liikenbiels
Zaterdag IB Juni 1908.
Vierde Jaargang.
ïrtsZwakte!
Utrecht.
ERFKWAST"
heid.
Vnschijnt elfen MMHSIC- JMM- en VIIMMI.
FEUILLETON
IsuTlËNLANDr
Impost 42, Voorstad
Zuid-Beveland".
RMINDERING.
KATHOLIEK ORGAAN VOOR DE ZEEUWSCHE EILANDEN.
LIJKVERBRANDING.
De dubbele moord.
~ïlïf E PE
HP
partij liggende op de
JïNING- 75 cent perflac.
cent per flac.
E ROOS, Vlasraarkt,
Middelburg.
|k8che dienst.
:erdam-6ouda-Amster dam
Ie tusschenllggends plaatten.
:k vau GOES
middag 12 uur.
n AMSTERDAM
morgen 5 uur.
'an BOTTERDAM
avond 8 uur.
Amsterdam bij W. DE
|ERSCHURE, Kloveniers.
|rdam bij de Directie J. en
IT, te Dordrecht bij S.
en te Goes bij den Agent
IERS!
I kinderen ziet verzwak-
rden, eetlust verliezen
i lang, gebruik terstond
|le VANIERS1R00P van
apotheker te Selzaete.
bevat al de voedzame
den traan en al de
J onvermijdelijk tot het
It voeden van het bloed,
ïtstekeud middel tegen
lelgezwellen, huidziekte,
ite, beenderziekte, alge-
I, slechte eetlust enz.
met mijn handteeken
lesch.
"kcon f 0,75 en f !,I25.
TIZUUR.
ks weten boe de kleinen,
Izuur gemarteld worden,
1 sneeuw voor de zon, dag
leien, overgeven, groen
fct de voetjes stampen,
de koperzuur wordt in
jonazen door het ANTI-
|VAN AKEN, apotheker
br flesch 40 cent.
voor Holland Firma
Co., te Middelburg
|oes bij Gebr. Mulder;
rg bij DE ROOSte
lij LUITWIELER; te
1RAAS; te Rilland bjj
Ite Tholen bij W. POT-
labbendijke bij DE COK.
If 0.60, bjj 10 Kilo if 0.58,
ito i f055.
Jf 0.72, bij 10 Kilo i f 0.70,
|o i f Q.67.
DÜZEL Hf
|in veer i f 6.25 per bus, bjj
de prijs f 0.57.
IDVET. "HS
25 Kilo, prijs per Kilo f 0.56.
staat en francohuis, voor
rembours.
|- Tel. Interc. 209-
toegestaan.
„de Verfkwast" i 60
loes b\j J. A. VISSER,
'E Co., Lange Delft;
dijkte Ter Neuzen bij
IOORNte Oostburg bij
IERS; te IJzendjjke bij
AKMANte Bergen op
TT ER.
Abonnementsprijs p. 3 maanden voor Goes f 0.75, daarbuiten f 0.95
Afzonderlijke nummers a contant-0.05
BureauLANGE VORSTSTRAAT, GOES.
Advertentiën van 1—5 regels f 0.50; iedere regel meer 10 Ct.
Eenzelfde advertentie 3 X geplaatst, wordt 2 X berekend.
Dienstaanbiedingen 5 regels voor 25 Ct. a contant.
Reclameberichten 25 Gt. p. r. Bij abonnement speciale prijs.
Sedert door de zonde van den eersten
mensch de dood in de wereld kwam, heeft
de zorg voor de lichamen der gestorve
nen den mensch bezig gehouden.
Het kwam er niet slechts op aan die stof
felijke overblijfselen onschadelijk te ma
ken voor de levenden, maar ook om daar-
aan nog een zekere eer le bewijzen, de
laatste die men aan dikwijls dierbare per-
sonen schenken kon.
Behalve de begrafenis, het toevertrou
wen van het lijk aan de aarde, kende
men nog andere wijzen van lijkverzorging!
en daaronder behoort de verbranding.
Werd vroeger een te verbranden lijk op
een brandstapel gelegd, tegenwoordig beeft
men daarvoor bijzonder ingerichte ovens
gebouwd, die den naam dragen van ere-
matorium of lijkoven. In zulk een oven
wordt het lijk aan etn zeer hooge tempe
ratuur of hitte bloot gesteld, zoodat al
leen de onbrandbare stoffen der beende
ren (de kalkzouten) overblijven
De beaarding is in de geschiedenis
ouder dan de verbranding.
De Grieken en de Romeinen kenden de
verbranding, maar ook de begrafenis. Bij
de Semitische volkeren, met name bij het
uitverkoren volk der Joden, werden de
gestorvenen uitsluitend aa,n den schoot,
der aarde toevertrouwd. Zij lazen, in de
Heilige Boeken boe reeds de overblijfselen
van lacob en loseph in plechtigen optocht
werden overgebracht, naar het land van
Chanaan en daar begraven.
Dat gebruik der Joden heeft de Katho
lieke Kerk steeds nagevolgd en overa),
waar zij door drong, heeft zij de verbran
ding-gewoonte uitgeroeid.
Waarom? Noch Christus, noch de Apos
telen hadden op dit punt iets voorge
schreven. Was het misschien omdat ook
Christus' lichaam begraven was? Omdat
de H. Maagd met lichaam en ziel ten
hemel was opgenomen, en God dit voor
recht ook nog wel aan anderen zou kun
nen schenken? Of omdat aan de over
blijfselen der Heiligen de gelegenheid
moest worden gelaten, ook nog in later
tijd wonderen te werken?
Misschien .geschiedde het om al deze
redenen te namen.
Op de Synode van Paderborn in 785
werd aan de Saksen de verbranding hun
ner lijken verboden onder bedreiging met
de doodstraf. Ook de Perzen, de Egvpte-
naren, de Mahomedaansche volkeren wil
den niets van de verbranding weten. De
Talmud spreekt er van als van een hei-
densch gebruik.
Op zich zelf genomen is de verbranding
van lijken .geen kwaad, en niet in strijd
met de leer der Katholieke Kerk over
het menschelijk lichaam en zijne opstan
ding: God kan even goed de asch als de
stof verzamelen en opnieuw beleven.
Ook de kerkelijke plechtigheden der be
grafenis kunnen zeer wel voltrokken wor
den aan verkoolde of verbrande lichamen.
Feitelijk geschiedt dit ook b.v. met lijken,
die bij een brand verkoold zijn.
Toch heeft het kerkelijk gezag in 1886
uitgemaakt, dat het niet geoorloofd is Md
te Worden van vereenigingen, die ten doel
hebben de lijkverbranding te bevorderen,
ook niet: last tot lijkverbranding te
geven, wat door den Paus genoemd werd
een „verfoeielijk misbruik".
7).
Een man kwam binnen. Een groot, ste
vig gebouwd man, in wien men op het
eerste gezicht den zeeman herkende. Zijn
door de zon verbrand gelaa.t was voor
de helft door snor en baard bedekt. In
zijn hand had hij een stevigen eikenstok,
maar anders scheen hij geen wapen bij
zich te hebben. Hij maakte een onbeholpen
buiging en wenschte „Goeden avond" met
echt Parijsch accent.
„Ga zitten, lieve vriend", zeide Dupin.
„Gij komt. zeker naar aanleiding van den
Orang-Oetang. Een mooi en ongetwijfeld
zeer kostbaar dier; ik benijd er u om.
Hoe oud is hij ongeveer?"
De matroos haalde verruimd adem, toen
antwoordde hij met vaste stem
„Zeker weet ik het niet, ik denk vier
■i vijf jaar. Is hij hier?"
„Neen, hier was geen plaats voor hem.
De voorstanders van de lijkverbranding!
zeggen, dat deze voor ,de levenden van
groot belang is voor de algemeene gezond
heid.
De kerkhoven zouden, volgens hen, een
voortdurend gevaar opleveren voor de
gezondheid; het grondwater en dus
ook het drinkwater zou door de bedor
ven bestanddeelen worden besmet, enz.
De onderzoekingen echter door bekwa
me mannen ingesteld, hebben uitgemaakt,
dat noch het een, noch het ander waar is.
Het water, uit bronnen welke op kerk
hoven gegraven zijn, is in den regel veel
helderder dan dat uit bronnen in de om
geving van levenden. In Parijs zijn op de
verschillende kerkhoven buizen m den
grond gebracht, en de lucht die daaruit
opsteeg, was vrij van smettingsstoffen, en
toch bergen de drie grootste van de 22
parijsche kerkhoven anderhalf millioen
lijken.
De propaganda voor de verbranding van
lijken, moet dus een andere reden hebben,
waarom men er zoo voor werkt.
En die reden is geen andere dan de
bestrijding van het Christendom, in het
bijzonder van de Katholieke Kerk.
Vandaar dat men vooral in Katholieke
landen, Italië bijzonder, het aantal lijk-
ovens ziet toenemen gebouwd door de
vijanden der Kerk.
Het Internationaal Congres van vrijden
kers, gehouden op den dag waarop het
Vaticaansch Concilie werd geopend, be
sloot te ijveren voor verwereldlijking van
de kerkhoven en de oprichting van lijk-
ovens.
Welke geest deze Vrijdenkers bezialt,
kan blijken uit wat een zekere Dr. Fro-
wein zeide, toen hier te lande de Vereeni
ging „De Dageraad" haar gouden feest
vierde: „De Vereeniging moet haar be
ginselen zoo duidelijk mogelijk uiteen
„zetten TEGEN de twee kardinale dog-
aria's van alle kerkgenootschappentegen
„den godsdienst en tegen het geloof
„aan een onsterfelijke ziel".
De moderne godloochenaars hebben de
lijkverbranding aangegrepen als een Wa
pen in hun strijd tegen het Katholieke
geloof.
Dat is de reden waarom de Katholieke
Kerk de lijkverbranding verboden heeft..
Zij weigert de kerkelijke begrafenis .aan,
personen die op hun eigen, niet herroe
pen verlangen, na hun dood verbrand
worden.
In geen enkel geval waarin het
gaat over het verbranden van een lijk,
mag de priester mee gaan naar het kerk
hof, waar de lijkoven is geplaatst. Dit zijn
voorschriften en bepalingen, die overal
gelden.
De lijkverbranding is voor den Katho
liek inderdaad een „verfoeielijk misbruik"
en hij kan niet anders verlangen, dan
dat hij, naar het voorbeeld van zijn god-
delijken Meester na zijn dood zal worden
begraven, neergelegd als een zaad in den
„Gods-akker", om op den dag der Ver
rijzenis glorievol uit het graf op te staan.
J. v W.
De waarheid in 't
De „M i d d e 1 b u r g s c h e C o u r a n t",
het blad, dat gewoon is de beproefde ver-
deel- en heerschtaktiek in toepassing te
brengen, wijdt een beschouwing aan wat
Hij is in een stal niet ver van hier, rue
Dubourg. Daar kunt gij den Orang-Oetang
morgen in ontvangst nemen. Gij zijt toch
in staat hem nauwkeurig te beschrijven?"
„Zeker".
„Ik kan moeilijk van hem scheiden",
zeide Dupin.
„Ik verlang uwe moeite niet voor niets.
Ik wil ook gaarne eene belooning aa.r(
den vinder geven, als het niet te bar is".
„Goed, dai is zoo als het behoort, Wat
zal ik echter vragen? Ik weet wat. Als
belooning vertelt gij mij jalle bijzonder
heden van den moord in de rue Morgue".
Dupin zeide de laatste woorden tamelijk
zacht en langzaam. Kalm ging hij naar
de deur, sloot haar, stak den sleutel in
zijn zak en nam toen een pistool uit zijn
zak dat hij op tafel legde.
Het gelaat van den matroos werd pur
perrood. Hij sprong op en greep zijn stok,
toen viel hij bleek en sidderend op zijn
stoel terug.
Ik had medelijden met hem.
„Lieve vriend", zeide Dupin nu vriende
lijk „gij maakt u geheel onnoodig onge-
zij noemt het gekibbel, dat nog steeds in
een deel der Rechtsche pers plaats heeft
over een reconstructie van het
Kabinet.
Het blad schrijft:
„Het orgaan van dr. Kuyper pleitend
voor een verandering in het tegenwoor
dige Ministerie!
Een vergadering van anti-revolution-
naire voormannen, in Goes hijeen, zich
haastend Minister Heemskerk steviging
van zijn kabinet toe te bidden en dr.
Kuyper op zij schuivend als regeerings-
persoon.
Kan het onhandiger?"
De „Middelburgsche Courant"
is hier zeker niet onhandig, maar of ze
eerlijk is, blijft de vraag.
Want het moet het blad toch bekend
zijn, dat in „De Standaard", het or
gaan van dr. Kuyper, de verklaring heeft
gestaan, dat het. volstrektelijk was uit
gesloten, dat dr. Kuyper in 1909 plan
zou hebben eventueel als minister op te
treden.
De „vergadering van anti-revolutionaire
voormannen" te Goes bijeen, kon hem
dus niet meer als regeeringsper.-i
soon op zij schuiven.
Ook moest het. 't Middelburgsche orgaan
bekend zijn, dat „het orgaan van dr. Kuy
per" ganschelijk niet pleit voor „een
verandering in het tegenwoordig mini
sterie".
Wat „De Standaard" heeft uitge
drukt is eenvoudig dit: dat in 1909, val
len de verkiezingen ten voordeele der
Rechtsche partijen uit, de nu zitting heb
bende ministers zullen kunnen aanblij
ven, maar dat het wenschelijk is, dat
in het regeeringsprogram van 1909 de
christelijke beginselen, levende in de Par
tijen der Rechterzijde, nóg mèè'r zullen
uitspringen.
En deze „reconstructie" berust feitelijk
op een vanzelfsheid, want ook de „M i d d.
Crt." zal willen toegeven, dat een Chris
telijk Kabinet met een regeerings m i n-
d e r h e i d in de Kamer veel klippen heeft
te ontzeilen en niet zóó krachtig het
bewind kan voeren in de richting, die
het voorstaat, als het wel zou willeu.
Ziehier de feiten in hun klare eenvoud.
Maar de „Midd. Crt." heeft voor
zekere doeleinden en aanstaande gebeur
tenissen noodig: eenvoudige waarhededl
te forceeren en in valsch licht, te zetten.
lezer dagen is bij Raadsbesluit de be
ruchte Rotterdamsehe Kermis afgeschaft.
De „N. R. Ct." heeft daarover nogal wat
geschreven; het blad js (natuurlijk tegen
de afschaffing.
„De Tijd" wijdt aan het afschaffings-
besluit een uitvoerig artikel.
We nemen er dit uit:
Men mag aannemen, dat door deze
beslissing aan de toch reeds zieltogende
Hollandsche kermissen de genadeslag is
toegebracht. De Rotterdamsehe kermis
toch, de meest beroemde of, zooals het
in latere jaren juister moest heeten, de
meest beruchte onder alle vroegere en
nog bestaande kermissen, was de eenige,
die, hoe verbasterd ook, nog enkele
flauwe sporen van vroegere grootheid
bewaard had,
rast. Mijn woord van eer geef ik u dat u
geen leed zal geschieden. Ik weet heel
goed, dat gij aan dezen vreeselijken dub
belen moord .geheel onschuldig zijt. Ik
raad u alleen, niet te loochenen dat gij
meer van de zaak weet. Uit hetgeen ik
u tot nu toe gezegd heb, weet gij, dat mij
zeer bijzondere ndddelenten dienste staan.
Zooals de zaak er toe ligt, hebt gij niets
gedaan, wat u beschuldigen kan. Gij be
hoeft niets te verbergen. Daarentegen zijt
gij als rechtschapen(tnensch verplicht, alles
mede te deelen wat gij weet. Er zit op
't oogenblik een onschuldige in de gevan
genis verdacht eene daad gepleegd te heb
ben wier werkelijke dader gij kunt aan
wijzen.
De matroos was intusschen tot zich-
zelve gekomen, maar zijne vroegere zeker
heid was Verdwenen.
„Bij God, ik zal u alles meedeelen, wat
ik van de zaak weet. Doch ik mag niet
hopen, da.t gij ook maar de helft gelooven
zult. Maar ik ben onschuldig".
Zijn verhaal luidde als volgt:
Voor korten tijd had hij een tocht haar
En dan betreurt het Wad, dat er zoo
weinig dagen zijn, waarop ons volk zich
in feestvreugde één weet; om aldus het
artikel te eindigen:
Steeds gfooter, stoeds hopeloozer
iwordt de innerlijke verdeeldheid tus-
schen burgers en burgers van denzelf
den Staat. De ontaarding en, als gevolg
daarvan, het verdwijnen der kennissen,
hoeveel andere bijkomende oorzaken
daarvoor ook vallen aan te voeren, vindt
zijn diepsten grond in deze toenemende
verdeeldheid.
De motieven der hedendaagsche Ge
meenteraadsleden, welke over de Hol
landsche kermissen het doodvonnis uit
spreken, billijken wij volkomen; 'geen
vinger zouden wij tot het behoud daar
van willen uitsteken. Toch is het niet
dan met een zucht, dat wij ervan af
scheid nemen, denkende aan (hetgeen
de Hollandsche kennissen als werkelijk
nationale volksfeesten eenmaal geweest
zijn en aan de redenen, welke tot haar
schandelijke ontaarding en definitieven
(ondergang geleid hebben.
Voor die zucht van „D e T ij d" is wel
iets te zeggen.
Er is hopeloos veel verdeeldheid; maar
die is toch ook weer niet in alles te ver-
oordeelen. Gelukkig zijn de mee sten het
toch wel op het punt van kermis af
schaffing eens.
De houding van dr. Kuyper.
„De Standaard" schrjjft
In de „Limb. Koerier" kon men dezer
dagen een artikel lezen, waarin het werd
voorgesteld, alsof onze consideratiën over
hetgeen in 1909 de eisch van den toestand
zou zijn, eigenlijk hun oorsproDg vonden
in persoonlijke eerzucht en lichtgeraaktheid.
Het viel, geljjk „de Gelderl." opmerkt,
te verstaan, dat de Christ. Hist pers in
deze iaf-beleedigende voorstelling van zaken
was overgegaan.
Juist daarom echter mag het te meer
op prijs gestold, dat „de Gelderl." zelf,
hoezeer een R -Kath. orgaan, met ernst
tegen zoo door niets geieclitvaardigde en
beleedigenie voorstelling in verzet komt.
Dan haalt „De Standaard" aan wat
„De Geidei lander" ten gunste van dr,
Kuyper schreef, dat aldus eindigde:
ln ieder geval lijkt het ons tegenover
den anti revolutionairen leider onbillijk, en
tegenover de linkerzijde onverstandig, bij
beschouwingen over dr. Kuyper's houding
van de onbewezen stelling uit te gaan, als
zoude deze door persoonlijke ambities zjjD
ingegeven.
Te meer nu nog zeer onlangs in „De
Standaard" de rondborstige verklaring werd
afgelegd, dat „geljjk het nu liep vol
strektelijk uitgesloten is „een
opneming van dr. Kuyper in het eventueel
rethtsche Kabinet, dat mogelijk in 1909
zal optreden".
Daarop laat „De Standaard" ten
slotte volgen
Verguisd, gesmaad en beleedigd teworden
door de tegenpartjj, is nu eenmaal het lot,
waaraan een principieel strijder voor het
Christelijk karakter van ons volksleven ten
onzent niet ontkomen kan.
Maar een veeg teeken voor de Christe
lijke politiek wordt het, als zelfs de Chris
telijke pers aan die verguizing met zekeren
wellust en met kwaljjk verholen genot gaat
den Indischen Archipel gemaakt. Met
eenige kameraden ging hij op eene reis
naar Borneo, voor hun genoegen land
waarts in. Hier had hij met een zijner
metgezellen den Orang-Oelang gevangen.
Toen deze kameraad spoedig daarop stierf,
was het, beest zijn eigendom. Het bezorgde
hem door zijne* ontembare wildheid op
de thuisreis ballast, maar het gelukte hem
toch het dier naar Parijs te transportee
ren en in zijne woning onder dak te bren
gen Hij hield hunt, daar achter slot, om
zijne buren geen overlast aan te doen
en was van plan hem te verkoopen, zoo
dra eene voetwond, die hij opgekropen
had, genezen was.
In den nacht van de moord kwam de
matroos van het een of ander partijtje
tamelijk laat naar huis en vond het dier
in zijne kamer, uitgebroken uit het daar
naast liggende kabinetje, dat als gevan-
genis diende. De aap zat, het gezicht in
gezeept en een scheermes in de hand voor
den spiegel, en deed alsof hij zich wilde
scheren. Geschrikt door het feit, een zoo
gevaarlijk wapen in zijne hand te zien,
meedoen.
Dan werpt die pers haar eigen eer en
eigen waardigheid te grabbel.
Vooral het volharden in die verguizing,
nadat uitdrukkelijk verklaard was, dat een
optreden van dr. Kuyper in het Kabinet
van 1909 volstrekteljjk was uit
gesloten, was dan ook zoo verregaand,
dat zelfs „Het Volk" er de „Christelijke
liefde" in haar nummer 2504 om bespotten
kou.
Doch juist daarom moet het tem er ge
waardeerd, dat .de Gelderlander" den
moed had tegen zulk een onverdedigbare
verguizing door bondgenooten ernstig pro
test in te dienen.
Tevens verried ze hierdoor een politieken
zin, door goede politieke voelhorens gedra
gen.
Of wie verstaat niet, hoe niets zoo zeer
als juist die verguizing in de Christelijke
pers de toekomst der coalitie in gevaar brengt
FRANKRIJK.
De tentoonstel li n g d e r „P r i e s-
t er-arbeiders". Te Contes (depart
ment Indreet-Loire), een kleine bedevaart
plaats, waajr de H. Martinus van Tours
gestoirven is en dat met Pinksteren d'kvvijls
door pelgrims bezocht wordt, is in het
slot van graaf Bégarry eene tentoonstel
ling, waar de Fransche priesters, die na
het in werking treden der Scheidingswet
gedwongen zijn, voor hun levensonder
houd Zorg te dragen, de voorwerpen hun
ner kdnstvaardigheid ten toon stellen.
Onlangs is eene vereeniging gesticht,
de „Alliance des prêtres ouvriers", die
reeds 300 leden telt. Leden kunnen slechts
zijn Fransche priesters, die hoogstens vijf
uur per dag of minstens yijf uur buiten
hunne plichten als geestelijken arbeiden.
PEKZIË.
De correspondent van de Daily Tele
graph seint, lakoniek, u,it Teheran: De
Sjah heeft, gedreigd, dat hij Teheran in
de lucht zal laten vliegen, indien' er eenige
poging gedaan wordt, om tegenstand te
bieden.
Uit Petersburg wordt gemeld, dat de
telegrafische gemeenschap met Teheran
verstoord is en dat er geruchten loopen
over ernstige onlusten daar.
Aan de Times wordt pit Teheran gemeld,
dal de gebeurtenissen van December j.l.
zich herhalen. Duizenden gewapende reac
tionairen omringen het parlement, en beide
partijen dreigen met geweld. De troepen
hebben last gekregen, om allen, die wa
pens dragen, in hechtenis te nemen. Er zijn
hier en daar oproerige plakkaten aangm
slagen. De toestand krijgt een ernstig aan.
zien en alle zaken staan stil.
PORTUGAL.
Parijsche bladen vernemen uit Lissabon
De talrijke aanhoudingen der laatste dagen
zouden het gevolg zijn van een ontdekte
samenzwering tegen het leven van de leden
der koninklijke familie.
De aangehoudenen behooren tot hetzelfde
genootschap als Buicr en Costa.
De officieuze pers beweert dat de repu-
blikeinsche partjj in het complot is betrokken.
AMERIKA.
Kardinaal Logue, de primaat van Ierland,
die geruimen tjjd vertoefd heeft in de Vereen.
stond de matroos een oogenblik radeloos.
Toen greep hij naar de zweep, waarmede
hij tot nu toe den Orang Oetang altijd
had kunnen meester blijven. Bij het ge
zicht van dit tuchtigingsmiddel sprong de
aap de deur uit, de trap af, waar hij door
een ongelukkigerwijze open staand ven
ster op straat sprong.
Radeloos ging de matroos hem achterna.
Het dier hield het scheermes nog altijd
in de hand, bleef af en toe stilstaan en
trok grimassen tegen zijn vervolger en
als deze hem ingehaald had, vluchtte hij
weer, zoo hard hij kon. Deze jacht duurde
tamelijk lang. In eene zijstraat achter de
rue Morgue, werd de opmerkzaamheid van
den aap getrokken door een lichtschijn,
die van de vierde verdieping uit het open
venster der woning van mevrouw l'Espa-
nage kwam. Hij bemerkte toen de gaspijp,
klom naar boven, greep het vensterluik,
en sprong zoo op het rustbed. Dit alles
gebeurde in minder dan eene minuut. Bij
het naar binnen springen sloeg de aap
het. luik weer toe.
(Slot volgt).
