Hoed izl"-
m i2 lessen
WACHT OP HET WONDER
KINDEREN ZIJN IDEALE FOTOMODELLEN.
Kinderen binnen- en buitenshuis gefotografeerd.
Portretjes of vlotte prenten?
Iedeale fotomodellen.
Het meest gefotografeerde in ons land
is het kind. Dat verbaast natuurlijk
niemand. Het kind is nu eenmaal de
eerste aanleiding voor vele duizenden
om een camera aan te schaffen.
Het babyboek is een verschijnsel dat
we in vrijwel elk jong gezin aantreffen.
Helaas..... is dat babyboek zo vaak uit
sluitend iets voor het eerste kind. Het
tweede wordt nog wel gefotogra
feerd, maar veel minder; het derde
moet net dan soms met een onkel kiekje
doen. Jammer, want een kind is een on
uitputtelijk onderwerp. Een kind is spon
taan. Het heeft nog geen masker. Het
zegt wat hem voor de mond komt en
kijkt vrij de wereld in.
Ook hier.... kijken met uw hart.... en het
verstand laten werken.
Vaders maken soms technisch razend
knappe kinderfoto's, moeders maken
hartverwarmende prentjes - vol - fouten.
Als we die twee nu eens midden op de
brug laten samenkomen, hart en ver
stand, dan is er kans op een foto die
met prijzen gaat slepen.
De kwestie is, dat we meestal te vlug
te werk gaan. Ook een kinderfoto vereist
enig geduld. Kinderen doen niet altijd
wat wij willen. „Ga daar eens zitten
meisje... nu even lachen.... ja zo....
Nee dat is verkeerd, hierheen kijken!"
Dit nu is de manier om een kind tot
een stuurs, somber kijkend wezentje te
maken. Het kind moet in zijn eigen
sfeer blijven. Het moet blijven spelen.
U kunt veel gedaan krijgen met ge
duld en wat tact. Babies in een box
laten wennen aan de camera. Hun ge
drag moet spontaan zijn. Daarna is het
zaak om kalmweg te observeren. Een
toestel met flitser erop klaar, rustig
wachten en als zich een kans voordoet
afknippen.
De fotoserie.
Een methode die we al eerder aan
stipte is de fotoserie. Hierbij gaan we
uit van het feit dat een reeks van bijv.
vijf foto's kans geeft op een voltreffer.
Maar de fotoserie is ten aanzien van
de kinderfotografie nog belangrijker, u
ziet nl. fasen. Een boxkindje dat steeds
tracht op te staan, is meer dan een
enkel kiekje waard. Wanneer u met de
moderne camera met snel transport en
een flitsbloltje vier opnamen achter el
kaar maakt, ontstaat een soort film.
Eik aandoenlijk gebaartje kunt u yast-
leggen. Plakt u die foto's in uw foto
Deze foto toont aan hoe ongekunsteld kinder*
ook even op de rustige egale achtergrond.
ch laten fotograferen. Let
album onder elkaar, dan krijgt u een
betei-e kijk op babies gedrag. Het eerste
boterhammetje dat baby zelf gaat op
eten, kunt u op de voet volgen. Elk hap
je dat met onhandige vingers naar bin
nen wordt gewerkt. Elke rimpel in het
voorhoofdje wordt vastgelegd voor later.
Het gezicht van een kind is elke mi
nuut anders van uitdrukking.
De moderne fotografie maakt ons vrij,
vrij om het ouderwetse plaatje van Jan
tje in het matrozenpak te vergeten.
Rustige achtergronden.
Er wordt bijna steeds gewezen op het
nut van een rustige achtergrond voor
uw foto's. Dat klinkt misschien wat
technisch, maar het betekent alleen,
dat u de vaas met bloemen achter Ma-
rietje of Jantjes hoofd weglaat. Het is
dikwijls maar een enkele pas verschil.
Druk behang is ook niet zo geschikt.
Een simpele manier om stoelpoten te
vermijden is...óp een stoel gaan staan
en omlaag fotograferen. Voor u gaat
fotograferen eerst even controleren of
er geen bloemvazen of spiegels zicht
baar zijn. Spiegels, dat weet u, weer
kaatsen het flitslicht als lelijke licht
vlekken.
Ecu portretje.
Voor eerst dit, een portretje is een mo
mentopname. Een fotoserie geefteen
soort filmbeeld, het wordt een verhaal
tje. Tóch zult u graag een portretje
maken, voor Oma bijv. Ook nu zorgen
voor een rustige achtergrond. U mag
die desnoods even maken met een grijs
gordijn, dat u op bijv. 1 meter achter
het kind hangt. We nemen als afstand
circa 2 meter. We fotograferen als dat
kan, met flitslicht via het witte plafond
gereflecteerd. Staat uw flitser dat niet
toe, dan gewoon rechtuit. Er ontstaat
nu een negatief waarop het kindje in
zijn geheel zichtbaar is. We laten het
kopje door de fotohandelaar uit het ne
gatief vergroten tot bijvoorbeeld brief
kaartformaat.
Buitenshuis.
Buitenshuis zoeken we een grijze muur
of we laten het kind (bij zonnig weer)
voor een donkere deuropening staan; dit
geeft een ideale achtergrond. Zijlicht is
dan altijd te verkiezen. Het geeft het
gezichtje x-eliëf. Wanneer u op die ma
nier een portretje maakt, probeer dan of
het kind het gezicht even naar links en
rechts wil draaien. Een stukje speel
goed van links laten bewegen door een
helper en dan fotograferen. Op deze ma
nier krijgt u verschillende belichtingen
van het gezicht. Ook voor portretfoto
grafie geldt: drie opnamen geven meer
kans op een treffer dan één. Probeer het
kind niet steeds kunstmatig aan het
lachen te krijgen. Ook een gewoon, ont
spannen gezichtje doet het dikwijls net
zo goed als een lachende snuit. Hoe kal
mer en rustiger u zelf bent, hoe beter uw
foto's zullen slagen.
Vlotte prentjes.
Wat oudere kinderen fotograferen we
terwijl ze in hun spel verdiept zijn. We
kijken het kalmweg aan en fotograferen
zonder ze te stox-en. Zulke prenten doen
het dikwijls heel goed. Er mag dan ook
best een klein foutje aan kleven. Vlotte
prentjes zijn immers vaak een soort
candid-foto's.... uit het leven geplukt.
Een kind dat met een poes of een hond
speelt, geeft zo'n fotokans. Kalmweg
wachten op een leuk ogenblik en knip
pen. Een kind dat met Lego bezig is of
met poppen, een kind dat knutselt, een
kind dat leest, dat geeft allemaal kans
op natuurlijke foto's. Fotos die zonder ge
kunsteldheid iets van de persoon laten
zien. Steeds meer ontdekt u dat foto
graferen een verhoogde vorm van zien
kan ontwikkelen. Fotograferen is ook
„isoleren". Uit de veelheid van elemen
ten rondom ons een bepaald hoekje,
een stukje losknippen. Waar u ook bent,
overal liggen fotokansen. Overal waar
uw kinderen écht zijn.
Oudere kinderen.
Wat oudere kinderen kunnen we be
ter regiseren. We hoeven geen list of
truc toe te passen. We zeggen gewoon
„Kees, ik ga even een portretje maken,
ga eens voor die grijze muur staan".
Oudere kinderen zijn zich echter al
gauw „bewust" van de camera en dat
weerspiegelt zich op hun gezicht. Ze
krijgen al iets van een „gebruiksmasker".
Ook hier is de candidfotografie een
methode om via de lens in hun diepste
wezen döor te dringen. Dat betekent,
min of meer ongemerkt trachten te ob
serveren en fotograferen. Tijdens hun
huiswerk, hun sport, hun hobby zijn ex-
momenten waarop uw camera kansen
krijgt.
Lef krpgen.
Als u de techniek wat onder de knie
hebt, zult u gaandeweg een bepaalde
routine.aankweken. U zult ook lef moe
ten ontwikkelen. Die lef wordt geboren
uit een groeiende innerlijke zekerheid.
U durft wat fotografische risico's te
nemen. U bent niet meer zo bang voor
fouten maken. U leert dat „elke mis
lukte foto een geslaagde les kan zijn"
Samenvatting.
Kinderen fotograferen vraagt geduld.
U bereikt meer met tact dan met een
camex-a van duizend gulden.
De fotoserie is een methode om na
tuurlijke foto's te maken. Die geeft meer
trefkans en... spreekt vaak meer dan een
enkele kiek.
Portretjes vragen om een rustige ach-
tex-gx-ond.
Zijlicht is buitenshuis het best.
Neem oudere kinderen eens „onge
merkt" in de zoeker.
Regeringen van de drie Benelux-landen
uiten wensen m.b.t. het door de EEG
te voeren beleid ten aanzien van het
midden- en kleinbedrijf.
De Nedex-landse x-egering heeft na
overleg met haar Benelux-partners
een memorandum aan de EEG-commissie
gezonden dat programmapunten inhoudt
voor het EEG-beleid ten aanzien van
het midden- en kleinbedrijf. De rege
ringen van de beide andex-e Benelux-
landen zullen eveneens een memorandum
met gelijkluidende tekst ter kennis van
de Europese Commissie brengen.
Bij het opstellen van het momorandum
is onder meer rekening gehouden met
hetgeen door vak- en standsorganisaties
op nationaal zowel als op internationaal
niveau naar voren is gebracht.
Het document houdt zich bezig met de
problemen waarmede het midden- en
kleinbedrijf binnen de Gemeenschappe
lijke Markt wordt geconfronteerd ^n doet
suggesties aan de hand voor oplossingen
die in commuxiautair verband aan deze
problemen zouden kunnen worden gege
ven. Ook worden voorstellen gedaan voor
ccxx meer speciaal op de bevordex-ing van
een gezonde ontwikkeling van het mid
den- en kleinbedrijf gericht beleid.
De voornaamste van de in het memo
randum naar voren gebxachte desiderata
zijn de navolgende:
1. Coördinatie van het vestigingsrecht
der zes landen, waaronder speciaal de
wederzijdse ex-kening van diploma's, als
mede de coördinatie tussen het beleid
ten aanzien van de beroepsopleiding en
het beleid inzake de toelating tot de
bedrijfsuitoefening
2. Maatregelen ter verdere stimulering
van de samenwex-king tussen middelgrote
en kleine ondernemingen, aansluitend bij
de enige tijd geleden door de Commis
sie genomen maatregelen daax-omtrent,
met name de bekendmaking van ae
EEG-commissie van juli 1968; hiei'bij
wordt er in het bijzonder voor gepleit
te bevordex-en, dat de kartelbepalingen
niet in de weg staan aan gemeenschap
pelijke in- en vex-kooptransacties van
kleine en middelgx-ote ondernemingen;
3. Speciale bestudei-ing van het aspect
der ondex-nemingsgrootte in de te voeren
structuurpolitiek, zoals deze voorzien
wordt in het ontwerp tweede pi-ogramma
voor de economische politiek op middel
lange termijn;
4. Bevordering, voorzover nodig, van
de coördinatie van het beleid der EEG-
landcn ten aanzien van het midden- en
kleinbedrijf;
5. Bestudering van de mogelijkheden
tot het tx-effen van communautaix-e maat
regelen, waardoor het concurrentiever
mogen van het midden- en kleinbedrijf
kan worden versterkt, zoals, bijvooi-beeld
maatregelen ter bevordering van de sa
menwerking tussen de ondernemingen,
de toelevering, de ervaringsuitwisseling
in Europees verband en dergelijke;
6. Het opzetten van een permanente
gemeenschappelijke informatie en do
cumentatie omtrent hetin de lid-statexx
gevoerde beleid ten aanzien van het mid
den- en kleinbedrijf.
De regering hoopt dat de EEG in de
naaste toekomst gevolg zal kunnen geven
aan de in het memorandum geformu
leerde wensen. Harerzijds zal zij alles
in het werk stellen een concrete effec
tuering daarvan te bevox'dex-en. Zij gaat
er daarbij van uit, dat een gezond en
efficiënt werkend midden- en kleinbe
drijf onmisbaar is voor het doelmatig
functioneren van produktie, distributie
en dienstverlening en een noodzakelijke
voorwaarde vormt voor een evenwichtige
ontwikkeling van de economie in het
algemeen, ook in EEG-verband.
FEUILLETON
door: T Dorssen - van Loon
„Eet maar lekker het gebakje op; ik
kan er wel tegen." En kalm begon ik
aan het biscuitje.
We hadden een x-ustige avond. Hij vex--
telde van zijn jeugd, zijn studie en
waar-om hij zich ging specialiseren op
huidziekten. Dat hij veel gelezen had
over de tx-opische eczeems en bestrij
dingsmiddelen.
„Eigenlijk zou ik graag naar Afrika
gaan, om daar te probex-en de mensen,
die aan de verschillende huidziekten
lijden, te genezen. Het is altijd mijn
ideaal geweest. Men heeft me al eens
gevraagd, maar ik achtte me toen nog
te jong en te weinig ervaren."
„En nu?"
„Af en toe herinnert men mij er aan,
dat er zo'n gebrek is aan huidspecia
listen in Afrika. Trouwens, in Azië even
eens. Een vroegere studievriend van me
is sinds een paar jaar in India. Ruim
tien procent van de bevolking daar lijdt
aan een of andex-e huidziekte. Hij heeft
een gebied van ruim vijfhondex-d viex--
kante kilometer, waar hij onafgebx-oken
doox-heen reist. Er is daar schreeuwend
gebrek aan behoorlijke specialisten op
dit gebied."
„Zou je er nu wel graag heen willen?"
vx-oeg ik.
Hij knikte. „Op de duur ga ik er heen.
Of naar Azië, of naar Afrika. Het hangt
er maar van af: waar hebben ze me het
hardst nodig, waar zijn de ziekten het
ergst. Maar ik kan niet alleen er heen.
Waarschijnlijk kom ik niet meer terug.
Als vx-ijgezel heb je daar geen leven.
Dat wordt trouwens afgeraden. Je hebt
een assistent nodig..... Nee, ik zeg het
vex-keex-d, je hebt een vrouw nodig, een
echtgenote in de de eerste plaats. Zij
kan dan tevens je bijstaan als assistente.
Samen zou je zoveel voor die mensen
kunnen doen."
Het was lange tijd stil tussen ons. Ik
had m'n sigaret in de asbak gelegd en
zag hem smeulen. Als Bob uit mijn leven
zou verdwijnen, wat moest ik dan?
Steeds meer ging ik beseffen, dat hij een
grote plaats in mijn leven ging innemen.
Hoe leeg zou het weer zijn, als hij weg
ging, het land uit, naar Afrika of Azië.
Haperend begon ik: „Zo'n .assistente
moet zeker alles af weten van verple
ging en zo, hè?"
Hij keek me even aan. „Dat is uiter
aard gemakkelijk. Maar alles is te lei-en.
Het is niet noodzakelijk, dat de vx-ouw,
die met me mee gaat als m'n echtgenote,
me dadelijk voor honderd procent kan
bijstaan."
Ik dacht aan Lenie. Zou zij eigenlijk
niet de ideale vrouw voor Bob geweest
zijn? Samen de lijdende mensheid hel
pen in die verre landen? Lenie had heel
wat in haar mars; als ze niet vex-loofd
was, had ze in aanmerking kunnen ko
men voor promotie.
Begx-eep hij, waar ik aan dacht? Want
zonder mijn antwoord af te wachten,
vervolgde hij: „Ik heb een paar jaar
prettig samengewerkt met Lenie. Ze
heeft met enkele ander zusters een cur
sus in huidziekten gevolgd, die ik gaf.
Later is ze voor een half jaar m'n assis
tente geweest. Net toen ik dacht, dat zij
de ideale vx-ouw voor me kon zijn, ging
ze zich verloven met die Schex-enveld."
„Snap jij dat nou?" flapte ik er uit.
„Wat ter wereld ziet ze in die droog
stoppel?"
Hij begon te glimlachen. „Weet jij,
hoe hij is entre nous? Overigens, zijn
vrouwen te doorgi'onden?"
Ik hapte. Wenkbx'ouwenfronsend bracht
ik er tegen in: „O, mannen soms wel?"
„Dat hangt er van af," lachte hij, ge
amuseerd, omdat ik er in getrapt was.
„Maar.... om op ons onderwerp terug te
komen: ik wacht maar af. Misschien
komt er nog wel eens een lieve vx-ouw in
m'n leven, die dat offer wil brengen en
mij wil volgen naar de tx-open om daar
met mij samen haar leven te wijden aan
de genezing van de soms verschrikke
lijke huidziekten."
Leek me dat? Kon ik me vertrouwd
maken met de gedachte, dat Bob mij
zou kunrxen gebruiken voor zijn werk?
Ik wist immers niets van vex-pleging af?
„Waarom blijf je niet hier? Hier is
toch ook voldoende werk voor je? Lenie
zegt, dat je het soms zo dx-uk hebt. Als
je ex-nstige gevallen ondex-handen hebt,
kom je 's avonds laat nog naar je pa
tiënten in het ziekenhuis kijken. Tot
ex-gernis van de nachtzuster."
„Ik houd van mijn wex-k, dat zul je
wel begrijpen. Ik ben uit x-oeping arts
geworden; het was m'n ideaal. Doch ik
heb er geen vx-ede mee, dat ik hier, in
de stad, een gemakkelijk leventje heb,
terwijl aan de andere kant van de aarde
miljoenen mensen sterven, omdat er
niet voldoende medische hulp is, die hen
van hun kwalen kan genezen. Dan voel
ik me schuldig, 's Nachts zie ik soms ge
zichten, verwijtende gezichten van men
sen, die onder het eczeem zitten." Hij
draaide zich helemaal naar me toe. „Ge
loof jij? Ik bedoel ben je godsdienstig?"
Na enige aarzeling antwoox-dde ik: „Ik
ben normaal orthodox opgevoed. In mijn
geboorteplaats is tachtig px-ocent van de
inwoners kex-kelijk. Hier, in de stad, ga
ik af en toe naar de kerk. Als je be
doelt: ben je geloving, dan antwoord ik
ja, natuurlijk. Ik ben er in opgevoed, in
het geloof. Het is geen jasje, dat je uit
kunt trekken om aan de kapstok te han
gen. Het groeit in je en blijft in je."
„Dan ken je de geschiedenis van Pau-
lus. Die in zijn di-oom de Macedonische
xnan zag, welke tot hem riep: „Kom over
en help ons". Je weet, tot welke kerk
ik behoor, daar heb ik nooit een ge
heim van gemaakt. Het kostte me enkele
malen een patiënt, toen ze het kruis
beeld in m'n spx-eekkamer zagen, doch
dat hindert niet. Het houdt me steeds
meer vast, dat die dx-oomgezichten een
betekenis, een doel hebben. Ik word ge-
x-oepen om te helpen. Ik moet het enkel
aan God overlaten waax-heen. En wan
neer."
Die avond kwam ik er niet uit. Trots
het feit, dat we het rijk alleen zouden
hebben tot ver na het middernachtelijk
uur, brak hij tegen elven op. Met een
handdi-uk namen we afscheid. Wist hij,
in welk een verwarrende toestand hij
me achterliet? Ik wist nu ondex-hand wel,
dat ik van Bob hield, maar kon ik die
gx-ote sprong nemen en met hem weg
trekken naar het onbekende, met het
voox-uitzicht een leven te gaan lijden
dat voox-namelijk bx-engen van offex-s be
tekende? Ongemakken en ontberingen?
Ik had een vrij troosteloze jeugd gehad
als gevolg van mijn handicap. Nu was
ik omgetoverd tot een jongevrouw met
een fatsoenlijk, behoorlijk gezicht. Was
het erg, als ik verlangde naar xneedelen
in de levensvreugde van mijn sexe- en
leeftijdsgenoten? Die enkele jax-en, die
nog tot mijn jeugd zouden behoren? Was
dat teveel gevraagd na zoveel jaren van
narigheid en isolatie?
Toen ik in bed stapte, wist ik het: ik
kan het niet. Ik wil leven en als het kan
ook wat genieten van het leven. Ik wil
liefde geven, maar ook graag wat ont
vangen. Het was onrechtvaardig, dat ik
nu juist moest vex-lieven op eeix maxi,
die als hoogste ideaal zag, de rest van
zijn leven te besteden in dienst van de
lijdende mensheid, ver weg van Ne
derland.
11
Twee weken later, op een vrijdag-
mox-gen, tijdens mijn gewone controle
bezoek, praatten we het uit. Als door
een onzichtbare draad waren we naar
elkaai- toegetrokken, nadat hij me on
derzocht had. We keken elkaar maar
aan, zonder te spx-eken. Rustig trok hij
me naar zich toe en kuste me. Ik kuste
hem terug met al het ingehouden vuur,
dat in me losbrak.
Hoe lang hadden we in die lei-en cra-
paud gezeten, dicht tegen elkaar, vrij
wel zonder te spreken? Elkaar liefko
zend en kussend? Was het een uur? Was
het langer?
Hij begon, nadat we tot onszelf ge
komen waren, over een brief, die hij uit
India had ontvangen. Er was een zieken
huis in aanbouw en daarvoor hadden ze
doktoren nodig. Ook een huidspecialist,
voox-al deze. Net iets vooor Bob van
Spx-enkelen. Hij liet me de brief lezen.
Onderaan stond: „Neem je vi-ouw mee,
want er worden teven enkele mooie bun
galows gebouwd voor de artsen en spe
cialisten. Het klimaat is hier redelijk...."
Hij vroeg me op de man af: „Wil je
mee?"
Hoewel hij al heel wat wist van mijn
leven, vertelde ik nog enkele trieste
voorvallen uit m'n kinderjaren. En later,
toen ik volwassen was. Hoe ik overal be
wust werd buitengesloten, als gevolg
van m'n minder aantrekkelijke uiterlijk.
„Daardoor heb ik vrijwel alles gemist,
wat andere jonge meisjes wel hadden,
Bob. Nu ben ik als ieder ander jonge
vrouw, mede dank zij jouw onschatbare
hulp. Hoe kun je dan van mij vex-wach-
ten, dat ik dit alles weer opgeef? Mijn
pas verworven geluk? Het feit, dat nie
mand meer zijn hoofd omdraait, als ik
aan kom lopen? Moet ik me nu gaan be
graven in een ver, vx-eemd, warm land,
waar we met enkele blanken zullen zijn
en voor de rest..... Dat mag niemand
mij vx'agen! Dat is onredelijk. Ik heb
als ieder mens recht op geluk
„Dat hebben de zieken in India ook,"
wierp hij er tegen in.
(Wordt vervolgd).
Kinderen fotograferen wij vaak het best als ze rustig spelen. Dwing ze niet
in een of ander pose.
