TsT?
FUKKEN,
handel. "PÖ
Een pakje!
No. 89
Donderdag 30 Juli 1908.
Vierde Jaargang.
L SNIJ DER, Goes
[Vliegen papier!
(ZOON, Utrecht.
leljisch geld
Verschijnt eiken MAAHDAG-, WOEHSDAG- en VRIJDAGAVOND.
V. De Tijdgeest.
ISTRE COLBERTS
INEN COLBERTS
A. DE LIGNy, GOES.
K MEEL (bekend)
iSMEEL KAKEBEEKE
IG A ARSCHE
VOERBLOEM
ENGD VOERMEEL
<oop degelijk Varkensvoeder.
R KT
GOES.
[omboot „Zaid-Beveland".
Aankoop van Effecten-
ma TH. HENDRIKSE.
KATHOLIEK ORGAAN VOOR DE ZEEUWSCHE EILANDEN.
Onder vier oogen.
BUITENLAND
V VOOH STROOIIOGDK*
I1/» cent.
DE ROOS, Vlasm., Middelburg
Juli begint de trekking der
|tsloten, en Tijdgeestloteu
klissen.
prijs loten f 50,000.
[prijs polissen 100,000.
'ijdgeestlot f 1.50.
Klassikaal f 0.30.
Tijdgeestlot f3.—.
Klassikaal f 0.60.
leestpolis f 10.—geldig voor
floterijen, betaalbaar met fl.-_
I maand.
prkrijgbaar a/h. HOOFDKAN-
|R, Zuidblaak 32 te Rotterdam
lues bjj W. EFDÉ, 's-H. Hen-
Ikinderenstr. 48 en L. H. A.
INKS, Sigarenmagazijn, Kerk-
|t O 12.
raagt trekkingsplan.
piiËFOOT a vel voor 5 cent,
DE ROOS, Vlasm., Middelburg.
Wekelijksche dienst.
pordrecht-Rotterdam-Gouda-Amsterdam
verbinding met alle tusschenliggende plaeteen.
Vertrek van GOES
foensdagmiddag 12 uur.
Vertrek van AMSTERDAM
Zaterdagmorgen 5 uur.
Vertrek van ROTTERDAM
Zaterdagavond 8 uur.
brmatiën te Amsterdam bij W. DE
en J. B. VERSCHURE, Kloveniers-
valte Rotterdam bij de Directie J. en
d. SCHU1JT, te Dordrecht bij S.
1AN Zn. en te Goes bij den Agent
DHUERVELD.
5 Kilo a f 0.60, bij 10 Kilo if 0.59,
lens 100 Kilo f O 57 per Kilo.
1 5 Kilo f 0.68, bjj 10 Kilo f 0 66,
ptens 100 Kilo f Q.62 per kilo.
1KENSREÜZEL
f0.60; bij minstens 100 Kilo of 1
[>9 per kilo.
Kilo, franco één veer f 6.50 per bus.
pekenden rembours.
7o korting toegestaan.
KOERS.
Jder soliden borgtocht.
Brandschade.
loensdajs in het hotel de Kinderen
Abonnementsprijs p. 3 maanden voor Goes f 0.75, daarbuiten f 0.95
Afzonderlijke nummers a contant- 0.05
Advertentiën worden ingewacht op Maandag en Woensdag vóór
half drie en Vrijdag vóór een uur 's namiddags.
BureauLANGE VORSTSTRAAT, GOES.
Advertentiën van 15 regels f 0.50; iedere regel meer 10 Ct.
Eenzelfde advertentie 3 X geplaatst, wordt 2 X berekend.
Dienstaanbiedingen 5 regels voor 25 Ct. k contant.
Reclameberichten 25 Gt. p. r. Bij abonnement speciale prijs.
Komaan, ik zal je dan' eens zeggen, dat
de Katholieke Kerk in elk opzicht haar aan
dacht schenkt aan de vragen van den dag.
Ik doe dat liever onder vier oogen. Niet,
dat ik dat niet zoui durven in het publiek,
zooals laatst mijn vriend Kerretje, toen
men hem vroeg naar zijn afkomst en vroe
gere aspiraties, maar wij zijn dan meer
op ons gemak.
Welnu dan ,je weet wel, daar zijn zoo 'n
stuk of wat van die woorden, die de bagage
uitmaken van ieder modern mensch. Dat
zijn o. a. wetenschap, kennis, vooruitgang,
humaniteit, verdraagzaamheid, solidariteit,
beschaving, moderne geest, verlichte eeuw
en dergelijke meer.
Dat zijn woorden die klinken als de turk-
sche trom bij de fanfare„Hoe harder hoe
mooier". Alleen het bezigen van die woor
den verraadt een hooge beschaving, dat be
grijpt u, niet waar? s
Zulke beschaafde menschen dan, hebben
ook de gewoonte om te zeggen, „je moet
met je tijd meegaan".
Die goeie oude tijd, welke vroeger zoo
veel geld waard was en waarvan men
zeide, dat hij nooit weerom kwam, die is
nu heelemaal uit de mode, die is vertrok
ken.
Of ik het daar'mede dan niet eens ben?
Betrekkelijk. Ik geloof dat en in dien goeien
ouden tijd veel was, wat we gerust kunnen
behouden. De liefde voor de' zedigheid b.v.
Laatst sprak ik met een geestelijke onder
mijn kennissen. Hij is pastoor, op een dorp
met een oude kerk. 't Wasi er erg heet op
een Zondag onder de Hoogmis,1. Ik zegEer
waarde, waarom zet u in de kerk toch
geen raam open?
Och, Ovo, zegt hij, je hebt wel eens
gehoord, dat de menschen elkander toe-
wenschen: gezondheid naar ziel en
lichaam
Ik zeg: jawel, Eerwaarde.
Welnu dan, mijn goede Ovo., som
migen gaan hier zoo dun gekleed, dat de
gevaren voor de gezondheid van de ziel,
die daardoor ontstaan, niet mogen ver
meerderd worden met de gevaren voor de
gezondheid naar het lichaam.
Ik zegZoo1 ja wat moest
ik andere zeggen? want daar is wel wat
van aan.
Zoo was er natuurlijk nog veel meer in
den. goeden ouden tijd, dat werkelijk te
recommandeeren was.
Ze moesten dat nu met het nieuwe
vereenigen: misschien kwamen ze dan
weer op den middenweg, waarvan men
in den ouden tijd zeide, dat het de gulden
middenweg was.
Zoo roepen ze nu in onzen tijd om ge
lijkheid van allen voor de wet. Nu, dat is
een goede gedachte. Dat is een beginsel,
door de Katholieke Kerk altijd verkondigd,
want zij leert, dat alle menschen broeders
zijn, gelijk in afkomst, in wezen en in
bestemming, gelijk voor God.
Maar juist omdat zij zich te weinig met
God bemoeien, zijn er nu in den laatster:
tijd bij die roepers om gelijk recht zoo waar
ook roepsters gekomen, kiesrecht-dames.
Men heeft opgemerkt, dat daar zoo weinig
moeders bij zijn 1 Meer zeg| ik niet er van.
Vurig verlangt men ook, dat elk vak,
elke waardigheid, of hoe ge dat ook noe
men wilt, voor een ieder zal openstaan.
Zoo ongeveer als in Amerika, waar Hoo-
sevelt de president, een neger benoemde
tot professor aan een universiteit.
Dat is ook weer een goede gedachte.
Reeds 19 eeuwen lang staan in de Katho
lieke Kerk alle waardigheden voor een
ieder open. De eenvoudigste onder de kin
deren van het volk, kan er priester, bis
schop, cardinaal, ja zelfs pans worden,
Rus X is mijn getuige. Maar bemerk nu
eens goed, dat diezelfde l'ius X, die van
zeer eenvoudige afkomst is, door die het
hardst om gelijkheid schreeuwende men
schen minachtend wordt aangeduid: als
„de dorpspastoor van het Vaticaan".
Als heel iets bijzonders roemt onze eeuw
op haar liefde voor het kind. Bevreesd
dat een ander dat niet zal opmerken, gaat
men nu zelfs tentoonstelling van kinderen
houden, alsof het honden waren, of kip
pen. Het mooiste „exemplaar" kreeg een
gouden medaille. En nu zal men voortaan
hij huwelijksaan vragen er naar informee-
Ten of mijnheer de bruigom of mejuffrouw
de bruid ook soms bekroond is geweest
op een of andere tentoonstelling.
De liefde voor de kinderen, waarmede
die tenttoonstellingen niets hebben to ma
ken, is ook weer een goede gedachte. De
Stichter van de Katholieke Kerk staat be
kend als de groote Kindervriend. Van ons
allen vordert Hij, dat wij- zullen worden
als kinderen, of wij zullen niet binnen
gaan in het Rijk der Hemelen.
Jammer maar, dat er tegenwoordig zoo-
velen eigenlijk een molensteen aan hun
hals moesten hebben, om de ergernis, die
zij aan de kleinen geven.
Ge hebt natuurlijk ook wel eens ver
nomen, van de waardigheid van den
mensch, waarmee dit niet overeenkomt
en dat niet strookt. Met „dit" en met
„dat", bedoelen ze dan alles, wat ver
hinderen kan, dat de vrijheid van den
mensch worde omgezet ia bandeloosheid.
Overigens heeft de mensch werkelijk een
groote waardigheid. Eén menschen-ziel is
meer waard dan de heele wereld.
De duivel wil dan ook alles er voor
geven, als ge nedervalt. en hem aanbidt.
De Katholieke Kerk heeft altijd op die
waardigheid van den mensch gewezen
vrijgekocht door het Bloed van Christus,
na reeds geschapen te zijn, om God leeuwig
te aanschouwen in den Hemel.
0. V. O.
UIT DE PERS.
De achterstandsontwerpen.
In het C e n t r u m" schrijft M r. A(al-
berse) over het lot, dat den achterstands-
ontwerpen in de Eerste Kamer ten deel
viel.
De Minister deed de toezegging, in de
Tweede Kamer met een nieuw wetsontwerp
te komen, waardoor de 65 ers nog vijfjaren
bedenktijd zullen krjjgen.
Bij den schrijver nu rees deze bedenking
is deze wijze van wetsbehandeling, waarop
de Eerste Kamer doelbewust aanstuurt,
niet volmaakt in strijd met de Grondwet?
Doelbewust immers ook bjj de wet
op het arbeidscontract heeft de Eerste
Kamer hetzelfde spel gespeeld. Ook toen
werd groot misbaar gemaakt in het Voor-
loopig Verslag. Men zou gedacht hebben
er blijft geen stuk van heei Ten slotte
verklaarde echter de Kamer zich bereid
het wetsontwerp aan te nemen, indien
omtrent een bepaald onderdeel de Minister
een novelle toezegde.
Zoo ook thans weer.
Doch dit is niet anders, dan het door
de Eerste Kamer zich aanmatigen van het
recht van amendement, hetwelk haar door
de Grondwet opzettelijk onthouden is.
Immers, of de Eerste Kamer zelf een
wetsontwerp naar de Tweede Kamer terug
zendt, met een voorstel tot wijziging, of
dat zij een Minister als boodsehappen-over-
brenger daarvoor gebruikt, dat moge wat
chiquer staan, in den grond en practisch
is bet volkomen hetzelfde
Waar nu, 200 eindigt Mr A de Grond
wet opzettelijk aan onzen Senaat het
recht van amendement niet heeft toege
kend, komt ons deze wijze van handelen
voor te zijn in strjjd zoowel met de letter
als met den geest van onze Grondwet.
„En daarom een zeer bedenkelijk ante
cedent".
De Gelderlander heeft het er over,
dat Minister Nelissen zijne voorstellen tot
spoedige voorziening in den achterstand
bij onze rechterlijke colleges wegens het
unanieme verzet in de Eerste Kamer heeft
moeten intrekken, en schrijft dan
De Eerste Kamer vond het verschrik
keljjk, dat op rechters boven de 65 jaar
een „zachte drang" tot heeDgaan zou worden
uitgeoefend. De Minister van Justitie bad
dit te voren moeten inzien. Hij heeft te
veel waarde gehecht aan argumenten, waar
hij had moeten rekenen met psychologische
overwegingen.
Hoe kon hij nu bij de Eerste Kamer
aankomen met voorstellen, die den 65-jarigen
leeftijd min of meer ongeschikt voorjusti-
tiéele werkzaamheid achtten
Van de 40 Eerste-Kamerleden, wier leef
tijd wij konden nagaan, hebben er 18 den
65-jarigen leeftijd bereikt of overschreden,
11 zelfs den 70-jarigen leeftijd, 4 anderen
zullen de 65 jaren binnen hun zittingstijd
overschrijden, van de overigen zijn er
slechts 6 beneden de 60 jaar en slechts 2
beneden de 58.
Politieke en wetgevende arbeid is min
stens even zwaar als justitiëele. Men moet
dus de Eerste Kamer haar verzet niet al
te euvel duiden.
Tout savoir, c'est tout pardonner, zegt
de „Gelderlander",
Intusschen >s de vraag gewettigd of onze
Eerste Kamer ook geen behoefte heeft aan
een verjongingskuur.
Fit AN li 11 IJK.
De opleiding der Geestelijken.
Door de onwettige gewelddaden tegen de
instellingen tot opleiding vain geestelijken,
de kleine en groote seminaries, is het vor
men van alleszins voor hun zware, ver
antwoordelijke taak berekend© priesters,
in Frankrijk geheel in de war gestuurd.
Het was dan ook een van de meest drin
gende zoVgen van het episcopaat ©n de
leeraren aan deze seminaries, de oplei
ding op nieuwe hechte grondslagen op
te bouwen. Daartoe diende d© voor twee
jaren opgerichte „Alliance des grands sé-
minaires", bond der groot-seminaries, die
de afzonderlijke seminaries sterk wilde ma
ken door hun vereeniging in één bond.
Deze bond heeft zoo juist iu Parijs zijn
derde jaarcongres gehouden; de leden be-
hooren tot het leeraar-personcel en de di
recteuren van een aantal diocesane semi
naries. Al de seminaries zijn nog liiet aan
gesloten, doch sinds het vorig jaar nam
hun aantal met vier toe. Totaal zijn van
de 84 bisdommen in Frankrijk er 72 bij den
bond aangesloten.
Op het dit jaar gehouden congres was
een der meest belangrijke behandelde on
derwerpen de militaire dienst der jonge
geestelijken, en in 't hijzonder de vraag,
of de tot den militairen dienst opgeroepen
geestelijken, zich ,ook kunnen laten be
vorderen. Wat den actieven dienst betreft,
heeft het Fransche episcopaat reeds be
sloten, dat daarbij zulke bevorderingen
wel zijn aan te nemen; daartegenover is
het nog een open vraag wat een reeds
zijn kerkelijk ambt uitoefenende priester
met zijn benoeming tot reserve-officier
heeft te doen. Als besluit van het congres
wordt medegedeeld, dat in dit geval „de
seminaristen het oordeel van den betref-
fenden bisschop mo.eten inwinnen. De mi
litaire wetgeving is in haar tegenwoor-
digen vorm tegen de Kerk gericht, en men
moet in elk geval afzonderlijk wel dege
lijk onderzoeken, of men bij het aannemen
van het palent als reserve-officier niet op
de een of andere wijze de treurige wer
king van de wet ondersteunt".
De bond wil verder als inlichtingsbureau
dienen bij het opnemen van seminaristen,
die vroeger van een ander seminarie we
gens zware tekortkomingen zijn heenge
zonden.
Ook het vacanlie-vraagstuk kwam aan
de orde. Gedurende de driemaandelijksche
vacanties zullen de seminaristen zich met
het leven in de pastorie en de verschil
lende yereenigingen vertrouwd moeten
maken.
Als de leermethode bij het onderwijs
in de theologie werd in hoofdzaak pp
dit congres de scholastieke geproclameerd,
geheel volgens den zin der encycliek Pas-
cendi.
Er wordt dit jaar bijzonder geklaagd
over de hedendaagsche ontvolking der se
minaries tengevolge van de moieielijkhe-
den, waarin zich de Fransche Kerk op het
oogenblik bevindt.
Deze klacht is niet nieuw, doch nooit
was zij zoo dringend alsi den laatsten tijd.
'„Als wij nog eenige jaren verder zijn
schreef onlangs de „Semaine Religieuse"
van het bisdom Périgueux zal erin de
kleinere parochies geen geestelijke meer
te vinden zijn; de geloovigen zullen in
die parochies de kerk niet meer bezoeken,
het bloed des Heeien zal in den kelk
niet meer vloeien". Is deze zwarte voor
spelling te pessimistisch? In elk geval is
zij niet de eenige, welke in Frankrijk
wordt gehoord. Nog dezer dagen schreef
Mgr. Sevin, bisschop van Chalons, in de
circulaire, waarmee hij de hem onderhoo-
liige geestelijkheid opriep tot het priester
congres, da t a. s. Dinsdag en Woensdag in
zijn bisschoppelijke residentie zal gehou
den worden: „Op het voorbeeld der hoo-
hoogere maatschappelijke klassen begint
ook de bevolking van het platteland het
heiligdom te verlaten en houdt zij op haar
zonen aan de Kerk te geven. De wonde
wordt zienderoogen grooter, en indien wij
er niet in slagen haar door gemeenschap
pelijke pogingen te genezen, zal het voort-
bestaan-zelf van het bisdom gevaar loo-
pen. Is er ernstiger reden noodig om u
belang te doen stellen 111 de werkzaam
heden van het congres en in de practische
besluiten waartoe wij zullen moetien ge
raken ten einde het grootste der gevaren
te bezweren, welke wij loopen kunnen?"
Volgens kanunnik Dupin, secretaris van
het aartsbisdom Parijs, die een desbetref
fende statistiek in de „Revue du Clergé
Franyais" publiceerde, was reeds in 1900
het aantal leerlingen der kleinseminaries
binnen een kwarteeuw met een derde ge
deelte gedaald. Intusschen befeekende dit
nog niet den ondergang der seminariën,
want zij hadden zich kunnen herstellen,
er was reden om te hopen op de toe
komst. „Van deze hoop, van alle goede
verwachtingen vervolgt kanunnik Du-
pin is echter niets overgebleven; en
onder alle ruïnes, die in ons vaderland
door de Scheidingswet zijn aangericht, is
er geen vollediger en verschrikkelijker dan
die der klein-seminaries".
ITALIË
Pater Bartoli. Een der redacteu
ren der „Civilta cattolica", pater G.
Bartoli, schrijver van de „Autobiographie
d'un Surhomme", heeft de Sociëteit van
Jezus verlaten, omdat zijn oversten (van
de provincie Venetië) hem tevergeefs ver
zochten een verklaring te geven van het
feit, dat zijn laatste geschriften het voor
werp waren geweest van zulke bezwa
rende kritieken uit modernistisch oogpunt.
Pater Bartoli, door plechtige geloften ge
bonden, kón de Orde niet verlaten, zon
der zich de excommunicatie op den hals
te halen.
VEXEtllELl.
De „New-York Herald" ontving uit Wil
lemstad het volgende d.d. 27 dezer:
„Tengevolge van de reeks van demon
straties tegen den Venezolaanschen con
sul werd hij gedwongen deze stad te ver
laten. Hij is eergisteravond met zijn vrouw
en kinderen op de „Maracoibo" naar Pu
erto Cabello scheep gegaan. Het comité
uit de burgerij eischte een belofte van
den gouverneur, dat hij den consul uit
het land zou zetten. Deze werd naar de
stoomboot gebracht met een militair ge
leide, terwijl meer soldaten patrouilleer
den in de straten.
De bevolking was rustig en er werd
geen poging gedaan, den consul te mo-
lesteeren. De uitzetting veroorzaakt groote
blijdschap. Dit wordt in de voornaamste
clubs door iedereen toegegeven. De inwo
ners vragen van de regeering bescherming
tegen Venezuela door het uitzenden van
een zeemacht, teneinde Venezuela te dwin
gen de Nederlandsche vlag te eerbiedi
gen".
Aan deze mededeelingen voegt de „N.-Y.
H." toe, dat de overheid van Willemstad
den Venezolaanschen consul alle moge--
lijke bescherming heeft verleend-. „Hij
bleef ongedeerd, met uitzondering van
een paar kneuzingen, door projectielen
teweeggebracht. Eéns kreeg de menigte
hem bijna, te pakken, maar hij werd ge
red terwijl hij het volk smeekte, hem niet
te dooden, door de aankomst van troepen.
„Men zegt, dat tevoren twee schoten
gelost waren uit het huis van den con
sul, maar niemand werd gedeerd".
Een gerucht te Washington loopende,
dat Nederland een maritieme demonstra.-
tie voorbereidde, werd in zoover tegen
gesproken, dat de Amerikaansche regee
ring liet zeggen, dat zij geen bericht had
ontvangen van 'tgeen Nederland doen zal.
Ook Grancho, de Vonezolaansche jour
nalist, die de Nederlandsche regeering
had gecritiseerd en vervolgens gedwonr
gen werd, in het openbaar verontschuldir
gingen te maken, is gedwongen Willem
stad te verlaten aan boord van de „Ma-
racoiba". De heer E. H. Cheney, de
Amerikaansche consul te Willemstad zegt,
volgens de „N.-Y. H.", dat de Venezo-
laansche consul bij de demonstratie van
Zaterdagavond een revolver gebruikte.
Het „Berl. Tageblatt" bevat een arti
keltje waarin de Nederlandsche Gleich-
mut ten opzichte van de ondervonden
beleedigingen gelaakt wordt.
AMERIKA.
Godsdienstige toestanden in Amerika.
Rev. dr. W. J. Dawson, een Protes-
tantsch predikant, sprak voor zijn terug
keer naar Amerika met een „interviewer"
te Londen over de ebbe, die in het gods
dienstig leven in de Vereenigde Staten'
begonnen isontelbare leden gaan voor
de kerken verloren. Wie op Zondag een
der Protestantsche kerken in New-York
of Boston bezoekt, wordt smartelijk aan
gedaan door de waarneming, dat de ker
ken hunnen invloed op het volk schijnen;
verloren te hebben. De rijken betalen nog
wel voor hunne plaatsen, maar 't valt hun
niet. in, zelf de godsdienstoefeningen hij
te wonen. De groote massa der bevolking
bekommert zich niet 0111 de kerken.
Eenzelfde oordeel over de Amerikaan
sche secten velt ook <lr. Aked, He bekendd
predikant in Rockefeller's kerk. Er zijn,
zoo beweert hij, groote Amerikaansche
kerken, waarin men Zondags met een ge
rust geweten een kanon kan afschieten,
zonder gevaar te loopen, iemand te kwet
sen. De Katholieke kerken zijn de eenige,
waar het bezoek in den regel bevredigend
is; echter zijn vele Katholieken in den
eersten tijd der landverhuizing voor de
Kerk verloren gegaan, voordat de pries
ters tijd en gelegenheid hadden, parochiesi
te stichten.
Dat de Protestantsche predikanten naar
alle mogelijke middelen grijpen, om het
kerkbezoek aantrekkelijker te maken, is
bekend. Het record in dit ppzicht slaat
wel rev. J. E. Sayder in Chicago, die
voor zijne kerkbezoekers een „flirtation-
room'.' een vertrek, voor wel wat al
te gezellig samenzijn tusschen jonge da
mes en jongelui met alle gemakken
heeft ingericht. Hieruit blijkt, hoe diepl
het godsdienstig gevoel bij kerkbezoekers
èn hij predikanten gezonken is.
De Katholieke Kerk verheugt zich daar
entegen in schoonen bloei en trekt, zoo
als de niet eindigende stroom van bekee
ringen getuigt, een niet onbelangrijk deel
der ernstige, Christelijk-gezinde Protes
tanten, die nog niet in den maalstroom
der genoegens en het jachten naar mate-
riëele goederen allen zin voor hooger
geestesleven verloren hebben, tot zich.
Verblijdend is de geest van verdraag
zaamheid, die nu in Amerika onder de
leden der Christelijke kerken heerscht.
Toen voor eenige maanden het aartsbis
dom New-York zijn eeuwfeest vierde, wa
ren ook onder hen, die het hartelijkst
gelukwenschen, president Roosevelt en
vele vertegenwoordigers uit de geestelijk
heid der verschillende secten. Dat was
in Amerika niet altijd zoo. Toen Pius VII
in 1808 in New-York den eersten Ameri-
kaanschen bisschopszetel stichtte, hadden
de Amerikaansche Katholieken juist een
tijd van harde vervolging doorgemaakt,
maar ook gedurende de negentiende eeuw.
gebeurde het dikwijls, dat Katholieke ker
ken en kloosters werden verbrand, voor
dat deze breede godsdienstige vrijheid,
zooals deze in den nieuweren tijd bestaat,
overal was doorgedrongen.
Wien echter komt de grootste dank'
toe voor deze ontplooiing van Katholiek
leven in de Vereenigde Staten? Aan het
zelfde volk, wiens grootste roem in zijne
geheele geschiedenis steeds de uitbreiding
van het Christendom geweest is aan,
de Ieren. Aan hen is het te danken, dat
New-York de sterkste Katholieke bevol
king van alle groote steden heeft en dat
de Katholieke Kerk van Noord-Amerika,
die in het jaar 1808 slechts een bisschop
en eenige duizenden geloovigen telde, nu
14 aartsbisschoppen, 90 bisschoppen,
14.444 priesters., 11.584 kerken en kapel
len en ongeveer 20 millioen leéken om
vat. Merkwaardig is in Amerika de in
nige verstandhouding tusschen clerus en
geloovigen, zoodat kardinaal Logue, do
primaat van Ierland, die in New-York de
ïeestelijkheden had bijgewoond, na zijn
terugkeer, deze verstandhouding den
Ieren, die in dit opzicht zoo roemrijk be
kend zijn, als voorbeeld kon aanprijzen.
Hij zeide, dat er geen land in de geheele
wereld zou zijn, waar zulk een? nauwe ejn
sympathieke vereeniging bestaat tusschen
aartsbisschop, clerus en volk, als hij in
New-York gezien had.
SPASJF.
Van een vreeselijk toeken des tijds wist
de „Petit Bleu" te vertellen.
Toen dezer dagen te Corunna pp de
stoomboot „Isla-de-Panay" de laatste toe
bereidselen voor het vertrek werden ge
troffen, werd de aandacht der toeschou
wers getrokken door een aantal jonge
vrouwen, uit de omliggende dorpen, die.
zich in allerijl aan boord begaven. De vis-
schers op de kade verzetten zich hierte
gen en riepen de politie er bij. Toen de
autoriteiten aan boord kwamen en het
schip onderzochten, bleek dat een tame
lijk groot aantal meisjes, de meeste min
derjarige, binnen waren gesmokkeld. Het
meerendeel was gekocht van de ouders.
