekoorlijk schouwspel.
De oude trad binnen, nam zijml jucfhit va
derlijk in zijn armen en vlijde Ihaar in'haar
bedje neder, hialfl ontwaakt herinnerde het
kind Zidli het gebed, waarin zij 'w!as blijven,
steken en lispelde bijna onbewust:
Goede heilige Maagd, als gunst vraag
ik u de bekoeling van oom Hermann diie|ni
ik zoozeer bemin. Ik vraag ze u in den
naam; des Vaders en des Zoons en dés Hei
ligen Geestps.
Haar hoofd viel weder op( haar sohou"
ders en opnieuw sluimerde zij in.
De geleerde spreidde omzichtig dia de
kens over 'haar uit en antwoordde, fluislte;
rend
Zoo moge bet zijni
En zoo machtig op het jhart des grijs
aards en op bat hart; van Maria zijn de
woorden van een kinld, dat fcdj zich op
zijn beurt voor de Madonina op de knieëD
wierp, in tranen, uitbarstte.em bad.
