daarom is
de Rabobank
ookvoor u
de ideale bank
Rabobank B
M
TILROE
De Stelpost....
Rabobank „Wissenkerke"
Rabobank „Colijnsplaat"
kinderen weten 't wel..
een kollektie
die gezien
mag worden
't Jantje van Alles
Diabetici
GESLOTEN
door Gees Giesbeek
Met 3000 vestigingen in stad en land kan de Rabobank haar relaties overal
dicht bij huis van dienst zijn.
Snel en doeltreffend. Met een omvangrijk dienstenpakket, afgestemd op de eisen
en behoeften van bedrijfsleven en partikulier.
614 Miljoen Nederlanders maken daar al regelmatig gebruik van. En ondervinden
telkens weer hoe deskundig de Rabobank hen kan helpen met de vele bankdiensten
zoals: sparen, privérekening, effectenbehartiging, financieringen, hypotheken,
verzekeringen, rekening-courant, bewaargeving. Tot vakantiereizen toe.
Daarom is de Rabobank de bank die ook voortreffelijk bij u past.
Zowel zakelijk als privé.
de bank voor iedereen
Rabobank: zo noemen zich voortaan de Raiffeisenbanken
en de Boerenleenbanken.
BffinnraiHiHnnHB
Kinderen hebben een eigen willetje èn smaak. Zeker wat brillen
betreft weten ze hun wensen precies te omschrijven. Daar hebben
wij onze kollektie op afgestemd.
(I
BRILLENSPECIALISTEN
MIDDELBURG - LANGE DELFT 8a8b
VLISSINGEN - WALSTRAAT 81
OOSTBURG - RAADHUISPLEIN
MODERNE
BOOTS
met perfecte pasvorm
IN 4 WIJDTE MATEN.
Schoenhandel
c4U
ewyn
Langeviele 2, Middelburg
Telefoon 01180 - 23 62
TE KOOP uit erfenis antieke
koperen SAMOVAR ƒ150,-. 3
antieke roodkoperen water
kannen met tuit 200,-.
Schenkkan 75,-. Bloembak
75,-. 2 maatkannen 125,-.
vruchtenschaal, notenschaal en
klein keteltje 100,-. 2 pan
nen 100,-. Alles antiek rood
koper in een koop 700,-.
TEL. 070 - 46 13 07 of 65 24 05.
Ruime sortering
TAFELZEIL
met wollen rug, 140 cm
breed, nu nog 9,50 per
meter
Korte Noordstraat 11-15,
Middelburg.
GOED IDEE
voor uw bont in ieder geval
kijken bij de grootste en goed
koopste bontzaak van Neder
land. Duizenden korte en lange
BONTMANTELS
bonthoeden en -colliers tegen
aantrekkelijke lage, betaalbare
prijzen!
Bont kopen is een zaak van
vertrouwen. Een 3-jarig ga
rantie-certificaat is dat ver
trouwen waard. Meer waarborg
voor bont. Desgewenst soepele
credietservice.
DE BONTKONING.
Hoogstraat 97, Rotterdam-C,
Tel. 010-117.117. Groot par
keerterrein voor de zaak.
Bij koop voor 2 personen per
bus, trein of eigen auto wordt
reisgeld terug betaald. Dus
gratis reizen. Vrijdagavond tot
9 uur geopend.
De speciaalzaak in suiker
vrije artikelen in Zeeland.
A.%
O.Q.'fcuTujen,
Korte Peilt 5-7,Middelburg
volop parkeerruimte
vanaf a.s. dinsdag t.e.m.
vrijdag.
J. P. SCHIPPERS.
Colijnsplaat.
BOUWMATERIALEN
Specialiteit in asbest, golf
platen, alle soorten tegels,
vele soorten plaat- en
wandbekleding.
Het adres voor binnen- en
buitendeuren, dakbedek
kingsmaterialen, alle soor
ten sloopmaterialen.
Fa. Sturm S Dekker.
Noordweg 38, Oostkapelle
Tel. (01189) 13 40.
FEUILLETON
Ze knikte begrijpend en wees in onbe
stemde richting. „U zou het kunnen pro
beren bij mevrouw Schollenberg. Ze is
weduwe en heeft wel eens een kostganger.
Tot voor kort had ze een onderwijzeres,
maar die is onlangs getrouwd. Best moge
lijk, dat ze weer verhuren wil."
„En waar woont die mevrouw Schollen-
berg?"
„Hier de weg op, richting Riepmade.
Het is zowat aan het eind van het dorp.
Een vrijstaand herenhuisje. Het nummer
weet ik niet, maar de naam staat op de
deur. Het is links van de weg. Ach, u kunt
niet missen."
Hij bedankte de vriendelijke vrouw en
begon aan zijn maaltijd. Daarna rekende
hij af met de dienster en gaf haar een extra
fooi, wat ze verbaasd en dankbaar aan
vaardde. Zoiets was in deze contreien blijk
baar niet gebruikelijk.
Na enig zoeken vond hij het „alleen
staand herenhuisje". De naam klopte, dus
stapte hij uit zijn wagen en belde aan.
Het huis was bij lange na niet nieuw, maar
zag er wel goed uit. De dame, die enige
ogenblikken later opendeed, keek hem
scherp aan. Gert knikte even. „Ik zoek voor
enkele maanden een kosthuis van maandag
tot vrijdag, mevrouw. Men heeft mij uw
adres aanbevolen."
„Wie?", vroeg de vrouw.
„In het hotel dat ze aan het verbouwen
zijn."
„O. het „Woelige Meer". „Komt u even
binnen." Blijkbaar maakte hij in eerste in
stantie een gunstige indruk.
De vrouw ging hem voor naar een klein
vertrekje en nodigde hem uit te gaan zitten.
Gert stelde zich voor: „Treep. Ik ben hoofd
opzichter in de bouw en ga hier in het
dorp maandag beginnen. Voor de Coöpe
ratie."
„Waar woont u?"
„In Velp, mevrouw. Dus te ver om elke
dag heen en weer te rijden, begrijpt u?
Ik ben nog thuis, bij mijn ouders."
„Wat zei u ook al weer, dat u voor
werk doet?"
Op rustige toon legde de bezoeker uit
wat men ging bouwen: Groot pakhuis met
silo en direkteurswoning. „Samen met een
andere ondernemer uit Leiden. Enige maan
den zal de bouw zeker wel duren. Ijs en
weder dienende."
„En u gaat de weekeinden naar huis?"
Gert glimlachte. „Allicht, mevrouw. Ik
heb altijd in de omgeving van mijn woon
plaats gewerkt en behalve in m'n militaire
diensttijd was ik nooit ver van huis."
De vrouw kwam overeind. „De kamer is
boven. U kunt beneden bij ons eten. We
zijn met ons beiden, mijn dochter en ik."
De zit-slaapkamer was ruim en zonnig
en behoorlijk gemeubileerd, zij het wat
ouderwets. Hij keek eens rond en knikte.
„Staat me wel aan, mevrouw. Als we het
over de kondities eens kunnen worden
Hij had geen idee, wat vandaag de dag een
kosthuis vróeg, dus toen ze een bedrag
noemde, knikte hij enkel. „In orde, me
vrouw. Kan ik maandag komen? Misschien
breng ik deze week nog wat spullen, die ik
hier nodig heb."
Dat kon en toen hij zijn portefeuille te
voorschijn haalde en een maand vooruit be
taalde, klaarde het gezicht van de vrouw
helemaal op. Waarschijnlijk had hij nu wat
meer vertrouwen ingeboezemd, want ze
nam het geld in ontvangst en vroeg: „Wilt
u misschien een kopje thee?"
Hoewel hij liever meteen weer in zijn
wagen wilde stappen om naar Velp te
rijden, wilde hij niet onbeleefd zijn en
antwoordde: „Heel graag".
Enige minuten later zaten ze aan de
straatzijde in een groot vêrterek en dronk
Gert de slappe thee, die ze hem voorge
zet had. En luisterde naar haar confiden
ties: „Mijn man was beroepsofficier. In
Leiden. Hij is enige jaren geleden door een
auto-ongeluk om het leven gekomen. Mijn
dochter werkt op kantoor in de stad. U
begrijpt het misschien: een weduwenpen-
sioen is niet zo groot en dit is een eigen
huis. Zelf ben ik in dit dorp geboren; de
stad trok me nooit erg. En een eigen huis
kost geld. Als u bijvoorbeeld enkel al weet,
wat het buitenschilderwerk kost, dan kom
je geld tekort. Vandaar, dat ik wel eens
iemand in huis heb. En een man in huis, bij
twee vrouwen alleen, is misschien wel zo
prettig. Je leest tegenwoordig van die ver
schrikkelijke dingen in de krant. Ze ver
moorden je rustig voor een paar tientjes..."
Gert luisterde geduldig, met éénletter
grepige woorden antwoordend en wilde
maar het liefst gaan. Daarom bedankte
hij voor een tweede kopje en slaakte een
zucht van verlichting, toen hij weer in zijn
wagen zat en wegreed. De weg zoekend,
om uit het dorp te komen, was hij van
mening vlug geslaagd te zijn met een kost
huis. Mevrouw Schollenberg bleek, als zo
vele alleenstaande vrouwen, een spraak
zaam mens te zijn, maar veel zou hij niet
met haar te maken hebben. Als het hem
begon te vervelen, verdween hij naar zijn
kamer en bleef daar. Of reed hij naar de
stad. In een plaats als Leiden zou voldoende
vertier zijn.
Tegen de avond was hij terug in Velp en
thuis belde hij zijn baas op. „Ik heb kennis
gemaakt met meneer Diephuis en zijn zoon
Piet. Lijkt me heel geschikt, meneer. We
zijn samen naar het bouwterrein gereden.
Ze zijn al met het grondwerk bezig. Vol
gende week beginnen ze met het heiwerk en
het vlechten. Ik dacht wel, dat we goed
zullen samenwerken."
„Heb je al een kosthuis, Gert?"
„Ook dat, meneer. Minuut of vijf rijden
van het werk."
„Mooi. Kostgeld is voor mijn rekening.
Je reiskosten eveneens. Kom morgen even
op m'n kantoor, dan maken we dit in orde
met de boekhouder."
Na met zijn baas getelefoneerd te heb
ben, keerde hij terug in de huiskamer. Op
de vragende blikken van zijn vader en moe
der antwoordde hij: „Het is voor elkaar;
de baas betaalt alles, dus houd ik wel een
paar centen extra over. Hij zal er best aan
verdienen, als hij het kan aannemen met
die Diephuis samen."
„Lijkt het kosthuis je, Gert?", vroeg zijn
moeder.
Hij haalde de schouders op. „Dat zal de
volgende week blijken. De kamer is netjes
en het is dichtbij het werk. Dat is ook
belangrijk."
Zondagsavonds belde Gert Treep aan het
herenhuis aan liet Lange Water, zoals de
straat heette, een koffer in de hand. Me
vrouw Schollenberg, zijn kersverse hospita
deed open en keek verbaasd, toen ze de
nieuwe kostganger zag. „Hé, meneer Treep,
ik dacht, dat u morgen zou komen." Wat
schoorvoetend ging ze een paar passen
achteruit, zodat hij verder kan komen.
„Mevrouw, de mensen beginnen om ze
ven uur en ik ben gewend er gelijk met
hen te zijn. Dus arriveer ik zondagsavonds."
Ze sloot de deur achter hem. „De af
spraak was anders van maandag tot vrij
dagbegon ze op een niet te misken
nen afgemeten toon.
Hij zette de koffer even in de hal. „Als
u mij een sleutel geeft, mevrouw, ga ik
zondagsavonds meteen naar boven, naar
mijn kamen. Dus
„O ja, een sleutel is gemakkelijker voor
u. Ik zal hem u straks geven. Ik zal er één
bij moeten laten maken, want we hebben
er twee en mijn dochter en ik kunnen hem
niet missen."
„Meneer kan zolang de mijne wel krij
gen, mama," klonk opeens een stem. Ge
lijk vertoonde zich een volslanke jonge
vrouw in de deuropening."
De bezoeker boog even en stak zijn hand
uit. „Geert Treep," stelde hij zich voor.
Het meisje deed een paar passen naderbij en
legde haar hand in de zijne. „Rienie Schol
lenberg," antwoordde ze. „Aangenaam."
„Het genoegen is natuurlijk geheel aan
mijn kant. En wat die sleutel betreft
ik bel de eerste dagen wel aan; dat is niet
zo erg."
Terwijl Gert naar zijn kamer liep, hoorde
hij de vrouw mopperen tegen haar dochter.
Lijkt me niet bepaald een vrolijke tante,
dacht hij. Enfin, veel heb ik niet met het
tweetal te maken. Hoewel, die dochter kan
wel met zichzelf voor de dag komen.
Nadat hij zijn kleren in de kast had weg
geborgen, stak hij een sigaret op en ging
zitten, terwijl hij zijn transistortje aanzette.
Maar binnen vijf minuten werd er geklopt.
„Ja-
Mevrouw Schollenberg betrad zijn kamer.
„Neemt u morgenochtend, brood mee, me
neer? Of komt u tussen de middag eten?
We eten 's avonds warm, omdat mijn doch
ter de hele dag weg is."
„Ik kom tussen de middag wel, mevrouw.
Ruim half één, schikt u dat?"
„Zeker. Ik ben vrijwel altijd thuis. En
hoeveel eet u 's morgens?"
„Een paar beschuiten en twee of drie
boterhammen. Dat is voldoende."
„O." Ze stond even na te denken. „Be
schuit eten wij nooit, maar ik haal morgen
wel een pak."
Hij lachte even, de transistor uitdraaiend.
„De eerste paar dagen kijk ik niet zo krap,
mevrouw."
„Hoe laat staat u op? Moet u gewekt
worden?"
Hij wees op een wekker, die op een
nachtkastje stond. „Half zeven ben ik be
neden, mevrouw."
„Dat is erg vroeg, maar daar vinden we
wel wat op. Mijn dochter gaat met de bus
van kwart voor acht naar de stad. Enfin,
dan wens ik u nu een goeden nacht."
„Goeden nacht, mevrouw."
Hij hoorde de vrouw weer naar beneden
gaan. Z'n transistortje opnieuw aanzettend,
dacht hij: Geen koffie en geen: komt u
nog even beneden. Nou, zal me ook een
zorg zijn. Dan kruip ik wel vroeg onder de
wol. Voor een keer misschien niet slecht.
(Wordt vervolgd).
Bent u reeds geabonneerd op
ZEELAND
MAGAZINE???
een twee-maandelijks tijd
schrift met actualiteiten,
cultuur, evenementen, his
torie en recreatie.
Het geheel in 4 - kleuren
omslag en alle artikelen
voorzien van nog nimmer
gepubliceerde foto's.
Slechts 10,per jaar.
Vraag een gratis proefnum
mer aan:
POSTBUS 1,
WISSENKERKE
