Tweede Blad PUROL er op! ZATERDAG 16 OCTOBER 1626 NIEUWE ZEEUWSCHE COURANT Buitenlandsch Overzicht FEUILLETON^ De Poolsche Held. BINNENLAND Het verzacht en geneest Voor onze vrouwen. KERKNIEUWS (Ei en V a alm s cih e p| e r sa t ffln Het Vlaamsehe katholieke dagblad „De Tijd" schrijft ov'er den uitslag djsr ge meenteraadsverkiezingen het volgende: „Het staat onbetwistbaar vast, Aait: de, socialisten in sommige groote oentra heel wat stemmen hebben verloren, ma,ar daar entegen moet men toch ook' durven befcten- 'nen, dat de socialisten! in hieal wat dorpen, kun intrede in den gemeen,t<eraa,d hebbe'n/ o-edaan. Dit feit vooral moet somimige katholieke conservateurs tot nadenken eD tot een ernstig gewetensonderzoek1 bremgelni. De katholieken hebben over h©t alge meen hun posities goed gehandhaafd en op sommige plaatsen, zooals te Hal, St. Niklaas en te JBHigge, om ma,ar die te noemen, boeken de katholieken een schit terend succes, hetzelfde moet gezegj van de Katholieke Vlajanische democratischfe lijst te Hasselt Waar volksvertegenwoor- ger Van Cacneghem ,aaa. de,n kop: stond. De C'hristene Volkspartij heeft in hejt Vlaamsch-hatende en allesbehalve demo cratische Brussel 5532 stemmen behaald en zal waarschijnlijk' twee geklozc'nen, heb ben. Een uitslag w'aarover men zich kan verheugen, vooral als men. de uiterst moei lijke omstandigheden in acht neemt, waar in onze vrienden hebben moeten: strijdeh. Heigeen vooral opv.alt, schrijft het blad verder, is 'de vooruitgang in stemmen van de communisten. De socialisten worden het in groote central al te' goeiJi gewaar i te Brussel zullen waarschijnlijk' drie com munisten gekozen zijnte Gent winn'eti de communisten een zeitel en doen aldus kim intrede in de gemeenteraad!, verder wonnen ze zetels in) d'e streek! van Charle roi, te Seraing er( te Luik." Het zijn vooral de kleine groepen, die de nederlaag lijden, ga.at het blad voort. „De 'fronters hebben te- Anttvypen, te Brugge en in meer andere plaatsen een geweldige davering gekrastent ,T!e Geïitl behaalde de lijst Maes stech'ts 1901 stem men en het ligt buiten twijfel, dat keel wlat 'fromterd te ^Gtördt de zegepraal (.vialn communisten heb-oen helpen bewerken. De toestand overschouwiendlei. stelt het katholiek'e democratische blad dit Vast: daar w|a,ar de standen flink georganiseerd zijn en waar men den ehr i stenw.ex kl i c 1 om' op1 de algemeene katholieke) lijst een plaats heeft gegevien, die in overeenstemming was met den socialen invloed hunner or ganisaties, werd een flink' sucocs geboekt. Het hinkende paard... Hoewel de mijnweriiersstaking in En geland langzaam! verloopt, is het nog verre van normaal. De verantwoording voor al de moreele en materieel? schade, die zich stapelt op 4e schouders der uitlokkers van dit con flict is enorm, want welk' een nasleep' Voor andere bedrij'ven d|a staking heeft, werdj scherp in bet licht 'gestald 'door - een medadeeling van djem oud-minister Thomas, leider der arbeidspairtij op' het Labou-r- Congres. i Toen van de zijde der majnWcrk'eTS geldelijke steun weird gevfaagldj, antwoord de hij, dat een omslag ov'er d|e| an'cfere vakVereenigingen tot steuin der mjj'niwiör- fcers, onmogelijk was. 'Er zijn aldus Thomas op: het oogen blik nog 45.000 spoorweg-arbeiders, die na de algemeen© st^ittïSirLgj in Mei nog geen: welk hebben hunnen vin',den. Voorts zijn er nog 200.000 man, die slechts halve dagen werk hébben. De, vereniging vlan machinisten hedft, nu al een w'ehelijk'^ehe bjj'drage Voor haar eigen ledien. Bij! die k'e- telmakers zijn 45 percent, van de aangeslo ten leden werkloos.' Ook zijn er industrieën, waar slechts drie dagen in d!e week' meer gewerkt kan; Worden. Terecht zegt men van dergelijk eonflio ien, dat het wapenen zijn, welke vriend en vijand verwonden. Herrie in de hut. De hooggaande herrie, duurt in flei.eOm- munistische en Russische hut, onvermhn- derd( voori. De „Roel" die dezer cjagen een bericht de wereld' inzond;, dat er oniderhandielingdrf zijn aangeknoopt tussche,n de oppositie leiders Troski, Zinowjetf en Osoïski 'qe.u«r zijds en Staten anderzijds, verneemt thans bij: geruchte, da,t er in het centrale) comité van de Sovjets een' overeenkomst is getrof- tot. bijlegging van het conflict. f Ingevolge deze overeenkomst zouden er binnenkort wederom belangrijke, v'erande- 10) -o- Opnieuw begonnen er nu dager te ver kopen, waarop het kanongebulder de on derhandelingen onderbrak, en omgekeerd. De paters bleven na als voor bij hun steD sel om de zaken op de lange baan te schuift ren, en vonden eiken dag een nieuw be zwaar uit. Miller verklaarde, da,t hij) zijne bezetting alleen in het klooster wilde legf- gen, om het tegen plunderende bendem tel besebermen. Doch de paters antwoordf den, dat, nu hun garnizoen zich in' slaat had getoond om zulk een machtigen le geraanvoerder het hoofd te bieden, het ze, her gemakkelijk het roofgespuis zou kun nen weerstaan. Zij1 smeekten Miller der halve hen in vrede te laten en' naar Wij ten, of naar welke plaats hij: verkoos, af te trekken. Het geduld der Zweden raakte uitget- Put. Miller kon aanvankelijk niet be- grijpen, waarom, terwijl bet gansche land zich had onderworpen, daze kleine plaats weerstand bood, welke kracht haar staan de hield, in welke verwachting deze mom- ntken aieh niet wilden overgeven, wat zijl bedoelden, wat zij verhsopten? ringen in 'de hoogen bestuursfuncties zijn te verwachten. Niettegenriaande deze vage loopenidje' nieuwtjes over het beproeven eu bet berei kten van overeenstemming, blijkt uit andere bronnen, dat de politieke toestand' in het algemeen zeer gespannen is y. al g'cladfi- denér wordt naar maitei de conferentie Van xdeT sov'jetpartij1 op 25 October nadert. De sov'jp.fbladen zelvie, verheeten rlit niet. De EKonoffiitsjeskaja, Zjiznj noem* den huldigen toestand „ze:er .ingewikkeld en moeiljj'k" en -wjjst er op, dat hielt antago- nismte tussehen stad en platteland mlet den dag toeneemt, terwijl d:(. invloed vja,n bet particulier kapitalisme steeds groeit en de klasse-tegenlstcHinsfeu zich steeds verscherpen. In ohgeMipIr P.l^nzelfd.le» gepst laat de Prawda zicihuit, dfte aandrang op lde .oppositie tracht.uit te oefenen door te wij zen op de gevolgen, van dien. toestand, die door het politieke conflict is ontstaan',' (Foor den eersten tijd rmaent het blacli niet veel goed te mogen! Voorspellenhet tempo van de verdere ontwikkeling) op sociaal! on oedonomisch geibied Wan ongetwijfeld slehts langzaam züjln. .- In Verband met het uitstel van dji pnr- tijl-conferentie tot 25 Oejober is dis aan vankelijk' tegen genoemden datum' bijeen geroepen zitting van hot ai-R.ussiseh cen traal uilVoerend cbmité eveneens uitgesteld en wtel tot 5 NoVeimfoer. Inlusschen 'kómen uit verschillende plaat sen ernstige berichten ov'er geschillen tus sehen de cbmtamnistishe leiders. Men zegt, dat de partij de zwaarste crisis door maakt, welke zij! sinds Lenin's overlijden beleefde. i Een nirt'-katholiek over onze kloosters. In de jongste aflevering van „Het Schild" vertelt Ellen Forest van een be zoek aan het Capucijnenklooster te Vel- seroord. „Voor niet-katholieken zit aan 't woord klooster een heele serie begrippen, -of' liever wanbegrippen vast. Griezelige ver halen van monniken, die zichzelf en elkaar kastijden, die nachtelijke bezoeken ontvan gen van duivelen, en booze geesten, diej zij) dan moeten bezweren met het teeken des kruis'es, verhalen yan onderaardsche gan gen en samenzweerderij'en, van feestgela gen en braspartijen, van geheime grafkel ders en levend begraven vijanden. Alles heel griezelig, heel prikkelend en onwaar. Onze Pater Capucijn was een goedmoe dige blonde Pater met een langen baard en bloote voeten in ruige sandalen. Zijh grove pij liing in wijde, als gebeeldhouw de, plooien rond zijn lichaam, maakte hem zelf tot. een wandelend beeld, waaraan men behalve een kop, handen en voeten, geen menschelijken vorm speurde. Hij was een man met oogen als een kind,, oogen waarin nog een stukje blauw van deh hemel was blijven hangen, toen hij dien verliet om blootsvoets, over Gods aarde te wandelen met het doel den menschen tot Broeder te zijn en goed te doen. Het was in een onbewaakt oogenblik, dat Pater G. ons gezegd had: „Kom bij) mijl eten", en maar al te graag hadden Wijl bet aangenomen. En nu stonden wij dan voor de smalle deur, die toegang gaf tot het wonder, een klooster. Ik als vrouw zijinde mocht helaas niet verder dan de wachtkamer. Mijln he mel, waar was nu de luxe van deze men1- s'chen? Vier kale muren, een crucifix, een paar platen en dan dit zei de pater later, toen hij ons: zijn welkomstgroet toe riep een paar bloemen ter eere van de vreemde gasten. Ik mocht dus niet verder, maar mijln man heeft alles gezien en even goed had den zij mij mee kunnen laten gaan, want welke vrouw gedoogt baar man een zoo begeerde geheimenis als de waarheid ojver een klooster voor zich te houden? Ik zeker niet. Ik kan u zeggen, wij, waren nog geen uur op den terugweg, of ook Ik wist alles, wat ik niet gezien had. Ik wist dat deze menschen, die het leven in de wereld hebben afgezworen, daarmee, ook afstand gedaan hebben van alle luxe en alle comfort; dat hun cellen zijn, als cellen van een gevangene, terwijl hup' leven dat is van een heilige Gods, die slechts bestaat om te dienen, leeft om' te offeren en te bidden voor anderer heil. In had mij paters voorgesteld als strenge „Prinzipiënreiter", als menschen, wier ge loof zoo bekrompen en eenzijdig is, dat er niet mee te praten valt. En hier stóm den wij) nu tegenover menschen, dio juist Christus' komst gelooven als de komiat van Eén, dia alle boeien los gemaakt heeft, die niet van ons eischt, dat wij' door het Maar de voorbijgaande tijd bracht op deze vragen voortdurend duidelijker ant woorden. De weerstand, die hier begon nen was, verbreidde zich als een loopend vuur. Trots zijn tamelijk stompzinnige hersens merkte de generaal ten slotte, waarom het pater Kordecki te doen was: niet slechts om Jasna Gora en de veiligheid van het kloostergesticht, maar om het lot van liet gansche koninkrijk. Hij zag in, dat die stille geestelijke wist, wat hij deed, dat hij als een profeet was opge staan, om het land door zijp voorbeeld voor te lichten, om m'et machtige stem naar oost en west, naar noord en! zuid te roepen: de harten omhoog! om door hun overwinning of door hun dood en opof fering de slapenden uit den slaap: te wek ken, de zondaars tot boete en beternis te voeren, om licht te brengen in de duisternis! Toen hij! dit inzag, verschrok die oude krijgsman eenvoudig voor dezen verdedi ger en zijn eigen taak. Die kleina vc*' ting op de helling verscheen hem allengs als een reusachtige berg, en bij' kwam zich Izelven klein voor, pp schouwde tvoor de eerste maal in zijn leven op zijne troepen als op een hoopje armzalig ge wormte. Die zouden hun hand ophefj- fen tegen deze #ven vraeselijke als g*h.«im~ leven gaatt met een lang gezicht, en tóefc 't ononderbroken besef' van o^ze zonden, maar die gelooven, dat Christus tuis gekomen is, om ons vreugde te brengen en te verlossen en te bevrijden. Eu deze menschen, die gewoonlijk leven van een eenvoudig maal en een stuk brood, zij! hadden ons in gulle hartelijkheid een heerlijk feestmaal bereid. Ziet ge ze zooi- als ik ze zie, die groote gebaarde man! nen, de koppen bij' elkaar steken, om te ■overleggen, wat zij die twee, die van de buitenwereld tot hen komen, nu toch ecus geven zullen. Kunt ge u de verwarring, cji den angst va,n den kok voorstellen, een jonge Broeder, die dagelijks zijn pot kookt, zijn petatten of zijn booiicn, voor hongerige Paters en hongerige Broedejs, die niet merken wat ze eten, omdat ze zoo hongerig .zijn, of zoo verdiept in hun ge bed, en aie nu plotseling, moest koken voor een paar vreemdelindgen. Als ik er nu nog aan denk, boe die groote sterke mannen daar, bevreesd als kinderen, bun menu hebben opgemaakt:, met al hun goe den wil, bun vrijgevigheid en liefde, ben ik werkelijk tot in het diepst van mijn hart ontroerd. Ik zie ons nu nog zittea in de kleine wachtkamer, waar een Broe der de dampende soepterrien binnenbracht. Schoon als een bijhelsch verhaal was het begin van dit maal. Het witte tafellaken,, de dampende soep: en Pater G., die op(- stund en met langzaatmt-plechtig gebaar bet teeken des kruisas sloeg en den zegen aisnieekte over onzen maaltijd- ®u schoon, als een verhaal van menschen, was zijh toespraak tot ons, de buitenstaanders, die gekomen waren, beladen met vooroordeelen en vervuld van vreemde, valscbe kennis- se. Hij sprak ons toe met enkel liefde met een gulle hartelijkheid en gastvrij heid, zooals alleen zij! kunnen bezitten, om dat te geven, van wat men te veel heeft), geen gave is, maar geven van wat men zelf met moeite gekregen heeft, een kob ningsgift wordt. Wat zal ik ,u' zeggen van ons gesprek? Het liep over dingen van het leven en de dingen van de kerk en wijj hebben veel geL leerd. Wij hebben geleerd hoe deze man nen tezamen komen, arm als pas geboren kinderen, wa.nt hun bezit wordt niet eens liet bezit van het klooster, maar het bezit van de armen, die de H. Franciscus hun in zijln plaats nagelaten heeft. .Wij hebben geleerd, hoe in hun leven rust slechts is een noodzakelijke onderbreking van eeu- wigdurenden arbeid, ten bate van ando ren, zonder bate voor zichzelf. Wij; hebben gc-leerd, met hoe weinig de mensch het in het leven stellen kan. En aan hnii nood druft hebben wij; onzen overvloed gemeten. Toen wij na. een bezichtiging van de seliool en de kerk weer aan de deur kwa? men, stond daar een lange, jonge luan, een stoere, sterke kerel, een werkman. Hij had net gebeld en samen wachtten we tot de deur zou open gaan; en toen deze opent ging was het dezelfde Broeder, die ons binnenliet en liem een pak overreikte. Eb terwijl wij binnengingen hoorde ik hoe hij" zei: „Wijl hebben vandaag niet meer over. Ik lioop dat het genoeg is". De man nam zijp hoed niet af, bedankte niet eens en de Broeder scheen dit ook niet te verwachten. Later hoorden wiji, dat deze scènes zich dagelijks en meermalen per dag herhalen, dat nooit een mensch tever geefs klopte aan de deur van den H. Franf- eiseus en dat de monniken, hoe weinig zj« ook hebben, altijd nog deelen met hen die minder hebben. Bij een kopje thee kwam ook de kok, een jonge Broeder, die lang in Italië was geweest,, even binnen. Hij) sprak vlot Italif- aansch, beschaafd, schoon Rpmaajnsjdli, maar noch zijn reizen, noch het zien vab vele en mooie dingen, hadden uit zijjn oogen die kinderlijke naïveteit gebannen, die vertelt, dat ten slofte niets mooier is dan de hemel. Het gebed, het klooster, ht^ armelijk kerkje zonder eenigen opsmuk, de hartelijke onopgesmukte ontvangst, het verteederende gastmaal, waarin de zorg om bet goed te doen het won van al het an,- dere, de stille rust, de innige vroomheid, die uit alle hoeken op ons afkwam, alles tezamen gaf ons den 'indruk dat wij! niet bij de Franciscanen, maar bij: den heiligen Franciscus zeiven op gast waren. Wij, nieS-katholieken, wij weten zoo weinig wat er gebeurt in de instellingen van bat groo.te lichaam Rome. H,et zou ons zoo goed doen, van tijjd tot tijd eens aan te kloppen en niet te zeggen: „Wiji weten' dit en dat van u", maar oottnoediglijk ie vragen„Onderwijs ons, zeg ons wie gij zijt, leer ons wat ge doet en ter wüle van wien". Als wij .ons zelf zoo ver ,kon> den brengen, te zijn gelijk de kinderen die vragende bun weg vinden door liet leven en als wij' dan dien levensweg stuurden zinnige ontzaglijke macht? En daarom verschrok Miller en sloop allengs de hoot peloosheid in zijh hart. In het bewustzijn, dat men alle schuld op hem zofl selnJ^-' ven, begon hij zelf nakr schuldigen te zoeken, en zijn toorn viel vóór allesi op W,rze.sECiZowics. In liet kamp ontstond tweedracht, en de belegeringswerken moesten daaronder lijjden. Doch Miller was in geheel zijn wezen, te veel gewend om mensehen en voorvaUen van gewoon militair oogpunt te beschou wen, dan dat hij zich niet allengs zou, hebben getroost met de gedachte, dat de vesting zich ten slotte t'ocb zou moeten onderwerpen. Eu uit menschelijfc oogl» punt genomen, kon dit ook niet anders zijh. Had men hem maar zes kanonnen, van het zwaarste kaliber gezonden, die reeds bij) Krakau hunne kracht hadden getoond! „Voor den duivel!" dacht hij', „aan zulke belegeringsstukken zullen deze muren geen weerstand bieden, en als een maal dit nest van spookgestalten, bijgeloof en hekserij in rook opgaat, dan lullen; de zaken weldra een andere wending jjemen en zal het geheele land tot rusV komen'. In afwachting van de zware kan<mnen, liet hij uit de kleine stukken vuren. De dagen van strijd keerden terug. Maar te vergeefs vielen de brandende kogels op de daken, tevergeefs was de inspanning van langs de lijnen, die tot Rome leiden, zouj- den wij versteld zijn van de openbaringen, die ons zouden geworden. In mijn hart heb ik! een klein altaar voor herinneringen. Daarop staat ergens, liecl aHeen, een Franciscanerklooster, op weiks drempel ik bloemten van ootmoed, dankbaarheid en bewondering gestrooid, heb. l'n onzen drukken, alles verdoezelea- den, alle ideaal negeerenden tijd is het een verrukking, te bemerken, dat er in onze nare wereld nog hoekjes! zij[n, waar de geest des tijd® zijn invloed niet beeft doen gelden, waar gewin en vertoon niets beteekenen en waar Christus' woord: „Ik laat u de armen in inij'n plaats" eerbiedige toehoorders gevonden heeft, die aan deze armen doen, wat Christus gedaan zou heb ben en wat St. Francistcus deed. Als ik een man was, zou ik elk jaar, ook als nietj-Roomsehe, een paar weken willen leven tussclien deze menschen, die vreemd zijn aan liet griezelige gedoe van en even tot bezinning te komen eh het de vliegende, jagende, als goeds verncir nende wereld, om mijzelf terug te vinden ideaal te benaderen". Dit moet Uw eerste gedachte zijn bij Brand- en Snij wonden, Ontvellingen eu allerlei Huid verwondingen TACT. In het Centrum schrijft Mac'hteld Het is niet t" gelooven hoewel men schen, die heel boots zouden worden als je ze voor ontactisch uitkreet, een heer lijke begaafdheid aan den dag leggen, om het juiste woord op do verkeerde! plaats ■te spreken! Iedere vrouw is tenslotte in hek. diepst van haar zie.l overtuigd dat z'e tact heeft zoo'n fijnen ©n toch rui men, a.'.lesoverheerschend'en, alle situaties beheerschenden tact! En wanneer zecon- versationes'e afgrijselijkheden bogaat, zijn altijd de omstandigheden of haar onvioli- doiende bekendheid met de feiten daarvan ■de oorzaak. Wa|t is eigenlijk lact? Er is niets van waar, da;t 'L uitsluitend een aangeboren gave is, die jo at of niet meekrijgt, waar ide ©en zich spelenderwijs van bedient cn die de ander zich ten koste van 'd'e eer lijkste inspanning zich ten koste vaaK de de eerlijkste inspanning zich niiet kan cige'n maken. Hat is natuurlijk niet 'te ont- kennen da;t sommigen van ons in de jnleec't uReëniioopende gevallen ai'iijd ate bij in geving voeten wat ze moeten zefefceni en doen en wa,t zo tot alk'en prijs achterwege moe/len laten hoe ze door oen bijna onmerkbaar verschil in. intoma'ie aan een gesprek1 een geheel andye, meer gewenschte lichting kunnen geven van diei geluk kige stervelingen, die nooit naar het meest politieke antwoord, «het mee.st surekende troostgebaar of de meest passende atten tie behoeven te zoekpn die zich nooit voor een onderhoud hoeven te preoarete reeren, en bij hun aller getwichi'.jgste btite- v.en met rustige minachting kunnen, neer zien op zooiets als 'n kladje Maken. Maar itooh evenals je je aangeboren intuitte en fijngevoeligheid door een chronisch tekort aan nansteliefde kent afetooman, zoo kurt je je ook, door een .gestadige 'welwillendheid jegens anderen het besto ■en nuttigste dat ,er op heit uitgestrekte terrein van „tact" 'te prtóteerien vaJit om) wille van die anderen eigen, makiein. Juist die hoogere en nobeler tact is gielaküdp: 't gemakkelijkst aan te kiiveeken, zooals iedere deugd, onafhankelijk van natuur lijke begaafdheid, door goeden wil te verkrijgen is. Wat de meer maatschappe lijke finesses van volmaakten tact betreft, die houden natuurlijk verband met concern tratie-V|ermogen en diplomatieke gaven eu zjjn als zoodanig niet maar zoo eenvoudig aan te ieeren 'maar dezlei raken meer ons eigen belang en gemak dan dat van oinzen modemenschl Wanneer je je .met een beetje harteliikér belangstelling dan lot n.u toef in andere menschen gaat verdiepen, dan merkje van zelf mot verrassing op, hoeveel fijnen on nieuwer je onder allerlei omstandigheden hun voorkeur en tegenzin aanvoelt hoe veel onaangenaams je hun door een weiit nïg minder onnadenkendheid leert bespa ren, gn hoeveel aardige kleine imvajifen v krijgt betreffende nietigheden waarmee hun plezier kunt doenl 't Eerlijk streven naar een doorgevoerd altruïsme is ''dn 'beste leerschool voor tact eu aanverwante jwetemSchappenl de knapste kanonniers. Telkens, als een windstoot de zee van rook uiteenblies, verscheen het klooster ongedeerd, ma[- jestueiis als altijd, rustig zijn hooge to rens heffend in de blauwe luebt. On- dertussehen kwamen er ongelukken voor, die onder de belegeraars een bijgeloovigy schrik verspreidden. Hu vlogen kogels lieel >over den berg heen en troffen 6o]|- da.ten aan de andere zijde geposteerd; dan: stortte een kanonnier onder bet richtten' van zijn kanon plotseling dood op de,n grond; dan weder nam de rook schrikke lijke, wonderlijke vormen aan; dan weder ontplofte eensklaps, als door een onzicht bare band in brand gestoken, het kruit' in de kruitwagens. ^Bovendien gingen voortdurend soldaten ten gronde, die zich afzonderlijk of in groepen buiten het kamp gewaagd hadden. En het klooster verdedigde zich voort durend beter. Door aanhoudende oefening had de bezetting zulk een vaardigheid verkregen, dat elk harer schoten een vijl- and neerstrekte. De Zweden schreven dat toe aan tooverij;. De kanonniers ant woordden rondweg aan hun officieren, dat zij niet verplicht waren, om tegen zulk' een macht, als die het klooster b^- sehermde, te strijden. Op een morgen brak een algemeen» schrik in het kamp uit; d» soldaten, had- Dat alles is de ernstige kant van hef chapiter '„tact" maar nergens als otj dat terrein va!t er zóóveel .te senieiten voor iemand die met gev.oel voor humor begiftigd isl Je komt b.v. van idlie stakkers van menschen tegen, die 'tzoo heel erg goed meenen, en toch altijd met 'tzoMiig!- ste gezicht kómen binnenwa-nd'elenl opi 't meest onge'wtenschte oogen'blilk! en dan' nooit, nooit, nooit meer kunnen, ppsiaan of wegkomen. Die altijd over kunst praten wanneer je kiespijn hebt of naite voeten, en je uit de .krant voorlezen over varitems- kenspest, wanneer je geëmotioneerd bent! De gebruikelijke opvatting van tact is over 't algemeen veel ie sentimenteel én te zweverig/Iels verwonderlijk' materieels is dat menigmaal, ware tact! Tact is soinis een sterke kop koffie of een scheut cognaic of een hardhandig transport naar een goed bed met een warme, kruikj erin tact bestaat in hst dagelijksch leven maar zelden in schemerlampen en omzichtig ge- fluistert Voor een huisvrouw lijkt me een van de nuttigste en noodzakelijkste toepast- singen van haar veronderstelden tact; zich te regelen, met de grootste soupleoSe. in co-nversatie-loonaard, en wijze van optre den en indeeling-van-üen-avonjd naai het gezicht waarmee haar man tegen etenstijd thuis komt! Geen man koarit •twee dagen achter elkaar in prectes de zelfde stemming naar huis! En wanneer we dan maar gewoon zijn, ons den ueieten middag egocentrisch in te werken in, 't vooruitzicht liem onmiddellijk bij thuis komst dit of dat mee te deelen met dit verzoek aan te somen, of hem met dal voorstel te overrompelen dan is 'r-wer- kelijk niet heeleimaal zijn .schuld «IPJeen, wanneer 't faliekant uitkomt! Neen, nooit eenig program, eer je zijn gezicht; gefzïen habtt Daarvan zal 'tafhangen of ie dien avond sokken zult stoppen dan. wel ae krant naast zijn bord leggen! Op sommige avonden zullen er verrassende resultaten van opmontering te bereiken zijn met asni- Oivermoed en luidruchtigheid, terwijl je een volgende maal ieder onnoodig ge luid, en zélfs je geliefkoosd gewoontege baar zult hebben na ta laten om hem niet te irriteeren tot razernij toet Som'a zal een terloops en hartig Mopjte op den schouder wonderen doen, waar een aai over rpn hand hem bijkans tegen, den (muur 'zo-u doen vliegen. Allemaal' een kjwestie van tactl Niets 'is in dezen zoo wensc'helijk' als een rake taxatie v,an het moment. Vii'f .minuten verschil in het tijdstip vani een meidedee'.ing of verzoek kan eten absolute wijziging in den uitslag tengevolge! heb ben' Er zijn momenten, die niet gauw, genoeg en niet stil genoeg voorbij kunt helpen andere, waarin ie tot elkiein prijs iets moet zeggen of doen; er zijn er die letterlijk voor alles te gei'.bruifcen zijn, en andere waarvoor maar éém beste ding is. Het soort tact dat dharvoor noo- dig is, is ons maar zelden in al zijin voi- koincndheid aangeboren, en, kan maar op hén manier bijgeleerd worden:, door weg- cijfering van jezelf, door hartelijke liefdia en,..',. door een goede dosis routine in ontledende gelaatkunde 1 0,p den 21sten Zondlag na Piuktsteren. Epistel van den H. Paulus tot de Eiphezen. VI. 10-17. Broeders! wordt versterkt in den Hear en door de kracht zijner .sterkte. Doet de wapenrusting Gods aan, opdat gij te gen de listige lagen des duivels staaniJfl blijft; want onze strijd is niet tegen, vleesch en bloed, maar tegen da over heden,, tegen de machten, tegen dei meiesi ters van de duistere wereld, tegen die boo ze geesten in de lucht. Neemt derhalve de wapenrusting Gods aan, opdat gii in in den kwaden dag moogi wederstaan en in alles volkomen staande blijven. Staat dus vast, omgordt uwe lenden me; waarheid, gekleed met het harnas der rechtvaardigheid, en uwe voeten geschoeid opdat gij tot het Evangelie des vredes zijt voorbereid. Neemt vooral het schild des geioofs, waarop gij alia vurige pijlen van den hoozen vijand kunt uLmooven; neemt ook den helm der zaligheid aan, en het zwaard des geastes, elai is: het twoobl Gods. Evangelie, Mattheus XVUI 233ö. In dien tijd3- zeide Jezus aan zlijna Leerlingen deze gelijkenis: het rijk dier he melen is gelijk eenen iionjng, die rekjeniijnlif met zijne dienaren wille .louden- en als hij bagon rekening te houden, w-eri er een voor hem gcbracut, die hem tienduizend ponden scnuldig was. Maar dewijl bij den namelijk duidelijk eene vrouw rn een blauwen mantel gezien, die klooster en kerk beschutte. Bijl dit) gezicht wierpen zij zich met het gelaat ter aarde. Vruch teloos kwam Miller zelf aangereden; vruchteloos zette hij hun uiteen, dat nevel en rook dien schijbvorm hadden aangenol men; vruchteloos dreigde hij! ten slotte met krijgsraad en straf. Niemand wilde hem meer gehoorzamenen 'dit des te nSnv der, wijl hij zeU zijn angst niet( vermocht te verbergen. En zoo besloot hiji het weer met} onder handelingen te beproeven en zo^d bij! een nieuwen afgezant naar het kloosler. Het was de edelman Sladkowski, die döor een fiweedsche patrouille gevangen geno men was. Hij werd koel en stug' ontvan^ gen, ofschoon hij; een eerlijk gezicht had en een blik zoo helder als dei hemel, want de monniken waren reeds1 aan eerlijke* gezichten bij; verraders gewend geraakt. Hij werd daardoor echter in het geheel niet verlegen en uitte den groet: „Geloofd zij Jezus Christus!" „In alle eeuwigheid. Amen!"- antwoord^ de men. (Wordt vervolgd)1.

Krantenbank Zeeland

Nieuwe Zeeuwsche Courant | 1926 | | pagina 5