ELO
Reclame
TWEEDE BLAD NIEUWE ZEEUWSCHE COURANT Zaterdag 10 Mei 1913
Paus Pius X.
nstbode
PgUILLETOH.
Van kwaad tot erger.
GEMEnm NIEUWS
162 Gld.
RTS a ZOON,
machines
vanaf f22 50
machines
van 10 - 2 nnr
;chmachine Mij
K en PLANTEN.
DAG 10 MEI
Soulmy fit Baar,
Uit Zeeland's Hoofdstad.
Uil de pers.
15,- hooger.)
e verkrijgbaar
t, toegezonden,
■*t w
3 0. O'l.
j berekend per kilo.
(blank) Spek f0.68
iten (blank) Spek f 0 78
per kilo hooger.)
iij 25 kilo f0.75
10 f 0.76
5 f 0.80
in bussen van
lokken van 3 kilo f0.58
0 kilo f 0 60
jes 3 a 5 kilo f 1.35
3 a 5 kilo f 1.50
erhamworst f0.60
:dt: „Af Utrecht". On-
s" met 1 °/0 korting.
treclit.
aar garantie)
aar garantie),
1 i s tde b e s te
op afbetaling. Op proef
en in werking te zien
in de filialen der
Goes
89 Middelburg
en SIERPLANTEN,
iele soorten.
IANSEN, MANDJES, enz.,
ijzen, in groote keuze
M. REIJERSE Jzn.
gel bij de Voorstad, Goes.
clame aangeboden in
magazijn P. I. S0MER,
straat 31, Goes, een
Jhineesclie Waaier,
kunstig in een sigaar
3.
Hertogenbosoh.
tus een flinke
erpot kunnende koken is
Mej. MEIJERING, Go«s
:t.
ïn eeu brief van den Romemsehen
respondent aan „De Tijd lezen j
iNa'weken van spanning en ongerust
heid is de gewone kalmte Ui Rome te-
Sekeeid. De vanzelf sprekende vraag:
Toe maakt het de Paus?" - waarmede
haast ieder gesprek begon, - hoort men
nauwelijks meer. Reeds wapht men op
de heugelijke tijding, dat de audiënties
binnenkort hervat worden en op het Vati-
,Jbaan de zaken hun normalen loop her-
Hemen.
}i Maar nog is het niet zoover. .Na tien
dagen lang zonder koorts te zijn ge
weest, terwijl .de verschijnselen van bron
chitis staken, de gezonde slaap toeneemt
en de lichte voeding gaandeweg zoowel
in substantie als in hoeveelheid blijft
winnen, voelt de H. Vader zich welis
waar aanmerkelijk heter; wat óók waar
neembaar is aan zijn wederoplevende
fchalkschheid van geest, die hem, met
zijn aangeboren kinderlijkheid, de men-
schen en dingen liefst van den zonnekant
doet alanschouwen. Maar toch moet de
bejaarde 'reconvalescent, op dringenden
raad l ier geneesheeren, nog rustig in zijn
slaapvertrek (blijven en daarbinnen de en
kele uitverkorenen ontvangen, die tot zijn
hooge tegenwoordigheid worden toegela
ten.
D,e eerste bezoekers zijn de beide parti
culiere secretarissen, Mgr. Bressan en
Mgr. Pospini. Om de beurt lezen zij 's mor-
gens vroeg, dipht hij 's Pausen bed, de
H. Mis, tenzij Mgr. Papolin, neef van
Pius X, dp beurt overneemt. Daarna wordt
door de pauselijke lijfartsen, consult ge
Jioudeu. Niet lang duurt het, of Anna
pn Maria Sarto, de twee op het Sinlj
Pietersplein wonende zusters van Zijne
Heiligheid en Gilda Parolin, kind van
een andere nog in Riesi woonachtige zus
ter, treden de ziekenkamer binnen. Met
Vpnetiaaiische gemoedelijkheid vertelléh
zij dpn H. Vader het nieuws van den dag
gn halen zij dierbare herinneringen op uit
het familieleven. Wanneer men dat huise
lijke onderhoud kon hijwonen, zou men
ongetwijfeld wanen, niet in do (naaste
omgeving van den Romeinschen Opper
priester, doch veeleer in eene dorpspas
torie te zijn, waar aanhankelijke bloed
verwanten .met liefdevolle zorg „Heer
broer" verplegen.
i' Aan cleze-idylle van familie-samenhoo-
righpid, die .misschien nergens zoo sterk
als in Italië wordt aangetroffen, neemt
ook mgr. Parolin menigmaal deel. Zijn
overleden moeder was een eigen zuster
van Pius X, die jegens hem een bij
zondere voorliefde koestert. Toch bleef
's Pausen neef pastoor in een landelijke
parochie, waar enorm veel werk te. doen,
maar bedroefd weinig eer cn winst te
hehalen valt. Op uitdrukkelijk verzoek
van zijn Bisschop werd hij benoemd tot
huispnelaat. Toen men echter bij dien Paus
aandrong, dat zijn voorbeeldige neef als
dienstdoend kamerheer in zijh onmiddel
lijke nabijheid zou komen, van welken
jeerepost de bevordering tot het kardi
naalspurper niet ver af ligt, weigerde
Pius X zulks beslist. De H. Vader achtte
het veel heter, dat zijn nieef als gewoon
pastoor in de zielszorg werkzaam bleef.
Hoe zijn nu de zeden veranderd v(an
de gewoonte der 16e pn 17e eeuw
o-m van latere tijden niet te sprtgken
toen het gold als de natuurlijkste zaak
der wereld, dat de Paus een of meer
van zijn naaste bloedverwanten naar het
Vaticaan riep en verhief tot de hoogste
waardigheden, zoodat zelfs het ambt van
Kardinaal-staatssecretaris doorgaans sa
menviel met den titel van „Cardinaïe-
nepote". Het eens zoo wieiig tierende ne
potisme heeft onder Pius X wel leen
onherstelbaren knak gekregien. Zulk een
heldhaftige afwering van bloedverwanten
olm den pauselijken Troon, des te held
haftiger, waar niettemin de hand des
bloeds zoo innig blijkt te zijn, zal nog
als schitterend toonbeeld nawerken.
10)
Jeainne had zoover niet gedacht'zij
hoorde slechts in'aar de 'inspraak Van
haar hart, ein dat hart jzeida haar, dat
ijldien Marcus maar eenmaal te huis
zou zijjn, hij dau ook gemakkelijk vergif-
X fejiis zou bekomen. Zij) rekende er op,
dat Vreeman aan de smeekingen zijner
1 vrouw en van zijn kind geen weerstand
zou kunnen bieden. Zij durfde zich eoh-
ter niet bewegen, uit vrees al te vetel
haast te maken.
Komaan, J ear mie, zeide Vreeman,
w(at gezégd is, blijft gezegd.
A Jeiannte begaf zich onmiddellijk naar
den molten.
Toen zij die plaats naderde, vertraag
de zij .harte treden. Van verre had zij
jtt Maria Matrijs voor de deur gezien.
Jeanne aarzelde. Zijl bezat zeer veel
eergevoel en huiverde «n met iemand
ïvan besproken gedrag in aanraking te
komen. Dte verontwaardiging van Vree
man vond meer zijn oorsprong, dat zijn
Onder dit opzicht is ook zeer merk
waardig 's Pausen verhouding tot zijn nog
alleen overgebleven broeder Angelo. De
brave man bracht het niet verder dan
tot postbeambte op zijn geboorteplaats
Riesi, .tot dorpsbrievenbestelter dus. Hij
kreeg dit baautje als belooning, nadat
hij dapper meegevochten had in den vrij
heidsoorlog tegen Oostenrijk en met den
rang van korporaal den Italiaanschen
krijgsdienst verliet. Zijn tractement klom
geleidelijk op tot 60 lire per maand, of
één gulden per dagVóór eenige maanden
had de trouwe postbeambte zijn 50e
dienstjaar voleind. Toen werd hij naar
Rome ontboden, om bij den minister van
Posterijen ;met een buitengewone toelage
beloond en vereerd te worden. Zijl be
stond uit het kapitale bedrag van..,.i.
175 francs! Men vroeg don II. Vader,
of zijn broer die gratificatie wel Kon
en mocht aannemen. Pius X antwoordde
Waarom niet? De man heeft ze eerlijk
verdiend".
Deze Angelo Sarto doet nog geregeld
zijn dagtaak als brievenbesteller, ondanks
de 77 jaren, die hij reeds telt, maar
die men hem op geen stukken na (zou
aanzien. Ieder jaar komt hij naar Rome,
om zijn pauselijken Broeder en hiet oude
zusterpaar te bezoeken. Zoo kwam hij
veertien dagen geleden hier aan, met
een schamel handvaliesje. Dien vorigen
Zondag ging hij in St. Pieter de pon
tificale Jubilé-Mis bijwonen. Niemand her
kende hem aanvankelijk. Hij blejef dus
op verren afstand, tusschen de menigte
verscholen, totdat een der b|ewak'ers van
de basiliek hem toevallig in het oog kijeeg
en niet zonder moeite kon overreden,
om plaats te nemen op de gereserveerde!
tribune der kardinalen, naast kardinaal
Vico.
Zeker is Pius X met hart en ziel Jo
seph Sarto gebleven, die zijn naaste bloed
verwanten nog onuitsprekelijkxbemint en
hen telkens met teedere bewijzen van
liefde overlaadt. Doch geenszins om hien,
op welke wijze dan ook, te laten doe
len in den luister of hen te koesteren
in den goudglans van den pauselijken,
troon. Want daarvoor gevoelt zich de
Paus, met somwijlen haast overdreven
lijkende angstvalligheid, te zeler in ge
weten verplicht tot trouwe navolging van
den hoogepriester Melchisedech, over
wien geschreven staat, dat hij vader
noch geslachtslijst kende„sine patre,
sine mafre, sine genealogia".
Hoe beschamend voor de baatzuchtige
„wijsheid der wereld" is dezie sublieme,
eenvoud van Pius X1
I clie
Middelburg, Mei 1913.
HL
Nu is de lente gekomen in het Wal-
cliersche land. En heel' Zeeland's tuin
staat nu vol van blanke em rose-getin-
te bloesems. Die kleuren zoo zacht tegen
het jong-fijne groen. Het is waarlijk een
oogtenlust, een wandeling nu te maken
door ons schoone eiland. Alles is nog
zoo ongerept groen, nog niet verbrand
door de zomerzon of bestoven door ra
zende automobielen.
Men zou wel denken, in dezen tijd vele
wandelaars te zien, die genieten gaan van
het nieuwe lenteleven. Dat valt evenwel
niet mee. Nog het meest ziet men den
kleineren man, die zich verpoo-zen gaat
des Zondagsmiddags na een week van
druk werken voor zijn Huisgezin. Maar
van de s tedelingen ziet men. er buiten de
stad niet vele uit de betere kringen.
Want het is niet deftig', des Zondags te
wandelen eensdeels en andersdeels ver
bieden zekere godsdienstige opvattingen,
des Zondags ook maar eenige ontspanning
,te nemen.
Men kan de laatste opvatting niet doe
len, eerbiedigen moet men haar toch wel.
De velen, die echter zoo deftig zijn, dat
ze 'tver beneden zich1 achten, des Zon
dags te gaan wandelen, en die in hun def
tigheid zich thuis zitten te vervelen, zijn
nög 't meest te beklagen. Ze zouden er
wel graag „uit" gaan, maar X en Y
doen het pok niet en dam: wat zou
men er van zeggen?
Dat is die echte kleinsteedse!» bekrom
penheid van de menschen-achter-def-hor^
retjes, ook in de groote huizen met bor
dessen en dubbele deuren. Middelburg1 ge
lijkt des Zondags dan ook veel op een
uitgestorven stad. Deftig is het, dat is
zeker, maar die deftigheid riekt muf eu
duf, zooals er soms zoo'n duffe en muffe
lucht hangen kan in die oude Middelburg
se!» koopmanshuizen, die lang zonder
bewoners hebben gestaan, treurend om
vervlogen roem.
Middelburg kon wel eens een doode
stad gaan worden. Er schijnt in die oude
huizen geen energie meer te wonen, maar
alleen deftige sufheid. Er wordt n:ets meer
gedaan om de stad aantrekkelijk te ma
ken al schijnt wel eens een enkele
vereeniging, gelijk nu met de Pinkster
dagen, haar best doen wat menschen te
trekken.
Maar een bloeiende stad wordt Middel-
buig toch ,al minder en minder. Als het
gras er tusschen de steenen gaat groei
en over eenige jaren, zal men er zich niet
over .hebben te verwonderen.
Waaraan die achteruitgang toe te schrij
ven
Vlak bij ligt 't vooruitgaande Vlissin-
gen met zijn zooveel b'ijder, jovialer be
volking. Waarom gaat Vlissingen dam
vooruit? Wordt het beter bestuurd mis
schien? Wordt daar misschien meer ge
daan voor de stad? Zeker is het, dat in
weinig steden het plaveisel zooi erbarme
lijk slecht is als hier in Middelburg'. Wat
dat betreft is de ruïne al aardig aan
'twowlen. En 'tgemeentebestuur doet
niets, maar stelt voor: een belasting om
de straat te verbeteren, die natuurlijk
weer moet worden betaald, het meest
door den middenstand. In plaats te be
zuinigen op andere uitgaven er wor
den hier subsidies gegeven aan de onmo
gelijkste vereenigingen (meestal alleen
niits ze liberaal of minstens neutraal
zijn) gaat men belastingen verhoogen,
alleen om betere bestrating te krijgen.
Waar is de man in den Itaad, die zijn
stem zal laten hooren bij een volgende
begroetingtegen al die subsidies?
Een ieder zal het er toch .over eens
zijn, dat het van meer belang .voor de
welvaart der stad ïs, dat er goede be
strating is, dan dat b.v. een openbare
(d.w.z. liberaal-socialistische) leeszaal,
met gemeentegeld wordt in stand gehou
den. En als er dan met d-e belasting
gelden der burgerij zoo wordt omgespron
gen, dat er telkens weer nieuwe bij moe
ten komen, dan mag er toch wel eens
een woord van protest komen van de
belastingbetalers uit dén middenstand en
uit alle standen. Die belastingbetalers zijn
toch wel gebaat met goede wegen, maar
moeten er zich- principieel tegen verzef-
ten, dat jonge dames van om en bij de
twintig jaren boeken (rijp en groen
en er staat daar wat in die leeszaal),
aangeschaft van hun lieve belasting
geld, naar haar zeer gerijpt oordeel
uitgeven aan jongelui van boven de acht
tien. Lijkt het geen bespotting?
Waar is de man &n deu Raad der
gemeente Middelburg, die eens wijzen zal
op dergelijke ongerijmdheden en er voor
zorgen zal, dat er met de belastinggel
den althans niet zoo dolzinnig meer
wordt omgesprongen?
Maar ik begon bij de lente en daalde
langs de slechte Middelburgsc-he keistra
ten af naar een nog slechter leeszaal.
De lezer moge het mij vergeveu. Indien
hij op de keien zijn voeten nog niet
heeft stukgeloopen, kan hij zijn geest uit
elkaar laten rukken in. de leeszaal. Gij
kunt dan zeggen, dat gij lichamelijk en
geestelijk „kapot" zijt.
Toch is en blijft de stad een juweel
om haar oude schoonheden van gevel
tjes en oude binnenhuizen en singels en
grachten. En het nieuwe bolwerk omringt
de stad met een mantel van jeugdig groen
en heesterbloemen. En wandelt men in
deze lentedagen het water van het bal-
zoon met lieden van een slechten naam
omging, dau dat hij zich eene aan. een
uitspatting had schuldig gemaakt. Eu hoe
wel Jfeantie niet zoo hevig in haar af-
keter was, zo.o gevoelde zij toch veel
afschuw vo|or dat huisgezin. Toen zij
Maria Matrijs, die zij verachtte, bemerk
te, aarzelde zij en wilde zich inderdaad
weder verwijderen. M'aar Maria had haar
gezien en riep haar toe:
Zijt gij b'ang, vrouw Vreeman, en is
de molen soms 'een hel, Waarvoor gij
de vlucht nelemt? i
Indien Jeannie oprecht had willen zijn,
zou zij zeker geantwoord hebben: Ja,
het is de hel; maar zij was blevreesd
en had de lieden noodig; zij jfiield zich
in en zeide
Ik vreesde u te storen.
Gij stoort niemand, vrouw Vree
man; wilt gij mijn broeder spréken? i
U of uw broeder, vrouw) Matrijs,-
dat is mij hetzelfde; ik kom mijn zoon
h'alen.
Maria wist zulks wel, maar Bel Wak
voor haar ©en glenoegen braveJ lieden'
droefheid te veroorzaken.
'Is uw zoon dan niet o'p 'de hoeve,
dat gij hem hier zoiekt?
Gij wteet wel, dat hij hier fs, vrouw
werk langs, dan denkt men toch vrien
delijk over deze goede oude stad, mid
den op het eiland, die van zijn Langen
Jan ieder uur het bruiloftslied de lucht
in laat klinken.
Hopen we -op betere dagten en een
meer vooruitziend, minder liberalistisch!
(d.i. egoïstisch-partijdig) gemeentebestuur..
Speurder.
Vraag en Antwoord.
„Het Volk" stelt de vraag, of de so
ciaal-democratie de vijandin van den gods
dienst is en beantwoordt deze vraag ont
kennend, zich daarbij beroepend op teen
dat de vorige week in den Duit-
schen Rijksdag werd gevoerd.
Het blad leidt zijn artikel aldus in:
Een steevaste bewiering van de kleri
kale pers is, dat de sociaal-demokratie
blijkens hare uitingen een vijandin van
den godsdienst ils. En aangezien de
Nederlandsche klerikale piers in ons
eigen land om bewijzen voor die be
wering zeer verlegen is, zoekt zij ze
dan uit het buitenland, liefst uit
Duitschland.
I
„Het Volk" stelle zich gerust.
Wij behoeven niet naar Duitschland
te gaan, maar slechtsons eigen so
ciaal-democratisch hoofdorgaan te lezen.
Zoo konden wij nog pas enkele weken
geleden in dat orgaan het volgende ont-
leenen aan een quasi-letterkundig
schetsje
Wij leven in het katholieke gedeelte
van het „Oldenwald" nabij het armzalig
dorpje, dat aan zijn zoom betéubbeld
wordt door een onstuimige bergbeek,
In dit dorpje, dat geheel en al katho
liek is, leven verwilderde ganzen, ver
vuilde geiten, schurftige hondjes, ach
terlijke, schichtig-verschrompelde men
schen en 'n dikke, welgedane 'pastoor 1
U merkt wel, lezer, dat het dus tame
lijk voldoet aan de eischen van het
zaligmakende en kultuurbevorderlijke
katholicisme.
Niet tegen den godsdienst, niet waar?
En dit is nu nog maar een „dichter
lijke vrijheid".
Maar ook theoretisch en principieel is
in „Het Volk" meer dan eens betoogd,
dat geloof en sociaal-democratie onver-
eenigbaar zijn.
Zoo schreef de heer Van der Goes,
wiens woord voor de redactie toch wel
eenig gezag zal hebben hij i's lid
van het Partijbestuur eenige jaren
geleden
De arbeidersklasse, die zich van de
boeien der kerkelijke wereldbefechou-
wlng heeft losgemaakt, denkt socialis
tisch, denkt Marxistisch, denkt gods
dienstloos Er is een kerkelijk-slaafsch-e,
een kfrrkelijk.ontaarde arbeidersmassa.
Er is hot een socialistische apbeiders-
maSsa.Vzij heeft gebroken met Kerk'
en godsdienst
In onzen tijd is het kerkgeloof een
element nog enkel van de b u r g e r-
1 ij k e levensbeschouwing.
Wil „Het Volk" nog meer citaten?
Wij zijn bere'id ze te verschaffen, en
n'ie-t schaarsch ook.
Maar de lezer zal vermoedelijk wel
reeds -overtuigd zijn, dat „Het Volk" zich
heel erg onvoorzichtig otp glad jfs waag
de, door nog te willen beweretn, dat de
sociaal-democratie niet vijandig staat aa(n
den godsdienst en dat het laster is, iets'
anders te durven volhouden.
Centrum".)
herstemming liberalen en so
ciaal-democraten ter afwering van
dwangverzekering en tariefsverhooging e 1-
kanderwederkeerigZullen stén
ne n".
luist, dat verwachten wij ook, en dat
denkt iedereen met gezonde hersenen die
de geestelijke verwantschap tusschen de
ze verbondenen erkent, en iets_ gezien
heeft van den haat jegens ons die hen
ver eenig t.
Daarom 'zullen wij deze twee, die mal
kaar nu zoo schelden, in de gaten hou
den.
Al dat gescheld tusschen vrijzinnigen
en socialisten bijvoorbeeld tusschen
„Volk en „Goesche Courant", en op volks
meetings is niets anders dan co-
medie.
Niet de verplichte verzekering, en ook
niet de tariefsverhooging, maar de anti
these (trekt deze oolijke vechters straks
weer tot elkaar.
Niet de verplichte verzle'kie-
ring, want daar waren de unilibefalen
tot voor eenige jaren ook allegaar voor,
en meer dan één vrijzinnig-democraat
verdedigt ze nog.
En ook niet de tarief sve rhlojo-
ging, want die stelde de unie-liberale
Pierson in 1901 nog voor; en legde de
unie-liberale De Meester in 1907 nog over.
Maar enkel en alleen de anti
these, die deze heeren dwingt om te
zijn tegen hetgeen waar zij een paar
jaar geleden nog voor waren; doch waiar
zij nu tegen zijn, omdat het van rechts
komt.
Ziedaar een der vuile kanten van de
vrijzinnige politiek. („De Zeeuw.")
Vreeselijk! Men meldt aan „De
Rotterdammer"
Bij een liuiselijken twist in het gezin
van den horlogemaker O. te Hilversum,
bleef deze plotseling dood.
De vrouw verhaalde„We hadden ru-
rie... .(volgde een breed verhaal) Ik!
zeg tegen hemAl vat je zóó dood voor
me neer, ik z;al er geen traan om laten.
En hij steékt nog naar me en meteen
draait-io -om, en hij valt vo.or me neer
morsdood ("-
In het 'zeer verwaarloosde gezin blijfi
de vrouw met 'tlwaalf kinderen achter.
Matrijs, en het is zeer slecht met eene
moeder den spot te drijven.
.Welnu, hij is "hier en hij komt
hier maar al te dikwijls, rfep! Maria opi
luilden toon uit; mijne kuster is jong
en 'mijn broeder is niet altijd hier, dat
geeft dus (stof tot praten. Zoo, gij komt
uw zoon halen! Neem hem spoedig m-ef-
de, vrouw Vreeman, of ïk zal hem op
mijn woord de deur uitjagen. Hij is er
overigens aan gewend, weggejaagd te
woirdjen; hier of daar, het komt ter weii
nig op aan
Jieanne leed zeer veel toen zijl deze
woorden moest hooren. De arme moeder
was vernederd door hetgeen haar op[
aarde het dierbaarste was; zij zweeg
nochtans len met nederhangend hoofd trad
zij den molen binnen.
Pieter en Marcus zaten aan de tafel
en speelden.
Pieter stond op toen Jeanne binnenl-
'trad; Marcus veinsde eerst, om zich goed
te houden, zijne moeder niet te zien,
maar Jielan,ne ging naa,r hem teei en
zeiue
Kom, uw vader wacht!
Dit eenvoudige woord joeg de verlegen
heid en de drift van Marcus op' de vlucht.
Hij 'zjeide niets, zag niemand aan! en
Mr. Van Houten zegt in zijn jongsten
Staatkundigen Brief: „Overal komt slechts
één candidaat van de concentratie in de
baan, terwijl naar allen schijn bij' de
volgde zijne moeder.
Indien Jeanne jiaar zoon tot aan de
hoeve had kunnen brengen -en den va
der zeggehDaar is (hij! Indien Vreel-
maln had willen vergeven, ;was' Marcus
gered. Op helt voetpad, toep hij den mw
lein verliet, volgde hij zijne moeder ge
willig eu alle slechte voornemens waren
uit zijn hart verbannen. Ongelukkiger
wijze had Vreeman nog (niet vergeven.
Halverwege stond Jeanne stil en zeide:
Makcus, gij moet iniets aan uw( va-
der zeggen.
Niets zeggen! riep Marcus verwon
derd uit.
Hij is Inog ba fis, hij zaJ wedefi
ijn een goed humeur komen, voegde Jean
ne er op zachten toon hij.
Maiar, moeder, walarom moet ik dan
nap-'r huis terugkeeren? Mijn vader heeft
m'ij weggeja(agd
Hij veroorlooft u weder te komen.
Hij veroorlooft! riep1 Marcus, wiens
natuurlijke hoogmoed, die zijns vaders
gelijk, weer bovenkwam, gelijk men aan
een hond, dien men geslagen 'heeft, tod-
stapt om weder bij hef vuur te krui
pen. Neen, modder, ik ga niet. Ik ben
geen hond -om alles te vergeten.
- OchMarcus, Miarcusgij vergeet,
Gevecht ,met vliegtuigen. Op
de Salisbury-vlakte in Engeland zijn proe
ven genomen met htet werpen van bom
men uit vliegtuigen. De machines vlogen
1300 voet hoogte en de (onschadelijke)
bommen kwamen (met wonderbare juist
heid op de aangewezen plaatsen terecht.
Allen die de proeven bijwo-onden kwamen
zleer onder den indruk van de aldus af-
gleschaduwde verschrikkingen van den toe
komstoorlog.
Men is nopit te oud..-.. Karei de
Groote, die op zijn veertigste jaar lezen
en schrijven leerde, heeft een navolger
gevonden in den burgemeester van Phi
ladelphia, Rudolph Blankenburg1, die we
der op de schoolbanken is gaain zitten
om te leeren, hoe men een modern1» stad
bestuurt. Met meer dan '70 leden der
City Reform Club en evenals de meeste
zijner ambtenaren, zal hij aan de uni
versiteit van Wisconsin een week lang
het studentenleven doormaken en stu-
deeren in de staathuishoudkunde.
Alweer de drank. De beh'angier
Jung, die Zondag te Mannhteim een aan
slag gepleegd heeft -op den Groothertog
van Baden, blijkt een aan den drank ver
slaafd© man te zijn, die langen tijd in de
universiteits kliniek als déliriumlijder be
handeld is. Het vorige jaar heeft hij in
een vlaag van waanzin gepoogd om zijn
vrouw en zijn zeven kinderen uit het
iraam te werpen. Gelukkig! wist men dit
te verijdelen.
dat hij uw vlader is.
Hij heeft mij weggejaagd! antwoord
de Marcus.
Maiar hij' heeft gezegd, dat gij tei-
rug kunt komen.
Marcus schudde ihet hoofd.
Marcus, ikpm I doe het voor mij
Marcus sloot (zijne moeder in zijne pn-
jmen en zeidie:
(Moeder, ik houd zeer veel Van u,
meer dan ik ,u kan zeggen. Indien va
der Imij had -willen pmhelzen, mij) de
hand igeven, mij iee,n wpord toesprekten,
zpu ik, op mijn woord, dadelijk met u
medegaan, maar als teen dief langs de
muren te moeten sluipen', ajanl tafel te
zitten zonder een woord te spreken, aan
het vuur zonder dat men mij een blik
verwaardigt, neen, moeder, zelfs uit liefde
voor u kan ik het niet doen.
Marcus, gij hebt kwaad gedaan. Ga
den pastoor spreken en doe hetgeen hij
u zeggen zal. v
Ik ga niet naar den pastoor, wat
zpu dat helpen? Ik weet wat hij mij
zjou kunnen 'zeggengehoorzaam, gehoor
zaam 1 Ik wil niet gehoorzamen, i
(Wordt vervolgd).