PETRA, 1st fissclsrsiisis.
I
No. 359.
Zaterdag 13 Augustus 1898.
7e jaargang.
FEESTVREUGDE.
FEUILLETON.
Buitenland.
HET MIEÏÏWSBLAD
voor Zeenwsch-Vlaanderen.
Abonnementsprijs:
Per 3 maanden 40 cents franco per post 45 cents.
Voor Amerika /2.90 per jaar bij vooruitbetaling.
Abonnementen worden aangenomen bij alle
Boekhandelaren, Brievengaarders en den
Uitgever.
Advertentieprijs:
Van 1 tot en met 4 regels 25 cents; elke regel meer
5 cents. Bij abonnement aanmerkelijk vermin
derd tarief. Groote letters naar plaatsruimte.
Advertentiën worden ingewacht tot Vrijdagnam. 1 ure.
Deze Courant verschijnt eiken Zaterdag bij den Uitgever C. DIELEMAN, te Bres/eens.
Het voor ons zoo merkwaardige jaar 1898,
welks zomer velen teleurstelde door regen en
wind, koude en guurheid, heeft toch voor ons
Nederlanders thans eene stijgende be
langstelling.
De «klassieke bodem der vrijheid en onaf
hankelijkheid" kroont weldra de laatste Oran
je-telg tot regeerende Vorstin.
Koningin door de geboorte, zal 31 Augus
tus haar den schepter in handen geven
Gewichtige dag voor land en volk, voor
Vorstin en vaderland, gij zult niet ongemerkt
voorbijgaan
Wij willen toonen dezen dag waardig te
kunnen vieren ter algemeene herinnering
want wat wij tot heden van onze dierbare
toekomstige Koningin hoorden, deed ons vol
blijden moeds de toekomst tegemoet zien.
Eeuwenlang deelden Nederland en Oranje
lief en leed, samen streden ze voor de vrij
heid, samen doorleefden ze de glansperiode
onzer geschiedenis, samen streden ze tegen
den van buiten indringenden geweldenaar.
Mochten volk en vorst ook enkele malen
voor korteren of langeren tijd geseheiden zijn,
ze hereenigden zich ten slotte toch weder en
sloten een band vaster dan ooit. Het volk
zingt nog algemeen den dichter na
Bescherm, o, Godbewaak den grond
Dat die band vast en hecht is, dat vorsten
huis en volk één zijn, bewijst ook het besluit
van dit jaar tot invoering van den persoon
lijken dienstplicht. Niet met geld betaald
DOOR
B. BJÖRNSON.
Daar klonk het rinkelen van bellen op den
weg. Men zag een slede den hof inrijden.
Allen slaakten een zucht van verlichting. Zij
hoorden iemand den gang binnenkomennu
ontdeed hij zich van zijne reiskleederen en
laarzenhij sprak met het dienstmeisje, dat
hem daarbij behulpzaam was. De predikant
stond op om den bezoeker te gemoet te gaan,
maar hij bedacht zich, hij wilde de beide
meisjes niet alleen laten. De vreemdeling na
derde de woonkamer, men kon zijn stem dui
delijk onderscheiden. Allen zagen op. Petra
was van haar stoel opgesprongen en hield de
oogen onafgewend op de deur gevestigder
werd geklopt.
Binnen riep de predikant ontroerd.
Een man met een vriendelijk gelaat, de oogen
door een bril beschermd, stond in de deur.
bloed zal voortaan onze dierbare Koningin
beschermen, neen wij Nederlanders rijk
en arm, zullen het voortaan doen, schouder
aan schouder en met een moed overeenkom
stig den vrijheidsbodem, die ons 't licht gaf.
De Nederlandsche Leeuw waakt en laat,
evenmin als vroeger, met zich spotten.
Vreugde heerscht alom in den Lande, ge
tuige wat de pers er van schrijft over de
feestprogramma's, getuige wat wij in onze
nabijheid als zoodanig zien regelen.
Kunnen op den gedenkwaardigen 31 Au
gustus slechts een klein getal Nederlanders
hunne geliefde Vorstin toejuichen en in haar
glans aanschouwen, ieder kan toch uiting ge
ven aan zijn blij gemoed door 't vieren van
een vroolijk, gezellig feest, waarlijj hij de
Koningin gedenkt.
Ook in ons afgelegen district, vroeger be-
hooreud tot de veroverde landen der zeven
provinciën, lang achteruitgesteld, lang ook in
de Provinciale Staten als een stiefkind be
handeld, voelen wij ons Nederlanders en klopt
ons hart voor de jeugdige Vorstin.
Wij wenschen, evenals de overige deelen
des lands, uiting te geven van onze sympathie.
De merkwaardige dag der troonsbeklimming
zij ook hier voor oud en jong, voor arm en
rijk een onvergetelijke dag.
Immers, voor zoover bekend, zal geen en
kele gemeente in onze omgeving achterwege
blijven om de plechtige inhuldiging feestelijk
te gedenken.
In tal van gemeenten is de eendracht voor
beeldig, en zelfs daar, waar voor een oogen-
blik met de aanvankelijke pogingen niet werd
Petra gaf een gil, en zonk weder op haar
stoel het was Oedegaard.
Geheel onverwacht kwam hij niet voor den
predikant en Signehij had geschreven, dat hij
gaarne de kerstdagen in de pastorie wilde door
brengen, doch dat hij juist op dit oogenblik
kwam, moest eene bestiering der Voorzienigheid
zijn.
Petra kwam niet tot bezinning, eer hij voor
haar stond en hare hand in de zijne hield.
Heen van beiden sprak een woord. Het was
Petra zelfs onmogelijk op te staan. Maar ter
wijl ze hem onafgebroken aanstaarde, rolden
twee dikke tranen langs haar wangen.
Hij was zeer bleek, maar kalm en hartelijk.
Eindelijk onttrok hij Petra zijne hand om
naar Signe te gaan die zich bij het verstver-
wijderd raam, tusschon hare bloemen had terug
getrokken.
Petra verlangde alleen te zijn en verliet de
de kamer. Signe ging eenige huishoudelijke
bezigheden verrichten, de predikant en Oede
gaard begaven zich naar de studeerkamer om
een glas wijn te drinken, waaraan de reiziger
behoefte had.
Hier vertelde de predikant hem wat er in
de laatste dageii was voorgevallen. Oedegaard
gesympathiseerd, is het beginsel prijs gegeven
om de feesttoon niet te vergallen.
Dat niettemin in IJzendijke, waar de par
tijschappen zooveel verdeeldheid brengen, geen
voldoende overeenstemming is verkregen om
het feest zonder wanklanken te vieren, is
zeker betreurenswaardig.
Het valt dan ook dubbel te bejammeren,
dat een buitenlandsch muziekgezelschap de
nationale feesttoon zal moeten verhoogeu, en
uiting zal moeten geven aan de feestvreugde
der bewoners, terwijl de eigen luit, anders
zoo meesterlijk bespeeld, zal rusten.
Zal dat dan niet een wanklank zijn in het
oor van elk weldenkende, en is het niet droe
vig dat persoonlijke veeten zoo ver kunnen
voeren
Hoorde men in Groede na het mislukken
der eerste pogingen van geene feestviering
meer, thans zullen toch nog, door den drang
der ingezetenen, eenige festiviteiten worden
georganiseerd.
Moge de samenstelling der commissie ook
al aanleiding geven tot op- of aanmerkingen,
en wordt het comité als te veel uit ééne
hand beschouwd, och, werp toch in den oranje
kelk geen gal der verdeeldheid, en strooi geen
zaad der tweedracht, waar eendracht macht
maakt, en waar het gevoel ons één van zin
doet zijn.
Weest mannen, verheven boven dat alle-
daagscli gekibbel en toont zulks door ijverig
de handen in een te slaan onder de leuze
«voor Vorstin en Vaderland 1"
Welnu wij hopen, dat Groede zijne hoofd
commissie krachtig steunt, dat er geen twee
verzor.k in diep gepeins, maar gaf door geen
enkel woord, zijne meening over het voorge
vallene te kennen. Zij werden op zeer eigen
aardige wijs in hun gesprek gestoord.
Door het raam zagen ze n.i. twee vrouwen
en drie mannen achter elkander den tuin door
komen.
Nauwelijks had de predikant ze herkend, of
hij sprong op onder den uitroep «daar zijn ze
weer 1 nü moeten wij geduld oefenen 1"
Eerst kwamen de vrouwen binnen, langzaam
door de mannen gevolgd.
Zwijgend schaarden zij zich langs den wand
tegenover de sofa waarop Oedegaard had plaats
genomen. De predikant gaf hen stoelen ze
gingen zitlen, met uitzondering van een heer
achtig gekleed jongraensch, die met uitdagend
gelaat, beide handen in de zakken, bij de deur
bleet staan.
Na een langen poos van zwijgen, waarin de
predikant een pijp stopte, en Oedegaard de
bezoekers nauwkeurig beschouwde, nam eindelijk
een blonde, bleeke vrouw van ongeveer veertig
jaar, het woord. Zij had een smal voorhoofd
en groote sluwe oogen, die niet recht schenen
te weten, hoe ze zich moesten gedragen.
dracht ontstaat, zoodat de bewoners nog lat
gen tijd met genoegen dezen gewichtigen da
herdenken.
Daarvoor echter is de samenwerking va
alle burgers noodig, het eigen ik moet voc
't algemeen belang wijken. Dit feest ka
een echt volksfeest worden, en tot in lengf
van dagen eene aangename herinnering ach
terlaten.
In den tegenwoordigen tijd van strijd e
twijfel op elk gebied, waarin 't materialisme
meer en meer zegeviert en de poëzie van
leven verdrukt, is het hoogst aangenaam ee
geheel volk, alle rangen en standen, de be
lijders van alle godsdiensten gemeenschappr
lijk, als broeders en zusters van een vadei
land, te zien feest vieren.
Dagen, waarin een geheel volk feestvier
zijn er weinig, derhalve mag men zich nis
op zulke dagen door persoonlijke veeten la
ten meesleepen om anderen de feestvreugd
te bederven.
Laten wij in 't land van Cadzand, hoewt
dicht bij België, door dit feest aan 't overig
Nederland toonen, dat wij gevoelen echte Ne
derlanders te zijn en een hart te bezitten, da
warm klopt voor onze jeugdige Vorstin.
In de nieuwe opera te Berlijn heeft Zondag
middag de plechtigheid plaats gehad ter nage
dachtenis van Bismarck, georganiseerd door d'
Berlijnsche commissie. liet inwendige van he
gebouw was met rouwfloers behangen. Nada
Gij hebt van daag eene schoone preek ge
houden dominé, aldus begon ze, een preek di>
precies paste bij hetgeen tegenwoordig ons alle
gedachten vervultwij hebben in Qijgarne dei
laatsten tijd, zeer veel over „verzoeking" gc
sproken. Zij zuchtte. Een man met eei
gelaat waarvoor het benedenste gedeelte zee
smal en het bovenste deel buiten verhoudinj
breed was, zuchtte eveneens en sprak op zal-
venden toon „Deere, behoed onze wegen. Wem
mijne oogen af van ongerechtigheid."
Else, de vrouw die het eerst gesproken had
zuchtte hierop nog dieper en hernam „Heere
waarmêe zal een jongeling zijn pad rein bewa
ren, zoo dat hij handelt naar uw woord
Deze ontboezeming klonk cenigszins vreemc
in den mond der veertigjarige vrouw.
Een man van middelbaren leeftijd leundt
met de kin op een stok, dien hij met beide
handen voor zich tusschen de knieën hield.
Terwijl hij zich zachtkens heen en weej
wiegde, en de oogen geen enkele maal opsloeg,
sprak hij half slapend
„Door zinlijkheid
„En waan verleid,
Tot ongerechtigheden
