HOOGBOUW
„De 13 dagen van de raketcrisis1'
Chinese lijn
buigt om
MISDADIGE HERSENEN
Griep...?
Tweede blad van het Noord-Bevelands Nieuws- en Advertentieblad d.d. 26 februari 1966 no. 3185
Wereld leefde boven afgrond
OF LAAGBOUW
(N.N.P.) In oktober 1962 is de wereld
ternauwernood aan een vreselijke ramp ont
komen. De beide grootste kernmachten
Rusland en Amerika stonden met gebalde
vuisten tegenover elkaar. De geringste vonk,
een ogenblik van gebrek aan zelfbeheersing,
en de aarde zou getroffen worden door een
atoomoorlog.
Zaterdagavond 7 oktober 1962 keek de A-
merikaanse minister van defensie, Robert
McNamara, bewonderend naar een schitte
rende zonsondergang, „zich afvragend hoe
veel maal hij de zon nog zo zou zien on
dergaan". Diezelfde middag had president
Kennedy een bijeenkomst met zijn belang
rijkste adviseurs besloten met het gezegde:
„Het kan nu elke kant opgaan". Tijdens de
historische dagen, die de moderne geschie
denis zijn ingegaan als de „raketcrisis", zei
een lid van de Russische delegatie bij de
Verenigde Naties tegen een Amerikaanse
voorlichtingsfunctionaris: „Dit zou wel eens
ons laatste gesprek kunnen zijn. Morgen zal
New York worden opgeblazen door Rus
sische kernbommen". De wereld hield in die
dagen niet voor niets de adem in.
Het was voor de eerste maal, dat Rus
land en de Verenigde Staten beiden op het
scherp van de snede stonden. President Ken
nedy en president Kroestsjef stonden in re
gelrecht kontakt met elkaar. Wat zich in
die dagen allemaal heeft afgespeeld wordt
nu nauwgezet beschreven in het boek „De
Raketcrisis" van de Amerikaanse journalist
Elie Abel. Een van zijn kernachtige schet
sen: „Amerika beleefde dertien mooie ok
toberdagen, waarin de jonge president van
de Verenigde Staten kernpoker speelde met
Nikita Kroestsjef en won". Niemand
moet er aan denken, wat er zou zijn gebeurd
als hij had verloren of zijn tegenspeler had
gemeend, dat hij teveel gezichtsverlies had
opgelopen.
Het begin van de crisis, die van zo'n
groot belang zou blijken voor de verhou
ding tussen Rusland en Amerika, kwam in
feite op 14 oktober van dat jaar. Ameri
kaanse specialisten op het terrein van de fo
to-analyse waren bezig met luchtfoto's, die
een U-2 verkenningsvliegtuig boven Cuba
had gemaakt. Zij vonden het onomstotelijk
bewijs, dat daar, op honderdvijftig kilometer
van de Amerikaanse kust, Russische raketten
waren opgesteld. Verdere vluchten van Ame
rikaanse toestellen maakten duidelijk, dat
de Russische raketbases snel operationeel
zouden zijn. Wanneer de Amerikanen wil
den ingrijpen, dan moest dat snel gebeuren.
De Amerikaanse president koos, volgens A-
bel, de maatregel, die duidelijk maakte, dat
Amerika vastbesloten was, maar die volgens
de president toch „de minst gevaarlijke"
was: de blokkade van het Cubaanse eiland.
Amerikaanse marineschepen stoomden naar
posities rond het eiland om naderende Rus
sische vrachtschepen te controleren. Ameri
kaanse troepen over de gehele wereld wer
den in staat van alarm gebracht. Luchtlan
dingsdivisies en mariniers werden naar Flo
rida, tegenover Cuba, gebracht om gereed
te staan als een invasie van het eiland nood
zakelijk zou worden.
De adviseurs van president Kennedy wa
ren verdeeld. Dean Acheson, een belangrijk
diplomaat, was voor luchtaanvallen op de
Cubaanse raketopstellingen, Adlai Steven
son, de inmiddels overleden Amerikaanse
vertegenwoordiger bij de Verenigde Naties,
stelde voor om de Amerikaanse bases in Tur
kije te ontruimen in ruil voor een ontman
teling van de raketbases op Cuba. De be
langrijkste beslissing nam president Kenne
dy echter persoonlijk. Hij stuurde een brief
naar president Kroestsjef. En ontving prompt
antwoord. Een belangrijk deel van deze
briefwisseling is tot nu toe geheim gebleven.
In het boek van Abel staan nu echter voor
het eerst enkele delen uit de brief, die
Kroestsjef tenslotte stuurde en die de atmos
feer opklaarde en een oplossing mogelijk
maakte.
Kroestsjef schreef aan Kennedy: „Mijn
heer de president, Wij en U moeten beter
weten dan aan de touwen te trekken, waar
in U de knoop van de oorlog hebt gelegd,
omdat des te harder wij trekken des te ste
viger de' knoop zal worden. Dan zal er een
moment komen, waarop het noodzakelijk zal
zijn de knoop door te hakken, en wat dat
zou betekenen behoef ik u niet uit te leg
gen, omdat u zelf heel goed weet over welke
verschrikkelijke krachten onze landen be
schikken". Na deze dreiging kwam tenslotte
de bedekte toespeling op een oplossing.
Kroestsjef suggereerde, dat Kennedy de
blokkade zou opheffen en zou beloven Cuba
niet aan te vallen. Als dat gebeurde, schreef
Kroestsjef, zouden de wapens, „die u offen
sief" noemt, in een heel ander daglicht ko
men te staan en zou het niet nodig zijn „Rus
sische militaire specialisten oj> Cuba te hou
den".
Nu men enkele jaren later de gebeurte
nissen nog eens op de voet kan volgen
blijkt heel duidelijk hoe belangrijk de ge
volgen van deze crisis zijn geweest. De lei
ders van de Sovjet Unie en van Amerika
beseften plotseling heel goed tot welke ge
volgen een misstap zou leiden. Zij reali
seerden zich, dat een atoomoorlog tot elke
prijs moest worden vermeden. Het eerste
gevolg van deze ontwikkeling was een dui
delijke vermindering van de spanning tus
sen Rusland en Amerika.
(Nadruk verboden)
Onze geestelijke en
lichamelijke
gezondheid
Afzonderlijke woonbehoeften van man, vrouw en kinderen
Het valt niet te ontkennen, dat de woning
een belangrijke invloed uitoefent op het li
chamelijk en geestelijk welzijn van de men
sen. Onibewust voelt een ieder dit wel aan,
maar tot een helder besef van deze op de
gezondheid in positieve zin of negatieve zin
inwerkende factor is men over het algemeen
nog niet gekomen: noch de bouwers, noch
de huurders of kopers plegen hierover veel
na te denken.
De geneeskundigen hebben herhaaldelijk
te maken met stoornissen, die voor bepaalde
personen uit hun woonsituatie voortvloeien.
Zelfs zij staan niet dikwijls stil bij de vraag
aan welke behuizingen voor diverse gezinnen
en alleenwonenden de voorkeur moet wor
den gegeven.
Daarom is het toe te juichen als er op een
nauwgezette wijze onderzoekingen over dit
probleem worden gedaan en als de resultaten
daarvan op ruime schaal worden bekend ge
maakt.
Te weinig keuze.
Allereerst nodig is het immers, dat een
levendige belangstelling bij het publiek
wordt gewekt en dat men, aan de hand van
deugdelijke argumenten, tot de vorming van
een eigen oordeel komt. Om te beginnen
helpt dit de woningzoekenden in zover, dat
zij zich teleurstellingen besparen en niet een
type huis uitkiezen, dat niet past bij hun
werkelijke verlangens en behoeften.
Nu weet ik, dat helaas nog zeer velen van
onze landgenoten op dit punt in het minst
geen mogelijkheid tot kiezen hebben. Vele
pasgetrouwden immers moeten eerst inwo
nen bij ouders of vreemden en als zij na lan
ge jaren, met de inmiddels geboren kinderen,
in aanmerking komen voor een eigen woning
nemen zij het eerste 't beste aan wat finan-
ciëel niet al te ver boven hun jeugdige
draagkracht gaat.
Een meer verfijnde wooncultuur, waarbij
met de behoeften van alle gezinsleden reke
ning wordt gehouden - wat toch eigenlijk
het streven moet zijn - is voor hen beslist
niet weggelegd. Zal dat in de naaste toe
komst beter worden?
Hoog of laag?
Welkome informatie over het onderwerp
woningbouw in verband met gezondheid is
te vinden in het rapport van de commissie
„Hoogbouwlaagbouw", die in opdracht
van de minister werd ingesteld door het
Nederlands Instituut voor Volkshuisvesting
en Stedebouw. Dit Nederlandse onderzoek
omvat een groot aantal aspecten, waarvan
wij er hier enkele onder de aandacht van
onze lezers willen brengen.
De commissie beschouwt, waar het om
gezinnen gaat, de behoefte van man, vrouw
en kinderen afzonderlijk, maar ook die van
het gezin als geheel. In dit laatste opzicht
acht zij het vari fundamenteel belang, dat de
„privacy", de vrijheid, de mogelijkheid om
zó te wonen, dat men zich tegenover zijn
buren geen onredelijke beperkingen in zijn
uitingen behoeft op te leggen, wordt gega
randeerd.
Vooral psychiaters kunnen er over mee
praten, dat vaak gehorigheid, waardoor de
intimiteit van de bewoners wordt geschaad,
en waardoor men voortdurend overlast on
dervindt - of anderen ongewild overlast
aandoet - verantwoordelijk is voor het ont
staan van nerveuze stoornissen. De woning
is dan immers geen rustpunt, waar ieder
kan bijkomen van de onvermijdelijke da
gelijkse beslommeringen en vermoeienissen,
maar vormt dan juist een nieuwe bron van
spanningen en narigheid.
Liever laag!
De commissie geeft een overzicht van de
verschillende typen woningen en toetst die
aan de eisen, die de diverse bewoners zouden
kunnen stellen. Het is wel zeker, dat „laag
bouw" voor het leven van een gezin de
meeste mogelijkheden biedt wat betreft het
geven van een persoonlijk karakter aan de
behuizing, vooral als er een stukje grond om
de woning heen ligt en als er zolder, kelder
of schuur bijhoren, d.w.z. bijkomende ruim
ten, die voor alles en nog wat kunnen die
nen: bewaren, spelen, enz.
Veel en veel minder beslotenheid vindt
men reeds in de middelhoge bouw, d.i. be
huizing in een gebouw met drie of vier
woonlagen, zonder lift.
Daarnaast wordt de echte hoogbouw
meer dan vier woonlagen gekenmerkt
door een duidelijke collectiviteit, hier im
mers zijn massa's woningen naast en boven
elkaar geplaatst, die er allemaal eender uit
zien en die bevolkt worden door een groot
aantal mensen, tussen wie slechts meestal
vluchtige contacten tot stand komen.
De gezondheid.
Behalve aan de hier genoemde psycho
logische verschilpunten moet natuurlijk ook
aandacht worden besteed aan de praktische
voor- en nadelen der diverse woningtypen.
Tendele zijn deze factoren weer van invloed
op de gezondheid. Voor volwassen bewoners
is het vermoeiend als zij herhaaldelijk trap
pen moeten lopen.
Voor kinderen is het van levensbelang
of zij voldoende speelgelegenheid, licht en
lucht kunnen krijgen en of er in de wonin
gen rekening is gehouden met de noodzaak
om hun veiligheid zo goed mogelijk te ver
zekeren.
Wat betreft de specificatie van de woon
behoeften der diverse gezinsleden het vol
gende. De man ervaart de woning in het
algemeen slechts in zijn vrije tijd. Enerzijds
is de woning de achtergrond van zijn ge
zinsleven, anderzijds kan zij van invloed
zijn wat betreft het besteden van de vrije
tijd. Is hij iemand die graag knutstelt, tui
niert, dieren houdt, dan voldoet een een-
gezinshuis op de begane grond het best aan
zijn persoonlijke verlangens.
Werkterrein.
Voor de vrouw ligt de zaak anders. Het
huis is het terrein van het dagelijks huis
houdelijk werk. Bovendien heeft zij ook veel
te maken met de mogelijke invloed van de
woonvorm op haar kinderen en omgekeerd
zullen de kinderen (en ook haar echtgenoot)
haar beleving van de woning in sterke ma
te ondergaan langs de omweg van haar hu
meur en andere reacties. Wat de kinderen
zelf voor de woning van node hebben, hangt
af van de levensfase waarin zij verkeren.
De baby heeft allereerst behoefte aan de
mogelijkheid om vaak te verblijven in de
buitenlucht en aan een rustige omgeving;
het staat niet bij voorbaat vast, dat aan deze
eisen niet te voldoen is bij flatbouw! Wel
moet men zich realiseren, dat het, wegens
kinderwagenproblemen voor flatbewoners,
moeilijk kan zijn met de baby's naar bui
ten te gaan.
De kinderen van één tot drie jaar moe
ten, in de directe nabijheid van hun moeder
gelegenheid kunnen vinden om hun bewe-
gingsdrang uit te leven en hun omgeving
te leren verkennen; spelen met zand en wa
ter is heel gewenst. Het is wel duidelijk dat
in de meeste flats, of het nu middelhoge of
hoge bouw betreft, niet in ruime mate aan
deze eisen is te voldoen.
Ruimte nodig.
De kleuters van drie tot zes jaar hebben
alweer verder strekkende behoeften en ver
langens. Zij willen de wereld ook buiten de
eigen woonruimte verkennen. Spelen, hetzij
in de tuin of op straat, afgewisseld met spe
len binnenshuis, is dringend noodzakelijk.
Ook ten aanzien van deze leeftijdsgroep
biedt de flatbouw onvoldoende mogelijk
heden, tenzij er speciale voorzieningen wor
den getroffen.
Jonge schoolkinderen hebben in hun om
geving ruimte nodig om met andere kinde
ren te kunnen spelen. Liefst moeten zij daar
bij niet door ouderen worden gestoord. Van
zelfsprekend dreigt hierbij de kans, dat dit
overlast voor de omwonenden mee brengt.
Alweer dus: flatbouw niet zo bijster ge
schikt, liever een afzonderlijke woning als
het kan nog met een tuintje en een schuur,
waar liefhebberijen zonder bezwaar kunnen
worden uitgeleefd.
Vluchthaven.
Iets oudere schoolkinderen willen ook nog
wel ravotten in of in de nabijheid van de
ouderlijke woning waarbij heel veel la
waai wordt geproduceerd! maar verder
houden zij zich buiten schooltijd dikwijls
elders op, bijvoorbeeld op het sportveld of
in het clublokaal. De meisjes zoeken op de
ze leeftijd vaak de intimiteit van het eigen
kamertje.
Kinderen van 14 tot 18 kunnen zowel
binnens- als buitenshuis zich met van alles
en nog wat bezighouden. Wat zij ook doen,
zij moeten zich thuisvoelen en zij zijn in
deze zo zeer bewogen levensfase zeer gevoe
lig voor de sfeer, de inrichting en 't gebruik
van de ouderlijke woning. De woonvorm
doet er voor hen niet zoveel toe.
dr. Alfreda Briedé
(Nadruk verboden)
itetoftouis- op
Rillerig? Onprettig?
Pas dan op voor griep!
Neem direct 2 'ASPRO's.
'ASPRO' bevat alles om
een opkomende griep
snel en doeltreffend te
bestrijden.
In de juiste dosering
óók voor kinderen!
Triest einde voor
Mao Tse-toeng
De oppermachtige Chinese dictator Mao
Tse-toeng ziet zijn levenseinde niet optimis
tisch naderen. De schaarse bezoekers uit
het westen die met hem gesproken hébben
laatstelijk de Franse minister Malraux en
de Britse journalist Edgard Snow berich
ten dat hij wat melancholiek en triest terug
ziet op een leven vol revolutie, met grootse
resultaten maar weinig zekerheid dat wat hij
begon ook in zijn geest zal worden voort
gezet.
Er zijn berichten geweest over waarschu
wingen van partijleiders aan militairen, die
kennelijk minder vechtlustig zijn; er zijn ver
maningen aan kunstenaars, die prompt de
traditionele marxistische-leninistische zelfbe
schuldigingen gingen uiten dat ze feodaal en
kapitalistisch hadden gedacht.
Mao is zijn revolutie begonnen om China
en als Cinees. In dat opzicht heeft hij enor
me successen geboekt. Een land dat sinds
vele decennia verscheurd werd door allerlei
interne strijd en dat zich daardoor ook maar
niet kon ontwikkelen, is tot een geheel ge
smeed en heeft zowel op agrarisch als in
dustrieel gebied prestaties geleverd die nie
mand had verwacht. Het zelf ontwikkelen
van een kernbom is daarvan een spectaculair
voorbeeld, zij het niet het belangrijkste.
Op zijn retour
Mao is overtuigd dat wat China bereikte
te danken is aan zijn strikte toepassing van
de leer van Marx en voelt zich ook geroe
pen dit uit te dragen over de hele wereld.
In dat opzicht zijn zijn successen gering.
Hij heeft een enorme actie opgezet om in
Afrika invloed te winnen, zowel op rege
ringsniveau als door het opleiden van jon
ge Afrikanen, die met de wapens in de hand
de omwentelingen moesten realiseren. Die
actie is danig afgeflauwd. De financiële
steun is drastisch ingekrompen, zijn diplo
matieke en andere missies worden her en
der teruggestuurd en nadat hij aanvankelijk
op vele plaatsen opleidingsinstituten heeft
gehad, is nu alleen het vroegere Franse Kon
go zijn vrijwel enige basis.
De gang van zaken in Indonesië, waar
een sterke communistische partij zijn v jor-
naamste buitenlandse dependance was, moet
voor de Chinese leider als een schok zijn ge
komen. In latijns-Amerika, waar de Cinese
activiteiten zeer groot waren, is hij in con
flict gekomen met Castro, wiens naam altijd
nog meer zegt dan die van Mao. Albanië,
de Chinese vazal in Europa, is krampachtige
pogingen aan het doen op betere voet met
zijn buren te komen: het door de Chinezen
zeer bestreden al te burgerlijk-communis
tische Joego-Slavië en de Moskou-trouwe
oostblokstaten.
Moskou's macht
Deze teruggang van Chinese invloed is
voor een groot deel te wijten aan het bij
zonder knap psychologisch tegenoffensief
der Russen. Maar voor een ander deel waar
schijnlijk toch aan een verflauwing van de
activiteiten zelf, doordat het heilige vuur bij
Mao's revolutie-exporteurs er een beetje af
begint te gaan. Dat is ook geen wonder.
Wanneer je meent een gretig te aanvaarden
evangelie te brengen en je wordt de laan
uitgestuurd, dan stimuleert dit niet.
Intussen is Moskou in een kalm maar ze
ker tempo bezig alle diplomatieke Chinese
winstpunten te slopen. Castro is er een voor
beeld van, maar meer nog dat langzaam
maar onvermijdelijk een grote conferentie
van communistische partijen opdoemt, waar
uiteindelijk op de eën of andere manier het
Chinese standpunt veroordeeld zal worden.
Lange tijd heeft Mao dit idee van Chroesjt-
sjow te verijdelen doordat hij zoveel invloed
had opzoveel partijen dat die aan Moskou te
kennen gaven voor zoiets niet te voelen. Die
invloed is grotendeels weer verdwenen.
Deze reeks als nederlagen aan te voelen
ontwikkelingen hebben uiteraard hun in-
vloedop het jongere Cinese partijkader. De
vraag is of die, wanneer ze te zijner tijd Mao
opvolgen deze weinig succesrijke lijn van de
oude man zullen voortzetten. Het is eenidee
die Mao kennelijk met ongenoegen ziet op
zijn levensavond. Men hoeft nu niet opeens
een handelbaar China te verwachten, maar
wat Mao verdriet kan de overige wereld wel
licht toch wel wat genoegen bereiden.
(Nadruk verboden)
Is een moordenaar een zieke
VEROORZAAKT DOOR EEN VIRUS?
Menigeen zal zijn opgeschrikt door de gruwelijke details, welke aan het licht
kwamen tijdens de berechting van de Nederlandse moordenaars van de jeugdi
ge Henk Drost te Stockholm. De vraag rijst bij het lezen van zo'n afschuwelijk
rechtbankverslag, of de misdaad geen ziekte is welke zou kunnen worden gene
zen, respectievelijk voorkomen.
Wij hebben die vraag voorgelegd aan mevrouw dr. Alfreda Briede, een psy
chiater, die ons inderdaad uitvoerig kon inlichten over nasporingen en vondsten
op dit terrein.
Uit haar mededelingen blijkt, dat in de dertiger jaren reeds een onderzoek op
dit gebied is ingesteld, o.m. bij de hersenen van John Dillinger.
Verband met griep-epidemieën
Omstreeks 1930 werd de gehele wereld
verontrust door een golf van misdadigheid,
die de samenleving volkomen dreigde te zul
len ontwrichten. Vooral de bevolking van de
Verenigde Staten voelde zich door de gang
sterbenden bedreigd.
Dé misdaad was toen in Amerika zo ver
breid, dat de overheid niet bij machte bleek
de burgerij afdoende bescherming te bie
den. Misschien herinnert zich iemand de
naam nog van John Dillinger, de man die
destijds de twijfelachtige eer genoot in Ame
rika bekend te staan als Staatsvijand Num
mer Eén.
De misdaden die deze Dillinger op zijn
naam had staan, bleken de Amerikaanse
vrouwen niet van hem af te schrikken, want
menig lid van het schone geslacht hielp de
ze Staatsvijand verbergen toen de politie
jaren achtereen jacht op hem maakte. Uit
eindelijk verloor hij het leven, doordat hij
tijdens een revolvergevecht op straat door
een politieagent werd neergeschoten.
Okkernootgrote ziektehaard.
Na zijn dood heeft deze beruchte misda
diger nog een keer in het middelpunt van de
belangstelling gestaan. Nu echter niet bij
het op sensatie beluste publiek, maar bij een
aantal Engelse geneeskundigen. De Engelse
geleerde Alexander Kennedy verklaarde na
melijk op een bijeenkomst van zenuwartsen,
dat hij de hersenen van John Dillinger had
kunnen onderzoeken.
Prof. Kennedy kon zijn gehoor mededelen
dat hij in die hersenen, middenin het weef
sel, een ziektehaard had aangetroffen ter
grootte van een okkernoot. Deze vondst was
voor de geleerde het overtuigend bewijs voor
de juistheid van een door hem reeds lang
geleden opgestelde theorie.
Gedurende vele jaren bestudeerde prof.
Kennedy in het psyohologisch laboratorium
van het Maudsley Hospital te Londen het
karakter en het gedrag van een aantal zware
misdadigers. Zijn onderzoekingen omvatten
honderd personen, zij brachten hem tot de
opvatting dat een ernstige hersenziekte, na
melijk encephalitis, verantwoordelijk moet
worden gesteld voor verscheidene gevallen
van misdadigheid. In verband daarmee
meende hij het gangsterdom van de jaren
dertig te kunnen verklaren als een nasleep
van de encephalitis-epidemieën, die van 1916
tot ongeveer 1926 hadden gewoed.
Doorgemaakte encephalitis.
De encephalitis lethargica, die ook wel
slaapziekte wordt genoemd, is een vorm van
hersenontsteking, die epidemisch optreedt.
Als afzonderlijke ziekte werd zij het eerst
beschreven door Von Economo naar aanlei
ding van het optreden van een aantal ge
vallen in Wenen gedurende de winter 1916-
1917. Waarschijnlijk is de aandoening ook al
wel eerder voorgekomen, doch toen niet als
zodanig onderkend.
Bij nader onderzoek bleek er een nauw
verband te bestaan tussen het voorkomen
van deze vorm van encephalitis en het op
treden van griep-epidemieën. Zo is ook in
ons land de beruchte Spaanse griep van
1918 vergezeld gegaan van het optreden de
zer hersenziekte. Welk verband er nu pre
cies tussen de griep en de slaapziekte be
staat, is nog niet met zekerheid te zeggen.
Wel meent men de oorzaak van de her
senontsteking te moeten zoeken in een virus.
Het meest opvallende verschijnsel bij de
epidemische encephalitis is de stoornis van
de slaap: soms slaapt de patiënt weken
achtereen, maar het komt merkwaardiger
wijs ook voor, dat het slapen hem in zeer
lange tijd onmogelijk is. De kennis van de
ze afwijking heeft aanleiding gegeven tot
de veronderstelling dat zich in de grote her
senen een slaapregelend centrum bevindt.
Eigenaardige resten.
Behalve afwijkingen in het bewustzijn
van de patiënt kunnen bij deze vorm van
hersenontsteking ook verlammingen van zijn
zenuwen optreden, bijvoorbeeld van de ze
nuwen die zijn oogspieren besturen, zodat
hij dubbel gaat zien. Al deze verschijnse
len moeten worden toegeschreven aan het
bestaan van talrijke kleine ontstekingspro
cessen in de hersenen. Soms is het aantal
ontstekingshaardjes zo gering, dat het moei
lijk kan zijn de ziekte te herkennen, want
het is mogelijk dat er dan slechts een enkel
symptoom aanwezig is; bijvoorbeeld een da
genlang durende hik.
Slaapziekte is een gevaarlijke ziekte; er
zijn nogal wat gevallen met dodelijke af
loop. Van de overige patiënten herstellen
sommigen geheel en al, terwijl anderen ei
genaardige resten van de ziekte overhouden.
Zo kan het voorkomen, dat de spieren van
gewezen lijders aan deze vorm van encepha
litis stijf worden, zodat het gelaat, bij ge
brek aan mimiek, alle uitdrukking verliest.
Verder kan er in de ledematen van deze
ex-patiënt een hevig trillen aanwezig zijn
als blijvende rest van zulk een ziektehaard.
Bekend is ook het z.g.n. „zalfgezicht"; de
vetklieren van de huid scheiden dan abnor
maal veel smeer af, hetgeen aan het gelaat
een karakteristieke uitdrukking geeft. Met
zulke resttoestanden op lichamelijk gebied
gaat nogal eens een aanmerkelijke geeste
lijke verandering gepaard. Bij jonge mensen
wijzigt het karakter zich vooral in ongunsti
ge zin, zodat zij onbetrouwbaar kunnen wor
den, vreemde denkbeelden gaan uiten en
soms moeilijk in de omgang zijn, waardoor
zij zich gedragen als echte psyohopaten.
Erfenis van oorlog.
Prof. Kennedy, die onder meer de herse
nen van Amerika's voormalige Staatsvijand
Nummer Eén oderzocht, heeft zich op grond
van zijn naspeuringen op een zeer speciaal
standpunt gesteld. Hij neemt namelijk aan,
dat de geestelijke overblijfselen van de slaap
ziekte ook kunnen optreden los van de rest
toestanden op lichamelijk gebied. Daarom
kon hij aannemen, dat Dillingers midadigers-
eigenschappen een gevolg of overblijfsel wa
ren van het feit dat hij aan encephalitis
had geleden.
Van Dillinger is weliswaer niet bekend,
dat hij deze ziekte had doorgemaakt, maar
herhaaldelijk is gebleken, dat een „onbe
wuste" encephalitis mogelijk is. Dat dit bij
de Amerikaanse misdadiger het geval is ge
weest, wordt volgens prof. Kennedy bewe
zen door de ziektehaard in 's man's herse
nen.
Ook sedert 1945 is een golf van misdadig
heid over vele landen gegaan. Het is echter
gebleken dat hier geen verband bestaat met
het optreden van een encephalitis-epidemie.
Bij het onderzoek van twee beruchte, na
oorlogse, Engelse misdadigers, namelijk Ne
ville Heath en John George Haig, was geen
spoor van deze ziekte te ontdekken. Waar
schijnlijk moet deze golf van misdadigheid
beschouwd worden als een erfenis van de
tweede wereldoorlog. Dit laatste behoeft
echter niet tegen de theorie van Alexander
Kennedy te pleiten,
dr. Alfreda Briedé
(Nadruk verboden)
