W. DINGEMANSE
Vergadering
MARKUSSE
MARKUSSE
Tweede blad van het Noord-Bevelands Nieuws- en Advertentieblad d.d. 16 november 1968 no. 3326
Protestantse Stichting voor Maatschappelijk werk
en Gezinsverzorging op Noord-Beveland
SUCCES-AGENDA'S
ZAKAGENDA'S
I. L. BOOT
Ook Sinterklaas is een
verwoed hengelaar
Natuurlijk doet de Sint zijn inkopen
bij W. DINGEMANSE
elektrische huishoudelijke artikelen
Radio en T.v.
Verlichting
WACHT OP HET WONDER
Op dinsdagavond 5 november j.l. be
leefde deze Stichting een bijzondere al
gemene bestuursvergadering in het Dren-
thehuis te Geersdijk, in samenwerking
met de Stichting Protestantse Bejaar
denzorg op Noord-Beveland. Beide Stich
tingen hebben te maken met de bejaar
denzorg. Het leek een goede zaak aan dit
onderwerp een speciale avond te wijden.
Ook de kerkeraden werden uitgenodigd,
alsmede de directies der bejaardenhui
zen, opdat een zo breed mogelijke infor
matie kon ontstaan. Het was verheugend
dat velen aan de uitnodiging gehoor had
den gegeven. Ook de heer A. M. van den
Broecke uit Middelburg, afgevaardigde
nationaal
JEUGDZORG FONDS
giro 1648888
van het provinciaal opbouworgaan
Stichting Zeeland, waar de bejaarden
zorg één van de takken van dienst is,
was aanwezig.
Als spreekster was uitgenodigd mej.
W. J. A. Westera uit Middelburg, inspec-
trice van de bejaardenoorden in Zeeland.
Zij sprak over het „open-bejaardenwerk".
Er bestaan twee soorten bejaarden-
werk. Het „gesloten bejaardenwerk"
houdt zich bezig met de bejaarden-tehui
zen, de verpleegtehuizen en de pension
tehuizen enz. en het „open-bejaarden
werk" vindt haar werkterrein onder de
bejaarden, die in speciale bejaardenwo
ningen wonen en ook diegenen, die daar
nog niet in vertoeven.
Mej. Westera vertelde dat na 1945 de
bejaardenzorg is toegenomen. In Neder
land zijn er 1.250.000 bejaarden, dat is
9,9 van de Nederlandse bevolking. In
Zeeland is dit percentage hoger, n.l. 13.
Op Noord-Beveland ligt het op 17
Vroeger dacht men er aan de bejaar
den op te nemen in bejaardentehuizen,
maar tegenwoordig wil men toch ook de
bejaarden zo lang mogelijk zelfstandig
laten wonen in bejaarden woningen, die
voorzien zijn van een alarmschei, zodat
er in geval van nood voorzieningen kun
nen worden getroffen. Men bouwt nog
wel nieuwe bejaardentehuizen, maar
veelal daar, waar een oud huis aan ver
vanging toe is. Er wordt tegenwoordig
ook sterk aan gedacht om die mensen in
bejaardentehuizen op te nemen, die niet
meer zelfstandig kunnen wonen. Voor
hen, die nog zelfstandig kunnen wonen,
worden dan de bejaardenwoningen ge
bouwd. We zien dan ook komen een ver
andering van het opname-beleid voor
een bejaardentehuis. Vroeger meer: wie
het eerst komt, het eerst maalt. Tegen
woordig wordt ook sterk geluisterd naar
het advies van de arts en de maatschap
pelijk werkster.
Wanneer wij denken over het open-
bejaardenwerk, dan zijn er drie dingen
waar wij rekening mee moeten houden:
a. er moet tegemoet worden gekomen aan
het verlangen naar zekerheid. Men wil
zeker zijn van verzorging. Wanneer er
moeilijkheden komen, dan moet er hulp
geboden kunnen worden.
b. er moet ontstaan een continuïteit der
voorzieningen. De hulpmogelijkheden
moeten er steeds zijn. Bij voortduring
moet er hulp, van welke aard ook, aan
wezig zijn.
c. er moet aanwezig zijn een duidelijk
beleid. Degenen, die hulp behoeven, moe
ten de adressen weten, waar ze terecht
kunnen. Men weet dan waar men zich
moet vervoegen.
De ouderen gevoelen vaak bijzonder
de eenzaamheid. Dit komt o.a. daardoor
dat ook vele ouderen wegvallen en men
het gevoel krijgt meer alleen te komen.
Deze eenzaamheid kan mee worden be
streden door het toeziend oog, dat mee
leeft en zonodig helpt.
Er is ook wel sprake van een diensten
centrum, dat gebouwd wordt temidden
van bejaarden woningen. In zo'n dien
stencentrum is dan veelal aanwezig een
kamer voor de dokter, de pedicure enz.,
een wasserette, een recreatiezaal, waar
men gezellig kan samenzijn met een of
ander spel enz. Een gediplomeerd maat
schappelijk werkster staat hier vaak aan
het hoofd. Zij kan organiseren en helpen.
De ouderen moeten niet de indruk krij
gen dat ze na hun 65-ste jaar, na veel ar
beid, terugvallen in een zinloos bestaan.
Ook het ouder worden moet als zinvol
belêefd kunnen worden. We moeten ook
niet te veel spreken van „onze oudjes",
als waren ze een groep, die nu eenmaal
apart staat. Ze horen er als ouderen ge
woon bij en wij mogen voor elkaar iets
betekenen.
Na de pauze ging mej. Westera in op
een aantal vragen. Er werd o.a. gevraagd
welke concrete werkzaamheden er te be
denken zijn bij dit open-bejaardenwerk.
We mogen o.m. denken aan: boodschap
pen doen, contactjes onderhouden, orga
niseren van een bejaarden-sociëteit, een
bandopnemer rondbrengen (met kerk
dienst of ander dorpsfestijn), welfarewerk
verrichten (een soort handenarbeid, be
vorderen van zelfwerkzaamheid), verzor
gen van de warme maaltijd (bijv. vanuit
rusthuizen), mensen naar de kerk bren
gen, het voorlezen aan mensen, die niet
goed kunnen lezen enz. Hier ligt ook vaak
een taak bij de vrouwen-organisaties.
Het was een bijzonder interessante en
boeiende avond. De voorzitter, ds. R. P.
Ytsma, dankte mej. Westera voor de bre
de informatie, die zij had verstrekt.
ZO MAAKT U GOEDE
HERFSTFOTO'S
l Fotografeer bij voorkeur in de morgen.
k Gebruik zij- of desnoods tegenlicht.
Zet dan een zonnekop op de lens.
- Gebruik bij lichte nevel géén geelfilter.
het neveleffect wordt dan onderdrukt
Fotografeer paddestoelen met een
voorzetlens van bijv. 2 dioptrieën.
Staande paddestoelen onder de bomen,
gebruik dan een klein flitslampje voor
wat extra licht. Bij kleurenfoto's altijd
blauwe flitslampjes gebrgikenl
PORTEFEUILLES
EN INTERIEURS
IN DIVERSE
FORMATEN
BOEKHANDEL
WISSENKERKE
CIIR. MAVO ULO-SCHOOL
TE WISSENKERKE
In Goes slaagden voor het praktijkdi
ploma typen de volgende leerlingen:
Laura van Halst, Annemarie Geelhoed,
Piet Bolle, Govert Leendertse, Tonny
Geelhoed, Ria Dieleman, Heieen Mey-
aard, Marian Verhage, Annie Clement,
Janny van Gilst, Janny Goudswaard,
Nelly Geelhoed, Johannes Poelman, Ria
Feijtel, Bram Markusse, Kees Meulen-
berg (met lof), Lineke de Nooijer, Hans
de Smit, Paulien Kastelein, Alvie Hame
link, Elly Wabeke, Leo Bakker en Sarie
Heijboer.
Bovendien slaagden Bram Remijnse,
M. Barreman (met lof), Johan Clement,
Leunie Durink, Hanny de Kam, Ineke
Poelman en Jan Vos.
Voor typen Engels Yvonne Oudshoorn.
Allen werden opgeleid door de heer
K. Koetsdijk, leraar machineschrijven
M.O. te Oudenbosch.
Aaleg en onderhoud van tuinen
Wilhelminastraat 1. Kortgene, Tel. 01108-449
In de afgelopen week, toen er
zoveel kabeljouw gevangen
werd, is hij dan nogal eens bij
ons binnen geweest.
KEUS UIT
RUIM 20 SOORTEN HENGELS
KEUS UIT
RUIM 10 SOORTEN MOLENS
KEUS UIT
RUIM 20 SOORTEN LOOD
KEUS UIT
RUIM 150 ANDERE ARTIKELEN
Voorstraat 7
Wissenkerke
heeft een grote, héél grote sortering
hengelsportartikelen.
Komt u maar eens kijken, u vindt
vast wat van uw gading.
Hij vindt er een ruime sortering in:
Elektrische koffiemolen reeds vanaf 14.75
Elektrische broodroosters reeds vanaf19.75
Elektrische koffiezetapparaten reeds vanaf 39.75
Haardroogkappen z. st. reeds vanaf 39.75
Gunda wafelijzer met teflonbekleding reeds vanaf 59.75
Haarkrultang reeds vanaf 17.25
Friteuse voor het bakken van
heerlijke frites, enz 83.50
Elektrische theelichten reeds vanaf 24.00
Heerlijk zo'n elektrische deken, neem een
vertrouwd merk daar kunt u veilig op slapen.
Rechaud, voor het warm houden
van uw spijzen, reeds vanaf 26.50
Transistors reeds vanaf 30.00
T.V.-toestellen, zwart-wit, reeds vanaf620.00
T.V.-toestellen, kleur, reeds vanaf2350.00
Bandrecorders
Scheerapparaten, reeds vanaf 49.00
Braun scheerapparaat, inruil nu 15.
Remington scheerapparaat, inruil nu 25.
Pracht 5-lichts armatuur, nu slechts 34.50
Staande lampjes, vanaf 13.50
WASAUTOMATEN CENTRIFUGES AFWASAUTOMATEN
DIEPVRIES, voor dit alles slaagt u zeker bij
Ooststraat 38, Telefoon 01108 - 2 23, Kortgene.
FEUILLETON
door: To Dorssen - van Loon
HOOFDSTUK I
Vandaag is het twee jaar geleden, dat
ik in deze stad kwam. Dat ga ik vieren.
Hoe ik dat zal gaan doen, weet ik nog
niet. Want de mogelijkheden zijn voor
een alleenstaande jonge vrouw beperkt.
Daartegen kom ik wel eens in opstand.
In mezelf. Merken laat ik het nooit. Zo
is m'n natuur niet. Men noemt me geslo
ten en dat klopt. Maar het is niet rede
lijk, dat een man vrijwel alles mag en
een vrouw vrijwel niets. Ondanks dat we
leven in de eeuw van volkomen gelijke
rechten voor man en vrouw, blijven er
bepaalde discriminaties, waardoor we
toch weer een paar stapjes bij de man
achter blijven.
Want het zal altijd in m'n herinnering
blijven, die avond, verleden jaar novem
ber. Ergens in de stad was het en ik weet
ook nog precies waar. Ik wandelde wat
rond en zag het restaurant. Tenminste,
aanvankelijk zag ik het als een restau
rant. Er was een bandje en er werd ge
danst. Daarom besloot ik naar binnen te
gaan, er wat te eten en te drinken. Mis
schien zou ik geluk hebben en iemand
me ten dans vragen.
Verder dan de portier kwam ik niet.
Hij hield me brutaal-lachend tegen.
„Sorry, dame", zei hij met zware stem,
„wacht iemand binnen op u?"
Ik antwoordde: „Welnee, waarom?"
„Dus u bent alleen?"
Idiote vraag. Hij zag toch, dat er nie
mand bij me was, dus gaf ik er geen ant
woord op.
„Het spijt me, dame, maar ik kan u
niet binnen laten. Hier hebben dames
enkel toegang onder geleide van een heer
Ik zou zo zeggenzoek er één op, he?"
Ik heb me omgedraaid en ben zonder
verder één woord te zeggen of hem met
één blik te verwaardigen, weggelopen.
Begrijpt u? Dit bedoel ik nu. Een man
mag vrijwel alles, maar een vrouw al
leen mag niet eens vrij naar het restau
rant of dancing van haar keuze gaan.
Aanvankelijk begreep ik niet, om welke
reden mij de toegang was geweigerd.
Maar hoe langer ik in de stad vertoefde,
des te meer ging ik bepaalde dingen be
grijpen. Een bepaald soort vrouwen is in
de meeste van deze gelegenheden onge
wenst en om die te weren, worden ge
makshalve alle loslopende vrouwen maar
over één kam geschoren. En dat nu vind
ik onrechtvaardig.
Zo heb ik in deze twee jaren, dat ik
stedelinge ben, heel wat geleerd. Het
komt me natuurlijk van pas. Zo nu en
dan. Doch nu begrijpt u meteen, wat ik
bedoelde, toen ik memoreerde, dat een
alleenstaande vrouw maar beperkte mo
gelijkheden heeft, als ze iets wil vieren.
Toch ga ik vanavond de stad in. Ik zal
me hullen in m'n nieuwe rose jurk, die
me een maand geleden zo opviel in de
etalage. En hij staat me bizonder goed.
M'n figuur komt er heel voordelig in uit.
Precies, wat ik moet hebben, want m'n
figuur is het enige aantrekkelijke aan me.
Ja zeker, ik ben lelijk. O, verwacht u
niet van me, dat ik over deze bekentenis
ga blozen, of me er voor schaa m. Ik wist
het al, toen ik nog op de lagere school
was. En op m'n zeventiende jaar, toen al
m'n klassegenootjes al min of meer ver
kering hadden, is het volkomen tot me
doorgedrongen, dat dit waarschijnlijk
nooit voor me weggelegd zou zijn. Men
zou me kunnen noemen: de reïncarnatie
van het lelijke jonge eendje. Met dit
wrange verschil, dat er nooit een tover
fee zou zijn, die me zou veranderen in
wat ik zo graag had willen zijn: een aar
dig meisje, zoals er tienduizenden in deze
stad en daarbuiten zijn.
Nu ja, misschien ben ik niet lelijk. Ten
minste niet in de volle betekenis van het
woord. Maar sinds m'n vroegste herinne
ring zit ik onder de puistjes van boven
tot onder. En omgekeerd. Bovendien heb
ik slechte ogen en draag een bril. Met vrij
dikke glazen. Tenslotte heb ik haar met
een ondefinieerbare kleur; niet zwart,
niet blond, niet bruin en evenmin rood.
Tenslotte ook niet grijs. Allemaal even
zovele factoren, die me niet bepaald aan
trekkelijk maken voor de andere sexe.
Maar ik heb me ermee verzoend. Ten
minste, dat maak ik mezelf elke dag wijs
Ik maak me geen enkele illusie. Waarom
zou ik? Ik ben heel gewoon nuchter, rea-
liste. M'n kansen om alsnog een partner
voor het leven te vinden zijn vrijwel ni
hil. Aan degene, die me zijn liefde zou
verklaren, moet een steekje los zitten,
dus was hij bij voorbaat al verzekerd
van een weigering. Tenzij ik op mijn
beurt dol verliefd was geworden en met
die mogelijkheid heb ik tot nog toe geen
rekening gehouden. Om de eenvoudige
reden, dat zoiets naar mijn gedachten
onmogelijk is.
Denkt u alstublieft niet, dat ik me be
klaag. Dat doe ik niet. Of bijna nooit.
Mijn bedoeling is om volkomen eerlijk te
zijn, dus dit laatste moet er dus bij. Want
ik zit ook wel eens in de put, al noem ik
mezelf een nuchter-denkende vrouw.
Waarom zou ik desondanks niet mijn ver
langens en wensen hebben, die ik pro
beer zo diep mogelijk in mijn hart weg
te bergen, maar die een enkele keer on
der luid protest mijnerzijds toch naar bo
ven komen dringen? Wat kun je er tegen
doen? Niets, dus ik doe er ook niets tegen
Zo een enkele keer laat ik me gaan. In
de intimiteit van m'n kamer. Dan kan ik
er plotseling niet meer tegenop. Meestal
is er dan een of ondere kleinigheid voor
gevallen, die mijn handicap heeft geac
centueerd. Bijvoorbeeld een meewarige
of spottende blik. Doorgaans doen die me
niets. Doch iedereen zal wel eens een
downstemming hebben en dan is er maar
één zo'n scherp kantje nodig om me he
lemaal in de put te helpen. Gelukkig
duurt het nooit zo gek lang. Ik reageer
het af door in m'n eentje thuis een potje
te grienen. Dat is de volgende fase. En
tenslotte word ik nijdig op mezelf. Dan
was ik m'n gezicht en steek een sigaret
op, zet de radio aan en ga iets lekkers
voor me klaar maken. Meestal ben ik er
dan met een half uurtje weer doorheen.
Dikwijls lag het in m'n bedoeling een
dagboek te beginnen en daarin alles op
te schrijven wat me zo in de gedachten
komt. Maar ik ben doodsbenauwd, dat
een of andere onbevoegde het te eniger
tijd in handen zal krijgen en mijn ont
boezemingen gaat lezen. Dan zou ik me
belachelijk voelen en wel door de grond
willen zakken. Ginds, in dat laadje, ligt
een fonkelnieuw exemplaar, met slot en
sleutel, dat ik eens in een sentimentele
bui kocht. Doch ik miste telkens de moed
er in te gaan schrijven. Waarschijnlijk
zal het zolang ik leef in m'n bureautje
blijven liggen.
Nu ga ik me toch echt verkleden. Eens
kijken.... om te beginnen ga ik in de
stad eten. In de middagpauze heb ik Jo
ris naar de overkant gestuurd om een
croquet je te halen. Die heb ik bij de thee
opgegeten. En na werktijd ben ik er zelf
nog één gaan halen. Want in die cafetaria
hebben ze de lekkerste croquetten van de
hele stad. Werkelijk waar. Iedereen be
weert het en ik ben het er mee eens.
Dus eerst een diner. Misschien met een
klein flesje wijn. Bij uitzondering, want
bij ons thuis werd nooit sterke drank
gedronken, zelfs geen wijn. Al verkoch
ten we het wel. Hetgeen ik op latere leef
tijd een inkosekwentie vond. Maar er is
zoveel in het leven, wat je niet snapt.
Vader en moeder waren desondanks
geen geheelonthouders, want op een brui
loft nipte vader af en toe aan een glaas
je, welks inhoud ik nooit kon definiëren.
Terwijl moeder zich tegoed deed aan ad-
vokaat. Voor de rest kwam het thuis
nooit op tafel. Dat was iets vanzelfspre
kends.
Denkt u nu niet, dat het bij ons thuis
een saaie boel was, integendeel. Ik heb
een prettige jeugd gehad, voor zover dat
mogelijk was, m'n handicap in aanmer
king nemende. Want die puistjes hebben
tot nog toe m'n leven voor de helft ver
gald. M'n prilste kinderjaren komen te
rug in m'n herinnering, als ik ga praten
over m'n handicap. Op de kleuterschool
zat ik al alleen in een bank. Verschillen
de kinderen wilden niet met me spelen
en tot overmaat van ramp hadden we
ook nog een ontactische kleuterleidster,
die duidelijk blijk gaf van haar afkeer
voor me. Vanwege m'n minder aantrek
kelijke uiterlijk. Waarschijnlijk begon ik
me toen al enigszins te isoleren.
Soms kwam ik huilende thuis. Daar
was wel eens reden voor, want uitschel
den was schering en inslag, zelfs al op
de kleuterschool. Dan kroop ik weg in
moeders armen en zij troostte en kuste
me net zo lang, tot ik tot bedaren kwam.
(Wordt vervolgd).
