NOORD-BEVELANDS
NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD
SINTERKLAAS
BRACHT NOG IETS MEE
Rennies
Plonvier heeft DE schoenen
geld moet rollen,
jawel... maar...
DE COÖPERATIEVE
te Colijnsplaat en
te Kamperland
Oplossing
kruiswoordpuzzel
no. 59
Brandend maagzuur,
Het verjaarsfeest
van Sint en Piet
No. 3276
Zaterdag 2 december 1967
71e jaargang
Druk en uitgave: Drukkerij Markusse te Wissenkerke, Tel. no. 308, Giro 206882
Abonnementsprijs f 2.00 per half jaar Franco per post f 5.00 per half jaar Advertenties 1 2 cent per mm
Voor fouten in advertenties, per telefoon opgegeven, kunnen wij geen enkele verantwoordelijkheid dragen
Het huwelijksfeest was een mislukking.
Daarvan was Rita achteraf toch wel over
tuigd. Niet dat het allemaal zo ongezellig
was. de gasten vervelend en de versnape
ringen afschuwelijk. Neen, dat klopte alle
maal. ledereen had zich kostelijk geamu
seerd, fatsoenlijk doch aanzienlijk in tal
rijke glaasjes gekeken en geen wanklank
was er te horen geweest. Jan was als de
nerveuze bruidegom in de weer geweest
om het ieder naar de zin te maken. Hij
had daarbij, begrijpelijk, niet zo erg veel
aandacht gehad voor het werk van zijn
twee beste vrienden, die, na hun officiële
taak als getuigen bij de huwelijksvoltrek
king, alle organisatorische foutjes herstel
den. die Jan, zenuwachtig als hij was. be
ging. Het had Rita een voldaan gevoel
gegeven. Ze wist dat Otto en Gerard het
niet uit eigenbelang deden, maar gewoon
uit vriendschap, uit waardering voor haar
en Jan.
Het was een dag. die de weergoden
slechts zelden voor november toestaan. De
zon, wat bleekjes, deed zijn best de men
sen te doen vergeten dat het najaar al enige
tijd was begonnen. De beruchte najaars
stormen, de gure windvlagen en regenbuien
waren weggebleven. Gelukkig maar, want
wat was er anders van Rita's sluier terecht
gekomen? Het was ideaal weer voor bruids
foto's in het park.
Rita bekeek
de kleurenaf
drukken. een
luxe waarop
Jan had aan
gedrongen.
,,Je trouwt
maar éénmaal. Dan kunnen we ook rustig
wat extra geld voor die foto's uitgeven.
Zwart-wit prentjes heeft tenslotte ieder
een". had hij gezegd op een toon. die geen
tegenspraak dulde. Het waren inderdaad
wondermooie plaatjes geworden. Het lange
witte bruidskleed van Rita en het grijze
jaquet van Jan vormden een fraai contrast
met de roodbruine gloed van de herfsttooi,
waarin de bomen zich hadden gestoken.
Toch was het feest mislukt. Nu ze de
foto's bekeek, kreeg ze opnieuw dat nare
gevoel. Alsof ze in een geweldig grote, maar
geheel lege ruimte stond. Helemaal alleen,
met niemand om haar te helpen. Ze wilde
schreeuwen, of huilen. Ze wist natuurlijk
heel goed wat het was. Eén man ontbrak
op de foto's. Was ook niet bij het huwelijk
geweest. Haar vader.
Tijdens de huwelijksreis één week,
want het huwelijk en de inrichting van de
flat hadden vrijwel alle spaarcenten van
Jan als sneeuw voor de zon doen smelten
had zij daarover al dikwijls gepiekerd.
Ze had er niet met Jan over gesproken,
zoals het onderwerp ook niet op de huwe
lijksdag was aangeroerd, ledereen was er
in een wijde kring omheen gelopen, alsof
iedereen voelde, dat het te pijnlijk was om
aan te raken.
Het was. nu ze er achteraf opnieuw over
nadacht, allemaal zo snel gegaan. Ze ken
de Jan al geruime tijd. Ze waren lid van
de zelfde toneelclub. Maar tot een emo
tionele band tussen beiden was het pas na
enige tijd gekomen. Op het toneel hadden
ze elkaar, volgens nauwkeurige voorschrif
ten van de regisseur en de auteur, wel eens
gekust. Heel netjes en aanvankelijk gevoel
loos. Maar het kwam steeds regelmatiger
voor, dat Jan na afloop van de repetities
als bij toeval gelijk met haar de film- annex
toneelzaal verliet. En het kwam steeds vaker
voor. dat zij. als ze hem eens niet zag, zo
ogenschijnlijk zonder opzet op hem wachtte.
Haar ouders hadden bezwaren gemaakt.
Ze kwamen beiden uit een oud. rijk en tame
lijk trots geslacht; Het was voor hen al een
teleurstelling geweest, dat Rita niet wilde
studeren. Ze hadden haar loopbaan al hele
maal voor haar uitgestippeld. Ze zou trou
wen met een jongeman uit een even achtens
waardige familie, die ze zou leren kennen
tijdens haar studententijd. De ouders van
Jan waren niet rijk. Het waren hardwerken
de mensen. Jan had drie broers en een zus
ter. Een grote familie, die nijver en ordelijk
door moeder de vrouw werd geleid. De va
der van Jan had een levensmiddelenzaak.
Niet zo'n grote, die met enige moeite bin
nen korte tijd kon worden veranderd in een
moderne supermarkt. Zijn omzet was niet
groot genoeg om zich bedienden te kun
nen veroorloven. Hij deed alles zoveel moge
lijk zelf. Als het druk werd sprong moeder
bij, later de kinderen, die groot genoeg
waren.
De eerste maal. dat Rita Jan mee naar
huis nam. hadden haar ouders hem uiterst
koel ontvangen. Natuurlijk had hij het ge
merkt, maar hij beheerste zich. Hij deed
even koel en hooghartig tegenover hen als
zij tegenover hem. „Ik verdien mijn geld
eerlijk", had hij later tegen haar gezegd,
„ik behoef mij nergens voor te schamen".
„Natuurlijk", had zij gemompeld en er ver
der het zwijgen toe gedaan.
Het was een moeilijke avond geweest,
die dag, waarop zij haar ouders had ver
teld, dat zij zouden trouwen. Haar moeder
was heftig tegen haar uit gevallen, daarna
in huilen uitgebarsten. Haar vader had rus
tiger gereageerd. Maar uiteindelijk toch de
zijde van haar moeder gekozen. „Denk er
nog eens rustig overna, kind", had hij ge
zegd. En later een wat waarschuwende
klank in zijn stem gelegd. „Weet, wat je
tegemoet gaat. Hij komt uit een heel ander
milieu. De eerste jaren is het alles liefde,
wat de klok slaat. Daarna moet je elkaar
pas goed leren begrijpen. Op dezelfde golf
lengte met elkaar kunnen praten. Dat zal
moeilijk voor je worden. Weet, wat een
toekomst er voor je' ligt, wat een schitte
rende mogelijkheden als je hier nog eens
rustig over na denkt en je bezint."
Hij had een moment geaarzeld. Daarna
was hij met een voorstel gekomen. „Waar
om ga je niet een paar maanden naar het
buitenland. Je zou kunnen logeren bij een
zakenrelatie van mij. Je zult het daar goed
hebben."
Ze had resoluut neen geschud. Ze be
greep heel goed. waarop hij doelde. Die re
laties hadden volwassen, ongehuwde zoons.
Het zouden goede partners zijn. Maar ze
stond stevig in haar schoenen. „Vader, ik
houd van Jan. Het is nu eenmaal zo. Daar
kunt u toch niets aan veranderen".
Hij had op dat moment zijn goede wil
willen tonen. Maar hij faalde. Hij wilde zijn
vrouw niet afvallen. „Als je met hem trouwt,
zullen wij niet bij jouw huwelijk zijn", had
hij gezegd. „Toestemming krijg je, maar
die zullen wij schriftelijk geven. Op de dag
van jouw trouwen zie jij ons niet op het
stadhuis of in de kerk".
Ze was hard de kamer uitgerend. Voor
het gezicht van haar ouders wilde ze niet
huilen.
Het was toch anders gegaan dan ze
had gedacht. Een week na de twist had het
fatale ongeluk het gezin getroffen. Ze
woonden in een groot huis. Beneden een
ruime hal, een bibliotheek, een woonkamer
en enkele vertrekken, die als ontvangstka
mer dienst deden wanneer er relaties op be
zoek kwamen. Hetgeen regelmatig gebeur
de. Een statige, ouderwetse trap leidde naar
de eerste verdieping. De treden waren be
kleed met een kostbare loper. Een erfstuk,
dat. hoe versleten ook, voor geen prijs
werd weggedaan. Er leefden teveel herin
neringen aan. Op een van de bovenste tre
den was een rand omgebogen. Haar moeder
had het niet gemerkt en was gestruikeld.
Rita was in haar kamer op de tweede ver
dieping. Ze
hoorde het
gestommel
van de val.
Kort daarna
het schelle
gegil van het
dienstmeisje. Toen zij beneden kwam. zag
zij de stille gestalte van haar moeder. Ze
moest op haar hoofd terecht zijn gekomen.
De arts konstateerde later, dat haar nek
was gebroken.
Het gebeurde een maand voor haar voor
genomen huwelijk. Ondanks alles wat er
intussen was gebeurd was Rita intens be
droefd over het verlies van haar moeder.
Jan had haar zoveel mogelijk getorost. Bij
hem vond ze de kracht om verder te gaan.
Juist die rustige manier, waarop hij haar
terzijde had gestaan, sterkte haar in haar
overtuiging, dat zij een juiste keuze had
gedaan. Ze overwoog nog om de trouwda
tum uit te stellen. Jan, met wie zij uiteraard
dit probleem besprak, keurde het af. Te
recht; het zou haar verdriet slechts ver
groten. Het huwelijk en het nieuwe leven,
dat zij zou beginnen, konden haar een kans
geven haar gevoelens sneller te overwinnen.
Ze zag dat in en liet de trouwdatum zoals
die was vastgesteld.
Maar haar vader, uit eerbied voor de o-
verleden vrouw, bleef bij zijn besluit. Hij
ging een dag vóór het huwelijk naar het
stadhuis om schriftelijk zijn toestemming te
bevestigigen. Het was niet helemaal vol
gens de regels, maar zijn invloed was groot
genoeg om deze procedure goedgekeurd
te krijgen. Op de trouwdag zelf liet hij zich
niet zien.
dat wil nog niet zeggen dat èl uw geld moet
rollen. Want dan loopt u een goede kans, dat
uw laatste dubbeltje sneller wegrolt dan u ge
dacht had. Zolang u een gedeelte van uw geld
op een spaarbankboekje heeft staan, kan dat
niet gebeuren. Nog sterker, dan komt er geld
naar u toerollen. In de vorm van rente. Die
rente kan aantrekkelijk zijn. Daar kunnen wij
u alles over vertellen.
zal u graag nader inlichten
Rita legde de foto's neer. Ze wilde niet
langer mijmeren, bang, dat de emoties haar
opnieuw zouden overmeesteren. Haar oog
viel op de kalender. 3 december. Straks
zou het Sinterklaas zijn. Het familiefeest
bij uitstek. De dag van gezelligheid en ver
rassingen. Ze dacht toch weer terug aan het
verleden. Hoe verre familieleden op Sinter
klaasavond in het grote huis bijeen waren
gekomen. Hoe ontelbare cadeautjes in haar
handen werden gestopt. Soms dure geschen
ken, sieraden, die men nauwelijks als een
simpele surprise kon beschouwen.
Dit jaar zou het, voor het eerst, anders
zijn. Ze had een geschenk gekocht voor Jan.
Een nieuwe winterjas. Kostbaar, daarom
zou hij boos zijn. wist ze. Maar dat risico
nam ze graag. Ze had haar eigen vermo
gen. Jan wilde niet, dat ze ook maar een
cent in het huishouden stak. Hij wilde zelf
voor haar zorgen. „Bewaar je geld maar
voor de kinderen. Die zullen het nodig heb
ben", zei hij altijd. Ze hoopte, dat ze veel
kinderen zou krijgen. Ze wist van tevoren,
dat ze hen verschrikkelijk zou verwennen
en. zoals ze nu al stiekum, zodat Jan het
niet merkte, voor het huishouden deed, hen
van haar eigen geld in dure kleertjes ste
ken. Jan zou zich opwinden over die jas.
maar later toch dolblij zijn. Ze verheugde
zich al op dat moment.
Ze schrok op uit haar gedachten. Iemand
belde. In de gang zag ze, dat het de buur
vrouw was. Ze had al een paar maal met
haar gesproken, sinds ze. kort geleden,
hun flatje hadden betrokken. Het was een
moderne galerij-flat. Je kwam elkaar re
gelmatig tegen. Ze vond de vrouw wel
sympathiek. Ze schatte haar op een jaar
of dertig. Ze was getrouwd met een ambte
naar van de gemeente. Haar man studeer
de in de avonduren. Hij wilde hogerop. Maar
hij was geen „streber", kon erg leuk uit
de hoek komen, had ze gemerkt. Ze hadden
twee kinderen. Een jongen van een jaar of
zes en een meisje, dat ongeveer twee jaren
jonger was. De vrouw had het er erg druk
mee. „Sorry, dat ik zo maar aanbel", zei
ze. „Geeft niet", zei Rita. „Ik vind het wel
leuk. Ik heb nu toch niets te doen. Ik heb
niet twee van die drukke kinderen", lachte
ze.
Ze keuvelden gezellig over zaken, waar
over buurvrouwen eeuwig praten. Over de
melkboer, die nooit op tijd komt, over het
brood, dat almaar duurder wordt, over kin
deren. die vaak zo vervelend kunnen zijn en
vaker zo schattig.
Tot buurvrouw onverwacht haar idee lan
ceerde.
„Waarom komen jullie niet gezellig bij
ons Sinterklaas vieren? Jullie zijn toch
maar met z'n tweetjes. We maken er een
leuke avond van. Wat kleine surprises en
zo. Mijn man kan heel gekke rijmpjes ma
ken." Rita moest even nadenken. Ze vond
het niet zo'n gek idee. Ze wist zeker, dat
Jan het ook leuk zou vinden.
„Maar waarom komen jullie dan niet bij
ons? Wij zijn zo trots op ons nieuwe flatje,
dat we graag iemand ontvangen", zei ze
in een plotselinge opwelling. Het accoord
was snel gesloten. Ze smeedden haastig
plannetjes voor de wederzijdse echtgeno
ten leuke surprises te maken.
Die avond, nadat Rita het vertelde, was
ook Jan geestdriftig.
Het regende op Sinterklaasavond. Zo'n
echte Hollandse winteravond. Zonder vorst,
maar toch guur. Weer om gezellig rond
de haard te zitten en echt vaderlands ad
vocaat en Schiedammer te proeven. Rita
vermaakte zich opperbest met de twee
kleintjes, die nog even bij haar op bezoek
mochten, maar daarna spoorslags naar bed
zouden worden gebracht.
Tot er luid op de deur werd getrommeld.
Ze keken elkaar verbaasd aan. Niemand
verwachtte bezoek. Ook de buren niet. Rita
opende de deur. Tot haar stomme verbazing
stond daar een fraai uitgedoste Sinterklaas
Een rijzige gestalte, kompleet met grijze
baard, fraai purperen mijter en een met
koper bewerkte staf.
„Goedenavond", bromde de Sint met
een onherkenbare diepe basstem. Van zijn
gezicht was vrijwel niets te zien. Het ging
schuil achter de reusachtige baard en de
fraai in krullen uitlopende snor. Aleen de
ogen kon men duidelijk zien. Er twinkelden
pretlichtjes in.
„Ik kom even langs", zei de Sint. Hij
zag hoe de twee kinderen angstig in de
hoek bij elkaar stonden. „Ik heb hier wat
voor twee kleine kindertjes", bromde hij.
De Sinterklaas negeerde de volwassenen
en liep bedaard naar de twee kleintjes. Bin
nen enkele ogenblikken was het ijs tussen
dit drietal gebroken. Met op beide knieën
een kind zat Sinterklaas even later in de
fraaie leunstoel, die Jan altijd als zijn pri-
vé-eigendom had beschouwd.
Rita begreep het niet. Wie was deze
plotseling opduikende Sinterklaas? Ze was
nuchter genoeg om niet in sprookjes of
wonderen te geloven. Ze vermoedde, dat
het een grap van de nieuwe kennissen was.
Maar helemaal overtuigd was ze toch niet.
Ze had de verraste reacties van hun gasten
gezien.
Als bij toeval keek ze naar de handen
van Sinterklaas. Hij had de zilverkleurige
handschoenen uitgedaan om een touwtje
los te knopen rond een van de pakjes die
hij bij zich had. Ze zag de ring.
Haar adem stokte.
Het kón niet, dacht ze.
Ze keek naar Jan. Hij schonk een borrel
in voor Sinterklaas. „Zo'n bejaarde man
moet iets hebben om tegen het weer te
kunnen," zei hij.
Ze keek weer naar die brede, gouden ring
met zegel. Herinneringen en emoties welden
in haar op.
Ze kon zich niet meer inhouden. Ze
schoot op de Sint af. Verbijsterd keken
Jan en de gasten toe hoe Rita plotseling
de Sint omhelsde en hem op het voorhoofd
zoende, het enige plekje dat niet door de
baard wer'd bedekt. Tranen stonden in haai"
ogen toen ze tegen Jan zei: „Sinterklaas
heeft nog meer gebracht dan die cadeaus...
zichzelf".
Jan begreep het die eerste seconde niet.
Hij wilde wat zeggen. Aarzelde. Pakte toen
het volle glas en gaf het aan de Sint. „Blij
dat u bij ons bent", zei hij hartelijk.
Rita snikte even. Ze keek naar de buur
vrouw. „Ik heb een fijne vader!", zei ze.
(Nadruk verboden)
HORIZONTAAL
1. gnuiven; 6. mirakel; 11. eer; 12. ade;
13. ut; 15. Peru; 16. poes: 17. mi; 18. cel;
20. n.s.; 21. op; 22. wijd; 23. o.l.; 25. t.a.;
27. dl; 28. r.i.; 29. speld; 32. sla; 34.
melde; 36. eis; 37. m.o.; 39. nr; 40. dol;
41. radio; 42. sta; 45. ik; 46. g.t.; 48. bek;.
51. nurks; 53. tra; 55. Wolga; 57. t.l.; 58.
It; 59. a.g.; 61. fa; 62. pas; 64. ca; 65.
r.r.; 67. duw; 69. pp; 70. Eist; 72. boer;
73. kg; 75. u.s.a76. oei; 78. ragebol;
79. minzaam.
VERTICAAL
1. glucose; 2. ui; 3. veen; 4. eerst; 5. N.R.U.;
6. map; 7. idool; 8. reep; 9. k.o.; 10.
leidsel; 14. te; 17. mij; 19. Loes; 22. wild;
24. I.I.; 26. as; 27. da; 28. re; 30. pi; 31.
dm; 33. leder; 34. mr; 35. do; 38. ork;
39. nog; 42. snipper; 43. tu; 44. arts; 45.
is; 47. t.w.; 48. blad; 49. eg; 50. kauwgom;
52. kl; 53. t.t.; 54. Aa; 56. of; 58. lasso;
60. groei; 63. a.p.; 64. club; 66. rein; 68.
uk; 71. tal; 72. bom; 74. s.g.; 77. ja.
druk op de maag, opgeblazen gevoel?
helpen direkt!
OM VOOR TE LEZEN
I
„Salud!" Piet hief zijn glas met priklimo-
nade.
„Proost!, in 't Hollands", lachte de Sint
en keek z-jn zwarte knecht aan. Ze dronken
hun glazen leeg op eikaars gezondheid
die vroege ochtend van de vijfde decern-,
ber.
Meestal hadden ze niet veel tijd om de
verjaardag te vieren, maar deze keer waren
ze vroeg klaar met alle voorbereidingen.
Het was allemaal vlot gegaan, ze hadden
geen tegenslag gehad, geen bestellingen, die
te laat dreigden te komen, en het leek wa
rempel wel of er minder èrg stoute kinderen
waren dan andere jaren.
„Alstublieft Sint, hier is uw cadeau",
sprak Piet. Hij gaf een pakje met een lint
van gouddraad er om gestrikt.
Sint lachte blij. Hij vond het heel erg
leuk om zelf iets te krijgen en hij hield van
verrassingen. Daarom maakte hij ook nooit
een verlanglijst. En Piet slaagde er altijd
Lees verder op pagina 2
Ganzepoortstraat 21, Tel. 6535 - GOES
