OPRUIMING
De Stelpost....
kolberts
winterjassen
pantalons
overhemden
truien en
jongenskleding
17 januari
OPRUIMING
ELEPPE
1911
Onze grote
van kostuums
begint donderdag
3 stuks voor f 10,-
TE KOOP
Diabetici
door Gees Giesheek
LANGE DELFT 19, MIDDELBURG.
Ook nu hebben wij weer opruiming
JUIST NU. IN DEZE DURE TIJD. ZIJN WIJ UW GOEDKOOPSTE
ADRES
BOETIES ƒ25 - EN 35- - KINDERLAARSJES ƒ19,75
JONGENSMOLLIERES 19,75
MEISJES,VIOLLIERES NU GULDENS GOEDKOPER
WERKSCHOENEN MET OLIE EN ZUURBESTENDIGE ZOOL.
LAAG MODEL ƒ28,75 - HOOG MODEL ƒ29,75
RESTANTEN DAMESMUILTJES ƒ5.95
BELOFAST OVERHEMDJES. WIT, ZEER GOED GE
SCHIKT VOOR MUZIEKVERENIGINGEN E.D.
MATEN 28 T.E.M. 35.
BELOFAST OVERHEMDEN. WIT EN BLEU. MATEN 36 EN 37.
NORMAAL 23,75. NU ƒ15,75
HERENSOKKEN VAN ƒ3,95, NU ƒ2.95
HET IS TE VEEL OM OP TE NOEMEN WAT ER VERDER NOG
VOOR VOORDEELTJES ZIJN. HET ENIGE ADVIES IS: WACHT
NIET TE LANG EN KOM VRIJBLJVEND BINNEN
WISSENKERKE, KERKSTR. 7
TELEFOON 01107-218
KORTGENE. SNELLENSTR. 14
TELEFOON 01108-5 44
WOONHUIS MET SCHUUR EN GARAGE
AAN DE NOORDEINDSTRAAT 26 TE WIS
SENKERKE.
TE AANVAARDEN 1 MAART A.S.
INLICHTINGEN:
VERHUURKANTOOR VAN HALST.
TEL. 01107-5 26, WISSENKERKE
De speciaalzaak in suiker
vrije artikelen in Zeeland.
ja"?*.
■r
Jjt
ChocotcJ&wk§,J*.^
Korte Delft 5-7,Middelburg
volop parkeerruimte
Uw voortreffelijke smaak
hoort U noemen en
roemen. Deze armband
van drie strengen
cultivé parels.met
gouden slot en met
echte blauwe saffieren
bezet, is er één uit véél
in armbanden.
E. KERKSTRAAT«O'1
Burgerlijke stand
WISSENKERKE
Geboren:
11 december 1973: Jozef Willem, z.v.
B. W. Platschorre en A. Stefan&kova.
18 december 1973: Hendik Jacob, z.v.
J. N. Filius en A. Bootsma.
Ondertrouwd:
Geen.
Getrouwd:
7 december 1973: Clement, Gerard, oud
22 jaar, wonende te Wissenkerke en Bou-
terse. Janna Adriana, oud 22 jaar, wonende
te Wissenkerke.
28 december 1973: Henderikse, Hubertus
Marinus, oud 21 jaar, wonende te Wissen
kerke en de Quartel, Johanna Christina, oud
22 jaar, wonende te Middelburg.
Overleden:
Geen.
Geboren:
Geen.
Ondertrouwd:
21 december 1973: Marinus Kalisvaart,
20 jaar te 's-Gravenhage en Jannetje Eli
zabeth Oele, 22 jaar.
28 december 1973: Dirk Jan Verburg, 21
jaar en Karin Janitschke, 20 jaar te Keu
len, Duitsland.
28 december 1973: Jozias Willem Wester-
weele, 42 jaar te Wissenkerke en Lena
Wessels, 43 jaar.
Getrouwd:
7 december 1973: Marinus Adriaan West
dorp, 23 jaar te Middelburg en Helena de
Jonge, 20 jaar.
12 december 1973: Thomas Broekhoven,
21 jaar te Wissenkerke en Anna Adriana
Verburg, 19 jaar.
15 december 1973: Cornelis Quinten Klap,
27 jaar te Delft en Sonja Sietje Salomé,
26 jaar te Goes.
20 december 1973: Marinus Dignus van 't
Westeinde, 26 jaar te Goes en Marina van
der Heijde, 21 jaar.
Overleden:
7 december 1973: Willem Saaman, 76 jaar
16 december 1973: Tannetje Adriana van
Goudswaard, 52 jaar, echtgenote van C. J.
Clement.
24 december 1973: Izaak Abraham Heij-
boer, 83 jaar, echtgenoot van C. Verhulst.
29 december 1973: Jacobus Dirk de
Koster, 84 jaar, weduwnaar van L. T.
Kouwer.
31 december 1973: Sara Baijens, 85 jaar,
echtgenote van M. C. de Jonge.
ZEENIVEAU
Niet alleen de Nederlandse bodem zakt!
Ook in de Ver. Staten kennen wij zulk
een aardkundig verschijnsel. Of daar de zee
rijst of wel het land daalt, maakt niet zo
veel uit. Tussen 1948 en 1959 variëerde de
relatieve verhoging van het zeeniveau (ge
baseerd op getijde metingen) van 0.005 -
0,04 voet langs de hele kust van Texas
Louisiana. Tussen 1959 en 1971 evenwel
variëerde de verhoging van de zeespiegel
van 0,19 -1,68 voet. Ook daar maakt de
kuststreek t.o.v. het zeeniveau een dalende
beweging. Zinkend land zou wel eens ver
oorzaakt kunnen zijn door het wegpompen
van olie, gas en water. Maar ook het ge
wicht van de binnendringende zee kan de
bodem naar beneden drukken, zo beweren
Swanson en Thurlow van de National
Oceanic and Atmospheric Administration.
FEUILLETON
Zonder het meisje aan te raken, keek
hij doordringend in haar ogen. „Ja. Jij moet
van dit laatste complex af. Op een radicale
manier. Zie ik er uit als een schooier? Als
iemand, die vrouwen tegen haar wil lastig
valt? Nou? Geef eens antwoord?"
Ze bleef nog altijd staan. „Ik ken je te
korthakkelde ze en werd rood.
Hij greep haar zacht bij de arm. „Kom,
blijf niet staan. Gebruik je nuchtere ver
stand. Ik ben niet zoals die Arnold, wil je
daar aan denken? En ook niet getrouwd."
Ze liepen samen verder. Hij had haar arm
weer los gelaten. „Ginds staat m'n wa
gen." Zijn stem klonk rustig, maar beslist.
„Straks doe ik het portier open. Stap je in,
dan gaan we gewoon een eindje rijden. Niet
over eenzame wegen en niet buiten de stad.
Heel kalmpjes. Jij moet weer acclimatiseren,
daar zal ik voor zorgen, als je wilt. Maar tls
je op de stoep blijft staan, rijd ik weg en
zie jc me nooit meer. Je kunt dus kiezen."
Bij de wagen gekomen, ontsloot hij rustig
het portier aan de stuurzijde en stapte in.
Hij boog zich naar het andere portier, ont
sloot het en duwde het open, een uit
nodigend gebaar makend, terwijl hij haar
vanuit de schaars verlichte wagen aankeek.
Ze aarzelde enkele momenten, Toen bukte
ze zich en stapte in, het portier achter zich
dichttrekkend. Hij startte de wagen, stak de
lichten aan en trok langzaam op, door het
drukke verkeer. Recht voor zich uitkijkend
zei hij: „Je moet beginnen met me te ver
trouwen. Als je een half uurtje met me
door de stad hebt gereden, ben je er mis
schien overheen. Ik zal je niet aanraken,
want ik begrijp best, hoe je je nu voelt. Het
is waarschijnlijk de eerste keer, dat je weer
naast een vreemde man in een auto zit.
En onwillekeurig ga je aan die Arnold den
ken. Aan die bewuste avond. Daar moet je
overheen. Trouwens, als jij in de veronder
stelling verkeert, dat jij de enige bent, die
een grote teleurstelling te verwerken had,
vergis je je."
Zich aan de snelheid van het overige
verkeer aanpassend, reed hij door de drukke
stad. Af en toe sloeg hij een zijstraat in en
kwam wat later weer op een andere hoofd
straat uit. Hoewel hij maar heel weinig
straten in Leiden kende, stond voor hem
vast, dat hij op een gegeven moment wel
ergens op bekend terrein zou uitkomen.
Terwijl hij zo verder reed, begon hij op
kalme toon: „Ik ben acht en twintig. Dat is
mijn echte leeftijd, ik smokkel er geen jaar
af of bij. Toen ik vier en twintig was, be
gon ik werk te maken van een nicht van
m'n baas. Ik kende haar al jaren, want ik
ben erg goed met m'n baas en kom op ge
zette tijden bij hem overhuis. Met verjaar
dagen en zo. En daar was Emie doorgaans
ook. Op een avond, na een verjaardags
feestje, bracht ik haar in mijn wagen naar
huis. M'n baas woont in Velp, Emie in Ro-
zendaal, dat is maar een paar kilometer.
Het was zomer. We maakten een afspraak
voor zaterdag. Ik was nog geen hoofdop
zichter, maar stond wel op de nominatie.
Ik studeerde, omdat ik eerst nog een diplo
ma moest halen. Dat vertelde ik allemaal
aan Emie. Dus gingen we zaterdags samen
uit, in mijn wagen,- toen nog een Kever,
een VW 1200. Och. we hadden een leuke
dag. 's Avonds maakten we een nieuwe af
spraak voor zondag. Dat wilde ze wel, maar
dan in haar wagen. Ze had een grote Opel.
Haar vader heeft een paar textielfabrieken
en zit goed in zijn slappe was. Dat koo :me
betrekkelijk weinig schelen. Ik was enkel
verliefd op de knappe Emie. Het bleef aan,
ik kwam door mijn examen en werd hoofd
opzichter."
Hij remde af voor een stoplicht, terug
schakelend. Terwijl hij wachtte, tot het
groen zou worden, vervolgde hij: „Haar
vader mocht me wel, hoewel ik uiteraard
beneden hun stand was. Maar ik heette
min of meer de protégé van mijn baas te
zijn en Ernie's vader was immers zijn broer.
Vandaar, dat hij geen bezwaar had tegen
mijn omgang met zijn dochter. We gingen
een klein jaar met elkaar, toen we ons ver
loofden. Met volledige toestemming van
haar vader, want hij wilde me wel als
schoonzoon. Nu moet ik nog even vertellen,
dat Emie erg gereserveerd was en bijzonder
gesteld op goede manieren. We kusten el
kaar natuurlijk, maar dat was zo ongeveer
alles. Stoeien of iets dergelijks vond ze ba
naal of burgerlijk en een potje ouderwets
vrijen was er helemaal niet bij. Ze bracht
me aan het verstand, dat zulke uitwassen,
zoals zij ze noemde, in hun kringen geen
usance waren. Ik berustte en dacht: nu ja,
eens gaan we trouwen en dan zal ik haar
wel ontdooien. Dat is een kwestie van ge
duld. In de kringen, waarin Emie verkeerde,
is een verloving zo ongeveer een half huwe
lijk. Je trouwt dan doorgaans binnen een
half jaar, dus we maakten al plannen. Pa
Matsers had een huis voor ons, maar dat
stond haar helemaal niet aan. Er moest
aan verbouwd worden. Pa Matsers zei: Het
huis is mijn huwelijksgeschenk. Als je er
wat in wilt veranderen, mij goed, maar dal-
betalen jullie dan maar zelf."
Het licht werd groen en hij trok weer op.
„Emie kwam met haar bezwaren op tafel.
De keuken wilde ze groter, dus de muur
tussen keuken en bijkeuken moest worden
weggebroken. Er moest een erker aan ge
bouwd worden en boven wilde ze ook een
badkamer. En zo voort. Ik maakte een be
rekening en kwam tot de slotsom, dat de
totale verbouwingskosten een halve ton be
droegen. En hoewel ik een aardige cent op
de bank heb, ging dit toch wel boven mijn
begroting. Bovendien decreteerde ze, hoe ze
wilde trouwen: met paarden en rijtuigen en
een receptie in het Esso Motorhotel, hetgeen
alles bij elkaar nog eens enige duizenden
zou kosten. Nu ja, je zult het onderhand
wel begrepen hebben: ons huwelijk ging
niet door. We hadden een paar keer heftige
ruzie, want ze wilde personeel, als we een
maal getrouwd zouden zijn: een keuken
meid, een kamenier, een huisknecht, een
werkster en een tuinman. Ik stelde tegen
over haar eisen mijn limiet. Tot zover
wilde ik gaan, verder niet. En als je niet
kunt koken, ga je het maar leren. Daar zul
je niets van krijgen. Ik heb het uitgemaakt.
Tot grote woede van pa Matsers. Maar mijn
baas zei: „Je hebt groot gelijk, Gert. Ze zou
je binnen een paar jaar financieel kapot
gemaakt hebben. Ze is nu getrouwd met
een baron, die waarschijnlijk minder ver
dient dan ik, maar dat puzzelen ze zelf
maar uit."
Het was geruime tijd stil in de wagen.
Met vaardige hand stuurde de man hem
tussen het drukke avondlijk verkeer, sloeg
af en toe een rustiger straat of weg in,
maar kwam na verloop van tijd toch weer
ergens dicht bij de binnenstad terug.
Het meisje vroeg na een hele poos:
„Heb je veel van haar gehouden?"
„Vanzelfsprekend. En ergens was ik ijdel.
Ze had altijd veel aanbidders, maar ze koos
uiteindelijk mij. En wie'was ik toen? Ze
zal op haar manier ook wel van mij ge
houden hebben, doch het meest hield ze van
zichzelf. Dat stond vast. Enige dochter en
straal verwend door papa. wiens oogappel
zij was. Dat drong eigenlijk veel te laat tot
me door, daarvoor was ik nog te onervaren.
In haar huwelijk met de baron zal ze wel
het verwende poppetje gebleven zijn. Wel
bekome het hem; hij liever dan ik."
Hij keek op zijn horloge en constateerde,
dat het bijna half twaalf was. „Ik zal je
naar huis brengen, Riek. Je woont aan de
Turfmarkt, niet? Waar is dat ergens?"
Ze wees voor zich uit. „Bij gindse licht
reclame ga je rechtsaf. Dat is een éénrich-
tingsstraat. Je volgt de pijlen maar. tot je
over een brug moet. Meteen over de brug
heb je de Turfmarkt. Ik wijs je het huis
wel."
Van terzijde keek hij het meisje even aan,
nadat hij de wagen in de aangegeven rich
ting reed. „En? Hoc is deze man in de auto
je bevallen?"
Ze legde even haar hand op zijn arm. „Je
bent lief. Ik denk, dat ik er overheen ben.
Er gaat zo'n weldadige rust van je uit."
Enkele minuten later stopte hij voor haar
woning. Enkel haar hand drukkend, vroeg hij:
„Wanneer ben je weer vrij 's avonds?"
„Dinsdag heb ik de hele dag en avond
geen dienst." Ze keek hem vol verwachting
aan.
„Goed. Ik kom je dinsdag in de avond
hier halen. Ik bel aan, begrijp je? Dan gaan
we eerst samen toeren. De stad uit. Dan is
het nog licht. Je weet nu, dat er geen en
kele reden is om bang te zijn."
Ze aarzelde nog even. „Krijg ik geen
zoen?", fluisterde ze.
„Nee. Ik heb geen haast. Dat komt vol
gende week wel. Slaap maar lekker en
vergeet voorgoed, wat je me vanavond hebt
verteld. Voor mij maakt het geen verschil."
Ze drukte nogmaals zijn arm. „Dank je,
Gert. Ik vind je een fijne jongen."
Het was rond middernacht, toen hij de
deur van zijn kosthuis opende, zich er
over verwonderend, dat er nog licht brandde
in de eetkamer. Doorgaans gingen moeder
en dochter bijtijds naar boven. Als hij op
zijn kamer zat te lezen, waren ze meest
voor elven al in hun respectievelijke slaap
kamers.
In de hal deed hij de deur op het nacht
slot en wilde behoedzaam naar boven lopen,
toen de kamerdeur werd geopend en het
hoofd van Rienie zichtbaar werd. Meteen
zag Gert, dat ze gehuild had. Geschrokken
bleef hij op een der eerste traptreden
staan. „Is er wat gebeurd?" vroeg hij.
„M'n moeder," antwoordde ze met een
snik. „Ze is een uur geleden naar het zie
kenhuis gebracht
Hij stapte terug en liep op het meisje
toe. „Naar het ziekenhuis? Waarom? Wat
heeft ze opeens?"
„Het is de gal. Daar had ze vaker last
van. Maar vanavond kreeg ze weer een aan
val. Ze gilde het uit van de pijn. Ik heb de
dokter laten komen en die besliste, dat ze
meteen naar het ziekenhuis moet. Morgen
vroeg wordt ze al geopereerd. Het is a
„Acuut?"
„Ja, zo noemde hij het. Ik ben ook nog
maar net thuis. Wat moet ik nu?"
(Wordt vervolgd).
