Aan de vooravond
van grote besluiten
NOOftD-BEWELAHBS
NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD
51e Jaargang
Mo. 2355
Zaterdag 17 Januari 1948
DRUK EN UITGAVE A. G. K. MARKUSSE TE WISSENKERKE
TELEFOON No. 308 - GIRO No. 32622
Abonnementsprijs f 1.50 per jaar.
Franco per post f 3.00.
2240 betalende abonné's.
Nog kan het Kremlin terug! m
Er staan momenteel grote dingen te gebeuren èn in
Amerika èn in Europa. Binnen enkele dagen zal in
Washington beslist worden of A4arshali's veelomstreden
hulpplan voor het oude werelddeel doorgang zal vinden
of niet. Er zal ook op het Europese toneel op korte ter
mijn een beslissing vallen, n.l. over een kwestie die de
gehele wereld aangaat, de vraag hoe het jaar 1948 in de
toekomst geboekstaafd zal staan, als vredesjaar of als oor
logsjaar.
Om met het Marshall-plan te beginnen. Het is bekend,
dat het republikeinse volksdeel in Amerika op z'n zachts
gezegd niet erg enthousiast is voor dit plan. In het con
gres het Amerikaanse parlement waar de republi
keinen de meerderheid hebben, bestaat dan ook een ster
ke neiging om het milliarden-program nauwkeurig onder
de loupe te nemen. Het wenst 't te ontdoen van alle (zo
als de republikeinen dat noemen) hysterische en politie
ke franjes. Wat zeggen wil, dat zij er naar streven om
elke hulpverlening aan welk Europees land dan ook, uit
sluitend te laten steunen op een zuiver zakelijke basis.
„Steken we er nu zóveel milliard dollars in, dan moeten
wij er in de toekomst minstens evenveel uithalen!" Dat
is de leidende gedachte der republikeinen.
Politieke kleur.
President Truman heeft er als democraat de grootste
moeite mee om deze tegenstanders er van te overtuigen
dat Marshall's hulpprogram ver uitsteekt boven harde cij
fers en koude berekeningen. Nog enkele dagen geleden
verklaarde hij in z'n jaarlijkse „State of Union" boodschap
(te vergelijken met onze troonrede) dat het Amerikaanse
volk verplicht is de verarmde Europese landen bij te sprin
gen. Niet om straks te kunnen profiteren van een gezond
en koopkrachtig Europa, maar om te voorkomen dat dit
werelddeel in chaos en ellende zal verzinken, daar 't an
ders zo gemakkelijk ten prooi zal vallen aan de commu
nistische idealogie. Met andere woorden: Truman wil het
Marshall-plan een politieke kleur geven. Hij denkt slechts
daarmee 't Amerikaanse publiek achter zich te krijgen,
want als de doorsnee-Amerikaan alleen maar zakelijk
denkt, verwacht hij op korte termijn niet veel terug te
zullen zien van de milliarden dollars, die in dit riskante
„Europese avontuur" worden gestoken.
Hachelijk?
Dat het een avontuur is, en. een riskant avontuur,
daarover bestaat geen twijfel. De afgelopen dagen is het
nogmaals snel bergafwaarts gegaan in Europa. Misschien
dat alleen nog beroeps-optimisten een lichtpuntje kunnen
zien aan het haast zwarte firnament der Westelijk Euro
pees-Russische betrekkingen. Nuchtere politici zien 't niet.
Dat bleek, toen de Britse minister Morisson onlangs in
't openbaar heftig uitpakte tegen de Sowjet-Russische agres
sie-politiek. Dat bleek ook toen begin dezer week de z.g.
„Kleine Assemblée der V.N." haar zitting begon met zes
lege plaatsen (van die der Sowjet-Unie, Polen, Yoego-Sla-
vië enz.). Daar komt dan nog bij, dat de spanningen in
Griekenland snel een crisis naderen. Er is sprake geweest
van het zenden van een internationale troepenmacht naar
de noordelijke grenzen van dit land. Weliswaar is dit
„officieel" tegengesproken, maar veelbetekenend is toch
de ontscheping van 1500 zwaargewapende Amerikaanse
mariniers in het Middellandsezeegebied. Niet minder
veelzeggend de grootscheepse Amerikaanse vlootmanoeu-
vres in de Griekse wateren. Tekenend ook Washington's
(later niet bevestigd) voorstel aan Londen om van Ben
ghazi een tweede Gibraltar té maken. En tenslotte nog een
Amerikaanse poging om in Palestina wat manschappen
gestati.onneerd te krijgen, „ter bescherming van het leven
van Amèrikaanse burgers aldaar", zoals het officieel ver
luidde
Voegen we daarbij de onlangs gesloten overeenkomst
tussen Londen en Washington om in West-Duitsland een
soort Duitse regering in te stellen welke overeenkomst
zonder Russische voorkennis tot stand kwam, dan kunnen
we niet anders dan concluderen, dat het de Westerse mo
gendheden ernst is met hun streven de rode vloedgolf te
gen te houden. Eerst in het Zuiden (Griekenland en Tur
kije) tegelijkertijd in het midden (Duitsland en Oostenrijk)
later wellicht op andere fronten.
Het is hoog tijd, dat het Kremlin zich de gevaren
van zijn poltiek realiseert. Anders zou het wel eens te
laat kunnen zijn.
^llll
c
