»@I?©=eiWËLAÜBS
USEUWS- EN AB¥EHTEMT1EBLAD
Méér macSiünes
dan mensen
Oaeik zijAmerika 1
LEZERS -
CRSTEK
No. 2358
Zaterdag 7 Februari 1948
5Ie Jaargang
DRUK EC9 UITGAVE A. G. M. MARKUSSE TE WISSENKERKE TELEFOON No. 308 - GIRO No. 32622
DRUK EN UITGAVE A. 0. B. MARKUSSE TE WISSENKERKE TELEFOON No.
Abonnementsprijs f 1.50 per jaar. - Franco per post f 3.00.
Er is een tijd geweest, dat de eenvoudige en de ontwikkelde Russen
hoog opzagen naar het Noordamerikaanse Wonderland. Een tijd,
waarin nuchtere Amerikaanse zakenlieden gaarne zaken deden met
de communisten en in enthousiasme konden geraken voor al die
gigantische plannen, welke door de Sowjets verwezenlijkt werden.
Die tijd is nog zo lang niet geleden. De periode van Amerikaans-
Russische vriendschap ligt nog maar pas achter ons. Stalin en Roo
sevelt beschouwden zich nog persoonlijk bevriende staatslieden. Het
bondgenootschap tussen de U.S.A. en de U.S.S.R. van deze laatste
wereldoorlog berustte niet op berekening.
Op dit ogenblik wordt de ver
houding tussen-beide mogendheden
het best gekarakteriseerd door het
verschil in architectuur van het
Kapitool in Washington, met zijn
simpele, strakke, voor elkeen be
grijpelijke lijnen, enerzijds en het
Kremlin, met de mysterieuse, legen
darische en grillig gebouwde torens,
anderzijds.
Wat zagen de Amerikanen in
Rusland en wat verwachtten de
Sowjets uit de U.S.A.?
De eerste gezant van de Vere
nigde Staten in Moskou, William
Bullit, verklaarde zijn bewondering
destijds zo: „Iedere Amerikaan,
jong of oud, is opgegroeid met de
machine. Die staat in het middel
punt van het Amerikaanse leven
en met die machine leeft hij onbe
wust mee. In de crisistijd stonden
de Amerikaanse machines stuk voor
stuk stil. Maar hier in de Sowjet-
Unie komen er steeds meer op
gang. Rusland wordt het land van
de machine en het gebruikt
zijn machines 24 uur per dag!"
Tegenwoordig hebben de Ame
rikanen zich de één na de ander
van Rusland afgewend. Vrijwel allen
zijn zij teruggekeerd van de dwa
lingen huns weegs. Maar inmiddels
is het kwaad reeds geschied. Rus
land heeft zich door Amerika op
gang laten helpen. De Sowjet-Unie
betrok zijn adviseurs, kapitaal en
machines uit het land van Uncle
Sam. Fabriek na fabriek in de on
metelijke industriegebieden achter
de Oeral worden voorzien van ge
trouwe copieën naar de laatst ge
leverde Amerikaanse modellen.
De machine in Rusland.
Hoeveel waarde de Russische
leiders aan de machine hechten,
blijkt 't beste uit de heropbouw
van de industriestad Stalingrad.
Daar verminderde tengevolge van
(2)
de Duitse belegering het aantal
inwoners van 500.000 tot 22.000,
het aantal huizen van plm. 100.000
tot nauwelijks 5.000. De fabrieken
werden alle verwoest. Maar nu in
1948 bezit deze stad weer 80% van
zijn fabrieken, 60% van zijn voor
oorlogse bevolkingen slechts
20% van de vroegere woonruimte.
Het bewijst, dat het Kremlin de
mensen minstens tien jaar bij de
machine ten achter stelt!
Mensen zijn slechts belangrijk oz-
lang zij werken. Zo oordelen de
Sowjets. En zij handelen er naar.
Mensen, die niet werken, worden
zonder vorm van proces" op trans
port gesteld naar Siberië. Daar kun
nen zij werken in de nieuwe indus
triegebieden van Yakoetsk, vanje-
zhorgan, van Petrovsk, van Kur-
znetsk, van Kytlim en van Sverlovsk.
Daar zullen zij de wapens smeden
van de communistische heilstaat.
Daar mogen zij kolen delven, erts
boren, olie winnen, goud wassen,
zout graven, spoorwegen aanleggen
en fabrieken bouwen. Fabrieken
steeds meer fabrieken.
De mensen in Rusland worden
alleen gebruikt om machines te be
dienen. Machines, die tractors ma
ken voor de gemechaniseerde land
bouw en tanks voor het gemecha
niseerde leger. Machines, die pro
duceren. Liefst machines, die weer
nieuwe machines produceren, aan
de lopende band.
En de cijfers van het vijfjaren
plan worden telkens groter, telkens
indrukwekkender en telkens drei
gender.
Maakt Rusland atoombommen?
Overdreven zijn soms de geruch
ten over geheimzinnige projectielen
en vliegende schijven, gesignaleerd
in de Scandinavische landen en
zelfs in Amerika. Als de sowjets
over dergelijke uitvindingen be
schikten als onverantwoordelijke
sensatiezoekers ons willen doen ge
loven, dan zouden de Russen deze
geheime wapens niet naar de be
woonde wereld afschieten, waar
ontelbare geleerden het materiaal
dankbaar in ontvangst zouden ne
men om het dan zo snel mogelijk
na te bouwen.
Wel is algemeen bekend, dat de
Russen zoeken naar het geheim van
de atoombom. Natuurlijk doen zij
dat. De laboratoria er voor werden
echter al gesticht in 1934. Reeds
tijdens de laatste wereldoorlog
slaagde een Russische geleerde er
in, het uranium-atoom te splitsen
(1944). Alexander Zhdanov, direc
teur van het radium-instituut, won
in 1946 een regeringsprijs van
100.000 roebel voor zijn prestaties
op het gebied der atoomsplitsing.
In de Verenigde Staten wéét men,
dat-het monopolie van de atoom
bom hoogstens drie jaar nog be
waard kan blijven.
Maar het onderzoek inzake a-
toomsplitsing vordert in alle be
schaafde landen. Argentinië is
er al heel ver mee. Canada geeft
er 4 milliard dollar per jaar voor
uit. Groot Brittannië 50 millioen
pond Sterling. Na de Grote Vier
volgen onmiddellijk Denemarken
en Zweden. De Zwitsers geven
jaarlijks tien millioen gulden uit
voor een driejarenplan, met het
doel de atoomenergie te beheersen.
Zelfs in Nederland begint men ook
met uitbreiding van de jarenlang
bestaande (Philips-) installaties.
De Russen zullen waarschijnlijk
spoedig in het-bezit zijn van een
aantal atoombommen. De laborato
ria ten Zuiden van Biisk, ten Noor
den van Chita en in het Alaghez-
gebergte werken op volle kracht.
De spionnage.
Wereldschokkend was in de zo
mer van 1946 de ontdekking van
de atoomspionnage in Canada. Een
Rus van het Sowjet-gezantschap
in Ottawa verliet zijn post met
medename van geheime documen
ten, die een schril licht wierpen
op de geraffineerde spionnagenet-
ten in Canada. Igor Sergei witch
Gouzenko walgde van zijn werk
en besloot de communistische po
gingen, om Amerika zijn oorlogs
geheimen te ontfutselen, aan de
openbaarheid prijs te geven. De
angst voor de gevolgen verhinder
de de Canadese en de Amerikaan
se regeringen destijds, om hun
toenmalige bondgenoot ter ver
antwoording te roepen. De Cana
dese handlangers zijn gestraft, maar
de Russen gingen vrijuit.
Sindsdien is de kloof tussen A-
merika en Rusland nog verbreed.
2240 betalende abonné's.
Maar er is een derde artikel nodig,
om u iets van de huidige verhou
ding en de ongewisse toekomst te
vertellen.
Dr Phil. Sophaster.
Meneer de redacteur.
Mag dit artikel een plaatsje vin
den in Uw blad? Bij voorbaat mijn
dank.
De redactie van de Provinciale
Zeeuwse Courant plaatste in haar
nummer van 15 Januari 1948, naar
gegevens verstrekt door de direc
teur van de D.U.W. in Zeeland, een
artikel waarin o.a. het volgende
stond
Het lag in de bedoeling een groep
Noordbevelandse D.U.W.-arbeiders
elke dag van Kolijnsplaat naar
Schouwen te vervoeren. Het was
echter op een teleurstelling uitge
lopen, want, hoewel de daarvoor
gehuurde boot voldeed aan de be
palingen, meenden de arbeiders, dat
dit vaartuig niet geschikt was. Thans
is eventuëel een grotere boot be
schikbaar, maar de arbeiders heb
ben niets meer van zich laten ho
ren en zijn van het werk wegge
bleven. De gehuurde boot voldeed
aan redelijke eisen en de arbeiders
zijn zonder meer van het werk weg
gebleven.
Dit is een pertinente leugen.
Ziehier de feiten.
De D.U.W.-arbeiders, ten getale
van 80 man, moesten vervoerd
worden met het veerbootje van
Schipper Berrevoets uit Zierikzee.
Nu konden hoogstens 50 personen
benedendeks en in de stuurhut ver
toeven, zodat 30 mensen open en
bloot aan dek moeten staan. Wat
dat betekent, midden in de winter
en veelal bij stormachtig weer, is
de directeur van de D.U.W. blijk
baar niet erg duidelijk.
Maar ieder die weet, hoe geducht
het op de Ooster-Schelde kan spo
ken, in 't bijzonder voor het z.g.
„Hoofd van Zierikzee", noemt een
dergelijke overtocht met een 30-
tal mensen staande aan dek, bui
tengewoon onverantwoordelijk.
Zulk een overtocht, die plm. één
uur duurt, moesten de arbeiders dan
twee keer per dag maken, met de
kans op de koop toe om doornat
aan te komen of overboord te slaan.
Van een grotere boot is nooit iets
gezien of vernomen.
De arbeiders zijn geenszins van
het werk weggebleven zonder iets
van zich te laten horen, want op
Maandag 5 Januari, de eerste dag,
