ELO Reclame TWEEDE BLAD NIEUWE ZEEUWSCHE COURANT Zaterdag 10 Mei 1913 Paus Pius X. nstbode PgUILLETOH. Van kwaad tot erger. GEMEnm NIEUWS 162 Gld. RTS a ZOON, machines vanaf f22 50 machines van 10 - 2 nnr ;chmachine Mij K en PLANTEN. DAG 10 MEI Soulmy fit Baar, Uit Zeeland's Hoofdstad. Uil de pers. 15,- hooger.) e verkrijgbaar t, toegezonden, ■*t w 3 0. O'l. j berekend per kilo. (blank) Spek f0.68 iten (blank) Spek f 0 78 per kilo hooger.) iij 25 kilo f0.75 10 f 0.76 5 f 0.80 in bussen van lokken van 3 kilo f0.58 0 kilo f 0 60 jes 3 a 5 kilo f 1.35 3 a 5 kilo f 1.50 erhamworst f0.60 :dt: „Af Utrecht". On- s" met 1 °/0 korting. treclit. aar garantie) aar garantie), 1 i s tde b e s te op afbetaling. Op proef en in werking te zien in de filialen der Goes 89 Middelburg en SIERPLANTEN, iele soorten. IANSEN, MANDJES, enz., ijzen, in groote keuze M. REIJERSE Jzn. gel bij de Voorstad, Goes. clame aangeboden in magazijn P. I. S0MER, straat 31, Goes, een Jhineesclie Waaier, kunstig in een sigaar 3. Hertogenbosoh. tus een flinke erpot kunnende koken is Mej. MEIJERING, Go«s :t. ïn eeu brief van den Romemsehen respondent aan „De Tijd lezen j iNa'weken van spanning en ongerust heid is de gewone kalmte Ui Rome te- Sekeeid. De vanzelf sprekende vraag: Toe maakt het de Paus?" - waarmede haast ieder gesprek begon, - hoort men nauwelijks meer. Reeds wapht men op de heugelijke tijding, dat de audiënties binnenkort hervat worden en op het Vati- ,Jbaan de zaken hun normalen loop her- Hemen. }i Maar nog is het niet zoover. .Na tien dagen lang zonder koorts te zijn ge weest, terwijl .de verschijnselen van bron chitis staken, de gezonde slaap toeneemt en de lichte voeding gaandeweg zoowel in substantie als in hoeveelheid blijft winnen, voelt de H. Vader zich welis waar aanmerkelijk heter; wat óók waar neembaar is aan zijn wederoplevende fchalkschheid van geest, die hem, met zijn aangeboren kinderlijkheid, de men- schen en dingen liefst van den zonnekant doet alanschouwen. Maar toch moet de bejaarde 'reconvalescent, op dringenden raad l ier geneesheeren, nog rustig in zijn slaapvertrek (blijven en daarbinnen de en kele uitverkorenen ontvangen, die tot zijn hooge tegenwoordigheid worden toegela ten. D,e eerste bezoekers zijn de beide parti culiere secretarissen, Mgr. Bressan en Mgr. Pospini. Om de beurt lezen zij 's mor- gens vroeg, dipht hij 's Pausen bed, de H. Mis, tenzij Mgr. Papolin, neef van Pius X, dp beurt overneemt. Daarna wordt door de pauselijke lijfartsen, consult ge Jioudeu. Niet lang duurt het, of Anna pn Maria Sarto, de twee op het Sinlj Pietersplein wonende zusters van Zijne Heiligheid en Gilda Parolin, kind van een andere nog in Riesi woonachtige zus ter, treden de ziekenkamer binnen. Met Vpnetiaaiische gemoedelijkheid vertelléh zij dpn H. Vader het nieuws van den dag gn halen zij dierbare herinneringen op uit het familieleven. Wanneer men dat huise lijke onderhoud kon hijwonen, zou men ongetwijfeld wanen, niet in do (naaste omgeving van den Romeinschen Opper priester, doch veeleer in eene dorpspas torie te zijn, waar aanhankelijke bloed verwanten .met liefdevolle zorg „Heer broer" verplegen. i' Aan cleze-idylle van familie-samenhoo- righpid, die .misschien nergens zoo sterk als in Italië wordt aangetroffen, neemt ook mgr. Parolin menigmaal deel. Zijn overleden moeder was een eigen zuster van Pius X, die jegens hem een bij zondere voorliefde koestert. Toch bleef 's Pausen neef pastoor in een landelijke parochie, waar enorm veel werk te. doen, maar bedroefd weinig eer cn winst te hehalen valt. Op uitdrukkelijk verzoek van zijn Bisschop werd hij benoemd tot huispnelaat. Toen men echter bij dien Paus aandrong, dat zijn voorbeeldige neef als dienstdoend kamerheer in zijh onmiddel lijke nabijheid zou komen, van welken jeerepost de bevordering tot het kardi naalspurper niet ver af ligt, weigerde Pius X zulks beslist. De H. Vader achtte het veel heter, dat zijn nieef als gewoon pastoor in de zielszorg werkzaam bleef. Hoe zijn nu de zeden veranderd v(an de gewoonte der 16e pn 17e eeuw o-m van latere tijden niet te sprtgken toen het gold als de natuurlijkste zaak der wereld, dat de Paus een of meer van zijn naaste bloedverwanten naar het Vaticaan riep en verhief tot de hoogste waardigheden, zoodat zelfs het ambt van Kardinaal-staatssecretaris doorgaans sa menviel met den titel van „Cardinaïe- nepote". Het eens zoo wieiig tierende ne potisme heeft onder Pius X wel leen onherstelbaren knak gekregien. Zulk een heldhaftige afwering van bloedverwanten olm den pauselijken Troon, des te held haftiger, waar niettemin de hand des bloeds zoo innig blijkt te zijn, zal nog als schitterend toonbeeld nawerken. 10) Jeainne had zoover niet gedacht'zij hoorde slechts in'aar de 'inspraak Van haar hart, ein dat hart jzeida haar, dat ijldien Marcus maar eenmaal te huis zou zijjn, hij dau ook gemakkelijk vergif- X fejiis zou bekomen. Zij) rekende er op, dat Vreeman aan de smeekingen zijner 1 vrouw en van zijn kind geen weerstand zou kunnen bieden. Zij durfde zich eoh- ter niet bewegen, uit vrees al te vetel haast te maken. Komaan, J ear mie, zeide Vreeman, w(at gezégd is, blijft gezegd. A Jeiannte begaf zich onmiddellijk naar den molten. Toen zij die plaats naderde, vertraag de zij .harte treden. Van verre had zij jtt Maria Matrijs voor de deur gezien. Jeanne aarzelde. Zijl bezat zeer veel eergevoel en huiverde «n met iemand ïvan besproken gedrag in aanraking te komen. Dte verontwaardiging van Vree man vond meer zijn oorsprong, dat zijn Onder dit opzicht is ook zeer merk waardig 's Pausen verhouding tot zijn nog alleen overgebleven broeder Angelo. De brave man bracht het niet verder dan tot postbeambte op zijn geboorteplaats Riesi, .tot dorpsbrievenbestelter dus. Hij kreeg dit baautje als belooning, nadat hij dapper meegevochten had in den vrij heidsoorlog tegen Oostenrijk en met den rang van korporaal den Italiaanschen krijgsdienst verliet. Zijn tractement klom geleidelijk op tot 60 lire per maand, of één gulden per dagVóór eenige maanden had de trouwe postbeambte zijn 50e dienstjaar voleind. Toen werd hij naar Rome ontboden, om bij den minister van Posterijen ;met een buitengewone toelage beloond en vereerd te worden. Zijl be stond uit het kapitale bedrag van..,.i. 175 francs! Men vroeg don II. Vader, of zijn broer die gratificatie wel Kon en mocht aannemen. Pius X antwoordde Waarom niet? De man heeft ze eerlijk verdiend". Deze Angelo Sarto doet nog geregeld zijn dagtaak als brievenbesteller, ondanks de 77 jaren, die hij reeds telt, maar die men hem op geen stukken na (zou aanzien. Ieder jaar komt hij naar Rome, om zijn pauselijken Broeder en hiet oude zusterpaar te bezoeken. Zoo kwam hij veertien dagen geleden hier aan, met een schamel handvaliesje. Dien vorigen Zondag ging hij in St. Pieter de pon tificale Jubilé-Mis bijwonen. Niemand her kende hem aanvankelijk. Hij blejef dus op verren afstand, tusschen de menigte verscholen, totdat een der b|ewak'ers van de basiliek hem toevallig in het oog kijeeg en niet zonder moeite kon overreden, om plaats te nemen op de gereserveerde! tribune der kardinalen, naast kardinaal Vico. Zeker is Pius X met hart en ziel Jo seph Sarto gebleven, die zijn naaste bloed verwanten nog onuitsprekelijkxbemint en hen telkens met teedere bewijzen van liefde overlaadt. Doch geenszins om hien, op welke wijze dan ook, te laten doe len in den luister of hen te koesteren in den goudglans van den pauselijken, troon. Want daarvoor gevoelt zich de Paus, met somwijlen haast overdreven lijkende angstvalligheid, te zeler in ge weten verplicht tot trouwe navolging van den hoogepriester Melchisedech, over wien geschreven staat, dat hij vader noch geslachtslijst kende„sine patre, sine mafre, sine genealogia". Hoe beschamend voor de baatzuchtige „wijsheid der wereld" is dezie sublieme, eenvoud van Pius X1 I clie Middelburg, Mei 1913. HL Nu is de lente gekomen in het Wal- cliersche land. En heel' Zeeland's tuin staat nu vol van blanke em rose-getin- te bloesems. Die kleuren zoo zacht tegen het jong-fijne groen. Het is waarlijk een oogtenlust, een wandeling nu te maken door ons schoone eiland. Alles is nog zoo ongerept groen, nog niet verbrand door de zomerzon of bestoven door ra zende automobielen. Men zou wel denken, in dezen tijd vele wandelaars te zien, die genieten gaan van het nieuwe lenteleven. Dat valt evenwel niet mee. Nog het meest ziet men den kleineren man, die zich verpoo-zen gaat des Zondagsmiddags na een week van druk werken voor zijn Huisgezin. Maar van de s tedelingen ziet men. er buiten de stad niet vele uit de betere kringen. Want het is niet deftig', des Zondags te wandelen eensdeels en andersdeels ver bieden zekere godsdienstige opvattingen, des Zondags ook maar eenige ontspanning ,te nemen. Men kan de laatste opvatting niet doe len, eerbiedigen moet men haar toch wel. De velen, die echter zoo deftig zijn, dat ze 'tver beneden zich1 achten, des Zon dags te gaan wandelen, en die in hun def tigheid zich thuis zitten te vervelen, zijn nög 't meest te beklagen. Ze zouden er wel graag „uit" gaan, maar X en Y doen het pok niet en dam: wat zou men er van zeggen? Dat is die echte kleinsteedse!» bekrom penheid van de menschen-achter-def-hor^ retjes, ook in de groote huizen met bor dessen en dubbele deuren. Middelburg1 ge lijkt des Zondags dan ook veel op een uitgestorven stad. Deftig is het, dat is zeker, maar die deftigheid riekt muf eu duf, zooals er soms zoo'n duffe en muffe lucht hangen kan in die oude Middelburg se!» koopmanshuizen, die lang zonder bewoners hebben gestaan, treurend om vervlogen roem. Middelburg kon wel eens een doode stad gaan worden. Er schijnt in die oude huizen geen energie meer te wonen, maar alleen deftige sufheid. Er wordt n:ets meer gedaan om de stad aantrekkelijk te ma ken al schijnt wel eens een enkele vereeniging, gelijk nu met de Pinkster dagen, haar best doen wat menschen te trekken. Maar een bloeiende stad wordt Middel- buig toch ,al minder en minder. Als het gras er tusschen de steenen gaat groei en over eenige jaren, zal men er zich niet over .hebben te verwonderen. Waaraan die achteruitgang toe te schrij ven Vlak bij ligt 't vooruitgaande Vlissin- gen met zijn zooveel b'ijder, jovialer be volking. Waarom gaat Vlissingen dam vooruit? Wordt het beter bestuurd mis schien? Wordt daar misschien meer ge daan voor de stad? Zeker is het, dat in weinig steden het plaveisel zooi erbarme lijk slecht is als hier in Middelburg'. Wat dat betreft is de ruïne al aardig aan 'twowlen. En 'tgemeentebestuur doet niets, maar stelt voor: een belasting om de straat te verbeteren, die natuurlijk weer moet worden betaald, het meest door den middenstand. In plaats te be zuinigen op andere uitgaven er wor den hier subsidies gegeven aan de onmo gelijkste vereenigingen (meestal alleen niits ze liberaal of minstens neutraal zijn) gaat men belastingen verhoogen, alleen om betere bestrating te krijgen. Waar is de man in den Itaad, die zijn stem zal laten hooren bij een volgende begroetingtegen al die subsidies? Een ieder zal het er toch .over eens zijn, dat het van meer belang .voor de welvaart der stad ïs, dat er goede be strating is, dan dat b.v. een openbare (d.w.z. liberaal-socialistische) leeszaal, met gemeentegeld wordt in stand gehou den. En als er dan met d-e belasting gelden der burgerij zoo wordt omgespron gen, dat er telkens weer nieuwe bij moe ten komen, dan mag er toch wel eens een woord van protest komen van de belastingbetalers uit dén middenstand en uit alle standen. Die belastingbetalers zijn toch wel gebaat met goede wegen, maar moeten er zich- principieel tegen verzef- ten, dat jonge dames van om en bij de twintig jaren boeken (rijp en groen en er staat daar wat in die leeszaal), aangeschaft van hun lieve belasting geld, naar haar zeer gerijpt oordeel uitgeven aan jongelui van boven de acht tien. Lijkt het geen bespotting? Waar is de man &n deu Raad der gemeente Middelburg, die eens wijzen zal op dergelijke ongerijmdheden en er voor zorgen zal, dat er met de belastinggel den althans niet zoo dolzinnig meer wordt omgesprongen? Maar ik begon bij de lente en daalde langs de slechte Middelburgsc-he keistra ten af naar een nog slechter leeszaal. De lezer moge het mij vergeveu. Indien hij op de keien zijn voeten nog niet heeft stukgeloopen, kan hij zijn geest uit elkaar laten rukken in. de leeszaal. Gij kunt dan zeggen, dat gij lichamelijk en geestelijk „kapot" zijt. Toch is en blijft de stad een juweel om haar oude schoonheden van gevel tjes en oude binnenhuizen en singels en grachten. En het nieuwe bolwerk omringt de stad met een mantel van jeugdig groen en heesterbloemen. En wandelt men in deze lentedagen het water van het bal- zoon met lieden van een slechten naam omging, dau dat hij zich eene aan. een uitspatting had schuldig gemaakt. Eu hoe wel Jfeantie niet zoo hevig in haar af- keter was, zo.o gevoelde zij toch veel afschuw vo|or dat huisgezin. Toen zij Maria Matrijs, die zij verachtte, bemerk te, aarzelde zij en wilde zich inderdaad weder verwijderen. M'aar Maria had haar gezien en riep haar toe: Zijt gij b'ang, vrouw Vreeman, en is de molen soms 'een hel, Waarvoor gij de vlucht nelemt? i Indien Jeannie oprecht had willen zijn, zou zij zeker geantwoord hebben: Ja, het is de hel; maar zij was blevreesd en had de lieden noodig; zij jfiield zich in en zeide Ik vreesde u te storen. Gij stoort niemand, vrouw Vree man; wilt gij mijn broeder spréken? i U of uw broeder, vrouw) Matrijs,- dat is mij hetzelfde; ik kom mijn zoon h'alen. Maria wist zulks wel, maar Bel Wak voor haar ©en glenoegen braveJ lieden' droefheid te veroorzaken. 'Is uw zoon dan niet o'p 'de hoeve, dat gij hem hier zoiekt? Gij wteet wel, dat hij hier fs, vrouw werk langs, dan denkt men toch vrien delijk over deze goede oude stad, mid den op het eiland, die van zijn Langen Jan ieder uur het bruiloftslied de lucht in laat klinken. Hopen we -op betere dagten en een meer vooruitziend, minder liberalistisch! (d.i. egoïstisch-partijdig) gemeentebestuur.. Speurder. Vraag en Antwoord. „Het Volk" stelt de vraag, of de so ciaal-democratie de vijandin van den gods dienst is en beantwoordt deze vraag ont kennend, zich daarbij beroepend op teen dat de vorige week in den Duit- schen Rijksdag werd gevoerd. Het blad leidt zijn artikel aldus in: Een steevaste bewiering van de kleri kale pers is, dat de sociaal-demokratie blijkens hare uitingen een vijandin van den godsdienst ils. En aangezien de Nederlandsche klerikale piers in ons eigen land om bewijzen voor die be wering zeer verlegen is, zoekt zij ze dan uit het buitenland, liefst uit Duitschland. I „Het Volk" stelle zich gerust. Wij behoeven niet naar Duitschland te gaan, maar slechtsons eigen so ciaal-democratisch hoofdorgaan te lezen. Zoo konden wij nog pas enkele weken geleden in dat orgaan het volgende ont- leenen aan een quasi-letterkundig schetsje Wij leven in het katholieke gedeelte van het „Oldenwald" nabij het armzalig dorpje, dat aan zijn zoom betéubbeld wordt door een onstuimige bergbeek, In dit dorpje, dat geheel en al katho liek is, leven verwilderde ganzen, ver vuilde geiten, schurftige hondjes, ach terlijke, schichtig-verschrompelde men schen en 'n dikke, welgedane 'pastoor 1 U merkt wel, lezer, dat het dus tame lijk voldoet aan de eischen van het zaligmakende en kultuurbevorderlijke katholicisme. Niet tegen den godsdienst, niet waar? En dit is nu nog maar een „dichter lijke vrijheid". Maar ook theoretisch en principieel is in „Het Volk" meer dan eens betoogd, dat geloof en sociaal-democratie onver- eenigbaar zijn. Zoo schreef de heer Van der Goes, wiens woord voor de redactie toch wel eenig gezag zal hebben hij i's lid van het Partijbestuur eenige jaren geleden De arbeidersklasse, die zich van de boeien der kerkelijke wereldbefechou- wlng heeft losgemaakt, denkt socialis tisch, denkt Marxistisch, denkt gods dienstloos Er is een kerkelijk-slaafsch-e, een kfrrkelijk.ontaarde arbeidersmassa. Er is hot een socialistische apbeiders- maSsa.Vzij heeft gebroken met Kerk' en godsdienst In onzen tijd is het kerkgeloof een element nog enkel van de b u r g e r- 1 ij k e levensbeschouwing. Wil „Het Volk" nog meer citaten? Wij zijn bere'id ze te verschaffen, en n'ie-t schaarsch ook. Maar de lezer zal vermoedelijk wel reeds -overtuigd zijn, dat „Het Volk" zich heel erg onvoorzichtig otp glad jfs waag de, door nog te willen beweretn, dat de sociaal-democratie niet vijandig staat aa(n den godsdienst en dat het laster is, iets' anders te durven volhouden. Centrum".) herstemming liberalen en so ciaal-democraten ter afwering van dwangverzekering en tariefsverhooging e 1- kanderwederkeerigZullen stén ne n". luist, dat verwachten wij ook, en dat denkt iedereen met gezonde hersenen die de geestelijke verwantschap tusschen de ze verbondenen erkent, en iets_ gezien heeft van den haat jegens ons die hen ver eenig t. Daarom 'zullen wij deze twee, die mal kaar nu zoo schelden, in de gaten hou den. Al dat gescheld tusschen vrijzinnigen en socialisten bijvoorbeeld tusschen „Volk en „Goesche Courant", en op volks meetings is niets anders dan co- medie. Niet de verplichte verzekering, en ook niet de tariefsverhooging, maar de anti these (trekt deze oolijke vechters straks weer tot elkaar. Niet de verplichte verzle'kie- ring, want daar waren de unilibefalen tot voor eenige jaren ook allegaar voor, en meer dan één vrijzinnig-democraat verdedigt ze nog. En ook niet de tarief sve rhlojo- ging, want die stelde de unie-liberale Pierson in 1901 nog voor; en legde de unie-liberale De Meester in 1907 nog over. Maar enkel en alleen de anti these, die deze heeren dwingt om te zijn tegen hetgeen waar zij een paar jaar geleden nog voor waren; doch waiar zij nu tegen zijn, omdat het van rechts komt. Ziedaar een der vuile kanten van de vrijzinnige politiek. („De Zeeuw.") Vreeselijk! Men meldt aan „De Rotterdammer" Bij een liuiselijken twist in het gezin van den horlogemaker O. te Hilversum, bleef deze plotseling dood. De vrouw verhaalde„We hadden ru- rie... .(volgde een breed verhaal) Ik! zeg tegen hemAl vat je zóó dood voor me neer, ik z;al er geen traan om laten. En hij steékt nog naar me en meteen draait-io -om, en hij valt vo.or me neer morsdood ("- In het 'zeer verwaarloosde gezin blijfi de vrouw met 'tlwaalf kinderen achter. Matrijs, en het is zeer slecht met eene moeder den spot te drijven. .Welnu, hij is "hier en hij komt hier maar al te dikwijls, rfep! Maria opi luilden toon uit; mijne kuster is jong en 'mijn broeder is niet altijd hier, dat geeft dus (stof tot praten. Zoo, gij komt uw zoon halen! Neem hem spoedig m-ef- de, vrouw Vreeman, of ïk zal hem op mijn woord de deur uitjagen. Hij is er overigens aan gewend, weggejaagd te woirdjen; hier of daar, het komt ter weii nig op aan Jieanne leed zeer veel toen zijl deze woorden moest hooren. De arme moeder was vernederd door hetgeen haar op[ aarde het dierbaarste was; zij zweeg nochtans len met nederhangend hoofd trad zij den molen binnen. Pieter en Marcus zaten aan de tafel en speelden. Pieter stond op toen Jeanne binnenl- 'trad; Marcus veinsde eerst, om zich goed te houden, zijne moeder niet te zien, maar Jielan,ne ging naa,r hem teei en zeiue Kom, uw vader wacht! Dit eenvoudige woord joeg de verlegen heid en de drift van Marcus op' de vlucht. Hij 'zjeide niets, zag niemand aan! en Mr. Van Houten zegt in zijn jongsten Staatkundigen Brief: „Overal komt slechts één candidaat van de concentratie in de baan, terwijl naar allen schijn bij' de volgde zijne moeder. Indien Jeanne jiaar zoon tot aan de hoeve had kunnen brengen -en den va der zeggehDaar is (hij! Indien Vreel- maln had willen vergeven, ;was' Marcus gered. Op helt voetpad, toep hij den mw lein verliet, volgde hij zijne moeder ge willig eu alle slechte voornemens waren uit zijn hart verbannen. Ongelukkiger wijze had Vreeman nog (niet vergeven. Halverwege stond Jeanne stil en zeide: Makcus, gij moet iniets aan uw( va- der zeggen. Niets zeggen! riep Marcus verwon derd uit. Hij is Inog ba fis, hij zaJ wedefi ijn een goed humeur komen, voegde Jean ne er op zachten toon hij. Maiar, moeder, walarom moet ik dan nap-'r huis terugkeeren? Mijn vader heeft m'ij weggeja(agd Hij veroorlooft u weder te komen. Hij veroorlooft! riep1 Marcus, wiens natuurlijke hoogmoed, die zijns vaders gelijk, weer bovenkwam, gelijk men aan een hond, dien men geslagen 'heeft, tod- stapt om weder bij hef vuur te krui pen. Neen, modder, ik ga niet. Ik ben geen hond -om alles te vergeten. - OchMarcus, Miarcusgij vergeet, Gevecht ,met vliegtuigen. Op de Salisbury-vlakte in Engeland zijn proe ven genomen met htet werpen van bom men uit vliegtuigen. De machines vlogen 1300 voet hoogte en de (onschadelijke) bommen kwamen (met wonderbare juist heid op de aangewezen plaatsen terecht. Allen die de proeven bijwo-onden kwamen zleer onder den indruk van de aldus af- gleschaduwde verschrikkingen van den toe komstoorlog. Men is nopit te oud..-.. Karei de Groote, die op zijn veertigste jaar lezen en schrijven leerde, heeft een navolger gevonden in den burgemeester van Phi ladelphia, Rudolph Blankenburg1, die we der op de schoolbanken is gaain zitten om te leeren, hoe men een modern1» stad bestuurt. Met meer dan '70 leden der City Reform Club en evenals de meeste zijner ambtenaren, zal hij aan de uni versiteit van Wisconsin een week lang het studentenleven doormaken en stu- deeren in de staathuishoudkunde. Alweer de drank. De beh'angier Jung, die Zondag te Mannhteim een aan slag gepleegd heeft -op den Groothertog van Baden, blijkt een aan den drank ver slaafd© man te zijn, die langen tijd in de universiteits kliniek als déliriumlijder be handeld is. Het vorige jaar heeft hij in een vlaag van waanzin gepoogd om zijn vrouw en zijn zeven kinderen uit het iraam te werpen. Gelukkig! wist men dit te verijdelen. dat hij uw vlader is. Hij heeft mij weggejaagd! antwoord de Marcus. Maiar hij' heeft gezegd, dat gij tei- rug kunt komen. Marcus schudde ihet hoofd. Marcus, ikpm I doe het voor mij Marcus sloot (zijne moeder in zijne pn- jmen en zeidie: (Moeder, ik houd zeer veel Van u, meer dan ik ,u kan zeggen. Indien va der Imij had -willen pmhelzen, mij) de hand igeven, mij iee,n wpord toesprekten, zpu ik, op mijn woord, dadelijk met u medegaan, maar als teen dief langs de muren te moeten sluipen', ajanl tafel te zitten zonder een woord te spreken, aan het vuur zonder dat men mij een blik verwaardigt, neen, moeder, zelfs uit liefde voor u kan ik het niet doen. Marcus, gij hebt kwaad gedaan. Ga den pastoor spreken en doe hetgeen hij u zeggen zal. v Ik ga niet naar den pastoor, wat zpu dat helpen? Ik weet wat hij mij zjou kunnen 'zeggengehoorzaam, gehoor zaam 1 Ik wil niet gehoorzamen, i (Wordt vervolgd).

Krantenbank Zeeland

Nieuwe Zeeuwsche Courant | 1913 | | pagina 5