voor Zeen wsch-Vlaanderen.
Vrede op aarde.
PETRA, M fissclersiisie.
No. 326.
Zaterdag 25 December 1897.
7* jaargang.
fiiGUwjaarsadvertentiën
FEUILLETON.
HET NIEUWSBLAD
ABONNEMENTSPRIJS:
Per 3 maanden 40 cents franco per post 45 cents.
Voor Amerika ƒ2.90 per jaar bij vooruitbetaling.
Abonnementen worden aangenomen bij alle
Boekhandelaren, Brievengaarders en den Uitgever.
A D V E R T E N T I E P R IJ S
Van 1 tot en met 4 regels 25 cents; elke regel meer
5 cents. Bij abonnement aanmerkelijk vermin
derd tarief. Groote letters naar plaatsruimte.
Advertentiën worden ingewacht tot Vrijdagnam. 1 ure.
Deze Courant verschijnt eiken Zaterdag bij den Uitgever C. DIELEMAN, te Breskms.
12 E M I C II T.
Evenals vorige jaren bestaat er voor belang
hebbenden gelegenheid om in het nummer van
dit blad dat op 1 Januari a. s. zal verschij
nen,
op te nemen ik ƒ0.35, bij eene plaatsruimte
van ten hoogste 7 regels.
Breskens, 17 Dec. 1897.
DB UITGEVER.
Weder staan we voor de zooveelste maal
aan den vooravond van het feest, waardoor
de Christenheid de geboorte van haren Zalig
maker herdenkt.
En weder ook klinkt ons het aloude her
derslied in de ooren, dat door de open lucht
weergalmde bij het vernemen van de heilige
boodschap van Christus' komst op aarde.
Alom wordt het plechtig trio «Eere zij
God in de hoogste hemelen, Vrede op aarde,
In menschen een welbehagen" gepredikt als
een heerlijk Evangelie.
Op tal van plaatsen wordt gewezen op het
heil, der menschheid aangebracht door de be-
DOOR
B. BJÖRNSON.
Waar ben ik ook gebleven Vischvangst,
visschersmeisje, ha, hadat past bij elkaar dus
ik betaal, gij arrangeert, zij wordt inijn vrouw,
en dan
Verder kwam hij niethij had onder dat
gebabbel geen oogenblik op Ocdegaard acht ge
slagen, die doodsbleek was opgestaan, en nu
met een fijn, spaanschriet op hem toeschoot
De verbazing van Yngve Bold is niet te schil
deren hij weerde den eersten slag af; pas op,
sis ge mij slaatriep hij.
Ja, ik zal u slaan, ziet ge, spaansch
spaanschriet dat past dok te zamen en de
slagen vielen met verdubbelde woede over de
schouders, armen, handen en gelaat van Yng
ve Bold.
Deze vloog de kamer rond, steeds roepend
sijt go gek hebt ge uw verstand verloren
teekenis van dit heugelijk feit.
En toch is de werkelijkheid met die god
delijke uitspraak vaak in strijd.
Er moest wel vrede zijn, maar, helaas, ze
is zoo zeldzaam.
Waar op verschillend gebied zooveel onte
vredenheid heerscht, waar afgunst en wangunst,
haat en nijd, afwisselend het menschelijk hart
omsingelen en bestormen, zoolang zal het on
vrede zijn op dit aardrond.
Vrede op aarde
Hoe zoetklinkend is dat woord
Hoe bitter de werkelijkheid.
Er is geen vrede op aarde, als er geen
vrede in het hart is. Want gelijk het hart
de natuurlijke levensbron van het menschelijk
lichaam is, zoo is de mensch het hart der
maatschappij.
En als nu het menschenhart onvrede heeft
met zich zeiven, hoe is er dan vrede in het
maatschappelijk leven te wachten.
Het ontevreden en onrustig Adamshart is
het broeinest van ondeugden, die, zich voort
plantende in de samenleving, de bron worden
voor vele maatschappelijke kwalen.
De mensch, die uit de aarde aardsch is, kan
wel is waar onmogelijk vrede met zich zeiven
hebben, omdat er te veel is dat in opstand
komt met datgene wat hij zijn moest en waar
toe hij geschapen is.
Toch kan men zich te veel aan zich zeiven
overlaten, en bij de vele hervormingen, waar
over men vaak spreekt eene hervorming van
zich zeiven onbeproefd laten.
Zou men denken, dat er vrede is in brood-
ik wil met haar trouwen, hoort ge, trou
wen.
Er uitschreeuwde Oedegaard, buiten
adein, en de liohtharige vloog de deur uit, de
trap af, vluchtende voor dieu krankzinnige
spoedig stond hij op straat roepende om zijn
lichten hoed, die hem uit het venster werd toe
geworpen.
Hierop werd alles stil.
Kom binnen antwoordde Petra op het
zachte tikken aan haar deur, en trad een paar
schreden achteruit om haar liefste beter te kun
nen zien bij het binnentreden.
't Was alsof een koud stortbad haar over
viel, alsof de grond onder hare voeten wegzonk,
toen zij zijn gelaat zag. Zij tuimelde terug en
greep een stijl van haar ledikant. Dit behoedde
haar voor vallenmaar, voor haren geest open
de zich afgrond na afgrond In minder dan
een seconde, voelde zij zich van de gelukkigste
brnid, de grootste zondares. Zij las in een
oogwenk haar lot hij zou haar in eeuwigheid
niet vergeven 1
Ik zie hetgij zijt schuldig, fluisterde
hij nauwelijks hoorbaar, terwijl hij tegen de
deur leunde, als kon hij zonder dien steun niet
dronkenheid, of in liederlijke en schetterende
taal, die daarbij soms wordt uitgebraakt
Is er vrede bij het botvieren van de harts
tochten om elkander op alle mogelijke wijzen
het leven te verbitteren
Kan men oprecht vergenoegd zijn bij be
drog en eerroof, bij verzaking van waarheids
liefde en bij verdrukking
Zoudt ge nieenen, dat een glimlach over
het leed anderen aangedaan, de weerklank is
van een vredegalm
Het is niet denkbaar, al schijnt het zoo,
of al spiegelt men het soms zich zelve voor.
Uit eene onvredige bro» welt geen vrede
op-
Is het dan wonder dat de groote ontevre
denheid, die allerwege heerscht, zoo lang op
eene oplossing wacht.
Neen immers
Zoolang de mensch alleen bedacht is op de
schijnbare bevrediging van zijn eigen ik, zoo
lang zal het duren dat der maatschappij kwa
len blijven aankleven.
Immers als eenerzijds een grief wordt uit
den weg geruimd, dagen er aan den anderen
kant weer nieuwe op.
Want als de mensch geen vrede met zich
zelve heeft, hoe kan hij dan vrede hebben
met een ander, en hoe kan hij er dan aan
denken om zjjn evenmensch te verheften, wan
neer hij zelve zich door zijn onvrede verne
dert. Niet in den tegenovergestelden zin,
waar hoogmoedigheid als een ondeugd is aan
te merken, maar daarin, dat hij zich lager
stelt dan hij zjjn moest.
blijven staan.
Zijn stem beefde, tranen rolden hem over de
wangen.
Weet ge wat gij gedaan hebt? Zij boog
haar hoofdje onder zijn vernietigenden blik.
Zij gaf geen antwoord, zij was als verlamd
door een gevoel van hopelooze ellende.
Jaren geleden, sprak Oedegaard, gaf ik
geheel mijn ziel aan den vriend die door mijne
schuld is gestorven. Ik kon mijn smart en
wroeging niet te boven kotnen, tot ik U ont
moette. Yoor de tweede maal, gaf ik mijn
ziel helaas, tot mijn onherstelbaar ongeluk.
Huichelaarster, gij hebt den tempel van mijn
geluk, dien ik zoo zorgvuldig had opgebouwd,
met dén wreeden slag verwoest. Kind, begrijpt
ge wat ge gedaan hebt
Hij beproefde zijn smart te bedwingen.
Neen, gij zijt te jong, om dat te begrij
pen, hernam hij, gij weet niet, wat gij gedaan
hebt. Maar, dat ge mij bedrogen hebt, inoet
ge toch begrijpen. Zeg mij, wat heb ik u
gedaan, dat gij tot zoo iets gruwzaams in staat
waart Kind, kind, had ge het mij gisteren
nog maar gezegd. Waarom, waarom hebt gij
zoo vreesel'jk gelogen
Er ontging haar geen woord van heigeen hij
Vrede op aarde
Hoe kan er vrede op aarde zjjn, als »r
soms nog geen vrede in het huisgezin is, in
dien beperkten kring van menschen, waar
banden van liefde en gehechtheid zjjn aange
legd.
Hoe vaak heerscht er niet een vrede, di*
de voorbode is van een storm, waarin ulle S-
olen van verborgen toorn, gekrenkte trote ea
wat dies meer zg, worden uitgeworpen.
Hoe menig ouderhert bloedt niet h$ kei
zien van kinderen, die öf door een verkeerde
opvoeding, öf door verkeerd begrepen denk
beelden van ouderlijke gehoorzaamheid schand
vlekken der familie Worden.
Waar die kleine, uigebekenda maatschappij
niet zelden het toonbeeld ii ran can vuur
spuwende berg, wat bljjft dun orar vna da
kracht, die van een huisgezin voor de samen
leving moet uitgaan.
Zijn tal van huiselijke tooneelen niet in ta-
granten strijd met het zoetklinkende >Yrede
op aarde"
Vrede op aarde
En in schier elke gemeente der aarde vindt
men van die brandende vraagstukken, meeat
personeele, waarbij sommigen zich ala tot de
tanden wapenen, en in hunnen ondorlingen
strjjd menigeen meevoeren.
Teekent het vrede, wanneer groote belan
gen op het spel worden gezet om eigen trots
te doen zegevieren
Is er vrede, waar de politieke hartstochten
de tegenover zich staanden in den grond trach
ten te boren
sprak het was alles waar. Hij was naar een
stoel gewankeld die bij het venster stond, en
legde als door smart overweldigd, zijn hoofd
op de tafel. Een oogenblik later stond hij
weer op, zette zich andermaal neder en mom
pelde in zich zei ven En ik, die niet braaf ge
noeg ben om mijn ouden vader te helpen, ik
kan niet, ik heb er geen roeping voor. Daar
om zeker kan niemand mij helpen, alles, alles
is voor mij verloren.
Hij kon niet meer. Zijn hoofd lag in zijn
rechterhand. De linker hing slap langs zijn
lichaamhij zag er uit alsof hij zich niet be
wegen konhij sprak niet meer. Opeens be
roerde Petra's warme adem zijn neerhangende
hand zij lag met gebogen hootd, op haar knieën
voor hemnu vouwde zij de handen, en zag
met een blik waaruit een innige bede om barm
hartigheid sprak, tot hem op. Hij zag op haar
neder. Lang staarden zij eikander aan. Plot
seling maakte hij een afwerende beweging.
't Was of hij de stem niet wilde hooren die
in zijn binnenste zacht pleitte voor vergeving
en barmhartigheid.
Eensklaps sprong hij op, greep zijn hoed en
ijlde naar de deur.
(Wordt Tsxrolgd.)
