HET LOT No. 128713.
Feuilleton.
door Victor van Dijke.
-0-0-0-0-0-
Vervolg.
En als U ooit een vriend nodig hebt, of een raadsman vergeet dan
niet, dat ik altijd voor U klaar sta".
„Ik dank U, mijnheer Visser, ik ben er van overtuigd, dat ik in U een
goed vriend gevonden heb".
Toen zij weer buiten kwam, was zij haar weemoedige stemming spoe
dig te boven.
„Nu mensen, vanavond om acht uur in het Centraal Hotel. Maken
jullie je allemaal zo mooi als je kunt".
Als een wervelwind ging zij weg. Leny wenkte een voorbijrijdende
taxi en liet zich naar het Centraal Hotel brengen, het beste hotel van
de stad. Op dit ogenblik begon het leven, zoals Leny het zich gedroomd
had. Eindelijk had zij de tovermacht te pakken, waarmede zij al haar
wensen kon vervullen. Zij verzocht de chauffeur voor het hotel te wach
ten.
De portier keek het jonge meisje in haar eenvoudig straattoiletje, dat
al een beetje kaal was, verbluft aan, toen zij naar de directeur of naar
de bedrijfsleider vroeg. Enige ogenblikken later stond een elegante en
goed verzorgde heer voor haar. Vriendelijk hoorde hij haar aan en be
keek haar een beetje critisch, toen zij hem haar grote opdracht gaf. De
ze jonge dame bestelde een diner voor een groot aantal mensen en had
zoveel bijzondere wensen dat het haast niet te geloven was.
„Geachte juffrouw, mag ik U er opmerkzaam op maken, dat U zich
in het eerste hotel van de stad bevindt. Mag ik U een eenvoudiger ho
tel aanbevelen, waar U ook heel goed bediend wordt
„Als ik naar Uw hotel kom, wens ik ook hier bediend te worden 1"
onderbrak Leny hem uit de hoogte. „Over de prijs heb ik alleen te be
slissen. Maakt U even de rekening op, dan zal ik die vooruit betalen.
Ik begrijp natuurlijk, dat U enige zekerheid wilt hebben. Wendt U zich
gerust tot de firma Albert Visser. De directeur zal U zelf gaarne al
le inlichtingen geven".
„Maar dame
De directeur wilde protesteren. Doch opnieuw onderbrak Leny hem en
vroeg om de rekening. Na een half uur verliet zij het hotel, begeleid
door een diep buigende directeur en de andere hotel-employe's.
De chauffeur, die zich al ongerust had gemaakt over zijn vrachtprijs,
zag deze overdreven vriendelijkheid en was volkomen gerustgesteld. Als
de directeur van het Centraal Hotel zich met haar bemoeide, dan moest
deze eenvoudige geklede vrouw wel de moeite waard zijn en behoefde
hij niet bang te zijn voor zijn geld
Hij verwonderde zich niet meer, toen hem bevolen werd naar de duur
ste modezaak van de stad te rijden. Die kleine juffrouw scheen de hele
wereld op zijn kop te willen zetten. Wien weet, misschien had zij de
hoofdprijs uit de loterij getrokken Deze keer wachtte hij geduldig tot
het meisje weer verscheen.
De firma Boot Co. had de naam het voornaamste modehuis
van Londen te zijn. Zij betrok haar modellen uit Parijs en Wenen. Van
daar dat hun clientele uit de voornaamste dames der stad bestond. Het
was dan ook begrijpelijk, dat men niet veel aandacht wijdde aan Leny,
toen zij in haar kale mantelplakje door de draaideur binnenstapte. Mis
schien een gezelschapsjuffrouw, die een boodschap kwam brengen.
Een verkoopster vroeg haar onverschillig„U wenst
„Ik wilde verschillende japonnen uitzoeken".
„Alstublieft 1"
De verkoopster zei het een béetje smalend en nadat zij Leny een ge
makkelijke stoel had aangeboden, waarin het meisje plaatsnam, ging zij
naar de directrice toe. Het was beter zichzelf niet in een wespennest te
steken. Mademoiselle Jeanne moest dit zaakje maar zelf opknappen.
Mademoiselle kwam, keek eens naar Leny en had dadelijk haar oor
deel klaar. Het meisje was op de een of andere manier aan een flink
bedrag gekomen, misschien had zij zich een rijke vriend aangeschaft.
In ieder geval 'zou zij van mooie kleren wel niet veel verstand hebben
en daarom konden zij wel wat ouderwetse dingen aan haar kwijt.
Mannequins kwamenachter elkaar lieten zij haar verschillende ja
ponnen zien.
„Maar mademoiselie", zei Leny. „wat laat U mij allemaal voor rare
modellen zienDie zijn ouderwets. Ik wil het beste en nieuwste heb
ben wat U op het ogenblik bezit".
Mademoiselle Jeanne verwonderde zich meer en meer, hoe langer zij
het meisje hielp. Dit kleine, onaanzienlijke persoontje wist precies wat
zij wilde en wat bij haar persoonlijkheid paste. Ze keek achteloos
over de kostbare kledingstukken heen, die haar niet bevielen. De model
len, die zij nader wilde bekijken, liet zij apart houden, om die te pas
sen. Leny genoot van dit alles. Zij kocht en kocht, ailes wat zij mooi
vond, de ene japon na de andere; complets, mantels, avondjaponnen.
En het heerlijke gevoel, niet op de prijs te behoeven te letten.
Zij nam twee bontmantels; een zachte, glanzende persianermantel met
een grote bontkraag en een bruine veulenmantel, bovendien een blauwvos.
Daarna kwamen de hoeden aan de beurt en tenslotte de zijden on
dergoederen.Er iag een heie uitstalling om Leny heen, toen zij eindelijk
klaar was.
Zij trok een chique, donkerblauw costuum aan, een geklede blouse er
onder, een klein blauw hoedje en de blauwvos. Aan de kas betaalde
zij vast een groot bedrag, terwijl de rest werd voldaan bij het bezorgen.
Het hele personeel van de firma begeleide Leny, toen zij de zaak ver
liet. De chauffeur zette grote ogen op, toen hij het verklede meisje naar
de auto toe zag komen. Grote hemel 1 Wat kostbare kleding toch doet.
Het meisje zag er beslist uit als een prinses.
Het was Leny alsof zij droomde, toen zij weer in de taxi zat. Zij
moest nu alleen nog schoenen kopen, dan ging zij naar huis terug.
HOOFDSTUK VI.
Leny stond er nu eenmaal op, juffrouw Haan mee te nemen naar het
grote feest in het voorname hotel, waar zij nog nooit in haar leven was
geweest. Zij moest haar mooie, zijden japon aantrekken en zag er keu
rig uit, toen zij na Leny uit de taxi stapte.
Leny had een nieuwe avondjapon aangetrokken van witte chiffon zon
der enige garnering, dat haar figuur zeer goed deed uitkomen en bui
tengewoon goed paste bij haar zwarte haren, die glanzend uit de hoog
opgezette hermelijnen kraag van de zwart fluwelen avondcape, die zij
droeg, te voorschijn kwamen.
Als een kleine prinses werd Leny door de directeur ontvangen. Hij
had werkelijk informaties bij Albert Visser gevraagd en vernomen, dat
juffrouw Winter zeer rijk was en dat hij aan al haar wensen gerust kon
voldoen.
Spoedig waren alle genodigden in de met bloemen versierde zaal bij
een. Zelfs Gerrit Hofman mankeerde niet en ook niet de ondeugende
Hendrik Vos. Zij keken verbaasd naar Leny, die wel een sprookjesfee
leek. Men ging aan tafel en liet zich de opgediende schotels uitstekend
smaken.
Steeds weer klonk men op het geluk van Leny terwijl tot slot
champagne geschonken werd, die Leny rijkelijk liet vloeien. Daarbij had
zij voor allemaal een cadeau gekocht, niemand uitgezonderd. Aan me
neer Mulder gaf zij een gesloten couvert met honderd pond sterling,
want hij was toch immers de oorzaak van haar geluk. Hij behoefde zich
niet te generen het geid aan te nemen. Daarbij zou hij het goed kun
nen gebruiken voor zijn vrouw en pasgeboren zoon.
Het feest had dan ook een onverdeeld succes en duurde tot laat in
de nacht.
(Wordt vervolgd.)
236. Gezamelijk overlegden de vrienden wat
ze moesten doen, maar de wilden in de tem
pel begonnen gevaarlijk te worden. Plots vloog
een zwerm pijlen op hen af, en nog juist op
tijd lieten ze zich languit op de grond vallen
De pijlen suisden over hen heen en deden geen
letsel.
237. De vliegenier sprong op. „De negers ko
men hierheen", riep hij. Vlug werd de terug
tocht ondernomen, maar het was te laat.
238. De blanken begrepen, dat de negers hen
toch zouden inhalen en daarom werd halt ge
houden om de vervolgers af te wachten. Reeds
hoorden ze hun schrille kreten. Maar ze za
gen niet, dat een andere troep geluidloos van
de andere zijde naderkwam. Plots werden
ze van achteren aangegrepen.
