SIHNEMLAND
FEUILLETON.
GEMENGD NIEUWS.
UIT DE PERS.
De relletjes in Zeeland.
Men schrijft ons uit Zeeuwsch-Vlaanderen
De uitspraak der Middelburgsche Recht
bank tegen den heer Van Dalsum, notaris
te Hulst en lid der Prov. Staten van Zeeland,
inzake beleediging contra den zeereerw.
heer Schets, dien hg beticht had van een
valsche verklaring te hebben afgelegd onder
eede, is zooals men weet, gevallen en luidt
een geldboete van honderd gulden. De eisch
van het Openbaar Ministerie was 1 maand
gevangenisstraf.
De heer Van Dalsum heeft tegen dit
vonnis appèl aangeteekend en gaat in
hooger beroep, op grond, dat hij pastoor
Schets, volgens zijn meenirig niet heeft
beleedigd, doch slechts gewaarschuwd voor
den Eeuwigfn Rechter.
Het Gerechtshof te 's Gravenhage zal dus
in deze zaak nog te rechten krijgen.
In verband met deze kwestie zet de heer
v. Dalsum, indien men het zoo noemen
wil, een beweging op touw, om zooveel
mogelijk getuigen te verzamelen, die weten,
dat de ZeerEerw. heer Schets er kennis
van droeg al vóór het geding, dat men hem
een bijnaam heeft gegeven. De pastoor
verklaarde voor de rechtbank, dat hij zulks
niet wist. Hierover ging ook dit proces.
Want op grond dezer verklaring, betichtte
de heer v. Dalsum hem van meineed. De
veroordeelde schrijft, dat hij reeds een
aantal getuigen heeft, doch hij doet ten
overvloede een oproep om er zooveel mo
gelijk te krijgen.
Het is hier in onze afgezonderde pays
een toestand, zooals men wellicht nog nim
mer elders heeft beleefd. De beide partijen,
de Zelandiapartjj en de Volkspartij, laten
geen gelegenheid onbenut om eikaars harts
tochten op het kookpunt te houden. Men
bezingt elkaar wederzijds met liedjes, die
nu juist niet bjjster geschikt zijn om het
peil van den volkszang te verhoogen. Tegen
het lied van den „Volkswil" stelde men
een lied van de „Volbspil" en meer schoons
van dit slag. Wie goesting had, maakte
vers en het volk had er seffens een voosken
op Honderden keeren heeft men het weeral
betreurd, dat de volksdichter v. Giesen
zoo vroeg is gestorven in Hulst, wapt die
zou munt geslagen hebben uit de politieke
relletjes.
De heer v. Dalsum heeft nu weer iets
nieuws ontdekt. Zondag voor acht dagen,
zoo deelt hij mede, bemerkte hg, dat in
zijn kerboek dat hg in de kerk op zijn
plaats had laten liggen, met potlood aan-
teekeningen waren gemaakt om hem op
merkzaam te maken op een gebed, waarin
de genade wordt gevraagd, dat wij aan
onze zielzorgers en geestelijke overheden
geloof, vetjouwen, liefde en gehoorzaamheid
kunnen schenken.
Dit geeft den heer v. Dalsum aanleiding
tot een heel artikel waarin hij uitspint, dat
de aanteekeningen juist een ander gedeelte
van het gebed hadden moeten gelden,
namelijk dat, waarbij in het gebed gevraagd
wordt om aan de Kerk waardige priesters,
trouwe herders en ijverige dienaren te geven.
En zoo gaat dat spelletje maar door. Elke
dag brengt nieuwe verrassingen en allerlei
kleinzieligheidjes en persoonlijkheidjes wor
den te baat genomen, om maar aan den
gang te blijven en elkaar het leveu ondrage
lijk te maken, of liever te veraangenameu.
Want het is een feit, dat men hier geniet
van deze onverkwikkelijkheden, die au fond
beschouwd, eigenlijk te klein moesten zijn
voor mannen, wier taak het is of althans
die zich tot taak stellen het dienen der
belangsn van het algemeen.
Op deze manier zullen ze inderdaad niet
gediend worden, maar zullen de hartstoch
ten wederkeerig geprikkeld blijven, wat tot
niets anders kan leiden, dan totnieuwe
en telkenmale nieuwe relletjes, die ons een
faam zullen bezorgen, waarbij de toestanden
in den Sittaraschen gemeenteraad indertijd
nog maar kindertjes zijn. „Tijd".
Koninginnedag.
In de R. K. Vacantie-kolonie
Men schrijft ons uit Egmond aan Zee
Ondernemend als altijd heeft Pastoor
ELSA.
34)
Maar vandaag scheen ze er geen smaak
in te vinden; hun gedachten bleven bij
de verschijning aan het raam.
„U kan in de keuken het goed nazien,
juffrouw Ada," beval Excellentie en ge
hoorzaam ging de aangesprokene heen.
Elsa kon haar nu geheel waarnemen,
een bleek, fijn gezicht; donkerbruine
oogen, golvend zwarte haren, een kleinen,
lieven, vastgesloten mondeene hooge,
slanke gestalte, ietwat gebogen.
„Wat een bekoorlijk meisje I" riep Elsa,
toen de juffrouw verdwenen was.
Over Hilda's gezicht vloog een hatelijke
trek. Hoe vlug ook verdwenen, Elsa had
het bemerkt. Was ze zoo ijdel, dat ze
geen lof van een ander kon verdragen?
Elsa's belangstelling was opgewekt; ze
vroeg verder.
Excellentie antwoordde: „Een jong,
eigenlijk onbruikbaar ding. Maar Ada
Braun staal alleen op do wereldik hond
ze uit medelijden."
Suidgeest ook voor zgn kinderen een Ko
ninginnedag georganiseerd, die in alle
opzichten bjjzonder geslaagd mag heeten.
Het kon ook niet anderswaar zooveel
liefdadigheid van verschillende zijden steun
de moest het plan van Pastoor Suidgeest
volkomen tot zgn recht komen.
Het was den geheelen dag kermis.
Kermis in 't klein, 150 kinderen vermaakten
zich dezen dag in de verschillende tentjes.
Ginds was het ringgooien. Daar was het
een theater waar de fanfare er lustig op
los speelde. Een gefingeerde beer danste
aan de kettiDg tusschen de verschillende
clown's. De limonadetent werd het meest
bezocht. Verder op lokte ons een greot
billet voor de koektent, doch dat koekslaan
viel nog niet mee. Een jolige clown, die
hevig aan een klok trok liet in een ander
tentje zijn goocheltoeren zien. Het schieten
op een schijf was het milieu voor de groo-
tere jongens.
Het program hield verder nog in volks
spelen zakloopen, boegsprietloopen, mast-
klimmen voor de meisjes houtjesrapen,
koekhappen, etc. etc. De bekende firma C.
Jamin tracteerde dien dag alle kinderen op
tabletten chocolade, een tractatie, die door
de kinderen niet het minst gewaardeerd werd.
De firma Verkade, Zaandam, zorgde voor
een flinke dosis koek, die aan de kinderen
als eerlijk verdiende prijzen werden uitge
deeld.
Het meest aantrekkelijke van den dag,
was de auto. In clubjes van tien werden
de kinderen telkeDS in vliegende vaart
onder gejubel en vlaggengezwaai naar het
schoone Bergen gereduu. Het was de
moeite waard die kindergezichten te zien
in dat moderne voertuig, waaiin ze wellicht
nooit meer komen te zitten. De laatste
toer werd gemaakt door de fanfare en de
clown's, die met een .donderend gejubel
uitgeleide werden gedaan.
De leider van het feest, de heer Snoecks,
verdient hier wel een bijzonder pluimpje.
Pastoor Suidgeest, de ware kindervriend
mag wel trotsch gaan op alles wat hij dit
jaar voor de kleinen gedaan heeft
(Msbode.)
Statistiek der Werkloosheid.
Dooi- het Centraal Bureau voor de Statis
tiek zal weldra uitvoering worden gegeven
aan het voornemen om maandelijks nauw
keurige gegevens te verzamelen omtrent de
werkloosheid der arbeiders welke van hun
vakorganisatie naar vaste regelen uitkeering
ontvangen ingeval van werkloosheid. Daar
de vakorganisaties, welke geen uitkeering
ingeval van werkloosheid verstrekken, vaak
niet in staat zijn het juiste aantal hunner
werkloozen op te geven, moet het onderzoek
voorloopig beperkt blijven tot de werkloos
heid in die vakorganisaties welke hun leden
wèl uitkeering verstrekken.
De gegevens nopens de werkloosheid in
die organisaties, welke bij een gemeentelijk
werkloozenfonds zijn aangesloten, worden
door het Centraal Bureau voor de Statistiek
verzameld door tusscbenkomst van laatst
genoemde instellingen.
Thans zijn de besturen van de organisaties,
die niet bij een gemeentelijk werkloozen
fonds zijn aangesloten, voorzoover zij althans
aan het Bureau bekend waren, uitgenoodigd
opgaven omtrent de werkloosheid hunner
leden rechtstreeks aan het Bureau in te
zenden.
Ten einde periodiek een zoo volledig
mogelijk overzicht te kunnen geven van den
omvang der werkloosheid, worden die vak
organisaties, welke aan hunne leden naar
vaste regelen uitkeering verstrekken bij
werkloosheid en welke nog geen uitnoodi-
ging tot medewerking ontvingen, dringend
verzocht hun adres nauwkeurig op te geven
aan „Het Centraal Bureau voor de Statistiek
(Afdeeling voor Arbeidsstatistiek), Anna
van Saxenstraat 1719, 's Gravenhage".
(Dit verzoek wordt niet gericht aan vak-
vereenigingen, welke bij een gemeentelijk
werkloozenfonds zijn aangesoten).
Genoemd Bureau zal de kaarten, waarop
de gegevens verzameld worden, voor de
eerste maal in den aanvang van October
aan de betrokken organisaties ter invulling
toezenden.
De aldus over de maand September ver
kregen opgaven zullen gepubliceerd worden
in de aflevering van het Arbeidsblad
(Maandschrift van het Centraal Bureau voor
„Mama, zo doet steeds haar best,"
waagde Susanna op te merken.
„Philantrophe!" riep de moeder op een
toon, die schertsend scheen, maar bitter
klonk.
„Dat arme, jonge wezenzei Elsa
meewarig.
„Wat beteekent het beste, dat iemand
doet, als het toch nog slecht is, viel
Hilda in
„Wat is u medelijdend, maar genoeg 1"
lachte Hilda en begon over iets anders
te praten.
Van dit oogenblik af scheen Elsa niet
meer alles zóó, gelijk ze in 't eerst ge
meend had; maar ze bezocht het huis
zoo druk, dat Sidonie vroeg, welke der
drie dames haar eigenlijk zoo boeide.
„Susanna, ook de andere zijn lief;
maar daar is iets ik weet niet wat
antvvoondde Elsa onzeker.
De barones prees hare voorzichtigheid
iets buitengewoons voor achttien ja
ren en vroeg dan, wat zij van Nord-
heim dacht. Dat deze Elsa bewonderde,
gelijk zij zelf en geheel het huis, had
Sidonie reeds opgemerkt.
Elsa keek haar oprecht aan en sprak
ernstig: „Ik wenschte, dat hij gelukkig
de Statistiek, uitgevers Gebr. Belinfantete
's Gravenhage), welke den laatsten October
a. s. verschijnt.
Bij dienstorder is bepaald, dat aan de
kantoren gevolg moet worden gegeven aan
alle aanvragen van het publiek tot aankoop
van hier te lande verkrijgbaar gestelde
koloniale en buitenlandsche frankeerzegels
en dus aanvragen van meer dan ëen exem
plaar van dezelfde soort niet mogen worden
Nederlanders te Rome.
De Hoogeerw. pater Provinciaal der Do
minicanen, p. Antonius Huysmans, is in
gezelschap van den Prior van H nissen, p.
Ros. van der Veer, in Rome aangekomen,
om aan het generaal-kapittel der Orde deel
te nemen.
Dit kapittel zal zijn weikzaamheden deze
week aanvangen en gehouden worden in
het nieuwe „Collegium Angelicum", dat de
p.p. Dominicanen verleden jaar in de Via
Vitale bouwden. G.
Een incident.
Men meldt ons uit Haarlem
Gisteren was ter gelegenheid van den
Koninginnedag voor de schoolkinderen een
kinderfeest georganiseerd in den Herten
kamp. Tegenover den burgemeester zat de
heer E. ten Broeke, hoofd der eerste bur
gerschool. Terwijl het „Wilhelmus" ge
zongen werd, alle aanwezigen oprezen en
het hoofd ontblootten, bleef hij bij wijze
van manifestatie zitten. Deze houding wekte
groote verontwaardiging.
Door een bestuurslid der vereeniging
„Koninginnedag" werd het schoolhoofd a
faire genomen en gewezen op de groote
ODwalvoegelijkheid, om als gast mede te
komen en zich dan niet naar de regelen te
gedragen. De heer Ten Broeke antwoordde,
dat hij het bestuurslid het recht ontzegde
iets over hem te beschikken. Men verwacht
over het verregaand brutale optreden van
het schoolhoofd eene interpellatie in den
Raad. „M.bod#
(Weer een staaltje van absolute neutra
liteit. R e d.)
Tribune ingestort.
Woensdag stortte op het feestterrein te
Hilversum een tribune in, waarop honderden
menschen gezeten waren. Een jongen werd
aan het rechterbeen gekwetst, terwijl een
dame haar pols verwondde. Ook een aantal
andere personen liepen lichte kwetsuren op
Weggeraakte Brieven.
Een postambtenaar schrijft in de „Ara
Ct."
Jaarlijks blijven 40,000 blievendoor
onvolledig adres onbestelbaar.
Daarvan worden er slechts 2000 opge
vraagd door de afzenders De overige 38000
worden dus door het publiek beschouwd
als „op de post verloren".
Buitendien werden door middel van de
aan het Hoofdbestuur aanwezige adresboeken
van straatnamen, 13000 brieven t- recht
gebracht.
Het G 1 a n snuinmer. Op een war
men Juliavond verdrong zich oen dichte
menigte voor den, volgens het aanplak
biljet, meest bezochten schouwburg van
Amerika. He verlaagde zomerprijzen en
d« behoefte na den warmen dag een ver
zetje te gunnen, hadden de menschen,-
voor zoover ze de stad nog niet voor
optrekjes buiten verlaten hadden, doen
stroomen naar deze luchtige tent, waai
de bezoekers met vróolijk-e zaken werden
bezig gehouden
Luchtig gekleede dames draaiden ko
ket in liet rond; hoeren bewogen zich
voort op rijwielen zonder zadel, peda
len of stuur; acrobaten spotten met alle
wetten van evenwicht en zwaartekracht
er waren zangeressen en zangers, mu
zikale clowns en athleten, schilders zon
der armen en een kop zond-er romp Tot
slot werd op het programma een korne-
diestukjo toegezegd.
De voorstelling vorderde, het eene
nummer volgde op lief. andere en zoo
juist had een jongen in een met goud ge
was; het is jammer voor hem."
„Hij wordt moeilijk begrepen; gij schijnt
hem te doorgronden, Elsa
Uezo lachte „Hij kende zich zelf niet,
daaraan „ligt het. Hij is geheel anders
dan hij zelf gelooft en daardoor weet
hij niet, wat hij wil."
„En wat houdt gij goed en noodig voor
hem?" vroeg de grootmoeder verbaasd
over zulke wijsheid.
„Het beste, wat er bestaat," was het
vlugge antwoord: „Liefde, vastberaden
wil, geloof aan het goede, hooge, god
delijke."
Sidonie omhelsde haar kindElsa's
oogen staarden droomend in de verte.
„De zon verlicht het leven," sprak ze
zacht.
„Ze schijnt niet voor een ieder, merk
te de barones op,
„Niemand is toch zonder haar geluk
kig, grootmama
Bij mevrouw l'on Rotern leerde Elsa
Melitta Bergen kennen, de door schoon
heid, geest en rijkdom op den voorgrond
tredende vrouw van den bankier Bergen,
die in de Potsdammerstraat, oen klein
paleis bewoonde, van welks inwendige
Hilda wonderen verhaalde.
stikt pakje, die dienst deed als portier,
controleur en regisseur, die mededeehn-
gen aan het publiek doet, als er iets
medq te deelen viel, aangekondigd, dat nu
„Mejuffrouw Helena" zou wonden ver-
toond.
Het scherm ging op, maar het voet
licht was uitgedoofd; het tooneel stelde
voor oen boschachtig landschap, waarin
men op het eerste gezicht niets kon on
derscheiden. Maar dadelijk werd -een kind,
dat zich daar reeds sedert liet omhoog
gaan van het scherm bevond, zichtbaar.
Ito kleine meid kon een jaar of zes
oud zijn. Ze- was gekleed als danseres,
met bloote armen en ze zond met hare
dunne vingertjes kushandjes snel achter
een de zaal in. Ze zag er allerliefst uit
met hare teedere blauwe oogen en haar
goudblond haar. Ze voerde met haar klei
ne voetjes eenige danspassen uit, bewoog
zich bevallig heen en weer en het zou
heel aardig geweest zijn, zoo het niet
tevens wat pijnlijk liad aangedaan.
Ze leek zóó lief, klein en frisch, en
zoo zacht in deze omgeving, dat van
alle zijden, zoo van vrouwen als van
mannen, bewonderende uitroepen weer
klonken -en toen zij eindelijk op' de pun
ten van beide voeten stil ibleef staan,
terwijl ze opnieuw kushandjes door de
zaal wierp, daverde het van toejuichin-
gen.
Toen deed zich een geraas hooren on
der de menigte, die achter de^ banken
der parterre stond toe te zien. Een man
trachtte zich door de massa te dringen,
Nellie, riep hij met smeekende stem,
herken je mé dan niet?
En hij strekte vol verlangen de armen
naar het kind uit.
Op! dezen kreet vol teederheid en angst
verstomde als bij tooverslag het rumoer.
De man was stil blijven staan; aller
oogen vestigden zich nieuwsgierig op
hem. Het meisje zag hem verbaasd, nog
niet begrijpend aan.
Daarop plotseling: Papa, papa, neem
me mee! Zoo riep ze onstuimig en de
kleine stem klonk helder onder het ang
stig zwijgen der toeschouwers.
Waar is je moeder, liefje? vroeg de
mail. i 11
Zo is dood, antwoordde hel kind lioe
gelukkig, 'dat u me gevonden heeft. Ach,
neem me mee.
Ja, lieveling, ja dadelijk.
De vader beproefde opnieuw een weg
naar het tooneel te banen door de me-
n-igte. Twee zaalbedioiiden snelden op hem
toe -en grepen hem bij de armen, de pia
nist, 1de eenige muzikant i n de tent, kwam
ook te hulp.
Laat me begaan, brulde de man, zich
krachtig verwerend 0111 zich los te ma
ken. Dat is m'n dochtertje, zeg ik je
lui en. ik wil ze meenemen.
Plotseling wend hef voetlicht ontsto
ken en tegelijk trad uit de colissen een
man van een streng en bevelend uiterlijk.
Hij legde zijn hand op den schouder van
do kleine danseres.
Wat is er toch? Wat beteekent dit
schandaal vroeg hij. ik ben de impres-
sario van mejuffrouw Helena, haar moe
der heeft haar aan mij toevertrouwd Zij
krijgt goed eten, wordt goed gekleed -en
verzorgd, wat wil ze meer?
Ik wil mijn papa, mijn lieve papa,
zuchtte het kind.
En dien zul je hebben ook, lieve, zei
do vader.
Neen, verklaarde do impressario, dat
zal niet gebeuren.
Up deze brutale weigering wendde de
ander zich tot het publiek .als om het
algemeen oordeel in te roepen. Hcvneii,
zei hij, Nellie is mijn dochter. Haar moe
der heeft me verlaten, is twee jaar ge
leden gevlucht en heeft het kind meege
nomen; in twee jaar had ik liet niet
gezien en. zoo juist vind ik het toeval
lig terug
Geef hem zijn kind terug, of anders
En de dikke heer van de parterre, die
deze woorden sprak, illustreerde ze door
een bokshouding aan te nemen Het werd
een algemeene beweging; vrouw-en ineen-
den, ien mannen schreeuwden bedreigingen
lot den hardvochtigen impressario.
Laat de vader bet kind meenemen!
Je hebt geen recht het te houden!
Weg met den impressario, slaat hem
dood 1
Met Melitta wenschte Elsa Ie verkeo
ren en barones Huldenstein besloot het
inleidend bezoek af te leggen. He rijk
dom van het huis Bergen stelde de villa
Haldenstein in de schaduw.
,,'tls verbazend," merkte Sidonie op,
toen ze thuisgekomen, haar echtgenoot
de ongehoorde pracht schilderde, die in
het burgerlijke huis werd teil loon ge
spreid.
„Neen, smakelooze burgerlijke pronke
rij", antwoordde Haldenstein ruw en Elsa
lachte weer -eens met een allerliefste spot
achtige uitdrukking op het. gelaat, die
grootvaders handelwijze nu en dan te
voorschijn riep. En ze dacht daarbij aan
„padres" eenvoudige, edele natuur en aan
het huis ginds, dat zijn wedergade niet
vond.
Melitta Bergen beviel haar zooals Erich
Nordheinï l ictor. 7,e ging meer naar haar
dan naar haars gelijken; Melitta. legde
tegenbezoeken af en de baron meende
verplicht te zijn haar daarover te be
rispen.
Elsa gaf geen antwoord, maar met Si
donie alleen zijnde, zei z-e„Grootvader
wordt toch al te grappig
De oude dame verschrok; haar blik-
Lyncht hem!
Tegenover deze algemeene vijandige
houding had de man zijn zelfvertrouwen
reeds verloren, maar nu kwam de direc
teur van den schouwburg tusschenbeid-e.
Dames en heeren, ik heb alles gehoord
en u begrijpt wel dat mijn theater -een
dochter niet aan haar vader wil ontne
men.
En zich daarop tot den impressario
wendend, zei hij minachtend: Geef het
kind aan dezen heer terug en maak, -dat
jet weg komt". Meteen nam hij het meisje
in zijn armen en legde haar in die van
den( vader idie buiten zichzelf van vreugde
het kind, dat de armpjes om zijn hals
sloeg, tegen zich aan drukte.
De menigte week terug en de vader
verwijderde zich met zijn kostbaren last
Toen de opgewondenheid oen weinig
bedaard was, kostte het den directeui;
weinig moeite het jiubliek te doen be
grijpen, dat na dit kleine, blij-eindigende
treurspel, geen der tooneeüsten meer in
staat zou zijn z'n rol te vervullen in
het aangekondigde komediestukj-e. led-er
ging dus naar huis, nog vol van het
gebeurde.
Een half uur later in de schouwburg
tent.
Nu, dat is niet slecht gegaan, zegt de
gewaande vader van zoo straks.
Prachtig, uitstekend in elkaar gezet en
niet minder uitstekend gespeeld. Je hebt
je kranig gehouden, oude!
En Nellie dan, hé
't Is bewonderenswaardig van die
kleine!
Ik kreeeg er werkelijk bijna tranen van
in de oogen.
Jammer, dat de truc maar eens in
dezelfde plaats kan dienen! m-ei'kte de
impressario op. En ze dronken met hun
drieën op den goeden afloop van liet
glansnummer.
Een z w e n d e 1-a, v i a t e u r. Op 6
Juli van dit jaar viel te Etampes, op
het Farman-vliegterrein, de Russische
aviateur Baskine, van de maatschappij
„Les Ailes", en brak zijn been.
Voorzichtig bracht men den gewonde
naar het beste hotel in de streek. Trotsch
op dezen cliënt, die hem in de armen
was gevlogen, liet de eigenaar der in
richting hem de fraaiste kamer op de
eerste verdieping geven, die, waar de K-ei
zer had geslapen. Men bedenke -e-enseen
heusche aviateur, gewond nog wel De
concurrent aan de overzij had er geen.
Daarop verscheen een dokter, verbond
't gebroken been, en stelde de openbare
meening gerust. Na eenige» tijd zou moe
der natuur tiaar genezend werk hebben
verricht.
Een lekker breed zich makend in het
puike bed, nam de vliegende Rus de zaken
wijsgeerig op. Daar zijn maag niet geleden
had, stelde hij zich voor zijn gedwongen
werkloosheid schadeloos, door haar volop
werk te geven. Trouwens, zijn gastheer
maakte er een teest van, bij deze ver
afgoding des traiks de behulpzame hand
te bieden. Hij zat zijn kookpersoneel ach
ter do hielen, bedacht fijne menu's, peins
de over ingewikkelde schotels, dolf zijn
oudste wijnen op uit de ingewanden van
zijn kelder.
En de Rus dronk den kostelijken wijn
bij emmers, en verslond met graagte de
dure spijzen. Van de nota werd niet ge
rept. Dat kwam later in orde.
Vrijdag nu, na twee uren moeizamen
arbeid in zijn keuken, steeg de eigenaar
de trap op naar de kamer van zijn gast
en in zijn hand was een terrine, gevuld
met uitgezochte lekkernij, die bereid was
volgens lang vergeten recepten.
- Ruik eens, mijn waaide vlieger! ai
dus sprak hij, onder het openen der ka
merdeur. Helaas, hij méénde niét de waar
heid zoo nabij te zijn. De bewoner was
gevlogen, de kamer ledig'. Bleek en ont
daan stond de patroon en d-e kostelijke
schaal ontglipte aan zijné vingeren. De
benauwdheid voor zijn nota heep hem
de keel toe.
En hoe heeft de bedriegëlljke Rus de
vlucht kunnen nemen? Het was hem on
mogelijk, langs de trap het. hotel uit te
gaan, zoodat dit zwendel-medelid der ver
eeniging „Les Ailes" niet anders dan door
ken wilden straffen, docli het mislukte
De kleindochter omhelsde haar en vroeg
vergeving voor hit zoo straffe woord.
Ze gaf echter beslist te kennen, dat ze
het verblijf hier niet langer uitstelde, dan
bepaald was en dat ieder, die er naar
trachtte, vergeefsche moeite deed.
De barones sprak heden voor het eerst
over Gisela.
Had deze uw aard gehad, dan zouden
de zaken onders geloop en hebben."
Elsa knikte bevestigend„Hoe kon ze
dien hebben, wijl de zon verschrikt
zweeg ze
„in hare jeugd niet geschenen heeft,
gelijk u", vulde de grootmoeder met tril
lende stem aan
„Nooit spreek ik meer over zulke za
ken", beloofde Elsa berouwvol, men weet
nooit, waar men eindigt."
Vergeefs verzocht Sidonie een brief van
Carlo te mogen lezen.
„Neen, die zijn voor mij alleen geschre
ven," beweerde Elsa. „De innigste ge
dachten bestaan voor ons tweeën; dat is
een geheim en moet niet geschonden
worden.
fWordt vervolgd.)
