WISSE - Kortgene een briljant die alsmaar groter wordt Discriminatie van gehandicapten FH Tweede blad van het Noord-Bevelands Nieuws- en Advertentieblad d.d. 6 mei 1971 no. 3450 Moederdag geschenkendag 'T GOUDDOPPERTJE LIEFDE OP DE RIJN Profiteer van onze grote sortering, met speciale aanbiedingen. WAARONDER Classique koperen wandlampjes vanaf ƒ13.75 Classique staande lampjes nu 29.50 Verchroomde fluitketels 19.95, nu 14.95 Tornado koffiemolens nu 17.50 1 set koelkastdozen a 4 stuks nu 3.25 1 set assorti theeglazen nu 3.25 Unica tuinstoel voor slechts 10.50 VOORTS EEN GROTE SORTERING TUINMEUBELEN Komt u ook? Want bij dit alles krijgt u ook nog ZILVERZEGELS Breng dus een bezoek aan de zaak waar je ALLES kan vinden Deze solitair met groeibriljant koopt U met een kleine briljant (om te beginnen). Op een later tijdstip wisselt U deze ring iveer bij ons in voor eenzelfde exemplaar met nn een grotere briljant. U betaalt dan alléén bet verschil in prijs! Op deze manier komt U haast ongemerkt in het bezit van een kostbaar sieraad van een onvergankelijke schoonheid en waarde. JUWELIER HORLOGER Goes, Korte Kerkstraat 12, Telefoon 01100 - 50 94. FEUILLETON FRAAIE GELDINZAMELINGEN SCHONE SCHIJN, DIE HARDE WER KELIJKHEID VERDOEZELT Zelfs Heintje en de Zangeres zonder naam moesten er enkele maanden geleden aan te pas komen in een grootscheepse televisie-uitzending om het Nederlandse volk tot goedgevigheid op'te wekken. Maar de vijf miljoen, nodig voor een nieuwe Henri Dunant, kwamen er ruimschoots. De Neder landse invaliden krijgen hun schip, waarmee hun vakantietochten worden georganiseerd. De bevolking staat dus positief tegenover de invaliden? Of wilde men met deze gulheid zijn geweten in slaap sussen en daardoor ver geten hoe dikwijls men tegenover de gehandicapten in gebreke blijft? Het heeft er wel de schijn van, zeker wanneer we af moeten gaan op de uitkomsten van een onderzoek, dat door het Instituut voor Psychologisch Marktonderzoek te Schiedam werd ingesteld. De conclusie van dit onder zoek, dat op verzoek'van het ministerie van Sociale Zaken werd verricht, luidde dat er bijvoorbeeld een sterke weerstand bestaat tegen het aanne men van gehandicapte werknemers en dat die weerstand meer berust op gevoelsargumenten dan op redelijke overwegingen. Een stukje discrimi natie dus, dat door Heintje en de Zangeres zonder Naam niet weggezon- gen kan worden. Cobie liep naar het raam en bekeek de dure bloemen. Toen ze het 'kaartje had gelezen, uitte ze een zachte kreet en kwam een lichte blos op haar wangen. „Hoe weet hij dat.bracht ze er uit. „Van Bob, mijn schoonzoon. Ze kennen elkaar, zie je. Hij zei door de telefoon, dat hij graag op deze wijze iets wilde goed maken, en of ik dat wilde accep teren. Ik heb geantwoord: wat mij be treft, is het in orde. Of mijn aanstaande vrouw er net zo over zal denken, weet ik natuurlijk niet." Ze las nog eens het kaartje: „Th. J. M. baron Van Genechten van Tienhoven." Toen knikte ze. „Dat is 'm." „Ilc heb hem en zijn vrouw uitgeno digd," vervolgde Theo. „Ik hoop, dat ik er goed aan gedaan heb." Ze leunde tegen hem aan. „Ben je dan niet jaloers?" „Welnee, liefje, waarom? Van Bob weet ik, dat hij een goeie kerel is. Hij is met verlof in Nederland. Ze wonen in een villa bij Colmschate, dat is in de buurt van Deventer. Niet zo ver hier van daan." Ze voelde zijn beschermende hand om haar heen en keek naar zijn gezicht. „Waarom deed je dat, Theo de tweede?" Misschien ook om Lien," antwoorde hij zacht. Als zij ziet, dat -hij er is, zal ze het wel uit haar hoofd halen te zin spelen op wat is gebeurd. Afgezien van het feit, dat er au fond niets is ge beurd, waarover jij je hoeft te schamen." Ze hief fier haar hoofd op. „Inderdaad, door Qré de Boer er is niets gebeurd, dat niet iedereen mag weten. Enfin, voor wat mij betreft.... hij mag komen. Om je de waarheid te zeg gen: ik ben nieuwsgierig, hoe hij er uit ziet na al die jaren." Ruim half elf arriveerden Dick en Flip met hun vrouwen bijna gelijktijdig. Er werden handen gedrukt en kussen gewisseld. Dick en Ellie waren hartelijk en Cobie zei zacht: „Ik vind het prettig met u kennis te maken." „Zeg maar Dick en Ellie, hoor. We mogen je toch wel Cobie noemen? Wel, nu ik je heb gezien, begrijp ik er wat meer van, Cobie. Het is helemaal niet te verwonderen, dat onze vader weg van je is," meende de oudste zoon. Ze bloosde van genoegen en keek hem dankbaar aan. „Dank je wel, Dick," ant woordde ze eenvoudig. Ze keek om zich heen, maar Flip en Joke waren de bloe men aan het bewonderen en Theo be geleidde hen. Ze draaide zich weer tot de oudste zoon en zei zacht: „Ik houd heus erg veel van je vader Ellie glimlachte. „Zonder dat zien wij het, Cobie. Als je vader gelukkig kunt maken, zullen wij ook van je houden. Kun je je enigszins voorstellen, waarom wij aanvankelijk wat terughoudend wa ren?" Cobie knikte. „Misschien zou ik net zo geweest zijn." Ellie schoof haar arm door die van de oudere vrouw. „We verstaan elkaar en dat is al heel wat. En laat ons nu ook eens de bloemenschatten bewonderen." Na Henri Dunant kan ons geweten er weer tegen Het aantal gehandicapten in de Neder landse samenleving wordt geschat op circa 550 a 560 duizend. Onder het be grip „gehandicapten" vallen zowel de lichamelijk als geestelijk gehandicapten, zowel zij die als invalide geboren zijn als degenen, die dit op latere leeftijd zijn ge worden. Het aantal gehandicapten in onze maatschappij groeit elk jaar ver ontrustend, niet in de laatste plaats door het toenemend aantal verkeersongeval len, waardoor duizenden mensen invalide worden. Volkomen onverhoeds ondergaat hun leven een ingrijpende verandering en het beangstigende is dat ieder van ons de kans loopt dat hem (haar) zoiets overkomt. Zoals in beginsel ook ieder echtpaar de kans loopt een zwakzinnig kind te krijgen. Onze sociale wetgeving heeft tal van voorzieningen in het leven geroepen, die de gehandicapten een althans in mate riële zin leefbaar bestaan moeten bieden. In het kader van de bijstandswet is er een groepsregeling voor minder-validen, die thuis wonen en werknemers, die we gens hun invaliditeit geheel of gedeel telijk arbeidsongeschikt zijn verklaard, kunnen recht op een W.A.O.-uitkering doen gelden. De kosten van verpleging en behandeling van chronisch zieken vallen in zeer vele gevallen onder de wet bij zondere ziektekosten en het is trouwens de bedoeling, dat in de naaste toekomst ook de z.g. extramurale verpleging en behandeling (de thuisverpleging dus) on der deze wet zal gaan vallen. Kortom, in materiële zin blijven de gehandicapten niet in de kou staan, al valt er op ver schillende details in onze sociale wet geving nog wel het een en ander af te dingen. Weerstand gevoelsmatig. Maar van brood alleen kan geen mens leven. Dat geldt zeker voor de gehandi capte, die toch al dikwijls afhankelijk is van de hulp van derden en die door Tegen elven arriveerde dokter Berends. „Even kennis maken met de gelukkige bruid," zei hij lachend, „want dat moest wel een heel pientere jongedame zijn, om Theo zover te brengen." Hij vatte haar beide handen en keek haar enige tijd onderzoekend aan. Toen knikte hij. „Juf frouw Verleun, ik heb de grootste be wondering voor Theo's smaak. Theo ken nende had ik hoge verwachtingen, maar ze zijn werkelijk overtroffen. Theo ge- luksmens, laat ik je feliciteren: van harte. En dit lieftallige bruidje even eens. Mensen, dat jullie veel van elkaar mogen houden. Kijk me dat kind nou eens blozen.... heb ik iets verkeerds gezegd?" Hij keek de kring rond, maar zag alleen lachende gezichten. Theo drukte hem de hand. „Dank je wel. Je overdrijft lichte lijk, maar ik ken je en ik weet, dat het uit je hart komt." De bruid stond lachend en blozend in het middelpunt. „Nou," vervolgde Be rends, „wat mij betreft: lang zullen ze leven. En als je een kopje koffie voor me hebtwant ik kan hooguit een klein half uurtje blijven. De plicht roept en een arts heeft zelfs geen vrije zater dag." Op dit moment stopte er een grote limousine voor het huis en daaruit stap ten Bobbie en Lien. De gesprekken ver stomden, toen het tweetal het bordes op liep en over Cobies rug ging een koude rilling. Als ze in 's hemelsnaam maar geen scène maakt, dacht ze. Ze keek even naar Theo, maar deze knikte haar ge ruststellend toe en daarom ontspande ze zich. Als hij gerust was, waarom zou ze zich dan zorgen maken? Terwijl iedereen zo vriendelijk was? HOOFDSTUK 20 Geen vuiltje meer aan de lucht. Het was doodstil in het vertrek, toen het tweetal binnenkwam. Bobbie liep gaans bijzonder gevoelig is voor de hou ding die de mensen jegens hem aanne men. Vaak gaat hij meer gebukt onder overdreven hulpbetoon dan onder gebrek aan hulp. Veelal is de hulp, die men hem wil geven, ook verkeerd gericht. Men wil hem helpen met dingen, die hij best zelf kan doen en men laat hem in de kou staan daar, waar hulp en begrip nu juist wel vereist zijn. De weerstand tegen het aannemen van gehandicapte werknemers blijkt nog al tijd erg groot te zijn, zo heeft het on derzoek van het Instituut voor Psycho logisch Marktonderzoek uitgewezen. Deze weerstand is voor een belangrijk deel te wijten aan een opvallend gebrek aan kennis omtrent de mogelijke maatrege len, die de inpassing van gehandicapten in de arbeid bevorderen, aldus de onder zoekers. De weerstand tegen gehandi capte werknemers berust niet op zake lijke gronden doch veeleer op gevoels argumenten en vooroordelen. In bedrij ven, waar men wel ervaring met gehan dicapte werknemers heeft, blijkt men over het algemeen positieve ervaring te hebben. Vooral de groepen van gehan dicapten die een gehoorstoornis hebben, wier armfuncties gestoord is of die an derszins belemmerd zijn in hun voort bewegen komen er, in de beoordeling van hun werk heel gunstig af. Deze gehan dicapten stellen die werkgevers en per soneelschefs in het ongelijk, die bij voor baat iedere gehandicapte afwijzen. Psychiatrische patiënten. Het aantal potentiële werknemers (15 tot 65 jaar) in ons land, dat in meer of mindere mate gehandicapt is, wordt al leen al voor de mannen op 175.000 a 200.000 geschat. Ongeveer 60 is licha melijk gehandicapt en 40 °/o is geestelijk gehandicapt. Vooral de laatste groep heeft ven op de arbeidsmarkt. Tegen de aan stelling van oud-psychiatrische patiënten volgens het onderzoek geen beste troe- in vast dienstverband blijken veel werk gevers bezwaar te hebben. Deze bezwa meteen op de bruid toe en drukte haar hand. „Cobieik mag wel Cobie zeg gen, he? Mijn hartelijke, oprechte, welgemeende gelukwensen. Ik heb nog niet het ge noegen gehad je te zien, maar ik moet eerlijk bekennen, dat je nog knapper bent, dan ik me had voorgesteld." Ze knikte dankbaar en lachte even. Toen wendde ze haar blik naar Lien. Even keken de vrouwen elkaar aan: Lien met een ondoorgrondelijke blik, Cobie met een onbevangen oogopslag. Lien stak haar hand uit en Cobie legde de hare erin. „Mijn echtgenoot heeft me het gras al voor de voeten weggemaaid, dus be hoef ik er niets meer aan toe te voegen," zei ze op afgemeten toon. „Dus," voegde ze er luchtig aan toe, „ook mijn beste wensen." „Dank u wel mevrouw," antwoordde Cobie zacht. „O, noem me maar bij de naam." Meteen wende ze zich tot haar vader: „Papa", ze kuste hem even op de wang," de beste wensen voor de toekomst. Ik hoop, dat ons ruikertje bloemen naar ge noegen was." Hij boog even. „We 'hebben het sa men bewonderd. Onze hartelijke dank." Gelukkig 'kwam op dit moment juf frouw Visser binnen met de koffie. Daar achter kwam een kok met een reusach tige taart, die hij op een tafel plaatste. Er ging een gemompel van verwondering op, toen ze de taart zagen. Even later stond iedereen er omheen, om hem te bekijken. Het was werkelijk een kunst stuk en de maker had hiermede zich zelf werkelijk overtroffen. De taart was een natuurgetrouwe nabootsing van het fabriekscomplex met dit verschil, dat bovenop twee reusachtige chocolade harten waren gemonteerd, waarop de namen „Theo" en „Cobie", alsmede de datum. Daaronder van marsepein let ters: „aangeboden door het personeel." Geruime tijd bewonderde iedereen dit prachtige maaksel en tenslotte zei Theo: „Dit is het mooiste, wat ik ooit gezien ren hebben zelden een rationele grond slag. Overheersend is de vrees, dat oud- psychiatrische patiënten moeilijkheden zullen veroorzaken in het bedrijf door argressief optreden e.d. Men kan zich over deze vooroordelen slechts verbazen. De helft van onze zie kenhuisbedden is bezet door psychia trische patiënten. Hun gemiddelde ver- pleegtijd bedraagt ongeveer 6 maanden. Een groot deel van deze mensen gaat te rug naar zijn oude werkgever en uit niets blijkt dat zij daar dan de boel kort en klein slaan. De weerstand tegen oud- psychiatrische patiënten, die nog werk zoeken, kan daarom onmogelijk op zake lijke gronden en kennis van feiten be rusten. Dit gebrek aan kennis omtrent het gedrag van de geestelijk gehandi capten is vooral in onze tijd nogal be vreemdend, omdat het aantal mensen dat aan psychische stoornissen lijdt zeer sterk is toegenomen. Een vooraanstaand psy chiater als de Leidse hoogleraar prof. Speyer verkondigde op het laatste con gres van de Maatschappij ter bevordering van de Geneeskunst dat naar ruwe schat ting 25 van de bevolking psychische stoornissen vertoont en een Amsterdamse collega (Kuiper) gooide er enkele dagen later nog 25 °/o bij op. Ook huisartsen ervaren, dat een groot deel van de lichamelijke klachten, die zij krijgen te behandelen, hun oorsprong hebben in psychische problemen. En wie het dan nog niet gelooft moet maar eens de omzetcijfers van de farmaceutische industrie bestuderen en het grote aandeel dat allerlei opwekkende en „rustgevende" medicamenten in deze omzet hebben. Medicamenten als librium, valium e.d. moeten heel wat mensen geestelijk op de been houden. Dit soort medicijnen wordt ook door patiënten in psychiatx-ische zie kenhuizen geslikt.Kortom, de afstand tussen „gezond" en „gestoord" blijkt heel wat geringer te zijn dan velen denken. Op gi'ond waarvan dan die discriminatie van oud-psychiatrische patiënten? Prestatiemoraal. Er zouden heel wat gehandicapten in het normale bedrijfsleven kunnen worden opgenomen zonder dat dit de belangen van het bedrijf zou schaden. Maar er zijn ook gehandicapten, wier handicap van zodanige aard is, dat zij onmogelijk ge plaatst kunnen worden. We denken hier aan ernstige zwakzinnigen en zintuige- lijk of lichamelijk gehandicapten, die als gevolg van hun invaliditeit geen volwaar dige werkprestatie kunnen lever-en. Een deel van deze groep kan geplaatst wor den op een beschutte werkplaats, dit in het kader van de nog vrij jonge wet sociale werkvoorziening. Maar helaas heeft de wetgever, zulks tot ongenoegen van alle oi-ganisaties voor gehandicapten, gemeend dat in het kader van deze wet alleen kunnen worden ge- plaats, die in staat zijn om mini maal 1/3 van een „normale productie" te leveren. Dat is dan weer eens een typisch staaltje van onze prestatiemoraal. Als er maar geproduceei-d wordt, daar komt al les op aan. En de invaliden, die dat niet kunnen, die moeten maar thuis blijven. We kunnen ons de gevolgen voorstel len. Invaliden, die onder de vroegere wet geving nog wel naar de werkplaats kon den, zitten zich nu thuis te vervelen, het geen niet zelden tot spanningen kan lei den in het gezin, waarvan zij deel uit maken. Soms lopen die spanningen zo hoog op, dat de betrokkene toch maar naar een tehuis moet, wat dan weer door de wet bijzondere ziektekosten, dus in feite door de belastingbetaler, betaald moet worden. De zuinigheid leidt hier juist tot grotere uitgaven en van een hu maan standpunt ten opzichte van de meest beklagenswaax-dige gehandicapten kan hier niet bepaald wox'den gesproken. Maar de Henri Dunant komt er! Ons ge weten kan er vooxdopig weer tegen. (Nadruk vex-boden). heb op dit gebied. Hij wende zich tot de kok, die wat lachend achteraf stond. „Heb je dit zelf gemaakt, Van Zalingen?" De kok knikte. „Ik hoop, dat het een verrassing is, meneer De Haan. U moogt het nu wel weten: gisteravond is de per- soneelskern in allerijl nog bij elkaar ge weest en om half elf gisteravond kreeg ik de opdracht. Ik ben er zowat de hele nacht mee bezig geweest." Theo bekeek het nog eens en knikte. „Dat wil ilc graag geloven. Ik sta kom pleet verstomd. Dit vind ik wel zo fan tastischEn jij, Cobie?" Ze knikte. „Het is haast zonde om er aan te gaan snijden." Dick stond naast zijn vader. „Of je ook goed aangeschreven staat bij de men sen Theo knikte. „Dat blijkt, dat blijkt. Alles, wat ik verwacht had, maar dit Zat je mee in het komplot?" Dick lachte. „Zijdelings. Ze vroegen me advies. Ik wist nog nergens van, maar ze verzekex-den me, dat ze het uit zeer be trouwbare bron hadden. Ik moest het dus wel geloven. Een paar uur later hoorde ik het zelf pas, toen je bij ons was." „Maar hoe zijn ze het te weten ge komen?" „Dick haalde zijn schouders op. „Dat vertellen ze ons toch niet. Dat ze het ver bazend vlug wisten, dat is in ieder ge val zeker." Ze genoten intussen van de koffie en besloten de taart nog even intact te laten, zodat andere bezoekex-s hem ook zouden kunnen bewonderen. Lien zat bij Ellie en Joke, Bob naast zijn schoonvader, die zich naar hem toe boog en vx'oeg: „En hoe is ze?" Hij haalde zijn schouders op. „U hebt het gemerkt. Maar ze zal geen onver togen woord zeggen. Ik heb haar een on- barmhartig pak slaag beloofd vanavond, als ze ook maar iets in de war zou sturen. En ze weet intussen, dat het geen loos dreigement is." (wordt vex-volgd.)

Krantenbank Zeeland

Noord-Bevelands Nieuws- en advertentieblad | 1971 | | pagina 3