voor Zeeinvsch-VliiiiiKlemi,
Gravin Ilario.
No. 421
Woensdag 13 September 1899.
8e jaargang.
FEUILLETON.
HET NIEUWSBLAD
Abonnementsprijs:
Per 3 maanden 50 cents franco per post 55 cents.
Voor België 2.50 en voor Amerika ƒ3.30.
Abonnementen worden aangenomen bij de Agenten,
alle Boekhandelaren,. Brievengaarders en bij dc
Administratie te Bresken s.
Advertentieprijs:
Van 1 tot en met 4 regels 25 cents; elke gewone
regel meer 5 cents. Bij abonnement lager tarief.
Groote letters en vignetten naar hunne plaatsruimte.
Advertenliën worden franco ingewacht uiterlijk
Dinsdag- en Vrijdagnamiddag één ure.
I)it blad verschijnt eiken Dinsdag- en Vrijdagavond bij den Uitgever C. DIELEMAN, te Breskens.
De teerling is geworpenhet pleit is be
slist. Dreyfus is opnieuw veroordeeld.
De levenslange depurtatie op het Duivels
eiland is gewijzigd in een tienjarige vesting
straf. Er zijn ditmaal bij de toepassing der
straf verzachtende omstandigheden in aanmer
king genomen.
De veroordeelde heelt dus in elk geval on
eindig veel gewonnen, voor wat de soort van
straf betreft.
En toch is de jongste uitspraak voor het oog
der wereld even zwaar, zoo niet zwaarder dan
die van 1891.
Toen werd Dreyfus beschouwd als een ver
rader; niemand twijfelde aan de onkreukbare
trouw van den krijgsraad, die hem veroordeel
de, ieder was met afschuw jegens hem ver
vuld. Elke straf was nog te lichtwant hij
die zijn Vaderland verraadt is nog laaghartiger
dan een sluipmoordenaar. Het „dood aan den
verrader 1" uit de dagen van het begin van
1895, was een der meest verklaarbare gemoeds-
uitingeu.
Immers toen kon niemand van buitenaf, ver
moeden, dat eenige mannen, in wier handen
de verdediging des lands was gelegd in hun
vuistje lachten over de maar al te goed geluk
te verwijdering van een jood, wiens rechtschapen
heid op een veel Rooger peil stond, dan die
van de door den Generalen Staf opgeleide leugen
aars en zelfmoordenaars.
Toen was het niet moeielijk oin den Fran-
schen, wier gemoed licht ontvankelijk is voor
47.
Uit het Ilaliaansch vertaald
BOOR
II. c.
Gewoonlijk bevond mevrouw Marr. zich bij
haar en liet geene gelegenheid voorbijgaan om
haar van hare moederlijke plichten atkeerig te
makeu iets wat de gravin zeer lastig begon
te vinden. Zij was half en half gezind den
omgang met haar al te breken wat zij echter
niet deed, omdat haar fijngevoelig hart tot eiken
prijs de oude vriendschap in eere wilde houden.
Markies Prosio verscheen niet meer aan huis
I de familie Ilariode graaf schreef deze
verwijdering toe aan de eene of and»re luim en
hechtte er niet de minste waarde aan.
Toen tegen het einde van het seizoen mar
kiezin Frosio opnieuw ziek werd, ging Iunocen-
oa haar menigmaal bezoeken wat haar tevens
het voorwendsel verschafte oin voor menige
aitnoodiging in de gezelschapskringen te be
danken.
indrukken, te beduiden, dat hij, die de Repu-
bliek in een oorlog trachtte te wikkelen, maar
zoo ver mogelijk uit den weg moest geruimd
worden.
Maar niemand wist welke machinatiën gebe
zigd waren, om eigen tekortkomingen te dek
ken. Want indien Dnitschland werkelijk een
oorlog tegen Frankrijk was begonnen, nemen
we voor een oogenblik de zotteklap van Mercier
aan, dan zou de nederlaag der Republiek ont
zettender dan ooit geweest zijn, er. wel door
eigen schuld. Want het leger was zoo onbe
rooid, dat de generale staf zich schamen moet
voor de gansche wereld, over de onverdedig
baarheid waar in de alles verblindende uniform
zich bevond.
En toch is het voor een Mercier niet moei
lijk, ondanks de onzinnigste redeneeringen, om
de meest ondubbelzinnige legervereerders aan
zijn kantje te krijgen.
Als hij en zooals bij het proces gebleken is,
meer anderen, zegt, dat Dreytus schuldig is,
zelfs zonder het bewijs te leveren, dan zegt
elke krijgsraad het hem nil.
Maar als een Picquart bewijst dat Dreyfus
onschuldig is, en dat uitlegt op eene wijze, dat
een kind zulks begrijpt, dan wordt hij be
schouwd als omgekocht, of als zelf schuldige
te zijn. Als majoor Preystaetter verklaart dat
de krijgsraad van 1894, waartoe ook hij be
hoorde, is misleid, en dat Dreyfus niet schuldig
kan wezen, dan noemt Mercier hem niet wel
bij het hoofd.
Als de oud-president der Republiek, Casimir
Perier Mercitr ontmaskert, zoo dat de haren te
berge rijzen, dan haalt de president van den
Zij bracht gansche avonden met haar door.
Meer dan eens kwam zij dan in aanraking
met den markies, met wien zij eenige strikt
beleefde en afgepast vriendschappelijke woorden
wisselde.
De markies was verstandig genoeg om elke
liefdesbetuiging achterwege te laten, tegenover
eene vrouw wier gevoelens hem niet onbekend
waren, terwijl zij zich volkomen gerust gevoelde
sinds zij bemerkte dat hij haar ontzag.
Tegen het einde van den winter stelde de
graaf zijne vrouw voor om naar buiten te gaan,
zij verzette zich hiertegen niet, maar gat het
verlangen te kennen een ander verblijf te be
trekken.
Hoe nu Zoudt gij de vlakte willen be
wonen, gij die zoo gewoon zijt aan dc gezonde
berglucht
Ja, hield de gravin vol. Wij bezitten
een fraai landgoed te en wij kunnen daar
de vertrekken in orde laten maken.
Dit is een vijandelijke aanval tegen mijn
plan 1 dacht de graaf. Hij maakte geene aan
merkingen, maar zinspeelde op de mogelijkheid,
dat zij dan niet veel met elkander zouden we
zen, aangezien hij een hekel had aan het vlak
ke land eu er op stond naar het gebergte
krijgsraad de schouders op, alsof hij zeggen
wilt, „het woord van den generaal is toch voor
ons een wachtwoord".
Het wekenlange proces, zooals te Rennes
gevoerd, is niet een proces, gelijk wij ons dat
voorstellen, een rechtsgeding waardoor da schul
dige, krachtens de wet moet berecht worden.
Neen, te Rennes ging het om een strijd tus-
schen waarheid en geweld.
Dreyfus moest schuldig zijn en daarom is hij
het ook verklaardalthans er zijn alle ten
dienste staande middelen aangewend om den
schijn te verwekken dat hij schuldig is. Dat
daartoe getuigen dienst hebben moeten doen
uit den vreemde en van een min allooi, dat
daartoe de rechten der verdediging zijn verkort,
dat daartoe opeenhoopingen van insinuaties zijn
gebruikt pleit meer voor de onmogelijkheid rail
het aan te voeren bewijs der schuld, dan voor
de schuld van den beklaagde.
Het is dan ook niet een proces geweest om
de schuld of de onschuld van Dreyfus, maar
het kwam er op aan een zoodanig vonnis te
vellen, dat de ware schuldige of schuldigen
buiten schot bleven. En daaraau heeft de in
druk van de generaals-uniforin en het gewicht
van de sabel de doorslag gegeven.
Het eigenaardige van dit proces is geweest,
dat hoemeer men de waarheid trachtte te ver
stikken, deS te helderder zij te voorschijn is
gei reden, en hoe zwaarder Dreyfus is beschul
digd geworden des te glorierijker zijn onschuld
aan den dag is gekomen.
Want noch aan de waarheid dat Dreyfus niet
is de schrijver van het gewraakte borderel,
noch dat hij onschuldig is, twijfelt niemand
te trekken.
Eene week ging voorbij zonder dat iemand
sprak van naar buiten gaandaarop hoorde
men de graaf de noodige bevelen geven voor
zijn geliefkoosd buitenverblijf; dienzelfden dag
gelastte de gravin den knecht naar te gaan,
ten einde den rentmeester te verwittigen van
de ophanden zijnde komst zijner meesteres.
De graaf hoorde dit in zijn studeervertrek,
en ten hoogste verontwaardigd stond hij op
WatWerd zijne goede Innocenza op eenmaal
wederspannigWat! die volgzame vrouw,
steeds harer plichten indachtig, zou tot de alle-
daagsche vrouwen overloopen Hij wachtte tot
zijn toorn bedaard was, en begaf zich daarop
naar de kamer zijner vrouw.
Hebt gij daareven den knecht gelast
naar te gaan Is het waar of heb ik
het mij verbeeld
Het is waar, Rodolfo
Waarom wilt ge u niet in de oude ge
woonte voegen I Het placht toch uw lust te
zijn die villa, waaraan ik zooveel kosten besteed
heb om haar geheel naar uwen smaak in te
richten. Maar met een minachtend schouder
ophalen, ik denk er niet aan weer even veel
geld voor ons andere buiten uit te geven.
